«Αμείλικτα ερωτήματα» ΑΠΟ και ΠΡΟΣ τον π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο.

Ἕνα ἀκόμα θαυμάσιο ἀποκαλυπτικὸ ἄρθρο τοῦ π. Ἀναστάσιου Γκοτσόπουλου. Τὸ ἔγραψε ὁ π. Ἀναστάσιος καὶ τὸ  δημοσίευσαν τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἱστολόγια, ἔχοντες ἀσφαλῶς κατὰ νοῦν, ὅτι ἀποδεικνύουν περίτρανα ἄλλη μιὰ φορά –καὶ πειστικά– τὴν σχέση τοῦ Οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα (καὶ ἄρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) μὲ τὴν θεοσοφία καὶ τὸν Μασωνισμό· ὅτι συνεπῶς (καὶ ἐφ’ ὅσον οἱ ἴδιοι οἱ Φαναριῶτες, ἀκόμα καὶ πρόσφατα, μὲ καμάρι διατείνονταν ὅτι ἀκολουθοῦν τὴν γραμμὴ τοῦ Ἀθηναγόρα) εἶναι φανερὸ ὅτι ὑπάρχει ἡ ἴδια σχέση καὶ συνεχίζεται ἀπὸ τὸν Οἰκουμενιστῆ πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς παρατρεχάμενους τοῦ Φαναρίου ἡ ἴδια γραμμή!

Ὅμως, αὐτὴ εἶναι ἡ μιὰ πλευρά, τὸ ἕνα συμπέρασμα. Ἡ ἄλλη, ἐπίσης σημαντικὴ παράμετρος, εἶναι ὅτι:

α) Παρότι ἡ σχέση Θεοσοφίας-Μασωνισμοῦ- Οἰκουμενισμοῦ - Ν. Τάξης εἶναι πλέον ὄχι ἁπλῶς εὐδιάκριτη, ἀλλὰ ἀποδεδειγμένη, ὅλοι αὐτοὶ κοινωνοῦν (ἐναντιούμενοι στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ὅλους τοὺς Ἁγίους Πατέρες) μὲ τὴν νέα Ἐκκλησία, τὴν ἄλλη Ἐκκλησία, ὅπως ἀποκαλοῦσε ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ Καλόθετος (μαθητὴς καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ) τὴν Ἐκκλησία τοῦ καιρού του! Δηλαδή, τὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία, στὴν ὁποία προΐστατο ὁ ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ καὶ ΝΟΜΙΜΟΣ, πλήν (ὡς ὁ Βαρθολομαῖος) αἱρετίζων, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννης Καλέκας[1].

β) Ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ αὐτή (καὶ τὴν ἀπόδειξη ὅτι ὁ Μελισσαρόπουλος ἦταν ὑψηλόβαθμος Μασῶνο), ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἐνεπνέετο ἐξ ἴσου ἀπὸ τὴν Μασωνικὴ Θρησκεία (καὶ ἦτο) Μασῶνος!

Ὅμως, στὸ ἴδιο συμπέρασμα μὲ μαρτυρίες καὶ ἔγγραφα, ἔχει καταλήξει καὶ ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς γιὰ τὴν Μασωνικὴ ἰδιότητα τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης. Κι ὅμως, ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι (Πειραιῶς, Κονίτσης, Γλυφάδας), Ἀδελφότητες (ὅπως τοῦ «Σωτῆρος») καὶ οἱ πιστοὶ ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν ἐν ἀγνοία τους, τὸν τιμοῦν ὡς Ἅγιο. Πρόσφατα δὲ ὁ μητροπολίτης Πατρῶν, ἐκκλησιαστικὸς προϊστάμενος τοῦ π. Ἀναστάσιου, τίμησε πανηγυρικὰ τὴν μνήμη του! Δυὸ μέτρα καὶ δυὸ σταθμά!

Θὰ ἦταν ἐνδιαφέρον ὁ π. Ἀναστάσιος νὰ μᾶς μιλήσει καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτή. Νὰ ἀπευθύνει –πρὸς ἑαυτὸν καὶ τοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστές– τὰ ἴδια «αμείλικτα ερωτήματα» καὶ νὰ διερωτηθεῖ, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ κοινωνοῦν μὲ Ἐπισκόπους ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν γραμμὴ Ἀθηναγόρα (ποὺ εἶχε κοινωνία μὲ θεοσοφιστὲς καὶ Μασώνους)· πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ τιμοῦν ὡς Ἁγίους Μασώνους!

 π. Αναστάσιου Κ. Γκοτσόπουλου

Πρωτοπρεσβύτερου, Εφημέριου Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών

Επιστολή Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα (Β΄)

Πάτρα, 25 Σεπτεμβρίου 2015

Α΄

Πατριάρχης Αθηναγόρας:

«μελετούμεν αυτό εν μυστική μεθ΄ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας. Ταύτα δε πάντα... έχουσι τοποθετήσει την υμετέραν Εντιμότητα εις την γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπάθεια αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών». (Α΄)

Ως γνωστόν, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο αποστέλλονται πολλές νέες εκδόσεις θεολογικού και ευρύτερου ενδιαφέροντος. Λόγοι ευγενείας και εκκλησιαστικής εθιμοτυπίας απαιτούν απαντητική επιστολή με τυπικό ευχαριστήριο περιεχόμενο εκ μέρους του Πατριαρχείου, η οποία συνήθως υπογράφεται από την Αρχιγραμματεία.

Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν ο συγγραφέας είναι γνωστός στα Πατριαρχεία και η έκδοση είναι πολύ σημαντική για την Εκκλησία ή συμβάλλει ιδιαίτερα στην ανάπτυξη και προώθηση της ανθρώπινης γνώσης η απαντητική επιστολή δεν περιορίζεται στα τυπικά και υπογράφεται από τον ίδιο τον Οικουμενικό Πατριάρχη.

Στον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα εστάλη νέα έκδοση που περιλάμβανε μία απλή συλλογή-καταγραφή πολύ σύντομων βιογραφικών των φιλοσόφων από την αρχαιότητα μέχρι την Αναγέννηση. Δεν επρόκειτο περί κάποιας σοβαρής και αξιόλογης μελέτης-εισαγωγής στη φιλοσοφία, διότι δεν περιείχε περαιτέρω ανάλυση και εμβάθυνση στις φιλοσοφικές θεωρίες που έχουν διατυπωθεί^.άλλωστε με τις 140 σελίδες το πόνημα δεν ήταν δυνατόν να πρόκειται περί σοβαρής εισαγωγής στη φιλοσοφία.

