ΣΙΓΟΝΤΑΡΟ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ, ΑΣΟΦΙΑ ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ, Νικολάου Πανταζή

τοῦ θεολόγου Νικολάου Πανταζῆ

Χωρίς να γνωρίζω τον π. Αθανάσιο Μηνά προσωπικώς, χωρίς να έχω πράγματι τίποτε προσωπικό μαζί του, μένω κυριολεκτικά άναυδος στη θρασύδειλη διαστροφή του «νοός Χριστού» και την «ασκεπή» πώρωση της Αγιοπατερικής Νοοτροπίας.

Το ιερατικό λειτούργημα καταντά κοσμικό επάγγελμα, όχι μόνο όταν κανείς αποβλέπει βιοποριστικά στην υλική μισθαποδοσία, αλλά και όταν συσχηματίζεται με τον κόσμο, γίνεται ο ίδιος «κόσμος» όταν αποκτά την νοοτροπία του μοντέρνου εκκλησιαστικού κόσμου και διαθέτει εκκοσμικευμένον πια νουν.

Ποιανού όμως κόσμου; Ναι, υπάρχει και ο Σιγονταρο-οικουμενιστικός κόσμος. Υπάρχει ο τάχα Αντι-Οικουμενιστής κόσμος που κοσμεί κακάσχημα, στολίζει θλιβερά και αμαυρώνει
καταθλιπτικά το ολσιθαίνον Εκκλησιολογικό Υπόστρωμα.

Αυτοί που δεν τους αρέσει ο ακριβέστατος και πανάριστος όρος «Σιγονταρο-οικουμενιστής» και το θεωρούν τάχα «βρισιά», εμμέσως πλην σαφώς ομολογούν με την εγωϊστική τους αντίδραση, την αλήθεια του πράγματος και ακρίβεια του όρου. Υποσυνείδητα γνωρίζουν όμως πως τοιούτοι είναι επακριβώς, όνομα και πράγμα, διότι κυριολεκτικώς σιγοντάρουν την παναίρεση, μένοντες άπρακτοι και σιγανοί, αδύναμοι και «κουτσοί», λαλίστατοι όμως και «τρανοί» στη θεωρία των λόγων. Παντελώς τε και πλήρως ΑΝΤΙΠΑΤΕΡΙΚΟΙ.

Σιγοντάρω και «τρενάρω», παρατείνω κι’ επεκτείνω, υπο-στηρίζω και διαιωνίζω. Κι’ όταν άλλοι αποκαλύπτουν αυτή μου την απραξία και ενοχή, τους κολλώ τη ρηχή ρετσινιά του «υβριστή», την φτηνή και πρόχειρη ετικέτα του «φονταμενταλιστή».

Σίγουρα έχουμε όλοι μας ακούσει τη χιλιοπιπιλισμένη φράση: «όπως κάνει όλος ο κόσμος!» Έτσι και οι «δεινοί» και «Πατερικοί» κατά τα άλλα Αντι-οικουμενιστές. Καταδικάζουν θεωρητικώς, χαρτοπολεμικώς την Παναίρεση, αλλά… όπως κάνει όλος ο Αντι-οικουμενιστικός, Εκκλησιαστικός Κόσμος, αποφεύγουν, για διαφόρους λόγους ο καθένας, να διακόψουν τη Μνημόνευση του Αιρετικού κατά τα άλλα, Πατριάρχη!

Για ποιάν ιερότητα, ως ιερωμένοι, μας μιλούν; Γιατί δεν κάνουν πράξη, όλα όσα διατείνονται πως ακολουθούν; Γιατί διαγράφουν των Αγίων Πατέρων την Οδό και στέκονται εφευρέται του κακού, της παρατάσεως και προωθήσεως της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού;

Ο κάθε κοσμικοποιημένος και συμβιβασμένος πια «ιερωμένος» χάνει κάθε ιερότητα και αποποιείται κάθε Αγιοπατερική Πατρότητα, όταν από τη μια αναφέρει και παραπέμπει σε μέγιστα ονόματα του Νοητού Στερεώματος της Μυστικής Σιών, και από την άλλη αρνείται να ακολουθήσει το υποδειγματικό κατά πάντα καθ’ ημάς παράδειγμά τους.

Προσωπικώς, εάν ήμουν ιερεύς, θα απέφευγα από ευσυνειδησία και ντροπή μάλιστα, να αναφέρομαι στον Άγιο Γρηγόριο το Παλαμά και τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, όταν οι ίδιοι ΔΙΕΚΟΨΑΝ τη Μνημόνευση του αρετικού τους Προϊσταμένου και εγώ αρνούμαι να τους ακολουθώ.

Τα συγκεγκριμένα Πατριαρχικά Έγγραφα και κατάπτυστα Πρακτικά του Αισχρού αυτού Αναθεματισμού ενός Μεγάλους Πατρός και Αγίου από Αιρετικό, Παπικό, Λατινόφρονα Πατριάρχη, αναφέρουν:

«Τον Παλαμάν (ντροπή και ασέβεια να μην αναφέρεται στον ΑΓΙΟ με το πρώτο του όνομα και την επισκοπική του ιδιότητα «Γρηγόριον Θεσσαλονίκης) και τους ομόφρονας αυτού, (ήταν και άλλοι πολλοί ήρωες, ομόφρονες, Χριστόφρονες και Πατερόφρονες ιερείς οι οποίοι ΔΙΕΚΟΨΑΝ μαζί με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά την Ένοχη, Δογματική, Ενωτική και Μολυσματική Μνημόνευση και μάλιστα ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΜΗΣ), ...τολμήσαντας ακανονίστως και ακρίτως αποκόψαι το μνημόσυνόν μου, (αυτό το «μου», το εγωϊστικό, το σατανικό του «ΜΟΥ», πως τολμάτε, ώ φανατικοί της Ορθοδοξίας «ταλιμπάν» να ΠΑΥΕΤΕ το Μνημόσυνόν ΜΟΥ) τω από της ζωαρχικής και Αγίας Τριάδος δεσμώ καθυποβάλλομεν, (ποιός τη χάρι σας!) και τω αναθέματι παραπέμπομεν. Η υπογραφή (η Αυτοκρατορική) Ιωάννης ελέω Θεού (δηλαδή δεσποτοκρατικώ δακτύλω) Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και οικουμενικός πατριάρχης (Μείζων και Υπερτελής Οικουμενικότητα!)» (P.G. 150, 863D).

Αξίζει και πάλι εδώ να σημειωθεί, η απόλυτη διαστροφή των όρων και των ονομάτων. Καθυποβάλομεν, λέγει, εμείς οι υπέρτατοι και υπερτελείς, της Οικουμένης πάσης, ολοκλήρου της γης, οι αυταρχικοί δεσποτοκράτες και τύρρανοι κανονικοί, αυτούς του «αντικανονικούς» οι οποίοι «αντικανονικά» (ενώ ήταν απολύτως και ακριβώς ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ, κανονικότατες οι πράξεις και οι ενέργειές τους) αυτούς τους τολμήσαντας (ΙΔΟΥ η ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΤΟΛΜΗ ΚΑΙ ΘΕΙΚΗ ΓΟΗΤΕΙΑ, ώ γόητες και αερολόγοι) τους τολμήσαντας «ακρίτως», δηλαδή αυθαιρέτως και αδιακρίτως!

Τι ντροπή! Τι κατάντεια, τι άισχος! Οι διαβρωτικά αδιάκριτοι, διαβολεμένοι και δουλοπρεπείς, να κατηγορούν τους ΠΑΤΕΡΕΣ ως δήθεν «αδιακρίτους» ενώ είχαν την Κρίσιν του Πατρός, την έγκρισιν του Υιού και την διάκρισιν του Παναγίου Πνεύματος, «σταμπάρονται» τώρα ως αδιάκριτοι και κατάκριτοι διότι εκληρονόμησαν εις ημάς την διάσπασιν, τη διχόνοια την Θεϊκή και όχι την ομόνοια την κοσμική που χωρίζει από το Θεό! (Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος). Και όπως διατυμπάνιζε ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος: «Εάν ζούσαμε ΠΑΤΕΡΙΚΑ, θα είχαμε όλοι πνευματική υγεία, την οποία θα ζήλευαν και όλοι οι ετερόδοξοι, και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα!» Αφήστε λοιπόν τα άκαρπα κηρύγματα!

Οι Πατέρες, ώ προπάτορες της πανσπερμιακής της Πίστεως διασποράς, δεν ανέμεναν παθητικά, αρρωστημένα και υποθετικά τη σύσταση και σύγκλιση μελλοντικής Συνόδου. Δεν περίμεναν να δουν σα πλανεμένο όραμα, ώ πλανεμένοι οραματιστές Αχρι-καιρίτες, κάποιο δικαιολογητικό «κοινό Ποτήριο!»

Το Αίμα του Χριστού καταστάται «κοινό» με μόνη απλή συμπροσευχή και Μνημόνευση Μολυσματική ονόματος Αιρεσιάρχου. Μη καταστείτε και σεις λοιπόν, κοινόν και άχρηστον τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά ο οποίος παναληθώς, διεκήρυττε τρανώς πως «ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΝΩΝΕΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ!»  Κι’ είστε σεις «Ορθόδοξοι»; Και επιθυμείτε να τιμάσθε ως «Ορθόδοξοι»; Τότε, Αποτειχισθείτε! Τότε της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσεσθε!

Κι’ έρχονται οι «ορθόδοξοι» μεταπατέρες, οι νεοηγούμενοι και νεογέροντες να επικαλούνται «λόγους διακρίσεως», όταν στην ουσία, σήμερα, δεν συντρέχουν ουδόλως τέτοιοι λόγοι. Είχαν κάθε δικαίωμα οι Άγιοι Γέροντες Παϊσιος, Πορφύριος και Ιάκωβος να επικαλούνται διάκριση και συστολή, εξ’ αιτίας της καλπαζούσης και υπερεχούσης φλογός των Νεοσυστάτων Συνόδων και ζηλωτικών Παρασυναγωγών. Οι αληθώς Αποτειχθέντες όμως δεν φτάνουμε μέχρις εκεί.

Ημείς δε τι; Ω ιερείς του Υψίστου! Υψώσατε κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων! Μιμηθείτε τους Αγίους Πατέρες, τους οποίους επικαλείσθε. ΠΑΥΣΑΤΕ χαρτοπολεμικόν πυρ και αναλάβατε την Αγιοπατερικήν Πανοπλίαν του Θεού ήτις εκτέμνει πάσαν παναιρετικήν κακίαν. ΠΑΥΣΑΤΕ το βλάσφημον και μολυσματικόν Μνημόσυνον.

Μην αναρωτιέστε, ώ ταλαίπωροι, (και αυτό δεν είναι ύβρις, το να εντοπίζει κανείς μιαν ανέσπερη ταλαιπωρία και καρδίας κυριαρχία με ανεπίτρεπτη ελαφρότητα και αποκαρδιωτική συμβατότητα στην πλάνη) «γιατί τόση στεναχώρια από πλευράς ορθοδόξων για ένα απλό, ανθρώπινο εναγκαλισμό Πατριάρχη-Πάπα…»

Είναι υπέρτατο ζήτημα ζωής και θανάτου! Δεν στεναχωριόμαστε απλώς. Δεν αναρωτιόμαστε απαθώς. Ναι, ο συνειδητά Ορθόδοξος Χριστιανός δεν «στέκεται προς εαυτόν» αναρωτών άραγε «τι ζόρια να τραβάει;» Δεν διαγράφει ημίν τον σκελετόν της πλήρους «ελαφρομυαλοσύνης…» μιας δήθεν «απλής, πολιτικής, διπλωματικής Μνημόνευσης…»

ΟΠΩΣ όμως και να την βαφτίσετε, δεν ήταν καθόλου απλή, ούτε καν πολιτική (πολιτικάντικη και ποικάντικη) τάχα διπλωματική. Ήταν καθαρώς Λειτουργική, Μυστηριακή, Δογματική, Ενωτική και κατά πάντα Υποδουλωτική. Αυτά να λέτε στο Λαό. ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Ουχί εν λόγοις αλλ’ εν έργοις! ΤΟΛΜΗΣΑΤΕ εσείς ΠΡΩΤΟΙ να ΠΑΥΣΕΤΕ το Μνημόσυνον, ας υποστείτε ΔΙΩΓΜΟΝ κανονικόν ένεκα χρήσεως «δικαιώματος» ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ, και έπειτα ελάτε να μας κάνετε κυρήγματα του τύπου:

«Ουκ αρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία» όταν εμείς, οι τυ Υψίστου Ιερείς σε απαρνιούμαστε με αρνήσεις χίλιες δεκατρείς φοβούμενοι και δειλιάζοντες τολμήσαι το Αιρεσιαρχικόν Μνημόσυνον αυτού παύσαι!

Πάψτε τα σάπια! Τι μας λέτε; «Ου ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας». Ψεύτες, διαψεύδετε και ασεβείτε στους παραδώσαντας το Σέβας! Καταφρονείτε την Αγιοπατερική Οδό και συστήνετε σε μας Νεοπλατωνική, Αχρικαιρίτικη Οδό. Τα περί θεώσεως και ακτίστου φωτισμού, αλλού!

Προσέξατε, σας άκουσε ο Θεός. Και Αυτός ου μυκτηρίζεται, δεν κοροϊδεύεται, δεν γελιέται! «Ει δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα»!!!!!! Πως το είπατε αυτό; Ναι; Αλήθεια;

ΠΑΥΣΑΤΕ την γλώτταν ημών από ονόματος κακού και μετά ελάτε να μας παριστάνετε το Μάρτυρα. Πριν σπεύσετε στο Μαρτύριο (ΜΗΔΕΝΟΣ ΔΙΩΚΟΝΤΟΣ), υποστείτε πρώτα τον διωγμό, γίνατε άξιοι παραλήπτες και αποδέκτες διά τον του Κυρίου Μακαρισμό: «Μακάριοι, όταν διώξουσιν ημάς».

Ω μακάριοι! Από «μαγαρισμένοι», ας γίνετε μακαρισμένοι και του λοιπού ΤΟΛΜΗΣΑΤΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΠΑΥΣΑΙ!