Τα κατάφερε ο Αργολίδος. Μας συγκίνησε με την ομιλία του! Θα μας κάνει όλους μιμητές του Πάπα! Υιοθετεί πλήρως την Οικουμενιστική κακοδοξία.

Ὅπως εἶχε προαναγγελθεῖ, πραγματοποιήθηκε τὴν Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015, ἡ παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ Πάπα Φραγκίσκου «Γιὰ μιὰ ἐκκλησία φτωχὴ καὶ τῶν φτωχῶν» ἀπὸ τὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀνθρωπιστικῶν Ἐπιστημῶν. Στὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου ἔλαβε μέρος καὶ ὁ Μητροπολίτης Ἀργολίδος Νεκτάριος, μαζὶ μὲ τὸν συγγραφέας Σταῦρο Ζουμπουλάκη καὶ τὸν παπικὸ Ἱερέα π. Θεόδωρο Κοντίδη.

Ἡ ὁμιλία τοῦ κ. Νεκτάριου, θὰ ἱκανοποίησε πλήρως, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Πάπα, καὶ τὸν Οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ βρεῖ καλύτερο Ἕλληνα Ἐπίσκοπο, ποὺ παρουσίαζε μὲ καλύτερο τρόπο βιβλίο τοῦ Πάπα κατὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ κακοδοξία.

Ἂν κάποιος ἀκροατὴς δὲν γνώριζε ποιοῦ τὸ βιβλίο παρουσιάζουν, ἀσφαλῶς θὰ νόμιζε πὼς ὁ κ. Νεκτάριος παρουσίαζε ἕνα ὀρθόδοξο βιβλίο, κάποιου ἁπλοῦ καὶ ταπεινοῦ Ὀρθόδοξου Ποιμένα. Ἡ παπικὴ Ἐκκλησία μὲ τὰ μυστήριά της καὶ τοὺς Ποιμένες της, δὲν εἶχε τίποτα νὰ ζηλέψει -ὅπως παρουσιάστηκε-  ἀπὸ τὴν "ἀδελφή της" Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸ ἀντίθετο μάλιστα. Ὁ Πάπας παρουσιάστηκε σὰν κανονικὸς Ἐπίσκοπος καὶ ποιμένας πρότυπο, ποὺ οἱ Ὀρθόδοξοι Ποιμένες, ἔχουν πολλὰ νὰ πάρουν ἀπὸ τὶς διδασκαλίες του καὶ τὸ παράδειγμά του. Οὐδεμία λέξη γιὰ τὸ ὅτι παρουσίαζε βιβλίο αἱρετικοῦ. Ὁ αἱρετικὸς Πάπας-λύκος παρουσιάστηκε σὰν Ποιμένας, ἀρχηγὸς τῶν προβάτων. Ἀλήθεια, φαντάζεται κανεὶς τὸν Μ. Ἀθανάσιο νὰ πλέκει τὸ ἐγκώμιο τοῦ Ἀρείου; Κι ὅμως, ὁ μητροπολίτης Ἀργολίδος ἐπέλεξε νὰ πλέξει τὸ Ἐγκώμιο σὲ ἕνα θεατρίνο Πάπα, τὸν ψευδο-Ἐπίσκοπο τῆς Ρώμης.

Στὸ τέλος προσπάθησε νὰ δικαιολογήσει τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου ἑνὸς αἱρετικοῦ. Καὶ ποιά δικαιολογία ἔφερε; Διαβάστε τη γιὰ νὰ μάθετε ποιοὺς Ποιμένες προτείνουν καὶ ἐκλέγουν οἱ σύγχρονοι Ἀρχιεπίσκοποι καὶ Ἐπίσκοποι γιὰ νὰ διαποιμάνουν «ὀρθόδοξα» τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Καὶ θαυμάστε γιὰ τὴν ὀρθοδοξία τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος. Εἶπε:

«Ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, Οἰκουμενικὸς διδάσκαλος Μ. Βασίλειος, συνέθεσε τὴν πρώτη στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Φιλοκαλία μὲ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ Ὠριγένη»!

Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φωλιάσει γιὰ καλὰ στὶς κεφαλὲς τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ νέα Ἐκκλησία εἶναι ἐδῶ. Καὶ ὁ μητροπολίτης Κονίτσης καὶ κάθε Μητροπολίτης θὰ ἀναλίσκεται, μὴν τυχὸν καὶ τοῦ ξεφύγει κάποια γυναῖκα καὶ ἁγιασθεῖ μετὰ ἀνδρός, ποιά εἶναι τὰ ἔσοδα ἀπὸ τὰ παγκάρια, σὲ ποιά ὀνομαστήρια καὶ συνευωχία συναδέλφου τους Μητροπολίτη ἔχουν ὑποχρέωση νὰ παραστοῦν. Καὶ ὁ κάθε Οἰκουμενιστὴς Μητροπολίτης, Σύρου, Δημητριάδος, Μεσσηνίας κλπ., καὶ προσφάτως ὀ Ἀργολίδος, θὰ συγχωροῦνται ἀπὸ τὴν ἀγαπητικὴ καὶ φιλάδελφη καρδιὰ τῶν συνεπισκόπων του καὶ φυσικὰ ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῶν Ἐπισκόπων. Ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες Οἰκουμενιστικὲς δραστηριότητες, λόγοι καὶ πράξεις.

(Θὰ ἐπανέλθουμε γιὰ εὐρύτερο σχολιασμό).

Ἀπομαγνητοφωνημένα ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτη Ἀργολίδος κ. κ. Νεκτάριου (ποὺ θὰ τὴν ἀκούσετε ἐδῶ):

«Μὲ μαγνήτισε ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου τοῦ Πάπα Φραγκίκσου... Μὲ ἄγγιξε βαθειά, γιατὶ διέκρινα ὅτι πολλὰ πράγματα μὲ ἐκφράζουν. Ἀκολούθησε ἡ πρόσκληση τοῦ ἀγαπητοῦ μου Σταύρου (Ζουμπουλάκη). Δίστασα γιατὶ ἔνιωσα ὅτι μπαίνω σὲ βαθειὰ νερά. Οἱ δισταγμοί μου κάμφθηκαν χάρις στὴν ἀγάπη καὶ ἐκτίμηση ποὺ τρέφω στὸν ἀγαπητό μου φίλο Σταῦρο...

Τὸ βιβλίο ἔχει καὶ ἕνα ποιμαντικὸ περιεχόμενο. Ἤθελα νὰ τὸ προσεγγίσω ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὀπτικὴ γωνιά. Πῶς δηλαδὴ βλέπει ἕνας ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος καὶ ποιμένας, αὐτὰ ποὺ λέει, κηρύττει καὶ πράττει ἕνα καθολικὸς ποιμένας καὶ ἐπίσκοπος καὶ δὴ ὁ προκαθήμενος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας Πάπας Φραγκίσκος.

Θὰ σταθῶ ἀρχικὰ στὴ λέξη Πάπας, ἡ ὁποία, ὅπως καὶ ἡ δική μας παπάς, εἶναι συνώνυμη μὲ τὴ λέξη Πατέρας.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τουλάχιστον στὸν Ὀρθόδοξο χῶρο ἡ λέξη αὐτὴ κυριαρχεῖ στὰ λαϊκὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴ λέξη ἱερέας. Εἶναι γνωστὸ ὅτι μὲ τὴν ἐξάπλωση τοῦ
Χριστιανισμοῦ οἱ εἰδωλολάτρες ἱερεῖς ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴ λέξη ποιμένας. Ὁ εἰδωλολάτρης ἱερέας δὲν εἶχε πατρικὸ ρόλο... (Στὴ συνέχεια φέρνει παραδείγματα ἀπὸ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησιας γιὰ τὸ ἔργο τοῦ Ποιμένα, ἀναφέροντας κείμενο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου).

Αὐτὴν τὴν ξεκάθαρη ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, «ποίμενε τὰ πρόβατά μου», στὸ διάβα τῆς ἱστορίας, ἀρκετοὶ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἔχουν λησμονήσει καὶ ἀντικαταστήσει μὲ ἄλλα πράγματα... καὶ ὀ λαὸς μένει ἀποίμαντος (σ.σ. ἀδιάκριτα ἂν εἶναι ὀρθόδοξοι ἢ αἱρετικοί!). Ἀρκεῖ κανεὶς νὰ διαβάσει τὸν λόγο τοῦ Πάπα πρὸς τὴν Κουρία ποὺ ἀπαριθμεῖ τὰ δεκαπέντε νοσήματα ποὺ τὴν ἔχουν προσβάλλει. Εἶναι ἕνα κείμενο ἐκπληκτικό, ρωμαλέο, ἀληθινό, ἀνυπόκριτο, ποὺ καλεῖ σὲ αὐτοκριτικὴ καὶ μετάνοια.