Το Πατριαρχείο όμως δεν απάντησε με την καθιερωμένη τυπική ευχαριστήρια επιστολή υπογεγραμμένη από τον αρμόδιο γραμματέα, αλλά ο ίδιος ο Πατριάρχης Αθηναγόρας απέστειλε στον συγγραφέα μία ιδιαίτερα θερμή προσωπική επιστολή, της οποίας το περιεχόμενο και ο ιδιαίτερα θερμός τόνος δεν δικαιολογείται από το επίπεδο, τη σοβαρότητα και σπουδαιότητα του πονήματος. Διαβάζοντας την επιστολή (την οποία παραθέτουμε ολόκληρη στο τέλος, χωρίς τα στοιχεία που φανερώνουν τον παραλήπτη) ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί:

α) Ο θερμός προσωπικός τρόπος γραφής του πατριάρχου Αθηναγόρα που προϋποθέτει στενή προσωπική σχέση και γνωριμία με τον συγγραφέα «πολλήν εδοκιμάσαμεν ψυχικήν χαράν κομισάμενοι το ...σύγγραμμα της ημετέρας λίαν ημίν αγαπητής Εντιμότητας. Ο Πατριάρχης τον γνωρίζει προσωπικά και είναι καλά ενημερωμένος για όλο το συγγραφικό του έργο. Από την επιστολή προκύπτει ότι τα θερμά αισθήματα είναι αμοιβαία, διότι και ο συγγραφέας από την πλευρά του στο αποσταλλέν αντίτυπο ανέγραψε «ιδιόχειρον ευλαβή αφιέρωσιν» προς τον πατριάρχη Αθηναγόρα.

β) Από την επιστολή του Αθηναγόρα προκύπτει πλήρης ταύτιση απόψεων πατριάρχου και συγγραφέως στα σοβαρά πνευματικά ζητήματα. Επί πλέον δε, προκύπτει και ταύτιση στόχων πατριάρχου και συγγραφέως ως προς τον πόθον «της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου».

Τα πιο κάτω λόγια του πατριάρχου Αθηναγόρα είναι

ενδεικτικά και δεν αφήνουν περιθώριο παρερμηνείας: «ηρχισαμεν να μελετωμεν αυτό [το αποσταλέν σύγγραμμα] εν μυστική μεθ’ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζόμεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας, των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου» και στη συνέχεια «Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποίαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον», γράφει ο Αθηναγόρας!

γ) Το εξαιρετικά ενδιαφέρον που προκύπτει από την επιστολή του πατριάρχου Αθηναγόρα είναι ο μεγάλος του ενθουσιασμός για την προσωπικότητα, τις απόψεις, τις πνευματικές ανησυχίες και το ευρύτερο κοινωνικό έργο και την προσφορά του συγγραφέως στην κοινωνία και τον άνθρωπο! Του γράφει με εξαιρετικό ενθουσιασμό ότι οι θεολογικές απόψεις και αναζητήσεις τού συγγραφέως «έχουσι τοποθετήσει την υμετέραν Εντιμότητα εις την γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών». Μάλιστα, από την επιστολή προκύπτει ότι ο Αθηναγόρας έστειλε στον συγγραφέα και συνημμένο «εσώκλειστον φύλλον» με τον οποίο τον ενημερώνει για τις ενέργειες του Πατριαρχείου «εις πορείαν σταθεράν και ακλινή» για την «προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών»!

δ) Διαβάζοντας τις τόσο θερμές και ουσιώδεις προσρήσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα προς τον συγγραφέα και ιδιαιτέρως την αναφορά του ότι ο συγγραφέας ανήκει «εις την γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών» εν συνδοιασμώ με τα όσα γράφει για την «εν μυστική μεθ’ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας, των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου» και «Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποιαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον» συνάγουμε αναμφίβολα το συμπέρασμα ότι ο συγγραφέας εκτός από πολύ γνωστός του πατριάρχου Αθηναγόρα, ήταν, προφανώς, ιδιαίτερα σημαντική πνευματική προσωπικότητα που με την πνευματική της ακτινοβολία και παρουσία έδινε μαρτυρία Ιησού Χριστού και Ορθοδόξου Θεολογίας. Επίσης, από τα λόγια του πατριάρχου Αθηναγόρα προκύπτει ότι οι μελέτες του συγγραφέα ήταν σπουδαίες και προσέφεραν πολλά στα θεολογικά γράμματα και στη θεολογική επιστήμη.

ε) Μάλιστα, η επίσημη αναφορά του πατριάρχου Αθηναγόρα ότι ο συγγραφέας ανήκει «εις την γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών» καθιστά σαφές ότι ο συγγραφέας είναι εκκλησιαστική προσωπικότητα που εκτός της πολύ καλής θεολογικής της καταρτήσεως στα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεως και Θεολογίας εμφορείται από τα ίδια με τον πατριάρχη Αθηναγόρα ιδεώδη και την αγωνία για την ενότητα των Χριστιανών.

Η σπουδαιότητα της προσωπικότητας του συγγραφέα είναι προφανής, αν αναλογιστούμε ότι τέτοια τιμητική πρόσρηση και κατάταξη στην «γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών» δε γνωρίζουμε να έχει απευθύνει ο πατριάρχης σε άλλη εκκλησιαστική προσωπικότητα.

Ποιος ήταν λοιπόν ο σπουδαίος και μοναδικός αυτός συγγραφέας για τον οποίο έχει απευθύνει επιστολή με τόσο θερμά λόγια ο πατριάρχης Αθηναγόρας;

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α΄

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ^[1]

«Του βίου την θάλασσαν διαπλέοντες μετά της περί ημάς Ιεραρχίας και του Ι. Κλήρου και του Χριστεπωνυμου Πληρώματος του εγγύς και του εγγύς υπό συνθήκες κατά το θέλημα του Υψίστου, πολλήν εδοκιμάσαμεν ψυχικήν χαράν κομισάμενοι το υπό τον τίτλο[...] σύγγραμμα της ημετέρας λίαν ημίν αγαπητής Εντιμότητας.

