Ο Οικουμενισμός χειρότερη αίρεση από τον Αρειανισμό, παρά ταύτα επικοινωνείτε μαζί του.

Τὸ ἱστολόγιό μας ἔχει τὸν τίτλο «Πατερικὴ Παράδοση καὶ Οἰκουμενισμός». Ὡς ἐκ τούτου, στὶς ἀναρτήσεις μας δὲν περιέχονται συνήθως γενικὰ πνευματικὰ θέματα, ἀφοῦ αὐτὰ τὰ βρίσκεις κανεὶς σὲ δεκάδες ἄλλα ἱστολόγια, ἀλλὰ ἡ θεματολογία μας περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸ φλέγον καὶ ἐπεῖγον θέμα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔστω κι ἂν αὐτὸ κάποιους κουράζει.

Κι ὅσο δὲν κουράζονται οἱ Οἰκουμενιστὲς νὰ διαδίδουν τὶς κακοδοξίες τους καὶ προοδευτικὰ καὶ ἐπίμονα νὰ τὶς ἐμπεδώνουν στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ (τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ὁποίου δὲν ἔχει πάρει μυρουδιὰ γιὰ τὴν ἀπώλεια στὴν ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ ὁ Οἰκουμενισμός)· κι ὅσο δὲν «κουράζονται» οἱ Ποιμένες νὰ ἐφησυχάζουν ἢ νὰ κοιμοῦνται τὸν ὕπνον τοῦ δικαίου, ἀρνούμενοι νὰ πράξουν τὸ στοιχειῶδες καὶ αὐτονόητο καθῆκον τους, δὲν θὰ κουραζόμαστε κι ἐμεῖς νὰ φωνάζουμε μὲ τὴν μικρῶν δυνατοτήτων φωνή μας, γιὰ τὸ διαβρωτικὸ ἔργο τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Βέβαια, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὄφειλαν νὰ τὴν καταπολεμοῦν κατὰ πρῶτον λόγον οἱ Ἐπίσκοποι καὶ οἱ ποιμένες. Ἀλλὰ, δυστυχῶς, αὐτοί (ποὺ ἔχουν καὶ τὸ κῦρος, καὶ τὶς γνώσεις καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία) δὲν τὸ κάνουν.

Ὅμως οἱ σύγχρονοι Ἐπίσκοποι καὶ πνευματικοί, πρωτοτυποῦν ἀρνητικά, καὶ θὰ γραφοῦν στὶς μαῦρες δέλτους τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, ἐπειδὴ ἀρνοῦνται (ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων) νὰ ἐνημερώσουν τὸν λαὸ γιὰ τὸ ποιοί εἶναι οἱ φορεῖς τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀρνοῦνται νὰ τὸν προτρέψουν νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους καί, τελικά, οἱ ἴδιοι (οἱ ὀρθοδοξοῦντες Ἐπίσκοποι-Ποιμένες) νὰ ἐκδιώξουν τοὺς αἱρετικοὺς λύκους ἀπὸ τὴν μάνδρα τῆς Ἐκκλησίας.

Στὴν συνέχεια δημοσιεύουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, μὲ τὴν ὁποία παρουσίασε κυρίως τὴν ἀντιαιρετικὴ δράση τοῦ Μ. Βασιλείου, χαρακτήρισε τὸν Οἰκουμενισμὸ χειρότερη αἵρεση ἀπὸ τὸν Ἀρειανισμό, καὶ πρόσθεσε πώς, δυστυχῶς, σήμερα Πατριάρχες καὶ Ἐπίσκοποι εἶναι Οἰκουμενιστές, ἡ Ἱεραρχία εἶναι «Ἀρειανική»–(Οἰκουμενιστική), καὶ ἐνῶ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπεκτείνεται «διαρκῶς, διαρκῶς, διαρκῶς οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς καθεύδουν, κοιμοῦνται»! Πρέπει λοιπόν, νὰ μιμηθοῦμε τὸν Μ. Βασίλειο.
         Σὲ τί, ὅμως; ρωτᾶμε καὶ θὰ ἀπαντήσουμε στὸ τέλος.