Σχολιάζει πάνω σ’ αὐτὸ ὁ Σταῦρος Ζουμπουλάκης στὴν “Καθημερινή”.

“Στη βαρυσήμαντη αυτή ομιλία ο Πάπας απαρίθμησε δεκαπέντε νοσήματα που έχουν προσβάλει την Κουρία (και από τα οποία βέβαια κανείς μας δεν είναι απαλλαγμένος). Σοφά ο Πάπας ξεκινάει την απαρίθμησή του με το αίσθημα των ανθρώπων της Κουρίας πως είναι αθάνατοι, απρόσβλητοι, απαραίτητοι. Μια βόλτα σε ένα νεκροταφείο, προτρέπει ο Πάπας, μπορεί να τους λυτρώσει από αυτόν τον πειρασμό. Τα νεκροταφεία είναι πράγματι γεμάτα από αναντικατάστατους. Τον πυρήνα ωστόσο της πνευματικής νοσογραφίας, όπως την αποτύπωσε ο Πάπας Φραγκίσκος, αποτελεί ο γραφειοκρατικός ακτιβισμός μέσα στην Εκκλησία. Το δεύτερο νόσημα του παπικού καταλόγου καλείται μαρθισμός, ενώ στην τέταρτη θέση τοποθετείται ο υπερβολικός προγραμματισμός και ο υπαλληλισμός. Μαρθισμός είναι η ασταμάτητη δραστηριότητα, μέρα νύχτα, γεμάτη άγχος και ταραχή. Οσοι πάσχουν από το νόσημα αυτό στριφογυρίζουν αδιάκοπα, χωρίς να κάθονται λεπτό «παρά τους πόδας του Ιησού» να ακούσουν τον λόγο του. Δεν ξεκουράζονται ποτέ, ούτε σωματικά ούτε ψυχικά, γεγονός που ήδη αποτελεί αμαρτία, αφού στον άνθρωπο έχει δοθεί, με τον Δεκάλογο, η θεϊκή εντολή να ξεκουράζεται.

Εννοείται πως ο ακτιβισμός τον οποίο καταγγέλλει ο Πάπας δεν είναι εκείνος των ανθρώπων που κοπιάζουν για τους συνανθρώπους, αλλά είναι ο υπολογιστικός ακτιβισμός του γραφειοκράτη και καριερίστα κληρικού (και κάθε άλλου καριερίστα). Πράγματι τίποτε πιο θλιβερό από ιερείς και επισκόπους που σκέφτονται και ενεργούν σαν μάνατζερ. Μάνατζερ της Χάρης του Θεού! Τρέχουν πάνω κάτω, προγραμματίζουν και οργανώνουν, οχυρωμένοι πίσω από τα ντοσιέ τους ασχολούνται με το πρωτόκολλο παρά με τον πλησίον, άφιλοι και σκληρόκαρδοι, συσσωρεύουν υλικά αγαθά, τιμές και δόξες, εμπλουτίζουν την γκαρνταρόμπα τους (τα άμφιά τους!) και πασχίζουν διαρκώς για την αύξηση της εξουσίας τους, ναρκισσεύονται, ανταγωνίζονται και διαγκωνίζονται, κυκλοφορούν στους διαδρόμους της εξουσίας φλυαρώντας και κακολογώντας, εντάσσονται σε μικρές και κλειστές ομάδες, ζουν διπλή ζωή και υποκρίνονται, λατρεύουν και κυρίως λείχουν τον εκάστοτε αρχηγό, περιφέρονται αγέλαστοι και θλιμμένοι, αδιάφοροι για όλους, με το βλέμμα σταθερά προσηλωμένο στην καριέρα τους.

Ο Πάπας είπε βαριές κουβέντες στους ανθρώπους της Κουρίας, τους αποκάλεσε ούτε λίγο ούτε πολύ «εχθρούς του σταυρού του Χριστού». Μίλησε στην Κουρία για την Κουρία, με λόγια αληθινά και όχι με εθιμοτυπικές ψευτιές. Είπε αυτά που ξέρουμε όλοι για την Κουρία και εν γένει για τις εκκλησιαστικές γραφειοκρατίες όλων των χριστιανικών Εκκλησιών”.

