Χριστούγεννα ως μέλη τοῦ Π.Σ.Ε. και άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς

Ἄλλη μιὰ φορὰ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  ὡς μέλη τοῦ Π.Σ.Ε.

Παμ-Βυζαντινὸ Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.)!

Εἶναι γνωστότατα τὰ θεολογικὰ κείμενα τοῦ Μ. Ἀθανασίου, τοῦ Μ. Βασιλείου καὶ τῶν ἄλλων Πατέρων, διὰ τῶν ὁποίων διατυπώνουν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν «κατὰ σάρκα ἐν χρόνῳ γέννησιν τοῦ θείου Λόγου». Κείμενα ἐναντίον τῶν τότε αἱρετικῶν.

Ποιός ἀλήθεια, μπορεῖ νὰ διανοηθεῖ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων τοῦ 4ου-5ου μ.Χ.  αἰῶνα, θὰ μποροῦσε νὰ συμπήξει ὁμοσπονδία Ἐκκλησιῶν μετὰ τῶν αἱρετικῶν, τοὺς ὁποίους πολεμοῦσε; Ποιός ἀλήθεια, μπορεῖ νὰ φανταστεῖ τοὺς τότε Ἁγίους Πατέρες, νὰ καυχῶνται ὅτι ἀποτελοῦν «ὀργανικὸν μέρος ἑνὸς Παμ-Βυζαντινοῦ Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), στὸ ὁποῖο θὰ περιελαμβάνοντο Ὀρθόδοξοι, Σαβελλιανοί, Ἀπολλιναριστές, Ἀρειανοί, Εὐνομιανοί, Νεστοριανοὶ καὶ Μονοφυσίτες κ.λπ.;

Καὶ ὅμως, ὅτι τότε ἐφαίνετο τερατῶδες, σήμερα τῇ φροντίδι τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τῇ ἀνοχῇ τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν, εἶναι πραγματικότης.

Καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, ἀνήκουν σ’ αὐτὸ καὶ φρικῶδες τερατούργημα τοῦ Π.Σ.Ε. (εἴτε ἐργαζόμενοι ὑπὲρ αὐτοῦ, εἴτε ἀνεχόμενοι καὶ ἐπικοινωνοῦντες μετὰ τῶν πάσης φύσεως Οἰκουμενιστῶν!

Οἱ ταλαίπωροι δὲ Οἰκουμενιστὲς Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καὶ ἀκαδημαϊκοί (κυρίως) θεολόγοι, θεωροῦν τόσο φυσιολογικὴ καὶ ἀναγκαῖα τὴν ἔνταξή μας στὸ Π.Σ.Ε., ὥστε ἕνα ἀπὸ τὰ πρωτοπαλλήκαρα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου (καὶ μὲ τὶς εὐλογίες του), ὁ Μητροπολίτης Γερμανίας Αὐγουστῖνος,  νὰ δηλώνει ὅτι

«ὅποιος δὲν εἶναι Οἰκουμενιστής, δὲν εἶναι χριστιανός»!

Καλὰ Χριστούγεννα, ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες.

Ὄχι μὲ τὴν περὶ τῶν «διηρημένων ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν» πίστη τῶν Πατριαρχῶν Βαρθολομαίου, Περγάμου Ἰωάννου (Ζηζιούλα), Μεσσηνίας Χρυσοστόμου καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς.

Ἀλλὰ σύμφωνα, μὲ τὴν Πίστη τῶν Ἁγίων μας: τοῦ Ἀθανάσιου, τοῦ Βασίλειου, τοῦ Γρηγόριου, Ἰωάννου τοῦ Χρυσόστομου, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.

Δὲν ἀρκεῖ νὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ κείμενά τους, ἀλλὰ καὶ τὸ ὁμολογιακὸ ἦθος τους.

Π.Σ.

