Οι Ποιμένες εναντιώνονται στο ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ όχι μόνο αρνούμενοι να πολεμήσουν την Παναίρεση του Οικουμενισμού, αλλά ΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΕΣ με τους αιρετικούς!

Ξεδιάντροπα οἱ Οἰκουμενιστὲς ἀποκαλύπτουν τὰ σχέδιά τους. Καὶ οἱ Ποιμένες σιωποῦν!

Σεληνιακὸ πεδίο ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία!

Οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν κυριολεκτικὰ «ξεσαλώσει», ἀλλὰ οἱ Ποιμένες δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὴν αἵρεση ποὺ κυριαρχεῖ, δὲν διαφωτίζουν τοὺς πιστούς,  ἀλλ’ ἀναμένουν παθητικὰ τὸ μοιραῖο!

Ὁ Π. Βασιλειάδης, μιλᾶ ξεκάθαρα γιὰ ἑνότητα ...πρὶν τὴν Ἕνωση καὶ χαρακτηρίζει τὶς κακοδοξίες τῶν Παπικῶν ὡς “νόμιμη ποικιλία”, ποὺ φυσικὰ ἡ κάθε «Ἐκκλησία» θὰ κρατήσει!

Μετὰ τὰ τελευταῖα καμώματα τοῦ Πατριάρχη στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀλλαχοῦ, ὡς ἐπίσης καὶ τῶν Ἐπισκόπων, μετὰ  τὴν ἔξαρση τῶν συμπροσευχῶν καὶ τῶν Διαλόγων, μετὰ τὶς προαναγγελίες Πανορθοδόξου ἀλλὰ καὶ κοινῆς μὲ τοὺς Παπικοὺς Συνόδου, ἔρχεται καὶ ἡ συνέντευξη ποὺ ἔδωσε ὁ κ. Πέτρος Βασιλειάδης, ὡς ἐπιστέγασμα καὶ ἐπιβεβαίωση τῆς συντελεσθείσης προδοσίας. Γιὰ νὰ τὰ ἀκούσουν οἱ Ποιμένες καὶ νὰ ἀποδείξουν ἄλλη μιὰ φορὰ διὰ τῆς σιωπῆς τὴν συγκατάθεσή τους στὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα καὶ τὴν εὐπείθειά τους στὸν “Πρῶτο” τοῦ ἐσβεσμένου Φαναρίου.

Καὶ οἱ ὑπόλοιποι Χριστιανοὶ τί θὰ κάνουν; Θὰ συνεχίσουν νὰ τοὺς ἀκολουθοῦν ὥς τὸ τέλος; 

Στὴ τελευταία, λοιπόν, συνέντευξη (29/5/2014) ὁ κ. Πέτρος Βασιλειάδης:

 * Ὁμιλεῖ ξεκάθαρα γιὰ ἑνότητα πρὶν τὴν ...Ἕνωση(!) «Ἑνότητα τῆς κοινωνίας ἐν νομίμῳ ποικιλίᾳ”. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν εἶναι ἀνάγκη ἐμεῖς νὰ ἐπιβάλλουμε στὴν τεράστια Καθολικὴ χριστιανικὴ κοινότητα ΟΛΕΣ τὶς ἰδιαιτερότητες τὶς ὁποῖες ἔχει ἡ δική μας Παράδοση καὶ ἡ δική μας πνευματικότητα, οὔτε ὅμως καὶ αὐτοὶ νὰ ἐπιβάλλουν σὲ μᾶς. Χρειάζεται καὶ καταφάσκεται αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται “νόμιμος ποικιλία”»!!!

* Δηλώνει ὅτι «ὁ θεολογικὸς διάλογος ἔχει καταλήξει σὲ σοβαρὰ ἐπιτεύγματα ἰδιαίτερα γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους», ἀφοῦ οἱ Παπικοὶ σχεδὸν υἱοθέτησαν τὴ θεολογία μας(!!!) τὴν ἐκκλησιολογία μας(!) καὶ ἄρα δὲν μπορεῖ πλέον νὰ μιλάει κανεὶς γιὰ ἔλλειψη ἑνότητας!!!!!!

* Ὁ κ. Βασιλειάδης διαβεβαιώνει ὅτι ἡ Κοινὴ Δήλωση Πάπα-Πατριάρχη ταυτίζεται μὲ τὶς πρόσφατες ἀποφάσεις τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν!

* Τὸ κείμενο αὐτό, λέγει, πρέπει νὰ προσυπογράψει κάθε ἐχέφρων Ὀρθόδοξος πιστός!

* Ὁ Πάπας Φραγκίσκος εἶναι ὁ ἰδανικὸς Πάπας μὲ τὸν ὁποῖον θὰ μποροῦσε οὐσιαστικὰ νὰ ταυτιστεῖ πνευματικὰ ἡ Ὀρθοδοξία!

* Δηλώνει ὅτι «ποτὲ δὲν ὑπῆρξε πλήρης διαχωρισμὸς μεταξὺ τῶν δύο Παραδόσεων, τῆς Ἀνατολικῆς καὶ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας. Ὑπῆρχε ἕνα σχίσμα, μία διατάραξη τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας, καὶ φυσικά, οἱ δύο διαφορετικοὶ δρόμοι πνευματικότητος (σ.σ. κι ὄχι οἱ αἱρέσεις τῶν Παπικῶν) ποὺ ἀνέπτυξαν οἱ δύο πλευρές, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ὑπῆρχε διάσπαση τῆς ἑνότητας. Αὐτὸν τὸν ἐπαναπροσδιορισμὸ τῆς δοθείσης ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὑπὸ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἑνότητας, αὐτὴν τὴν ὑπογραμμίζουνε ἐκ νέου, καὶ αὐτὸ ἔχει ἀποδείξει καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος»!!!

* Στὸ Εὐαγγέλιο τῆς κρίσεως ἡ σωτηρία μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουμε τὸν κάθε ἄνθρωπο, τὸν κάθε ἄλλο. Δὲν ταυτίζεται μὲ θρησκευτικὰ ἢ μὲ θεολογικὰ γεγονότα!

Ἀκολουθεῖ ἕνα μέρος ἀπὸ τὴν συνέντευξη τοῦ κ. Π. Βασιλειάδη. «Ἀπολαῦστε», ἴσως εἶναι ἡ καλύτερη Οἰκουμενιστική του συνέντευξη. Ἂν μάλιστα θέλετε νὰ ἀκούσετε ὅλα τὰ μαργαριτάρια του, ὑπάρχει ὁλόκληρη σὲ Βίντεο!

 (Μετὰ ἀπὸ εἰσαγωγικὰ τοῦ ἐρωτῶντος δημοσιογράφου ὁ κ. Βασιλειάδης παίρνει τὸ λόγο καὶ λέει τὰ ἑξῆς ἐξωφρενικὰ γιὰ Ὀρθόδοξο θεολόγο).

Καθηγητὴς Π. Βασιλειάδης: Ἂν τὴ διαβάσει κανείς, αὐτὴ τὴν Κοινὴ Δήλωση (σ.σ. Πάπα καὶ Πατριάρχη), οὐσιαστικὰ εἶναι σὰ νὰ διαβάζει τὶς ἀποφάσεις τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Μὲ μία μόνο ἐξαίρεση. Ἡ τελευταία παράγραφος, ὅπως κάνουν ὅλα τὰ κείμενα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀναφέρεται στὴν ὑπερβολικὴ λατρεία τῆς Θεοτόκου καὶ εἶναι φυσιολογικὸ νὰ καταλήγει ἕνα κοινὸ Ἀνακοινωθὲν μὲ κάτι ποὺ ἀναφέρεται στὴν Θεοτόκο.

Ἂν ἐξαιρέσει αὐτὸ τὸ κομμάτι κανείς, κι ἂν ἐξαιρέσει καὶ μερικὰ πολὺ σημαντικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα δείχνουν τὸ νέο πνεῦμα τὸ ὁποῖο διακατέχει τὸν Πάπα Φραγκίσκο, αὐτὸ δηλ. τὸ πνεῦμα ἀνάγκης κοινωνικῆς προσφορᾶς καὶ κοινωνικῆς ἀναφορᾶς τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Χριστιανισμοῦ, κατὰ τὰ λοιπὰ εἶναι ἕνα κείμενο τὸ ὁποῖο ὄχι μόνο προσυπογράφει καὶ πρέπει νὰ προσυπογράψει κάθε ἐχέφρων Ὀρθόδοξος πιστός, ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ προωθήσει ὅσο μπορεῖ.

Πραγματικὰ λέω ὅτι δὲν λείπουν οἱ ἀναφορὲς στὴν κοινωνικὴ εὐθύνη τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν πανορθοδόξων συνδιασκέψεων, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ αὐτὸς ὁ καημὸς τοῦ νέου Πάπα (δὲν ξέρω ἂν θὰ βρεθεῖ ἄλλος Πάπας μὲ τὸν ὁποῖον θὰ μπορέσει οὐσιαστικὰ νὰ ταυτιστεῖ πνευματικὰ ἡ Ὀρθοδοξία) μιλάει γιὰ τὴν εἰρήνη, γιὰ τὴν πείνα, γιὰ τὴ φτωχεία, γιὰ τὴν ἀμάθεια καὶ κυρίως γιὰ τὴν ἄνισον διανομὴ τῶν ἀγαθῶν, ποὺ πρέπει συνεχῶς νὰ ἀντιμετωπίζονται. Ἡ οἰκοδόμηση, ἑπομένως, λέει, “καθῆκον μας εἶναι νὰ ἐπιζητοῦμε τὴν οἰκοδόμηση στὴν ἀπὸ κοινοῦ μιᾶς δικαίας καὶ ἀνθρωπίνης κοινωνίας”, στὴν ὁποίαν, βεβαίως, κανεὶς “δὲν θὰ αἰσθάνεται ἀποκλεισμένος καὶ περιθωριοποιημένος”. Εἶναι ἡ 5η παράγραφος.

Ἀλλὰ πέρα ἀπ’ αὐτό. Αὐτὴ ἡ Κοινὴ Δήλωση κάνει γιὰ πρώτη φορὰ (τουλάχιστον ἀπ’ ὅ,τι ξέρω ἐγώ), κάνει λόγο καὶ γιὰ κάτι τὸ ὁποῖο στὸν πολυμερῆ οἰκουμενικὸ διάλογο, εἶχε ἀρχίσει σιγά-σιγὰ νὰ ἀναδεικνύεται. Ποιό εἶναι αὐτό; Νὰ σᾶς διαβάσω μόνο τὴν δεύτερη παράγραφο, εἶναι πολὺ σηγμαντικό:

“2. Ἡ ἀδελφική ἡμῶν συνάντησις σήμερον εἶναι ἕν νέον καί ἀναγκαῖον βῆμα εἰς τήν πορείαν πρός τήν ἑνότητα”. Δὲν μιλάει γιὰ Ἕνωση, αὐτὸ θὰ ἀκολουθήσει φυσικά, μὲ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, μὲ τὸν διάλογο δηλ. τῆς Ἀληθείας, ἔχει ἀκόμη χρόνο, ἀλλὰ μιλᾶνε γιὰ ἑνότητα “πρός τήν ὁποίαν μόνον τό Ἅγιον Πνεῦμα δύναται νά μᾶς ὁδηγήσῃ”. (σ.σ. Δηλ. τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὁ Θεός, ἀντιφάσκων πρὸς ἑαυτόν, πρὸς τὶς Ἐντολές Του, θὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ ἑνότητα πρὶν συμφωνήσουμε στὴν Ἀλήθεια!).

Καὶ ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ ἑνότητα; Εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς κοινωνίας ἐν νομίμῳ ποικιλίᾳ”. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν εἶναι ἀνάγκη ἐμεῖς νὰ ἐπιβάλλουμε στὴν τεράστια Καθολικὴ χριστιανικὴ κοινότητα ΟΛΕΣ τὶς ἰδιαιτερότητες τὶς ὁποῖες ἔχει ἡ δική μας Παράδοση καὶ ἡ δική μας πνευματικότητα, οὔτε ὅμως καὶ αὐτοὶ νὰ ἐπιβάλλουν σὲ μᾶς. Χρειάζεται καὶ καταφάσκεται αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται “νόμιμος ποικιλία”.

(σ.σ.: «Τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων;  Ἀκούσατε» ἀπὸ ἔγκυρο πρόσωπο τί ἔχουν ἀποφασίσει. Μήπως θὰ βγεῖ ὁ Ζηζιούλας ἢ ὁ Βαρθολομαῖος νὰ τὰ διαψεύσει. Ὄχι. Αὐτὰ ἐξ ἄλλου τὰ διακηρύσσουν ὄχι, κρυφά ("εἰς τὸ οὖς») οἱ διάφοροι ὑπηρέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ «ἐπὶ τῶν δωμάτων»! Καὶ οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Πατέρες ...καθεύδουν! Ἀκοῦνε τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση, καὶ λένε: «ἄχρι τοῦ καιροῦ τῆς δολοφονίας τοῦ καταδίκου, θὰ περιμένουμε. Ὅταν τὸν σκοτώσουν, ὅταν δηλαδή, διαπράξουν τὸ ἔγκλημα, ὅταν δοῦμε νὰ χύνονται τὰ αἵματα καὶ νὰ πορφυρώνουν τὴν γῆν, τότε θὰ βγοῦμε καὶ θὰ καταδικάσουμε τὸ ἔγκλημα, ἀλλὰ καὶ θὰ ποῦμε ὡς ὁ Πιλᾶτος: «Ἀθῶός εἰμι ἀπό τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε»!).

