Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Παρέμβαση Ιερομόναχου π. Ευθύμιου Τρικαμηνά


Ἁπομάκρυνση τῶν μελῶν τς κκλησίας
 π τος Οκουμενιστές





    
  Πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα ὑπῆρξε ἕνας διάλογος μεταξὺ τῶν κ.κ. Ἄνδραλη καὶ Σημάτη ὡς πρὸς τὸ ἂν οἱ Ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν τὴν δυνητικὴ ἢ ὑποχρεωτικὴ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές.


 Ἕνα ἀπὸ τὰ σχόλια στήν 2η ἀπάντησι τοῦ κ. Ἄνδραλη ἔλεγε τά ἑξῆς:



«Ἰσχύει ὅτι ὁ κ. Σημάτης θεωρεῖ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τούς κοινωνοῦντας μετά τῶν οἰκουμενιστῶν, δηλαδή τούς μή ἀποτειχισθέντας; Ἐάν ἰσχύει τότε ὁ κ. Σημάτης κηρύττει νέα διδασκαλία, νέα Θεολογία καί νέα δογματική.

Ὁ μετά αἱρετικῶν κοινωνῶν δέν θεωρεῖται μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἀκοινώνητος, κατά τό ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω, ἀκοινώνητος ἐστι! Τά ὑπόλοιπα καί οἱ δικαιολογίες κατά τῶν ἀνωτέρω εἶναι ἐκ περισσοῦ καί κυρίως εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ».



Στὸ σχόλιο αὐτό, λάβαμε μιὰ ἀπάντηση ἀπὸ τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, τὴν ὁποία καὶ δημοσιεύουμε.



 πειδή ἡ ἐρώτησις καί ὁ προβληματισμός πού ἐτέθη στό ἱστολόγιό σας εἶναι ὄντως σοβαρός κι ἔφθασε σέ φωτοαντίγραφο στά χέρια μου, θά ἤθελα νά καταθέσω (ἔστω καί καθυστερημένα) δημοσίως τήν γνώμη μου, ὥστε νά γίνη ἀντικείμενο περαιτέρω προβληματισμοῦ καί ἐρεύνης, νά κατατεθοῦν καί ἄλλες ἀπόψεις εἰς τρόπον ὥστε νά προσανατολισθοῦμε πρός τήν ὀρθή ἄποψι καί νά μήν ὑφιστάμεθα καί ἐμεῖς τίς συνέπειες καί τίς ἀπόρροιες τῆς Ν. Ἐποχῆς, μία ἀπό τίς ὁποῖες εἶναι καί ἡ σύγχυσις.

 
   Νομίζω, κατ’ ἀρχάς ὅτι τό νά καθορίσωμε καί νά προσδιορίσωμε ἐμεῖς τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι στίς ἡμέρες μας καί αὐτό δύσκολο, διότι πέραν ὅλων τῶν ἄλλων, δέν ὑπάρχει ἡ ἀνάλογος εὐαισθησία γιά τά θέματα τῆς πίστεως καί ἡ ἀνάλογος γνῶσις διά νά χρησιμοποιήσωμε σωστά κριτήρια, ἀπαλλαγμένα ἀπό συμφέροντα, προσωπικές τοποθετήσεις πού μᾶς βολεύουν καί μᾶς ἐφησυχάζουν, ἤ τό χειρότερο κριτήρια τά ὁποῖα χρησιμοποιοῦν οἱ πνευματικοί μας ταγοί, προκειμένου νά μᾶς ὑπαγάγουν στήν ὁμάδα ἤ τή Σύνοδό των.

 
    Ἐκεῖνο τό ὁποῖο θά μᾶς βοηθοῦσε στίς ἡμέρες μας νά προσδιορίσωμε τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας θά ἦταν ἀκριβῶς μία ὄντως Ὀρθόδοξος ἤ Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἡ ὁποία θά κατεδίκαζε τίς αἱρέσεις καί εἰδικά τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θά ἐπανέφερε δέ στή θέσι του ὅ,τι εἶχε διασαλευθῆ ἐξ αἰτίας τῆς αἱρέσεως (π.χ. ἀναθέματα, διακοπή θεολογικῶν διαλόγων, ἀπομάκρυνσι ἀπό τό Π.Σ.Ε., ἀκύρωσι συμφωνιῶν κλπ.) καί κατ’ αὐτόν τόν τρόπο οἱ συντασσόμενοι μέ αὐτήν καί ἀγωνιζόμενοι διά τήν ἐπικράτησί της θά ἦταν προφανῶς καί τά πραγματικά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Κάτι τέτοιο φαίνεται ὅτι συνέβαινε στήν ἐποχή τοῦ Ἁγ. Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας καί δι’ αὐτό ἐδίδασκε ὁ ἅγιος τούς Ὀρθοδόξους νά ἐμμένουν καί νά ὑπερασπίζωνται τίς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας (Α’ Οἰκουμενική), διότι αὐτές ἦταν ἐπαρκεῖς διά τήν καταπολέμησι τῆς αἱρέσεως τῆς ἐποχῆς του, καί ἀσφαλεῖς διά τήν σωτηρία των. Γράφει ὁ ἅγιος σχετικά τά ἑξῆς: «Κρατείτω γάρ τά ἐν Νικαίᾳ παρά τῶν Πατέρων ὁμολογηθέντα∙ ὀρθά γάρ ἐστί καί ἱκανά πᾶσαν ἀσεβεστάτην αἵρεσιν ἀνατρέψαι, καί μάλιστα τήν Ἀρειανήν, τήν εἰς τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ δυσφημοῦσαν καί ἐξ ἀνάγκης εἰς τό Πνεῦμα αὐτοῦ τό ἅγιον δυσσεβοῦσαν» (Ἐπιστολή πρός Μάξιμον Φιλόσοφον, ΒΕΠΕΣ 33, 168).


