Αποτείχιση Αγιορειτών επί Πατριάρχου Δημητρίου και κακόδοξες θέσεις Αρχιεπ. Αυστραλίας Στυλιανού

Πρὶν μερικὲς μέρες, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀνακήρυξη σὲ ἐπίτιμο διδάκτορα (Πανεστήμιο Κρήτης) τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ, παρουσιάσαμε τὶς βλάσφημες αἱρετικὲς θέσεις του γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἐπειδὴ ἕνα οἰκουμενιστικὸ ἱστολόγιο δημοσίευσε ἕνα μεταγενέστερο κείμενο τοῦ Αὐστραλίας, μὲ τὸ ὁποῖο ματαίως προσπαθοῦσε νὰ δικαιολογήσει τὰ ἀδικαιολόγητα, προσπαθήσαμε νὰ βροῦμε κείμενα τῶν θεολόγων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, τὰ ὁποῖα ἀναιροῦσαν τὶς κακόδοξες θέσεις τοῦ Αὐστραλίας, τὰ ὁποῖα φυσικὰ δὲν ἀνέτρεψε ὁ κ. Στυλιανός, οὔτε ποτὲ ζήτησε συγγνώμη γιὰ ὅσα εἶπε κατὰ τοῦ Κυρίου! Καὶ βρήκαμε. Θὰ τὰ δημοσιεύσουμε προσεχῶς.

Κατὰ τὴν ἴδια ἔρευνά μας, ὅμως, συναντήσαμε καὶ ἕνα δημοσίευμα τῆς ἰδίας περιόδου, ποὺ παρουσιάζει ἄλλη κακόδοξη θέση τοῦ Αὐστραλίας, ὅπως ἐπίσης (στὸ ἴδιο δημοσίευμα) μιὰ ἄγνωστη στοὺς πολλοὺς Ἀποτείχιση μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ Διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου Δημητρίου, γιὰ ἐνέργειες παρόμοιες μὲ αὐτὲς τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου. (Τότε ὑπῆρχααν ἀκόμη εὐαισθησίες στοὺς Ἁγιορεῖτες· σήμερα, ἄπνοια καὶ σιωπή!).

Συγκεκριμένα: Στὸ φ. 772 τῆς 15/1/1988 ἡ ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος» δημοσίευσε Ἐπιστολὴ τῆς Ἱ. Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους μὲ τὴν ὁποίαν οἱ Ἁγιορεῖτες διεμαρτύροντο ἐντόνως γιὰ τὸ «συλλείτουργον» Πάπα καὶ Πατριάρχη Δημητρίου στὴν Ρώμη. Πληροφοροῦσε δὲ ὅτι «ἁγιορείτικαι συνοδεῖαι ἔπαυσαν τὸ Μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου Δημητρίου».

Στὴ συνέχεια οἱ Ἁγιορεῖτες πληροφοροῦσαν τὸν πατριάρχη ὅτι «ἀνησυχοῦσαν βαθύτατα» γιὰ ὅσα ἀθεολόγητα εἶπε τότε στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὸ Μπάρι τῆς Ἰταλίας ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας Στυλιανὸς Χαρκιανάκης, συμπρόεδρος τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν (14 Ἰουνίου 1987). Τὰ λόγια τοῦ Στυλιανοῦ εἶναι τὰ ἐξῆς:

 «Τίς δύναται νὰ ἀρνηθῆ, ὅτι εἰς τὰς Ρ/Καθολικὰς ἀκολουθίας εἶναι παρὼν ὁ ἴδιος Κύριος Ἰησοῦς; καὶ τίς δύναται νὰ ἀρνηθῆ ὅτι τὸ πανσθενουργὸν Πνεῦμα εἶναι τὸ τελειοῦν ὅλας τὰ ἱερουργίας καὶ τὰ μυστήρια ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀμφοτέρων τῶν ἐδῶ ἐκπροσωπουμένων Ἐκκλησιῶν;».

Ἐπίσης οἱ Ἁγιορεῖται ἐξέφραζον τὴν θλίψη τους καὶ δι’ ἕναν ἄλλο λόγο. Ὅτι δηλαδή, τὴν ἴδια θέση πρέσβευε καὶ ὁ πατριάρχης Δημήτριος: «Ὁμοίως θλῖψις καὶ ἀναταραχὴ ἔχει προκληθῇ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει καὶ ...ἡ ὑπογραφεῖσα κοινὴ διακήρυξις “αἱ δύο Ἐκκλησίαι ἔχουν καὶ ἱερουργοῦν τὰ ἴδια ἱερὰ μυστήρια”».

Καὶ ἀφοῦ ἐπαναλαμβάνουν τὴν θέση ὅτι «οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ εἶναι Σχισματικοὶ καὶ Αἱρετικοί, ἄνευ ἐγκύρων μυστηρίων καὶ Θείας χάριτος», τοῦ ἐπεσήμαιναν ὅτι τέτοιες ἐνέργειες καὶ δηλώσεις ἐπαυξάνουν τὴν Οἰκουμενιστικὴν σύγχυσιν τῶν καιρῶν, σκανδαλίζουν τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ ἐξυπηρετοῦν τὰ προσηλυτιστικὰ σχέδια τοῦ Παπισμοῦ. Πληροφοροῦν δὲ τὸν Πατριάρχη ὅτι ἐξαιτίας αὐτῶν τῶν ἐνεργειῶν του:

«Μάλιστα ἐν Ἁγίῳ ὄρει οὐκ ὀλίγαι συνοδεῖαι ἀσκητῶν καὶ σκητιωτῶν ἔπαυσαν τὸ μνημόσυνον τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ διὰ πρώτην φορὰν ἀπὸ τῆς ἀναρρήσεως Ὑμῶν ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Θρόνῳ».

Ἀλλὰ οἱ ἐν λόγῳ Ἁγιορεῖτες, δὲν εἶχαν ἀποτειχισθεῖ μόνον ἀπὸ τὸν Πατριάρχη, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅσους τὸν Μνημόνευαν, ἄρα καὶ ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους Ἁγιορεῖτες, ἀκολουθοῦντες τὴν διαχρονικὴ πράξη τῆς Εκκλησίας. Ἔτσι, (συνεχίζει στὴν Ἐπιστολὴ της ἡ Ἱερὰ Κοινότης), οἱ ἐν λόγῳ Ἁγιορεῖτες ἀποτειχίσθηκαν «μὴ δεχόμενοι πλέον κοινωνίαν ἐν τοῖς μυστηρίοις, μεθ’ ἡμῶν τῶν μνημονευόντων τὸ σεπτὸν Ὑμῶν ὄνομα ἐν τῇ Θείᾳ εὐχαριστίᾳ»!

Ἀναρτοῦμε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ἐν λόγῳ δημοσίευση καὶ
στὸ τέλος τὶς πληροφορίες τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» γιὰ τὸ θέμα.