Διαπιστώσεις στο άρθρο του π. Διον. Τάτση: ΜΕΤΑ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΚΡΙΤΩΣ

Καὶ στὸ ἄρθρο του αὐτὸ ὁ π. Διονύσιος μὲ τίτλο "Μετὰ παρρησίας καὶ ἀκατακρίτως" (ποὺ στὴ συνέχεια δημοσιεύουμε) παρουσιάζει —μὲ τὴ γλῶσσα τῆς ἀληθείας ποὺ μᾶς ἔχει συνηθίσει— ὀδυνηρὲς διαπιστώσεις γιὰ τὴν αἵρεση τῆς ἐποχής μας. Ἀλλά, ὅπως κι ἄλλες φορὲς ἔχουμε ἐπισημάνει στὰ ἄρθρα του, παρουσιάζει τὰ αὐτονόητα, ἀλλὰ ἐγκλωβίζεται σὲ «ἀκατανόητες» γιὰ τὴν ποιμαντικὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων συμβουλὲς «πρὸς τοὺς ναυτιλλομένους»!

Σημειώνουμε, λοιπόν, αὐτὰ τὰ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ καὶ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ. Συγκεκριμένα:

1. Εἶναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ αὐτὸ ποὺ ἐπισημαίνει, πὼς στὴν ἐποχή μας ὑπάρχει μιὰ διαπιστωμένη ἀπὸ Ἁγίους παναίρεση, ὁ Οἰκουμενισμός, ἡ ὁποία ὅμως, δὲν ἔχει καταδικαστεῖ ἀπὸ Σύνοδο (οὔτε προβλέπεται, ἀφοῦ τὴν Σύνοδο ἀποτελοῦν Οἰκουμενιστές!).

Ἀλλὰ εἶναι ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ καὶ πρωτοφανὲς στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, νὰ κοινωνοῦν μὲ αὐτὴν τὴν αἵρεση, ποὺ οἱ Πατέρες ὀνομάζουν πανούκλα, μόλυσμα κ.λπ., ΟΧΙ οἱ ἀδιάφοροι πιστοί, ἢ οἱ ἀγνοοῦντες καὶ ἀμφιβάλλοντες, ἢ ἐκεῖνοι ποὺ νομίζουν πὼς δὲν μολύνονται ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἢ ἐκεῖνοι ποὺ ἀπὸ αὐτοπεποίθηση πιστεύουν πὼς δὲν διακυβεύεται ἡ σωτηρία τους (καὶ ἡ σωτηρία τοῦ ποιμνίου τους), ἀλλὰ νὰ  κοινωνοῦν  ἐκεῖνοι ἀκριβῶς ποὺ καταγγέλλουν τὴν αἵρεση! Ἐκεῖνοι ποὺ γνωρίζουν καὶ διδάσκουν ὅτι ἡ αἵρεση μολύνει! Ἐκεῖνοι ποὺ διδάσκουν καὶ γνωρίζουν ὅτι ἡ αἵρεση ἀλλοιώνει τὴν σωτηριώδη διδασκαλία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ! Ἐκεῖνοι ποὺ γνωρίζουν ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες θεωροῦν τοὺς αἱρετικοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ!!!

2. Εἶναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ὅτι ἡ παναίρεση αὐτὴ ἔχει Ἀρχηγούς. Καὶ οἱ ἡγέτες τῆς αἱρέσεως εἶναι ἡγετικὰ στελέχη τῆς …Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας! Ἐδῶ, τὸ μυαλὸ τοῦ κάθε Ὀρθόδοξου (καὶ τοῦ π. Διονυσίου ποὺ εἶναι ἄριστος γνώστης τῶν Γραφῶν), πηγαίνει αὐτόματα στοὺς λόγους τῶν Ἀποστόλων. Πρῶτα σὲ ἐκείνους τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννου: «νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν· ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ᾿ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν» (Ἰω. 2, 19)· καὶ μετά, στὸν λόγο τοῦ  Ἀποστόλου Παύλου: «εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα» (Πράξ. 20, 29-30). «Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε» καὶ τότε «κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (2 Κορ. 6, 17).

 Ἀλλὰ εἶναι ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ ἡ πρωτόγνωρη πρακτικὴ τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν (στοὺς ὁποίους ἀνήκει καὶ ὁ π. Διονύσιος), νὰ ἀρνοῦνται —«φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου»— νὰ κατονομάζουν τοὺς αἱρετικούς, ἀρκούμενοι νὰ φωτογραφίζουν ΜΟΝΟ κάποιους ἀπὸ αὐτούς! Παρότι ἡ αἵρεση δὲν εἶναι χθεσινή, ἀλλὰ μετράει δεκαετίες! Παρότι οἱ ἴδιοι παραδέχονται ὅτι βρισκόμαστε σὲ ἔσχατους καιρούς! Ποιοί λοιπόν εἶναι οἱ αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι καὶ Ποιμένες; Δὲν ἔχουν ὄνομα; Γιατί τοὺς κρύβει/ουν; Ποιός Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἔκρυβε τοὺς αἱρετικούς; Δὲν περιπίπτει, τότε, στὴν αἵρεση τοῦ «ὀνοματοκρυπτισμοῦ»; (κατὰ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση).

Ἂν ξέρει ὁ π. Διονύσιος τὰ ὀνόματά τους, γιατί δὲν τὰ ἀποκαλύπτει; Ἀπὸ διάκριση; Μὰ δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα καὶ δύο  αἱρετικοὺς πού, ἀπὸ Οἰκονομία καὶ ἐλπίδα νὰ μετανοήσουν, μακροθυμοῦμε δι’ ὀλίγον,  ἀλλὰ  γιὰ  ὀργανωμένη ἐσχατολογικὴ αἵρεση,   δικτυωμένη μὲ ἄλλες αἱρέσεις καὶ ἑωσφορικὲς παραθρησκεῖες ἀπὸ τὶς ὁποῖες καὶ κατευθύνεται. Δικαιολογεῖται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους τέτοια «διάκριση», ὅταν ἡ αἵρεση ἐξαπλώνεται ραγδαίως καὶ κατακλυσμιαίως;

Μήπως οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Πατέρες δὲν τοὺς κατονομάζουν, διότι, ἂν τοὺς κατονομάσουν ὡς αἱρετικούς, τότε, ἡ αὐτονόητη καὶ πρώτη ἐνέργειά τους θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας μαζί τους;

3. Εἶναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ καὶ τὸ ἄλλο ποὺ ἀναφέρει ὁ π. Διονύσιος. Ὅτι δηλαδή, οἱ Ὀρθόδοξοι «μὴ Οἰκουμενιστές», ἀπειλοῦνται μὲ τιμωρίες ἀπὸ τοὺς «Ὀρθόδοξους» Οἰκουμενιστὲς ἡγέτες! Αὐτὴ εἶναι πάγια τακτικὴ τῶν αἱρετικῶν κάθε ἐποχῆς. Γράφει: οἱ Οἰκουμενιστές «συχνά κραδαίνουν τό σπαθί τῆς τιµωρίας, γιά νά ἐπιβάλουν στούς πιστούς τήν ὑπακοή στίς ἀπαράδεκτες ἐπιλογές τους».