Ἂς δοῦμε μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ π. Θεόδωρος:

«Νὰ δοῦμε πῶς σκεπτόνταν ἐκεῖνο τὸν καιρὸ οἱ Ἅγιοι, τί συνέβαινε τότε στὴν Ἐκκλησία, καὶ τί συμβαίνει καὶ στὴν σημερινὴ Ἐκκλησία, καὶ στὴν σημερινὴ ἐποχὴ καὶ στοὺς σημερινοὺς καιρούς, μήπως, στηριζόμενοι στὴ ζωὴ αὐτῶν τῶν μεγάλων Ἁγίων, μπορέσουμε καὶ διορθώσουμε κι ἐμεῖς μερικὰ πράγματα σήμερα στὴν Ἐκκλησία, (σ.σ. ἐποχὴ ποὺ κατατρώγει τὴν Ἐκκλησία ὁ Οἰκουμενισμός) ὅπως ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μ. Βασιλείου, κατέτρωγε τὴν Ἐκκλησία ἡ μεγάλη αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ.

Ὅταν ἀνέλαβε ἕνας πολὺ μεγάλος Ἀρειανὸς Αὐτοκράτωρ, ὁ Οὐάλης, ὁ ὁποῖος ἐδίωξε τοὺς Ὀρθοδόξους, δὲν ἔμειναν σχεδὸν Ὀρθόδοξοι καὶ πιστοί, κρυβόνταν ὅλοι τους –καὶ οἱ Ἱεράρχες– ὅλους τοὺς ἐπέβαλε μὲ τὸ ζόρι νὰ ἀσπαστοῦν τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ, καὶ νὰ δοῦμε ἐδῶ, πῶς ὁ Μ. Βασίλειος συμπεριφέρθηκε καὶ πῶς συμπεριφέρονται καὶ σήμερα, ὄχι μόνο οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Ἱεράρχες, ἀλλὰ ἀκόμα κι ἐμεῖς οἱ πιστοί, ἀπέναντι μιᾶς ἐξ ἴσου πολὺ μεγάλης αἱρέσεως, ἡ ὁποία σήμερα κατατρώγει τὴν Ἐκκλησία μας, τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Χειρότερη αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμός, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν Ἀρειανισμό. (σ.σ.: Ἄρα, ἀφοῦ εἶναι μεγαλύτερη αἵρεση ἀπὸ τὸν Ἀρειανισμό, πρέπει νὰ κάνουμε κάτι μεγαλύτερο ἀπ’ ὅ,τι ἔκανε ὁ Μ. Ἀθανάσιος καὶ ὁ Μ. Βασίλειος!).

Αἵρεση ἡ ὁποία ἔχει παρασύρει Πατριάρχες, ζῶντες Πατριάρχες –δὲν τὸ ξέρουν ὅλοι οἱ Χριστιανοί–   Ἀρχιεπισκόπους,
Ἐπισκόπους, Ἀρχιερεῖς κ.τ.λ. (σ.σ. Πῶς νὰ τὸ ξέρουν ἢ πῶς νὰ τὸ «χωνέψουν» ὅσοι τὸ ξέρουν, ἀφοῦ οἱ Ποιμένες ἢ δὲν κατονομάζουν τοὺς αἱρετικοὺς Πατριάρχες, ἐφαρμόζοντας τὴν αἵρεση τοῦ ὁνοματοκρυπτισμοῦ ἢ συνιστοῦν ὑπακοή;) καὶ ὑπάρχουν μερικὲς φωνές –σὰν τὴν φωνὴ τοῦ Μ. Βασιλείου, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν, ὅπως τότε, νὰ εὐαισθητοποιήσουν τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς Ἱεράρχες, νὰ συνασπίσουν τοὺς Ἱεράρχες, νὰ αὐξήσουν τὴν Ὀρθόδοξη ὁμάδα ἐναντίον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἀρειανικῆς, ἡ ὁποία εἶχε κατακλύσει τὴν Ἐκκλησία.

Ὅταν ἀνέλαβε, λοιπόν, ὁ Μ. Βασίλειος τὸν θρόνον τῆς Καισαρείας, τὸ 370,  ...τὸ πρῶτο ποὺ ἐπεδίωξε νὰ κάνει, ἦταν κατ’ ἀρχὴν νὰ ἐπιφέρει τὴν τάξη καὶ τὴν ἠρεμία μέσα στὸν κλῆρο τῆς Καισαρείας. Διότι ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν ἐκλογὴ αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου ἀνδρός, τοῦ Μ. Βασιλείου, ὑπῆρξαν ἀντιδράσεις, καὶ ὑπῆρξαν διχασμοί, καὶ ὑπῆρξαν καὶ σχίσματα. Οὔτε τὸν Μ. Βασίλειο ἤθελαν τότε καὶ ἰδιαίτερα οἱ Ἀρειανοὶ ἔκαναν τὸ πᾶν νὰ μὴ ἐκλεγεῖ ὁ Μ. Βασίλειος ἐπίσκοπος Καισαρείας, ὅπως κάνουν καὶ σήμερα τὸ πᾶν σήμερα οἱ Οἰκουμενισταί, γιὰ νὰ μὴν ἐκλέγονται Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι, οἱ Οἰκουμενιστὲς νὰ ἐκλέγουν Οἰκουμενιστὲς Ἀρχιερεῖς»...

Καὶ ὅταν ἔφερε τὴν εἰρήνη καὶ τὴν τάξη στὴν δική του Ἐπισκοπή, δὲν μένει μόνο ἐκεῖ, ἀλλὰ ἐπειδὴ «ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία, ὅλη ἡ Ἐκκλησία ἔπασχε, νοσοῦσε ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ “ὁρῶν ταύτην πονηρῷ καὶ ἀγρίῳ συῒ τῷ διαβόλῳ λελυμασμένην”, δηλ. ἐπειδὴ ἔβλεπε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶχε παραδοθεῖ σὲ πονηρὸ ἀγριόχοιρο” (=σύς, συός),  “οὐκ αὔταρκες ὑπολαμβάνει θρηνεῖν ἡσυχῆ τὸ πάθος καὶ πρὸς Θεὸν μόνον αἴρειν τὰς χεῖρας”· προσέξτε ἐδῶ, δὲν θεώρησε, λέγει, ἀρκετό, (νὰ πεῖ: ἀφοῦ) ἡ Ἐκκλησία εἶναι σὲ κακὴ κατάσταση, κλαίω, λυποῦμαι γιατὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι σὲ κακὴ κατάσταση, “ἡσυχῆ τὸ πάθος καὶ πρὸς Θεὸν μόνον αἴρειν τὰς χεῖρας”· (δὲν εἶπε)  ἄ, νὰ προσευχηθοῦμε ἐμεῖς, νὰ σηκώσουμε τὰ χέρια μας πρὸς τὸ Θεό, ὅπως σήμερα πολλοὶ πνευματικοὶ λέγουν στὰ πνευματικά τους τέκνα: ἐντάξει ξέρουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει προβλήματα, ἔχει αἱρετικούς, ἔχει Οἰκουμενιστάς, ἀλλὰ νὰ προσευχηθοῦμε, προσευχηθεῖτε, σηκῶστε στὸ Θεὸ τὰ χέρια σας· δὲν ἔκανε αὐτὸ ὁ Μ. Βασίλειος  “ἡσυχῆ τὸ πάθος καὶ πρὸς Θεὸν μόνον αἴρειν τὰς χεῖρας, καὶ παρ' ἐκείνου τῶν κατεχόντων κακῶν λύσιν ζητεῖν, αὐτὸς δὲ καθεύδειν”·  (δὲν εἶπε) νὰ περιμένουμε ἀπὸ τὸ Θεὸ μόνο· ἔκανα τὴν προσευχή μου, ὁ Θεὸς ἂς τὰ λύσει καὶ κατὰ τὰ ἄλλα νὰ κοιμώμαστε· καὶ αὐτὸν καθεύδειν”.

Καὶ νὰ σᾶς πῶ τώρα, οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς καθεύδουν, κοιμοῦνται. Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καταλαμβάνει διαρκῶς, διαρκῶς, διαρκῶς τὶς θεολογικὲς σχολές, τοὺς Ἐπισκόπους, νέους κληρικοὺς καταλαμβάνει, καὶ αὐτοὶ κοιμοῦνται. Κι ἂν πεῖς καὶ τίποτε, (λένε:) προσευχήσου πάτερ, ὁ Θεὸς θὰ δώσει τὴ λύση, προσευχήσου πάτερ, ὁ Θεὸς θὰ δώσει τὴ λύση. “Αὐτοὶ δὲ καθεύδειν, ἀλλά τι καὶ βοηθεῖν καὶ παρ' ἑαυτοῦ συνεισφέρειν ᾤετο δεῖν”· ἔπρεπε κι ὁ ἴδιος, ὄχι μόνο μὲ τὴν προσευχή, νὰ προσφέρει· κι ὄχι μόνο λέγει λόγια, ἀλλὰ “ταῦτ' οὖν ἐννοῶν καὶ σκοπῶν ἐκεῖνος, ὁ τοῦ κοινοῦ κηδεμὼν καὶ προστάτης, ὡς Σολομῶντι” κ.τ.λπ. Καὶ λέει ἐδῶ τί ἔκαμε ὁ Μ. Βασίλειος σχετικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτό.

Καὶ γιὰ νὰ δείξει ἐδῶ πῶς ὁ Μ. Βασίλειος ἦταν ἀγωνιστικός, καὶ πόσο ὁμολογητὴς ἦταν· λέει ὅτι δὲν ἀρκέστηκε στὰ λόγια, ἀλλὰ

(α. Αὐτὸ τὸ τμῆμα τὸ παραλείπει ὁ π. Θεόδωρος, τὸ προσθέσαμε ὅμως ὡς λίαν ἀξιόλογον). «Συναγαγὼν ἑαυτόν, ὡς οἷόν τε ἦν, καὶ συγκλείσας τῷ Πνεύματι, καὶ πάντας μὲν ἀνθρωπίνους λογισμοὺς κινήσας, πᾶν δὲ τῶν γραφῶν βάθος ἀναλεξάμενος, λογογραφεῖ τὴν εὐσέβειαν καὶ ἀντιθέτοις πάλαις καὶ μάχαις τὸ πολὺ τῶν αἱρετικῶν ἀποκρούεται θράσος·  τοὺς μὲν καὶ εἰς χεῖρας ἰόντας, ἀγχεμάχοις ὅπλοις τοῖς ἀπὸ γλώσσης καταστρεφόμενος· τοὺς δὲ πόρρωθεν, βάλλων τοξεύμασι τοῖς ἐκ μέλανος, οὐδὲν ἀτιμοτέρου τῶν ἐν ταῖς πλαξὶ χαραγμάτων· οὐδὲ ἑνὶ τῆς Ἰουδαίας ἔθνει, καὶ μικρῷ τούτῳ, νομοθετοῦντος περὶ βρωμάτων καὶ πωμάτων καὶ προσκαίρων θυσιῶν καὶ σαρκὸς καθαρσίων· ἀλλὰ παντὶ γένει καὶ μέρει τῆς οἰκουμένης, περὶ τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας, ἐξ οὗ καὶ τὸ σώζεσθαι περιγίνεται. Δεύτερον δέ· καὶ γὰρ ὁμοίως ἀτελὲς ἄλογος πρᾶξις καὶ λόγος ἄπρακτος...» ).

