Ο Ψευδοπροφήτης (Μέρος Γ΄)

Διαβάστε εδώ το Α΄ Μέρος 

Διαβάστε εδώ το Β΄ Μέρος

Το έργο του δευτέρου θηρίου, του ψευδοπροφήτου.

Ας δούμε τώρα ποιο είναι το έργο του δευτέρου, του εκ ξηράς θηρίου, του ψευδοπροφήτου δηλαδή, το οποίο, όπως είπαμε, εκτελεί χρέη υπασπιστού εις την υπηρεσία του Αντιχρίστου.

«Και την εξουσίαν του πρώτου θηρίου πάσαν ποιεί ενώπιον αυτού», λέγει ο Ιωάννης. Έργο του δηλαδή θα είναι να κάνει το θέλημα του αφέντη του, του πρώτου θηρίου, το θέλημα του Αντιχρίστου, με άλλα λόγια. Έργο του θα είναι να παρασύρει τους
κατοίκους της γης στην προσκύνηση του Αντιχρίστου. Σατανικό έργο του δευτέρου θηρίου θα είναι να θέσει σε εφαρμογή την εξουσία, που θα έχει μεταδοθεί από τον Δράκοντα – σατανά στο πρώτο θηρίο. Θα είναι δηλαδή το δεύτερο θηρίο, το εκ της ξηράς αναβαίνον εκτελεστικό όργανο της εξουσίας του πρώτου θηρίου, του Αντιχρίστου. Και πιο συγκεκριμένα ο σατανάς θα δίνει δύναμη και εξουσία στο πρώτο θηρίο και αυτό θα δίνει δύναμη και εξουσία στο δεύτερο θηρίο. Και αντιστρόφως, το δεύτερο θηρίο θα υπηρετεί το πρώτο και τον σατανά.

Την εξουσία, για την κακοποιό δράση, θα έχει μεταδώσει το πρώτο θηρίο ο Σατανάς. Η εξουσία αυτή βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Θεού και θα έχει υπ’ Αυτού παραχωρηθεί και θα γίνεται ανεκτή στην εφαρμογή του κοσμοσωτήριου σχεδίου του Θεού…

Η εκτέλεση της εξουσίας με την κακοποιό δράση, την οποία αναλαμβάνει το δεύτερο θηρίο, ξετυλίγεται «ενώπιον αυτού», μπροστά δηλαδή στο πρώτο θηρίο. Αυτό σημαίνει υποτέλεια του δευτέρου θηρίου στο πρώτο και συγχρόνως την προστασία του από το πρώτο.

Η δράση του δευτέρου θηρίου, του ψευδοπροφήτου, ενώπιον του αφέντη του, του Αντιχρίστου, είναι ακόμη μια κακέκτυπη και πλανερή μίμηση παρομοίων εικόνων και σκηνών Αγίων και Θεόπνευστων Προφητών «παρισταμένων ενώπιον του Θεού».

Έργο του δευτέρου θηρίου, με λίγα λόγια, θα είναι η πραγματοποίηση της εξουσίας, που του δίνει το πρώτο θηρίο, να πλανήσει τους κατοίκους της γης, ώστε να γίνουν αυτοί προσκυνητές του Αντιχρίστου, ώστε να προσκυνήσουν το θηρίο το πρώτο.

Πηγή: «Ο Αντίχριστος», Αρχ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» (Σελ. 176-179)

Πηγή