   Σήμερα δυστυχῶς δέν ἔχουμε αὐτό τό κριτήριο πού εἶχαν τότε οἱ Ὀρθόδοξοι καί ἴσως οὔτε καί τό κριτήριο τοῦ νά συνταχθοῦμε μέ ὁμολογητές καί ἀκραιφνεῖς Ὀρθοδόξους, εἰς τρόπον ὥστε ἀγωνιζόμενοι στό πλευρό τους καί ἀκολουθοῦντες τά ἴχνη των, νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι εἴμεθα πραγματικά μέλη τῆς Ἐκκλησίας.

   
    Ἐδῶ πρέπει νά ἀναφερθῆ ὅτι ἡ ἔνταξις σέ μία ἀπό τίς ὁμάδες τοῦ λεγομένου Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, οὐδόλως μᾶς διασφαλίζει τήν ἰδιότητα τοῦ πραγματικοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας, γιά τούς λόγους πού ἔχομε πολλές φορές ἐπισημάνει σέ γραπτά καί δημόσια κείμενα καί πού συνοψίζονται εἰς τό ὅτι ὑπάρχουν στό Π. Η. πολλές δογματικές καί ἐκκλησιολογικές ἐκτροπές καί ἐπί πλέον κάθε ὁμάδα θεωρεῖ τόν ἑαυτό της μοναδικό συνεχιστή τῆς «Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας» καί τίς ἄλλες ὁμάδες σχισματικές καί ἐκτός Ἐκκλησίας, τό δέ ὅλο μόρφωμα τοῦ Π. Η., ὅπως σήμερα παρουσιάζεται, ἔχει τήν μορφή τῶν «Ἐκκλησιῶν» τοῦ Προτεσταντισμοῦ, χωρίς κἄν τόν συνδετικό κρίκο τοῦ λεγομένου Π.Σ.Ε.

   Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά οἱ ἀντιοικουμενιστές καί φαινομενικά πολέμιοι τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οὐδόλως μᾶς διασφαλίζουν, κατά τήν γνώμη μου, τήν ἰδιότητα τοῦ πραγματικοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας, μέ τίς διακηρύξεις των, τίς ὁμολογίες πίστεως, τίς συνάξεις καί τόν ἐν γένει πόλεμο καί ἐν τέλει χαρτοπόλεμο, διότι κατ’ οὐσίαν ἐπικοινωνοῦν ἐκκλησιαστικῶς πλήρως μέ τήν αἵρεσι, ὑπάγονται στούς αἱρετικούς Ἐπισκόπους καί στίς κατ’ ἐπέκτασι αἱρετικές Συνόδους τῶν Νεοημερολογιτῶν, τούς μνημονεύουν ὡς Ὀρθόδοξους, αὐτούς πού κατά τά ἄλλα καταδικάζουν ὡς αἱρετικούς καί δημιουργοῦν κατ’ οὐσίαν μία νέα ὁδό Ὀρθοδοξίας, ἄγνωστη παντελῶς στούς ἁγίους Πατέρες, ἡ ὁποία προσδιορίζει ἐν καιρῷ αἱρέσεως τόν ὄντως Ὀρθόδοξο μόνο ἀπό τό φρόνημά του καί ὄχι ἀπό αὐτούς μέ τούς ὁποίους ἐκκλησιαστικά ἐπικοινωνεῖ καί μνημονεύει, ἐπί πλέον δέ ἡ νέα αὐτή ὁδός τῆς Ὀρθοδοξίας τούς διασφαλίζει τά ἀξιώματα καί τίς θέσεις των μέσα στήν Ἐκκλησία καί τούς δίδει τόν τίτλο τοῦ Ὀρθοδόξου ἀκόπως καί χωρίς θυσίες οὐσιαστικές καί ἐπίπονες, πρᾶγμα ὄντως πρωτοφανές καί ἀδιανόητο στήν ἐν καιρῷ αἱρέσεως διαχρονική ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Συμβαίνει δηλαδή στίς ἡμέρες μας αὐτό τό ὁποῖο δριμύτατα κατηγορεῖ ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, τό νά διώκεται δηλαδή ἡ Ὀρθόδοξος πίστις καί οἱ ὑπερασπιστές της καί εἰδικά οἱ ἀξιωματοῦχοι καί μεγαλόσχημοι «νά τελοῦν ἐν ἀδείᾳ»!

   Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων νομίζω ὅτι, ἄν ἐξετάσωμε τό θέμα αὐτό μέ τήν ὁδό τῆς οἰκονομίας καί ὄχι τῆς ἀκριβείας, θά ἠδυνάμεθα, ἄν θεωρήσωμε μέλη τῆς Ἐκκλησίας τούς ἀκολουθοῦντας τό Π. Η., νά θεωρήσωμε καί ἐκ τοῦ ἀντιθέτου ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας τούς ἀντιοικουμενιστές τοῦ Ν. Η. Οἱ ἀντιοικουμενιστές τοῦ Ν. Η. ἄν καί ὑστεροῦν πρός τούς ἀκολουθοῦντες τό Π. Η., διότι ἀκολουθοῦν καί μνημονεύουν αἱρετικούς Ἐπισκόπους, ἐν τούτοις ὑπερτεροῦν πρός τούς Παλαιοημερολογίτες εἰς τό θέμα τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς. Διότι ὅπως εἶναι γνωστό καί αὐτό τό θέμα στό Π. Η. ἔχει διασαλευθῆ σέ σημεῖο νά καθιστᾶ προβληματικές τίς χειροτονίες, ἀκόμη καί μεταξύ τῶν ὁμάδων τοῦ Π.Η. Δηλαδή πολλές φορές ἡ μία ὁμάδα κατηγορεῖ τήν ἄλλη γιά τήν ἀντικανονικότητα τῶν χειροτονιῶν της, γιά τό ἀπό πόσους καί ποίους Ἐπισκόπους ἔγιναν οἱ χειροτονίες, γιά τίς ἀλληλοκαθαιρέσεις κλπ.


  Εἶναι γνωστό ὅτι ὑπάρχουν ἀρχιεπίσκοποι τοῦ Π. Η. πού ἐχειροτονήθηκαν ἀπό ἕναν μόνο Ἐπίσκοπο καί ἄλλοι πού καθαιρέθηκαν τρεῖς φορές, μία ἀπό τούς Νεοημερολογίτες Ἐπισκόπους καί δύο ἀπό τούς Παλαιοημερολογίτες, ἐν τούτοις δέ εἶναι πρόεδροι Συνόδων τοῦ Π.Η. Ἀκόμη καί μέ τό μάτι τῆς οἰκονομίας νά ἰδοῦμε τό θέμα αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἀμνηστεύονται οἱ εὐθύνες κάθε πλευρᾶς, εἴτε γιά τήν συμμετοχή τῶν ἀντιοικουμενιστῶν στήν αἵρεσι καί τήν λανθασμένη ὁδό πού ἐν καιρῷ αἱρέσεως ἐχάραξαν, εἴτε γιά τά σχίσματα καί τίς παρατάξεις καί τίς δογματικές καί ἐκκλησιαστικές ἐκτροπές τῶν ἀκολουθούντων τό Π.Η.

   
     Οἱ πατέρες γιά τόν προσδιορισμό τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἐν καιρῷ αἱρέσεως χρησιμοποιοῦν τήν ἀκρίβεια. Καί εἶναι φυσικό αὐτό διότι τά ἀληθινά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τά χαρακτηρίζει ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, εἰς δέ τά θέματα τῆς πίστεως δέν χωρεῖ οἰκονομία. Ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς συγκεκριμένα ἐπί τοῦ θέματος ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστοῦ ἐκκλησίαν, τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους, ἐκκλησίαν, ἥ “στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” κατά Παῦλόν ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί · καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν και σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι· μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Γρηγ. Παλαμᾶ Συγγράμματα, Π. Χρήστου, τόμος 2, σελ. 627 καί ΕΠΕ 3, 606).

Ὁ ὅσ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δέ ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Διό ὑπομιμνήσκω ὡς ἐλάχιστος ἀδελφός καί τέκνον μή σιγήσωμεν ἵνα μή κραυγή Σοδόμων γενώμεθα· μή φεισώμεθα τῶν κάτω ἵνα μή ἀπολέσωμεν τά ἄνω· μή θῶμεν σκάνδαλον τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ, ἥτις ἐστί καί ἐν τρισίν ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατά τούς ἁγίους· ἵνα μή τῇ ἀποφάσει τοῦ Κυρίου καταδικασθῶμεν». (Φατ. Ἐπιστ. 39, 114, 78).


