"Όταν η ἀκολασία δὲν θὰ θεωρῆται πιὰ ἁμαρτία, θὰ σείσῃ ὁ Θεὸς τὴ γῆ! Αυγουστίνου Καντιώτου

Κυριακή του Τυφλού

Δύο  εἴδη  σεισμῶν

(+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Πηγή: "Ἀκτίνες"

Ὁ σεισμὸς τῶν Φιλίππων (βλ. Πράξ. 16,16-34), ἀγαπητοί μου, ὅπως εἴπαμε τὸ πρωί, δὲν ἦταν κάτι τυχαῖο· ἦταν ἄνωθεν, κατ᾿ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ δείχνουν ὅλα τὰ περιστατικά. Ἂς μὴ πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, ἐμεῖς πιστεύουμε. Τὸ σπίτι αὐτὸ ποὺ λέγεται κόσμος ἔχει ἀφεντικό, ὅπως τὸ ἐργοστάσιο ἔχει διευθυντή, τὸ καράβι ἔχει πλοίαρχο, τὸ διαστημόπλοιο ἔχει ἀστροναύτη.

Ὁ Θεὸς κυβερνᾷ τὸν κόσμο. Τίποτε δὲν γίνεται οὔτε στὴ φύσι καὶ στὴ γῆ οὔτε στὸν πνευματικὸ κόσμο ἐν ἀγνοίᾳ του, χωρὶς τὸ θέλημα καὶ τὴν ἔγκρισί του. Καὶ οἱ τρίχεςτῆς κεφαλῆς μας εἶνε μετρημένες· οὔτε ἕνα σπουργιτάκι δὲν πέφτει στὴ γῆ χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός (βλ. Ματθ. 10,29-30)· οὔτε ἕνα φύλλο δὲν πέφτει ἀπ᾽ τὸ δέντρο χωρὶς νὰ τὸ ξέρῃ καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλῃ ὁ Θεός.

Λοιπὸν «μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία, μηδὲ δειλιάτω» (Ἰω. 14,27)· ὅ,τι κι ἂν συμβαίνῃ στὸν
κόσμο, καὶ ἡ γῆ νὰ σείεται καὶ ἡ θάλασσα νὰ φουσκώνῃ καὶ τὰ ἄστρα νὰ πέφτουν, ἐμεῖς νὰ ἔχουμε πίστι. Ὅλα ὅσα συμβαίνουν, συμβαίνουν ἄλλα μὲν κατὰ παραχώρησιν ἄλλα δὲ κατ᾿ εὐδοκίαν Θεοῦ· ἄλλα δηλαδὴ τὰ θέλει ὁ ἴδιος καὶ μᾶς τὰ στέλνει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ σοφία του, ἄλλα δὲ τὰ προκαλεῖ ἡ ἀνθρώπινη θέλησι –ἡ κακὴ πολλὲς φορές–, καὶ ὁ Θεὸς σεβόμενος τὴν ἐλευθερία μας τὰ παραχωρεῖ καὶ τὰ ἐ πιτρέπει.

Δὲν μποροῦμε ἀμέσως νὰ ποῦμε, τί εἶνε κατ᾿ εὐδοκίαν καὶ τί κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ· δὲν εἶνε τόσο εὔκολο. Οὔτε μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι τὰ εὐχάριστα εἶνε πάντοτε κατ᾿ εὐδοκίαν τοῦ Θεοῦ. Πολλὲς φορὲς συμβαίνει καὶ τὸ ἀντίθετο· μπορεῖ καὶ κάτι δυσάρεστο νὰ τὸ στέλνῃ ὁ Θεὸς γιὰ κάποιο ἀγαθὸ σκοπό, ποὺ θὰ φανῇ ἀργότερα. Ἔτσι δείχνει καὶ τὸ περιστατικὸ ποὺ εἴδαμε.

* * *

Μὲ ἀφορμή, ἀγαπητοί μου, τὸ γεγονὸς τῶν Φιλίππων καὶ βάσει τῶν ἀνωτέρω, μποροῦμενὰ ποῦμε, ὅτι ὑπάρχουν σεισμοὶ δύο εἰδῶν. Τὸ ἕνα εἶδος εἶνε σεισμοὶ ὅπως αὐτός, ποὺ ἦταν ἐκδήλωσι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Τὸ συγκλονιστικὸ κι ἀνατριχιαστικὸ αὐτὸ γεγονὸς ἦταν μία ἀπόδειξι, ὅτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾷ τοὺς δύο ἀποστόλους, τοὺς προστατεύει, δείχνει τὴ μέριμνα καὶ τὴν εὔνοιά του γι᾿ αὐτούς. Ὁ σεισμὸς ἔκανε τὸ δεσμοφύλακα νὰ συναισθανθῇ, ὅτι οἱ δέσμιοι αὐτοὶ ὄχι ἐγκληματίες καὶ ἄξιοι φυλακῆς δὲν εἶνε, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως εἶνε ἄξιοι κάθε σεβασμοῦ, τιμῆς κ᾽ ἐμπιστοσύνης. Ἔτσι ὁ σεισμὸς ἐκεῖνος ἔ δωσε τὴν ἀπὸ Θεοῦ μαρτυρία γιὰ τὰ πρόσωπα τῶν ἀποστόλων καὶ τὸ ἔργο τους, κ᾽ ἔγινε ἀφορμὴ νὰ πιστέψῃ μία ὁλόκληρη οἰκογένεια, ἐν συνεχείᾳ δὲ νὰ ῥιζώσῃ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ γιὰ πρώτη φορὰ ἐπὶ εὐρωπαϊκοῦ ἐδάφους, ἐκεῖ στοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας.

Ἀλλ᾿ ὑπάρχουν βεβαίως καὶ οἱ ἄλλοι οἱ συνηθισμένοι σεισμοί, ποὺ δὲν δείχνουν εὔνοια ἀλλὰ εἶνε ἐκδήλωσι τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ τὸ εἶδος σεισμῶν συμβαίνει ὄχι γιὰ νὰ προστατεύσῃ ἀλλὰ γιὰ νὰ τιμωρήσῃ ὁ Θεὸς ἀσεβεῖς καὶ ἁμαρτωλούς. Ἕνα σχετικὸ περιστατικὸ ἐξιστορεῖ ἡ ἁγία Γραφὴ στὴ Γένεσι (βλ. Γέν. 19,23-25).Ὑπῆρχαν, λέει, στὴν ἀρχαιότητα πέντε πόλεις πλούσιες. Εἶχαν κήπους, περιβόλια, σπίτια, μέγαρα, παλάτια, κάθε ἀγαθό. Ἐν τούτοις τὸ Θεό, ποὺ τοὺς τὰ ἔδινε ὅλα, καθόλου δὲν τὸν ἄκουγαν. Εἶχαν ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὸ δρόμο του καὶ κυλιόνταν στὴν ἁμαρτία. Ὅπως πέφτουν τὰ κοράκια στὸ κρέας, ἔτσι αὐτοὶ ἔπεφταν στὴ σάρκα, στὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα.

Ἕνας μόνο συνετὸς καὶ εὐσεβὴς ἄνθρωπος, ὁ δίκαιος Λώτ, ὑπῆρχε ἐκεῖ. Τοὺς ἔλεγε· Σταματῆστε τὸ κακό, σταματῆστε τὴν ἁμαρτία. Ἀλλ᾿ αὐτοὶ δὲν ἄκουγαν. Ἔμεναν ἀμετανόητοι καὶ τοῦ ἀπαντοῦσαν· Δὲ βαριέσαι! ὅλα αὐτὰ εἶνε φυσικὰ πράγματα… Τὸ Θεὸ τὸν εἶχαν σβήσει ἀπὸ τὴ ζωή τους, τὸν εἶχαν ξεχάσει τελείως. Ἐμεῖς, ἔλεγαν, εἴμαστε τ᾿ ἀφεντικά· ἂς εἶν᾿ καλὰ τὰ μπράτσα μας, ἡ δύναμί μας, τὰ λεφτά μας, ἡ ἐπιστήμη μας… Ἔτσι ἔλεγαν.

Μιὰ μέρα ὅμως ξαφνικά, «ἄφνω» ὅπως λέει ἡ ἁγία Γραφή (Πράξ. 16,26), ἦρθε ἡ συμφορά. Ἐνῷ συνέχιζαν νὰ γλεντοῦν ὅπως πάντα, ἀκούστηκε μιὰ φοβερὴ βοὴ κι ἄρχισαν νὰ σείωνται τὰ παλάτια, τὰ δικαστήρια, τὰ σχολεῖα, τὰ σπίτια, τὰ μαγαζιά. Εἶχε ἔρθει ἡ ὥρα τῆς τιμωρίας. Καὶ ἔγινε τέτοιος σεισμός, ποὺ γκρεμίστηκαν ὅλα μέσα σὲ δευτερόλεπτα. Τί εἶσαι, ἄνθρωπε; σκουληκάκι, μυρμηγκάκι εἶσαι… Κ᾿ ἐνῷ ὁ σεισμὸς δὲν εἶχε ἀκόμα σταματήσει, ἄλλο κακὸ ἦρθε ν᾽ ἀποτελειώσῃ τὴ συμφορά. Ἄνοιξαν οἱ οὐρανοὶ κι ἄρχισε νὰ πέφτῃ φωτιὰ καὶ θειάφι. Λαμπάδιασε ὁ τόπος. Σὰν ποντίκια στὴ φάκα καίγονταν οἱ ἀσεβεῖς. Κι οὔτε σταμάτησε ὣς ἐδῶ ἡ συμφορά. Μαζὶ μὲ τὸ σεισμὸ καὶ τὴ φωτιά, ἄνοιξε ἡ γῆ χάσμα μεγάλο, κατάπιε τὶς ἁμαρτωλὲς πολιτεῖες, κι ἀφοῦ καταβυθίσθηκαν, ἦρθαν ἀπὸ πάνω νερὰ καὶ τὶς κάλυψαν. Ἐκεῖ ἔμειναν, στὸν πάτο. Σχη ματίσθηκε μιὰ θάλασσα μαύρη καὶ ἁλμυρή, χωρὶς ζωή, ἡ μόνη θάλασσα ποὺ ψάρι δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ· καὶ πουλὶ ἀκόμη ἂν περάσῃ ἀπὸ πάνω, πέφτει νεκρό. Γι᾿ αὐτὸ ὠνομάσθηκε Νεκρὰ θάλασσα. Ἐκεῖ βρίσκονταν κάποτε οἱ πόλεις Σόδομα καὶ Γόμορρα. Καὶ γιατί καταστράφηκαν; Γιὰ τὶς ἁμαρτίες. Νά λοιπὸν ἕνας καταστροφικὸς σεισμός, ὁ σεισμὸς τῶν Σοδόμων, ποὺ ἀφάνισε πέντε ὁλόκληρες πολιτεῖες.

* * *

Ἂς φοβηθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, ποὺ ζοῦμε σήμερα. Δὲν εἶμαι προφήτης οὔτε υἱὸς προφήτου, ὅπως λέει ὁ Ἀμώς (7, 14), οὔτε ἄξιος νὰ σᾶς διδάσκω. Εἶμαι κ᾿ ἐγὼ ἁμαρτωλὸς ὅπως ἐσεῖς, καὶ ἀνάξιος νὰ φιλήσω τὰ πόδια σας, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Ἀλλὰ πιστεύω στὸ Εὐαγγέλιο, στοὺς προφῆτες, στὰ βιβλία τοῦ Θεοῦ. Διαβάστε τὸν προφήτη Ἠσαΐα, τὸν προφήτη Ἰερεμία, πουλῆστε τὸ πουκάμισό σας κι ἀγοράστε τὴν Ἀποκάλυψι, νὰ δῆτε τί γράφουν.

Διαβάστε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Τί μᾶς εἶπε; Ὅλα μπορεῖ νά ᾽νε ψέματα, ἕνα δὲν εἶνε ψέμα· τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσον ται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35). Τί λέει, λοιπόν, ὁ Χριστός; Ὅτι ὅταν πλησιάζουν τὰ χρόνια ἐκεῖνα, θὰ γίνουν «σεισμοὶ κα τὰ τόπους» (ἔ.ἀ. 24,7).

«Σεισμοὶ κατὰ τόπους»· ἕως ὅτου ἔρθῃ ἕνας σεισμὸς μεγάλος, γιὰ τὸν ὁποῖο λέει ὁ Ἠσαΐας. Καὶ θὰ γίνῃ αὐτὸς ὁ σεισμός· θὰ γίνῃ ὁπωσδήποτε. Ἀνοῖξτε τὸν Ἠσαΐα καὶ ψάξτε· ἀντὶ νὰ διαβάζετε ἐφημερίδες καὶ αἰσχρὰ περιοδικά, ἀντὶ νὰ βλέπετε ἀπρεπῆ θεάματα, Σόδομα καὶ Γόμορρα, διαβάστε τὸν Ἠσαΐα, νὰ δῆτε ἐκεῖ ποὺ λέει, ὅτι στοὺς ἐσχάτους καιροὺς θὰ γίνῃ ἕνας τέτοιος σεισμός, σεισμὸς παγκόσμιος κατὰ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό (βλ. Ἠσ. κεφ.24ο). Πλησίασε ὁ καιρός. Θὰ γίνῃ, ἀδέρφια μου, κ᾿ ἐδῶ στὴν πατρίδα μας αὐτὸς ὁ σεισμός. Γιατί θὰ γίνῃ; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Γλέντα λοιπὸν ἐσὺ καὶ διασκέδαζε. Ὁ παγκόσμιος σεισμὸς θὰ γίνῃ γιὰ δύο μεγάλα ἁμαρτήματα, ποὺ μέρα-νύχτα κάνουμε.

Ποιό εἶνε τὸ πρῶτο; Ὅτι νέοι καὶ νέες, ἔγγαμοι καὶ ἄγαμοι, ἀλλὰ καὶ μεγάλοι ποὺ γέρασαν λερώνονται μὲ σαρκικὰ ἁμαρτήματα, βουτοῦν τὸ κορμί τους στὸ βοῦρκο καὶ στὴν ἀτιμία. Θὰ μᾶς τιμωρήσῃ ὁ Θεὸς γιὰ τὶς πορνεῖες μας. Ἄλλοτε ἔξω ἀπ᾽ τὸ γάμο οὔτε ὁ ἄντρας γνώριζε ἄλλη γυναῖκα οὔτε ἡ γυναίκα ἄλλον ἄντρα. Τώρα;

Τώρα ποιός δὲν ἔχει φόβο μήπως ὁ ἄνθρωπός του τὸν ἀπατᾷ; Κάνουν τὴν πορνεία καὶ τὴ μοιχεία μὲ τέτοια ἀδιαντροπιά, σὰν νὰ πίνουν ἕνα ποτήρι δροσερὸ νερό (πρβλ. Ἰὼβ 15,16). Προφητικὲς φωνὲς ἔλεγαν, ὅτι θά ᾿ρθουν χρόνια κατηραμένα, ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ πάρουν τὴ γομμολάστιχα τοῦ διαβόλου καὶ θὰ σβήσουν τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ (βλ. Ἠσ. 24,5). Τότε ἡ ἀκολασία δὲν θὰ θεωρῆται πιὰ ἁμαρτία. Μὰ τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα θὰ τιμωρηθοῦν. Καὶ βέβαια ὄχι μόνο τὰ σαρκικά· θὰ σείσῃ ὁ Θεὸς τὴ γῆ καὶ γιὰ τὰ διαζύγια καὶ γιὰ τὰ ψέματα καὶ γιὰ τὶς ἀδικίες καὶ γιὰ τὶς φιλαργυρίες καὶ πλεονεξίες κ.τ.λ..

Τὸ ἄλλο ἁμάρτημα, ποὺ παροργίζει τὸ Θεό, εἶνε ἡ βλασφημία. Καὶ μόνο αὐτὸ νὰ συνέβαινε, ὁ Θεὸς θὰ ἔσειε τὴ γῆ. Ἄσ᾿ τα τὰ ἄλλα. Σὲ νικᾷ λ.χ. ἡ σάρκα, στὴν πανσεξουαλικὴ αὐτὴ ἐποχὴ μὲ τὶς μύριες προκλήσεις; Ἴσως ὁ Θεὸς φανῇ ἐπιεικής. Πές μου ὅμως, τί δικαιολογία θὰ βρῇς ἐνώπιόν του, ὅταν ἀνοίγῃς τὸ βρωμερό σου στόμα καὶ τὸν βλαστημᾷς; ὅταν βλαστημᾷς τὸ Χριστό, τὴν Παναγία, τοὺς ἁγίους, τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά; Ποῦ ἀλλοῦ συμβαίνει αὐτό; Ἐδῶ μικροὶ καὶ μεγάλοι παντοῦ ἐξακολουθοῦν νὰ βλαστημοῦν χυδαῖα. Νὰ εἴμαστε βέβαιοι· σὲ μιὰ ὥρα ποὺ δὲν θὰ τὸ περιμένουμε, ποὺ ὁ κόσμος θά ᾽νε στὴν ἁμαρτία, ὁ Θεὸς θὰ μᾶς σείσῃ.

Σᾶς εἰδοποιῶ λοιπόν. Γι᾽ αὐτὸ προτοῦ νὰ ἔρθῃ τὸ κακό, ἂς πέσουμε στὰ γόνατα ὅπως ὁ δεσμοφύλακας κι ἂς ρωτήσουμε· Τί νὰ κάνουμε γιὰ νὰ σωθοῦμε;

Ἡ ἀπάντησις εἶνε· «Πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ…» (Πράξ. 16,31).

Ἐὰν πιστέψουμε πραγματικά, μὲ τὴν καρδιά, ὅπως οἱ ἀγράμματοι πρόγονοί μας, τότε σᾶς δίνω ἐγγύησι· θὰ ἔχουμε ἀσφάλεια 100%. Ἡ δὲ ἀσφάλεια θὰ εἶνε ἡ σκέπη καὶ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος 

Β΄ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ποὺ ἔγινε στὸν ἱ. ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Καισαριανῆς - Ἀθηνῶν τὴν 19-5-1963. Καταγραφή, διαίρεσις καὶ σύντμησις 11-4-2015. Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε ὁλόκληρη καὶ χωρὶς περικοπὲς στὸ cd 79α΄Α τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στὸ τηλέφωνο 23850-28868).