Λόγος του Μοναχού Μωυσή για την διακοπή της Μνημόνευσης του Πατριάρχη

  Η Ορθόδοξος Εκκλησία θεωρούσε πάντοτε ότι η αίρεσης είναι θανατηφόρος αμαρτία για τον άνθρωπο. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, ονομάζουν την ειδωλολατρία ασέβεια και την αίρεση διαφθορά. Κάθε αίρεσης είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Η αίρεσης δεν βλασφημεί μόνο το δόγμα περί του Αγίου Πνεύματος ή την ενέργεια Του, αλλά βλασφημεί το Άγιο Πνεύμα στην ολότητά Του. Η ουσία όλων των αιρέσεων είναι η βλασφημία.

    Όλες οι παλαιές αιρέσεις κάτω από διάφορες βιτρίνες, απέβλεπαν σε ένα μονάχα στόχο: Ηρνούντο την Θεότητα του Θεού Λόγου και διέστρεφαν το δόγμα της ενσαρκώσεως Του. Οι νεώτερες αιρέσεις αποβλέπουν στην αποκήρυξη της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος.

   Είναι αξίωμα εκκλησιολογικό και παράδοσης αιώνια της Αγίας μας Ορθοδοξίας, ότι υπάρχει ταύτισης και πλήρης κοινωνία μνημονευομένων επισκόπων και μνημονευτών ιερέων και λαού. Από το μνημόσυνο (την αναφορά δηλαδή του ονόματος) του Ορθοδόξου Αρχιερέως γνωρίζεται η Ορθόδοξος Εκκλησία με την οποία βρίσκονται σε κοινωνία οι Ορθόδοξοι πιστοί.

   Εάν μνημονεύεται ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, τότε οι κοινωνούντες και μνημονεύοντες αυτόν, κοινωνούν με την αίρεσή του Οικουμενισμού, γιατί αποτελούν ένα σώμα: «ο κολλώμενος τη πόρνη (αίρεση) εν σώμα εστίν».

   Για όσους νομίζουν ότι αρκεί η θεωρητική άρνησης της αιρέσεως, ενώ στην πράξη κοινωνούν με αυτή μέσω της αναφοράς του ονόματος του πατριάρχη από τους επισκόπους και μέσω της μνημόνευσης των επισκόπων από τους ιερείς, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέει: «έστω και αν αυτοί δεν καταποντίστηκαν με τους λογισμούς, (παραμένουν δηλαδή από «μέσα τους ορθόδοξοι»!!!), όμως με την κοινωνία της αιρέσεως χάνονται (τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλυνται)».

    Υποστηρίζουν πολλοί, ότι οι πιστοί πρέπει να περιμένουν πρώτα την Συνοδική καταδίκη του επισκόπου εκείνου, η του πατριάρχη που κηρύττει αίρεση και κατόπιν να αποσχισθούν απ’ αυτόν. Διότι, αν αποσχισθούν προ συνοδικής διαγνώμης δημιουργούν τάχα σχίσμα στην Εκκλησία. Οι Πατέρες όμως της Εκκλησίας στην εποχή τους σε παρόμοιες περιπτώσεις, δεν ήθελαν καμία εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς. Η απόσχισης απαγορεύεται, όταν ο επίσκοπος σφάλλει ως άτομο στη ιδιωτική ζωή. Όταν όμως σφάλλει στην πίστη, η αποτείχισης συνιστάται εκ μέρους των πατέρων της Εκκλησίας, των Ι. Κανόνων και της Αγίας Γραφής.

   Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα από τους Αγίους μας όπου

πρέπει να είναι για μας σ’ αυτές τις προδοτικές ημέρες, οδοδείκτες και παραδείγματα προς μίμηση.

    Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύριλλος, ο οποίος προέτρεπε τους πιστούς της Κωνσταντινουπόλεως, κληρικούς και λαϊκούς, να απέχουν της κοινωνίας, του αιρετικά κηρύσσοντος Νεστορίου, αν και δεν είχε συνέλθει ακόμη σύνοδος προς καταδίκην του. Και σημειώσατε, ότι όταν ο θείος Κύριλλος προέτρεπε με τα λόγια αυτά τους πιστούς της Κων/λεως, αυτοί είχαν προηγουμένως διακόψει κοινωνία με τον κακόδοξο ποιμενάρχη τους τον Νεστόριο. Επίσης ο Άγιος Υπάτιος, που μόλις πληροφορήθηκε την κακοδοξία του Νεστορίου, διέκοψε το μνημόσυνο του, πριν καν συνέλθει Σύνοδος προς καταδίκη του αιρετικού Νεστορίου.

    Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής διέκοψε πάσαν Εκκλησιαστική κοινωνία προ συνοδικής διαγνώμης, μεθ’ όλων των θρόνων Ανατολής και Δύσεως, ένεκα της αιρέσεως του Μονοθελητισμού, ώστε να θεωρείται υπό των αντιπάλων του ως ευρισκόμενος τάχα εκτός Εκκλησίας. Του έλεγαν: Ποιάς Εκκλησίας είσαι; Του Βυζαντίου, της Ρώμης, της Αντιοχείας, της Αλεξανδρείας; Ποίας; Όλες αυτές έχουν ενωθεί. Εάν λοιπόν είσαι μέλος της Εκκλησίας ενώσου και εσύ. Και τότε ο Άγιος απάντησε: «Μέλη της Εκκλησίας είναι όσοι έχουν την ομολογία της Ορθοδόξου πίστεως, χάριν αυτής είμαι έτοιμος και να αποθάνω». Επίσης ο Άγιος Μάξιμος που πολεμούσε εναντίον ενός ολοκλήρου σμήνους συμφιλιωτών της αυτοκρατορικής υπηρεσίας, είπε: «Δεν σκέφτομαι την ενότητα ή την διαίρεση Ρωμαίων και Ελλήνων, αλλά οφείλω να μην υποχωρήσω από την Ορθή Πίστη».

  Και τέλος, οι προ της εβδόμης Οικ. Συνόδου αθλήσαντες εικονόφιλοι, κληρικοί και λαϊκοί, διετέλεσαν εν ακοινωνησία προ τους εικονομάχους επί ολόκληρες δεκαετίες για την καλή ομολογία της πίστεως.

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης έγραφε: «μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του μνημονεύειν τον εικονομάχον επίσκοπον, έστω και αν ο μνημονεύων είναι ορθόδοξος».

    Αλλά και πριν να δημιουργηθούν οι Κανόνες , τις αιρέσεις η Εκκλησία τις αντιμετώπιζε βάση της Αγίας Γραφής, η οποία λέει: Αιρετικόν άνθρωπο μετά μίαν και Δευτέρα νουθεσίαν παραιτού» (Τιτ. 3, 10). Και πάλι: «Αλλ’ αν ημείς ή άγγελος εξ’ ουρανού ευαγγελίζεται υμίν παρ’ ο ευαγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω». (Γαλ. 1, 8). Επίσης γράφει: «Κρατείν τας παραδόσεις ας εδιδάχθημεν, είτε δια λόγου, είτε δι’ επιστολής των αποστόλων και μένειν εν οις εμάθομεν και επιστώθημεν. Και μη πλανάσθαι υπό των αντικειμένων, αλλά γρηγορείν, στήκειν εν τη πίστει, εδραίους γίγνεσθαι, αμετακινήτους».  Στην προς Ρωμαίους επιστολή του ο Απόστολος Παύλος επιμένει λέγοντας: «Παρακαλώ δε υμάς αδερφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ήν υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ’ αυτών». (Ρωμ. 16, 17)

    Και ο Άγιος Ιγνάτιος λέγει: «Φεύγετε τας αιρέσεις, διότι είναι του διαβόλου εφευρέσεις». Και ο Άγιος Επιφάνιος: «Αποστρέφεσθε πάσας τας αιρέσεις σαν θηρία έχοντα θανατηφόρον δηλητήριον».

