Ομιλία του μοναχού Σεραφείμ Ζήση (Βίντεο)

      Μετὰ τὸν σχολιασμὸ σημείων τῶν εἰσηγήσεων τῶν π. Θεοδώρου Ζήση καὶ τοῦ κ. Τσελεγγίδη, παρουσιάζουμε καὶ σχολιάζουμε κάποια σημεῖα ἀπὸ τὴν εἰσήγηση τοῦ μοναχοῦ Σεραφεὶμ Ζήση.

Μοναχός Σεραφείμ Ζήσης:

Οι αποφάσεις στο Κισινάου της Μολδαβίας για τη Σύνοδο της Κρήτης

   …6^ον: Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνει –μετὰ τὴν ἀποτυχία τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης νὰ λάβει πειστικὲς καὶ σαφεῖς, ὄχι διφορούμενες καὶ ἀντιφατικές -ὅπως ἔλαβε- ἀποφάσεις– εἶναι νὰ ὑπάρξει συνεννόηση,

ἀφ’ ἑνὸς μὲ τὶς Ἐκκλησίες ἐκεῖνες ποὺ ἀπουσίασαν γιὰ σοβαροὺς δογματικοὺς καὶ ἐκκλησιολογικοὺς λόγους,

ἀφ’ ἑτέρου δὲ στοὺς Ἐπισκόπους πού, εἴτε ἀρνήθηκαν νὰ λάβουν μέρος, εἴτε ἔλαβαν μέρος καὶ δὲν ὑπέγραψαν τὸ ἐπίμαχο κείμενο,

κατὰ τρίτον στὸ Ἅγιον Ὄρος καί, ἐπίσης, στὸ ὑγιὲς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τὸ ὁποῖον ἀντιδρᾶ,

ὥστε νὰ ἀπορριφθοῦν συνοδικῶς, ὡς ἄκυρες, οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, ἰδιαίτερα τὸ Οἰκουμενιστικὸ αὐτὸ κείμενο καὶ νὰ γίνει ἐπίσημη συνοδικὴ καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς αἱρέσεως.

   [σ.σ.: Μακάρι νὰ ὑπῆρχε στὰ πράγματα αὐτὴ ἡ προοπτικὴ τῆς συνεννόησης. Κάτι τέτοιο, ὅμως, δὲν φαντάζει μόνο ἰδανικὸ στὶς γεμᾶτες σύγχυση ἔσχατες μέρες ποὺ ζοῦμε, ἀλλά -ἐν γνώσει τοῦ π. Σεραφείμ- ἡ προσδοκία αὐτὴ ἐνέχει τὴν παραπλάνηση τῶν ἀκροατῶν του. Διότι: α) Οἱ Ἐκκλησίες ποὺ ἀπουσίασαν ἔχουν ὑπογράψει τὶς κακοδοξίες ποὺ ἐπισημοποιήθηκαν στὴν πανορθόδοξη, καὶ ἔχουν ἀποδεχτεῖ Προσυνοδικά, τουτέστιν ἐπίσημα καὶ δι’ ὑπογραφῆς τους, τὴν καταστρατήγηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ποὺ ὁρίζουν τὸν Συνοδικὸ (κι ὄχι Παπικό) τρόπο τῆς λειτουργίας τῶν Συνόδων. Ὁπότε εἶναι φανερό (ἂν ἐξαιρέσουμε κάποια ἀπ’ αὐτές) ὅτι δὲν «ἀπουσίασαν γιὰ σοβαροὺς δογματικοὺς καὶ ἐκκλησιολογικοὺς» μόνο «λόγους»! β) Γιὰ νὰ ἀφήσουμε τὰ περὶ Ἐπισκόπων, τὸ Ἅγιον Ὄρος διώκει τοὺς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι τόλμησαν νὰ ἀμφισβητήσουν τὶς ἀποφάσεις τοῦ Πάπα τοῦ Φαναρίου καὶ νὰ μιλήσουν γιὰ Διακοπὴ τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματός του].

  Νὰ γίνει, ἐπίσης, προσπάθεια ἐπιστροφῆς στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, ὥστε νὰ θεραπευθοῦν τὰ τραύματα τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ προληφθοῦν νέες διαιρέσεις καὶ ἐντάσεις. [σ.σ.: Γιατί ἔμπλέκει τὸ πρόβλημα Παλαιοῦ Ἡμερολογίου ὁ π. Σεραφείμ; Τὸ πρόβλημα εἶναι τώρα ὁ Οἰκουμενισμός. Οἱ ἐντάσεις ἐκεῖ ἔχουν τὴν ρίζα τους. Μακάρι, βέβαια, νὰ ἐλύνετο καὶ αὐτὸ τὸ πρόβλημα, ἀλλὰ τὸ μεῖζον εἶναι ἡ Παναίρεση· ἂν λυθεῖ τὸ Ἡμερολογιακὸ καὶ παραμείνει ἡ Παναίρεση, ποιό τὸ κέρδος; Πιθανὸν κάποια νέα σχίσματα].

   Ἡ ἀδιαμαρτύρητη ἀποδοχὴ τοῦ ἐκκλησιολογικοῦ αὐτοῦ κειμένου τῆς Κρήτης, ἡ μὴ ἐπίσημη ἀπόρριψή του, ὁδηγεῖ στὴν μεταφορὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπευθείας μέσα στὴν Ἐκκλησία, δηλαδὴ στὴν συνύπαρξη δύο ἀντίθετων δογματικῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων· ἀφ’ ἑνὸς ἐκείνης τῆς Παραδόσεως ἡ ὁποία ὁμολογεῖται στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως περὶ Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἑτέρου ἐκείνης τῆς καινοτόμου Παραδόσεως ξένης καὶ αἱρετικῆς, δηλαδὴ τῶν πολλῶν ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἔτσι, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία, παρουσιάζεται σχιζοφρενής, ὄχι ἔχουσα «νοῦν Χριστοῦ», ἀλλὰ Χριστὸν «μεμερισμένον», πολλὲς «δόξες», δογματικές, δηλαδή Πίστεις. [σ.σ.: Ἐρώτηση κρίσεως: Τοῦτο, πάτερ Σεραφείμ, δὲν ἔχει γίνει;].

   Καὶ ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ μέσο διὰ τοῦ ὁποίου ἔγινε γνωστὴ στὶς ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες στὸν οὐρανό -μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας- ἡ πολυποίκιλη σοφία  τοῦ Θεοῦ, παρουσιάζεται ἡ Ἐκκλησία τώρα -στὸ κείμενο αὐτὸ τοῦ Κολυμπαρίου- ὡς στερημένη ἀπὸ τὸ βασικὸ γνώρισμά της, τῆς Πεντηκοστῆς, τὴν ἑνότητα, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἑνότητα, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο συνάρμοσε σὲ συμφωνία, ἑνιαίας πρὸς τὴν Ἁγία Τριάδα Πίστεως, τὶς διαφορετικὲς γλῶσσες τοῦ πλήθους τῶν ἐθνῶν. [Καὶ τοῦτο τὸ δρᾶμα, δὲν τὸ ζοῦμε σήμερα, ὄχι μόνο μεταξὺ Οἰκουμενιστῶν καὶ ἀντιΟἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ καὶ μεταξὺ ὅσων ἀγωνίζονται γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς Πίστεως, ἀφοῦ οἱ «στρατηγοὶ» τοῦ ἀντιΟἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος, ἀρνοῦνται ὡς Πατέρες νὰ δεχθοῦν στὸ ἴδιο τραπέζι γιὰ συζήτηση, ὅσους τοὺς ὑπενθυμίζουν μὲ αὐστηρό –πολλὲς φορὲς καὶ λανθασμένο τρόπο– τὴν αὐτονόητη ὑποχρέωση ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές;].

  Ἡ ὑποχρέωση μιᾶς συνοδικῆς καταδίκης τοῦ κειμένου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γενικῶς, προκύπτει ἀβίαστα καὶ ἀπὸ τὴν διαπίστωση τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ πρὸς τοὺς Μονοθελῆτες. Σύμφωνα μὲ αὐτὴν δὲν ἀρκεῖ ἡ ἐξαφάνιση ἢ ἡ παρασιώπηση ἑνὸς κειμένου  αἱρετικοῦ, τὸ ὁποῖον ἐγκρίθηκε συνοδικά, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται ἡ συνοδικὴ καταδίκη του, ὥστε νὰ μὴ βλάπτει τὶς ψυχὲς ὅσων τὸ διαβάζουν. Λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος: «κατέβηκε ἀπὸ τοὺς πέτρινους τοίχους, ἀλλ’ ὄχι ἀπὸ τὶς νοερὲς ψυχές. Νὰ δεχθοῦν τὴν κατάκριση αὐτῶν ποὺ ἔγινε στὴ Ρώμη καὶ ἐκτέθηκε συνοδικὰ μὲ εὐσεβῆ δόγματα καὶ κανόνες καὶ τότε ἔχει καταστραφεῖ τὸ διαχωριστικὸ τοῖχος καὶ δὲν χρειαζόμαστε προτροπή.

   [σ.σ.: Κι ὥσπου νὰ καταδικαστεῖ τὸ κείμενο αὐτό, θὰ τὸ ἀφήσουμε νὰ διακινεῖται ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους στὶς Μητροπόλεις καὶ στὶς ἐνορίες (ὅπως ζήτησε ὁ Οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, κι ὅπως θὰ κάνουν ὑπακούοντες οἱ περισσότεροι Μητροπολίτες καὶ ἱερεῖς) μὲ ἀποτέλεσμα «νὰ βλάπτονται οἱ ψυχὲς ὅσων τὸ διαβάζουν»; Ἢ θὰ μιμηθοῦμε τὸν ἅγιο Μάξιμο (τιμὴ Ἁγίου, μίμησις Ἁγίου) καὶ θὰ Διακόψουμε τὸ Μνημόσυνο τῶν Παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅπως αὐτὸς διέκοψε τὴν ἐπικοινωνία μετὰ τεσσάρων Πατριαρχῶν;].

