Επικήδειος λόγος στον αείμνηστο Αυγουστίνο Καντιώτη, του Νικολάου Πανταζή

Ας με συγχωρέσει η Δέσποινα μας Υπεραγία Θεοτόκος, που δανείζομαι τα άγια λόγια από την Ένδοξη Κοίμησή της, χωρίς να τολμώ βέβαια να εξυψώσω τον Άγιο Επίσκοπό μας, στο Ηλιοστάλακτο, βασιλικό και Πλατυτεριακό της ύψος. Ο Υιός και Θεός της, και Θεός ημών, είπε: «Τους δοξάσαντάς με δοξάσω».

Ο πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος, δόξασε σε όλη του την ζώη τον Τριαδικό μας Θεό, για αυτό το λόγο και τώρα, μετά την όντως

σημαδιακή για την Ιστορία του Έθνους μας κοίμησή του, ο Θεός τον αντιδοξάζει και θα συνεχίζει πολυμερώς και πολυτρόπως να επιβραβεύει τον Αγιο Γέροντά μας.

Αν κάποιοι μάλιστα ενοχλούνται που τον αποκαλώ Αγιο, ας ενοχληθούν περισσότερο για πολλούς άλλους Οικουμενιστές Ιεράρχες που αποκαλούν «Άγιο» και «Παναγιώτατο» τον Πάπα και τον προσφωνούν, άπαγε, «Κανονικό Επίσκοπό» τους…

Είμαι πραγματικά και κυριολεκτικά ο τελευταίος που δικαιούμαι, εάν τελικώς δικαιούμαι, να τολμήσω να προσθέσω λιθαράκι επικήδειον λόγον, ως πλουσίως ευεργετημένος και ανάξιος οικότροφος του Αξιολόγου Φοιτητικού Οικοτροφείου Φλωρίνης «Τρεις Ιεράρχαι».

Θυμήθηκα όμως το μεγάλο Θαύμα του Αποστόλου Πέτρου με την φιλάνθρωπη Δορκάδα, όπου εκεί στο υπερώον «παρέστησαν αυτώ πάσαι αι χήραι κλαίουσαι και επιδεικνύμεναι χιτώνας και ιμάτια όσα εποίει» μεθ’ ημών ων, ο Γέροντάς μας π. Αυγουστίνος.

Ο πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος, αυτός ο μικρόσωμος και κοντός που ήταν στο ανάστημα παπουλάκος, αναδεικνύεται από την των πραγμάτων αλήθεια και την ορφανεύουσα και πενθούσα του ποίμνη, ως Γίγας Πίστεως, Ορθοδοξίας Υπέρμαχος και Φωστήρας ανυπέρβλητος, Μυρίπνοο της Εκκλησίας μας Ανθος, αγαπημένος λίαν από τον Παντοκράτορα Κυριό του.

Ξεχωρισμένος εκ κοιλίας μητρός του, προικισμένος εκ νεότητός του με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, υπηρέτησε την Εκκλησία του Χριστού με σπανιότατο θείο ζήλο Ηλιού, με πανιερώτατο αδάμαστο πόθο και άσβεστη φλόγα ισότιμη των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Αυτές οι δηλώσεις δεν αποτελούν απονενοημένο επικήδειο εγκώμιο ούτε πάλι περιέχουν το στοιχείο της ενδεχόμενης υπερβολής ως ανθρώπινος και ακατηγόρητος καρπός της βαθειάς οδύνης εξ’ αιτίας της αναχωρήσεώς του.

Ο Άγιος Γέροντάς μας, ο π. Αυγουστίνος, κατέκτησε τα υψηλά και ουράνια επειδή είχε πρωτίστως την αγία ταπείνωση. Ηταν κυριολεκτικώς, Θεοφόρος, Χριστοφόρος και Πνευματοφόρος. Ενώ την ώρα του κηρύγματος το πάγχρυσο στόμα του έσταζε μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας και το αυστηρό, ασκητικό του βλέμμα παρουσίαζε ενθέως την εξέχουσα μορφή του Προφήτου Ηλιού καθώς και την κεραυνοβόλα, λεοντική και πυρ-πνέουσα γλώσσα του Προδρόμου, στην καρδιά του όμως και στα ένδοθεν προσωπικά κατά τις διαποιμαντικές του σχέσεις, ήταν απλούστατος, γαλήνιος, αγνός, αξιαγάπητος και αθώο μικρό παιδί κατά βάθος.

Σε όσους άνοιγε την καρδιά του για άκρως προσωπικά θέματα, ήταν τελείως αδύνατο να μην τον αγαπήσει κανείς, εμπειρευόμενος λίγο από τον αδάμαστο θείο έρωτα που αντανακλούσε και ξεχείλιζε υπερπλουσίως η παλλόμενη από το Αγιοπνευματικό Ζων Υδωρ ψυχή του.

«Πίστει παρώκησεν εις γην» Φλωρίνης, «ηρωϊκώς ορμώμενος» εκ Πάρου. Αρνήθηκε σφοδρώς και αντιστάθηκε ισχυρώς να γίνει επίσκοπος, σε αντίθεση αποκαλυπτική και τραγική με τους σημερινούς προσκυνημένους υποψηφίους οι οποίοι πινούν, διψούν και λιγουρεύονται επισκοπής, γλύφοντες και φιλούντες τους πλαδαρούς πόδας της Δεσποτοκρατίας.

«Πίστει χρηματισθείς» ο Μητροπολίτης Φλωρίνης, ο π. Αυγουστίνος, ήταν ο μόνος ταπεινός Επίσκοπος που ήθελε να τον προσφωνούν απλούστατα «π. Αυγουστίνο». Δεν γαργαλούσαν τα αυτιά του οι βαρύγδουποι, μακρόσυρτοι τίτλοι. Δεν ήταν αδέσποτος Δεσπότης που διψά για δεσπόζουσα, τυρρανική εξουσία.

Ήταν ο μόνος Επίσκοπος που δέσποζε στην ψυχή του η αγάπη του για το «υπέρ παν όνομα» του Χριστού μας (όπως του άρεσε να διαλαλεί) και για την Πίστη του Χριστού την Αγία, την Φίλτατη Ερωμένη του Ορθοδοξία, το Αιματοβαμμένο Πατροπαράδοτο Σέβας, για το οποίο συχνά επιθυμούσε τον Στέφανον του Μαρτυρίου.

Ήταν ο μόνος Επίσκοπος που επισκοπούσε, όχι μόνο το περιφερειακό του αλλά και το υπερωκεάνιο ποίμνιό του, σαν πραγματικός Τσοπάνης, σαν αληθινός Ποιμένας ανιδιοτελής μέχρι αυτοθυσίας, για τα αναρίθμητα ανά τον κόσμο πνευματικά του τέκνα «εξ’ ου εγεννήθησαν.. καθώς τα άστρα του ουρανού τω πλήθει και ως η άμμος η παρά το χείλος της θαλάσσης η αναρίθμητος»…

Ήταν ο μόνος Επίσκοπος που επιτακτικώς αποσκοπούσε να καλλιεργεί στις ψυχές μας Χριστό και Ελλάδα. Να ποτίζει με θεογνωσίας νάματα τις ξηραμένες μας καρδιές και ερημωμένες μας ζωές επί τας πηγάς των Αγιοπατερικών του υδάτων.

Ο πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος ήταν ο μόνος άξιος μιμητής του Αγίου Πατρο-Κοσμά του Αιτωλού. Αν και δεν μαρτύρησε στην πράξη, όμως το πολύμορφο μαρτύριο που υπέστη από τους λογής αντιχρίστους, ανθέλληνες, πολιτικάντηδες, αθέους, μασώνους, Σκοπιανούς, αιρετικούς, Οικουμενιστές, και δυστυχώς, επικριτές και κατηγόρους «αδελφούς» Μητροπολίτες, ήταν ουκ ολίγο.

Χαρακτηριστική και άκρως εμπνευστική ήταν η ανεπανάληπτη αγάπη του, για την Μακεδονία μας την ξακουστή, του Αλεξάνδρου την Χώρα. Δεν έλλειπαν όμως ποτέ από τα δεησιακά, τρεμάμενα Αρχιερατικά του χείλη, η Βόρειος Ήπειρος, η Κύπρος, ο Πόντος, η Καππαδοκία, η Μικρά Ασία, η Σμύρνη και η προφητευμένη Κωνσταντινούπολη με την ΑγιαΣοφιά της.