Ἐδῶ βλέπομε ὅτι τά χαρακτηριστικά τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι εὑρίσκονται μέσα στήν ἀλήθεια καί δέν εἶναι συνήγοροι τοῦ ψεύδους, ὅτι δέν ἀκολουθοῦν πρόσωπα ἀλλά τήν ἀλήθεια καί τήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως, οὔτε ἐντάσσονται σέ ἐκκλησιαστικά σχήματα τῶν ὁποίων οἱ ποιμένες καί ἀρχιποιμένες ψευδῶς φέρουν τούς τίτλους, ἕνεκα προφανῶς τῆς πλάνης εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, καί τέλος τά ἀληθινά μέλη τῆς Ἐκκλησίας δυνατόν νά εἶναι καί ἐλάχιστα καί ἀποίμαντα καί ἀνεπίσκοπα, ἀλλά πραγματικά Ὀρθόδοξα, ἀπομακρυσμένα δηλαδή ἀπό κάθε πλάνη καί αἵρεσι.


Μέ βάσι λοιπόν αὐτά τά στοιχεῖα, τά ὁποῖα χαρακτηρίζουν τά ἀληθινά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νομίζω ὅτι εἶναι ἄστοχο νά ἀποφανθοῦμε γιά τό ποιούς θεωροῦμε μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά νά ἰδοῦμε σάν σέ καθρέπτη τήν πατερική διδασκαλία, τούς ἑαυτούς μας, ἄν δηλαδή ἐμεῖς εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ποῦ ἀκριβῶς ὑστεροῦμε γιά νά διορθωθοῦμε. Διότι ἄν ἀσχολούμεθα μέ τό ποιούς θεωροῦμε μέλη τῆς Ἐκκλησίας, προφανῶς ἔχουμε ἐντάξει τούς ἑαυτούς μας στά μέλη της καί ἐρευνοῦμε γιά τούς ὑπολοίπους.

     Θεωρῶ ἐντέλει ὅτι εἰς τούς ἐσχάτους καιρούς πού εὑρισκόμεθα καί μέ ὅλα ὅσα οἱ καιροί αὐτοί ἔχουν ἐπισωρεύσει στόν καθένα ἀπό μᾶς, πάθη καί ἀδυναμίες, ἐάν εἰς τά θέματα τῆς πίστεως ἐξετασθοῦμε, οὐδείς θά εὑρεθῆ καθαρός ἀπό ρύπον καί ἡ δικαιοσύνη μας θά ἐμφανισθῆ «ὡς ράκος ἀποκαθημένης».

Ἱερομόναχος

Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς 
           

11 σχόλια:

  1. Ανώνυμος20/5/13, 7:43 μ.μ.

    Όταν η Εκκλησία ορίζεται ανάμεσα σε τρεις Ορθοδόξους που δεν έχουν σχέση με αίρεση ή σχίσματα, πώς αυτοί οι ορθόδοξοι λαμβάνουν τα Άγια Μυστήρια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Aπό κληρικούς είτε του παλαιού, είτε του νέου ημερολογίου που δεν μνημονεύουν αιρετικούς ή σχισματικούς επισκόπους. Στα έσχατα η Εκκλησία δεν θα έχει διοικητική μορφή (εξουσίες, σχήματα κλπ.) Οι τρεις αυτοί Ορθόδοξοι όπου γης θα ενώνονται με την ενότητα της ανοθεύτου πίστεως και τη μνημόνευση « υπέρ πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος21/5/13, 12:28 μ.μ.

    Πράγματι, ούτε το σχίσμα ευλογεί ο Θεός, ούτε την αίρεση. Γι΄ αυτό όσοι φύγαμε από την αίρεση, δεν θέλουμε να πέσουμε στο μικρότερης μεν σοβαρότητος, αλλά μη αποδεκτό από το Θεό (κατά την διδασκαλία των αγίων) σχίσμα. Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης π.χ., αυτό διδάσκει. Μόνο αποτείχιση. Κι αν οι Παλαιοημερολογίτες είχαν μείνει μόνο στην Αποτείχιση (έστω και παρακινδυνευμένη ΤΟΤΕ), χωρίς αμφιλεγόμενες και αμφισβητούμενες χειροτονίες Επισκόπων και δημιουργία Συνόδων, άλλη θα ήταν η κατάσταση σήμερα. Σίγουρα υπάρχει το ελαφρυντικό των διωγμών, της απομόνωσης κ.λπ.
    Ας τολμήσουν να επανορθώσουν τώρα, όπως οι εσχάτως αποτειχισμένοι από την παναίρεση του Οικουμενισμού, ας πάψουν να θεωρούν δόγμα το Ημερολόγιο, ας αποτειχιστούν από τις παρατάξεις και η ευλογία του Θεού θα γίνει φανερή με νέου είδους διωγμούς, ίσως, αλλά και Θ. Χάρη.
    Σημάτης Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στις δύο τελευταίες παράγραφους του κειμένου βρίσκεται όλη η ουσία και η αγιοπατερική διδασκαλία. Προσέξτε τί λέει και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: ""Ουδένα κατέκριναν οι τρεις παίδες μη προσκυνήσαντες την εικόνα, ενώ πάντες οι άνθρωποι επροσκύνουν. Διότι δεν επρόσεχον τί έπραττον οι άλλοι, αλλ' όπως μη ούτοι εκπέσωσι της αληθούς ευσεβείας. Ούτω και ο Δανιήλ βληθείς εις τον λάκκον των λεόντων, δεν κατέκρινε τινα των μη εις τον Θεόν προσευξαμένων, κατά το του Δαρείου θέσπισμα, αλλ' εκοίταξε το ίδιον συμφέρον. Και προετίμησε να αποθάνη εκ της ιδίας συνειδήσεως, διά την παράβασιν των φυσικών νόμων. Και εις εμέ ας μην επιτρέψη ο θεός να κατακρίνω τινά ή να ειπώ ότι εγώ μονάχα σώζομαι".
    Τα όσα όμως αναφέρει πριν για τους Παλαιοημερολογίτες ο π. Ευθύμιος είναι αντιφατικά σε σχέση με τις δύο τελευταίες παραγράφους.
    Αν δεν σταματήσουν οι Παλαιοημερολογίτες να σας εγκαλούν για το Ημερολόγιο και σεις αυτούς για τις παράλληλες Συνόδους, δεν θα βγει άκρη.
    Ας κοιτάξει ο καθένας να διορθώσει τα λάθη του.
    Χριστός Ανέστη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος22/5/13, 12:45 π.μ.

