Παραδείγματα απομάκρυνσης από αιρετικούς και ψευδοποιμένες. Ομιλία Καντιώτη

Η  ΑΓΙΑ  ΑΝΥΠΑΚΟΗ  ΚΑΙ  Η  ΚΑΚΗ  ΥΠΑΚΟΗ

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

«Πότε  ὑπακούουμε
στὸν ἐπίσκοπο

Ὁμιλία  Αὐγουστίνου  Καντιώτη

Ὅσοι ἔχουν δισταγμοὺς γιὰ τὴν στάση μας ἀπέναντι στοὺς ἀνυπάκουους πρὸς τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ Ἱ. Παράδοση Ἐπισκόπους, γιὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὅτι πρέπει νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ αὐτούς, δηλ. νὰ ἀποτειχιζόμαστε, ἂς ἀκούσουν αὐτὴν τὴν ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ καὶ ἀσυμβίβαστου Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτη.

Ὁ «Καντιώτης», πρὶν ἀπὸ δεκαετίες, χωρὶς κἂν νὰ ἀναφέρεται στὸν Οἰκουμενισμὸ εἰδικά, ἀλλὰ σὲ μικρότερες παρεκτροπὲς «οἰκουμενιστικῆς» ὑφῆς ποὺ ἀπὸ τότε εἶχαν ἤδη ἀρχίσει νὰ ἐμφανίζονται, προσέτρεχε στὰ ἴδια παραδείγματα τῶν Ἁγίων, ποὺ καὶ σήμερα ἐπικαλούμαστε γιὰ τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· γιὰ νὰ διδάξει μὲ τὰ παραδείγματα αὐτὰ τοὺς πιστοὺς ὅτι δὲν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ κάνουμε ὑπακοὴ καὶ νὰ ἐπικοινωνοῦμε μὲ Ἐπισκόπους ποὺ ἀθετοῦν τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ Δόγμα τῆς Ἐκκλησίας.

Κάποιοι ἀδελφοί μας, ποὺ ἔχουν παρεξηγήσει τὴν Ἀποτείχιση καὶ ἐπιμένουν νὰ διακρίνουν διαφορὲς μεταξὺ Ἀποτειχίσεως καὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους. Γι' αὐτοὺς θὰ θέλαμε νὰ σημειώσουμε τὰ ἑξῆς:

1. Τὸ θέμα περὶ Ἀποτειχίσεως συζητεῖται. Ὁ π. Εὐθύμιος ἔχει γράψει πολλὲς μελέτες περὶ αὐτοῦ τοῦ θέματος, παρουσιάζοντας τὶς θέσεις τῶν Ἁγίων. Ζητᾶμε, ἀλλὰ κανεὶς μέχρι τώρα δὲν ἔχει παρουσιάσει (πέρα ἀπὸ σχόλια καὶ προσωπικὲς θέσεις) κείμενα Ἁγίων ποὺ νὰ διαφέρουν, ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ὁ π. Εὐθύμιος παρουσιάζει.

2. Ἐκεῖνοι ποὺ κάνουν αὐτὴν τὴν διάκριση, γιατί δὲν προχωροῦν οἱ ἴδιοι σὲ αὐτὴ τὴν ἀπομάκρυνση (καὶ ὄχι ἀποτείχιση), σύμφωνα μὲ τοὺς ἰσχυρισμούς τους; Γιατί μόνο κρίνουν τὰ περὶ ἀποτειχίσεως, ἀλλὰ παραμένουν σὲ κοινωνία μὲ Ἐπισκόπους ποὺ ἔχουν χαρακτηρισθεῖ Οἰκουμενιστές; Γιατί δὲν ἀναλαμβάνουν πρωτοβουλία (ἀφοῦ ἡ δική μας δὲν καρποφορεῖ), ὥστε νὰ ἀπαιτήσουν –αὐτοὶ ποὺ ἐπικοινωνοῦν μὲ τοὺς Μητροπολίτες– τὴν κατάδειξη τῶν Οἰκουμενιστῶν;

3. Ἰσχυρίζονται (ἄλλοι), ὅτι οἱ Πατέρες δὲν ἀποτειχίζονταν ἀμέσως, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα. Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ αὐτούς, αὐτὴ τὴν τακτικὴ τήρησε καὶ ὁ π. Αὐγουστῖνος, ἐπειδὴ δὲν ἦταν ξεκάθαρο στὴν ἐποχή του, ποιές κακόδοξες θέσεις καὶ σὲ ποιό βαθμὸ τὶς ὑποστήριζαν οἱ Οἰκουμενιστές· ἀλλὰ ἐπίσης, ἐπειδὴ οἱ τότε συνθῆκες τοῦ ἐπέβαλαν νὰ ἐφαρμόσει κάποιο εἶδος Οἰκονομίας καὶ διάκρισης (μὴ ξεχνᾶμε τὰ μεταξὺ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν σχίσματα, ἀντιπαλότητες, ἀλληλοκατηγορίες ἐπὶ αἱρέσει κ.λπ.). Στὰ θετικὰ τοῦ π. Αὐγουστίνου πάντως ἦταν, πὼς ἔκανε μιὰ πρώτη ἀποτείχιση ἀπὸ τὸν Ἀθηναγόρα, ἀλλὰ καὶ στὴ συνέχεια ἔδειξε μὲν διαλλακτικότητα, ἀσκοῦσε ὅμως πίεση στὸν Δημήτριο καὶ στὸν Βαρθολομαῖο.

Ἔχουν τὴν ἐντύπωση, ὅλοι αὐτοί, ὅτι ἂν τότε –μὲ τὰ ὀλίγα ὀλισθήματα τῶν Οἰκουμενιστῶν– ὁ «Καντιώτης» ἐφέρετο αὐστηρά, σήμερα θὰ ἐχαρίζετο στὸν Μεσσηνίας, στὸν Σύρου, στὸν Δημητριάδος, καὶ περισσότερο στὸν πατρ. Βαρθολομαῖο, τὸν Ζηζιούλα καὶ τὰ λοιπά «ἀστέρια» τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ στερεώματος;

Ἡ ὁμιλία