Ο πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος δεν φοβήθηκε ποτέ κανέναν, παρά μόνο τον Θεό. Τα έβαλε με τους ισχυρούς της γης αψηφώντας κάθε απειλή εναντίον της ζωής του και περιφρονώντας κάθε σκευωρία συναδελφική προς απόπειρα πονηρή περί υποτιθεμένης ψυχασθενείας του. Είχε λυσσάξει ο διάβολος κυριολεκτικά και τον χτυπούσε μανιακά απ’ όλες τις πλευρές, ακόμη και αυτές των πλησιεστέρων συνεργατών του…

Ήταν ο μόνος σφοδρότατος Αντιαιρετικός και Αντιπαπικός Επίσκοπος, επάξιος του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του Ιερού και Μεγάλου Φωτίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως  και του ιδιαιτέρως προσφιλούς αυτού, Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, για τον οποίο εξεφώνησε ιστορική και λίαν συγκλονιστική Ομιλία.

Ήταν ο μόνος Συνοδικός Αρχιερέας που δεν συμβιβάστηκε ούτε σε ένα ιώτα η μία κεραία από το Ευαγγέλιο και την συνείδησή του. Δεν δέχτηκε “μύγα στο σπαθί του” και δεν θυσίασε ούτε σπιθαμή από το ακράδαντο πιστεύω του.

Ήταν ο μόνος Μητροπολίτης που δεν φόραγε επιδεικτικά την μήτρα την οποία φόρεσε μόνο σχεδόν στην χειροτονία του. Δεν διέθετε Μητροπολιτική λιμουζίνα πολυτελείας και δεν ήταν βουτηγμένος στην προκλητική χλιδή. Ήταν ο μόνος Μητροπολίτης που αντιπαθούσε σφόδρα και απέφευγε τα χρυσοποίκιλτα, υπερ-πολυτελή, βυζαντιοπρόβλητα, αυτοκρατορικά άμφια.

Και η Μητρόπολη Φλωρίνης ήταν η μόνη η οποία από τα Φύλλα της Κυβερνήσεως έβγαινε αποδεδειγμένη κάθε χρόνο καθαρή και ελεύθερη από κάθε ατασταλία οικονομική, περνώντας με άριστα την εξέταση του «πόθεν έσχες»…

Ο ταπεινός Λευίτης του Θεού π. Αυγουστίνος, ήταν ο μόνος Αρχιμανδρίτης που έθρεψε, με τις ιστορικότατες, πανίερες ομιλίες του, αλλά και με την υπεράνθρωπη, χρυσοσέλιδη Αντίσταση της αγάπης του, μυριάδες στόματα πεινώντων, έσβεσε δύναμη εμφυλίου πυρός και καταπράϋνε καταδυναστευόμενες συνειδήσεις.

«Μείζονα πλούτον ηγησάμενος των επιγείων θυσαυρών τον ονειδισμόν του Χριστού, απέβλεπε γαρ εις την μισθαποδοσίαν» την οποία δικαίως λαμβάνει τώρα από το Εσφαγμένο Αρνίο και τον ένδοξο Στέφανο της δικαιοσύνης.

Θα συνεχίζει όμως να λαμβάνει δόξα και τιμή εις πείσμα των εχθρών του και των αντιφρονούντων. Θα συνεχίσουν να αποκαλύπτονται και σε όλους εμας, λίαν συντόμως, Θεού ευδοκιμούντος, πιστοποιημένες πια, οι λεπτομερώς καταγεγραμμένες μαρτυρίες των ζώντος αυτού θαυμάτων, χωρίς όμως καμία απόκρυφη ενορχήστρωση μιας πρόωρης Αγιοκατατάξεώς του.

Πάντες οι των θείων κηρυγμάτων αυτού εραστές, συνερχόμαστε σήμερον ίνα καταβάλουμε το πενταπόσταγμα της ψυχής ημών, τα ψήγματα της αγάπης μας και τα δάκρυα της μη αναπληρωσίμου ορφανείας.

Ένα μόνο ύστατο «ευλόγησον» και «πρέσβευε» αναπέμπουμε συντετριμμένοι και ορφανεμένοι πια, στον απελθόντα πανσέβαστο μακαριστό μας Ιεράρχη.

Όσο ήταν εδώ στην γή, του ψάλλαμε μετά δέους και κατανύξεως ψυχής: «Χριστέ βοήθει Επισκόπω Αυγουστίνω».

Τώρα πια, ορφανεμένοι διπλά, χρειαζόμαστε εμείς οι ίδιοι την επείγουσα βοήθειά του και μπορούμε μετά παρρησίας να εξυμνούμε: «Αυγουστίνε Ποιμενάρχα βοήθει, τω επιγείω προσφιλές ποίμνιόν σου».

Ο ανάξιος και έσχατος υιός σου

Νικόλαος Πανταζής,

Μελβούρνη, Αυστραλία