Και ηρχισαμεν να μελετωμεν αυτό εν μυστική μεθ’ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας, των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου.

Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποιαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον.

Και επί πλέον έχουσι τοποθετήσει την υμετέραν Εντιμότητα εις την γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών.

Προς την κατεύθυνσιν ταύτην η αγάπη του Χριστου, επιπεσούσα επί των οπαδών Αυτού, φωτίζει τας διανοίας και θερμαίνει τας καρδίας των Χριστιανών, εις πορείαν σταθεράν και ακλινή κατά το εσώκλειστον φύλλον.

Ευχαριστούμεν όθεν θερμώς την υμετέραν αγαπητήν Εντιμότητα δια την αποστολήν της συγγραφής υμών ταύτης ως και της ιδιοχείρου ευλαβούς αφιερώσεως.

Και επί τούτοις απονέμοντας τη υμετέρα αγαπητή Εντιμότητα τας Πατρικάς ευχάς επικαλούμεθα επ’ αυτήν και τους αγαπητούς οικείους αυτής την χάριν και το άπειρον έλεος του Ανασταντος Κυρίου.

Μετά πολλής αγάπης

διάπυρος προς Κύριον ευχετης

+ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ»

Αναδημοσίευση από τον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ, φ. 2086/2.10.2015, σ. 1, 7.

---

[1] Από το μοναδικό αρχείο ντοκουμέντων του Μοναχού Αβερκίου, τον οποίο και ευχαριστώ θερμώς για την άδεια δημοσιεύσεως.

Β΄

Πατριάρχης Αθηναγόρας προς Κ. Μελισσαρόπουλο:

«μελετούμεν αυτό εν μυστική μεθ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας. Ταύτα δε πάντα... έχουσι τοποθετήσει την υμετέραν Εντιμότητα εις την γενναία και τετιμημενην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπάθεια αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών» (Β΄).

π. Αναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος

Πρωτοπρεσβύτερος, Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών

Στο πρώτο μέρος του παρόντος άρθρου αναφερθήκαμε σε επιστολή που απηύθυνε ο πατριάρχης Αθηναγόρας σε συγγραφέα, ο οποίος του έστειλε νέα έκδοσή του. Μελετώντας την επιστολή αυτή μας εντυπωσίασε ο θερμός προσωπικός τόνος γραφής του πατριάρχου, που υπερέβαινε κατά πολύ τις τυπικές ευχαριστήριες επιστολές που συνηθίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Μάλιστα επισημάναμε ότι δεν επρόκειτο περί κάποιας σοβαρής και επιστημονικής μελέτης που να δικαιολογεί τέτοια θερμή απάντηση.

Ο πατριάρχης σημειώνει, μεταξύ πολλών άλλων σημαντικών, ότι ο συγγραφέας κατατάσσεται στη «γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών».

Το ερώτημα είναι: Ποιος λοιπόν ήταν ο συγγραφέας στον οποίο ο Ορθόδοξος πατριάρχης Αθηναγόρας γράφει σε επίσημο έγγραφο τού Πατριαρχείου ότι βρισκόταν «εν μυστική μεθ’ υμών ψυχική επικοινωνία και αγαλλιάσει» και ότι «πλουτιζόμεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας, των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου» και ότι υπάρχει ταυτότητα απόψεων μεταξύ του πατριάρχου και του συγγραφέως «Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποιαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον»;

Ο συγγραφέας ήταν ο πολύς Κωστής Μελισσαρόπουλος!

Ποιος όμως ήταν ο Κωστής Μελισσαρόπουλος;

Μήπως ήταν κάποιος μεγάλος βιβλικός θεολόγος, ή πατρολόγος, ή λειτουργιολόγος ή μελετητής της εκκλησιαστικής ιστορίας;

Ή μήπως ήταν κάποιος κατά μεν τη σοφία του κόσμου πτωχός, αλλ’ όμως «εις Θεόν πλουτών», κάποιος κατά κόσμον «αγράμματος», χωρίς πτυχία και περγαμηνές πανεπιστημιακών Σχολών, αλλά που με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος κατόρθωσε να εισδύσει στον πλούτο της Ορθοδόξου Θεολογίας και έτσι να μπορεί να «πλουτίζει εκ των υψηλών σκέψεων … των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου» τον ίδιο τον Ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριάρχη, τον “μεγάλο” Αθηναγόρα;

Ή μήπως ήταν κάποιος του οποίου η συγγραφική θεολογική παραγωγή ήταν τέτοια ώστε επαξίως να του γράφει ο Ορθόδοξος Οικουμενικός πατριάρχης ότι οι σκέψεις του «συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποιαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον»;

Δυστυχώς τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ήταν ο συγγραφέας στον οποίο τόσο θερμά γράφει ο Αθηναγόρας!

Ο συγγραφέας Κ. Μελισσαρόπουλος γεννήθηκε Πάτρα το 1904, εργάστηκε ως απλός υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας και έζησε και απεβίωσε στην Αθήνα και Μυτιλήνη το 1988. Ήταν δεδηλωμένος μασόνος (στη στοά Ορφεύς των Αθηνών), 33^ου βαθμού, μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του 33^ου βαθμού της Ελλάδος, χρηματίσας Κραταιός Μέγας Θησαυροφύλακας της Ιεράς [Μασονικής] Αυτοκρατορίας(!)^[1] και εν συνεχεία Κραταιός Ανθύπατος Μέγας Ταξιάρχης αυτής^[2] (δηλ. Υπαρχηγός-Αντιπρόεδρος του Σώματος όλων των υψηλόβαθμων μασόνων της χώρας μας),  Επίσης, ο Κ. Μελισσαρόπουλος διετέλεσε επί δεκαετίες (34 χρόνια) πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας εν Ελλάδι (1952-1957 και 1961-1988) καθώς και ιδρυτής (1956) και επί 33 χρόνια Διευθυντής (1956-1988) και συντάκτης του περιοδικού «ΙΛΙΣΟΣ» (επίσημο όργανο της Θεοσοφικής Εταιρείας Ελλάδος)!