Ἀλλὰ εἶναι ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ τὸ γεγονὸς πώς, ἐνῶ πάλι μιλᾶ γιὰ ὀργανωμένους αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι κατέχουν τὴν ἡγεσία τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ Ἐκκλησίας, καὶ μποροῦν νὰ τιμωροῦν, δὲν συνιστᾶ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπ’ αὐτούς! Τότε πῶς καὶ ἀπὸ ποιούς θὰ διωχθοῦν; Γιατί νὰ διώξουν τοὺς "σιγονταροοικουμενιστές" οἱ Οἰκουμενιστές; Ἐπειδὴ κάνουν χαρτοπόλεμο δεκαετίες τώρα; Ὁ χαρτοπόλεμος δὲν τοὺς ἐμποδίζει, γιατὶ καὶ μ' αὐτὸν κάνουν μιὰ χαρὰ τὴ δουλειά τους! Ἡ παναίρεση προωθεῖται. Πότε περιμένουν νὰ διωχθοῦν; Ὅταν ὁ Οἰκουμενισμὸς θὰ ἔχει ἐπικρατήσει πλήρως. Ὅταν ἀλλοιωθέντες ἀπὸ τὸν μολυσματικὸ ἰὸ τῆς παναιρέσεως, ὄχι οἱ ἁπλοὶ πιστοὶ μόνο, ἀλλὰ καὶ οἱ Ποιμένες, δὲν θὰ ἔχουν τὴν δύναμη νὰ ἀντιδράσουν; Μέχρι τότε, πόσες ψυχὲς συνεχῶς θὰ χάνονται γιὰ τὴν Ἐκκλησία; Δὲν ἔχουν καταλάβει ὅτι οἱ μέχρι τώρα ἀληθινὰ διωκόμενοι καὶ καθαιρεθέντες εἶναι κυρίως ὅσοι κατονομάζουν τοὺς αἱρετικούς, ὅσοι διακόπτουν τὸ Μνημόσυνο τῶν Οἰκουμενιστῶν; Δὲν ἔχουν ἐπίσης συνειδητοποιήσει πόσο δηλητηριώδεις εἶναι οἱ αἱρέσεις; Ἂν δὲν εἶχαν αὐτὴ τὴν καταστροφικὴ δυναμικὴ ἐνέργεια, γιατί οἱ Ἅγιοι Πατέρες νὰ εἶναι τόσο αὐστηροί, σκληροὶ καὶ ἄτεγκτοι μὲ τοὺς αἱρετικούς;

4. Συνεχίζοντας ὁ π. Διονύσιος λέγει καὶ ἕνα ἀκόμα ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ· κι αὐτὸ τὸ αὐτονόητο ἀναφέρεται ΟΧΙ στοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ στοὺς «μὴ Οἰκουμενιστὲς» Ποιμένες. Αὐτοί, λέγει, διακρίνονται ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ὁμολογιακοῦ φρονήματος! Πράγματι, ὅπως διαπιστώνει κι αὐτός, τὰ πράγματα πλέον εἶναι πολὺ σοβαρά. Δὲν ὑπάρχουν μόνο οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς «Ὀρθόδοξοι» Ποιμένες, ἀλλὰ οἱ  πλεῖστοι «μὴ Οἰκουμενιστὲς» Ἐπίσκοποι καὶ λοιποὶ Ποιμένες -ποὺ οὐσιαστικὰ δὲν εἶναι Ποιμένες- ἀφοῦ οὔτε ἐκδιώκουν τοὺς αἱρετικούς, οὔτε ἐνημερώνουν τὸ λαὸ γιὰ τὴν αἵρεση, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἐπιβάλλουν σιωπὴ σὲ ὅλους, ἐμποδίζοντάς τους νὰ μιλοῦν γιὰ τὴν αἵρεση!!!

Καὶ πάλι εἶναι ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ ἡ «λογικὴ» τοῦ π. Διονυσίου. Παραδέχεται καὶ διδάσκει ὅτι α) ὑπάρχουν οἱ αἱρετικοί· β) ὑπάρχουν οἱ Ποιμένες ποὺ δὲν ὁμολογοῦν καὶ ἄρα πρακτικὰ εὐνοοῦν τὴν ἐπέκταση τῆς αἱρέσεως· γ) καὶ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι Ποιμένες ποὺ καταγγέλλουν μὲν τοὺς προηγούμενους, ἀλλὰ κι αὐτοί (μαζὶ μὲ τὸν π. Διονύσιο κι ὄχι σὲ καθημερινὰ κοινωνικὰ πράγματα) κοινωνοῦν μὲ ὅλους τοὺς προηγούμενους, ΚΥΡΙΩΣ στὴν ἱερότερη στιγμὴ τῆς Θ. Λειτουργίας! Μὰ ἐκεῖ, κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, δείχνουμε μὲ ποιοὺς εἴμαστε ὁμόπιστοι, σύμψυχοι, ἑνωμένοι μὲ τὴν «ἑνότητα τῆς πίστεως» γιὰ νὰ ἔχουμε «τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Αὐτὴ λοιπόν τὴν καθοριστικὴ στιγμή,  μνημονεύει ἡ (γ) κατηγορία καὶ τὶς δύο πρῶτες (α και β) κατηγορίες τῶν παραπάνω Ποιμένων: καὶ τοὺς Οἰκουμενιστές, καὶ τοὺς σιωπῶντες «μὴ οἰκουμενιστές»! Ἰσοπέδωση τῶν πάντων!

5. Ἐπίσης κάνει τὴν τραγικὴ διαπίστωση ὁ π. Διονύσιος: Τὸ ἐξαμβλωματικὸ σῶμα τῶν Ἀρχιμανδριτῶν, εἶναι ὁ Δούρειος Ἵππος καὶ ἡ κερκόπορτα τῶν ἐκκολαπτομένων Γενίτσαρων τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν ΝΕΩΝ Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων: Γράφει: «Γιά τούς περισσότερους ἀρχιµανδρίτες βέβαια δέν χρειάζεται νά πῶ κάτι, ἁπλούστατα δέν ὑπάρχει παρρησία, ἀφοῦ περιµένουν ἀνυπόµονα πότε θά γίνουν ἐπίσκοποι, γιά νά πραγµατοποιηθεῖ τό ὄνειρό τους, πού εἶναι καί ὁ µοναδικός σκοπός τῆς ζωῆς τους. Ἡ ὁµολογία πίστεως καί ἡ ἀντίδρασή τους στούς οἰκουµενιστές γι᾿ αὐτούς δέν ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία»!!

6. Μᾶς λέγει, ἕνα ἀκόμα ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ· ὅτι αὐτὰ ποὺ γράφει ἐνοχλοῦν πολλοὺς σιωπῶντες Ποιμένες «γιατί ἀποκαλύπτουν εὐρύτερα τή θλιβερή πραγµατικότητα, ἐνῶ θά ἔπρεπε, κατ᾿ αὐτούς, νά εἶναι γνωστή µόνο ἐν οἴκῳ». Λένε δηλαδή αὐτοὶ οἱ Ποιμένες (καὶ πιστοί), ὅτι πρέπει «τά δυσάρεστα καί σκανδαλώδη νά σκεπάζονται καί τά ὑποκριτικά καί παραπλανητικά νά προβάλλονται πρός ὠφέλειαν τῶν πιστῶν!»!

Κάτι παρόμοιο  ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ ὅμως, δὲν κάνει καὶ ὁ π. Διονύσιος; Δὲν σκεπάζει τὰ ὀνόματα Οἰκουμενιστῶν καὶ σιωπώντων «μὴ Οἰκουμενιστῶν»;

7. Τέλος, ἀπὸ ποιμαντικὴ εὐθύνη πρὸς τὸ ἠλεκτρονικὸ ποίμνιό του, ὁ π. Διονύσιος, μεταφέρει τὸ ἐναγώνιο ἐρώτημα, ποὺ ἀσφαλῶς ἐδέχθη ἀπὸ πιστοὺς καὶ κληρικούς: Κι ἐμεῖς, τώρα, τί νὰ κάνουμε; Καὶ ἀπαντᾶ:

«Καί ἡ ἀπάντηση εὔκολη. Ἐκεῖνος πού ὄντως πιστεύει καί ἀγωνίζεται κατά Θεόν, δέν ὑπολογίζει τίς ἀπειλές τῶν ἐνόχων». Καὶ ἐννοεῖ τοὺς σιωπῶντες «μὴ Οἰκουμενιστὲς» Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι «θέλουν νά τούς φιµώσουν γιά νά µή ἀκούγονται φωνές διαφορετικές ἀπό τή…. σιωπή τους!».

Κάποτε, λοιπόν, ὁ π. Διονύσιος πρέπει νὰ δεῖ τὶς ἀντιφάσεις του. Περιγράφει τὴν ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως· ἔχει στοχοποιήσει, ὅμως, καὶ ἀπορρίψει μέσα του, κάποιους ποὺ ἀγωνίζονται μὲ τὰ λάθη τους, ναί, ἀλλὰ μὲ τὴν καλὴ διάθεση νὰ ἀκολουθήσουν τοὺς Πατέρες στὸ θέμα τῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Κι ἐπειδὴ αὐτοὶ δὲν βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν ὀμπρέλα κάποιου Γέροντα, κάποιου Δεσπότη, κάποιας Ὀργανώσεως, κάποιου Μοναστηριοῦ, ἀσχέτως ἂν ἀκολουθοῦν τὴν ἀλήθεια, εἶναι γι’ αὐτὸν ἀπορριπτέοι! Δὲν κάνει κἂν τὸν κόπο νὰ μιλήσει μαζί τους, ἀπὸ ἀγάπη, ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι (κατ’ αὐτὸν) ἄξιοι ἀπορρίψεως!

Κι ἂν εἶναι μόνο αὐτό, θἄλεγα ὅτι εἶναι θεραπεύσιμο. Ἂν ὅμως, παράλληλα, ἔχει εἰσχωρήσει καὶ ὁ λογισμός: «Σιγά, τώρα, ποὺ θὰ ἀκολουθήσουμε αὐτοὺς τοὺς ταλαίπωρους», τότε, τὰ πράγματα εἶναι δυσθεράπευτα!

[Τὸ τελευταῖο δὲν εἶναι φαντασία μου. Ἔχει λεχθεῖ ἀπὸ τὸν πρωτοπρεσβύτερο καὶ καθηγητὴ Πανεπιστημίου π. Θεόδωρο Ζήση! Εἶπε ἐπὶ λέξει ὁ π. Θεόδωρος στὴ Σύναξη κληρικῶν καὶ Μοναχῶν τῆς Γατζέας καὶ δὲν βγῆκε ἕνας κληρικὸς ἢ μοναχὸς νὰ ἀντιδράσει δυναμικά, ποὺ σημαίνει ὅτι κάτι τέτοιο περίπου παραδέχονται πολλοί:

«O Μητροπολίτης Πειραιώς και εμείς, σαράντα κληρικοί-γέρoντες, που εκπρoσωπούμε την Παράδοση, την Εκκλησία, θα είμαστε από την μία μεριά, και από την άλλη μεριά θα είναι αυτοί. Αυτό μας υποτιμά. Γιατί βάζει από τη μια μεριά εμάς, και από τηv άλλη μεριά, ίσα κι ίσα, την oμάδα τoυ Τρικαμηνά. Με την παρoυσία μας θα τoυς προσδώσουμε κύρoς, διότι τους κάνoυμε επισήμους συνoμιλητές μας, διότι εξισωνόμαστε με μία μικρή ομάδα προσώπων, πoυ δεν έχoυν την ταπείνωση να ακολουθήσουν μια ευρύτερη oμάδα. Σήκωσαν μπαϊράκι. Εγώ δεν θα συμμετάσχω. Αυτήν την κίνηση τoυ Πειραιώς τηv θεωρώ εσφαλμένη»].

Οἱ καιροὶ εἶναι ἐσχατολογικοί. Ὁ Κύριος δὲν θέλει τοὺς Ὀρθοδόξους χωρισμένους. Τὴν ἑνότητα, -στὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν- μᾶς τὴν διδάσκουν οἱ Ἅγιοι. "Μετὰ παρρησίας καὶ ἀκατακρίτως"! Ἀρκεῖ νὰ θέλουμε νὰ τοὺς ἀκούσουμε γιὰ νὰ μὴν βαστάσουμε στοὺς ὤμους μας τὴν κατάκριση. Ἐμεῖς θέλουμε· προσπαθοῦμε· καταγράψαμε τὶς θέσεις τῶν Ἁγίων (γιὰ τὸ θέμα) σὲ ἑκατοντάδες σελίδες, γιὰ νὰ βοηθήσουμε καὶ τοὺς Πατέρες καὶ ἀδελφούς μας· ζητᾶμε γιὰ τὸ θέμα καὶ τὶς δικές τους τοποθετήσεις πάνω στὰ κείμενα τῶν Πατέρων, τὴν ἐπισήμανση τυχὸν λαθῶν μας· τὶς γνῶμες τὶς δικές σας, τῶν Ποιμένων, καθηγητῶν Πατρολόγων, Δογματολόγων κ.λπ.

Ὅμως, ὡς ἀπάντηση εἰσπράττουμε ἐκκωφαντικὴ …σιωπή!

