Απάντηση της αγιορείτικης Μονής Κουτλουμουσίου για τις διώξεις των μοναχών:

Μην τους ηρωοποιείτε, δεν είναι ομολογία πίστεως αυτό που έκαναν

«Π.Π.»: Ἀλήθεια; Καὶ κάνατε ἐσεῖς ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ;  Πῶς;  Ταυτιζόμενοι μὲ τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη κ. Βαρθολομαῖο καὶ μνημονεύοντάς τον;

 Απάντηση στα δημοσιεύματα περί διώξεων Κελλιωτών μοναχών της δίνει η αγιορείτικη Μονή Κουτλουμουσίου υποστηρίζοντας πως  «δεν νοείται μέλος του Κοινοβίου να αποφασίζει την διακοπή της πνευματικής κοινωνίας με την αδελφότητα και εντούτοις να θέλει να παραμείνει εντός της Μονής». Σημειώνει δε πως η στάση των εν λόγω μοναχών δεν αποτελεί «ομολογία πίστεως», αλλά αντιθέτως «η πεισματώδης αντίπραξη, οι παλληκαρισμοί και οι λαϊκίστικες καταγγελίες είναι συμπεριφορές αντίθετες προς την ορθόδοξη πίστη και το ήθος των Αγίων».

    Διαβάστε ολόκληρη την ανακοίνωση: 

   Προσφάτως δημοσιεύθηκε κείμενο με την υπογραφή «Αγιορείτες Πατέρες», συνεπικουρούμενο από έτερα κείμενα στο διαδίκτυο, όπου γίνεται αναφορά σε «δίωξη» μοναχών εκ της Ιεράς Μονής. Τα κείμενα αυτά διατείνονται ότι παρέχουν έγκυρες πληροφορίες, ωστόσο ουδείς ήλθε σε επικοινωνία με την Ιερά Μονή για την επαλήθευση ή έστω διασταύρωσή τους.

 Επειδή ανακριβείς πληροφορίες όχι μόνο σχηματίζουν διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας αλλά και συχνά αντιστρέφουν την αλήθεια, επιχειρώντας να δημιουργήσουν σκάνδαλα εκεί που δεν υπάρχουν, η Ιερά Μονή μας προβαίνει στις ακόλουθες (γενικές μόνο και απαραίτητες) διευκρινίσεις.

   1. Από τα αρχαιότατα χρόνια μέχρι σήμερα ήταν αυτονόητο ότι δεν υφίσταται έννοια μοναστικής αδελφότητος έξω από την πνευματική/λειτουργική κοινωνία. Γι αυτό και απαράβατος κανών στην μοναστική παράδοση είναι η συμμετοχή στην κοινή λατρεία, πού άλλωστε εκφράζει και σφυρηλατεί την πνευματική και ψυχική ενότητα. Δεν νοείται μέλος του Κοινοβίου να αποφασίζει την διακοπή της πνευματικής κοινωνίας με την αδελφότητα και εντούτοις να θέλει να παραμείνει εντός της Μονής. Ο ίδιος έχει θέσει τον εαυτό του εκτός αυτής. [σ.σ.: Σ' αὐτὴν τὴν ἀπάντηση καὶ σ' αὐτὸ τὸ σημεῖο συναντᾶ κανεὶς ὅλη τὴν τραγικότητα τῶν τετραυματισμένων ἀπὸ τὸν ἰὸ τῆς αἱρέσεως! Μιλᾶ ἡ Μ. Κουτλουμουσίου γιὰ ἀπαράβατους Κανόνες καὶ ζητᾶ νὰ ἔχουν πνευματικὴ ἑνότητα μαζί τους οἱ ἀποτειχισθέντες, καθ' ἣν στιγμὴ ἡ ἡγεσία τῆς Μονῆς καὶ ὅσοι μοναχοὶ τὴν ἀκολουθοῦν, ἔχουν πνευματικὴ ἑνότητα καὶ μνημονεύουν ἕναν ...αἱρεσιάρχη!!! Ξεχνοῦν δηλαδὴ τὸν ἀπαράβατο Κανόνα ποὺ αὐτοὶ παραβαίνουν, τῆς μὴ μνημονεύσεως αἱρετικῶν, διὰ τῆς ὁποίας μνημονεύσεως ταυτίζονται μὲ τὸν αἱρετικὸ καὶ κακίζουν τοὺς διακόψαντας τὸ μνημόσυνο καὶ μὲ τὴν διακοπὴ αὐτή, διέκοψαν τὴν κοινωνία μὲ τὸν αἱρετικὸ Πατριάρχη!!!].

