Εις ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ Νικολάου Σωτηροπούλου, του π. Ευστ. Κολλά

Πηγή: "Ἀποτείχιση"

Όταν κάποιος αποθάνει (=φύγει απ' αυτόν εδώ τον μάταιο κόσμο, γιατί «ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν», (Εβρ. 13,14), οι άμεσα δικοί του άνθρωποι, και οι φίλοι του, προσπαθούν να στολίσουν την μνήμη του με τα καλύτερα λόγια. Όμως, ο αποδημήσας αείμνηστος αγωνιστής για την Ορθοδοξία μας, Νικόλαος Σωτηρόπουλος, δεν έχει ανάγκη από αυτή την μεγαλοψυχία των ανθρώπων, γιατί απλούστατα υπήρξε καλός, ως άνθρωπος, ως Χριστιανός Ορθόδοξος, αλλά και ως δάσκαλος της Ορθοδόξου Θεολογίας, που με γενναιότητα ορθοτόμησε τον λόγον της Ορθόδοξης Χριστιανικής αλήθειας, και μάλιστα, «ευκαίρως ακαίρως, έτοιμος πάντοτε εις απολογίαν παντί τω αιτούντι λόγον περί της ελπίδος υμών», μη ορρωδώντας (=διστάζοντας), προς τούτο, ο γενναίος αθλητής, προ ουδενός (2 Τίμ. 4,2 - Α' Πέτρ. 3,15).

Όμως η αλήθεια δεν δοξάζεται πάντοτε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο, αλλά τουναντίον πολλάκις ΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ, διό και ο μακαριστός Νικόλαος Σωτηρόπουλος, για τον Ορθόδοξο αυτό αγώνα του, δεν εξαιρέθηκε από αυτόν τον κανόνα, και δεν απέφυγε την «σταύρωση». Έπεσε θύμα ανάξιων
της αποστολής τους Ταγών της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, αντίχριστων, οργάνων «του θεού του αιώνος τούτου» (2 Κορ. 4,4), και τον τιμώρησαν με την εσχάτη των Εκκλησιαστικών ποινών, με τον Εκκλησιαστικό ΑΦΟΡΙΣΜΟ. Έγινε δηλαδή καταραμένος. Τον απόκοψαν από την σώζουσα Ορθόδοξο Εκκλησία μας, διότι τόλμησε, να ορθώσει το Ορθόδοξο ανάστημά του, να ορθοτομήσει τον λόγον της αληθείας. Τόλμησε να υπερασπιστεί το ζώντα Θεό του, τον αρχηγό της πίστεώς του, τον Σωτήρα του, και Σωτήρα του κόσμου, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, που διεσύρετο σκαιότατα, από ανάξιο της αποστολής του Ταγό της Ορθοδόξου κατά Ανατολάς Μιάς, Αγίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας μας! Αλλά η ποινή αυτή του μεγάλου αφορισμού, του αποβιώσαντος Νικολάου Σωτηροπούλου, είχε ήδη αρθεί, ευθύς ως επεβλήθη, γιατί του είχε επιτραπεί, να εκκλησιάζεται, να κοινωνεί των Αχράντων Τιμίων Δώρων, και να κηρύττει, επ' Εκκλησίας, τον λόγο του Θεού, και τούτο γινόταν μέχρι την εκδημία του, γεγονός που σημαίνει, αναντίρρητα, ότι αφορισμός πλέον δεν υπήρχε, είχε ήδη αρθεί. Εδώ, νομίζω, ότι επιβάλλεται, να επανέλθουμε στον Εκκλησιαστικό ΑΦΟΡΙΣΜΟ, και να αναλύσουμε, το τι ακριβώς είναι; ο Εκκλησιαστικός αυτός ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ, και τι ισχύ έχει για ένα Χριστιανό.

Ο Αφορισμός είναι ποινή που επέβαλλε η Ιουδαϊκή Συναγωγή στους Ιουδαίους (Έσδρα 10,8. πρβλ. Ματθ. 18,17). Στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική κατά Ανατολάς Εκκλησία το «αφορίζειν», σημαίνει αποπομπή του πιστού από την Εκκλησία, και επιβάλλεται μόνον γιά λόγους απιστίας, ανηθικότητας, και αμετανοησίας, παρά τις επανειλημμένες απόπειρες, προς τούτο, της Εκκλησίας (Πράξ. 8,20-23 - Β' Θεσ. 3..6-14 - Β' Ιωάν. 10,8-11).

Πλέον συγκεκριμένα, οι αφορισμοί στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι δύο. Ο Δίκαιος και ο Άδικος, α'. Ο Δίκαιος ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ είναι πνευματικός θάνατος. Ο Χριστιανός τίθεται εκτός Εκκλησίας, εκτός σωτηρίας, είναι καταραμένος, και, ουσιαστικά, παραδίνεται στο Σατανά. Γιά το λόγο αυτό θα πρέπει να επιβάλλεται με προσοχή και πολλή περίσκεψη, (προσωπική μου δε γνώμη είναι, ο ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ αυτός να μην επιβάλλεται ποτέ. Ένας είναι και μάλιστα Δίκαιος Κριτής, ο Κύριος...).

β'. Ο Αδικος ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ, όταν επιβάλλεται, το θείον κρίμα ποτέ δεν φτάνει στον αφορισμένο, διότι αυτός που τον αφόρισε, δεν έκρινε κατά θείαν κρίσιν, αλλά κατά ίδιον θέλημα, και ουσιαστικά το θείον κρίμα βαραίνει τους κατηγόρους του, και τον ίδιο, ή τους ίδιους που τον αφόρισαν. Ο Βυζαντινός Κανονολόγος Ματθαίος Βλάσταρις σημειώνει με έμφαση: «τον αφορίσαντα, παραλόγως, ευλόγως ευθύνεσθαι», («Σύνταγμα κατά Στοιχείον», Κεφ. 15. «Περί Αφορισμού», ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΘΕΙΩΝ & ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ», Γ. ΡΑΛΛΗ - Μ. ΠΟΤΛΗ, τόμ. ΣΤ', σελ. 109).

Συνεπώς, στην περίπτωση του αφορισμού του αείμνηστου Νικολάου Σωτηροπούλου, λογικά, υπόλογοι έναντι του Θεού πρέπει να είναι, και είναι, όλοι αυτοί που τον κατηγόρησαν, και αυτοί που τον αφόρισαν αδίκως, και ως εκ τούτου, ο αείμνηστος, γνώστης των ιερών Κανόνων, ουδέποτε θεώρησε τον εαυτόν του αφορισμένον, από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, αφού δεν όφειλε να τον τηρήσει, διότι δεν κλήθηκε να απολογηθεί, και τον καταδίκασαν αναπολόγητο. Ο θείος Μάξιμος, επ' αυτού, είναι λίαν σαφής και κατηγορηματικός, και δηλώνει απερίφραστα: «εάν παρά τον σκοπόν του Θεού αφορίση ο Ιεράρχης, ουχ έπεται αυτώ το Θείον κρίμα. Κατά γαρ θείαν κρίσιν, και ου διά θέλημα ίδιον, ταύτα οφείλει επιφέρειν», (ΠΗΔΑΛΙΟ σελ. 34-36, πρβλ. Καν. 5ος Α' Οικουμ. Συνόδου).

Κατόπιν των όσων εξετέθησαν ανωτέρω, ΕΡΩΤΑΤΑΙ: Γιατί, ως λέγεται, δεν έγινε η Νεκρώσιμος Ακολουθία στην γενέτειρά του Ιερά Μητρόπολη Ναύπακτο, ή στην Πάτρα, όπου και διέμενε τον περισσότερο καιρό ο μακαριστός Νικόλαος Σωτηρόπουλος, και έγινε στην περιφέρεια Αιτωλίας και Ακαρνανίας;

ΓΙΑΤΙ, οι Ιεράρχες που παραβρέθηκαν εκεί, δεν ετέλεσαν την Νεκρώσιμον Ακολουθία; Αλήθεια δεν είναι γνώστες των Οικουμενικών Ιερών Κανόνων, ως Επίσκοποι της Ορθοδόξου Εκκλησίας Εκείνου;

ΓΙΑΤΙ, και γιά ποίον ακριβώς λόγο, οι εκεί Επίσκοποι, αποποιήθηκαν το Εκκλησιαστικό τους αξίωμα, και την ιερή αποστολή τους; Ποίον, ή ποίους, φοβήθηκαν, και προτίμησαν να σκανδαλίσουν τους πιστούς και εκείθεν; Ποίος, ή ποίοι, τους απαγόρευσαν το αναφαίρετο αυτό δικαίωμα, να τελέσουν την Νεκρώσιμο Ακολουθία, και υπήκουσαν, ευτελίζοντες έτσι το αξίωμάτους; Ποίος, αντίχριστος έδωσε εντολή, να μην ενταφιαστεί, ως λέγεται, εντός κοιμητηρίου, ο αείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος, όταν αυτοί οι δηλώνοντες αναφανδόν αντίχριστοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, ενταφιάζονται εντός των κοιμητηρίων μας;

