"Ο οίκος του Οικουμενικοῦ Θρόνου βαίνει προς ερήμωσιν", Χρύσανθος Π. Καλλισιώτης, θεολόγος

Συμβολή στήν Ὀρθόδοξη προσέγγιση τῆς Παπικῆς οἰκουμενιστικῆς κοινότητας Ταϊζέ

Χρύσανθος Π. Καλλισιώτης, Θεολόγος

 

Προφανῶς κάποιοι Ὀρθόδοξοι, θέτουν τήν δική τους γνώμη νά φανεῖ ὑπεράνω τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ καί τοῦ λόγου τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου. Ὁ Θεός ὅμως «ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται».^[1] Προφανῶς, καθώς ὁμοπιστοῦν μετά τῶν Λατίνων, διά τοῦ μηρυκασμοῦ τῆς Ἀζυμητικῆς πίστεως τῆς συνόδου τῆς Φλωρεντίας, μᾶς προβάλουν τούς ΑΒΑΠΤΙΣΤΟΥΣ καί ἑπομένως ΑΚΑΘΑΡΤΟΥΣ λατίνους, σάν ὁμόπιστους ἀδελφούς, καί κατά πονηρά ἀκολουθία, ὡς τάχα μή αἱρετικούς.

Ἔτσι, τούς ἁγίους πού τήρησαν τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε», κάποιοι τους πέταξαν έξω από τον Παράδεισο, και ἀπειλοῦν τοῦς Ορθοδόξους άδελφούς των, μέ ἐκκλησιαστικές ποινές, ἐφόσον θελήσουν νά μείνουν ἐνωρίως τῆς Πατερικῆς εύσεβείας.

Μέ τήν δική τους μαρτυρία ὁ λόγος τοῦτος, καί εὐελπίστως σύν Θεῶ, ὁμοδόξως τοῦ
Χριστοῦ καί ὁμοπίστως τῶν Πατέρων, τῆς μίας καί ἀδιαρέτου Ἐκκλησίας Αὐτοῦ.   Θά τούς λέγαμε λοιπόν, νά ἄνοιγαν τήν «δική τους», δηλαδή τήν δική μας ἔκδοση τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἐκείνην τοῦ ΣΕΠΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ, τήν ὁποία παρασκεύασε ἡ γνωστή ἐπιτροπή τοῦ μακαριστοῦ Β. Ἀντωνιάδη καί ἐξέδωσε τό οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο τό 1912, στήν σελίδα 429,

«Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ».^[2]

Καί αὐτό πρός ἀπόδειξή του ὅτι ὁ οἶκος (τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου), ὁ μεριζόμενος καθ΄ ἑαυτόν, βαίνει πρός ἐρήμωσιν, τῷ λόγω τοῦ Κυρίου, ἕνεκα τῆς ἐναντιώσεως (καί μόνον...) πρός τάς εὐσεβεῖς ἐγκυκλίους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς ἐκείνης τοῦ ἔτους 1848, ἐκ τῆς συνόδου τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, τῆς λεγούσης,

“Διά τοῦτο ἡ μία ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἑπόμενη τοῖς ἴχνεσι τῶν ἁγίων Πατέρων, Ἀνατολικῶν τε καί Δυτικῶν, ἐκήρυξέ τε πάλαι ἐπί τῶν Πατέρων ἡμῶν, καί κηρύττει πάλιν σήμερον Συνοδικῶς, αὐτήν μέν τήν ρηθεῖσαν καινοφανῆ δόξαν, ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐκπορεύεται ἐκ Πατρός καί Υἱοῦ, εἶναι οὐσιωδῶς αἵρεσιν, καί τούς ὀπαδούς αὐτῆς, οἱοιδήποτε καί ἂν ὦσιν, αἱρετικούς, κατά τήν ρηθείσαν Συνοδικήν ἀπόφασιν τοῦ Ἁγιώτατου Πάπα Δαμάσου, καί τάς ἐξ αὐτῶν συγκροτουμένας συνάξεις αἱρετικάς, καί πᾶσαν κοινωνίαν πνευματικήν καί θρησκευτικήν τῶν ὀρθοδόξων τεκνῶν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησιᾶς πρός τούς τοιούτους ἄθεσμον. Μάλιστα τή δυνάμει τοῦ Ζ΄ Κανόνος τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου”.^[3]

      καί,

«Ἔπειτα· παρ’ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι, οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες, ἐν ᾧ ἐν τῇ Δυτικῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς οἱ κατὰ καιροὺς Πάπαι ἢ εὐκόλως ἢ βίᾳ ἐκανόνισαν τὰ νεολογούμενα δι’ οἰκονομίαν καθ’ ἃ ἀπελογοῦντο πρὸς τοὺς Πατέρας ἡμῶν, καίτοι καταμελίζοντες τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ....»^[4]

Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀμφισβητεῖται ὁ Κανὼν μς΄ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. «Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῶ πρὸς Βελίαρ; ἢ τὶς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;»^[5] ὅταν συνιστᾶ ἐφαρμογή τῆς θείας παραδόσεως,   «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων;»  στήν καθημερινότητα τῆς Ἐκκλησίας;

Καί πρός τιμήν καί μνήμην προσφάτως τιμωρηθέντος ἐπ΄ εὐσεβείᾳ, ἡ ὑπόμνησις, (ἐκ τῶν πρακτικῶν της ζ΄ ἁγίας καί οἰκουμενικῆς), «Ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης Ταράσιος εἶπεν, εἰ ἐπήνεγκεν ἐπίσκοπος οἱασδήποτε πληγάς καί βασάνους ἀνδράσι φοβούμενους τόν κύριον, τοῖς τότε διωκομένοις, οὐκ ἐστιν ἄξιος ἐπισκοπῆς. Ἡ ἅγια σύνοδος εἶπεν. οὐκ ἐστιν ἄξιος».^[6] Ὡπότε ἡ ἐρώτησις του ἁγίου Ἀποστόλου, «τὶς ὑμᾶς ἐβάσκανε τῇ ἀληθείᾳ μὴ πείθεσθαι» (Γαλατας, γ΄ 3), ἐπέχει θέσιν αἰωνίου Δαμοκλείου σπάθης, ἐκ τοῦ λόγου του Κυρίου, «Πᾶσα βασιλεία μερισθεῖσα καθ' ἑαυτὴν ἐρημοῦται, καὶ πᾶσα πόλις ἢ οἰκία μερισθεῖσα καθ' ἑαυτὴν οὐ σταθήσεται» (Ματθ. ιβ΄25).

  Διαπρύσιος δέ εὐχή τῷ Κυρίω, ὑπέρ τῆς ἀνανήψεως πάντων ἡμῶν.

πηγή

[1] Καθ. Επιστ. Ιακ. δ΄. 6. -Εκδ. Καινῆς Διαθήκης  (Ἀντωνιάδη), Οικ. Πατρ. (1912), σελ 542

[2] Β΄ Κορ. ΣΤ΄, 14-18.

[3] Ἐγκύκλιος Τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς Καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησιᾶς Ἐπιστολή Πρός Τούς  Ἁπανταχοῦ Ὀρθόδοξους, Ἐν Κωσταντινουπολει, Ἐκ Τῆς Πατριαρχικῆς Του Γένους Τυπογραφίας 1848 Καί Ἀνατυπωθεῖσα Ἐν Κερκύρᾳ, σελ 20.

[4] Ἐγκύκλιος Τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς Καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Ἐπιστολή Πρός Τούς Ἁπανταχοῦ Ὀρθόδοξους, Ἐν Κωσταντινουπολει,  Ἐκ Τῆς Πατριαρχικῆς Του Γένους Τυπογραφίας 1848 Καί Ἀνατυπωθεῖσα Ἐν Κερκύρᾳ, σελ 78

[5] «Πηδάλιον» Εκδ. Ρηγοπούλου, σελ 51.

[6] Πρακτικά τῶν ἅγιων καί οἰκουμενικῶν Σύνοδων, Ἔκδοσις Ἱερᾶς Καλύβης Τίμιου Προδρόμου, Ἱερᾶς Σκήτης ἅγιας Ἄννης, Ἅγιον Ὅρος. Τόμος γ΄, σελ. 258.