Κατά Βαρθολομαίον Ευαγγέλιο: Απεσταλμένος του Θεού ο αιρετικός, για την επίτευξη της Πανθρησκείας!

Χαιρετισμός τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τήν ὑποδοχήν Αὐτοῦ ὑπό τῆς Α.Θ.Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως.
(23 Μαΐου 2014)

Μακαριώτατε Πατριάρχα Ἱεροσολύμων κύριε Θεόφιλε, ἀδελφέ ἐν Κυρίῳ καί συλλειτουργέ λίαν ἀγαπητέ καί περισπούδαστε,

Χριστός Ἀνέστη!

Τόν ἐπίκαιρον τοῦτον χαρμόσυνον χαιρετισμόν, ἐν ὀνόματι τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπευθύνομεν ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης πρός Ὑμᾶς, τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην τῆς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Ἁγίας Σιών, διακατεχόμενοι ὑπό μεγάλης καί ἀνεκφράστου συγκινήσεως, ἀφ᾿ ἑνός μέν ἐκ τῆς προσκυνήσεως τῶν πανσεβάστων Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ ἐκ τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας μετά τῶν θυσιαστικῶς φυλασσόντων τά προσκυνήματα ταῦτα ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν ἡμῶν, μέ ἀρχιφύλακα τήν Ὑμετέραν λίαν ἡμῖν ἀγαπητήν καί περισπούδαστον Μακαριότητα, ἀδελφέ κύριε Θεόφιλε. Καί ἀναφωνοῦμεν καί ἡμεῖς μετά τοῦ Προφήτου «διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά Ἱερουσαλήμ οὐκ ἀνήσω».

Τά συναισθήματα ἡμῶν εἶναι ἔντονα κατά τήν στιγμήν ταύτην, διότι αἰσθανόμεθα ὅτι ἑνώνει ἡμᾶς μεθ᾿ Ὑμῶν, Μακαριώτατε, τό κοινόν χρέος καί ἡ κοινή αἴσθησις ὅτι ἀμφότεροι φυλάσσσομεν πνευματικάς καί κυριαρχικάς Θερμοπύλας. Ὑμεῖς, τά πλέον ἱερά καί σεβάσμια διά τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Ἐκκλησίαν καί τό πλήρωμα αὐτῆς προσκυνήματα εἰς τούς Τόπους τούς ὁποίους ἐβάδισαν οἱ ἄχραντοι πόδες τοῦ Κυρίου· ἡμεῖς δέ τά σεβάσματα τῆς γῆς τῶν πατέρων ἡμῶν, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τήν ὁποίαν πάλλεται ἡ καρδία τῆς οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας. Φυλάσσομεν ἀμφότεραι αἱ Ἐκκλησίαι τήν παρακαταθήκην τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Σεῖς μέν ἐνταῦθα ἐπί τοπικοῦ ἐπιπέδου πρός τήν Ἁγιοταφικήν Ἀδελφότητα, τόν κλῆρον καί τόν λαόν τῆς δικαιοδοσίας Σας· ἡμεῖς δέ πέραν τοῦ τοπικοῦ καί ἐπί οἰκουμενικοῦ ἐπιπέδου, διακονοῦντες τήν ἀλήθειαν τῆς ἀμωμήτου καί ἀσπίλου Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, μαρτυροῦντες τῇ ἀληθείᾳ, καί διακρατοῦντες τόν θησαυρόν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Ἐρχόμεθα ἐκ  Κωνσταντινουπόλεως εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, οὐχί ἐν ὁδοιπορίᾳ καί περίλυποι διά τήν «κλαπεῖσαν ἐλπίδα», ὥς ποτε Λουκᾶς καί Κλεόπας οἱ Ἀπόστολοι πρός τήν ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἐξ Ἱεροσολύμων κώμην τῆς Ἐμμαούς, ἀλλά διά τῶν συγχρόνων μέσων ἐγγύτητος, καί ἐν χαρᾷ, διότι «κατέχομεν τήν ἐλπίδα», «τήν  ἀλήθειαν, τό φῶς καί τήν ζωήν», δηλαδή αὐτόν τοῦτον τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἐν τῇ κοινῇ ὁδοιπορίᾳ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων «ἀοράτως συνόντα» καί ἐξηγοῦντα ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ, κατά τήν κοινήν ὁδοιπορίαν, πάντα τά περί Ἑαυτοῦ. Ἐρχόμεθα εἰς τήν Ὑμετέραν ἕδραν, ἐν φιλαδέλφῳ ἀγάπη καί περιπτυσσόμεθα Ὑμᾶς, Μακαριώτατε καί τιμιώτατε ἀδελφέ κύριε Θεόφιλε, αἰσθανόμενοι τήν Ἀερμώνειον δρόσον καταβαίνουσαν σήμερον εἰρηνικῶς ἐνταῦθα ἀλλά καί φθάνουσαν χιλιάδας χιλιομέτρων μακράν, εἰς τήν ἕδραν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Ἐκκλησίας τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας καί συγχρόνως τῆς τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων. 

Μακαριώτατε,

Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπό τοῦ ἐν «ἀρχῇ Λόγου»,  τοῦ «ὄντος πρός τόν Θεόν», καί «Θεοῦ ὄντος» Λόγου, κατά τόν εὐαγγελιστήν τῆς ἀγάπης, δυστυχῶς κατά τήν ἐπί γῆς στρατείαν αὐτῆς, λόγῳ τῆς ὑπερισχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί τοῦ πεπερασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, διεσπάσθη ἐν χρόνῳ. Οὕτω διεμορφώθησαν καταστάσεις καί ὁμάδες ποικίλαι, ἐκ τῶν ὁποίων ἑκάστη διεκδικεῖ «αὐθεντίαν» καί  «ἀλήθειαν». Ἡ Ἀλήθεια ὅμως εἶναι Μία,  ὁ Χριστός, καί ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπ᾿ Αὐτοῦ Μία Ἐκκλησία.

Ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία κατέβαλε πρό τοῦ μεγάλου Σχίσματος τοῦ 1054 μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ἀλλά καί μετ᾿ αὐτό, προσπαθείας πρός ὑπέρβασιν τῶν  διαφορῶν, προερχομένων ἐν ἀρχῇ καί ἐν πολλοῖς ἐξ ἀλλοτρίων τοῦ περιβόλου τῆς Ἐκκλησίας παραγόντων. Ἀτυχῶς, ὑπερίσχυσεν ὁ ἀνθρώπινος παράγων, καί διά τῆς συσσωρεύσεως προσθηκῶν «θεολογικῶν», «πρακτικῶν» καί «κοινωνικῶν» αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι ὡδήγηθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, εἰς ἀπομόνωσιν, ἐξελιχθεῖσαν ἐνίοτε εἰς ἐχθρικήν  πολεμικήν. 

Ἄν καί ἐνεφανίσθησαν κατά τήν διάρκειαν τῆς Β΄ μετά Χριστόν χιλιετίας ἱεροί ἄνδρες καί εἰς τήν Ἀνατολήν καί εἰς τήν Δύσιν, ἀτυχῶς, συνεργείᾳ τοῦ μισοκάλου, οὐδεμία πρόοδος ἐσημειώθη, μέχρις ὅτου «ἀπεστάλησαν» ἀληθῶς «ἀπό Θεοῦ», δύο ἐκκλησιαστικοί ἡγέται, ὁ προκάτοχος ἡμῶν Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καί ὁ Πάπας Ρώμης Παῦλος Στ΄, οἱ ὁποῖοι ὑπερέβησαν τήν «πρακτικήν τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν», «ἠγνόησαν τήν ἀντίδρασιν» καί  ἐνεκαινίασαν τήν «δρᾶσιν» τοῦ διαλέγεσθαι ἐν ἀγάπῃ, ἐν εἰρήνῃ, ἐν ὁμονοίᾳ, ἀρξάμενοι διά προσευχῆς, ἐπικαλούμενοι τό Ἔλεος καί τήν Χάριν τοῦ Κυρίου, εἰς τούς τόπους τούτους, εἰς τούς ὁποίους «ὁ τοῖς Χερουβείμ ἐποχούμενος» διελέχθη πρός τήν πεπτωκυῖαν ἀνθρωπότητα, τούς ἀπογόνους τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, καί «κατήργησε τό μεσότοιχον» καί «ἥνωσε τά διεστῶτα». 

Ἐνταῦθα, λοιπόν, ἐκυοφορήθη τό «μυστήριον» τοῦ «δια-λόγου» τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους. Ἐντεῦθεν ἤρξατο καί πρό πεντηκονταετίας ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως (καί ἀργότερον συνόλου τῆς Ὀρθοδοξίας) καί Ρώμης. 

Ἐνταῦθα, λοιπόν, ὁδηγούμενοι ὑπό σφοδρᾶς ἐπιθυμίας ἐπικοινωνίας καί δια-λόγου ἤλθομεν πρός Ὑμᾶς,  Μακαριώτατε, ἵνα  συνομιλήσωμεν καί μεθ᾿ Ὑμῶν, ἀλλά καί διά νά συνεχίσωμεν ἐπ᾿ ἐλπίδι καί ἐν προσδοκίαις τήν διαλεκτικήν πορείαν μετά τοῦ ἀδελφοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου. Κατανοοῦμεν ὅτι τό «φρέαρ» παραμένει ἔτι «βαθύ». Γνωρίζομεν ὅτι τά ἐφόδια καί αἱ δυνάμεις ἡμῶν εἶναι πενιχραί. Πιστεύομεν ὅμως, ὅτι «μείζων ἐστίν ὁ καλέσας ἡμᾶς» εἰς τήν διαλογικήν διακονίαν. 

Βλέπομεν, ἰδιαιτέρως εἰς τήν σημερινήν ἀνθρωπότητα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνος, ὅτι «αἱ χῶραι λευκαί εἰσι πρός θερισμόν ἤδη» (πρβλ. Ἰωάν. δ΄ 35-36). «Ἤδη», δηλαδή παρῆλθεν ὁ χρόνος.  Διά τοῦτο καί θέλομεν νά ἐπαυξήσωμεν τήν μεταξύ τῶν δύο κόσμων σποράν τῆς ἀγάπης, «μέχρις οὗ καταντήσωμεν εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης», ἵνα κατά τόν Θεῖον Παῦλον ἐπιστελλόμενον τοῖς Ἐφεσίοις εἴπωμεν. Διά τοῦτο, διά τήν συνέχισιν τοῦ ἀρξαμένου ἔργου, ἀναλαμβάνομεν μετά ἥμισυν αἰῶνα νέαν πορείαν, τιμῶντες τήν ἀπαρχήν τῆς ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ συναντήσεως ἐκείνης. Ἐρχόμεθα ὁ Πάπας καί ἡμεῖς διά νά «τάμωμεν ὁδούς», πεποιθότες ὅτι ἡ ἀγάπη θά ἄρῃ ἐκ μέσου πάντα τά ἐμπόδια, διά νά συνεχισθῇ ἡ πορεία τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῆς καταντήσεως εἰς τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἀνθρωπότητος, εἰς τήν ὁποίαν ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος. 

Ἐν τῇ πορείᾳ ταύτῃ, χαίρομεν καί ἐνισχυόμεθα, διότι  ἔχομεν συνοδοιπόρους καί συμπαραστάτας τήν Ὑμετέραν φίλην Μακαριότητα, τούς ἀδελφούς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τήν παγκόσμιον ἐν Χριστῷ Ὀρθόδοξον ἀδελφότητα, τήν ὁποίαν ἐκπροσωποῦμεν ἡμεῖς μετά τῶν συναδελφῶν ἡμῶν, τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ συνοδεύοντος τήν ἡμετέραν Μετριότητα ἐκλεκτοῦ «τιμητικοῦ ἀποσπάσματος» ὀφφικιαλίων ἐξ Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς καί ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ κυρίου Δημητρίου. 

Μακαριώτατε Ἀδελφέ,

Πάντες οἱ διακονοῦντες ἐνταῦθα, Ὑμεῖς, Μακαριώτατε, καί οἱ λοιποί ἀδελφοί ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, μοναχοί, μοναχαί καί λαϊκοί, ἀφωσιωμένοι εἰς τήν διακονίαν τῶν Ἁγίων Τόπων, ἔχετε ὁλόθυμον τήν τιμήν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος καί εἶσθε πάντοτε εἰς τήν σκέψιν καί τάς προσευχάς ἡμῶν, ὅπως ἄλλωστε εἶσθε καί εἰς τήν σκέψιν καί τήν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ, Ὅστις ἐνέπνευσεν ὑμῖν τόν πόθον  τῆς καλῆς καί ἡρωϊκῆς ταύτης διακονίας. 

Σύμφωνον ἔχοντες τήν πολιτείαν πρός τήν κλῆσιν Ὑμῶν, Μακαριώτατε μετά τῶν περί Ὑμᾶς Ἱερωτάτων ἀδελφῶν καί τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητος, ἀποτελεῖτε διά σύνολον τήν Ὀρθοδοξίαν  ἐλπίδα θεόσδοτον διατηρήσεως καί διαφυλάξεως τοῦ παραδεδομένου καί κατωχυρωμένου καθεστῶτος τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῆς Ὀρθοδόξου παρουσίας εἰς τούς Τόπους τοῦ Κυρίου. Εἶσθε τά στηρίγματα καί τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Σιών. Συνεχίσατε ἐπί τῆς ὁδοῦ τῆς σταυρικῆς ἀγάπης πρός πάντας, τῆς ὁδηγούσης εἰς τήν ἀληθῆ ἀνάστασιν καί εἰς τό ἀνέσπερον φῶς τό πηγάζον ἐκ τοῦ Ζωοδόχου Τάφου.

Μετά τῶν αἰσθημάτων τούτων καί μετά χαρᾶς καί εἰρήνης ἤλθομεν πρός Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, συνεχίζοντες τήν πρός τήν  οἰκουμένην προσευχητικήν καί διαλεκτικήν καί ἑνωτικήν ἡμῶν πορείαν «ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς εὐσταθείας τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν» καί ἰδίᾳ τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Θελήματος τοῦ Κυρίου ἵνα «οἱ πάντες ἕν ὦμεν», μάλιστα οἱ διῃρημένοι Χριστιανοί,  δεόμενοι Αὐτοῦ  ὅπως «συνετίζῃ ἡμᾶς» καί πάντας «ὡς τόν Θωμᾶν βοᾶν» διά τῶν ἔργων καί τοῦ παραδείγματος ἡμῶν ἀκαταπαύστως: ὁ Κύριος καί ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα Σοι.

Χριστός Ἀνέστη!