Ἀκολουθεῖ τμῆμα, ἀπὸ ἕνα ὁμολογιακὸ κείμενο τοῦ ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, ποὺ ἐγράφη τὸ 1974, ὅταν ἀκόμα οἱ γραπτὲς ἀσχήμιες τῶν Οἰκουμενιστῶν ἦσαν ἐλάχιστες, οἱ συμπροσευχὲς σπάνιες, οἱ δὲ φωτογραφίες τῶν συμπροσευχῶν σπανιότατες.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ»

ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

(του αρχιμανδρίτου Ιουστίνου Πόποβιτς)

Πανιερώτατε και Άγιοι Συνοδικοί Πατέρες,

Έως πότε θα εξευτελίζωμεν δουλικώς την Αγίαν μας Ορθόδοξον Εκκλησίαν δια της οικτρώς και φρικωδώς αντιαγιοπαραδοσιακής στάσεώς μας έναντι του Οικουμενισμού και του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλιου Εκκλησιών; Εντροπή καταλαμβάνει πάντα ειλικρινή Ορθόδοξον, ανατραφέντα υπό την καθοδήγησιν των Αγίων Πατέρων, όταν αναγιγνώσκη, ότι οι Ορθόδοξοι Σύνεδροι της 5^ης Πανορθοδόξου Διασκέψεως της Γενεύης (8-16 Ιουνίου 1968) σχετικώς προς την συμμετοχήν των Ορθοδόξων εις το έργον του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», έλαβον τότε την απόφασιν «όπως εκφρασθή η κοινή επίγνωσις της Ορθοδόξου Εκκλησίας ότι αύτη αποτελεί οργανικόν μέρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών».

Αυτή η απόφασις είναι κατά την ανορθοδοξίαν και αντιορθοδοξίαν της αποκαλυπτικώς φρικαλέα. Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού να ταπεινωθεί τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί  της θεολογοι, ακόμα δε και Ιεράρχαι, μεταξύ των οποίων και Σέρβοι, να επιζητούν την «οργανικήν» μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών, το οποίον, κατ’  αυτόν τον τρόπον γίνεται εις νέος εκκλησιαστικός «οργανισμός», μία «νέα Εκκλησία» υπεράνω των Εκκλησιών, της οποίας οι Ορθόδοξοι και μη Ορθόδοξοι εκκλησίαι αποτελούν μόνο «μέλη» («οργανικώς μεταξύ των συνδεδεμένα»!); Αλοίμονον, ανήκουστος προδοσία !

Απορρίπτομεν την ορθόδοξον θεανθρωπίνην πίστιν, αυτόν τον οργανικόν δεσμόν μετά του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού και του παναχράντου  Του Σώματος –της Ορθοδόξου Εκκλησίας των αγίων Αποστόλων και Πατέρων και Οικουμενικών Συνόδων– και θέλομεν να γίνωμεν «οργανικά μέλη» του αιρετικού, ουμανιστικού, ανθρωποπαγούς και ανθρωπολατρικού συλλόγου, ο οποίος αποτελείται από 263 αιρέσεις, η δε κάθε μία από αυτάς πνευματικός θάνατος !

Ως Ορθόδοξοι, είμεθα «μέλη Χριστού». «Άρα ουν τα μέλη του Χριστού, ποιήσω πόρνης μέλη; Μη γένοιτο!» (Α΄ Κορινθ. 6, 15). Και ημείς τούτο πράττομεν δια της «οργανικής» συνδέσεώς μας μετά του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, το οποίον ουδέν άλλο είναι ειμή αναβίωσις της αθέου ανθρωπολατρείας–ειδωλολατρείας.

Είναι πλέον έσχατος καιρός, Πανιερώτατοι Πατέρες, όπως η Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, των αγίων Ομολογητών, Μαρτύρων και Νεομαρτύρων, παύση να αναμιγνύεται εκκλησιαστικώς, ιεραρχικώς και λατρευτικώς μετά του ούτω καλουμένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και όπως αρνηθεί δια παντός την οιανδήποτε συμμετοχήν εις τας κοινάς προσευχάς και την λατρείαν (η οποία λατρεία εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν είναι όλη οργανικώς συνδεδεμένη εις μίαν ολότητα και συγκεφαλαιούται εις την θείαν Ευχαριστίαν), και γενικώς την συμμετοχήν εις οιανδήποτε εκκλησιαστικήν πράξιν, η οποία ως τοιαύτη, φέρει εν εαυτή και εκφράζει τον μοναδικόν και ανεπανάληπτον χαρακτήρα της Μίας, Αγία, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της πάντοτε Μιας και Μοναδικής.

