Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΥΣΗ; π. Βασίλειου Βολουδάκη

Ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης τὴν Κυριακὴ 27.8.2014 στὴν αἴθουσα τῆς πνευματικῆς ἑστίας "ΥΠΑΚΟΗ" (Μαυρομιχάλη 96, στὴν Ἀθήνα) καὶ στὰ πλαίσια τῶν ὁμιλιῶν ποὺ ἐκεῖ πραγματοποιεῖ, μίλησε, ἀπαντώντας ὡς φαίνεται σὲ ἐρωτήματα ἐνοριτῶν του, γιὰ τὸ θέμα τῆς στάσεώς μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, καὶ ἀναφέρθηκε στὸ θέμα τῆς Ἀποτειχίσεως.

Ἡ ὁμιλία του (παραθέτουμε στὸ τέλος σὲ Βίντεο τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα, ποὺ δημοσιοποιήθηκε) μᾶς γέμισε θλίψη· γιατί, ἂν καὶ ἱερεῖς σὰν τὸν π. Βασίλειο συσκοτίζουν σὲ τέτοιο βαθμὸ τὴν ἀλήθεια, τότε σὲ ποιόν (ἀνθρωπίνως) νὰ ἐλπίζει κανείς;

Στὴν ὁμιλία αὐτὴ ὁ π. Βασίλειος ἀπεδύθη σὲ μιὰ προσπάθεια δικαιολόγησης τῶν ἀδικαιολόγητων, παρουσίασε μιὰ ἀλλοπρόσαλλη ἐκκλησιολογία ἀλληλοαναιρούμενων ἐκκλησιολογικῶν θέσεων, μὲ μοναδικὸ στόχο καὶ σκοπὸ νὰ καταδικάσει τὴν Ἀποτείχιση ὡς πράξη ὁδηγοῦσα ἐκτὸς Ἐκκλησίας!

Εἶναι κρίμα, π. Βασίλειε, νὰ ἐκτίθεστε κατὰ τέτοιο τρόπο καὶ νὰ κρημνίζετε ἀφ’ ἑαυτοῦ τὴν θεολογική σας φήμη! Περισσότερο δὲ καὶ οὐσιαστικὰ εἶναι κρίμα (γιατὶ αὐτὸ τὸ κρίμα ἔχει αἰώνιες διαστάσεις, ἐὰν δὲν γίνει κάποια ἐπανόρθωση) νὰ γίνεσθε κακοδιδάσκαλος καὶ διαστροφέας τῆς Ἁγιοπατερικῆς μας Παραδόσεως. Ἀκόμα καὶ ὁ πνευματικός σας Πατέρας, ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, εἶχε ἀποφανθεῖ περὶ ἀποτειχίσεως ξεκάθαρα, τότε ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἦταν στὰ σπάργανα: ἡ ἀποτείχιση εἶναι κανονικὴ πράξη ποὺ προβλέπεται ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας! Εἶχε συγκεκριμένα γράψει:

«Ἂν δὲ ἡ συνείδησίς τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύῃ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύσῃ τὸ μνημόσυνον του, συμφώνως τῶ ΙΕ΄ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοῦτο ὅμως εἶνε τὸ ἔσχατον βῆμα, εἰς ὃ δύναται νὰ προχωρήσῃ, ἂν θέλῃ νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας" (σελ. 89).

 Ἡ ἀποτείχιση εἶναι, «κανονικὸν δικαίωμα... Ἄν τις, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοῦ, παύσῃ τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ!» (Τὰ Δύο Ἄκρα, σελ. 90).

Παραθέτουμε τὴν ὁμιλία τοῦ π. Βασιλείου καὶ θὰ ἐπανέλθουμε γιὰ τὸν σχολιασμό της.

 

π. Βασίλειος Βολουδάκης:

Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΥΣΗ;

Ὁ ὅρος «Ἀποτείχιση» εἶναι ἀπορριπτέος, διότι (ὅταν) ἀποτειχίζεται κάποιος, βγαίνει ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, ἐκτὸς τῶν τειχῶν, εἶσαι ἐξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τί θὰ πεῖ «ἀποτειχίζομαι»; Μόνος σου, δηλαδή ὁμολογεῖς ὅτι εἶσαι ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἄρα, τί ἐπιδιώκεις; Ἡ λέξη αὐτὴ εἶναι ἀδόκιμη, διότι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες μιλοῦν ὅτι, ἐὰν κοινωνήσει κάποιος μὲ ἀκοινώνητο, ἀκοινώνητος θὰ εἶναι κι ἐκεῖνος. Τώρα, ποιός εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κοινωνεῖ μὲ ἀκοινωνήτους. Ἐὰν ἐννοήσουμε ὅτι κάποιος ὀρθόδοξος Ἱεράρχης μετέχει σὲ συμπροσευχή –γιατὶ καὶ ἡ ἁπλῆ προσευχὴ εἶναι ἐφάμαρτη– μετέχει σὲ συμπροσευχὴ μὲ αἱρετικό, αὐτὸς ὁ Ἐπίσκοπος κατὰ Θεὸν εἶναι ἀκοινώνητος πλέον, δηλαδὴ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός, χάνει τὴν Θεία Χάρη, δὲν λογίζεται ἀπὸ τὸ Θεὸ Ἐπίσκοπος.

Ὅμως ἡ ἐπίγεια Ἐκκλησία ἔχει μία ἀποστολὴ νὰ προστατεύει τοὺς πιστούς,
ὥστε νὰ λαμβάνουν τὴ Θεία Χάρη, ὁσάκις πλησιάζουν νὰ δεχθοῦν τὰ μυστήρια καὶ δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα, τὴν ἐνημέρωση νὰ πληροφορηθοῦν τὸ τί ἔχει κάνει ὁ κάθε ἱερεὺς καὶ κάθε ἐπίσκοπος, ὥστε νὰ ξέρουν κι αὐτοὶ ποῦ θὰ ἀπευθυνθοῦν ἢ νὰ φυλαχθοῦν ἀπ’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο. Ἕως ὅτου λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα, δὲν ἀποφανθεῖ ὅτι αὐτὸς εἶναι ἀκοινώνητος, δὲν μπορεῖ ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς νὰ τὸν θεωρεῖ ἀκοινώνητο, διότι τότε πλέον παίρνουμε ἐμεῖς τὴν θέση τῆς Ἐκκλησίας, ὑποκαθιστοῦμε τὴν Ἐκκλησία καὶ παίρνουμε ἐμεῖς ἀποφάσεις, ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς, λέγοντας ὅτι Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει, εἶμαι ἐγὼ ἡ Ἐκκλησία.

Δὲν εἶναι ἔτσι. Ἰσχύει ἐδῶ, αὐτὸ τὸ ὁποῖον ἔλεγε ὁ θεῖος Χρυσόστομος: «Ὁ Θεὸς οὐ πάντας χειροτονεῖ, ἀλλὰ διὰ  πάντων ἐνεργεῖ διὰ τὸ σωθῆναι τὸν λαόν».

Ὁ Θεὸς (δηλαδή) δὲν χειροτονεῖ τὸν καθένα, ἐπειδὴ ἔχει συμμαρτυρία ἀπ’ τὸν πνευματικό του, ἢ τὸν χειροτονεῖ ὁ Ἐπίσκοπος, αὐτοὶ μπορεῖ νὰ πέσανε ἔξω, δὲν τὸν χειροτονεῖ ὁ Θεός· ἐφόσον, ὅμως, ἡ ἐπίγεια Ἐκκλησία τὸν χειροτόνησε καὶ ὁ λαὸς τὸν ξέρει ὡς κληρικό, ἐνεργεῖ ὁ Θεός, δηλαδὴ συμμορφώνεται καὶ ὁ Θεός, ταπεινώνεται ὁ Θεός, ὑπακούει ὁ Θεὸς στὴν ἐπίγεια ἱεραρχία, καὶ ἐνεργεῖ διὰ μέσου αὐτοῦ, «διὰ τὸ σωθῆναι τὸν λαόν».

Μπορεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἱερεὺς ποὺ τελεῖ νὰ μὴν κοινωνεῖ, διότι ἡ Χάρις συστέλλεται καὶ δὲν ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ δεχθεῖ τὴ Χάρη, κοινωνεῖ κρασὶ καὶ ψωμὶ ὁ ἀνάξιος, ὡστόσο, μεταδίδει Σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ.

Λοιπόν, εἶναι πολὺ λεπτὰ θέματα αὐτά, διότι, ἐὰν ἀκολουθήσουμε αὐτὴν τὴν λογικὴ καὶ ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς ἀποφασίζει ποιός εἶναι ἀκοινώνητος, τότε πλέον θὰ γίνουμε χίλια κομμάτια ὡς Ἐκκλησία. Θέλει πάρα πολὺ προσοχὴ λοιπόν.

Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νὰ καταφερθοῦμε ἐναντίον τῶν πράξεων αὐτῶν, ἐναντίον τῶν ἀντικανονικῶν καὶ ἀντιθεολογικῶν καὶ ἀντιπνευματικῶν ἐνεργειῶν κάποιων ἐπισκόπων ἢ καὶ ἱερέων, καὶ ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νὰ τοὺς θεωρήσουμε ἤδη ὅτι εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Βεβαίως, ὅσο μποροῦμε, δὲν θὰ συλλειτουργοῦμε μὲ αὐτούς, ὅσο μποροῦμε, ἀλλά, ἐάν, φερ’ εἰπεῖν, ἔρθει ὁ Πατριάρχης ποὺ εἶναι ὁ ὑπ’ ἀριθμὸν ἕνα ποὺ ἔχει ἐπικοινωνία ὄχι μόνο μὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀλλοθρήσκους, σᾶς λέω, ἔγινε τὸ συλλείτουργο τῶν Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν στὴν Κων/πολη, ὄχι μόνο τώρα, ἀλλὰ καὶ πρὸ ἐτῶν ποὺ ζοῦσε ὁ Ἅγιος Πατριάρχης ὁ Παῦλος, ὁ Σερβίας, Ἅγιος, δὲν συλλειτούργησε μὲ ὅλους; Εἶπε ὅτι ἐγὼ δὲν συλλειτουργῶ, γιατὶ εἶναι ἀκοινώνητοι αὐτοί; Ἐφ’ ὅσον λοιπόν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν συλλειτουργεῖ στὸ συλλείτουργο τῶν Προκαθημένων τῶν Ἐκκλησιῶν, μὲ αὐτὴ τὴν λογικὴ ποὺ λένε οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, μεταφέρει τὴν ἀκοινωνησία σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Διότι ποιός δὲν θὰ λειτουργήσει μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο; Ἐὰν δεχθοῦμε, λοιπόν, ὅτι ἐπειδὴ συλλειτούργησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος μὲ τὸν Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος μετέχει σὲ λειτουργίες ἑτεροδόξων ἢ συμπροσευχὲς καὶ δὲν ξέρω τί ἄλλο, ἄρα εἶναι ἀκοινώνητος, ἐὰν εἶναι ἀκοινώνητος ὁ Πρῶτος τῆς ἑλλαδικῆς Ἱεραρχίας, τότε ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ εἶναι καθαρὸς ἀπὸ ρύπου τέτοιου εἴδους. Βλέπετε ποῦ ὁδηγούμεθα; Γι’ αὐτὸ θὰ στηλιτεύουμε τὴν πλάνη, δὲν θὰ συμμετέχουμε, ἀλλὰ μέχρι ἑνὸς ὁρίου. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ ἀποτειχίσεις εἶναι ἀποτυχημένες. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια.

Ἀκροατής: Καὶ φέρνουν ὡς παράδειγμα παλαιότερες ἐποχὲς τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων, ποὺ ἕνας Ἅγιος, ἂς ποῦμε ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, στήριζε τὴν ἀλήθεια, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι τὴν εἶχαν προδώσει...

π. Βασίλειος: Ἔ λοιπόν, ὁ ἅγιος Μάξιμος τί εἶχε κάνει, δική του Ἐκκλησία; Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης; Ὑπῆρχε μεγαλύτερος ἀγωνιστὴς τῶν πατρώων παραδόσεων; Ὄχι, δὲν ὑπῆρξε. Εἶχε διακόψει τὴν κοινωνία τὴν ἐκκλησιαστική; Ἐδῶ, εἶχε διατάξει ὁ αὐτοκράτορας νὰ τὸν ραβδίζουν, νὰ τὸν δέρνουν, ἐπειδὴ ἦταν ὑπέρμαχος τῶν ἁγίων Εἰκόνων καὶ ἔλεγε: Σᾶς παρακαλῶ πάμε σὲ ἕνα μέρος ἐρημικὸ νὰ μὲ δείρετε, νὰ μὴ διασυρθεῖ τὸ βασιλικὸ ἀξίωμα ὅτι δέρνετε ἕνα μοναχό.

Τέτοιες εὐαισθησίες, τέτοια λεπτὀτητα εἶχαν οἱ Ἅγιοι καὶ τολμοῦμε νὰ συγκρίνουμε τοὺς ἑαυτούς μας μὲ αὐτοὺς τοὺς Ἁγίους; Νὰ μὴν διασύρετε, δηλαδή, τὸ βασιλικό, τὸ αὐτοκρατορικὸ ἀξίωμα, ὅτι δέρνουν ἕναν Ἡγούμενο μέσ’ στὸ Μοναστῆρι! Λοιπόν, ἀκόμα κι ὁ Ἰούδας θαυματουργεῖ, τὸ λέγει ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας: τί σοῦ ὑστέρησα καὶ ἔγινες προδότης; Κι αὐτὸ τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ γίνει γιὰ νὰ μᾶς δείξει ὅτι ἡ ἱερωσύνη, ἀσχέτως τῆς ἀρετῆς τῶν κληρικῶν, θαυματουργεῖ!