Η «Θεοσοφική Εταιρεία» ιδρύθηκε στη χώρα μας το 1926 και είναι παράρτημα της Θεοσοφικής Εταιρίας με έδρα το Άντυαρ της Ινδίας, την οποία ίδρυσε η αποκρυφίστρια Έλενα Μπλαβάντσκυ. Ο ελληνικός εκδοτικός οίκος «Θεοσοφικές Εκδόσεις» της Θεοσοφικής Εταιρείας εν Ελλάδι, στην οποία πρόεδρος ήταν ο Κ. Μελισσαρόπουλος, έχει μεταφράσει και εκδώσει στη χώρα μας τα έργα της Μπλαβάτσκυ και των διαδόχων της Μπέιλυ, Μπέσαντ και Λεντμπίτερ (από τον εκδοτικό οίκο της αμερικάνικης Θεοσοφικής Εταιρείας της LUCIS TRUST (=Εταιρεία του Εωσφόρου)!).

Προσοχή! Ο Μελισσαρόπουλος δεν ήταν απλώς μασόνος, εσωτεριστής και θεοσοφιστής, αλλά στην εποχή του ήταν ο κατ’ εξοχήν θεωρητικός της θεοσοφίας-μασονίας, ο μυημένος στα πλέον απόκρυφα μυστήρια και δόγματα της μασονίας. Η ελληνική μασονία δεν έχει να επιδείξει πολλούς θεωρητικούς της τέτοιου υψηλού επιπέδου και θεωρητικής καταρτίσεως ωσάν τον Κωστή Μελισσαρόπουλο.

Ο Κ. Μελισσαρόπουλος ήταν πολυγραφότατος. Αν εξαιρέσουμε δε, μόνο μία εργασία του που αναφέρεται στην Εθνική Τράπεζα, όλες οι υπόλοιπες μελέτες του (υπερβαίνουν τις 20, οι περισσότερες πολυσέλιδες, ενώ τα άρθρα του στο περιοδικό της Θεοσοφίας «Ιλισός» είναι δεκάδες) αναφέρονται στη θεοσοφία, τον εσωτερισμό, τον αποκρυφισμό και το μυστικισμό, δηλ. στο θεολογικό και θεωρητικό υπόβαθρο της μασονίας. Ακόμα και η προσέγγιση της Αρχαίας Ελληνικής ιστορίας γίνεται μέσω της θεοσοφίας και του αποκρυφισμού. Και μόνο η παράθεση ορισμένων τίτλων εκ των έργων τού Μελισσαρόπουλου καθιστά σαφή τα  πνευματικά ενδιαφέροντα και τις ενασχολήσεις του:

Περί Αποκρυφισμού και Μυστικισμού, εκδ. Γκοβόστη 1939, σσ. 72, β΄ έκδοση Αθήναι 1964, σσ. 108.

Εισαγωγή στη Θεοσοφία, Αθήναι, 1947, β΄ έκδοση το 1966  και γ΄ έκδοση το 1986

Τω Αγνώστω Θεώ, Στας Αθήνας τω 51μ.Χ. Αθήναι 1951, σσ. 19.

Ο Ιησούς από την άποψη του ορθολογισμού και του Μυστικισμού, Αθήνα 1955, σσ. 91.

Προσωκρατικοί Έλληνες φιλόσοφοι και θεοσοφία (4 Διαλέξεις), Αθήναι, 1956, σσ. 82.

Μήτις (Το Βιβλίο της Σοφίας), συλλογή κειμένων, Αθήναι 1962, σσ. 311.

Μελετήματα, Αθήνα 1965.

Δελφοί καί Ἀμφικτιονίες, Ἀθῆναι 1966.

Τα βήματα της φιλοσοφίας : από την Προϊστορία μέχρι την Αναγέννηση, Αθήνα 1968.

Ο Ιησούς, Αθήναι 1973, σσ. 101.

Επτά ομιλίες εις τον 18^ο βαθμό, Αθήνα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές από τις ανωτέρω εκδόσεις στο εξώφυλλό τους παρίσταται το κατ’ εξοχήν μασονικό σύμβολο, ο «ουροβόρος όφις»!

Επίσης, ο Κ. Μελισσαρόπουλος έχει μεταφράσει, επιμεληθεί και εκδώσει προσωπικά δύο έργα της Annie Besant (μαθήτρια και διάδοχος στην Θεοσοφική Εταιρεία στην Αμερική της Έλενας Μπλαβάτσκυ) [«Φως στην Ατραπό», Αθήναι 1957 και «Η ατραπός του αποκρυφισμού = Talks on the path Occultism», Αθήναι, 1974] και του J. Krishnamurti (ο Μεσσίας της Θεοσοφίας) [«Στα πόδια του Διδασκάλου», Αθήνα, εκδ. Γκοβόστης 1946, και β΄ έκδοση το 1966, «Εκλογαί από τον Krishnamurti: Ανθολογία αποσπασμάτων από ομιλίες και βιβλία του», Αθήναι, 1971, και «Ο Κρισναμούρτι για τον διαλογισμό», Αθήναι 1981].

Για να γίνει αντιληπτό σε τι επιπέδου απόκρυφης γνώσης άνθρωπο αναφερόμαστε καταθέτω μόνο ένα στοιχείο από τα πολλά: Ο Κ. Μελισσαρόπουλος είναι ο πρώτος Έλληνας μασόνος που με τις περίφημες «Επτά ομιλίες εις τον 18^ο βαθμό» αποκάλυψε εν κλειστώ κύκλω στους αδελφούς του μασόνους του 18^ου βαθμού την απόκρυφη διδασκαλία, «την πλήρη παράδοση» του 3^ου βαθμού, δηλ. την υπόσταση, το ποιος είναι ο Μέγας Αρχιτέκτονας Του Σύμπαντος (ο μασονικός θεός Μ.Α.Τ.Σ.). Για τον Κ. Μελισσαρόπουλο, λοιπόν, ο Μ.Α.Τ.Σ., στο όνομα του οποίου γίνονται τα πάντα στη μασονία, δεν είναι ο Θεός της Αγ. Γραφής, αλλά ο «Άγγελος φωτός», ο Εωσφόρος, ο οποίος ως ευεργέτης της Ανθρωπότητας μετέδωσε στον Κάιν το πνεύμα σοφίας και απόκρυφης γνώσης^.οι μασόνοι ως απόγονοι του Μ.Α.Τ.Σ.-Εωσφόρου καλούνται να «καθιερώσουν καθ’ όλην την γην την λατρείαν του πυρός [με τη μορφή του «φωτός» που κομίζει ο Εωσφόρος της πτώσεως] καταρρίπτοντες την τυραννίαν του Αδωνάι»!