Καὶ β. «“προσετίθει τῷ λόγῳ καὶ τὴν ἐκ τοῦ πράττειν ἐπικουρίαν”. Πῶς; “τοῖς μὲν ἐπιδημῶν, πρὸς δὲ τοὺς πρεσβεύων, τοὺς δὲ καλῶν, νουθετῶν, ἐλέγχων, ἐπιτιμῶν, ἀπειλῶν, ὀνειδίζων, προπολεμῶν ἐθνῶν, πόλεων, τῶν καθ' ἕκαστον, πᾶν εἶδος ἐπινοῶν σωτηρίας, πανταχόθεν ἰώμενος”. Ἄλλους ἐπισκεπτόταν, ἄλλους τοὺς ἤλεγχε, ἄλλους τοὺς νουθετοῦσε, ἄλλους τοὺς ἐπιτιμοῦσε, τοὺς ἀπειλοῦσε. Ἐμεῖς κάτι πᾶμε νὰ ποῦμε καὶ ἀρχίζουν καὶ ἐνοχλοῦνται. Δὲν εἶναι λόγος αὐτὸς λέει, λόγος ἐκκλησιαστικός, δὲν εἶναι λόγος εἰρηνικός.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει μόνο εἰρηνικὸ λόγο. Ὅταν χρειάζεται ἔχει εἰρηνικὸ λόγο. Ὅταν χρειάζεται καὶ ὑπάρχει αἵρεσις ἔχει λόγο ἐπιτιμήσεως, λόγο ἀπειλῆς, λόγο αὐστηρό, ὅπως ἔκαναν ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Δέστε λοιπὸν τώρα τὸν Μ. Βασίλειο ἐδῶ, γιὰ νὰ μὴ σᾶς τὰ πολυλογῶ..., ὅπως τότε ὑπῆρχαν οἱ Ἀρειανοὶ αὐτοκράτορες, τὰ σάρωναν ὅλα στὸ πέρασμά τους, ὑπάρχει καὶ τώρα ἡ Μασωνία, ὑπάρχει ὁ Σιωνισμός, ὑπάρχει ὁ Οἰκουμενισμός, ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι παιδὶ τῆς Μασωνίας ...καὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς κληρικοὶ εἶναι οἱ περισσότεροι Μασῶνοι... Ποιός θὰ σταματήσει τὴν Μασωνία, ποιός θὰ σταματήσει τὸν Οἰκουμενισμό, ποιός θὰ σταματήσει αὐτὴν τὴν αἵρεση; (σ.σ. Πάντως, τὸ σίγουρο εἶναι πῶς δὲν θὰ τὴ σταματήσουν ὅσοι ἀγωνίζονται ὡς σιγονταρο-οικουμενιστές καὶ χαρτοπολεμιστές). 
Ἀναδεικνύει ὁ Θεός, ἀναδεικνύει καὶ στὶς ἡμέρες μας τέτοιους, καὶ θὰ σταματήσουν ὅλα αὐτά. Θὰ ἀναδειχθοῦν καὶ σήμερα Μ. Βασίλειοι... Καὶ μεῖς σήμερα δὲν φοβόμαστε κανενὸς ἐπάρχου, καὶ κανενὸς δυνατοῦ, καὶ κανενὸς Μασώνου, καὶ Σιωνιστοῦ, καὶ Οἰκουμενιστοῦ τὴν δύναμη, ὑπολογίζουμε μόνο στὴν δύναμη τοῦ Κυρίου καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Μ. Βασιλείου, γιὰ νὰ προστατεύει καὶ σήμερα ὁ Θεὸς τὴν Ἐκκλησία του ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ».

http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/01/blog-post_6350.html

Αὐτὰ εἶναι μέρος ἐξ ὅσων εἶπε ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης στὴν συγκεκριμένη ὁμιλία, τὴν φετινὴ Πρωτοχρονιά.

Δὲν μᾶς ἐξήγησε ὅμως, πῶς θὰ καταπολεμηθεῖ ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δὲν μᾶς ἀνέφερε οὔτε τὰ χωρία ἀπὸ τὸ Μ. Βασίλειο, διὰ τῶν ὁποίων ὁ Ἅγιος μᾶς διδάσκει, «οὔτε μία ὥρα νὰ μὴ συνυπάρχουμε μὲ ἀνθρώπους ποὺ χωλαίνουν περὶ τὴν Πίστη».

«Ἐκεῖνο δὲ πέπεισο, ὡς ἀληθῶς τιμιώτατε, ὅτι οὐκ ἔστι τι ῥῆμα ὀρθοδοξίας ὃ μὴ μετὰ πάσης παρρησίας παρὰ τῶν ἀνδρῶν τούτων ἐκηρύχθη ὑπὸ Θεῷ μάρτυρι καὶ ἀκροαταῖς ἡμῖν. Οἳ οὐδ' ἂν πρὸς ὥραν αὐτῶν ἐπεδεξάμεθα τὴν συνάφειαν, εἰ σκάζοντας αὐτοὺς περὶ τὴν πίστιν εὕρομεν» ( P.G. 32, 992-994).

 Σὲ ἄλλη ἐπιστολή του ὁ Μ. Βασίλειος τονίζει στὸν ἐπίσκοπο Πατρόφιλο, πὼς οἱ Κανόνες προστάζουν νὰ ἀποφεύγει ὁ πιστὸς τοὺς αἱρετικούς, καὶ τοῦ ἐκθέτει τὰ γενόμενα ἀπὸ αὐτούς. Καὶ καταλήγει: ἐὰν ἐσὺ κρίνεις τὴν κοινωνίαν μὲ κάποιους αἱρετικοὺς ὡς πρᾶγμα ἀδιάφορον, θὰ μᾶς συγχωρήσῃς, διότι (ἐμεῖς) δὲν δεχόμεθα νὰ ἀναμιχθῶμεν μὲ τὴν ζύμην τῶν ἑτεροδιδασκάλων(*).

