Ψευδοποιμένες ασχημονούν και σφετερίζονται τον αμπελώνα του Κυρίου!

Κυριακή ΙΓ΄ Ματθαίου

«Δια τούτο λέγω υμίν ότι αρθήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής» (Ματθ. κα΄43).

   

Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων και παρά την αμαρτωλότητα τους, ο Θεός προαναγγέλλει και το σχέδιο της σωτηρίας με την αποστολή του Υιού του στον κόσμο. Δυστυχώς οι άνθρωποι όχι μόνο δεν εκτιμούν αυτή τη συγκατάθεση του Θεού αλλά και την αντιστρατεύονται. Και το χειρότερο, η αρνητική αυτή συμπεριφορά προερχόταν από την κατά καιρούς θρησκευτική ηγεσία που είχε αναλάβει να προετοιμάσει τους ανθρώπους για τον ερχομό του Λυτρωτή. Αυτοί όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκαν στην αποστολή τους, αλλά αντίθετα οδήγησαν και στο θάνατο τους απεσταλμένους του Θεού. Τούτο δε επιβεβαιώνεται, τόσο από τον επικριτικό λόγο του Ιησού προς τους Γραμματείς και φαρισαίους, όσο και από τη σημερινή παραβολή των κακών γεωργών.

Είπε, λοιπόν, ο Ιησούς: «Αλίμονο σας γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί χτίζετε τάφους για τους προφήτες και διακοσμείτε τα μνήματα των δικαίων του Ισραήλ και λέτε: «Αν ζούσαμε εμείς στην εποχή των προγόνων μας, δε θα παίρναμε μέρος μαζί τους στο φόνο των προφητών». Έτσι ομολογείτε πως είστε απόγονοι αυτών που σκότωσαν τους προφήτες. Ολοκληρώστε λοιπόν τώρα εσείς ό,τι άρχισαν οι πατέρες σας… Γι’ αυτό κι εγώ θα σας στέλνω προφήτες και σοφούς και γραμματείς. Άλλους απ’ αυτούς θα τους σκοτώσετε και θα τους σταυρώσετε, κι άλλους θα τους μαστιγώσετε στις συναγωγές σας και θα τους καταδιώξετε από

πόλη σε πόλη… Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, που σκοτώνεις τους προφήτες και λιθοβολείς όσους στέλνει ο Θεός σ’ εσένα, πόσες φορές θέλησα να συνάξω τα παιδιά σου… κι εσείς δεν το θελήσατε» (Ματθ. κγ΄29-37).

Αυτή τη θέληση του Θεού, για τη σωτηρία του κόσμου επιβεβαιώνει η σημερινή παραβολή. Ο Θεός ως άνθρωπος οικοδεσπότης φύτεψε ένα αμπέλι με την εγκατάσταση του Ιουδαϊκού λαού στη γη της επαγγελίας. Αυτό το αμπέλι το περίφραξε με το νόμο του για να προφυλαχθεί από την ειδωλολατρία, κατασκεύασε θυσιαστήριο και έκτισε ναό. Τέλος νοίκιασε το αμπέλι σε γεωργούς, για να το διαχειριστούν. Και αυτοί οι γεωργοί ήταν οι θρησκευτικοί άρχοντες των Ιουδαίων.

     Δυστυχώς, το αποτέλεσμα τη διαχείρισης ήταν τραγικό, γιατί σφετερίστηκαν αυτό που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός αφού θεώρησαν τον «αμπελώνα» δική τους περιουσία. Και ο σφετερισμός εκδηλώθηκε ποικιλότροπα. Πρώτον αρνήθηκαν να προσφέρουν το οφειλόμενο «Ενοίκιο» Δεύτερο δεν παρουσίασαν τα ανάλογα έργα αρετής, μέσα από τα οποία θα επιβεβαίωναν το σεβασμό τους προς το νόμο του Θεού. Και το χειρότερο, πέρα από την ασέβεια και την «ακαρπία», οδηγήθηκαν συνειδητά σε εγκληματικές πράξεις, θανατώνοντας τους απεσταλμένους του Θεού – τους Προφήτες, ακόμα και τον ίδιο τον Υιό Του.

    Η παραβολή των κακών γεωργών καταγράφει την διαχρονική αρνητική συμπεριφορά των θρησκευτικών αρχόντων των ιουδαίων. Πέραν όμως από την αρνητική καταγραφή, ο Ιησούς είναι προφητικός, αφού προαναγγέλλει το δικό του θάνατο, αλλά και την παράδοση των προνομίων της βασιλείας Του Θεού που θα δοθεί σε ένα λαό που θα παράγει τα έργα της αρετής και τα οποία θα είναι οι καρποί της βασιλείας του. Ακόμα επιβεβαιώνει την εκπλήρωση του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου ανεξάρτητα από τα διάφορα εμπόδια που προβάλλει ο αμαρτωλός άνθρωπος.

