Η μετα-πατερική καινοτομία "αεί καινοτομίας τίκτει και ουδαμού στήσεται" (Ιω. Χρυσόστομος)

Νέα, σκόπιμη ἁγιογραφικὴ διαστροφὴ

ὑπὸ τὶς εὐλογίες τοῦ Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιου

 Ἡ Ἱ. Μ. Δημητριάδος δὲν παύει «διαστρέφων τὰς οδοὺς Κυρίου τὰς ευθείας» (Πράξ. ιγ' 9-10). Δὲν χρησιμοποιεῖ πιὰ ὡς ἐφαλτήριο διαστρεβλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου μόνο τὴν ἁμαρτωλὴ Οἰκουμενιστικὴ «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν», ἀλλὰ προχωρεῖ ἀνεξέλεγκτα καὶ στὴν ἀλλοίωση τοῦ ὅποιου ὀρθοδόξου ἀκόμα φρονήματος διασώζεται στὶς ψυχὲς τῶν ἐκκλησιαζομένων πιστῶν. Μόλις χθές, κυκλοφορήθηκε ἀπὸ τὴν Μητρόπολη (καὶ διαβάστηκε στοὺς ἱ. Ναούς) ἐξηγητικὸ κείμενο τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος, στὸ ὁποῖο γίνεται ἀπροκάλυπτα καὶ στοχευμένα ἐπίθεση στοὺς πιστοὺς ἐκείνους ποὺ ἐλέγχουν τὶς αἱρετικὲς παρεκκλίσεις τοῦ κ. Ἰγνάτιου.

Εἶναι φοβερὴ ἡ πώρωση καὶ ἡ τύφλωση τοῦ κ. Ἰγνάτιου Γεωργακόπουλου, ἀλλὰ καὶ ἡ μανία του ἐναντίον μας. Καὶ ἡ αἰτία; Ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἐναντιωθήκαμε πολλάκις στοὺς ἐν τῷ Βόλῳ μετα-πατερικοὺς νεωτερισμούς του, χρησιμοποιήσαμε φωτογραφία ποὺ ἔδειχνε τὸν κ. Ἰγνάτιο στὴν πρώτη σειρὰ τῶν συμμετεχόντων στὸ Ἱεραποστολικὸ Συνέδριο τοῦ Π.Σ.Ε στὴν Ἀθήνα τὸ 2005, καὶ κυρίως τὴν δημοσιογραφικὴ ἀποκάλυψη ὅτι ὑπέγραψε τὴν προδοτικὴ συμφωνία τοῦ 2006 τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, διὰ τῆς ὁποίας οἱ αἱρέσεις ἀποκαλούνται «χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».  Συμφωνία ποὺ ἀποτελεῖ «βλασφημία» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Καὶ ὁ μὴ ἔχων τί νὰ ἀντείπει κ. Ἰγνάτιος, ἀποφάσισε ὡς ἐξουσίαν ἔχων, νὰ διαβάλλει στὴν τοπικὴ μας κοινωνία αὐτήν —τὴν σύμφωνη μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες— ἐνέργειά μας, ὡς τάχα ...καταδισμένη ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο ὡς «ζηλωτικὴ» ἐνέργεια!