Για τον Κ. Μελισσαρόπουλο ο Θεός της Αγ. Γραφής, «ο Αδωνάι είναι πλασματικός Θεός, ο οποίος εδημιουργήθη από τον άνθρωπον συμφώνως προς την περιορισμένην αντίληψίν του κατ’ εικόνα του ιδίου του εαυτού του», έχει «αδυναμίας και ταπεινά πάθη» και «μισεί το πλάσμα του [τον άνθρωπον] καταδικάσας αυτόν να αποθνήσκει»^[3]. Αυτή η διδασκαλία της μασονίας, τόσο ρητά και με σαφήνεια εκτεθειμένη από τον Κ. Μελισσαρόπουλο, είναι η ουσία της διδασκαλίας του σύγχρονου αποκρυφισμού και της Νέας Εποχής, την οποία υποστηρίζει η Θεοσοφική Εταιρεία και το παράρτημά της στην Ελλάδα, στο οποίο ήταν πρόεδρος επί 34 χρόνια ο Μελισσαρόπουλος!

Ποιος λοιπόν μπορεί να αμφιβάλει ότι ο Κ. Μελισσαρόπουλος ήταν όχι απλώς υψηλόβαθμος μασόνος, υπαρχηγός της μασονίας, εσωτεριστής, θεοσοφιστής αλλά ένας συνειδητός Εωσφοριστής και θεωρητικός του Εωσφορισμού στην Ελλάδα;

Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα όχι, βέβαια, για τον Κ. Μελισσαρόπουλο, αλλά για τον Ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα :

1. Πώς είναι δυνατόν ένας Ορθόδοξος πιστός, πολλώ μάλλον ο Οικουμενικός Πατριάρχης, να γράφει σε ένα δεδηλωμένο μασόνο, αποκρυφιστή και εωσφοριστή ότι «μετά της περί ημάς Ιεραρχίας και του Ι. Κλήρου… πολλήν εδοκιμάσαμεν ψυχικήν χαράν κομισάμενοι το υπό τον τίτλο «Τα βήματα της Φιλοσοφίας» σύγγραμμα της ημετέρας λίαν ημίν αγαπητής Εντιμότητας»;

2. Πώς είναι δυνατόν ο Ορθόδοξος Οικουμενικός Πατριάρχης να αισθάνεται και να γράφει στον θεωρητικό του εωσφορισμού ότι μελετά το σύγγραμμά του και βρίσκεται «εν μυστική μεθ’ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει»; ή ότι «πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας, των ευγενικών αισθημάτων και του πόθου της εξυπηρετήσεως της κοινωνίας και μερικώτερον του ανθρώπου»;

3. Είναι δυνατόν η εσωτερική, εν τη ψυχή, προσωπική «Βιβλιοθήκη» ενός Ορθοδόξου Πατριάρχου να εμπλουτίζεται από τις θεοσοφικές, αποκρυφιστικές και μασονικές θεωρίες και απόψεις ενός συγγραφέως τέτοιου επιπέδου; Είναι δυνατόν να ταυτίζεται η εσωτερική «Βιβλιοθήκη» ενός Ορθοδόξου πατριάρχου με αυτήν ενός αποκρυφιστή; Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να γράφει ο Αθηναγόρας στον Μελισσαρόπουλο ότι «Ταύτα δε πάντα [οι «υψηλές σκέψεις», τα «ευγενικά αισθήματα» και ο «πόθος εξυπηρετήσεως του ανθρώπου»] συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποίαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον»;!

Τέλος,

4. Πώς είναι δυνατόν ένας δεδηλωμένος μασόνος 33^ου βαθμού, υπαρχηγός της ελληνικής μασονίας, θεωρητικός της αντίχριστης μασονίας και της εωσφορικής θεοσοφίας, ένας μεταφραστής και επιμελητής και εκδότης έργων της εν Αμερική LUCIS TRUST (=Εταιρείας του Εωσφόρου), ένας αποκρυφιστής και εωσφοριστής να έχει καταταγεί από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα «εις την γενναία και τετιμημένην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπαθεία αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών»;

Όμως τα κρίσιμα ερωτήματα δεν τελειώνουν και, δυστυχώς, δεν περιορίζονται στον Αθηναγόρα, αλλά αγγίζουν και εμάς σήμερα …

(συνεχίζεται…)

Η υπογραφή του Πατριάρχη Αθηναγόρα στην εν λόγω επιστολή

---

[1] Τυπικόν της Συνόδου του 32^ου βαθμού του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, σ. 5.

[2]  Ύπατο Συμβούλιο 33^ου βαθμού του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, Επετηρίς 1987, σ. 7.

[3] Κ. Μελισσαρόπουλου 33^ου, Επτά ομιλίες εις τον 18^ο, Αθήναι, σ. 41-43.

Αναδημοσίευση από τον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ, φ. 2087/9.10.2015, σ. 1, 6.

Πηγή: «Ἀκτίνες» ἀπ’ ὅπου καὶ τὰ σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Λυπηρές σελίδες της προσφάτου εκκλησιαστικής μας Ιστορίας! Εκτός της συγχαρητηρίου επιστολής του κεκοιμημένου πρωθιεράρχου προς το κορυφαίο στέλεχος της επαράτου και δαιμονοκινήτου "θεοσοφίας" και του υποχθονίου και σατανικής εμπνεύσεως τεκτονισμού αξίζει να υπομνήσουμε και το επίσης θλιβερό γεγονός που συνίσταται στην ομολογία, από της πλευράς του πατριάρχη Αθηναγόρα, ότι τα δηλητηριώδη, αποδομητικά και μηδενιστικά βιβλία του αλήστου μνήμης Καζαντζάκη "κοσμούν sic την πατριαρχικήν βιβλιοθήκην"!!!
Λ.Ν.

Ανώνυμος είπε...

