ΜΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΗ, Αγιομάχοι και Αγιοκάπηλοι, Ελένης Λωρίτου

Τὸ ἐρώτημα ἐπανέρχεται:

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ἢ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

Τὴς Ἑλένης Λωρίτου

Σφράγισαν μία τίμια ζωὴ μὲ ἕναν τίμιο θάνατο χαρίζοντας στὴν ἀνθρωπότητα ἠθικὰ πρότυπα. Εἶναι μακάριοι, γιατί διατήρησαν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καθαρὴ καὶ δὲν τὴν ἀμαύρωσαν.

Ὁ ἰδεαλιστικὸς ρεαλισμὸς τοῦ Πλάτωνα καὶ ὁ ὀντολογικὸς ὀρθολογισμὸς τοῦ De Cartes βασίζονται σ’ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια, ποὺ ἔχει μία ὀντολογικὴ κατοχύρωση στὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ὁ μὴ ἔχων νόμον φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιεῖ. Μποροῦμε ν’ ἀναφέρουμε ἄπειρα παραδείγματα ἀνθρώπων, ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ μία ἰδέα, γιὰ μία θρησκεία, γιὰ μία πατρίδα, γιὰ τὴν ἐπιστήμη, γιὰ τὸν συνάνθρωπο ἀφανεῖς ἢ ἐπιφανεῖς, ποὺ ἡ σωτηρία τους βρίσκεται στὰ χέρια τοῦ παναγάθου Θεοῦ.

  Μὲ ποιὸν ὅμως σκοπὸ ἡ ὀρθόδοξος ἐκκλησία προχωρᾶ στὴν ἁγιοποίηση ἑνὸς Ἁγίου; Μήπως γιὰ νὰ ἀποφανθεῖ γιὰ τὴν σωτηρία του; Μήπως γιὰ νὰ ὑποδείξει στὸ Θεὸ τὸ χρέος του νὰ σώσει τὸν συγκεκριμένο ἄνθρωπο καὶ νὰ προκαταλάβει τὴν κρίση του;

Θὰ ἦταν καὶ βλάσφημο καὶ γελοῖο νὰ ἰσχυριστοῦμε κάτι τέτοιο, γιατί ὡς γνωστὸν στὴν Δευτέρα Παρουσία θὰ ἔχουμε νὰ δοῦμε πολλὲς ἐκπλήξεις! Γιὰ ὁποιονδήποτε ἄλλον λόγο, λοιπόν, ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία ἁγιοποιεῖ ἕναν ἅγιο παρὰ γι’ αὐτὸν Ἐμεῖς οὔτε μποροῦμε νὰ βοηθήσουμε διὰ τῆς ἁγιοποιήσεως τὴν σωτηρία ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ πέθανε μὲ μαρτυρικὸ θάνατο, οὔτε καὶ νὰ τὴν ἐμποδίσουμε. Τὸ μόνο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε εἶναι, ὅ,τι κάνουμε γιὰ ὅλους τους κεκοιμημένους, νὰ προσευχόμεθα γιὰ τὴν συγχώρεση τῶν ἑκουσίων ἡ τῶν ἀκουσίων ἁμαρτιῶν του.

Καὶ γιὰ τὸν ἴδιο τὸν κεκοιμημένο ὅμως εἶναι τελείως ἄχρηστη ἡ ἁγιοποίηση, ἀφοῦ ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ κάθε κενοδοξία, ὥστε νὰ χρειάζονται τιμές. Ἂν δεχθοῦμε κάτι τέτοιο αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ἀδικοῦνται οἱ τόσοι πολλοὶ ἅγιοι, ποὺ εἶναι σ’ ἐμᾶς ἄγνωστοι καὶ μὴ ἀνεγνωρισμένοι. Ἀπὸ τὴν ἁγιοποίηση ἑνὸς ἁγίου ὠφελούμεθα ἐμεῖς, ποὺ ἐπικαλούμεθα τὶς πρεσβεῖες του, διδασκόμεθα ἀπὸ τοὺς λόγους του καὶ παίρνουμε δύναμη ἀπὸ τὴν ἁγία ζωή του, τὴν πίστη του καὶ τὸν μαρτυρικό του θάνατο

  Εἶναι δυνατὸν ὅμως ἡ ἁγιοποίηση ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ ἀξιώθηκε ἕναν μαρτυρικὸ θάνατο, ὄχι μόνο νὰ μὴν ὠφελήση, ἀλλὰ καὶ νὰ βλάψει τὴν ἐκκλησία, τοὺς πιστούς, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιον, ὅταν δὲν τηρηθοῦν τὰ ἁγιοπνευματικὰ κριτήρια τῆς ἁγιοποιήσεως καὶ ὅταν δὲν μπορεῖ ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος νὰ σταθεῖ παιδαγωγικὸ πρότυπο ὀρθοδόξου ζωῆς καὶ πίστεως ἐν μέσῳ τῆς ἐκκλησίας, ἀλλὰ μᾶλλον διασύρεται ἢ γίνεται ὁ ἄνθρωπος θῦμα μίας κακόβουλης προσπάθειας ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν ἐχθρῶν της ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι καπηλεύονται τὸ μαρτύριό του, γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὰ ἀντιεκκλησιαστικὰ καὶ ἀνθελληνικὰ τῶν σχέδια.

Ἂν ἀντιμαχόμεθα λοιπὸν τὴν ἁγιοποίηση τοῦ ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, δὲν εἶναι γιατί εἴμαστε ἁγιομάχοι, ἀλλὰ γιατί πρῶτον ἡ ἁγιοποίησή του δὲν πληροῖ τὶς παραπάνω προϋποθέσεις.

Ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς μὲ τὸ βιβλίο τοῦ «ὁ ἐθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης» ἀναδεικνύει τὴν -σὲ πολλὰ καὶ καίρια σημεῖα- σφαλερή του πίστη καὶ βιωτὴ καὶ δεύτερον τὴν ἁγιοποίησή του προώθησαν οἱ κατ’ ἐξοχὴν ἁγιομάχοι οἰκουμενιστές, ποὺ λοιδοροῦν τὸ μαρτύριο εἴτε πρόκειται γιὰ ἐθνικοὺς λόγους εἴτε γιὰ λόγους πίστεως.

Γιατί; Μήπως τοὺς ἔρχεται γάντι, γιὰ νὰ μολύνουν τὸ ἁγιολόγιο τῆς ἐκκλησίας καὶ νὰ προωθήσουν τὰ οἰκουμενιστικὰ τῶν σχέδια;

Μὰ θὰ μοῦ πεῖτε εἶναι συκοφαντίες ὅλα αὐτὰ ποὺ λέγονται περὶ συμμετοχῆς του στὴν μασωνία, περὶ ἐπικλήσεως τῶν εἰδωλολατρικῶν θεῶν κ.τ.λ. Πρῶτα θὰ πρέπει νὰ ἀναιρεθοῦν οἱ συκοφαντίες καὶ ὕστερα νὰ προχωρήσουν στὴν ἁγιοποίηση καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει γιατί δὲν ἀφήνουμε τὸν ἄνθρωπο ἥσυχο; Ὅλη αὐτὴ ἡ διαμάχη ἐνδεχομένως νὰ τὸν ταράζει. Οὔτε ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης μᾶς ζήτησε νὰ τὸν ἁγιοποιήσουμε –οὕτως ἢ ἄλλως φέρει τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου– οὔτε καὶ ἡ ἐκκλησία μᾶς στερεῖται ἁγίων μαρτύρων.

Ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἐθνομάρτυρες μὲ θαυμαστὰ μαρτύρια καὶ ὑποδειγματικὴ πίστη καὶ βιωτὴ –ἡ ἐθνικὴ καὶ ἐκκλησιαστική μας ἱστορία βρίθει τέτοιων περιπτώσεων– ποὺ ὅμως δὲν ἔχουν ἁγιοποιηθεῖ.

Μήπως κινδυνεύει ἡ σωτηρία τοὺς γι’ αὐτὸ ἢ μήπως ἐμεῖς κινδυνεύουμε νὰ χαρακτηρισθοῦμε «ἁγιομάχοι»; Κανείς, ὄχι μόνο ἅγιος, ἀλλὰ καὶ ἐνάρετος χριστιανὸς δὲν θὰ ἤθελε νὰ γίνουν τὰ δικά του ἀτοπήματα αἰτία γιὰ νὰ βλαφθεῖ ἡ ἐκκλησία, νὰ μολυνθεῖ τὸ ἁγιολόγιό της καὶ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν τὰ σχέδια τῶν αἱρετικῶν καὶ ἐχθρῶν της ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ τοῦ ἑλληνισμοῦ.

Ἂν δεχθοῦμε, ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει ἕνας «ἅγιος» μασῶνος, αὐτὸ ἔχει πολὺ μεγάλες καὶ πολλὲς θεολογικὲς προεκτάσεις καὶ συνέπειες, ὥστε νὰ τὸ θεωρήσουμε ἀμελητέο καὶ νὰ κληροδοτήσουμε στὴν ἐκκλησία ἕναν «ἅγιο» μασῶνο!

 Οἱ μασῶνοι ἔχουν νὰ ἐπιδεικνύουν πολλοὺς ἐπιφανεῖς κληρικοὺς καὶ δεσποτάδες ὡς μέλη τους, ἂς μὴν ἔχουν νὰ ἐπιδεικνύουν καὶ ἕναν ἅγιο ὡς τρόπαιο τῆς προελάσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς λαίλαπας. Ἂς μὴν τοὺς δώσουμε ἕνα παραπάνω ὅπλο γιὰ νὰ πολεμοῦν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὸν Ἑλληνισμό.

Ποιοὶ εἶναι λοιπὸν οἱ ἁγιομάχοι; Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ οἱ ὁποῖοι τιμοῦν τὸ μαρτύριο ἢ οἱ αἱρετικοὶ οἰκουμενοστές, οἱ ὁποῖοι τὸ λοιδοροῦν καὶ τὸ καπηλεύονται;

   Λωρίτου Ἑλένη