Σὲ ἄλλη ἐπιστολή του, πάλι πρὸς Ἐπισκόπους, γράφει: «Γίνεται ἄρνησις (τῆς Θεότητος) τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀπομακρύνεται (σ.σ. διώκεται) ὅποιος δύναται νὰ ἀποδείξῃ ψευδῆ τὴν ἄρνησιν… Ἤδη πλέον ἔχει ἐξοικειωθεῖ (ὁ λαός) μὲ τὴν αἱρετικὴν δυσσέβειαν. Τὰ μικρὰ παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας (ἀπὸ νήπια) ἐκπαιδεύονται (καὶ μεγαλώνουν)  μὲ τὰ ἀσεβῆ λόγια (τῆς αἱρέσεως). Ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς τελοῦνται οἱ βαπτίσεις, οἱ κηδεῖες τῶν νεκρῶν, οἱ ἐπισκέψεις τῶν ἀσθενῶν, ἡ παρηγορία τῶν θλιβομένων, ἡ βοήθεια τῶν ταλαιπωρουμένων... Καθὼς ὅλα αὐτὰ τελοῦνται ἀπ’ αὐτούς, γίνονται μέσο συνδέσεως τῶν λαῶν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ὥστε νὰ ἔχουν ὅλοι τὸ ἴδιο φρόνημα. Συνεπῶς ἔπειτα ἀπὸ λίγο καιρό –καὶ ἂν ἀκόμα ἐπικρατήσῃ κάποια ἐλευθερία– δὲν θὰ ὑπάρχῃ πλέον ἐλπίδα νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ἐπίγνωσι τῆς ἀληθείας, ὅσοι ἔχουν κυριευθῆ ἀπὸ τὴν πολυχρόνια αὐτὴ ἀπάτη»(**). Βλέπετε, σὰν νὰ περιγράφει τὴν σημερινὴ κατάσταση. Κι ὅμως, πολλοὶ Πατέρες περιμένουν τὸ «κοινὸ ποτήριο» γιὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦν καὶ νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν. Μέσα σ’ αὐτοὺς καὶ ὁ μπροστάρης τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν (κατὰ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση), δηλ. ὁ Μητρ. Πειραιῶς.

Δὲν μᾶς ἀνέφερε καὶ ἄλλα παρόμοια χωρία ἀπὸ τὸν Μεγάλο αὐτὸ Πατέρα καὶ Ἅγιο, τὸν Βασίλειο, διὰ τῶν ὁποίων μᾶς κρούει τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου καὶ μᾶς λέγει ὅτι εἶναι ἐπικινδυνότεροι τῶν Παπικῶν οἱ «ὁμόδοξοι» τυπικά, ἀλλὰ καινοτόμοι ἱερωμένοι Οἰκουμενιστές (τότε ἦταν οἱ Ἀρειανοὶ καὶ φιλο-Ἀρειανοί):

«Τὰ μὲν οὖν παρὰ τῶν Ἀρειανῶν (σ.σ. σήμερα Παπικῶν) ἔκπαλαι κατὰ τῆς Ἐκκλησίας σκευωρούμενα, εἰ καὶ πολλὰ καὶ μεγάλα καὶ κατὰ πᾶσαν διαβεβοημένα τὴν οἰκουμένην, ἀλλ' οὖν φορητὰ ἡμῖν ἐστι διὰ τὸ παρὰ φανερῶν ἐχθρῶν καὶ πολεμίων τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας γίνεσθαι· οὓς ὅταν μὴ ποιήσωσι τὰ συνήθη, θαυμάζομεν, οὐχ ὅταν μέγα τι καὶ νεανικὸν κατὰ τῆς εὐσεβείας τολμήσωσι.  Λυπεῖ  δὲ  ἡμᾶς  καὶ  ταράσσει  τὰ παρὰ τῶν ὁμοψύχων  καὶ ὁμοδόξων  γινόμενα» (Μ. Βασιλείου, Πρὸς Πέτρον Ἐπίσκοπον Ἀλεξανδρείας, ἐπιστ. σξϚ΄, κεφ. 1, στιχ. 12-20, σελ. 136. Μτφρ. Μπιλάλη Νικοδήμου, ἁγιορείτου μοναχοῦ).