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ,
ΚΑΤΑ ΑΡΕΙΑΝΩΝ ΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ.
«Αἱ μὲν αἱρέσεις ὅσαι τῆς ἀληθείας ἀπέστησαν, ἐπινοήσασαι μανίαν ἑαυταῖς φανεραὶ τυγχάνουσι, καὶ 26.13 τούτων ἡ ἀσέβεια πάλαι πᾶσιν ἔκδηλος γέγονε. Τὸ γὰρ ἐξελθεῖν ἀφ' ἡμῶν τοὺς ταῦτα ἐφευρόντας δῆλον ἂν εἴη, ὡς ἔγραψεν ὁ μακάριος Ἰωάννης, ὅτι τῶν τοιούτων οὔτε ἦν, οὔτε νῦν ἐστι μεθ' ἡμῶν τὸ φρόνημα. Διὸ καὶ, ὡς εἶπεν ὁ Σωτὴρ, Μὴ συνάγοντες μεθ' ἡμῶν, σκορπίζουσι μετὰ τοῦ διαβόλου, παρατηρούμενοι τοὺς κοιμωμένους, ἵνα, τὸν ἴδιον ἰὸν τῆς ἀπωλείας ἐπισπείραντες, ἔχωσι τοὺς συναποθνήσκοντας ἑαυτοῖς. Ἐπειδὴ δὲ ἡ μία τῶν αἱρέ σεων ἡ ἐσχάτη, καὶ νῦν ἐξελθοῦσα πρόδρομος τοῦ Ἀν τιχρίστου, ἡ Ἀρειανὴ καλουμένη, δόλιος οὖσα καὶ πανοῦργος, βλέπουσα τὰς πρεσβυτέρας ἑαυτῆς ἀδελφὰς ἄλλας αἱρέσεις ἐκ φανεροῦ στηλιτευθείσας, ὑποκρίνεται περιβαλλομένη τὰς τῶν Γραφῶν λέξεις, ὡς ὁ πατὴρ αὐτῆς ὁ διάβολος, καὶ βιάζεται πάλιν εἰσελθεῖν εἰς τὸν παράδεισον τῆς Ἐκκλησίας, ἵνα, πλάσασα ἑαυτὴν ὡς Χριστιανὴν, ἀπατήσῃ τινὰς κατὰ Χριστοῦ φρονεῖν τῇ πιθανότητι τῶν παραλογισμῶν· εὔλογον γὰρ οὐδὲν παρ' αὐτῇ· καὶ ἐπλάνησέ γε τῶν ἀφρόνων ἤδη τινὰς, ὥστε τούτους μὴ μόνον φθαρῆναι τῇ ἀκοῇ, ἀλλὰ καὶ λαβόντας κατὰ τὴν Εὔαν γεύσασθαι, καὶ λοιπὸν ἀγνοοῦντας νομίζειν τὸ πικρὸν γλυκὺ, καὶ τὴν βδελυκτὴν αἵρεσιν λέγειν καλήν· ἀναγκαῖον ἡγησάμην προτραπεὶς παρ' ὑμῶν διελεῖν τὴν πτύξιν τοῦ θώρακος τῆς μιαρᾶς αἱρέσεως ταύτης, καὶ δεῖξαι τὴν δυσωδίαν τῆς ἀφροσύνης αὐτῆς· ἵνα οἱ μὲν πόῤῥωθεν ὄντες αὐτῆς ἔτι φύγωσιν αὐτὴν, οἱ δ' ἀπατηθέντες ἀπ' αὐτῆς μεταγνῶσι, καὶ ἠνεῳγμένοις τοῖς ὀφθαλμοῖς τῆς καρδίας νοήσωσιν, ὅτι, ὥσπερ τὸ σκότος οὐκ ἔστι φῶς, οὐδὲ τὸ ψεῦδος ἀλήθεια, οὕτως οὐδὲ ἡ Ἀρειανὴ αἵρεσίς ἐστι καλή. Ἀλλὰ καὶ οἱ τούτους καλοῦντες Χριστιανοὺς πολὺ καὶ λίαν πλανῶνται, ὡς μήτε τὰς Γραφὰς ἀνεγνωκό τες, μήτε ὅλως εἰδότες τὸν Χριστιανισμὸν καὶ τὴν ἐν αὐτῷ πίστιν. Τί γὰρ ὅμοιον ἑωρακότες τῆς αἱρέσεως πρὸς τὴν εὐσεβῆ πίστιν φλυαροῦσιν ὡς μηδὲν κακὸν λεγόντων ἐκείνων; Τοῦτό ἐστιν ἀληθῶς καὶ τὸν Καϊάφαν αὐτοὺς εἰπεῖν Χριστιανὸν, καὶ τὸν προδότην Ἰούδαν ἔτι συναριθμεῖν τοῖς ἀποστόλοις, τούς τε τὸν Βαραβᾶν αἰτησαμένους ἀντὶ τοῦ Σωτῆρος, λέγειν μη δὲν κακὸν πεποιηκέναι· καὶ Ὑμέναιον δὲ καὶ Ἀλέ 26.16 ξανδρον συνιστάνειν ὡς καλῶς φρονοῦντας, καὶ ψεύδεσθαι κατ' αὐτῶν τὸν Ἀπόστολον. Ἀλλ' οὔτε ταῦτ' ἂν ἀκοῦσαι Χριστιανὸς ἀνάσχοιτο, οὔτε τὸν τολ μῶντα λέγειν τοῦτο ὑγιαίνειν ἄν τις τοῦτον ταῖς φρεσὶν ὑπολάβοι. Ἀντὶ γὰρ Χριστοῦ παρ' αὐτοῖς Ἄρειος, ὡς παρὰ Μανιχαίοις Μανιχαῖος, ἀντὶ δὲ Μωϋσέως καὶ τῶν ἄλλων ἁγίων Σωτάδης τις ἐξεύρηται παρ' αὐτοῖς ὁ καὶ παρ' Ἕλλησι γελώμενος, καὶ ἡ θυγάτηρ Ἡρωδιάδος. Τοῦ μὲν γὰρ τὸ κεκλασμένον καὶ θηλυκὸν ἦθος μεμίμηται γράφων Ἄρειος καὶ αὐτὸς Θαλίας· τῆς δὲ τὴν ὄρχησιν ἐζήλωσεν ἐξορ χούμενος καὶ παίζων ἐν ταῖς κατὰ τοῦ Σωτῆρος δυσφημίαις, ὥστε τοὺς ἐμπίπτοντας εἰς τὴν αἵρε σιν διαστρέφεσθαι μὲν τὸν νοῦν καὶ ἀφρονεῖν, ἀλλάσσειν δὲ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου τῆς δόξης ἐν ὁμοιώματι εἰκόνος φθαρτοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἀντὶ Χριστιανῶν λοι πὸν Ἀρειανοὺς ὀνομάζεσθαι, τοῦτό τε τῆς ἀσε βείας ἔχειν τὸ γνώρισμα.

