«Ας με λένε Μπουμπουλίνα κι ας ψοφάω απ΄ την πείνα!»

Προφητεύει ο Άγιος Γαβριήλ από την Γεωργία:

   «Στους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί του Αντιχρίστου θα πηγαίνουν στην Εκκλησία, θα βαπτίζονται και  θα κηρύττουν για τις ευαγγελικές εντολές. Όμως μην τους πιστεύετε. Αυτοί δεν θα έχουν τα καλά έργα. Μόνο με τα καλά έργα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον αληθινό Χριστιανό».

    Δηλαδή οι πιστοί του Αντιχρίστου θα τηρούν μετά ακρίβειας όλα τα θρησκευτικά  και λειτουργικά  καθήκοντα παραμένοντας τοπικά και τυπικά εντός της υποταγμένης πια στην Νέα Τάξη Εκκλησίας μας, αλλά ουσιαστικά θα υπηρετούν τον Αντίχριστο.

    Το ισχυρότερο όπλο που χρησιμοποιεί ο Αντίχριστος στα χρόνια μας δεν είναι ούτε η φωτιά ούτε το τσεκουρι αλλά Η ΠΛΑΝΗ. Αφού «ἐκεῖνος ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ὅτι ψεύστης ἐστί» (Ιωάνν. η΄ 44). Και αποκορύφωμα αυτής της πλάνης και τελευταίο προπύργιο  θα είναι Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ που προωθήθηκε κατά πολύ από την ψευτοσύνοδο του Κολυμπαρίου.

    Θα επιτρέψει ο Αντίχριστος και τα όργανά του στην Ορθόδοξο Εκκλησία να συνεχίζει να λειτουργεί κατά τα αιώνια τυπικά της, μα έχοντας αλλοιώσει τον πυρήνα της και απολέσει πια τον πολύτιμο μαργαρίτη που είναι ο Χριστός κραδαίνοντας μονάχα το όστρακο. Θα κατέχουν οι άρχοντες της Εκκλησίας την τυπική σφραγίδα της  αλλά  θα έχουνε χάσει την σφραγίδα της Ορθής πίστης και Πατερικής παράδοσης.

    Τοιουτοτρόπως θα πηγαίνει ο δείνα στην Εκκλησία θεωρώντας ότι ακολουθεί τον Χριστό μα εντούτοις θα ακολουθεί με πιστότητα τον Αντί-χριστο.

   Δυστυχώς οι Επίσκοποι-Μητροπολίτες μας (υπερφίαλοι σαν τους κόκορες) ξεπέσανε σε ευγνώμονες θεματοφύλακες των πολιτικών συμφερόντων της εκάστοτε εξουσίας που τους έφτιαξε Δεσποτάδες (κατά την λαϊκή ρήση: «φτιάχνω Παπάδες») Γι΄ αυτό και ουδέποτε θα διανοηθούν να εγκαταλείψουν την βάρκα και να θυσιάσουν για τον Χριστό την εφήμερη εξουσία τους αφού αυτή είναι η μόνη που νοηματοδοτεί την αξιολύπητη και προσκυνημένη  ζωούλα  τους.

      Φωνάζουν και κομπορρημονούν  δείχνοντας  τα δόντια τους  σαν το σκυλί που από απόσταση ασφαλείας γαυγίζει, αλλά έως ότου τεντωθεί το σχοινί στο λαιμό τους.

   Εξαντλούνται σε κάλπικους λεονταρισμούς για εφέ και φιγούρα, σε χαρτοπόλεμο και άντε καμία κουβέντα παραπάνω στο ξύλινο κήρυγμα τους αλλά πάντοτε εκ του ασφαλούς.

    Το μόνο που υπαρξιακά τους ενδιαφέρει  είναι η Διοικητική τους υπόσταση και το πως με κάθε ηθικό ή ανήθικο μέσο θα κρατηθούν σαν τα στρείδια από αυτήν αφού μέσω αυτής και μόνο νοιώθουν ότι υπάρχουν (κατά το λαϊκόν και πάλι: «Ας με λένε Μπουμπουλίνα κι΄ ας ψοφάω απ΄την πείνα!»).

     Αλλά και έστω αν  βρεθεί ένας που θα τολμήσει το αξεπέραστο θα πρέπει να τον εκθέσουμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας ως το σπανιότατο είδος της ιστορίας του πλανήτη μας .

     Σε αυτές τις έσχατες και πολύ προσεχείς καταστάσεις λοιπόν ποια η θέση των Ορθοδόξων Χριστιανών;

  Πιστεύω  ότι  όσοι  διαθέτουν  και  την  παραμικρή,  ως  κόκκο σινάπεως, πίστη και τιμιότητα, είτε Ιερείς και Μοναχοί, είτε λαϊκοί θα αναγκαστούν αργά ή γρήγορα, (με ότι αυτό θυσιαστικά συνεπάγεται παίρνοντας πάνω τους το στίγμα του αποτειχισμένου, σχισματικού και αφορεσμένου) να εξέλθουν και να απελευθερωθούν  από τα  διοικητικά και πνευματικά πλαίσια της εξουσίας των Οικουμενιστών Μητροπολιτών της Εκκλησίας μας (και της αυλής τους) λατρεύοντας εν διωγμώ και εν Σταυρώ μεν αλλά με ήσυχη και ανεπαυμένη συνείδηση τον Χριστό και την  αλήθεια Του. 

     Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ (Λουκ. ιστ΄ 13).

–  Ένας ενοχλητικός Μοναχός –