   7^ον: Πρέπει ἐδῶ -παρὰ ταῦτα- νὰ γίνει ἡ ὑπενθύμιση, σὲ συσχετισμὸ μὲ τὴν δογματικὴ συνείδηση ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, καὶ(!) τῶν λαϊκῶν, ὅτι ἡ μνημόνευση τῶν ἐπισκόπων στὶς Ἐκκλησίες δὲν εἶναι χωρὶς προϋποθέσεις, ἀλλὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν δογματικὴ πίστη τῶν ἐπισκόπων, καθὼς οἱ ἐπίσκοποι μνημονεύονται στὴν Θεία Λειτουργία ἀληθινῶς κι ὄχι ψευδῶς, ὡς ὀρθοτομοῦντες τὸν λόγον τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ἤ, μὲ ἄλλα λόγια, καὶ ὅπως προϋποθέτει ἡ Ἁγία Γραφή, ἐπειδὴ αὐτοὶ ἀγρυπνοῦν γιὰ χάρη τῶν ψυχῶν μας. Σύμφωνα μὲ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία (ὅπως αὐτὴ διαπότισε καὶ τὸ αὐτοκρατορικὸ ἐκκλησιαστικὸ δίκαιο), σκοπὸς τοῦ Πατριάρχη εἶναι πρῶτα, ἐκείνους ποὺ παρέλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τοὺς διαφυλάξει σὲ εὐσέβεια καὶ σὲ σεμνότητα βίου· ἔπειτα, καὶ ὅλους τοὺς αἱρετικούς, κατὰ τὸ μέτρο τῶν δυνατοτήτων του, νὰ τοὺς ἐπιστρέψει πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Αἱρετικοὶ δέ, ὀνομάζονται ἀπὸ τοὺς νόμους καὶ τοὺς Κανόνες καὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔχουν κοινωνία μὲ τὴν καθολικὴ Ἐκκλησία. [σ.σ.: Ἐδῶ ἔπρεπε νὰ διευκρινήσει, τί ἀκριβῶς ἐννοεῖ, διότι τὸ σημεῖο αὐτὸ μπορεῖ νὰ παρερμηνευτεῖ]. Αὐτὰ ἀναφέρονται στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς νόμους τῆς Ἐπαναγωγῆς τοῦ Μ. Φωτίου.

    Καὶ συνεχίζει. Αὐτό, διότι ὁ Πατριάρχης σημαίνει ζωντανὴ καὶ ἔμψυχη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τὴν ἀλήθεια μὲ ἔργα καὶ λόγια. Ὅπως λοιπόν, δὲν προσκυνοῦμε τὴν ἁγιογραφημένη εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἂν αὐτὴ μὲ Νεστοριανικὴ λογικὴ δὲν διασώζει τὰ ἐπιγράμματα τῆς ὁμολογίας τῆς Θεότητός Του, ἢ ἂν δὲν διασώζει τὰ ὑπόλοιπα γνωστὰ ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ παράδοση γνωρίσματα τῆς ἀνθρωπίνης Του φύσεως, ἔτσι καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀναγνωρίζεται ἡ ζῶσα εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ ἐπίσκοπος δὲν διασώζει τὴν δογματικὴ ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ οὐσία τοῦ 31^ου Ἀποστολικοῦ κανόνος, καὶ τοῦ 15^ου κανόνος τῆς ἱερᾶς Πρωτοδευτέρας συνόδου ἐπὶ Μ. Φωτίου, τοῦ ἔτους 861, σχετικὰ μὲ τὴν διακοπὴ τῆς κοινωνίας πρὸς τὸν τοπικὸ ἐπίσκοπο.

   [σ.σ.: Δὲν  θὰ ἐξετάσουμε ἐδῶ, ἂν αὐτὴ μόνο «εἶναι καὶ ἡ οὐσία» τῶν παραπάνω ἱερῶν Κανόνων. Ἀλλὰ θὰ καταγράψουμε τὸ αὐθόρμητο ἐρώτημα ποὺ δημιουργεῖται. Τὸ  πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνης «διασώζει τὴν δογματικὴ ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας»; Τὸ  πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου Ἰωάννη Ζηζιούλα «διασώζει τὴν δογματικὴ ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας»; Τὸ  πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου Χρυσοστόμου Σαββάτου «διασώζει τὴν δογματικὴ ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας»; Τὰ  πρόσωπα τῶν ……. Ἐπισκόπων «διασώζουν τὴν δογματικὴ ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας»;].

Μοναχός Σεραφείμ Ζήσης: Οι αποφάσεις στο Κισινάου της Μολδαβίας για τη Σύνοδο της Κρήτης

Μοναχός  Σεραφείμ Ζήσης: Οι αποφάσεις στο Κισινάου της Μολδαβίας για τη Σύνοδο της Κρήτης 12/07/2016 (Ἱστολόγιο Ἀκτίνες)