Αδυσώπητα ερωτήματα, Σεβασμιώτατοι, που απαιτούν, και οφείλετε, να δώσετε ειλικρινές απαντήσεις, διότι προκαλέσατε ΤΟΝ ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΜΟΝ, με αυτή την αντι/Εκκλη- σιολογική συμπεριφορά σας!! Πρέπει λοιπόν να άρετε αυτόν τον σκανδαλισμόν που προκαλέσατε στους πιστούς και εκείθεν, διότι αν δεν το πράξετε, τότε ουσιαστικά, με την παρουσία σας εκεί, προσάψατε, ως μη όφειλε, μομφήν στη μνήμη του μακαριστού Νικολάου Σωτηροπούλου, ότι δηλαδή «δικαίως τελούσε έν αψορισμώ!!». Ξεκαθαρίστε λοιπόν την θέση σας, Σεβασμιώτατοι, γιατί δημιουργήσατε, με την αντι/Εκκλησιολογική αυτή συμπεριφορά σας, και σοβαρά Κανονικο/Εκκλησιολογικά ερωτήματα, αλλά και εύλογα Θρησκευτικό/Εθνικά, που απαιτούν οπωσδήποτε «εν αληθεία» διευκρινίσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, γιατί «ου γαρ εστίν ακαταστασίας ο Θεός, αλλά ειρήνης... πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω», (Α' Κορ. 14,33 - 40)..

Όσον αφορά τον άδικο αφορισμό του Μακαριστού Νικολάου Σωτηροπούλου είναι γνωστή η συμπεριφορά, και το αιτιολογικό της, που προέβαλλε ο Ιερός Χρυσόστομος, ό¬ταν δεν παραστάθηκε στη Σύνοδο, περί τον Θεόφιλον, και τον αφόρισαν, αλλά ο άγιος δεν τήρησε τον αφορισμό του!! «Δεν παραστάθηκα, υποστήριξε στη σύνοδο που επανελήφθη, εις την κρίσιν ολότελα, ούτε τας κατηγορίας ήκουσα των κατηγόρων μου, ούτε παντελώς καιρός μου εδόθη διά να απολογηθώ», (πρβλ. 84ο Καν. Αγ. Απ/λων). Ακριβώς τούτο συνέβη και στον αείμνηστο Νικόλαο Σωτηρόπουλο. Τον καταδίκασαν, οι αντίχριστοι, αναπολόγητο με τη ψευτοσύνοδο του αιρετίζοντος Φαναριού, σε ΑΦΟ¬ΡΙΣΜΟ, αλλά ο ζών Θεός, «ο ερευνών νεφρούς και καρδίας» (Αποκ. 2,23), αυτόν τον αφορισμό, τον μετέτρεψε σε ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ για τον Ουρανό, την Βασιλεία των ουρανών, γιατί ο αείμνηστος υπήρξε ένας πραγματικός μάρτυρας του Θεάνθρωπου σωτήρα μας Ιησού Χριστού.

Χαίρε λοιπόν αδελφέ, Νικόλαε, διότι, μέσα σε μιά αλλο¬πρόσαλλη εποχή, όπου τα πάντα τελούν εν συγχύσει, και θυσιάζονται στο βωμό των αξιωμάτων, της δόξας, και των απολαύσεων του κόσμου τούτου, κινούμενοι από ελατή¬ρια απιστίας και λαθεμένους υπολογισμούς, άνθρωποι του «φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» (Α' Κορ. 15,32). Προτίμησες, αδελφέ, να μείνεις ταπεινός, και πιστός δούλος Εκείνου, του Σωτήρα μας Θεάνθρωπου Ιη¬σού Χριστού. Χαίρε, διότι είσαι μακαρισμού άξιος, κατά το λόγο του ιδίου του Κυρίου μας, «μακάριοι εστε όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι, και όταν αφορίσωσιν υμάς, και ονειδίσουσιν και εκβάλωσι το όνομα υμών ως πονη¬ρόν, ένεκα του υιού του ανθρώπου... ψευδόμενοι ένεκεν εμού», (Λουκ. 6,22, πρβλ. Ματθ. 5,1-12)...

Αδελφέ Νικόλαε, άνθρωπε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών. Ζούμε σε δύσκολες ημέρες, και έρχονται και οι δυσκολότερες.... Αιωνία σου η μνήμη.