    2. Τούτο συνέβη και με τους πρώην αδελφούς. Έθεσαν τον εαυτό τους εκτός του Κοινοβίου και η Μονή προέβη στην διαγραφή τους. Ωστόσο, οι εν λόγω μοναχοί δεν αρκέσθηκαν στην διακοπή της κοινωνίας, αλλά προχώρησαν, χάριν της μακροθυμίας του Καθηγουμένου και της αδελφότητας, και για μεγάλο χρονικό

διάστημα, και σε άλλες αντικοινοβιακές ενέργειες που δημιούργησαν κλίμα συγχύσεως και ανησυχίας, και οι οποίες απαριθμούνται σε επιστολή προς αυτούς (άρνηση συμμετοχής στο Καθολικό και στην κοινή Τράπεζα, προσπάθεια επίμονη προσεταιρισμού αδελφών και προσκυνητών, δημοσιεύσεις σε προσωπικές διαδικτυακές σελίδες, άρνηση να εμφανισθούν στην Γεροντική Σύναξη της Μονής, μεταβάσεις, Κύριος οίδε πού, χωρίς την άδεια ή ενημέρωση της Μονής, έως και σφάλιση των κελλίων τους και άλλα πρωτοφανή για τον μοναστικό βίο!).

  3. Η απόφαση διαγραφής αφορά στους τρεις κοινοβιάτες μοναχούς και όχι σε γέροντες Κελλίων (τα Κελλιά έχουν καθεστώς σχετικής αυτονομίας και οι μοναχοί τους δεν θεωρούνται μέλη του Κοινοβίου). Παραπειστικά και πονηρά δόθηκε η εντύπωση ότι ο μοναχός Μακάριος εγκαταβιοί σε Κελλί, ενώ το συγκεκριμένο οίκημα αποτελεί τμήμα του Κοινοβίου (με τον αγιορειτικό όρο Κάθισμα), στο οποίο κατ’ έτος ορίζεται διακονητής εκ των αδελφών του Κοινοβίου. Έξω από κάθε νομιμότητα θεσμική και πνευματική, ο ίδιος έφθασε στο σημείο να φέρεται ως κύριος και αυθέντης, και να απαγορεύει την είσοδο στους προϊσταμένους της Μονής προκειμένου να λειτουργήσουν.

    4. Ως προς την περίπτωση του ιερομονάχου Ειρηναίου (πρώην Βατοπεδινού), ο εν λόγῳ διέμενε επίσης σε Κάθισμα, και μάλιστα υπό δοκιμήν, χωρίς δηλ. να είναι αδελφός της Μονής.

   5. Συμφωνούμε απολύτως ότι οι ιεροί κανόνες δεν επιβάλλουν υπακοή σε θέματα πίστεως. Τούτο σημαίνει ότι εφόσον κάποιος είναι πεπεισμένος ότι η αδελφότητα, στην οποία ανήκει, παρεκκλίνει ως προς την πίστη, είναι ελεύθερος (από την πατερική παράδοση) να διαρρήξει τον δεσμό του με την αδελφότητα και να αποχωρήσει. [σ.σ.: Οἱ Ἅγιοι μᾶς δίδαξαν ὅτι οἱ διακόπτοντες τὸ Μνημόσυνο παραμένουν στὰ κελιά τους καὶ δὲν φεύγουν, ὅπως παραπλανητικὰ ᾶς λέγει ἡ διοίκηση τῆς Κουτλουμουσίου]. Δεν είναι όμως ελεύθερος να κάνει την αδελφότητα ξέφραγο αμπέλι. Η πεισματώδης αντίπραξη, οι παλληκαρισμοί και οι λαϊκίστικες καταγγελίες είναι συμπεριφορές αντίθετες προς την ορθόδοξη πίστη και το ήθος των Αγίων. Εξαιρετικά επιπόλαιη (και επικίνδυνη) είναι και η παρουσίαση τέτοιων συμπεριφορών ως «ομολογίας πίστεως» και η ηρωοποίηση των αντίστοιχων μοναχών, μάλιστα εις βάρος τόσων άλλων αδελφών που αγωνίζονται αφανώς τον καλόν αγώνα.

    6. Τέλος, αυτοδιοίκητη η Μονή, ως Αγιορειτικό Καθίδρυμα, ούτε εκτελεί εντολές ούτε δέχθηκε ποτέ έξωθεν πιέσεις για οποιοδήποτε θέμα. Πάντοτε επιλέγει να λέει και να πράττει την αλήθεια, χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Πηγή