Σὲ ἄλλο ἔργο του ὁ Μ. Βασίλειος λέγει, πὼς ἂν εἶναι τόσο μεγάλη ἡ βλάβη ποὺ προκαλεῖ ἡ κοινωνία μὲ ἁμαρτωλοὺς στὰ ἠθικά, τί πρέπει νὰ ποῦμε γιὰ τὴν  βλάβη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία μὲ αἱρετικούς; Καὶ στὴ συνέχεια τονίζει, πὼς ἡ μεγαλύτερη βλάβη προέρχεται ὄχι τόσο ἀπὸ κάποιες ἁμαρτίες ἠθικῆς ὑφῆς, ὅσο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τῆς αἱρέσεως, τῆς κατὰ πρόσωπον δηλαδὴ ἐναντιώσεως πρὸς τὸν Θεὸν τῶν κακοδοξούντων: «Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς ἠθικοῖς σφαλλομένων τοσαύτη ἐστὶν ἡ βλάβη, τί χρὴ λέγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ κακοδοξούντων, οὓς ἡ κακοδοξία οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιαίνειν ἐᾷ, παραδιδομένους ἅπαξ δι' αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμίας πάθεσιν;» (Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατ’ Ἐπιτομήν, Ἐρώτησις κʹ. v. 31, p. 1096, l. 25-47).

Ἀλλὰ λησμόνησε καὶ τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία ποὺ καὶ ὁ ἴδιος ὁ π. Θεόδωρος χρησιμοποίησε στὸ παρελθὸν σὲ πολλὰ ἄρθρα του, διδάσκοντάς μας περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου καὶ Ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές. Τὰ ἔχουμε πλειστάκις ἀναφέρει, δὲν θὰ τὰ ἐπαναλάβουμε.

Λογικά, λοιπόν, σκεπτόμενοι, ἐφ’ ὅσον στὴν παραπάνω ὁμιλία του διαπιστώνει ὅτι «ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καταλαμβάνει διαρκῶς, διαρκῶς, διαρκῶς» τὰ πάντα (ἐπαναλαμβάνοντας μὲ ἔμφαση τρεῖς φορὲς τὸ «διαρκῶς»), θὰ ἔπρεπε νὰ ὁμιλήσει μὲ ἕνα ἀντίστοιχο ἐμφαντικὸ τρόπο γιὰ τὴν ἄμεση, ἐπιτακτική, δυναμικὴ ἀναγκαιότητα τῆς Διακοπῆς τῆς Μνημονεύσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Λογικά, καὶ ἐφ’ ὅσον διατείνεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι χειρότερη αἵρεση ἀπὸ τὸν Ἀρειανισμό, καὶ ὅτι ὁ Μ. Βασίλειος –ποὺ μᾶς προτρέπει νὰ μιμηθοῦμε– δὲν εἶχε κοινωνία μὲ τοὺς ὀλιγώτερον ἐπικίνδυνους αἱρετικούς, τοὺς Ἀρειανούς, θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς συμβουλεύει νὰ διακόψουμε τὴν κοινωνία, νὰ παύσουμε νὰ μνημονεύουμε τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές, τοὺς χειρότερους καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀρειανούς! Δὲν τὸ κάνει ὅμως.

Νὰ σημειώσουμε, μάλιστα, ὅτι ὁ Μ. Βασίλειος δὲν ἐπικοινωνοῦσε, ὄχι μόνο μὲ τοὺς συνεχιστὲς τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου (ποὺ δὲν εἶχαν -αὐτοὶ οἱ ἴδιοι προσωπικά- καταδικαστεῖ ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀλλὰ ἡ αἵρεση εἶχε καταδικαστεῖ), ἀλλὰ δὲν εἶχε ἐπικοινωνία οὔτε μὲ τοὺς Πνευματομάχους, ποὺ οὔτε οἱ ἴδιοι, οὔτε ἡ αἵρεσή τους εἶχε καταδικασθεῖ ἕως τότε ἀπὸ Σύνοδο (καταδικάστηκαν μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Μ. Βασιλείου ἀπὸ τὴν Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο).

Ἂν λοιπὸν δὲν εἶχε ἐπικοινωνία οὔτε μὲ κεκριμένους, οὔτε μὲ ἄκριτους (μή καταδικασμένους) αἱρετικούς, γιατὶ ἐμεῖς σήμερα καὶ πολλοὶ πιστοὶ ποὺ τὸ θέλουν, ἐμποδιζόμαστε παντοιοτρόπως ἀπὸ τὸν π. Θεόδωρο καὶ τοὺς ὁμόφρονές του, ἐπειδὴ θέλουμε νὰ βαδίσουμε τὸν δρόμο ποὺ χάραξε ὁ Μ. Βασίλειος καὶ ἅπας ὁ χορὸς τῶν Ἁγίων Πατέρων;

Δὲν γνωρίζει ὁ π. Θεόδωρος ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς κρύπτει –στὴν συσκευασία τοῦ ἑνός– πολλὲς αἱρετικὲς κακοδοξίες, ἄλλες ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι καταδικασμένες (κατεγνωσμένες) ἀπὸ Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ἄλλες δέ, μικρὲς ἢ μεγάλες, ἐπισημαίνονται συνεχῶς σήμερα ἀπὸ τοὺς ἀγρυπνοῦντες ποιμένες καὶ θεολόγους.