    Γιατί αντιφατικά Δάσκαλε; Ο άγ. Μάξιμος ναι μεν λέγει ότι ουδένα κατέκρινε, αφήνει την κρίση στον Θεό, αλλά ταυτόχρονα μιλά και για συγκεκριμένους αιρετικούς Πατριάρχες, με τους οποίους και δεν κοινωνεί. Μιλά και για ψευδοδιδασκάλους αιρετικούς: "Ψευδαποστόλους δὲ καὶ ψευδοπροφήτας καὶ ψευδοδιδασκάλους μόνους εννοῶ τούς αἱρετικούς, ὧν οἱ λόγοι καὶ οἱ λογισμοὶ διεστραμμένοι εἰσίν". Και ο π. Ευθύμιος, μιλώντας γενικά για τους Π.Η. διατυπώνει την εκτίμησή του, που στηρίζεται σε όλα τα κανονικά ή αιρετικά λάθη των διαφόρων ομάδων, αλλά και την διδασκαλία των Πατέρων. Για συγκεκριμένες όμως παρατάξεις, ή παλαιοημερολογίτες μη ανήκοντες σε παρατάξεις, για αντι-οικουμενιστές κ.λπ., για σένα και για μένα προσωπικά, δεν παίρνει θέση, γιατί αυτό αποτελεί αρμοδιότητα Συνόδου. Πού βλέπεις το πρόβλημα; Παρατηρώ (σε άλλη ανάρτησή σου στην Αποτείχιση) ότι έχεις μια εσφαλμένη γνώμη για τον π. Ευθύμιο, επειδή λέγει κάποιες αλήθειες που πονάνε τους Παλαιοημερολογίτες.
    Βενιαμίν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Βενιαμίν, το να δέχεσαι ως αλάθητο τον π.Ευθύμιο, είναι δικαιωμά σου και εννοείται πως δεν ευθύνεται και ο ίδιος γι' αυτό. Τα σχόλιά μου απευθύνονται σε ανθρώπους που έχουν κριτική σκέψη. Έτσι λοιπόν αν η προσωπολατρεία σου σε εμποδίζει να διακρίνεις την αντίφαση ανάμεσα στο "ἡ ἔνταξις σέ μία ἀπό τίς ὁμάδες τοῦ λεγομένου Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, οὐδόλως μᾶς διασφαλίζει τήν ἰδιότητα τοῦ πραγματικοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας" και στο "εἶναι ἄστοχο νά ἀποφανθοῦμε γιά τό ποιούς θεωροῦμε μέλη τῆς Ἐκκλησίας" τότε τί να πω. Δυστυχώς, δεν με πονάνε οι αλήθειες που λέγονται για τους Παλαιοημερολογίτες (αφού κι εγώ έχω εκφραστεί για αυτές και απορρίπτω τις λεγόμενες γοχικές πλάνες), αλλά με πονάει το πως σχεδόν σε κάθε αντιοικουμενιστικό μήνυμά του ο π. Ευθύμιος πρέπει να γράφει πάντα κάτι αρνητικό για τους Παλαιοημερολογίτες, σαν να φοβάται μην τον χαρακτηρίσουν έτσι.
    Ο αγώνας των Αποτειχισμένων πρέπει να είναι αγώνας ενώσεως και όχι διάσπασης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος22/5/13, 7:57 π.μ.

    Φίλε Δάσκαλε, από πού έβγαλες το συμπέρασμα ότι δέχομαι το αλάθητο του π. Ε.Τρ.; Επειδή υποστήριξα μια θέση του ως ορθή, κατά την γνώμη μου, σημαίνει να πούμε, ότι τον θεωρώ αλάθητο; Και καλά, ο π. Ε. Τρ. δεν είναι αλάθητος. Εσύ; Θέλεις να δεχθώ το αλάθητο των δικών σου θέσεων; Ούτε τις δικές σου δέχομαι αλάθητες, ούτε του π. Ευθυμίου, ούτε και τις δικές μου, ασφαλώς, ασφαλέστατα.
    Στην συνέχεια υπονοείς ότι εσύ έχεις "κριτική σκέψη" και εγώ όχι. Καλωσύνη σου. Μπορεί να έχεις δίκιο. Σε διαβεβαιώνω ότι προσπαθώ τουλάχιστον να σχολιάζω κριτικά. Αν δεν το κατορθώνω, συχωράμε αδελφέ, δέχομαι την διόρθωση, αρκεί να στηρίζεται στα πράγματα. Μετά με κατηγορείς για προσωπολατρεία. Με ξέρεις; Γιατί τόσο εύκολα βγάζει εκ του μακρόθεν συμπεράσματα; Εσύ, αποκλείεται να πάσχεις από παρόμοια νόσο, έχοντας δογματοποιήσει ή θεωρώντας απολύτως απαραίτητο το Παλαιό Ημερολόγιο και μη διακρίνοντας ότι τούτο είναι πηγή τόσων κακών, διασπάσεων, διώξεων, καχυποψιών κ.ο.κ.; Κάπου διάβασα, φίλε μου, ότι το μόνο καλό στην υπόθεση είναι, ότι μέσα από το πικρό ο Θεός έβγαλε και το καλό, την υπόμνηση ότι εδώ υπάρχει θέμα; Το Παλαιό ήταν και είναι ένα αγκάθι, μια αλογόμυγα, μια όνος Βαλαάμ, ένας, αν θές, Καγιάφας Αρχιερέας που προφήτεψε...
    Ξαναδιάβασα, λοιπόν, το κείμενο προσεκτικά. Γράφει ο π. Ε.Τρ., "τό νά καθορίσωμε καί νά προσδιορίσωμε ἐμεῖς τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι στίς ἡμέρες μας καί αὐτό δύσκολο". Τούτο είναι έργο Συνόδου.
    “Ἐδῶ πρέπει νά ἀναφερθῆ ὅτι ἡ ἔνταξις σέ μία ἀπό τίς ὁμάδες τοῦ λεγομένου Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, οὐδόλως μᾶς διασφαλίζει τήν ἰδιότητα τοῦ πραγματικοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας, γιά τούς λόγους πού ἔχομε πολλές φορές ἐπισημάνει". Και "οἱ ἀντιοικουμενιστές, οὐδόλως μᾶς διασφαλίζουν, κατά τήν γνώμη μου, τήν ἰδιότητα τοῦ πραγματικοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας...".
    Το «ουδόλως μας διασφαλίζει» Δάσκαλε, σημαίνει ότι δεν είμαστε σίγουροι, μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και όχι, και αυτό το αφήνει να κρίνει η Σύνοδος ο π. Ε. ΤΡ., γιατί το να το κρίνουμε μόνοι μας είναι άστοχο, γιατί φυσικά θα δικαιώσουμε τον εαυτό μας. Αν πιστεύαμε ότι δεν έχουμε δίκιο, είναι φυσικό ότι θα παραιτούμαστε από τις θέσεις μας, ως έχοντες «κριτική σκέψη».
    Παραθέτει ο π. Ε.Τρ. (και έχει παραθέσει στα κείμενά του αναλυτικά) τους λόγους, στους οποίους «πάσχουν» οι του Παλαιού, τους οποίους προσωπικά, όταν τους διάβασα στα βιβλία του, με έπεισαν. Και καταλήγει: Εμείς, ας εξετάζουμε αν «εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ποῦ ἀκριβῶς ὑστεροῦμε γιά νά διορθωθοῦμε».
    Πού είναι λοιπόν η αντίφαση;
    Κι αν ο π. Ε. Τρ. αγωνίζεται κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, με όποιο κόστος, γιατί δεν πρέπει να προφυλάσσει τα πνευματικά του παιδιά από τις αντικανονικότητες ή τις πλάνες του Παλαιοημερολογιτισμού; Επειδή εσύ είσαι προσκολλημένος (εν είδει προσωλατρείας) εκεί και δεν ξεκολλάς με τίποτα;
    Τέλος γράφεις: «Ο αγώνας των Αποτειχισμένων πρέπει να είναι αγώνας ενώσεως και όχι διάσπασης». Ασφαλώς. Και ξέρεις πολύ καλά ότι η ενότητα βρίσκεται στην Αλήθεια και όχι όταν κάνουμε στραβά μάτια, στις Κανονικές παραβάσεις και στις πλάνες των άλλων ή δεν δεχόμαστε τις πλάνες τις δικές μας. Αυτό δεν λένε και οι Οικουμενιστές; Ελάτε να ενωθούμε κι ύστερα λύνουμε τις διαφορές μας.
    Βενιαμίν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος22/5/13, 3:32 μ.μ.

    Οι Οικουμενιστές δεν λένε "Ελάτε να ενωθούμε κι ύστερα λύνουμε τις διαφορές μας" γιατί δεν τους ενδιαφέρει η επίλυση των διαφορών. Αντιθέτως, θέλουν να υπάρχουν διαφορές χάρη ποικιλομορφίας. Οι διαφορές είναι ευπρόσδεκτες στον Οικουμενισμό με τη προϋπόθεση να μην "χωρίζουν".
    Προσωπικά θεωρώ ότι είναι μείζον η αντιμετώπιση της αιρέσεως πρώτα και στη συνέχεια η αντιμετώπιση των διαφορών με τα σχίσματα διότι ο Διάβολος ενσπείρει σχίσματα όταν δεν μπορεί να χτυπήσει την Ορθή Πίστη. Τώρα όμως που είμαστε διαλυμένοι από την αίρεση, δεν έχει νόημα να πολεμούμε τα σχίσματα. Διότι, αν εμείς παραμένουμε χωρισμένοι λόγω λαθών του παλαιού ημερολογίου, τα οποία σαφώς έχουν τη βαρύτητα και τη σημασία τους, αλλά δεν είναι της ιδίας σοβαρότητας με την αίρεση, δίνουμε χαρά στον Διάβολο και στους Οικουμενιστές σαν χωρισμένοι και απομονωμένοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος22/5/13, 5:34 μ.μ.

    Τι λες φίλε. "ΟΥΔΕΝ ΘΥΣΙΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΠΕΜΠΟΛΟΥΜΕΝ” φωνάζει ο Πατριάρχης. Πρώτα να αγαπηθούμε, και μετά θα συμφωνήσουμε, έλεγε ο προ-προηγούμενος Πατριάρχης. Θα μου πείς, τους πιστεύεις; Όσο πιστεύω και στους Παλαιοημερολογίτες, που έχουν ακόμα και αιρετικές θέσεις κατασκευάσει, προκειμένου να δικαιώσουν την παράταξή τους. Που αλληλομηνύονται "εν αγάπῃ". Που αρνούνται να μας κοινωνήσουν, όπως μας πέταξαν στα μούτρα Εσφιγμενίτες και άλλοι, αν δεν δεχθούμε το Παλαιό (σε συζήτηση στην Θεσσαλονίκη). Κι εμείς παρακαλούμε το Θεό, να μην επιτρέψει να μπλέξουμε σε νέες περιπέτειες, να ακολουθήσουμε τέτοιες ολισθηρές ατραπούς.
    Απ΄ ὀ,τι κατάλαβα από τα κείμενα του π. Ευθύμιου και άλλων αδελφών, δεν αρνούνται να κάνουν κοινό αγώνα με όσους απομακρυνθούν από τις παρατάξεις και τη "δογματοποίηση" του Ημερολογίου, κάτι που εσύ αρνείσαι. Γιατί αυτό το παραβλέπεις; Εμείς δεχόμαστε το Παλαιό, εξ άλλου αυτό ακολουθεί ο Σεβ. Αρτέμιος. Εσύ θα δεχόσουν να λειτουργηθείς μαζί μας με το Νέο;
    Βενιαμίν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΠΟΛΥΜΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ22/5/13, 6:35 μ.μ.

    Αδελφοί και Πατέρες, Χριστός Ανέστη. Βγήκατε στον αγώνα αφού πρώτα ελευθερωθήκατε από τις φοβίες, που τόσα χρόνια έντεχνα καλλιεργούσαν και καλλιεργούν οι " Αντιοικουμενιστές" του " γλυκού νερού", οι οποίοι δεν θέλουν να ακούσουν στην πραγματικότητα την λέξη " Αποτείχιση" ,που την θεωρούν συνώνυμο της λέξεως Σχίσμα και εκτός Εκκλησίας κατάσταση. Αυτοί ένα μόνο πιστεύουν τις διαμαρτυρίες, που μόνο προσωρινή καθυστέρηση μπορούν να φέρουν στην εξέλιξη των γεγονότων. Καθυστέρηση ναι, ιατρεία όχι. Και έχοντας Σεις ήδη αποκτήσει εμπειρία των κατηγοριών των πρώην συνοδοιπόρων σας, που σας έκαναν αποσυναγώγους, καταναλίσκεσθε στο να γράφετε εναντίον όσων ακολουθούν το Πάτριο ημερολόγιο, λες και αυτοί είναι το πρόβλημά σας. Δεν έχετε αντιληφθεί ακόμη, ότι και εσάς και εκείνους οι ίδιοι άνθρωποι, καθώς και οι Οικουμενιστές ομοεκκλησιαζόμενοί τους, τους κατηγορούν με τα ίδια κοσμητικά επίθετα, ως δήθεν, αιρετικούς, σχισματικούς, πλανεμένους, εκτός Εκκλησίας κ.λ.π. Δεν έχετε αντιληφθεί ακόμη, ότι οι Αποτειχισμένοι του Πατρίου, παρά τα όποια λάθη τους στο παρελθόν και τα όποια λάθη εξακολουθούν και σήμερα να γίνονται από μεγάλο μέρος, αλλά όχι το σύνολο αυτών, είναι περισσότερο, πολύ περισσότερο κοντά σας, αντικειμενικά, από ότι οι πρώην συνοδοιπόροι σας και αβυσσαλέα κοντύτερά σας από τους Οικουμενιστές; Εκείνοι οι του Παλαιού και ιδιαίτερα όσοι εξ αυτών ορθοτομούν Ορθοδόξως, σηκώνουν ήδη από δεκαετίες τον ονειδισμό του Κυρίου, τώρα αυτό τον ονειδισμό τον σηκώνετε και σεις. Αν αγαπάτε την Εκκλησία μας και αυτό το έχετε ήδη αποδείξει με την Αποτείχισή σας, μη διευρύνετε και εσείς τις πληγές στο Σώμα Του Χριστού μας. Μην αποφαινόμαστε όλοι για όλα τόσο εύκολα, αυτό είναι το έργο της μελλούσης να συνέλθει, όταν ο Κύριός μας ευλογήσει, όντως ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ή και ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ, αληθινών Ορθοδόξων Αρχιερέων και άλλων αντιπροσώπων Κλήρου, Μοναχισμού και Λαού. Αυτή την Αίρεση πρέπει να την καταδικάσει σύσωμμο το Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Αν αληθινά επιθυμούμε μία ημέρα την νίκη της Ορθοδοξίας μας, εάν επιθυμούμε Μία Εκκλησία Ενωμένη, Κλήρο και Λαό με μία Πίστη, την Ορθόδοξη, την Πίστη των Πατέρων και των Αγίων, που όλοι μας πιστεύουμε, τότε ο καθένας από εμάς πρέπει να οικοδομεί, γιατρεύοντας τις πληγές του αδελφού του, βάζοντας λάδι όχι όξος. Όταν ο Κύριος μας έχει τέτοιους μαθητές, μαθητές αληθινής αγάπης όχι κόντρας και αυτοδικαίωσης ,θα ευλογήσει τον αγώνα όλων μας, θα εκδιώξει τους Αιρετικούς από τον τράχηλό μας, θα μας δώσει λύση πεφωτισμένη σε όλα μας τα ερωτήματα, είτε αυτά αφορούν το ημερολογιακό θέμα, είτε οτιδήποτε άλλο και θα απολαύσουμε λαμπρά την Δόξα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. "Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος22/5/13, 7:21 μ.μ.

    Βενιαμίν, απόδειξέ μου σε παρακαλώ από που αρνούμαι και παραβλέπω κοινό αγώνα αποτειχισμένων; Απεναντίας, αυτό υποστηρίζω και δεν θέλω να χωριζόμαστε μεταξύ μας λόγω ημερολογίου! Γιατί να μην θέλω να λειτουργηθώ με ιερέα που ακολουθεί το Νέο Ημερολόγιο;

    Εδώ ο Πάπας Ρώμης επιθυμεί την ποικιλομορφία, πόσο μάλλον οι Οικουμενιστές! Σύμφωνα με τη Β Σύνοδο του Βατικανού, ενσωματώνεται κανείς σε αυτούς μόνο και μόνο με την αποδοχή του Πρωτείου του Πάπα γιατί αυτό είναι που πραγματικά τους ενδιαφέρει! Δηλαδή, ας πιστεύει όπου θέλει (δεν είναι αυτό ποικιλομορφία;), αρκεί να αποδεχτεί την εωσφορική αντικατάσταση του Θεού με έναν άνθρωπο, τον εαυτό του.

    ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΚΟΛΟΜΟΡΦΙΑ: Το ότι αυτό είναι το σύνθημα του Οικουμενισμού φαίνεται από τα παρακάτω:
    "Ὁ Πατριάρχης Σερβίας ἐδήλωσε: «Ὁ οἰκουμενικὸς διάλογος δὲν ἐπιδιώκει τὴν ἑνοποίηση (unification) τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ τὴν ἑνότητα ἐν τῇ διαφορετικότητι»! Καὶ κανεὶς ἐπίσκοπος δὲν ἀντέδρασε, οὔτε τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, οὔτε τῶν ἄλλων κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν".
    (από το κείμενο της Αποτειχίσεως που είναι αναρτημένο στο παρών ιστολόγιο)

    Ενότητα στην ποικιλομορφία
    http://redskywarning.blogspot.gr/2011/09/blog-post_5959.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.