Δηλαδή αιρετικοί είναι όχι μόνο οι αρνούμενοι τα θεία δόγματα, αλλά και οι αρνούμενοι τους νόμους του Ευαγγελίου, οι αρνούμενοι τα γραφικά εδάφια που ανέφερα.

   Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει: «Υπάρχει και καλό σχίσμα, υπάρχει και κακή ομόνοια, αλλά και καλή διαφωνία». Λοιπόν όσοι συμφωνούν απολύτως με την Αγ. Γραφή, με τους Ι. Κανόνες και γενικά με την παράδοση της Εκκλησίας του Χριστού, αντιλαμβάνονται ότι η συνέχισης εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους οικουμενιστές πατριάρχες και επισκόπους καθιστά τον οποιονδήποτε, μετά της μερίδος του αιρετικού. Ενώπιον αυτής της διδασκαλίας έπρεπε ο κάθε αντιφρονών να ταπεινώσει τον εαυτό του και να μη σοφίζεται περιττά και άδικα ακολουθών δική του πολιτική, δια της οποίας βλάπτει και τον εαυτό του και όσους καλή τη πίστει συμφωνούν μαζί του. Ο Θεός και η Εκκλησία του, επιθυμούν την απομάκρυνση των πιστών εκ των αιρετιζόντων οικουμενιστών και την μέχρι θανάτου ομολογία της Ορθοδόξου πίστεως.

    Η είσοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας στο παπικό εορτολόγιο ήταν το πρώτο μεγάλο χτύπημα στων Σιωνιστών Εβραίων (που κρύβονται πίσω από τον πάπα) και αυτό έγινε γιατί ένωση των «Εκκλησιών» δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς κοινό ημερολόγιο και χωρίς αποδοχή του όρους «Εκκλησία» για αυτούς τους αιρετικούς, από εμάς. Πράγμα που και αυτό έγινε προσφάτως στην Κρήτη, Συνοδικός υπογεγραμμένα από Ορθοδόξους επισκόπους!! Έτσι λοιπόν και εμάς διχάσανε και τις βάσεις βάλανε για να οικοδομηθεί στη πορεία δια μέσου του Οικουμενισμού, η καθυπόταξη της Ορθοδοξίας στον πάπα, με την ένωση των αδελφών «Εκκλησιών».

    Ο Πατριάρχης με τα τόσα ανορθόδοξα που έχει πει και πράξει, παραβαίνοντας Ι. Κανόνες, έθεσε τον εαυτό του υπέρ άνω όλων των Αγίων Ομολογητών και Συνόδων και μετά την Σύνοδο της Κρήτης έπρεπε να είχε πάψει να μνημονεύεται από όλους τους Επισκόπους και όλους τους ηγουμένους του Αγίου Όρους. Το γεγονός ότι δεν έγινε δείχνει τα εξής: Την άμβλυνση του ομολογιακού φρονήματος των ορθοφρονούντων, έλειψη γνώσεως Γραφής και Εκκλησιαστικής ιστορίας, σκοπιμότητες, συμφέροντα, σύνδρομο φοβίας, φιλαυτία και προ πάντων την απουσία του Αγίου Πνεύματος που δεν μπορεί  να φωτίσει στη πληρότητα του, χαρίζοντας την διάκριση, σε όσους δεν έχουν δώσει όλο τους το είναι στο Θεό.

   Η ομολογία της πίστεως (και η διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρζη είναι ομολογία πίστεως), χρειάζεται, απλότητα πίστεως, αυταπάρνηση (έως μαρτυρίου), λεπτότητα συνειδήσεως και μεγάλη αγάπη για τον νόμο του Θεού και την Εκκλησία του. Δύσκολα να τα βρεις όλα αυτά σήμερα ακόμα και σε ορθοφρονούντες, απόδειξη, η δειλία και ο φόβος που τους διακατέχει.