Δημοσιογρ.: Ὑπάρχει αὐτὴ ἡ διάκριση, τυγχάνει ὅμως καὶ μιὰ σύγχυση μεταξὺ τῆς λέξεως ”ἑνότητα” καὶ ”ἕνωση”. Ὅταν πρακτικά αὐτὴ τὴν στιγμὴ μιλᾶμε, καὶ μιλᾶτε καὶ ἐσεῖς, ἀλλὰ καὶ τὸ κείμενο, γιὰ ἑνότητα μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, τί σημαίνει αὐτό;

Καθηγητὴς Π. Βασιλειάδης: Σημαίνει ὅτι ποτέ, μὰ ποτέ, ὅσο καὶ νὰ θέλουν πολλοὶ νὰ τὸ τονίσουν, ποτὲ δὲν ὑπῆρξε πλήρης διαχωρισμὸς μεταξὺ τῶν δύο Παραδόσεων, τῆς Ἀνατολικῆς καὶ τῆς Δυτικῆς. Ὑπῆρχε ἕνα σχίσμα καὶ ὑπῆρχε μία διατάραξη τῆς κοινωνίας καὶ διατάραξη, θὰ λέγαμε, τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας, καὶ φυσικὰ διαφορετικοὶ δρόμοι πνευματικότητος ποὺ ἀνέπτυξαν οἱ δύο πλευρές, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ὑπῆρχε διάσπαση τῆς ἑνότητας. Αὐτὸν τὸν ἐπαναπροσδιορισμὸ τῆς δοθείσης ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὑπὸ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἑνότητας, αὐτὴν τὴν ὑπογραμμίζουνε ἐκ νέου, καὶ αὐτὸ ἔχει ἀποδείξει καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος. Ὁ θεολογικὸς διάλογος ἔχει καταλήξει σὲ τέτοια (ὅπως τὸ ἀναφέρει καὶ τὸ κείμενο) σὲ τέτοια –θὰ λέγαμε– σοβαρὰ ἐπιτεύγματα ἰδιαίτερα γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, σχεδὸν υἱοθέτησης καὶ τῆς φρασεολογίας, καὶ τῆς θεολογίας, καὶ τῆς ἐκκλησιολογίας τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ πλέον δὲν μπορεῖ νὰ μιλάει κανεὶς γιὰ ἔλλειψη ἑνότητας.

Βέβαια αὐτὴ ἡ ἑνότητα δὲν εἶναι πλήρης ἀκόμη. Ἡ πλήρης ἑνότης, μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου, τοῦ διαλόγου τῆς Ἀληθείας θὰ ἐπέλθει μόνο μὲ τὴν εὐχαριστιακὴ ἑνότητα, δηλαδή, ὅταν θὰ μποροῦν νὰ συμμετέχουν στὸ κοινὸ ποτήριο Καθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι. Αὐτὸ ἀκόμη, ὅπως καὶ τὸ ἀναγνωρίζει τὸ κείμενο, εἶναι τὸ ζητούμενο καὶ γι’ αὐτὸ δεσμεύονται νὰ προχωρήσουν πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση, θὰ λέγαμε, οἱ ἐκπρόσωποι τῶν δύο αὐτῶν μεγάλων χριστιανικῶν Παραδόσεων...

Ἀποτελεῖ ἀναφέρετο, ὄχι δικαίωμα, ὑποχρέωση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς κοινότητας νὰ βαδίσει πρὸς τὴν ἑνότητα τῶν πάντων. Αὐτὸ τὸ ὁποῖο εὔχεται ἡ Ἐκκλησία ἐν συνάξει καθημερινῶς, «ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», αὐτὰ τὰ πράγματα δὲν μπορεῖ νὰ μὴν τὰ ἐπιδιώκει καὶ νὰ μὴ βάζει ἕνα χέρι συνεργείας, γιατὶ εἶναι θέματα τὰ ὁποῖα ἀνήκουν στὸν Τριαδικὸ Θεό, βέβαια, ἡ ἑνότητα αὐτή· ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ μὴ ἔχει αὐτὴν τὴν εὐθύνη νὰ προωθεῖ αὐτὴ τὴν ἑνότητα. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἕνα. Καὶ τὸ δεύτερο καὶ τὸ κυριότερο, ὁ ἀπώτερος στόχος τῆς θείας οἰκονομίας εἶναι ἡ ἑνότητα τῶν πάντων (σ.σ. καὶ μετὰ τοῦ διαβόλου καὶ τῶν ὀργάνων του αἱρετικῶν ποὺ ἐπιμένουν ἀμετανόητα στὴν αἵρεση;) ἵνα οἱ πάντες, «ἵνα τὰ πάντα καὶ ἐν πάσει Θεός», λέει ὁ ἀπ. Παῦλος ἢ ἀργότερα λιγάκι, αὐτὸ ποὺ ἔγινε, «τὰ πάντα καὶ ἐν πάσει Χριστός». Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καὶ δὲν μπορεῖ καὶ ἡ μαρτυρία τὴν ὁποία ὀφείλει νὰ καταθέσει ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τί κάνει; Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ. Ὡς σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ, οὐσιαστικὰ συνεχίζει τὸ ἔργο τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τῆς κεφαλῆς, δηλ. τοῦ Χριστοῦ. Ἔ, αὐτὸ τὸ ἔργο εἶναι ἡ σωτηρία σύμπαντος τοῦ κόσμου, τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τῆς κτιστῆς δημιουργίας..., διατήρηση τοῦ Οἰκοσυστήματος δηλαδή, ποὺ ὅλοι ξέρουμε, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶναι μοναδικὸς ἀνάμεσα σὲ ὅλους, ὄχι τοὺς χριστιανούς, σὲ ὅλους τοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες, αὐτά, εἶναι ἀπὸ τὶς ὑποχρεώσεις τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ δυστυχῶς στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο ὑπάρχει ἕνα σύνδρομο φοβίας, ἴσως ἀπὸ ἄγνοια τοῦ πλούτου τῆς Ὀρθόδοξης θεολογίας, ἴσως γιατὶ φοβοῦνται μὴ τυχὸν ὁ δυτικὸς κόσμος ἐπικυριαρχίσει καὶ χάσουμε τὴν ταυτότητά μας. Αὐτὸ εἶναι λάθος, ἴσα ἴσα, ὅπως διεφάνη ἀπὸ εἰσήγηση τοῦ π. Εἰρηναίου Δεληδήμου, ἡ εὐεργετικὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία συνέπεια ὅλων αὐτῶν τῶν διαλόγων, ὅπου διαχρονικὰ βλέπουμε ὅτι κάθε φορὰ ποὺ ἀνοίγεται ἡ Ἐκκλησία, ἀκόμη καὶ ἂν ἔρχονται ὡς κατακτηταί, περίπτωση τῶν Σταυροφοριῶν..., αὐτὸς ποὺ ἦταν οὐσιαστικὸς νικητής, ἦταν πάντοτε ἡ Ἀνατολή. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει καὶ σήμερα(!!!).

Δὲν πρέπει νὰ βλέπουμε τὸν κάθε ἄλλο, ὅποιος καὶ νὰ εἶναι αὐτός, ἑτερόδοξος ἢ ἑτερόθρησκος, ὡς κάτι τι τὸ ὁποῖον εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Θυμηθεῖτε τὸ Εὐαγγέλιο τῆς κρίσεως. Ταυτίζεται ὄχι μὲ θρησκευτικά, εἴτε μὲ θεολογικὰ γεγονότα ἡ σωτηρία μας· ἡ σωτηρία μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουμε τὸν κάθε ἄνθρωπο, τὸν κάθε ἄλλο, –καὶ φυσικὰ τὸν ὄντως ἄλλο, τὸν κάθε ἄλλο ὡς εἰκόνα τοῦ Χριστού, ὡς ἀδελφό του: «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε». Αὐτὸ ἀποτρέπει, θὰ λέγαμε, τὴν διολίσθηση πρὸς τὴν ἐκκοσμίκευση, γιατὶ καταλαβαίνω, εἶναι πολὺ φυσιολογικό, νὰ πεῖ κάποιος ὅτι ὅλα αὐτὰ γίνονται καὶ φυσιολογικὰ πηγαίνουμε, καὶ τὸ λέει ἐδῶ τὸ Κοινὸ Ἀνακοινωθὲν μιλάει ξεκάθαρα, δὲν εἶναι νὰ βροῦμε ἕνα κοινὸ παρανομαστὴ στὸ διάλογό μας, νὰ βροῦμε δηλ. κάτι καὶ ἐν πάσει περιπτώσῃ νὰ κάνουμε μία ἐπίπλαστη ἑνότητα. Ὄχι. Νὰ προχωρήσουμε στὴν ἑνότητα ἐν τῇ ἀληθείᾳ στὴν ἑνότητα ἐν τῇ μαρτυρίᾳ τοῦ Εὐαγγελίου.

 Τὸ Βίντεο ἐδῶ