Νὰ ὑποθέσουμε ὅτι αὐτὴ ἡ σιωπὴ προέρχεται ἀπὸ «παροξυσμὸ ἀγάπης»;

 Σημάτης Παναγιώτης

 

ΜΕΤΑ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΚΡΙΤΩΣ

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ µας εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού µέ παρρησία διατυπώνουν τήν ἄποψή τους γιά διάφορα ἐκκλησιαστικά θέµατα καί εἰδικότερα, γιά τήν παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ. ∆υστυχῶς, στόν οἰκουµενισµό πρωτοστατοῦν µεγαλόσχηµοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι συχνά κραδαίνουν τό σπαθί τῆς τιµωρίας, γιά νά ἐπιβάλουν στούς πιστούς τήν ὑπακοή στίς ἀπαράδεκτες ἐπιλογές τους καί νά «καλλιεργήσουν» στούς ζηλωτές τήν εὐσέβεια πού οἱ ἴδιοι στεροῦνται!

Μέ δεδοµένη τήν τακτική τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων καί τήν ἔλλειψη στοιχειώδους δηµοκρατικῆς εὐαισθησίας καί ὁµολογιακοῦ φρονήµατος, τί πρέπει νά κάνει ὁ συνειδητός χριστιανός; Τό ἐρώτηµα εἶναι εὔλογο καί καίριο. Καί ἡ ἀπάντηση εὔκολη. Ἐκεῖνος πού ὄντως πιστεύει καί ἀγωνίζεται κατά Θεόν, δέν ὑπολογίζει τίς ἀπειλές τῶν ἐνόχων. Ὁ ἴδιος δέν ζητάει ἀπό κανένα καµιά προσωπική βοήθεια, δέν ἐπιζητεῖ τήν ἀναγνώριση ἀπό τούς ἄλλους, δέν ἐπιδιώκει τήν προώθησή του κάπου, ἀλλά ἁπλά ἀνησυχεῖ γιά τήν πορεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγµάτων καί ἐπιθυµεῖ τή βελτίωσή τους.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τούς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι συνήθως ἀντιµετωπίζουν τήν ἐνόχληση ἤ καί τήν ὀργή τῶν ἐπισκόπων τους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νά τούς φιµώσουν γιά νά µή ἀκούγονται φωνές διαφορετικές ἀπό τή…. σιωπή τους! Ἀλλά καί γιά νά µή χαλάει ἡ εἰκόνα, νά µή δηµιουργεῖται ἡ ἐντύπωση στούς ἄλλους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς ὅτι δέν ἐλέγχουν τήν κατάσταση καί ἀφήνουν τούς ζηλωτές νά διαφοροποιοῦνται καί νά παρακινοῦν τούς ἁπλούς ἀνθρώπους σέ «ἀσεβεῖς» ἐνέργειες.

Γιά τούς περισσότερους ἀρχιµανδρίτες βέβαια δέν χρειάζεται νά πῶ κάτι, ἁπλούστατα δέν ὑπάρχει παρρησία, ἀφοῦ περιµένουν ἀνυπόµονα πότε θά γίνουν ἐπίσκοποι, γιά νά πραγµατοποιηθεῖ τό ὄνειρό τους, πού εἶναι καί ὁ µοναδικός σκοπός τῆς ζωῆς τους. Ἡ ὁµολογία πίστεως καί ἡ ἀντίδρασή τους στούς οἰκουµενιστές γι᾿ αὐτούς δέν ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία. Ἀλήθεια, ἔχουν φωνή αὐτοί οἱ ἄνθρωποι; Ἔχουν εὐαισθησία καί θάρρος νά µιλήσουν γιά τήν παν-αίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ καί νά διαφωνήσουν µέ τούς πρωτεργάτες του; Κατά τά ἄλλα εἶναι θεοφοβούµενοι καί πνευµατικοί καί ὁδηγοῦν τά πνευµατικά τους τέκνα στήν κατά Χριστόν ζωή! Ἔχουν ὅµως ἕτοιµο καί τόν περιφρονητικό τους λόγο γιά τούς διαφορετικούς κληρικούς, πού τούς διακρίνει ἡ παρρησία καί ἐλέγχουν τίς αἱρετικές ἀποκλίσεις καί τήν περιφρόνηση τῶν ἱερῶν κανόνων καί τῆς παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας ἐκ µέρους τῶν οἰκουµενιστῶν.

Αὐτά πού γράφω τώρα –τά ἔχω ξαναγράψει πολλές φορές– ἐνοχλοῦν µερικούς ἀδελφούς, ὄχι γιατί δέν περιγράφουν µέ ἀκρίβεια τήν πραγµατικότητα, ἀλλά γιατί ἀποκαλύπτουν εὐρύτερα τή θλιβερή πραγµατικότητα, ἐνῶ θά ἔπρεπε, κατ᾿ αὐτούς, νά εἶναι γνωστή µόνο ἐν οἴκῳ. Καί αὐτό γιά νά µή χαλάσει ἡ ὡραία εἰκόνα, πού προβάλλεται µέ περισσή ὑποκρισία. ∆ηλαδή, τά δυσάρεστα καί σκανδαλώδη νά σκεπάζονται καί τά ὑποκριτικά καί παραπλανητικά νά προβάλλονται πρός ὠφέλειαν τῶν πιστῶν! Σηµειώνω ἕνα σχετικό περιστατικό.

Μιά φορά εἶχα στείλει µερικά βιβλία µου σέ µιά ἡγουµένη, µετά ἀπό παραγγελία της καί σέ λίγες µέρες µοῦ ἐπέστρεψε τά µισά, γιατί εἶχε διαπιστώσει ὅτι σέ ἐκεῖνα ἤλεγχα ἐπισκόπους καί κληρικούς, κάτι πού γιά τήν ὁσιωτάτη ἦταν ἀπαράδεκτο. Καί µέ παρακαλοῦσε νά τίς στείλω ἄλλα βιβλία, ἀκίνδυνα. Φυσικά ἀνταποκρίθηκα ἀµέσως, ἀλλά µέ ἀρνητικό τρόπο. Τίς ἐπέστρεψα τά χρήµατα, γιά νά ἠρεµήσει ἡ συνείδησή της. ∆υστυχῶς, ἔτσι σκέφτονται πολλοί ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας. ∆ηµοσίως δέν λένε τίποτα, ψιθυρίζουν ὅµως πολλά καί κάνουν περισσότερα πού εἶναι ἀπαράδεκτα καί τά ὁποῖα, ἐάν περιέγραφε κάποιος, θά ἐξόργιζε τούς ἀναγνῶστες ὄχι γιατί τά ἔγραψε, ἀλλά γιατί συµβαίνουν. Ἀλλά ἄς µή δώσω συνέχεια. Ἐπιστρέφω στό θέµα µου.

Ὁ ἀείµνηστος Φώτης Κόντογλου σέ ἐπιστολή του πρός λατινίζοντα µητροπολίτη τό 1965, ἔγραψε καί κάτι προσωπικό πού ἔχει σχέση µέ τά ὅσα ἀναφέρω ἐδῶ καί εἶναι ἐξόχως διδακτικό:

«Αἱ ἀντιλήψεις µου δύναµαι νά βεβαιώσω ὅτι δέν ὀφείλονται εἰς ἐλατήρια µισαλλοδοξίας ἤ ἀγνοίας, ἀλλ᾿ εἰς βαθεῖαν πίστιν καί γνῶσιν τοῦ µυστηρίου τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποίαν ἔσχον, χάριτι Θεοῦ, παιδιόθεν, ἐξ ἧς ἀναβρύει ἡ πρός αὐτήν βαθυτάτη ἀγάπη καί σεβασµός, πιστούµενος διά µιᾶς ζωῆς θυσιῶν καί ἀγώνων, καταδικασάντων µε εἰς ἀκτηµοσύνην ἑκουσίαν, καθ᾿ ὅν χρόνον θά µοί ἦτο εὐχερές νά ἀποκτήσω πολλά χρήµατα, δεδοµένου ὅτι ὁ πλουσιοδότης Κύριος ἐπροίκισε ἐµέ, τόν ἀνάξιον, διά πολλῶν προσόντων, ἐξ ἐκείνων ἅτινα ἐξασφαλίζουν ἐπιτυχίαν ὑλικήν, καί φήµην, ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ τῷ ἀπατεῶνι» (Φωτίου Κόντογλου, Ἀντιπαπικά, 1993, σελ. 19).

Μακάρι κάποτε νά ἀποκτήσουµε τήν ἀρετή τῆς παρρησίας καί νά ἐγκαταλείψουµε τή δειλία τοῦ ψιθύρου καί τήν ἐνοχή τῆς κατάκρισης.

«Ορθόδοξος Τύπος», 24/7/2015