Μὴ γὰρ προφασιζέσθωσαν, μηδὲ ὀνειδιζόμενοι καταψευδέσθωσαν κατὰ τῶν μὴ ὄντων ὡς εἰσὶν, οὕτω καλοῦντες καὶ αὐτοὶ τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τῶνδιδασκάλων, ἵνα δόξωσι καὶ αὐτοὶ οὕτως καλεῖσθαι Χριστιανοί· μηδὲ αἰσχυνόμενοι τὸ ἐπονείδιστον ἑαυτῶν ὄνομα, παιζέτωσαν· εἰ δὲ αἰσχύνονται, ἐγκαλυπτέσθωσαν, ἢ ἀποπηδάτωσαν ἀπὸ τῆς ἑαυτῶν ἀσεβείας. Οὐδὲ πώποτε γὰρ λαὸς ἀπὸ τῶν οἰκείων ἐπισκόπων ἔσχε τὴν ἐπωνυμίαν, ἀλλ' ἀπὸ τοῦ Κυρίου, εἰς ὃν καὶ τὴν πίστιν ἔχομεν· τῶν γοῦν μακαρίων ἀποστόλων διδασκάλων ἡμῶν γε νομένων, καὶ διακονησάντων τὸ τοῦ Σωτῆρος Εὐαγγέλιον, οὐκ ἐξ ἐκείνων ἐκλήθημεν, ἀλλ' ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ Χριστιανοὶ καὶ ἐσμὲν, καὶ ὀνομαζόμεθα. Οἱ δὲ παρ' ἑτέρων ἔχοντες τὴν ἀρχὴν ἧς νομίζουσι πίστεως, ἐκείνων εἰκότως ἔχουσι καὶ τὴν ἐπωνυμίαν, ὡς αὐτῶν γενόμενοι κτῆμα. Ἀμέλει πάντων ἡμῶν ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ Χρι στιανῶν ὄντων καὶ καλουμένων, ἐξεβλήθη πάλαι Μαρκίων αἵρεσιν ἐφευρών· καὶ οἱ μὲν παραμείναντες μετὰ τοῦ ἐκβαλόντος ἐκεῖνον ἔμειναν Χριστιανοί· οἱ δ' ἀκολουθήσαντες Μαρκίωνι οὐκέτι μὲν Χρι 26.17 στιανοὶ, Μαρκιωνισταὶ δὲ λοιπὸν ἐκλήθησαν. Οὕτω καὶ Οὐαλεντῖνος, καὶ Βασιλίδης, καὶ Μανιχαῖος, καὶ Σίμων ὁ μάγος τοῖς ἀκολουθήσασι μεταδεδώκασι τοῦ ἰδίου ὀνόματος· καὶ οἱ μὲν Οὐαλεντινιανοὶ, οἱ δὲ Βασιλιδιανοὶ, οἱ δὲ Μανιχαῖοι, κἀκεῖνοι Σιμωνιανοὶ, καὶ ἄλλοι κατὰ Φρύγας ἀπὸ Φρυγίας, καὶ ἀπὸ Νοουάτου Νοουατιανοὶ προσαγορεύονται.

Οὕτω καὶ Μελέτιος, ἐκβληθεὶς παρὰ Πέτρου τοῦ ἐπισκόπου καὶ μάρτυρος, οὐκέτι Χριστιανοὺς ἀλλὰ Μελιτιανοὺς ἐκάλεσε τοὺς ἰδίους· οὕτως ἄρα καὶ τοῦ μακαρίτου Ἀλεξάνδρου τὸν Ἄρειον ἐκβαλόντος, οἱ μὲν μετὰ Ἀλεξάνδρου μείναντες ἔμειναν Χριστιανοί· οἱ δὲ συνεξελθόντες Ἀρείῳ τὸ μὲν ὄνομα τοῦ Σωτῆρος ἡμῖν τοῖς μετὰ Ἀλεξάνδρου καταλελοίπασιν, Ἀρειανοὶ δὲ λοιπὸν ἐκλήθησαν ἐκεῖνοι. Ἰδοὺ γοῦν καὶ μετὰ θάνατον τοῦ Ἀλεξάνδρου, οἱ κοινωνοῦντες τῷ διαδεξαμένῳ τοῦτον Ἀθανασίῳ, καὶ οἷς ὁ αὐτὸς Ἀθανάσιος κοινωνεῖ, τὸν αὐτὸν ἔχουσι τύπον· καὶ οὔτε ἐκείνων τὸ τούτου τινὲς ἔχουσιν ὄνομα, οὔτε αὐτὸς ἐξ ἐκείνων ὀνομάζεται, ἀλλὰ πάντες πάλιν καὶ συνήθως Χριστιανοὶ καλοῦνται. Κἂν γὰρ διδα σκάλων διαδόχους ἔχωμεν, καὶ μαθηταὶ τούτων γινώ μεθα· ἀλλά γε τὰ τοῦ Χριστοῦ παρ' αὐτῶν διδασκόμενοι, Χριστιανοὶ οὐδὲν ἧττον ἐσμὲν καὶ καλούμεθα. Οἱ δέ γε τοῖς αἱρετικοῖς ἀκολουθοῦντες, κἂν μυρίους διαδόχους ἔχωσιν, ἀλλὰ πάντως τὸ ὄνομα τοῦ τὴν αἵρεσιν ἐφευρόντος φέρουσιν. Ἀμέλει τελευτήσαντος Ἀρείου, πολλῶν δὲ τῶν ἰδίων αὐτὸν δια δεξαμένων, ὅμως οἱ τὰ ἐκείνου φρονοῦντες ἐξ Ἀρείου γνωριζόμενοι Ἀρειανοὶ καλοῦνται. Καὶ θαυμαστόν γε τούτου τεκμήριον, οἱ μὲν ἐξ Ἑλλήνων καὶ νῦν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἐρχόμενοι, ἀφιέντες τὴν τῶν εἰ δώλων δεισιδαιμονίαν, οὐ τῶν κατηχούντων λαμ βάνουσι τὴν ἐπωνυμίαν, ἀλλὰ τὴν τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἀντὶ Ἑλλήνων ἄρχονται Χριστιανοὶ καλεῖσθαι· οἱ δὲ πρὸς ἐκείνους ἀπιόντες, ἢ ὅσοι δ' ἂν ἀπὸ τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὴν αἵρεσιν μεταβάλλονται, τὸ μὲν Χριστοῦ καταλιμπάνουσιν ὄνομα, καὶ λοιπὸν δὲ Ἀρειανοὶ καλοῦνται, ὡς οὐκέτι τὴν Χριστοῦ πίστιν ἔχοντες, ἀλλὰ τῆς Ἀρείου γενόμενοι μανίας διάδοχοι. 26.20 Πῶς τοίνυν Χριστιανοὶ οἱ μὴ Χριστιανοὶ, ἀλλὰ Ἀρειομανῖται;