Καὶ χρησιμοποιεῖ γι’ αὐτὸ τὸν δόλιο σκοπό, τὸν ἱερὸ ἄμβωνα, τὸν ὁποῖο θεωρεῖ ἐφαλτήριο τῆς ἀναδείξεώς του γιὰ ὑψηλότερες θέσεις καὶ ὡς τσιφλίκι του! Ἐξάλλου εἶναι συνηθισμένος στὸν μονόλογο, νὰ μιλάει ἀπὸ καθέδρας καὶ νὰ ἐξαπολύει μύδρους ἐναντίον αὐτῶν ποὺ δὲν τοῦ κάνουν ὑπακοὴ στὰ οἰκουμενιστικά του  σχέδια.  Ζητήσαμε ἀρκετὲς φορὲς νὰ κάνουμε διάλογο, τὸν προσκαλέσαμε νὰ συζητήσουμε τὰ θέματα γιὰ τὰ ὁποῖα τὸν ἐγκαλοῦμε, ἀλλὰ ἡ ταπεινότητά του δὲν εὐδόκησε νὰ καταδεχθεῖ νὰ ἀσχοληθεῖ μαζί μας. Μᾶς θεωρεῖ ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ δὲν χάνει χρόνο εὐκαίρως–ἀκαίρως νὰ μᾶς ἐπιτίθεται χωρὶς ὅμως ἐμεῖς νὰ ἔχουμε κάποιο ἄλλο τρόπο, πέραν τῶν κατὰ καιρούς διαμαρτυριῶν μας, νὰ ἐκφράσουμε τὴ δυσαρέσκειά μας καὶ τὴν ἀντίθεσή σας σ’ αὐτὰ ποὺ κάνει.

Δυστυχῶς ὅμως γι’ αὐτόν· τὸ ἴδιο τὸ κείμενο τοῦ κηρύγματος ποὺ χρησιμοποιεῖ, τὸν καταδικάζει. Διότι μεταξὺ ἄλλων λέγει σ’ αὐτό: Ἡ διαστρέβλωση τῆς πίστεως καὶ ἡ παρερμηνεία τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ αἵρεση. Καὶ ἡ αἵρεση εἶναι τὸ φοβερότερο κακὸ ποὺ μπορεῖ νὰ συμβεῖ σὲ ἕναν ἄνθρωπο.

Αὐτὸ ἀκριβῶς λέμε κι ἐμεῖς κ. Ἰγνάτιε. Ἔχετε περιπέσει στὸ φοβερότερο κακὸ ποὺ μπορεῖ νὰ συμβεῖ σ’ ἕναν ἄνθρωπο (καὶ μάλιστα Ἐπίσκοπο) καὶ προσπαθεῖτε νὰ παρασύρετε κι ἐμᾶς στὶς πλάνες σας: Στὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ στὴν μετα-πατερικὴ θεολογία. Κακίζετε ὅσους ἐλέγχουν τὸ μεγάλο ἁμάρτημα τῆς αἱρέσεως, ποὺ γεννᾶ σχίσματα, ποὺ ἀναγκάζει τοὺς πιστοὺς νὰ ἀφίστανται ἀπὸ τὸν αἱρετίζοντα Ἐπίσκοπο. Καὶ αὐτοὺς πού —ἐφαρμόζοντας τὶς διδασκαλίες τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἁγίων— ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν κακὸ ποιμένα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Δημητριάδος, ὀνομάζετε ὐποτιμητικὰ «ζηλωτές», καὶ τὴν ἐνέργειά τους «ζηλωτισμό». Κι ἂν οἱ διαμαρτυρίες μας αὐτὲς κρίνονται ὡς «ζῆλος οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν» (ὅπως θὰ ἐπιθυμούσατε νὰ συνέβαινε), τότε οἱ προδοτικὲς ἀποφάσεις τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, πῶς θὰ ἔπρεπε νὰ χαρακτηριστοῦν; Μήπως πράξεις ἁγιότητος, ἐναντίον τῶν ὁποίων καταφέρεται ὁ δικός μας «ζηλωτισμός»;

Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅμως, κ. Ἰγνάτιε, δὲν θὰ σᾶς ἀκολουθήσουμε. Θὰ ἀγωνιζόμαστε ὅσο μποροῦμε ἐναντίον τῶν κακοδοξιῶν σας, καὶ θὰ παρακαλοῦμε τὸ Θεὸ νὰ συγχωρήσει τὶς ἄλλες μας ἁμαρτίες, γιὰ χάρη αὐτοῦ τοῦ ζηλωτισμοῦ.

Ἂν δέ, ὑπάρχουν ἀκόμα ὀρθόδοξα ἀντανακλαστικὰ μέσα σας, θὰ σᾶς παρακαλούσαμε: Διορθώσατε ὅλα ὅσα διεπράξατε ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ κυρίως τὰ ἐν τῷ Πόρτο Ἀλέγκρε, γιὰ νὰ μὴ σᾶς ἀκολουθοῦν καὶ «ἐν τῷ νῦν καὶ ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι».

Παραθέτουμε στὴ συνέχεια

α) τὸ ἐπίμαχο ἀπόσπασμα τοῦ ἐντύπου κηρύγματος ποὺ δημοσίευσε ἡ Ἱ. Μητρόπολις καὶ στὴ συνέχεια

β) τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, στὸ ὁποῖο οὐδεμία ἀναφορὰ γίνεται περὶ «ζηλωτισμοῦ»!!!

«ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Α' ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ (16/6/2013)

Αναγνώσματα:

Απόστολος: Πράξ. κ', 16 -18 και 28-36.

Ευαγγέλιο: Ιωάν. ιζ, 1 -13

Οι βαρείς λύκοι

... Το τρίτο μεγάλο δεινό της Εκκλησίας, για το οποίο προφήτευσε ο Απόστολος Παύλος και συνέστησε την προσοχή των Ποιμένων, είναι ο ζηλωτισμός. Υπάρχει ο καλός ζήλος για την εργασία των αρετών, την βίωση της Ευαγγελικής ζωής, την επιδίωξη της συνεχούς πνευματικής καλλιέργειας του πιστού εντός της Εκκλησίας. Υπάρχει, όμως και ο κακός ζήλος, που εκτρέπεται σε ζηλωτισμό, με κύρια χαρακτηριστικά την έπαρση, την διάθεση δημιουργίας οπαδών, την αυτονόμηση από την ζωή της Τοπικής Εκκλησίας, την αφ' υψηλού κριτική του Εκκλησιαστικού έργου, την προβολή των εξωτερικών σχημάτων της ευσεβείας, που ελκύουν τους αφελείς και προκαλούν το θαυμασμό τους για το περιτύλιγμα, έστω κι αν το περιεχόμενο είναι ανύπαρκτο. Αυτόν τον ου κατ' επίγνωσιν ζήλον κατήγγειλε ο Απόστολος Παύλος και στην προς Ρωμαίους Επιστολή του, στηλιτεύοντας εκείνους, μέσα στην Εκκλησία, οι οποίοι, «επειδή αγνοούν την δικαίωση που δίνει ο Θεός και προσπαθούν να στήσουν τον δικό τους τρόπο δικαιώσεως, δεν υπετάχθησαν στην δικαίωση που προέρχεται από τον Θεό. Διότι το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός, διά να δικαιωθεί ο καθένας που πιστεύει»2 Τα χαρακτηριστικά των κακώς νοουμένων ζηλωτών είναι ο επάρατος θρησκευτικός φανατισμός, η υπερφίαλη κριτική των πάντων, ο υπέρμετρος και φαρισαϊκός ζήλος της θρησκείας που εξακολουθεί να σταυρώνει τον Χριστό και να λιθοβολεί τους ανθρώπους.

Αιρέσεις, σχίσματα και ζηλωτισμός, αδελφοί μου, είναι τα τρία μεγάλα δεινά που απειλούν την Εκκλησιαστική ζωή, συμβάλλουν στη διαίρεση και θέτουν σε κίνδυνο την προοπτική της σωτηρίας μας».

Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα   (20:16-18, 28-36)

᾿Εν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἔκρινεν ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν ῎Εφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ ᾿Ασίᾳ· ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς ῾Ιεροσόλυμα ᾿Απὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς ῎Εφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. Ὡς δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτόν, εἶπεν αὐτοῖς·  Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος. Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. Διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. Καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν. Ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα· αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτω κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων, μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε· μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν. Καὶ ταῦτα εἰπών, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο.