Παπισμός και Επισκοποκεντρισμός

Ἔστω κι ἂν δὲν τὸ παραδέχονται, οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς καὶ γενικὰ πολλοὶ εὐσεβεῖς ποιμένες, ὁ ἐπισκοποκεντρισμὸς (ἔχοντας πολλὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὸν Παπισμό) ἔχει εἰσχωρήσει γιὰ τὰ καλὰ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἐκτὸς τῶν ἄλλων ὁ ἐπισκοποκεντρισμὸς συντελεῖ στὸ νὰ μένουν ἐγκλωβισμένοι στὴν κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές (οἱ περισσότεροι ἀνησυχοῦντες ποιμένες), φοβούμενοι νὰ προχωρήσουν στὴν ἁγία ἀν-υπακοὴ πρὸς Ἐπισκόπους ποὺ συμπλέουν ἤ, ἀδρανοῦντες, ἀνέχονται τὴν ἐξάπλωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀποφασίζουν, ὅπως ὁ Μπάλλεστερ νὰ «ἀρχίσουν νὰ “ἐκτροχιάζονται ἀπὸ τὸν ἐκτροχιασμὸ” τῆς Ἐκκλησίας τους»!

Πηγή: www.theodromia.gr/1897188A.el.aspx

 Ο Πάπας εἶναι τὸ πᾶν καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι τίποτε.  

...Εἶχα ἤδη ἀρχίσει νὰ «ἐκτροχιάζομαι ἀπὸ τὸν ἐκτροχιασμὸ» τῆς Ἐκκλησίας μου. Παρ' ὅλα αὐτὰ ἐξακολουθοῦσα νὰ ἀγαπῶ τὴν Ἐκκλησία μου ποὺ μὲ εἶχε κάνει χριστιανὸ καὶ ποὺ φοροῦσα τὸ σχῆμα της. Μοῦ χρειαζόταν ἀκόμη πολλὴ ἐμβάθυνσις καὶ σκέψις γιὰ νὰ φθάσω σιγά-σιγά, μὲ κόπο καὶ ὀδύνη, στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ Ἐκκλησία ποὺ ἀγαποῦσα δὲν ὑφίστατο μέσα στὸ παπικὸ σύστημα.
     Πράγματι, ἀπέναντι τῆς μονοκρατορικῆς ἐξουσιας τοῦ Πάπα, ἡ αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ἐπισκοπικοῦ σώματος δὲν ὑφίσταται οὐσιαστικὰ ἐκεῖ. Διότι σύμφωνα μὲ τὴ ρωμαϊκὴ θεολογία «ἡ αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει τότε μόνο, ὅταν χαρακτηρίζεται καὶ ἐναρμονίζεται μὲ τὴ θέλησι τοῦ Πάπα. Σὲ ἀντίθετη περίπτωσι, ἐκμηδενίζεται».

 Ἡ σημασία καὶ ὁ ρόλος τῶν ἐπισκόπων μέσα στὴ ρωμαϊκὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι παρὰ ἁπλὴ ἐκπροσώπησις τῆς παπικῆς ἐξουσίας, στὴν ὁποία καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἐπίσκοποι ὑποτάσσονται ὅπως οἱ ἁπλοὶ πιστοί.

Καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἐπίσης δὲν ἔχουν ἄλλη ἀξία παρὰ ἐκείνη ποὺ τοὺς παραχωρεῖ ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης, διότι «δὲν εἶναι οὔτε μποροῦν νὰ εἶναι ἄλλο πρᾶγμα παρὰ συνέδρια τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποὺ συγκαλοῦνται ὑπὸ τὴν αὐθεντία καὶ τὴν ἐξουσία καὶ τὴν προεδρία τοῦ Πάπα».

Ἡ φοβερὴ ἀπάντησις ἑνὸς Ἰησουΐτη.  

     Εἶχα καθ' ὅλο ἐκεῖνο τὸ διάστημα σχεδὸν παρατήσει τὶς μελέτες μου, ἐπωφελούμενος ὅλες τὶς ὧρες ποὺ ὁ κανονισμὸς τοῦ Τάγματος ἐπέτρεπε νὰ ἀποτραβηχθῶ στὸ κελλί μου, ὅπου δὲν σκεπτόμουν τίποτε ἄλλο παρὰ τὸ μεγάλο μου πρόβλημα... Ἔτσι ἄρχισα νὰ συζητῶ τὸ θέμα μὲ γνωστές μου ἐκκλησιαστικὲς προσωπικότητες, ἀνάλογα μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ εἶχα στὴν εἰλικρίνεια καὶ τὴν καρδιά τους...  Βρῆκα τοὺς περισσότερους ἀπ' αὐτοὺς τοὺς κληρικοὺς πιὸ φανατικοὺς ἀπ' ὅτι περίμενα. Παρ' ὅλο ὅτι ἀνεγνώριζαν κατὰ βάθος τὴν παράλογη βάσι τῆς διδασκαλίας περὶ Πάπα, κολλοῦσαν ἀπεγνωσμένα στὴν ἰδέα ὅτι «ἡ ὀφειλομένη στὸν Πάπα ὑποταγὴ ἀπαιτεῖ μιὰ τυφλὴ συγκατάθεσι τῆς ἀντιλήψεώς μας», καθὼς καὶ σ' ἐκεῖνο τὸ ἄλλο ἀπόφθεγμα τοῦ ἱδρυτοῦ τῶν Ἰησουϊτῶν κατὰ τὸ ὁποῖο «γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν ἀλήθεια, γιὰ νὰ μὴν πέσουμε στὴν πλάνη, ὀφείλουμε πάντα νὰ στηριζόμαστε στὸ βασικὸ καὶ ἀμετάθετο ἀξίωμα ὅτι αὐτὸ ποὺ βλέπουμε ὡς ἄσπρο εἶναι στὴν πραγματικότητα μαῦρο, ἂν μᾶς λέγει ὅτι εἶναι μαῦρο ἡ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας». Μ' αὐτὴ τὴ φανατικὴ προκατάληψι ἕνας ἱερεὺς τοῦ Τάγματος τοῦ Ἰησοῦ μοῦ ἐμπιστεύθηκε τὴν ἑξῆς σκέψι του:

-Αὐτὰ ποὺ μοῦ λέτε, ἀναγνωρίζω ὅτι εἶναι λογικώτατα καὶ ξάστερα καὶ ἀληθινά. Ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ Ἰησουΐτες, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς τρεῖς συνηθισμένες ὑποσχέσεις, δίνουμε καὶ μιὰ τέταρτη, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κουρᾶς μας. Ἡ τέταρτη αὐτὴ ὑπόσχεσις εἶναι πιὸ οὐσιώδης ἀπὸ τὴν ὑπόσχεσι τῆς ἁγνότητος, τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς ἀκτημοσύνης. Εἶναι ἡ ὑπόσχεσις ὅτι θὰ ὑποτασσόμαστε ἀπόλυτα στὸν Πάπα. Ἔτσι, προτιμῶ νὰ πάω στὴν κόλασι μαζὶ μὲ τὸν Πάπα, παρὰ στὸν Παράδεισο μ' ὅλες σας τὶς ἀλήθειες.

Νίκος Χειλαδάκης, Εθνική επέτειος στα… κάγκελα

ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΣΤΑ…ΚΑΓΚΕΛΑ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Αλήθεια τι ευτυχία να είσαι σήμερα Έλληνας, (σσς μη μας ακούσουν),  κάτοικος αυτής της χώρας που έχει πιάσει το «νόημα» του εκσυγχρονισμού και της προόδου και ευτυχισμένος απολαμβάνει τα «αγαθά» της Τρόικας και των μνημονίων, με τα… χρέη να τον πνίγουν μέχρι το λαιμό και με τις πρόσφατα απίστευτες καταιγίδες και πλημμύρες! 

Μόλις πριν από δέκα χρόνια ήταν πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς πως θα έρχονταν μέρα που η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, θα γιορτάζονταν με εκατοντάδες οπλισμένα ματ, με σιδερόφρακτους φράκτες, με πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας, με φρουρές πρακτόρων με εκείνα τα χαρακτηριστικά μαύρα γυαλιά, με αμέτρητες κάμερες ασφαλείας και με τον κόσμο που υποτίθεται πως γι’ αυτόν τιμάται η εθνική επέτειος, απομακρυσμένο με βίαιο τρόπο σε απόσταση ασφαλείας από την εξέδρα των επισήμων.

Άλλωστε και αυτή η παρέλαση που γίνεται έτσι όπως γίνεται, είναι για τους επισήμους,

Οι Ποιμένες συντελούν, ή στην σωτηρία του λαού, ή στην καταστροφή. Τρίτη δυνατότητα δεν υπάρχει.

Τό ΟΧΙ τοῦ κλήρου στό ἔπος τοῦ 1940

Ἀναμφισβήτητα τό ἔπος τοῦ 1940 ἀνήκει σέ ὅλους τους Ἕλληνες. Ὅλος ὁ λαός μας τότε ἑνωμένος μέ μία ψυχή, χωρίς κανένα δισταγμό, ὄρθωσε τό ἀνάστημά του στόν ὁρμητικό χείμαρρο τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ. Ἔτσι, ἀπό αὐτήν τήν τιτάνια μάχη, πού ξεκίνησε τή Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940, δέν θά ἦταν δυνατό νά ἀπουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ ρόλος τῆς ὁποίας σήμερα μονίμως ἀγνοεῖται ἤ συστηματικά ἀποσιωπᾶται. Καί, ὅπως πάντοτε, ἔτσι καί τό 1940 ἔσπευσε νά καταγράψει μέ πράξεις ἡρωισμοῦ καί ἀντίστασης τήν ἀπροσκύνητη θέλησή της καί νά φανεῖ ἄλλη μία φορά ὁ φύλακας ἄγγελος τοῦ πονεμένου λαοῦ καί ὁ θύλακας τῆς σωτηρίας του.

 Μέ τήν κήρυξη τοῦ πολέμου ἡ ἱερά Σύνοδος ὑπό τήν προεδρία τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσάνθου ἐξέδωσε διάγγελμα πρός τόν λαό: «Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ τά ὅπλα τά ἱερά καί πέποιθεν ὅτι τά τέκνα τῆς Πατρίδος εὐπειθῆ εἰς τό κέλευσμα Αὐτῆς καί τοῦ Θεοῦ, θά