Ἢ πῶς τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίαςεἰσὶν οἱ τὴν ἀποστολικὴν ἀποτιναξάμενοι πίστιν, καὶ καινῶν κακῶν ἐφευρεταὶ γενόμενοι, οἱ τὰ μὲν τῶν θείων Γραφῶν λόγια καταλείψαντες, τὰς δὲ Θαλείας Ἀρείου σοφίαν καινὴν ὀνομάζοντες; Εἰκότως τοῦτο λέγοντες καινὴν γὰρ αἵρεσιν ἀπαγγέλ λουσι. Διὸ καὶ θαυμάσειεν ἄν τις, ὅτι πολλὰ πολλῶν συντάγματα καὶ πλείστας ὁμιλίας εἴς γε τὴν Παλαιὰν καὶ τὴν Καινὴν γραψάντων, καὶ παρὰ μη δενὶ Θαλείας εὑρισκομένης, ἀλλὰ μηδὲ παρὰ τοῖς σπουδαίοις τῶν Ἑλλήνων, ἢ παρὰ μόνοις τοῖς ᾄδουσι τὰ τοιαῦτα παρὰ πότον μετὰ κρότου καὶ σκωμμάτων ἐν παιδιαῖς, ἕνεκεν τοῦ γελᾶσθαι παρ' ἑτέρων, ὁ θαυ μαστὸς Ἄρειος οὐδὲν σεμνὸν μιμησάμενος, ἀλλὰ καὶ τὰ τῶν σπουδαίων ἀγνοήσας, πλεῖστά τε τῶν ἄλλων αἱρέσεων ὑποκλέψας, τὴν τοῦ Σωτάδου μόνου γελοιολογίαν ἐζήλωσε.

Τί γὰρ ἔπρεπε ποιεῖν αὐτὸν, ἢθέλοντα κατὰ τοῦ Σωτῆρος ὀρχήσασθαι, τὰ δύστηνα ἑαυτοῦ ῥημάτια τῆς ἀσεβείας ἐν ἐκλύτοις καὶ παρει μένοις μέλεσι σημαίνειν; ἵν' ὥσπερ ἡ σοφία φησὶν, Ἀπὸ ἐξόδου λόγου ἐπιγνωσθήσεται ἀνὴρ, οὕτως ἀπ' ἐκείνων τὸ τῆς ψυχῆς μὴ ἀνδρῶδες, καὶ τῆς διανοίας ἡ φθορὰ τοῦ γράψαντος γινώσκηται. Καὶ γὰρ οὐδὲ ἔλαθεν ὁ δόλιος, ἀλλὰ καίτοι πολ λάκις, ὡς ὁ ὄφις, ἄνω καὶ κάτω στρέφων ἑαυτὸν, ὅμως πέπτωκεν εἰς τὴν πλάνην τῶν Φαρισαίων. Ὡς γὰρ ἐκεῖνοι, θέλοντες παρανομεῖν, ἐσχηματίζοντο τὰ τοῦ νόμου μελετᾷν ῥήματα, καὶ θέλοντες ἀρνεῖ σθαι τὸν προσδοκηθέντα καὶ παρόντα Κύριον, ὑπ εκρίνοντο μὲν ὀνομάζειν τὸν Θεὸν, ἠλέγχοντο δὲ βλα σφημοῦντες ἐν τῷ λέγειν, διὰ τί σὺ, ἄνθρωπος ὢν Θεὸν σεαυτὸν ποιεῖς, καὶ λέγεις, Ἐγὼ καὶ ὁ Πατὴρ ἕν ἐσμεν, οὕτω καὶ ὁ κίβδηλος καὶ Σωτάδειος Ἄρειος ὑποκρίνεται μὲν ὡς περὶ Θεοῦ λέγων, παρ εντιθεὶς τὰς τῶν Γραφῶν λέξεις, ἐλέγχεται δὲ πανταχόθεν Ἄρειος ἄθεος, ἀρνούμενος τὸν Υἱὸν, καὶ τοῖς ποιήμασιν αὐτὸν συναριθμῶν....».

ΑΣ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ 

---

[1] Επειδή είχε διαπράξει τόσες παρανομίες η «εκκλησία» του πατριάρχη Καλέκα, συνιστούσε ο ιερός Ιωσήφ Καλόθετος που συγκακοπαθούσε μετά του αγίου Γρηγορίου (προτού να συγκληθεί κάποια Σύνοδος για να καταδικάσει τον Καλέκα): «Αποκοπτέον ημάς της εκείνου κοινωνίας» (Ιωσήφ Καλοθέτου, Λόγος 8, §8, παρά Δημητρίου Τσάμη σελ. 294 -296). Και ο αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς θεωροῦσε τον πατριάρχη Καλέκα αποκομμένο από την Εκκλησία με όσα είχε κάνει. Γράφει: «όποιος είναι αποχωρισμένος από τον Καλέκα, τότε ανήκει πράγματι στον κατάλογο των Χριστιανών και είναι ενωμένος με το Θεό κατά την ευσεβή πίστη» (Αναίρεσις εξηγήσεως τόμου Καλέκα, Ε.Π.Ε., τομ., 3ος, σελ. 692).