Ἀσφαλῶς δὲν εἴμαστε συνηθισμένοι σὲ μιὰ τέτοια γλῶσσα. Ἔχουμε ἐξοικειωθεῖ σὲ μιὰ γλῶσσα ξύλινη, τυποποιημένη, διπλωματική... (σ.σ. ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, ἐνῶ ὁ πάπας...!). Ὁ Πάπας στὴν Ἀργεντινὴ ἦταν Πατέρας-Ποιμένας... Δὲν ἦταν ἕνας ποιμένας ἀπόμακρος. Ζοῦσε ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους... Ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τοῦς φτωχούς... Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι εἶναι ὁ μόνος πάπας ποὺ διάλεξε τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου τῶν φτωχῶν. Στὴν “Ἀποστολικὴ Παραίνεση” θὰ θίξει μεταξὺ ἄλλων καὶ θέματα ποὺ ἡ θεολογικὴ καὶ ἡ ἐκκλησαστικὴ ἐλίτ, δὲν θέλει νὰ ἀκουμπήσει, γιατὶ ἀρέσκεται στὶς θεολογικὲς συζητήσεις τῶν σαλονιῶν καὶ ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα ἐξαντλεῖται πολλὲς φορὲς σὲ τυπικὲς Ἐγκυκλίους πρὸς ἕνα ἀπρόσωπο χριστεπώνυμο πλήρωμα, μὲ μιὰ γλῶσσα ἀκαταλαβίστικη. (σ.σ. Ὁ Πάπας παρουσιάζεται πρότυπο στοὺς ὁμιλοῦντας μιὰ ξύλινη γλῶσσα Ἕλληνες Ἐπισκόπους).

Γράφει λοιπόν (ὁ Πάπας): “Ἄν ἡ σύγχρονη Ἐκκλησία ἀποκτήσει αὐτὸ τὸν Ἀποστολικὸ δυναμισμό, ὀφείλει νὰ φτάνει σὲ ὅλους χωρὶς ἐξαιρέσεις... Ἐπαναλαμβάνω ἐδῶ πρὸς ὅλη τὴν Ἐκκλησία, αὐτὸ ποὺ πολλὲς φορὲς εἶπα στοὺς ἱερεῖς καὶ λαϊκοὺς τοῦ Μπουένος Ἄϊρες: προτιμῶ μιὰ Ἐκκλησία καταπονημένη, πονεμένη..., παρὰ μιὰ Ἐκκλησία ἄρρωστη ἀπὸ τὴν κλεισοῦρα καὶ τὴν ἄνεση νὰ στηρίζεται στὶς ἀσφάλειές της. Δὲν θέλω μιὰ Ἐκκλησία ποὺ ἀγωνιᾶ γιὰ νὰ βρίσκετι στὸ κέντρο...”».

Στὴ συνέχεια ὀ Μητροπολίτης παρουσιάζει τὶς θέσεις κάποιων ἱερέων ἢ κάποιων ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων ποὺ βλέπουν τὴν Ἐκκλησία ὡς «ἕνα ἱερὸ καθίδρυμα ποὺ σκοπὸ ἔχει νὰ ἱκανοποιεῖ τὶς “θρησκευτικὲς ἀνάγκες” τοῦ λαοῦ», ἐνῶ, λέγει ὁ κ. Νεκτάριος, ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ εἶναι μιὰ πραγματικότητα γιὰ πολλοὺς ὀρθόδοξους ἄγνωστη (σ.σ. ἐνῶ γιὰ τὸν αἱρετικὸ γνωστή!).

Καὶ στὴν συνέχεια μᾶς μιλᾶ γιὰ τὸ τὶ λέγει ὁ πάπας, ὁ ὁποῖος «ἀναλύει μιὰ πραγματικότητα (ἡ ὁποία καὶ γιὰ μᾶς τοὺς Ορθόδοξους εἶναι)  πολὺ ξεχασμένη: Ἡ Ἐκκλησία ὡς Νοσοκομεῖο, ὡς ἰατρεῖο, ὡς θεραπευτήριο, ὅπως συχνὰ ὀνομάζεται στὰ Πατερικὰ κείμενα». Γράφει ὁ πάπας: «Βλέπω μὲ σαφήνεια, ὅτι αὐτὸ ποὺ χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία σήμερα εἶναι ἡ ἱκανότητα νὰ γιατρέψει τὶς πληγὲς καὶ νὰ θερμάνει τὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Βλέπω τὴν Ἐκκλησία σὰν ὑπαίθριο νοσοκομεῖο μετὰ τὴν μάχη» ποὺ «πρέπει νὰ γιατρέψουμε τὶς πληγὲς» τοῦ κάθε ἀρρώστου. «Ὁ ἐξομολόγος γιὰ παράδειγμα διατρέχει πάντα τὸν κίνδυνο νὰ εἶναι ἢ πολὺ αὐστηρὸς ἢ πολὺ ἐπιεικής. Κανένας ἀπὸ τοὺς δύο δὲν εἶναι φιλεύσπλαχνος...».

Μιὰ Ἐκκλησία ἄψογα διοικητικὰ δομημένη, μὲ κληρικοὺς ὑπαλλήλους κι ὄχι Πατέρες δὲν μπορεῖ νὰ λειτουργήσει σὰν Ἐκκλησία. Γράφει ὁ πάπας Φραγκῖσκος: «Πῶς ἀντιμετωπίζουμε τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ; Ὀραματίζουμε μιὰ Ἐκκλησία ποὺ εἶναι μητέρα καὶ ποιμένας. Οἱ λειτουργοί της πρέπει νὰ εἶναι φιλέσπλαχνοι... Αὐτὸ εἶναι τὸ αὐθεντικὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ Θεὸς εἶναι πιὸ μεγάλος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία... Ὁ λαὸς τοῦ θεοῦ θέλει Ποιμένες κι ὄχι ὑπαλλήλους. Οἱ Ἐπίσκοποι ἰδιαίτερα πρέπει νὰ εἶναι ἄνθρωποι ἱκανοὶ νὰ ὑποστηρίξουν τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ μέσα στὸ λαό Του. Παράλληλα πρέπει καὶ νὰ καθοδηγοῦν τὸ ποίμνιο, τὸ ὁποῖο... Ὡρισμένες φορὲς ἐκεῖνος ποὺ ἐγκατέλειψε τὴν Ἐκκλησία, τὸ ἔκανε γιὰ λόγους πού, ἂν τοὺς καταλάβουμε καὶ τοὺς ἀξιολογήσουμε σωστά, μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν σὲ ἐπιστροφή. Ἀλλὰ χρειάζεται τόλμη καὶ θάρρος».

Θίγοντας ὁ Πάπας τὸ ἐν πολλοῖς ταλαιπωρημένο μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως τονίζει: «Τὸ ἐξομολογητήριο δὲν εἶναι θάλαμος βασανιστηρίων, ἀλλὰ τόπος εὐσπλαχνίας, ὅπου ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει νὰ κάνουμε τὸ καλύτερο ποὺ μποροῦμε».

Παραθέτει λόγια τοῦ Πάπα, γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ θεραπεύει ὁ πνευματικὸς τὶς πληγὲς τῶν ἐξομολογουμένων, πῶς θὰ βελτιώσουμε τὸ μυστήριο. Μᾶς μεταφέρει τὴν ποιμαντικὴ ἐμπειρία τοῦ Πάπα γιὰ τὴν ἐξομολόγηση...

Στὴ συνέχεια ἀναφέρεται στὶς Οἰκουμενι(στι)κὲς σχέσεις. Τὶ γι' αὐτὲς λέγει ὁ Πάπας: «Στὶς Οἰκουμενικὲς σχέσεις εἶναι σπουδαῖο τὸ ἑξῆς· ὄχι μόνο νὰ γνωριστοῦμε καλύτερα, ἀλλὰ ἐπίσης νὰ ἀναγνωρίσουμε, ὅσα τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἔχει σπείρει στοὺς ἄλλους, τὰ ὁποῖα εἶναι δῶρα καὶ γιὰ μᾶς».

Καὶ πρὸς τἐλος τῆς ὁμιλίας του ὁ κ. νεκτάσριος λέγει: «Τελειώνοντας ἐπιτρέψτε μου νὰ κάνω μιὰ δημόσια ἐξομολόγηση... Πολλοὶ ἀπόρησαν βλέποντας στὸ διαδίκτυο τὴν ἀνακοίνωση γιὰ τὴν σημερινὴ ἐκδήλωση ...καὶ ἀναρωτήθηκαν πῶς ἕνας ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος συμμετέχει στὴν παρουσίαση ἑνὸς βιβλίου τοῦ Πάπα. Κάποιοι ἴσως, νὰ ἀκονίζουν καὶ τὰ μαχαίρια τους αὐτὴ τὴν στιγμή. Τοὺς ἀπαντῶ, λοιπόν, ὅτι καὶ ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, Οἰκουμενικὸς διδάσκαλος Μ. Βασίλειος, συνέθεσε τὴν πρώτη στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Φιλοκαλία μὲ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ Ὠριγένη, δείχνοντας πὼς τὸν νὰ ἀναγνωρίζουμε σὲ κάποιον ἄλλον, ἀκόμα καὶ ἄθεο ἢ ὁ,τιδήποτε ἄλλο ὅ,τι καλὸ ἔχει νὰ καταθέσει, δὲν ἀποτελεῖ προδοσία τῆς Πίστεως.

Πρὶν μερικὲς δεκαετίες ξεκίνησε ἕνας διάλογος μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν. Ἀπώτερος σκοπὸς ἡ Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἕνας διάλογος ποὺ ξεκίνησε μὲ ἐνθουσιασμό, δοκιμάστηκε, ἀντιμετώπισε δυσκολίες, προχώρησε μὲ ἐμπόδια καὶ λάθη, ἀλλὰ καὶ θετικὰ βήματα. Ὁ διάλογος συνεχίζεται. Δὲν ξέρω πότε, πῶς κι ἂν θὰ τελειώσει σὲ πενῆντα, ἑκατό, τριακόσια χρόνια. Πιστεύω, ὅμως, πέρα ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες προσπάθειες, τὸν τελευταῖο λόγο τὸν ἔχει ὁ Θεός, ὁ Κύριος τῆς ἱστορίας.

Σὲ ὅσους ἀμφιβάλλουν καὶ ἔχουν δίκαια ἢ ἀδικα ἐπιφυλάξεις, ἢ ἀσκοῦν σκληρὴ κριτική, ταπεινὰ συνιστῶ νὰ δοῦν καὶ μιὰ ἄλλη θετικὴ παράμετρο. Τοὺς προηγούμενους αἰῶνες, πολλὲς φορὲς ὄχι μόνο διαφωνούσαμε, ἀλλὰ καὶ σκοτωνόμαστε μεταξύ μας καὶ μάλιστα στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εὐτυχῶς, τουλάχιστον τώρα, μποροῦμε νὰ συζητᾶμε, νὰ ἔχουμε μιὰ ἀνθρώπινη ἔστω Χριστῷ ἐπικοινωνία, νὰ γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Εἴμαστε σὰν τὰ ἀδέλφια, ποὺ εἶναι τσακωμένα καὶ δὲν μιλάει τὸ ἕνα στὸ ἄλλο. Δὲν παύει, ὅμως, νὰ ἔχουμε ἕνα κοινὸ Πατέρα, ποὺ παρὰ τὰ λάθη καὶ τὶς ἀστοχίες μας, συνεχίζει καὶ θὰ συνεχίζει νὰ μᾶς ἀγαπάει.

Κάπως ἔτσι εἶδα καὶ τὴν σημερινὴ εὐκαιρία καὶ γι’ αὐτὸ εὐχαριστῶ τοὺς διοργανωτές της γιὰ τὴν τιμητικὴ πρόσκληση. Εὐχή μας καὶ ἡ προσευχή μας, ἂς εἶναι νὰ φτάσουμε κάποτε, ὅποτε ὁ Θεὸς θελήσει, ὄχι σὲ μιὰ ἐπιπόλαιη καὶ εὔθραστη συγκόλληση, ἀλλὰ σὲ μιὰ πλήρη καὶ ἀληθινὴ ἑνότητα ἐν Χριστῷ καὶ διὰ τοῦ Χριστοῦ»

(Γιὰ τὴν ἀντιγραφή: Σημάτης Π.)