Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

"Ο οίκος του Οικουμενικοῦ Θρόνου βαίνει προς ερήμωσιν", Χρύσανθος Π. Καλλισιώτης, θεολόγος

Συμβολή στήν Ὀρθόδοξη προσέγγιση τῆς Παπικῆς οἰκουμενιστικῆς κοινότητας Ταϊζέ


Χρύσανθος Π. Καλλισιώτης, Θεολόγος
 
Προφανῶς κάποιοι Ὀρθόδοξοι, θέτουν τήν δική τους γνώμη νά φανεῖ ὑπεράνω τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ καί τοῦ λόγου τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου. Θεός ὅμως «ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται».[1] Προφανῶς, καθώς ὁμοπιστοῦν μετά τῶν Λατίνων, διά τοῦ μηρυκασμοῦ τῆς Ἀζυμητικῆς πίστεως τῆς συνόδου τῆς Φλωρεντίας, μᾶς προβάλουν τούς ΑΒΑΠΤΙΣΤΟΥΣ καί ἑπομένως ΑΚΑΘΑΡΤΟΥΣ λατίνους, σάν ὁμόπιστους ἀδελφούς, καί κατά πονηρά ἀκολουθία, ὡς τάχα μή αἱρετικούς.
τσι, τούς γίους πού τήρησαν τήν ντολή το Θεο, «ξλθετε κ μσου ατν κα φορσθητε, λγει Κριος, κα καθρτου μ πτεσθε», κάποιοι τους πέταξαν έξω από τον Παράδεισο, και πειλον τος Ορθοδόξους άδελφούς των, μέ κκλησιαστικές ποινές, ἐφόσον θελήσουν νά μείνουν νωρίως τῆς Πατερικς εύσεβείας.
Μέ τήν δική τους μαρτυρία ὁ λόγος τοτος, καί εελπίστως σύν Θε, μοδόξως το
Χριστο καί μοπίστως τν Πατέρων, τς μίας καί διαρέτου κκλησίας Ατο.   Θά τούς λέγαμε λοιπόν, νά νοιγαν τήν «δική τους», δηλαδή τήν δική μας κδοση τς Καινς Διαθήκης, κείνην τοῦ ΣΕΠΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ, τήν ποία παρασκεύασε γνωστή πιτροπή το μακαριστο Β. ντωνιάδη καί ξέδωσε τό οκουμενικό Πατριαρχεο τό 1912, στήν σελίδα 429,
«Μὴ γνεσθε τεροζυγοντες πστοις· τς γρ μετοχ δικαιοσν κα νομίᾳ; τς δὲ κοινωνία φωτ πρς σκτος; τς δ συμφνησις Χριστ πρς Βελαλ; τς μερς πιστ μετ πστου; τς δ συγκατθεσις να Θεο μετ εδλων; μες γρ νας Θεο στε ζντος, καθς επεν Θες τι νοικσω ν ατος κα μπεριπατσω, κα σομαι ατν Θες, καὶ ατο σοντα μοι λας. δι ξλθετε κ μσου ατν κα φορσθητε, λγει Κριος, κα καθρτου μ πτεσθε, κγ εσδξομαι μς, κα σομαι μν ες πατρα κα μες σεσθ μοι ες υος κα θυγατρας, λγει Κριος παντοκρτωρ».[2]
Καί αὐτό πρός πόδειξή του ὅτι οἶκος (τοῦ Οἰκουμενικο Θρόνου), ὁ μεριζόμενος καθ΄ αυτόν, βαίνει πρός ἐρήμωσιν, τῷ λόγω το Κυρίου, νεκα τς ναντιώσεως (καί μόνον...) πρός τάς εσεβες γκυκλίους το Οκουμενικο Πατριαρχείου, ς κείνης το τους 1848, κ τς συνόδου τῶν Πατριαρχν τς νατολς, τς λεγούσης,
“Διά τοῦτο μία γία Καθολική καί ποστολική κκλησία, πόμενη τος χνεσι τν γίων Πατέρων, νατολικν τε καί Δυτικν, κήρυξέ τε πάλαι πί τν Πατέρων μν, καί κηρύττει πάλιν σήμερον Συνοδικς, ατήν μέν τήν ρηθεῖσαν καινοφαν δόξαν, τι τό Πνεμα τό γιον κπορεύεται κ Πατρός καί Υο, εναι οσιωδς αρεσιν, καί τούς παδούς ατς, οοιδήποτε καί ν σιν, αρετικούς, κατά τήν ρηθείσαν Συνοδικήν πόφασιν το γιώτατου Πάπα Δαμάσου, καί τάς ξ ατν συγκροτουμένας συνάξεις αἱρετικάς, καί πσαν κοινωνίαν πνευματικήν καί θρησκευτικήν τν ρθοδόξων τεκνν τς Καθολικς κκλησις πρός τούς τοιούτους θεσμον. Μάλιστα τή δυνάμει το Ζ΄ Κανόνος τς Γ΄ Οκουμενικς Συνόδου”.[3]
      καί,
«Ἔπειτα· παρ’ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι, οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες, ἐν ᾧ ἐν τῇ Δυτικῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς οἱ κατὰ καιροὺς Πάπαι ἢ εὐκόλως ἢ βίᾳ ἐκανόνισαν τὰ νεολογούμενα δι’ οἰκονομίαν καθ’ ἃ ἀπελογοῦντο πρὸς τοὺς Πατέρας ἡμῶν, καίτοι καταμελίζοντες τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ....»[4]
Πῶς εναι δυνατόν νά μφισβητεται Κανν μς΄ τν γων ποστλων. «πσκοπον, πρεσβτερον, αρετικν δεξαμνους βπτισμα θυσαν, καθαιρεσθαι προστττομεν. Τίς γρ συμφνησις Χριστῶ πρὸς Βελαρ; τς μερς πιστ μετ πστου;»[5] ταν συνιστ φαρμογή τς θείας παραδόσεως,   «Μ γνεσθε τεροζυγοντες πστοις· τς γρ μετοχ δικαιοσν κα νομίᾳ; τς δ κοινωνα φωτ πρς σκτος; τς δ συμφνησις Χριστ πρς Βελαλ; τς μερὶς πιστῷ μετ πστου; τς δ συγκατθεσις να Θεο μετ εδλων;»  στήν καθημερινότητα τς κκλησίας;
Καί πρός τιμήν καί μνήμην προσφάτως τιμωρηθέντος ἐπ΄ εσεβεί, πόμνησις, (κ τν πρακτικν της ζ΄ γίας καί οκουμενικς), « γιώτατος πατριάρχης Ταράσιος εἶπεν, ε πήνεγκεν πίσκοπος οασδήποτε πληγάς καί βασάνους νδράσι φοβούμενους τόν κύριον, τος τότε διωκομένοις, οκ στιν ξιος πισκοπς. για σύνοδος επεν. οκ στιν ξιος».[6] πότε ρώτησις του γίου ποστόλου, «τς μς βσκανε τ ληθείᾳ μ πεθεσθαι» (Γαλατας, γ΄ 3), πέχει θέσιν αωνίου Δαμοκλείου σπάθης, κ το λόγου του Κυρίου, «Πσα βασιλεα μερισθεσα καθ' αυτν ρημοται, κα πσα πλις οκα μερισθεσα καθ' αυτν ο σταθσεται» (Ματθ. ιβ΄25).
  Διαπρύσιος δέ εὐχή τ Κυρίω, πέρ τῆς νανήψεως πάντων μν.
[1] Καθ. Επιστ. Ιακ. δ΄. 6. -Εκδ. Καινῆς Διαθήκης  (Ἀντωνιάδη), Οικ. Πατρ. (1912), σελ 542
[2] Β΄ Κορ. ΣΤ΄, 14-18.
[3] Ἐγκύκλιος Τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς Καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησιᾶς Ἐπιστολή Πρός Τούς  Ἁπανταχοῦ Ὀρθόδοξους, Ἐν Κωσταντινουπολει, Ἐκ Τῆς Πατριαρχικῆς Του Γένους Τυπογραφίας 1848 Καί Ἀνατυπωθεῖσα Ἐν Κερκύρᾳ, σελ 20.
[4] Ἐγκύκλιος Τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς Καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Ἐπιστολή Πρός Τούς Ἁπανταχοῦ Ὀρθόδοξους, Ἐν Κωσταντινουπολει,  Ἐκ Τῆς Πατριαρχικῆς Του Γένους Τυπογραφίας 1848 Καί Ἀνατυπωθεῖσα Ἐν Κερκύρᾳ, σελ 78
[5] «Πηδάλιον» Εκδ. Ρηγοπούλου, σελ 51.
[6] Πρακτικά τῶν ἅγιων καί οἰκουμενικῶν Σύνοδων, Ἔκδοσις Ἱερᾶς Καλύβης Τίμιου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης ἅγιας Ἄννης, Ἅγιον Ὅρος. Τόμος γ΄, σελ. 258.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.