    Ο Θεός, λοιπόν, δεν περιορίζεται μόνο στην Εξαγγελία για τη σωτηρία του κόσμου με την αποστολή του Λυτρωτή, αλλά και προετοιμάζει τους ανθρώπους μέσω των προφητών. Δυστυχώς όμως η κατάσταση είναι απογοητευτική. Η ακαρπία είναι φαινόμενο καθολικό., Εκφραστικός ο λόγος του Θεού όπως τον μεταφέρει ο Προφήτης Ιερεμίας: «Λέγει Κύριος, ουκ έστι σταφυλή εν ταις αμπέλοις και ουκ έστι σύκα εν ταις συκαίς, και τα φύλλα, κατερρύηκεν» (Ιερεμ. Η΄ 13).

     Καθολική η ακαρπία των Ιουδαίων. Η παράβαση του νόμου του Θεού έγινε τρόπος ζωής όχι μόνο των απλών Ιουδαίων, αλλά και των θρησκευτικών τους αρχόντων. Ο θεός από αγάπη στέλνει κάθε τόσο απεσταλμένους του, τους προφήτες, οι οποίοι όμως, βρίσκουν τραγικό τέλος. Όπως ακούσαμε και στο σημερινό ευαγγέλιο «Οι γεωργοί έπιασαν τους δούλους του, και άλλον τον έδειραν, άλλον τον σκότωσαν κι άλλον τον λιθοβόλησαν. Ξανάστειλε άλλους δούλους, περισσότερους από τους πρώτους και τους έκαναν τα ίδια. Τελευταίον τους έστειλε το γιο του λέγοντας: «Θα σεβαστούν το γιο μου». Οι γεωργοί όμως, όταν είδαν το γιο του είπαν μεταξύ τους: «Αυτός είναι ο κληρονόμος. Εμπρός ας τον σκοτώσουμε και ας αρπάξουμε την κληρονομιά του. Τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από το αμπέλι και τον σκότωσαν». Επιβεβαιώθηκε δε τούτο με το θάνατο του Ιησού που έγινε έξω από τον «αμπελώνα», έξω από την πόλη «εις τόπον λεγόμενον Γολγοθά», που στα ελληνικά σημαίνει «τόπος κρανίου» (Ματθ. κζ΄33).

    Εγκληματική συμπεριφορά καταλογίζει ο Ιησούς στους «γεωργούς» και κατ’ επέκταση στους θρησκευτικούς άρχοντες των ιουδαίων. Αυτοί όχι μόνο δεν εφάρμοσαν το νόμο του Θεού αλλά και θανάτωσαν τους απεσταλμένους του. Ενώ ο Θεός θέλει να σώσει το λαό του, ο ίδιος ο λαός προβάλλει συνεχή άρνηση, με αποτέλεσμα να απευθυνθεί πλέον εις τα έθνη. Αυτά τα έθνη στο τέλος θα αποτελέσουν ένα λαό, το Χριστιανικό. Αλλά και οι χριστιανοί δε θα πρέπει να θεωρούμε σαν δεδομένη τη σωτηρία, αν δεν παρουσιάσουμε τα ανάλογα έργα. Διαφορετικά θα ισχύσει και για μας η σημερινή προειδοποίηση του Κυρίου ότι θα μας αφαιρέσει το προνόμιο να είμαστε λαός της βασιλείας του και θα το δώσει σε άλλους που θα παράγουν τους καρπούς της Βασιλείας. Όπως θα τονίσει σε άλλη περίπτωση «Στη βασιλεία του Θεού δε θα μπει όποιος μου λέει, «Κύριε, Κύριε», αλλά όποιος κάνει το θέλημα του ουράνιου πατέρα μου» (Ματθ. ζ΄21).

    Η σωτηρία, αν και είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο, εντούτοις αυτή δεν επιβάλλεται αναγκαστικά. Ο θεός μας θέλει να γίνουμε συνεργάτες του στο έργο αυτό της σωτηρίας μας. Μέσα από την πρόσκληση «όστις θέλει» εκφράζει το σεβασμό του προς τη δική μας ελευθερία. Ο Θεός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι» (Α΄ τιμ. β΄ 4). Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωπου, για τούτο και δίνει την ευκαιρία στον καθένα ξεχωριστά. Τονίζει ο ίδιος στην Αποκάλυψη: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού» (Απόκ. γ΄ 20). Δηλαδή «Δες με, στέκομαι μπροστά στην πόρτα και χτυπώ. Αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου και μ’ ανοίξει την πόρτα, θα μπω στο σπίτι του και θα δειπνήσω μαζί του, κι αυτός μαζί μου».

    Αδελφοί μου, ο Θεός απέδειξε μέσα από τους αιώνες και μάλιστα με έργα ότι θέλει να σωθούμε. Όμως εμείς θέλουμε πραγματικά να σωθούμε; Τη θέληση μας θα πρέπει να την επιβεβαιώσουμε μέσα από τα έργα της αρετής και όχι με το να είμαστε τυπικά μέλη του αμπελώνα Του που λέγεται Εκκλησία. Οι γεωργοί του αμπελώνος της σημερινής παραβολής δεν εκτίμησαν το δώρο του Θεού προς αυτούς, για τούτο και τους αφαιρέθηκε αυτό το ανεκτίμητο δώρο του Θεού. Ας ευχηθούμε η απάντηση μας να είναι θετική, αλλά και που να επιβεβαιώνεται μέσα από τη ζωντανή μας πίστη και την ενεργούμενη αγάπη. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης