ΤΟ ΑΠΟΡΘΗΤΟΝ ΤΕΙΧΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ, Νικολάου Πανταζή

Έχει η ψυχή γένος; Στ' αλήθεια, η Αλήθεια, τί γένους είναι;

Ως ιδέα και ιδιότητα, γένους θηλυκού, ως Ιδίωμα και Υπόσταση, γένους Αρσενικού, Προσώπου δε Θεανδρικού. Και οι Άγιοι Απόστολοι, και οι Άγιοι Πατέρες, θεαρχείω Νεύματι, Άνδρες θεαρχικοί, Άνδρες Θεοφόροι, Άδρες θεούμενοι!

"Σαλπίγγων θεόληπτοι γλώσσαι, των Θεολόγων Ανδρών ευηχέστερον..." (β' Τροπάριον Ε' Ωδής του Όρθρου). Οι Άφοβες, Τρανές, Φλογερές και Ομολογιακές γλώσσες των Αγίων Ανδρών, ευηχότερες καθίστανται από κάθε σάλπιγγα βασιλική και αυτοκρατορική παιάνα.

Παραθέτω στην αγάπη σας τους πέντε πρώτους στίχους του 29ου Κεφαλαίου των Παροιμιών, στο Πρωτότυπο και σε μετάφραση, (οι επεξηγηματικές παρενθέσεις δικές μου). Πέντε στίχοι, συμβολικοί των πέντε
δακτύλων της πνευματικής "μούτζας" που τους πρέπει για την παρανομία που διαπρέπει επί των πονηρών έργων των Οικουμενιστών.

"Κρείσσων ἀνὴρ ἐλέγχων ἀνδρὸς σκληροτραχήλου, ἐξαπίνης γὰρ φλεγομένου αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἴασις. 2 ἐγκωμιαζομένων δικαίων εὐφρανθήσονται λαοί, ἀρχόντων δὲ ἀσεβῶν στένουσιν ἄνδρες. 3 ἀνδρὸς φιλοῦντος σοφίαν εὐφραίνεται πατὴρ αὐτοῦ, ὃς δὲ ποιμαίνει πόρνας, ἀπολεῖ πλοῦτον. 4 βασιλεὺς δίκαιος ἀνίστησι χώραν, ἀνὴρ δὲ παράνομος κατασκάπτει. 5 ὃς παρασκευάζεται ἐπὶ πρόσωπον τοῦ ἑαυτοῦ φίλους δίκτυον, περιβάλλει αὐτὸ τοῖς ἑαυτοῦ ποσίν."

1.  Ο άνθρωπος (ηγέτης εκκλησιαστικός) που, καθώς ελέγχεται, σκληρύνει τον τράχηλό του, (που δεν έρχεται σε καμία διαίσθηση των τραγικών παραβάσεών του, που δεν έρχεται σε μετάνοια) θα αφανιστεί ξαφνικά, (με πνευματικό απαγχονισμό του Ιούδα) και χωρίς γιατρειά. 2 Όταν οι δίκαιοι μεγαλυνθούν, (μεγαλύνθητι και συ νυμφίε της κάθε Μητροπόλεως και τέλεσον δικαίαν Μνημονεύσεως Διακοπήν), τότε ευφραίνεται ο  (πιστός) Λαός· όταν, όμως, ο ασεβής (αιρετικός εκκλησιαστικός άρχων) εξουσιάζει, στενάζει ο (Ορθόδοξος) Λαός. 3 Όποιος αγαπάει τη σοφία (των Σοφών Αγίων Πατέρων της Αγίας Σιών) ευφραίνει τον (πνευματικό) του πατέρα· όποιος, όμως, συναναστρέφεται και διαφεντεύει πόρνες, (Διαθρησκειακές ομολογίες του Π.Σ."ε") τότε (δια)φθείρει την περιουσία του (μολύνει την αγία κληρονομία του, την Ορθοδοξία του). 4 Ο (Μαρμαρωμένος επί ταύτη τη πέτρα της Πίστεως) βασιλιάς (Ορθοδοξόφιλος Πατριάρχης) στερεώνει τον τόπο με την (εκκλησιαστική) δικαιοσύνη, ενώ ο δωρολήπτης (Παπόφιλος Πατριάρχης) τον καταστρέφει. 5 Ο άνθρωπος, που κολακεύει τον πλησίον του, (που μνημονεύει Αιρεσιάρχη ως "παναγιώτατο" και βαφτίζει ως "ιερό" το δαιμονικό Κοράνι) απλώνει δίχτυ (παναιρέσεως του Οικουμενισμού) μπροστά από τα βήματά του (τα απατηλά και παραβατικά).

Αυτά σε ελεύθερη απόδοση. Κι' αν θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία, η Αποτείχιση θέλει θεολογικό Ανδρισμό και Αγιοπατερική Ευσυνειδησία! "Κροτείτωσαν σάλπιγγες, των Θεολόγων σήμερον..." (α' Τροπάριον Β' Κανόνος Ε' Ωδής του Όρθρου). Εκείνοι, Θεολόγοι με "Θ" Κεφαλαίο. "Θεολόγοι αληθείς, οι τον Θεόν ορώντες! (Μέγας Βασίλειος). Προσηύχοντο αληθώς και θεόπται γεγόνασι.

Εμείς όμως, οι μικροί και μηδαμινοί, με "θ" μικρό, και φρόνημα γενναίο, ανδροπρεπές και παρρησιακό, διατρανώνουμε και υψώνουμε Τείχος Ομολογιακό. Τείχος προστατευτικό γύρω από την Πίστη.

Δεν τίθεται εδώ θέμα Ανδροκρατίας. Στο ίδιο διάσημο Κεφάλαιο συναντούμε: (Μασσ. ΛΑ´, 10). "Γυναίκα ανδρείαν τις ευρήσει; Τιμιωτέρα δέ εστί λίθων Πολυτελών η τοιαύτη!" Ιδού η Πανάμωμος τοιαύτη! Ιδού η Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφίμ! Ιδού η Πεποικιλμένη τη θεία δόξη! Ιδού η Δούλη, και Μητέρα και Νύμφη Κυρίου!

Εύρομεν Πίστιν αληθή! Εύρομεν αυτήν, την Νέαν Εύαν. Διά της πρώτης Εύας εισήλθε θάνατος. Διά της Νέας Εύας εισήλθε Ζωή. Μήτηρ υπάρχουσα της Αναστάσεως και της Ζωής, ανίσταται τριήμερος και αυτή, ως Κιβωτός του Αγιάσματος Αυτού, ίνα ημάς αγιάσει, τους τηρούντας Αγνήν της Πίστεως την Κιβωτόν, διά της Αποτειχίσεως ημών.

Υπάρχουν όμως, και στην Εκκλησιαστική Ιστορία, Ηρωϊκές Γυναίκες με Ατρόμητο, Ανδρείο Φρόνημα και φρόνηση Χριστού, οι οποίες ήλεγξαν Αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες και ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΗΚΑΝ από Ψευδοεπισκόπους και Λυκοποιμένες!

Δέστε πως εγκωμιάζει αξιοπρεπώς και αγιοπρεπώς, όπως πρέπει τοις αγίοις, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, με άξιον μακαρισμόν, την Λαϊκήν υπερευλογημένη και διά το υπέρ παν όνομα του Χριστού διωκομένη Αξιωματούχο Ειρήνη Πατρικία:

"Σε εθαύμασαν τα τάγματα των Μοναχών και σε επήνεσαν οι συνάξεις των λαϊκών. Αλλά, τί αξία τάχα έχουν όλα αυτά; Ακόμη και τα ίδια τα Τάγματα των Αγίων Αγγέλων και των Αγίων ευφράνθηκαν χάρις εις σε. Και μη νομίσης, ότι αποτελούν κολακεία τα λόγια μου. Βλέπε, ω Μάρτυς Χριστού, πόσον έχεις τιμηθή, πόσον έχεις υψωθή!"

Γυναίκες ανδρείες, "γυναικείες ψυχές" και αυτές "της πρεπούσης τιμής τοις Ορθοδόξοις αξιωθήσονται!" (ΙΕ΄ Κανών της Αγίας, Αποστολικής Πρωτοδευτέρας Συνόδου 861).

Αλλά κα προς την τότε "Μπουμπουλίνα" και "Μαντώ Μαυρογένους" Σπαθαρέαν Μαχαρά: "Ως μανθάνω, φυλάττεις εαυτήν αμέθεκτον της των αιρετικών κοινωνίας!... Το γαρ κοινωνείν παρά αιρετικού...ΑΛΛΟΤΡΙΟΙ ΘΕΟΥ!!!" Μας αποξενώνει από το Θεό η οποιαδήποτε κοινωνία με Οικουμενιστές. Επευλογίες αγίες, για μορφές οσιακές και γυναίκες "ανδρικές".

Δεν είναι λοιπόν επίδειξη ανδρισμού, η Θεία και Ιερά Αποτείχιση. Δεν είναι έξαρση εγωϊσμού, μα έκφραση εκκλησιολογικού "αλτρουϊσμού", αυτοθυσία "ιδιωτικής οδού", έναντι της υπεροχικής, Θεοπροβλήτου Οδού των Αλάνθαστων Οδηγών και Καθοδηγητών ημών Πατέρων. Αυτή την απλανή της Αποτειχίσεως Οδό βαδίζουμε με απλανή οδηγό και σοφό πνευματικό τον π. Ευθύμιο.

Πως τολμούμε, εμείς, "ποίοις οι ευτελείς χείλεσι", (α' Κεκραγάριον Μικρού Εσπερινού Κοιμήσεως Θεοτόκου) να μακαρίσουμε την Θεοτόκο; Πως τολμούμε και μένουμε εντός των ανοθεύτων και απαραβίαστων Τειχών, ενώ οι υπόλοιποι ως "σχισματικούς" μας συκοφαντούν εμπαθώς και μας εκτοξεύουν απρεπώς "εκτός της Κιβωτού";

Πως τολμούμε να στήσουμε Τείχη Προστατευτικά γύρω από την Πίστη, βάζοντας φρένο στο ξέφρενο φαρισαϊσμό των φερέφωνων φαρσαδόρων του φαυλοκρατικού Οικουμενισμού; Και αυτοί, οι της πλάνας αγαπολογίας εραστές και της Αιρεσιαρχικής Παποσύνης λατρευτές, πως τολμούν να ακυρώνουν τους Πατέρες; Πως τολμούν να "μεταθέτουν όρια α έθεντο οι Πατέρες ημών;"

"Τείχισόν μου τας φρένας Σωτήρ μου· το γαρ Τείχος του Κόσμου ανυμνήσαι τολμώ..." (Οίκος του Όρθρου).Τολμούμε να ανυμνούμε την Αποτειχίζουσα Θεοτόκο, όπως τολμούν και οι αθεόφοβοι Οικουμενιστές, τον Επτάστυλο Οίκο της Σοφίας να καταφρονούν, τους Θεόπνευστους και Διαχρονικούς Κανόνες να καταπατούν.

Και η Παναγία η Αποτειχίζουσα, η "τας των εναντίων εφόδους αποτειχίζουσα, και προς σωτηρίαν καθοδηγούσα ημάς" ("Άσπιλε αμόλυντε", Μικρόν Απόδειπνον) είναι το Τείχος των Πιστών, η Αποτείχισις των Ορθοδόξων, το Απόρθητον Τείχος της Αποτειχίσεως, ο τρυγμός των οδόντων και ο τρόμος των Οικουμενιστών.