Θὰ τελειώσουμε μὲ μιὰ ἀποστροφὴ ἀπὸ κείμενο πάλι τοῦ π. Θεοδώρου, ποὺ τὸ ἔχουμε βάλει καὶ στὴν προμετωπίδα τοῦ ἱστολογίου μας:

«Μέχρι πότε ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ θὰ ἐπιτρέπουμε τοὺς αἱρετικοὺς νὰ λακτίζουν καὶ νὰ μιαίνουν τὰ Ἱερὰ τῆς Ὀρθοδοξίας; Ὅσο ἀπρακτοῦμε καὶ βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανεῖς, τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως θὰ ἵσταται ἐν τόπῳ ἁγίῳ».

Σημάτης Παναγιώτης

______________________________

(*) Μ. Βασιλείου, Πατροφίλῳ,  Ἐπισκόπῳ Αἰγῶν, ἐπιστ. 250 (σν΄), μτφρ. Μπιλάλη Νικοδήμου, ἁγιορείτου μοναχοῦ: Αὐτοὶ οἱ αἱρετικοὶ «καὶ ἐκλήθησαν παρ' αὐτῶν εἰς τὴν Σεβάστειαν καὶ παρέλαβον τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐλειτούργησαν ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου…, ἐπίσκοποι κηρυσσόμενοι παρὰ τῷ ἐκεῖ κλήρῳ καὶ διὰ πάσης τῆς χώρας ὡς ἅγιοι παρ' αὐτῶν καὶ κοινωνικοὶ παραπεμπόμενοι. Ὧν εἰ χρὴ ἑλέσθαι τὴν μερίδα, καταγέλαστόν ἐστιν ἐκ τῶν ὀνύχων ἄρχεσθαι καὶ μὴ αὐταῖς αὐτῶν ταῖς κεφαλαῖς προσδιαλέγεσθαι. Εἰ μὲν οὖν οὐδένα δεῖ καθόλου αἱρετικὸν νομίζειν οὐδὲ ἐκτρέπεσθαι, ἀντὶ τίνος, εἰπέ μοι, σεαυτὸν ἀφορίζεις σὺ καὶ ὑποστέλλῃ τήν τινων κοινωνίαν; Εἰ δέ εἰσί τινες φευκτοὶ κατὰ τὸν τῆς ἀκριβείας λόγον, εἰπάτωσαν ἡμῖν, οἱ πάντα ἀκριβεῖς, τῆς ποίας εἰσὶ μερίδος οὓς ἐκ τῆς Γαλατίας πρὸς ἑαυτοὺς προσηγάγοντο. Ταῦτα εἰ μὲν ἄξια λύπης σοι καταφαίνεται, τοῖς αἰτίοις τούτων λογίζου τὸν χωρισμόν· εἰ δὲ ἀδιάφορα κρίνεις, συγγνώσει ἡμῖν μὴ καταδεχομένοις τῆς ζύμης γενέσθαι τῶν ἑτεροδιδασκαλούντων. Ὥστε, εἰ δοκεῖ, τῶν εὐπροσώπων ἐκείνων ἀφέμενος λόγων ἐν πάσῃ παρρησίᾳ ἔλεγχε τοὺς μὴ ὀρθοποδοῦντας πρὸς τὴν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου».

(**) Μ. Βασιλείου, Πρὸς Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους Ἐπισκόπους περὶ τῆς καταστάσεως καὶ συγχύσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐπιστ. σμγ΄, κεφ. 4, στιχ. 18-19 καὶ 25-39, τομ. 7ος, Ἔκδ. «Ὡφελίμου Βιβλίου», σελ. 62-63. Ἡ μτφρ. τοῦ ἁγιορείτου μοναχοῦ Νικοδήμου Μπιλάλη.