ΟΙ ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΗΔΕΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΟΙ ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΗΔΕΣ ΤΟΥ 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Αναφορά στο Τρίπτυχο:

1. Οι Αποτειχισμένοι Αντιοικουμενιστές,

 

2. οι Αποτυχημένοι Οικουμενιστές, και

 

3. οι Αποδυναμωμένοι Σιγονταρο-Οικουμενιστές.

Του Νικολάου Πανταζή, Αποτειχισθέντος θεολόγου.

Οι ανά τους αιώνες Οικουμενιστές (παλαιότερα Λατινόφρονες) είναι ομολογουμένως οι πιο θλιβερές, τραγικές, απελπιστικές, κομπλεξικές και ανιάτως ψυχοπαθολογικές φιγούρες της Νεωτέρας Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Δεν είναι υπερβολή, αλλά η προχωρημένη πώρωσή τους αυτή, επηρεάζει ολόκληρη την Εκκλησία, τη Νέα Κτίση: "Οίδαμεν γαρ οτι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν!" (Ρωμ. 8, 22).

Αναστενάζουμε με τους "Αναστενάρηδες του Οικουμενισμού", οι οποίοι επάνω σε αναμμένα κάρβουνα πατούν και ποδοπατούν τους Κανόνες, αλαλάζοντες και κράζοντες στεναγμοίς αλαλήτοις περί της αλητίσσης αγαπολογίας, κινούμενοι υπό αντιθέου πυρώσεως, υποσχόμενοι παπικόν παρακράτος ψευδενώσεως.

Στενάζουμε και εκφράζουμε στην Αποτειχίζουσα Θεοτόκο "τον πικρόν μας στεναγμόν" συμφώνως με τον Καλοφωνικόν Ειρμόν. Στενάζουμε δανειζόμενοι τον λόγον τον Αγιοπατερικόν: "Στενάζω βέβαια, διότι ζήτημα το οποίο είχε σβήσει από παλιά και είχε υποχωρήσει μπροστά στην αλήθεια, τώρα αναζωπυρώνεται. Είναι ανάγκη όμως ν' αντιταχθοϋμε στους φλύαρους και να μη νικηθούμε λόγω της απουσίας μας, με το να έχουμε λόγο και να συνηγορούμε υπέρ του Πνεύματος." (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, Λόγος ΛΑ΄περί του Αγίου Πνεύματος).

Αχ, αυτοί οι φλύαροι με τα φτωχά, φανφαρώδη τους φληναφήματα. Άνθρωποι-απάνθρωποι, κακεντρεχείς και κακόμοιροι αείποτε μεταβαλλόμενοι σε δύστηνοι Αιρεσιάρχες. Πατριάρχες Πλανάρχες και Μεγαλοπροδότες. Μεγαλοπατέρες, Μεταπατερικοί. Μεταρρυθμιστές Μανιχαίοι, Μανιακοί. Οι χειρότεροι αιρετικοί και ασεβείς όλων των αιώνων. Είχε κι' ο Πέρσης Αιρεσιάρχης Μάνης, πρόθεση απατηλή να δημιουργήσει Θρησκεία Οικουμενική!

"Ουχ ούτως, οι ασεβείς, ουχ ούτως, αλλ' η ως ο χνους ον εκρίπτει ο άνεμος από προσώπου της γης." (Ψαλμ. 1, 4). Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα τα οικουμενιστικά τους σοφίσματα που σαφώς προκάλεσαν τα Ημερολογιακά, Πολυκεφαλικά, Αλληλοαφοριστικά Σχίσματα.

Η βιοπολιτεία και βιoθερία τους, Δόγματος Πειραγμός, Πίστεως εμπαιγμός, Πατερικής Παραδόσεως εμπρησμός, "εκλειπούμενος καπνός, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός!" (Ψαλμ. 68, 2). Παπικό "Πυρ καταναλίσκον" και πύρινος ποταμός ο πολυπλανώδεις Οικουμενισμός, Εωσφορικός Ισοθεϊας υπαινιγμός. Αποσκοπούν σε δόξα κοσμική, αλλ' η λατρεία τους η Διαθρησκειακή, είναι κατά τον Μέγα Φώτιο «δόξα αιρετική», «άθεος γνώμη» και «βλασφημία κατά του Πνεύματος μάλλον δε καθ' όλης της Αγίας Τριάδος» και «κακών κορωνίς». (Μ. Φωτίου, Περί Αγίου Πνεύματος).

Οι δεσποτοκράτες βασιλείς, με περικεφαλαία πλάνης και κακίας κορωνίδα, οι αείποτε μαρμαρωμένοι και ως στύλη άλατος τιμωρημένοι, ακίνητοι, ασυγκίνητοι, άπρακτοι και αποχαυνωμένοι, τάφοι κεκονιαμένοι, μνημονεύουν και λιβανίζουν Πάπα, Ιερών Κανόνων μη φειδόμενοι, "ώ όφεις φαρμακεροί" = Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, διότι αυτό σημαίνει Ορθόδοξη Ευγένεια, να λες τα πράγματα με τ' όνομά τους!  Ὀφεις λοιπόν φαρμακεροί καθότι το επιβάλουν οι αντίχριστοι καιροί, επί του Παναγίου Τάφου του Χριστού "υπέροχα να φιλιούνται".

"Ούτως απολούνται" οι πανθρησκειακοί Οικουμενιστές από προσώπου του Θεού και οι Αποτειχισθέντες ευφρανθήσονται.

Τι είδους αγία ευφροσύνη ειν' αυτή; Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, όμορφα ας μας το πει: "Ηκούσαμεν γαρ των Γραφών ημίν λαλούντων: "ου τέρπεται ο Θεός επ' απωλείαν ανθρώπων". Λοιπόν;

Ειν' η στρατευομένη και θριαμβεύουσα Χαρά, ο Αθάνατος Θρίαμβος της Θείας Αληθείας. Το Βασιλικό Στέμμα της δυνάμεως και της δόξης της Ορθοδοξίας. Η Νίκη της Πίστεως η νικήσασα τον Οικουμενιστικόν κόσμον, ως εχθρόν Θεού όντα. «Εχθρούς γαρ του Θεού ο Χρυσόστομος ου μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοιούτοις κοινωνούντας, μεγάλη τη φωνή απεφήνατο»

Είδη εκλιπόντα, χαμένοι θαμμένοι θυσαυροί, οι πραγματικοί αγωνιστές, «Νόμων πατρώων οἱ μακαριστοί" (Ειρμός Η' Ωδής, Προεορτίων των Χριστουγέννων) ενώ οι συμβιβασμένοι, σαθροί, θηριοεπισκοποτοποτηρητές, που τηρούν και συντηρούν θρόνους κενοδοξίας, θησαυρίζουν θησαυρούς επί της γης, εκεί να δεις, όπου σης και βρώσις αφανίζει.

Χνούς Σατανοϋφαντος προσδιορίζει το αραχνοϊστό φάσμα των Οικουμενιστών απάντων και ο δυσμενώς διαλάμπων Αρχοντώνης Άρχων, "παπικούς κουραμπιέδες" ξεσκονίζει και την υπ' αυτού οικουμένην ξεβαφτίζει με μία Πεντηκονταετή μονοκονδυλιά.

Θύτες και θύματα εκούσια, συνειδητά, που τις ευχές του ιδικού τους βαπτίσματος δεν ανέγνωσαν σωστά, Εκκλησιαστικοί Καλικάντζαροι, του "Εωσφοροτζίτζικα οι Μίζεροι Τζιτζιφιόγκοι". Τερατώδεις μαύροι όγκοι με κοιλιές φαλαινώδεις, πονηροί και γόητες, προκόπτοντες επί το χοίρον!

Οι ελαφρά τη καρδία και ελαφρώ τω νοί περιφερόμενοι, με ύποπτη "κομψότητα εκκλησιαστική" άκρως θηλυπρεπή, οι μετηλλαγμένοι και σηριαλφτιαγμένοι "λαβ σόρρυ", συμβιβασμένοι και φανφαρώδεις φαρσαδόροι, οι πολιτικάντηδες, δάνδηδες, δανδείς λιμοκοντόροι.

Οι οικτροί του μυστηρίου καταδότες και αδίστακτοι βυζαντινοί λημματοδότες. Εκκλησιαστικοί αριστοκράτες οι οποίοι έχασαν οριστικά τις πνευματικές περιουσίες τους και έμειναν μόνο με τα ακριβά τους τα άμφια τα αρχιερατικά, χωρίς να διαθέτουν όμως πια, τον αντίστοιχο Αγιοπατερικό Θυσαυρό και Πλούτο.

«Ιερωσύνης προκειμένης, ή τοσούτον ανωτέρω βασιλείας έστηκεν, όσον πνεύματος και σαρκός το μέσον» και "όσον απέχει εκ γη ο ουρανός!" (Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου Περί Ιερωσύνης Λόγ. Γ΄ 1-5) Πόρρω απέχει η διδασκαλία των Οικουμενιστών από τη Διαχρονική Διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Κι' αν τίποτε περισσότερο δε φοβήθηκε στη ζωή του ο Χρυσορρήμων, όσο κάτι "επισκόπους", αυτή του η φοβία επεκτείνεται και στους ασπαζομένους την Πατροσύνη του πιστούς.

Τίποτα στη ζωή μου δε σιχάθηκα πιότερο, τίποτε δεν αηδίασα τόσο πολύ, με αποτρόπαιη απέχθεια περισσή, όσο τους της Βατικανείου Βαβυλώνος Λιβανιστές και απεχθείς Προσκυνητές της Παπικής παντόφλας. Πάντα, βέβαια, εν ονόματι της αγάπης, της αγαπολογίας. "Ούτοι εισίν οι εν ταις αγάπαις υμών σπιλάδες συνευωχούμενοι αφόβως" μετα αιρετικών, (Ιούδα Α, 12).

Μετέτρεψαν τις νύχτες μέρες και σα φαντάσματα νεκρικά, θρασύδειλα προβάλλουν και μεταβάλλουν το όλο Διαθρησκειακό Θέατρο Σκιών σε μιαν ατέρμονη λατρεία του Βάαλ και βέβηλη, πανδαισιακή, παναιρετική σκοτοχυσία. "Ελληνόψυχος" πραγματικά ο Καραγκιόζης, Λατινόψυχοι οι σύγχρονοι Καραγκιόζηδες του Οικουμενισμού. Κι' έπειτα διατείνονται περί "Ελληνορθοδόξου Πολιτισμού..." και για συντήρηση του Πρασίνου Περιβάλλοντος. "Ελάτε να πρασινίσουμε..."

Η Ιστορία αμείλικτη θα τους καταγράψει δίχως οίκτο ως αυτόχειρες-αυτόχοιρους, Μιαιφόνους Γιούδες. Λιανοχορταρούδες τρανοί, ας κρατήσουν οι οικουμενιστικοί σας χοροί, τίποτα δεν είσαστε, και θα βρείτε αλλιώτικα στέκια Βατικανιώτικα, κι' είτε με αρχαιότητες είτε με απατημένη ορθοδοξία, θα φωνασκείτε μεθυσμένοι, οικουμενιστικών γλαύκων μεστωμένοι, με έπαρση καμπόση "ίνα πάντες εν ώσι!"

Πολύ καλά και άγια τα λέγει, ο Πάγκαλος Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος: "Όλα αυτά είναι σημάδια της πλάνης, γιατί το καλό δεν είναι καλό, όταν δε γίνει με καλό τρόπο." Ο μόνος καλός τρόπος, καλοί μου, για Ένωση καλή και ορθή, είναι η Κάλλιστη Αγιοπατερική Γραμμή, την οποία κακώς απορρίπουν οι κάκιστοι Οικουμενιστές και επικολλούν στους Πατέρες την αισχρή ρετσινιά: "Οι Αποτυχημένοι κληροδότες της διασπάσεως." Ο μόνος καλός τρόπος αντιμετωπίσεως της παναιρέσεως και ορθής στάσεως των πιστών είναι η απομάκρυνση = Αποτείχιση και Διακοπή Μνημονεύσεως.

"Τοιούτος ο των ευσεβών και πιστών και αγίων απάντων βίος, όνπερ χρη εκμιμείσθαι" του Αγίους ημών Πατέρας! (Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Λόγος ΛΗ' Περί Θεολογίας). Δεν φτιάχνουμε δική μας Οδό. Μιμούμαστε τους Πατέρες. Το "Μιμηταί μου γίνεσθε" αναφαίρεται προ παντός στην ανόθευτη διατήρηση της Ορθής Πίστεως και όχι μόνο στην ηθική. Το "την Πίστιν τετήρηκα" δεν είναι στόχος και σκοπός μονάχα των Αγίων.

Οι όντως τω όντι Αντιοικουμενιστές, της χιλιοπροδομένης Αληθείας λατρευτές και εραστές της Θείας, ώ Φίλης Ορθοδοξίας, της γλυκυτάτης αυτής φωνής ακούωμεν: "Μηδείς, ώ πιστοί, απατήσει Με, εί φίλοι Μου εστέ, ει Λαϊκοί εστέ, Τέκνα Ορθοδοξίας, Αποτειχίσατε εαυτούς, εξέλθετε εκ μέσου οικουμενιστών και αφορίσθητε, προστάζει η Νύμφη Κυρίου Παντοκράτορος.

Εί ιερείς και αρχιερείς Μου εστέ, παύσατε την γλώτταν ημών από ονόματος κακού και χείλη ημών του μη λαλήσαι μνημόνευσιν δολίαν. Τα δε λοιπά δικαιολογητικά περί "δυνητικού" εκ του πονηρού...

Ακούσατε ουν και σύνετε, ώ ασύνετοι και βραδείς τη καρδία εις διακοπήν μνημονεύσεως προβήναι. Τα Μυρίπνοα Άνθη του Παραδείσου, τα Πάγχρυσα Στόματα του Λόγου, Λόγον Αγαθόν εξηρεύξαντο, Λόγον Αληθείας κεκέρακαν ημίν, Λόγον Αποτειχίσεως και Διακοπής Μνημονεύσεως.

Οι απομακρυνόμενοι από τους αιρετικούς επισκόπους, διαχωρίζονται από την αίρεση εφαρμόζοντας Αγιοπατερική και Θεϊκή διαίρεση. Τα πρόβατα από τα ερίφια, δεν ειν' αυτό διαίρεση; Η ήρα από το σιτάρι; Χαμπάρι δε παίρνετε και χαζοφέρνετε στη χάση και τη φέξη και ποιός να σας αντέξει!

Σιγά σιγά θα βγάλετε σχισματικό και το Χριστό που αποτειχίστηκε από τους Πατριάρχες της Εποχής Του Άννα και Καϊάφα. Είχαν κι' αυτοί "Οικουμενική δικαιοδοσία"... Κι' έχει η δική μας πλάνα εποχή Αννες και Καϊάφες, που όντως προφητεύουν εν Πνεύματι Αγίω. Τί μ' αυτό;

Έχει και θεολόγους Γραμματείς, Φωσφορούχους Υποφήτες, που εν ονόματι αυτής της έκτακτης προφητείας, αποδίδουν στους Λυκοποιμένες Αγιοπατερική Διαδοχή, στους όφεις δηλητήριο ως Μεταλαβιά πραγματική, στα γεννήματα εχιδνών χάρι Σταυροπηγιακή και μας προτρέπουν μία μετά συγχρόνων Μανιχαίων και Αρειανών κοινωνία διαμυστηριακή.

Ούτω οι καταφρονηταί ακυρώνουν την Αγιοπατερική Διδασκαλία περί Μολυσμού Μυστηρίων και σκοπίμως "αγνοούν" το πασιγνωστέο: "ότι μολυσμόν έχουσι τα μυστήρια, καν Ορθόδοξος ει ο αναφέρων" (Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης). Καν Ορθόδοξοι και βαθέως σεβαστοί οι θεολογούντες, ουκ ίσχυσαν ενδυναμούντες, ως εν δυνάμει "σχισματικοί".

Αυτά τα επιτακτικά επιτάσσει η Ορθοδοξία. Αποτάσσομαι Βλάσφημον Βαρθολομαίον και συντάσσομαι Χριστώ τω Σώματι Αυτού τω Διαχρονικώ και Αποτειχισιακώ. Πολλούς πικραμένους θα πικράνω με όσα παρακάτω θα πω, μα θα τα πω.

Σιγονταρο-Οικουμενιστές απροκάλυπτα τους αποκαλώ διότι σιγοντάρουν την αίρεση, έτσι κάνουν, έτσι λέγονται και έτσι είναι. Εις εξ' αυτών ήμουν κι' εγώ, αφηρημένος να χαρτοπολεμώ και να θηριομαχώ με θεωρίες μόνο κι' όχι πράξεις. Και όσοι δεν συμβουλεύουν την Αγιοπατερική Γραμμή, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δικαίως τους αποκαλεί εγκληματίες: "Εγκλημα γάρ ου το μη πείσαι, αλλά το μη συμβουλεύσαι» (P.G. 51, 173) και αλλού συμβουλεύει: "Συμβούλευσον τη των έργων συμβουλή". Αρεκτά και υπεραρκετά γράφουν οι πολλοί περί Οικουμενισμού. "Δεν είναι πλέον καιρός λόγων αλλά έργων".

Σιγονταρο-Οικουμενιστές λοιπόν, κι' ας μην σας αρέσει, κι' ας το θεωρείτε βλαστήμια, δεν παραβλάπτουμε τη φήμη σας, αφού όντως συνυπάρχετε με αυτούς και αυτούς έμμεσα προωθείτε, σιγοντάρετε την "παναίρεση" όπως την θεωρείτε, μα δε λέτε, όπως υποχρεούσθε, να Αποτειχισθείτε. Συσχηματίζεσθε με τον απατεώνα αιώνα και αυταπατάσθε πως παραμένετε "εντός της Κιβωτού" ενώ αυτή βούλιαξε προ πολλού, στα βάθη του παπικού ωκεανού.

Όχι βέβαια, η Εκκλησία του Χριστού δεν πρόκειται να καταποντιστεί, άρα δεν είστε σεις αυτή και ούτε εκπροσωπείτε αυτήν, την Διαχρονικήν λέγω. Εσείς εκπροσωπείτε την Βαρθολομεϊκήν Συναγωγήν. Συνευρίσκεσθε με αυτήν και συν-ουσιάζεσθε με τις αιρετικές ομολογίες του Σατανικού Π.Σ."ε". Η Κοινωνία σας με το Π.Σ."ε", σημαίνει ένωση πνευματική, δογματική μαζί τους!

Υπάρχει, δυστυχώς, και η εκλεκτή μερίδα, η βασιλίδα-ναυαρχίδα, ο χαρτοπολεμικός ο στόλος. "Βασιλική Οδό" θαρρώ, ώ Βασιλκούλαμ', την αποκαλούνε. Βασιλικός θα γίνω στο σιγονταροοικουμενιστικό παραθύρι σου. Κι' ο τέως καραβοκύρης σου "ο Εξαδάχτυλος", παραμύθι Βρεττανικό βρυχάται.

Κι ενώ σεις "τον μέγιστο εχθρό πολεμάτε "με του σπουργίτι το φτερό" αρνείστε Μυστηρίων Μολυσμό, Καϊάφαν επικαλείσθε, "συμφέρει γαρ λέγων υπέρ των του λαού έναν απωλέσθαι..."

Και συναπωλείσθε αυτώ, της "μοίρας" σας γραφτό, στων Αγράφων το Δεσποτοχώρι και Ισλαμικό Κουτσουροχώρι του Έθνους τάμα να ονειροπολείτε. Σουλεϊμάνικο τέμενος θα χαρείτε και σε Λέσχες Μπιλντερμπέγκιες Μέλη θα γραφτείτε, ντουντούκες να βαράτε και να πυρσοκροτείτε του Ναβαρόνε τα θρυλικά κανόνια, πιόνια και σεις ανήμπορα της διεθνούς Σιωνιστικής σκακιέρας.

«Χρυσόμαλλον δέρας» ξανακρεμά ο Φρίξος, φρίξον ήλιε και συ σύγχρονε Αιήτη, του Κουκούζη συντοπίτη, ω Αθηναγορίτες, Μαυραγορίτες, στις αλυκές του παπικού σας κόσμου, έλειπε ο Θεός μου, Βόσπορος και Gökçeada συνκοχλάζουν στον Καιάδα του Οικουμενισμού.

Δι' ευχών (δηλαδή κατάρων) των αιρετικών Μεταπατέρων υμών....