Τρέμουν και πτοούνται την υποβόσκουσα ατομική ενέργεια της Αγιοπατερικής Στάσεως και Ιεράς Αντιστάσεως των Λαϊκών ως πυρηνικών αντιδραστήρων. Των Παμμεγίστων Φωστήρων τη Γραμμή απλά και απερίφραστα ακολουθούν ενώ οι εγκαταλείποντες αυτούς Δημάδες αναίσχυντα μας κατηγορούν για "Εξω-Σωματική" γονιμοποίηση σχίσματος και κυοφορία της πλάνης. Κατεδάφισαν το δικό τους Τείχος

"Άρρηκτον Τείχος και προστασίαν", "Τείχος απροσμάχητον, καταφυγήν, σκέπην κραταιάν, Όπλον Σωτηρίας", "χαίρε Όπλον και Τείχος απόρθητον, Αγία Πόλις, Δωδεκάτειχε Πόλις" (Μικρός και Μέγας Παρακλητικός Κανών).

Τί είδους "Όπλο" ειν' η Παναγία; Όπλον Πολεμικόν, Όπλον Αμυντικόν αλλά και Όπλον Επιθετικόν! Όπλον Θεϊκόν, Όπλον Αγιοπατερικόν και Αποτειχισιακόν! Δική μας Οπλήτρια η Παναγία η Οδηγήτρια, η Παναγία η Αποτειχίζουσα!

Τί είδους όπλο χρησιμοποιούν οι μοντέρνοι αντιοικουμενιτές; Οι Παραγωγοί και τροφοδότες των δικών τους όπλων, τυγχάνουν και αυτοί "Αμερικάνοι": "Ευφραίμιος υπακοή" την ονομάζουν, "διακριτική υπομονή" τη λένε... Όπλο τους η συμπόρευση και συνυπαρξία. Όπλο τους η διαιώνιση και διακοινωνία. Κάθε άλλο.

 "Η Πόλις εάλω"διά μέσου ανοιγμένης μικρής κερκόπορτας των Τειχών. Η Κωνσταντίνου Πόλις νυν μαγαρίζεται διά ορθάνοιχτων Θυρών και βλασφήμων δοξασιών των Οικουμενιστών. Ο Οικουμενικός Οίκος του Αγίου Γεωργίου μολύνεται και μιαίνεται μανιωδώς με το βδέλυγμα της ερημώσεως να ίσταται εν Αγίω Τόπω και να μνημονεύεται ως "παναγιώτατος" ο τρισκατάρατος, κερατοφόρος, εωσφόρος.

Αποτείχιση σημαίνει Περιφρούριση, Κραταιά Προστασία. Απομάκρυνση και Παρρησία. Περιχαράκωση και Ομολογία. Χαίρε Παναγία, η Αποτειχίζουσα! Εν τη διαστάσει την Ορθοδοξίαν εφύλαξας, εν τη Αποτειχίσει το του Χριστού Σώμα ου κατέλιπες Θεοτόκε.

Αποτείχιση σημαίνει Αγών ιερός, Μάχη Δαυιτική, Επίθεση καταλυτική Νέστωρος προς Λυαίον. Αέρα! Βροντοφωνούν οι ένδοξοι Μαχητές, τα ηρωϊκά της Ελλάδος Παιδιά, που σκληρά πολεμάνε. Αέρα ψιθυρίζουν και βοούν προς Κύριον οι Λειτουργοί του Υψίστου, με "σινδόνι καθαρά" κατά την απαγγελία του Συμβόλου της Πίστεως δημιουργώντας Αναστάσιμο, ιερό, Ταφοσεισμοποιό αέρα.

Αέρα φερομένης βιαίας πνοής, αντιλαλούν οι Αποτειχισθέντες και κονιορτοποιούν τις αερολογίες των αεροπειρατών και λατρευτών του Πάπα."Λέοντες πυρ πνέοντες"οι Αποτειχισθέντες, "ευκαίρως-ακαίρως ελέγχουν, επιτιμούν, παρακαλούν" (παρηγορούν) μεταγγίζοντας Αίμα και Πυρ και Ατμίδα Αγιοπατερικού Καπνού.

Άλιον, αυστράλιον ποντογενές, εντόσθιον πυρ, μέσα μου αναγεννιέται και κατακαίει τα πενθούντα εντόσθιά μου, Παναγία Δέσποινα Ελευθερώτριά μου, ότι ηλευθέρωσας τους Αποτειχιζομένους ημάς εκ της κατάρας της συνυπάρξεως μετά της φρικτούς κολασίμου Παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Ελυτρώσω ημάς, της ενόχου συμπορεύσεως "κοινωνίας μολυσμού, καν ορθόδοξος ει ο αναφέρων" (Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης).

Απορώ, και στενάζω, πώς δεν το βλέπουν αυτό, οι αυτόπται υπουργοί, υποφήτες και υπηρέτες του Λόγου, οι του Άθω Ασκητές και συνάμα δουλοπρεπείς προσκυνητές του Πατριαρχικού τους ειδώλου. Πώς δεν το βλέπουν αυτό, οι άπρακτοι και ανύπαρκτοι Μητροπολίτες, οι φιμωμένοι και συμβιβασμένοι Αγιορείτες, και το βλέπουμε εμείς οι μιγάδες και εκ των όφεων φυγάδες;

Έφθασε της Αποτειχίσεως καιρός, έφθασε σε μας η άφατος φιλανθρωπία του Φιλανθρώπου Θεού. "Υπέφθασε χερσί, ταις υβριστικαίς του αυθάδους, τομήν η δίκη επάξασα, του Θεού φυλάξαντος, το σέβας τη εμψύχω Κιβωτώ, δόξη της Θεότητος, εν η ο Λόγος Σάρξ εχρημάτισε. (β' Τροπάριον, γ' Ωδής του Β' Κανόνος)

Ω χείλη υβριστικά των αντιχρίστων Οικουμενιστών! Τομή και μάχαιρα υμάς κατέδεται. Δίκην επάξασα, το σημείον του Σταυρού χαράξασα επί των μετώπων των Αποτειχισθέντων αδελφών, που φυλάγουν το Πατροπαράδοτον Ορθόδοξον Σέβας διά της Αποτειχίσεως της Εμψύχου Κιβωτού!

"Έρως έρωτι νικάται!" Και ο αμαρτωλός, μοιχειακός και πορνικός ἐρωτας των Οικουμενιστών, νικάται και καταπατάται διά του Θεϊκού Έρωτος της Φίλης και Φιλτάτης ημών Ορθοδοξίας!

"Ει αγαπάτε Με" με πόνο παραπονιέται ο Προδομένος και Πισόπλατα Μαχαιρωμένος μας Νυμφίος, δεν θα τα κάνατε όλα αυτά, εν ονόματι της δικής Μου αγάπης.

Εάν Με αγαπούσατε, Εμένα την Μοναδική, Αποκλειστική, Υποστατική Αλήθεια, δεν θ' αγαπούσατε το ψεύδος και τη πλάνη. Δεν θα μιλούσατε για την καταδικασμένη πλάνη της αγαπολογίας.

Εάν Με αγαπούσατε, δεν θα Με απατούσατε. Δεν θα πορευόσασταν εν βουλή ασεβών, εν Παγκοσμίω Συμβουλίω "εκκλησιών"-Βλασφημιών! Δεν θα θαυμάζατε ξένον θέαμα, αλλότριον και παναιρετικόν.

 Τι θαυμάζεις Μαριάμ; Τι θαυμάζετε και σεις, ασκηταί του Άθω! "Θάμβος ην κατιδείν" (Μεγ. Παρασκευή Θ' Ώρα, Ήχ. Βαρύς) κατάπληξη "σοκ" του Μεγάλου Αντωνίου όταν Άγγελος του υπέδειξε κάποιον ανώτερον από αυτόν, όχι Πατριάρχην μα οικογενειάρχην, "μιγάδα" εν τω κόσμω, υποδημάτων τορνευτήν και άσημον, απλούν, απλούστατον δερματοποιόν.

Θυμόν Μέγαν διαισθάνομαι, εκ μέρους των Οικουμενιστών. Θυμόν Αρχιερέων, θυμόν σιγανόν, σιγοντάροντα συμπόρευσιν, προωθούντα αρρωστημένην υπακοήν και πωρωμένην "λογικήν" παραλόγων Σιγονταροοικουμενιστών. Θυμώνετε μαζί μας που σας αποκαλούμε έτσι;

"Ιταμώ θυμώ τε και πυρί, θείος έρως αντιταττόμενος, το μεν Πυρ εδρόσιζε, τω θυμώ δε εγέλα, θεοπνεύστῳ λογική, τη των Οσίων Τριφθόγγῳ Λύρα αντιφθεγγόμενος, μουσικοίς οργάνοις, εν μέσω φλογός· Ο Δεδοξασμένος, των Πατέρων και ημών Θεὸς, Ευλογητός Ει!" (Ειρμός ζ' Ωδής, Α' Κανόνος του Όρθρου).

Θυμός και οργή. "Οργίζεστε (προστακτική) και μή αμαρτάνετε." Αυτή η θεϊκή οργή, δεν είν' αμαρτωλή. Στόν θρασύτατο Οικουμενιστικό θυμό και στη φωτιά τη Παπική, ο Θείος Αποτειχισιακός έρωτας που ήταν αντίθετος με τη φλόγα των Λατινοφρόνων, από τη μια δρόσιζε τη φωτιά και από την άλλη περιγελούσε και γελούσε τελευταία με τον αθέμιτο αυτό θυμό.

Με την Αγιοπατερική όμως Θεόπνευστη λογική: "δι' ευχών των Αγίων Πατέρων ημών", με την τρίφθογγη λύρα των Οσίων Τριών Παίδων, που οι ίδιοι Αποτειχίσθηκαν από τη φουρνιά των προσκυνούντων τω Βάαλ, αντέκρουε μέσα στη φωτιά, τα Αγιοπατερικά Μουσικά Όργανα και έλεγε: Ο Δεδοξασμένος Θεός των Πατέρων (όχι των μοντέρνων "Αμερικάνων" γερόντων) και δικός μας Θεός, ας είσαι ευλογητός από μας για πάντα.

Μέσα μας βαθιά για σένα, Παναγία Αποτειχίζουσα, μια ελπίδα Πάντα-Ζεί, της σωτηρίας ημών, στων Πατέρων το "Δι' ευχών". Πάντα θα ζει , στις καρδιές μας, τις ζωές μας, η αγάπη για την Παναλήθεια, το Θεανδρικό Πρόσωπο του Χριστού, ο Οποίος δεν ανέχεται μετά αιρέσεως μολυσματικήν κοινωνίαν και δεν καταδέχεται βέβηλη συμμετοχή μετά Βελίαλ.

Φλόγα Αποτειχίσεως δροσίζουσαν απομακρυνσθέντες πιστούς, δυσσεβείς δε Οικουμενιστάς καταφλέγουσαν, τη αυτοκατακρίτω ενοχή της δειλίας αυτών. Ιούδας ο δούλος και δόλιος, "τί μοι δούναι θέλετε" διαρκώς ελογίζετο, και οι "λόγιοι" θεολογούντες σήμερον, διακαώς λογίζονται άλογον λογικήν "βασιλικής οδού", μέθοδον αναμονής και υποταγήν μίας πλάνας υπακοής στους Νεοεποχίτες Νεογέροντες, ίνα μη απωλέσουν το κτίσμα του θρόνου και το ποίμνιον αυτών.

"Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες." Μη ποιείτε τον Οίκο του Πατρός, Οίκον Οικουμενισμού. Μη λατρεύετε τα είδωλα του Διαθρησκειακού σας κανιβαλισμού.

«Ουκ ελάτρευσαν τη κτίσει οι θεόφρονες, παρά τον κτίσαντα" και εντέλοντα αφορίζεσθαι εκ μέσου αυτών των Οικουμενιστών. Πατριαρχικού "πυρός απειλήν, ανδρείως πατήσαντες" εαυτούς αφορίσαντες εξ' ηγετών αιρετικών, χαίρονες έψαλλον:

"Διάσωσον, από επικινδύνων Οικουμενιστών τους δούλους σου, Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον ΤΕΙΧΟΣ και Προστασίαν!"