Παπισμός και Επισκοποκεντρισμός

Ἔστω κι ἂν δὲν τὸ παραδέχονται, οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς καὶ γενικὰ πολλοὶ εὐσεβεῖς ποιμένες, ὁ ἐπισκοποκεντρισμὸς (ἔχοντας πολλὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὸν Παπισμό) ἔχει εἰσχωρήσει γιὰ τὰ καλὰ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἐκτὸς τῶν ἄλλων ὁ ἐπισκοποκεντρισμὸς συντελεῖ στὸ νὰ μένουν ἐγκλωβισμένοι στὴν κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές (οἱ περισσότεροι ἀνησυχοῦντες ποιμένες), φοβούμενοι νὰ προχωρήσουν στὴν ἁγία ἀν-υπακοὴ πρὸς Ἐπισκόπους ποὺ συμπλέουν ἤ, ἀδρανοῦντες, ἀνέχονται τὴν ἐξάπλωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀποφασίζουν, ὅπως ὁ Μπάλλεστερ νὰ «ἀρχίσουν νὰ “ἐκτροχιάζονται ἀπὸ τὸν ἐκτροχιασμὸ” τῆς Ἐκκλησίας τους»!

Πηγή: www.theodromia.gr/1897188A.el.aspx

 Ο Πάπας εἶναι τὸ πᾶν καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι τίποτε.  

...Εἶχα ἤδη ἀρχίσει νὰ «ἐκτροχιάζομαι ἀπὸ τὸν ἐκτροχιασμὸ» τῆς Ἐκκλησίας μου. Παρ' ὅλα αὐτὰ ἐξακολουθοῦσα νὰ ἀγαπῶ τὴν Ἐκκλησία μου ποὺ μὲ εἶχε κάνει χριστιανὸ καὶ ποὺ φοροῦσα τὸ σχῆμα της. Μοῦ χρειαζόταν ἀκόμη πολλὴ ἐμβάθυνσις καὶ σκέψις γιὰ νὰ φθάσω σιγά-σιγά, μὲ κόπο καὶ ὀδύνη, στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ Ἐκκλησία ποὺ ἀγαποῦσα δὲν ὑφίστατο μέσα στὸ παπικὸ σύστημα.
     Πράγματι, ἀπέναντι τῆς μονοκρατορικῆς ἐξουσιας τοῦ Πάπα, ἡ αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ἐπισκοπικοῦ σώματος δὲν ὑφίσταται οὐσιαστικὰ ἐκεῖ. Διότι σύμφωνα μὲ τὴ ρωμαϊκὴ θεολογία «ἡ αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει τότε μόνο, ὅταν χαρακτηρίζεται καὶ ἐναρμονίζεται μὲ τὴ θέλησι τοῦ Πάπα. Σὲ ἀντίθετη περίπτωσι, ἐκμηδενίζεται».

 Ἡ σημασία καὶ ὁ ρόλος τῶν ἐπισκόπων μέσα στὴ ρωμαϊκὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι παρὰ ἁπλὴ ἐκπροσώπησις τῆς παπικῆς ἐξουσίας, στὴν ὁποία καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἐπίσκοποι ὑποτάσσονται ὅπως οἱ ἁπλοὶ πιστοί.

Καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἐπίσης δὲν ἔχουν ἄλλη ἀξία παρὰ ἐκείνη ποὺ τοὺς παραχωρεῖ ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης, διότι «δὲν εἶναι οὔτε μποροῦν νὰ εἶναι ἄλλο πρᾶγμα παρὰ συνέδρια τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποὺ συγκαλοῦνται ὑπὸ τὴν αὐθεντία καὶ τὴν ἐξουσία καὶ τὴν προεδρία τοῦ Πάπα».

Ἡ φοβερὴ ἀπάντησις ἑνὸς Ἰησουΐτη.  

     Εἶχα καθ' ὅλο ἐκεῖνο τὸ διάστημα σχεδὸν παρατήσει τὶς μελέτες μου, ἐπωφελούμενος ὅλες τὶς ὧρες ποὺ ὁ κανονισμὸς τοῦ Τάγματος ἐπέτρεπε νὰ ἀποτραβηχθῶ στὸ κελλί μου, ὅπου δὲν σκεπτόμουν τίποτε ἄλλο παρὰ τὸ μεγάλο μου πρόβλημα... Ἔτσι ἄρχισα νὰ συζητῶ τὸ θέμα μὲ γνωστές μου ἐκκλησιαστικὲς προσωπικότητες, ἀνάλογα μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ εἶχα στὴν εἰλικρίνεια καὶ τὴν καρδιά τους...  Βρῆκα τοὺς περισσότερους ἀπ' αὐτοὺς τοὺς κληρικοὺς πιὸ φανατικοὺς ἀπ' ὅτι περίμενα. Παρ' ὅλο ὅτι ἀνεγνώριζαν κατὰ βάθος τὴν παράλογη βάσι τῆς διδασκαλίας περὶ Πάπα, κολλοῦσαν ἀπεγνωσμένα στὴν ἰδέα ὅτι «ἡ ὀφειλομένη στὸν Πάπα ὑποταγὴ ἀπαιτεῖ μιὰ τυφλὴ συγκατάθεσι τῆς ἀντιλήψεώς μας», καθὼς καὶ σ' ἐκεῖνο τὸ ἄλλο ἀπόφθεγμα τοῦ ἱδρυτοῦ τῶν Ἰησουϊτῶν κατὰ τὸ ὁποῖο «γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν ἀλήθεια, γιὰ νὰ μὴν πέσουμε στὴν πλάνη, ὀφείλουμε πάντα νὰ στηριζόμαστε στὸ βασικὸ καὶ ἀμετάθετο ἀξίωμα ὅτι αὐτὸ ποὺ βλέπουμε ὡς ἄσπρο εἶναι στὴν πραγματικότητα μαῦρο, ἂν μᾶς λέγει ὅτι εἶναι μαῦρο ἡ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας». Μ' αὐτὴ τὴ φανατικὴ προκατάληψι ἕνας ἱερεὺς τοῦ Τάγματος τοῦ Ἰησοῦ μοῦ ἐμπιστεύθηκε τὴν ἑξῆς σκέψι του:

-Αὐτὰ ποὺ μοῦ λέτε, ἀναγνωρίζω ὅτι εἶναι λογικώτατα καὶ ξάστερα καὶ ἀληθινά. Ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ Ἰησουΐτες, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς τρεῖς συνηθισμένες ὑποσχέσεις, δίνουμε καὶ μιὰ τέταρτη, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κουρᾶς μας. Ἡ τέταρτη αὐτὴ ὑπόσχεσις εἶναι πιὸ οὐσιώδης ἀπὸ τὴν ὑπόσχεσι τῆς ἁγνότητος, τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς ἀκτημοσύνης. Εἶναι ἡ ὑπόσχεσις ὅτι θὰ ὑποτασσόμαστε ἀπόλυτα στὸν Πάπα. Ἔτσι, προτιμῶ νὰ πάω στὴν κόλασι μαζὶ μὲ τὸν Πάπα, παρὰ στὸν Παράδεισο μ' ὅλες σας τὶς ἀλήθειες.