    Ρώτησε άραγε κανείς απ’ αυτούς τους Επισκόπους το ποίμνιο του ή κανείς απ’ τους ηγουμένους του Αγίου Όρους τους μοναχούς του αν συμφωνούν να παραμείνουν κάτω απ’ την πατρότητα αυτού του λυκοποιμένα Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Η πολύτιμη πίστη μας που αυτός αλλοτριώνει και ξεπουλάει δεν είναι δική του, ανήκει σε όλους μας. Κάποιοι προκάτοχοί του θυσίασαν τη ζωή τους για να την παραλάβουμε σήμερα εμείς ανόθευτη.

   Δυστυχώς στην σημερινή Εκκλησία των δεσποτάδων δεν υπάρχει ελευθερία και δημοκρατία αλλά κάτω από το εύλογο πρόσχημα της υπακοής αποφασίζουν, διατάζουν και ξεπουλούν την πίστη και την ψυχή τους, για την δόξα, το χρήμα και τον θρόνο.

Διερωτάστε πλέον αν πρέπει να μνημονεύονται προδότες; Φοβάστε το σχίσμα και δεν τρέμετε την Ουνία; Σκέφτεστε το αβέβαιο του σχίσματος, βάζοντας το μυαλό σας να παραγκωνίζει την ομολογία και το θέλημα του Θεού; Τότε δεν σκέφτεστε Ορθόδοξα αλλά ορθολογιστικά.

   Η αίρεση του οικουμενισμού έχει διαποτίσει απ’ άκρου σε άκρο τον Ελληνικό χώρο, έγινε πια τρόπος του σκέπτεσθαι και βίωμα των Ρωμιών. Και όμως εν γνώσει της καταστάσεως νανουρίζουν οι δάσκαλοι αυτοί τα πνευματικά τους παιδιά με το:  «Αν ο πατριάρχης προχωρήσει ακόμη, αν προβεί εις ‘ενώσεις’, τότε θα δεις…». Αλλά «ενώσεις» τέτοιες δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν και οι αφελείς μαθητές τους δεν πρόκειται ποτέ να δουν.

  Άλλο επίσης σύνθημα που επαναλαμβάνουν επίσκοποι, ηγούμενοι και κληρικοί προς τους πιστούς τους, προκειμένου να μην φύγουν από κοντά τους, είναι το γνωστό: «Άνευ επισκόπου Εκκλησία ου καλείται». Βεβαίως δεν καλείται, όταν ο επίσκοπος ορθοδοξεί, όταν όμως κακοδοξεί τότε ο Μ. Αθανάσιος προτρέπει τους πιστούς να φεύγουν μακράν του! «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφονται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρη αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γαρ άνευ αυτών συναθροίσεσθαι εις ευκτήριον οίκον ή μετ’ αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊαφα, εις την γέεννα του πυρός»! (ΒΕΠΕΣ:33, 199).

    Όταν η μακροθυμία προς τον αμαρτάνοντα εξακολουθεί χωρίς τέλος και χωρίς έλεγχο, τότε δεν συμπεριφερόμαστε με αγάπη, με τελική συνέπεια ίσως και τον κολασμό του, για θανάσιμες αμαρτίες όπως η αίρεση. Είναι αποκαρδιωτική η αδράνεια και συνοδοιπορία τόσων και τόσων «καθυσυχαστών», οι οποίοι ενώ στηλιτεύουν τους προδότες δεν αποχωρίζονται απ’ αυτούς.

    Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης έγραψε, ότι όταν οι Ιεράρχαι δεν ορθοδοξούν, τότε το λόγο να τον έχουν οι Μοναχοί.

Μοναχός Μωυσής εκ Πρεβέζης

Πηγή