Μη σμίγουσα εκκλησιαστικώς μετά των αιρετικών, είτε αν είναι αυτοί  συγκεντρωμένοι πέριξ της Γενεύης, είτε πέριξ της Ρώμης, η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία, κατά πάντα πιστή προς τους αγίους Αποστόλους και τους αγίους Πατέρας, δεν θα αρνηθή δια τούτο την Χριστιανικήν της αποστολήν  και το ευαγγελικόν της χρέος:  όπως ενώπιον του συγχρόνου κόσμου, όσον του μη ορθοδόξου, τόσον και του απίστου, ταπεινώς αλλά ευθαρσώς μαρτυρή περί της Αληθείας, της Παναληθείας, περί του ζώντος και αληθινού Θεανθρώπου και περί της πανσωστικής και παμμεταμορφωτικής δυνάμεως της Ορθοδοξίας. Οδηγουμένη υπό του Χριστού η Εκκλησία μας, δια του αγιοπατερικού πνεύματος και χαρακτήρος των θεολόγων της, πάντοτε θα είναι «έτοιμη προς απολογίαν  παντί τω αιτούντι ημάς λόγον περί της εν ημίν ελπίδος» (Α΄ Πέτρ. 3, 15). Και η Ελπίς ημών νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων και εις όλην την αιωνιότητα είναι μία και μοναδική:  Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός εν τω Θεανθρωπίνω του σώματι, η Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων. Οι Ορθόδοξοι θεολόγοι οφείλουν να συμμετέχουν όχι εις «οικουμενικάς κοινάς προσευχάς», αλλ’ εις θεολογικούς διαλόγους εν τη Αληθεία και περί της Αληθείας, όπως δια μέσου των αιώνων έπραττον οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας. Η Αλήθεια της Ορθοδοξίας και της Ορθοπιστίας είναι «μερίς» μόνον των σωζομένων» (πρβλ 7^ος κανών Β΄ Οικουμ. Συνόδου).

Παναληθές είναι το Ευαγγέλιον του αγίου Αποστόλου: «σωτηρία εν αγιασμώ και πίστει αληθείας» (Β΄ Θες. 2,13). Η θεανθρωπίνη πίστις  είναι η πίστις της Αληθείας. Η Ουσία αυτής της πίστεως είναι η Αλήθεια, είναι η μόνη Παναλήθεια, δηλαδή ο Θεάνθρωπος Χριστός. Η δε θεανθρωπίνη αγάπη είναι «η αγάπη της Αληθείας»(Β΄Θες. 2,10). Η ουσία αυτής της αγάπης είναι η Παναλήθεια, δηλ. ο Θεάνθρωπο Χριστός. Και αυτή η Πίστις και αυτή η Αγάπη είναι η καρδία και η συνείδησις της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πάντα ταύτα διεφυλάχθησαν αλώβητα  μόνον εν τη αγιοπατερική Ορθοδοξία, περί της οποίας οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι κεκλημένοι να μαρτυρούν αφόβως ενώπιον της Δύσεως και της ψευδοπίστεώς της και της ψευδοαγάπης της.

Ιερά Μονή Τσελιέ 13/26 Νοεμβρίου 1974

http://www.impantokratoros.gr/oikoumenismos-ioystinospopovits.el.aspx

Σχόλια, κατὰ τὸ διάστημα τῶν ἑορτῶν δὲν θὰ ἀναρτῶνται. Ὅσα, ὅμως, γράφονται, θὰ τὰ λαμβάνουμε ὑπ' ὄψιν γιὰ τὶς ἀναρτήσεις μας.