ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ: Εξέλιξη ατελών ή εν σοφία τετελειωμένα; Η θέση των πιστών και η άρνηση των απίστων!

ΤΕΛΕΙΑ ΕΞΑΡΧΗΣ

Ἀπὸ τὸ νέο ἀντιεξελικτικὸ βιβλίο

τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Φυσικοῦ

ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ

ΤΕΛΕΙΑ ΕΞΑΡΧΗΣ

      Κύριος κορμός τῆς Θεωρίας τῆς Ἐξελίξεως εἶναι ἡ μετάβασι ἀπό τό ἕνα εἶδος στό ἄλλο. Ἡ Βίβλος, ὅμως, ὅπως καί οἱ πιστοί ἔχουν ἄλλη ἄποψι. Ὅτι τά διάφορα ὄντα εἶναι ἐξαρχῆς τέλεια, μή ἐπιδεόμενα καμμία ἀλλαγή, ἐκτός τῆς προσαρμογῆς στό περιβάλλον.

     Τό βασικό Γραφικό χωρίο γιά τά δημιουργήματα εἶναι ἡ διαβεβαίωσι τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ ὅτι εἶναι «καλά» (Γεν 1, 4, 8, 13, 19, 21, 25)· καί, συνολικά, ὅλη ἡ δημιουργία: «καλή λίαν» (31).

     Παράλληλα χωρία: «Τά ἔργα Κυρίου πάντα ὅτι καλά σφόδρα… Τά ἔργα Κυρίου πάντα ἀγαθά καί πᾶσαν χρείαν ἐν ὥρᾳ αὐτῆς χορηγήσει» (ΣΣειρ 39, 16, 33).

      «Τά μεγαλεῖα τῆς σοφίας αὐτοῦ ἐκόσμησε…· οὔτε προσετέθη οὔτε ἠλαττώθη» (ΣΣειρ 42, 21).

«Πᾶν κτίσμα Θεοῦ καλόν» (Α´ Τιμ 4, 4): Ἀφοῦ πᾶν κτίσμα Θεοῦ καλόν (ἐννοεῖται ἐξ ἀρχῆς), τότε ποιά ἡ ἀνάγκη νά ἐξελιχθῆ;

• Τελειωμένα ἔργα: «Πρίν ἤ κτισθῆναι τά πάντα, ἔγνωσται Αὐτῷ, οὕτως καί μετά τό συντελεσθῆναι» (ΣΣειρ 23, 20).

«Ἐνευφραίνετο τήν οἰκουμένην συντελέσας, καί ἐνευφραίνετο ἐν υἱοῖς ἀνθρώπων» (Πρμ 8, 31).

• Ὅλα τ’ ἄστρα ἀπ’ τήν ἀρχή: «Ἐγώ ἐποίησα γῆν καί ἄνθρωπον ἐπ᾿ αὐτῆς, ἐγώ τῇ χειρί μου ἐστερέωσα τόν οὐρανόν, ἐγώ πᾶσι τοῖς ἄστροις ἐνετειλάμην (:ἔδωσα ἐντολή σ᾽ ὅλα τά ἄστρα)» (Ἡσ 45, 12).
• «Ἐν κρίσει Κυρίου τά ἔργα αὐτοῦ ἀπ᾿ ἀρχῆς, καί ἀπό ποιήσεως αὐτῶν διέστειλε μερίδας αὐτῶν» (ΣΣειρ 16, 26).
• «Προτέρα πάντων ἔκτισται σοφία καί σύνεσις φρονήσεως ἐξ αἰῶνος… Κύριος αὐτός ἔκτισεν αὐτήν καί εἶδε καί ἐξηρίθμησεν αὐτήν καί ἐξέχεεν αὐτήν ἐπί πάντα τά ἔργα αὐτοῦ» (ΣΣειρ 1, 4, 9). Τί σοφία ἐξέχεε στά διαμορφούμενα εἴδη;
• «Αὐτός γάρ τήν ὑπ᾿ οὐρανόν πᾶσαν ἐφορᾷ εἰδώς (:γνωρίζοντας) τά ἐν τῇ γῇ πάντα, ἅ ἐποίησεν» (Ἰώβ 28, 24). Τί πάντα ἔβλεπε κατά τά ἑκατομμύρια χρόνια;
• Ὁμοίως: «Ἔγνων ὅτι πάντα, ὅσα ἐποίησεν ὁ Θεός, αὐτά ἔσται εἰς τόν αἰῶνα· ἐπ᾿ αὐτῷ οὐκ ἔστι προσθεῖναι, καί ἀπ᾿ αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἀφελεῖν, καί ὁ Θεός ἐποίησεν, ἵνα φοβηθῶσιν ἀπό προσώπου Αὐτοῦ» (Ἐκκλ 3, 14).
• Ἐν σοφίᾳ=τέλεια, καλά λίαν: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τά ἔργα σου, Κύριε· πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας, ἐπληρώθη ἡ γῆ τῆς κτίσεώς σου» (Ψ 103, 24). Ὡραία σοφία στά διαμορφούμενα!
• Διαβάζουμε: «Φθάνουμε στούς τελευταίους στίχους τοῦ κεφαλαίου (ΣΣολ 19, 18-22), πού ἀποτελοῦν καί τόν ἐπίλογο τοῦ βιβλίου…

Ὅπως ἀναφέρει ὁ Συγγραφέας, ζῶα χερσαῖα γίνονταν ὑδρόβια καί ὑδρόβια γίνονταν χερσαῖα. Πρόκειται γιά τούς βατράχους, ἀλλά καί γιά τά κτήνη τῶν Ἰσραηλιτῶν, πού διέβησαν τήν Ἐρυθρά θάλασσα» (ΣΣ, 233).

* * *

Γράφει ὁ Ἅγ. Ἐπιφάνιος: «Δέν ἐποίησε ἀτελῆ τόν οὐρανό, οὔτε ἀτελέστατη τή γῆ ἀλλά τελεία μέν τή γῆ τέλειο δέ τόν οὐρανό. (Τήν ὀνομάζει) δέ ἀόρατη καί ἀκατασκεύαστη τότε, λόγῳ τῆς μετέπειτα διακοσμήσεώς της ἀπ᾽ Αὐτόν. Ἐποίησε δέ τά πάντα διά τοῦ ἀληθινοῦ φωτός τοῦ ἀδημιούργητου καί ζωοποιοῦ, καί τό νερό καί ταυτόχρονα τό φῶς τό πρωτόκτιστο, ἔπειτα δέ τά ἐκ τῆς γῆς φυτά καί πρίν ἀπ᾽ αὐτό τό στερέωμα. Τίποτε δέν ἔγινε ἡμιτελές, ἀλλά ὅλα τέλεια. “Ἄς ἐξαγάγη ἡ γῆ βοτάνη χορταριοῦ, σπέρμα πρός σπορά μέ ὅμοιο τρόπο πάνω στή γῆ καί δένδρα καρποφόρα τῶν ὁποίων τό σπέρμα ὑπάρχει σ᾽ αὐτά ὅμοιο πάνω στή γῆ” (Γεν 1, 11). Βλέπεις ὅτι τά ὅσα ἀμέσως ἔγιναν, δέν χρειάζονταν καμμία ἐνέργεια ἐπιπλέον γιά νά αὐξηθοῦν, ἀλλά, σάν νά ποῦμε, ὁλοκληρωμένα καί τέλεια βρέθηκαν ἀμέσως μετά τό πρόσταγμα; Στόν ἄνθρωπο, ὅμως, πού ἐπιδόθηκαν ὑπό τήν ἐξουσία του καί σέ κυριότητά του σπερματικῶς, δέν παραδόθηκαν τέλεια γιά νά γνωρίζη ὁ ἄνθρωπος πάντοτε τόν εὐεργέτη καί Αὐτόν πού παρέχει τό εἶναι σέ ὅλα καί εἶναι πάνω ἀπ᾽ ὅλα καί παρέχει τίς ἐπιδόσεις κάθε δημιουργίας γιά νά συσταθοῦν ὅλα ὅσα χρησιμεύουν στόν ἄνθρωπο.

Διά τοῦ σπέρματος παρέδωσε σ᾽ αὐτόν ὡς βάσι τῆ γῆ, σάν νά ποῦμε (τόν ἔκανε) προϊστάμενο καί τοῦ τήν παρέδωσε ὡς μήτρα, ὥστε μέ τήν ἀνάπτυξι τῶν ὅσων ἔγιναν τέλεια ἀπ᾽ τό Θεό, ὅσων, δηλαδή, σπέρνονται στή γῆ μέ τή σοφία του ὅπως π.χ. δένδρα καί ἄλλα γεννήματα, αὐτός μέν ἕνα-ἕνα παίρνοντάς τά ὡς ψηφίδα ἀπ᾽ τά τέλεια, τοποθετώντας τα μέσα στή γῆ, νά προσδέχωνται ὅσα δίνει ὁ τέλειος Θεός πρός αὔξησι, γιά νά αὐξάνωνται ἐξωτερικά τά σπαρμένα ἀπ᾽ αὐτόν. Γιά νά μήν, ἀγνοώντας τό χορηγό τῆς αὐξήσεως, θεωρήση τόν ἑαυτό του δημιουργό καί ξεπέση ἀπ᾽ τήν ἀλήθεια. Πράγματι, ἄν καί φύτευσε ὁ Νῶε ἀμπέλι δέν ἔχει γραφῆ ὅτι εἶναι φυτουργός ἀλλά: “Ὑπῆρξε ἄνθρωπος γεωργός” (Γεν 9, 20). Διότι ἄλλος εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος παρέχει τά αὐθεντικά στούς ἀπογόνους, ἄλλος δέ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἔλαβε ἀπό Αὐτόν καί πού τοῦ ἐμπιστεύθηκαν τή γεωργία, ὥστε ὁ μέν ἕνας νά καλλιεργῆ ὅσα ὁλοκληρώνονται μέ τήν αὔξησι, ὁ δέ Θεός νά παρέχη τήν τελειότητα μέ τήν ἀπό Αὐτόν αὔξησι τῶν δημιουργημένων ἀπ᾽ τόν Ἴδιο καί αὐξανομένων σέ τελειότητα. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τά ζῶα καί τά πτηνά, τό ἴδιο καί μέ τά κτήνη καί τά ἑρπετά καί τά θαλασσινά: ὅλα στήν ἀρχή ἔγιναν τέλεια μέ τήν προσταγή τοῦ Θεοῦ. Μέ τή θέλησι δέ τῆς Σοφίας χρειάζονται τώρα αὔξησι γιά τή διανοητική ὠφέλεια τοῦ ἀνθρώπου πού δεσπόζει στῆ γῆ, ὥστε νά γνωρίζη τόν ἐπί πάντων Θεό, τό χορηγό τῶν σπερμάτων καί τίς ἐπιδόσεως τῶν αὐξήσεων ἀπ᾽ Αὐτόν πού εἶναι Θεός καί Κύριος. Πράγματι, ὅσα εἶναι στόν οὐρανό καί δέν σπέρνονται ἀπό χέρια ἀνθρώπου καί δέν γεννοῦν οὔτε γεννιοῦνται, τά ἄφησε ὁ Θεός στήν τελειότητα. Διότι δέν κατέπιπταν στή διάνοια τοῦ ἀνθρώπου πρός ἐπιβουλή καί μανία κενοδοξίας, ὅπως π.χ. θά λέγαμε γιά τόν ἥλιο καί τή σελήνη καί τά ἄστρα» (PG 42, 568).

• Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος σημειώνει: «Ξαφνικά ὁ Θεός μόνο μέ τή θέλησί Του ἀπό τήν ἀνυπαρξία ὁδήγησε τά πάντα στήν ὕπαρξι καί κάθε πρᾶγμα παρουσιάστηκε μπροστά Του τέλειο» (ΙΣ, 300).
• Γράφει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Εἶπε μόνο “νά βλαστήση ἡ γῆ” (Γεν 1, 11) καί ἀμέσως τή διήγειρε νά γεννήση. Τώρα λέει, “νά παραγάγουν τά ὕδατα” (Γεν 1, 20). Βλέπεις, πόσο κατάλληλα εἶναι τά προστάγματά Του; Ἐκεῖ “νά βλαστήση”, ἐδῶ, “νά παραγάγουν τά ὕδατα”, λέει, “ζωντανούς ὀργανισμούς” (Γεν 1, 20). Ὅπως εἶπε στή γῆ μόνο, νά βλαστήση, καί προέκυψε πολύμορφη ποικιλία ἀνθῶν, βοτανῶν, καί σπερμάτων καί μέ ἕνα λόγο τά πάντα ἦρθαν στήν ὕπαρξι, ἔτσι κι ἐδῶ εἶπε “νά παραγάγουν τά ὕδατα ζωντανούς ὀργανισμούς καί πτηνά πού νά πετοῦν πάνω ἀπό τή γῆ πρός τό στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ” (Γεν 1, 20) καί ἀμέσως τόσα πολλά εἴδη ἰχθύων καί τόσο μεγάλη ποικιλία πτηνῶν ἦρθαν στήν ὕπαρξι, ὅσα δέν εἶναι δυνατόν νά τά ἀπαριθμήση κανείς οὔτε μέ τό λόγο. Καί ἦταν ὁ λόγος σύντομος καί ἡ φράσι μία, τά δέ εἴδη τῶν ζώων διάφορα καί ποικίλα. Μή παραξενεύεσαι, ἀγαπητέ, διότι ὁ λόγος ἦταν τοῦ Θεοῦ καί ἡ φράσι Του χάρισε τήν ὕπαρξι στά δημιουργήματα. Βλέπεις, πῶς ὅλα γενικά ἀπ᾽ τό μηδέν τά φέρνει στή ζωή;» (PG 53, 64). Τό χρῶμα στό παράθεμα αὐτό εἶναι: παρόντα μέ τό πρόσταγμα ὅλα τά εἴδη.

 * * *

Γράφει ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: «Σέ ὅλα, ὅσα δημιούργησε ὁ Κύριος, προπορευόταν ὁ λόγος, δηλαδή αἰτία καί τέλος καί σκοπός ὑψηλός καί μεγάλος, καί κανένα ἔργο δέν ἔγινε ἀπό Αὐτόν χωρίς λόγο καί ματαίως» (ΚΧ, 105).

• Ὁ μακαριστός π. Δανιήλ Γούβαλης σημειώνει: «Τί νά εἶναι αὐτοί οἱ λόγοι τῶν ὄντων; Ὁπωσδήποτε τό θέμα εἶναι δύσληπτο. Γιά νά τό προσεγγίσουμε χρειάζεται νά μιλήσουμε πρῶτα γιά τό Λόγο (μέ λάμδα κεφαλαῖο).

Λόγος εἶναι τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Τριαδικῆς θεότητος. Ὁ μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Θεολόγο, “ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος…”. Πῶς θά ἐννοήσουμε ἐδῶ τό Λόγο;

Θά τόν δοῦμε μέ τρεῖς ἔννοιες. Πρῶτα σάν Αἰτία. Αἰτία ἀπό τήν ὁποία προῆλθαν τά πάντα, ἀφοῦ “πάντα δι᾽ Αὐτοῦ ἐγένετο”. Πανταιτία. Δεύτερον σάν Λογική. Σάν ὑπέρτατη Λογική καί Σοφία. Ἀκόμη καί στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Υἱός χαρακτηρίζεται σάν σοφία τοῦ Θεοῦ. Σοφία προσωπική καί ἐνυπόστατη (πρβλ. 8ον κεφ. Παροιμιῶν: “Ἡνίκα Κύριος ἰσχυρά ἐποίει τά θεμέλια τῆς γῆς, ἐγώ ἡ Σοφία ἤμην παρ᾽ αὐτῷ ἁρμόζουσα κ.λ.π.”). Τρίτον σάν Ὁμιλία, ἀφοῦ δι᾽ αὐτοῦ ὀμιλεῖ ὁ Πατήρ καί ἐξαγγέλλει τή βουλή του, πρᾶγμα πού ἐπισημαίνει καί ὁ προφήτης Ἡσαΐας μέ τό χαρακτηρισμό, “μεγάλης βουλῆς ἄγγελος”. Κατά θαυμαστό τρόπο στά θεολογικά κείμενα οἱ λόγοι τῶν ὄντων συμπίπτουν ἐννοιολογικά. Παρουσιάζονται ὅμοια μέ τρεῖς ἔννοιες. Δηλαδή σάν αἰτίες πού δημιούργησαν τά ὄντα. Αὐτοί ἀποτελοῦν τή βάσι τῆς οὐσίας ὅλης τῆς κτίσεως. Αὐτοί μορφώνουν τό κτιστό Εἶναι. Σάν λογικά καί σοφά νοήματα πού κρύβονται μέσα στήν κτίσι καί τή νοηματοδοτοῦν. Καί σάν φωνές καί ὁμιλίες πού κηρύττουν τά θεϊκά μεγαλεῖα. Μέ ἄλλα λόγια, κατά τή θεολογική ἀντίληψι, οἱ λόγοι τῶν ὄντων ἀποτελοῦν ἐνέργειες καί δυνάμεις καί ἐκφάνσεις τοῦ Λόγου» (ΓΔ, 154).

* * *

Ὁ Ἀπ. Φράγκος σημειώνει: «Ἀπό τό βιβλίο τῆς Γενέσεως τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού εἶναι καί ἀπεδείχθη ἀπό τίς ἀρχαιολογικές ἔρευνες ἱστορικό βιβλίο, πληροφορούμεθα, ὅτι οἱ ἄνθρωποι πού πρωτοεμφανίστηκαν στή γῆ πάντοτε εὐθύς ἐξ ἀρχῆς γνώριζαν τήν καλλιέργεια τῆς γῆς καί τήν κτηνοτροφία. “Καί ἐξαπέστειλεν αὐτόν Κύριος ὁ Θεός ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι τήν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη” (Γεν 3, 23). Γνώριζαν ἐπίσης τήν κτηνοτροφία· “καί ἐγένετο Ἄβελ ποιμήν προβάτων, Κάιν δέ ἦν ἐργαζόμενος τήν γῆν” (Γεν 4, 2), καθώς καί τήν κατασκευή κατοικιῶν καί πόλεων· “καί ἦν οἰκοδομῶν πόλιν” (Γεν 4, 17). Ἐγνώριζαν μουσική καί κατασκευή ἐργαλείων· “καί ὄνομα τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ Ἰουβάλ· οὗτος ἦν ὁ καταδείξας ψαλτήριον καί κιθάραν” (Γεν 4, 21) καθώς “Σελλά δέ καί αὐτή ἔτεκε τόν Θόβελ, καί ἦν σφυροκόπος χαλκεύς χαλκοῦ καί σιδήρου” (Γεν 4, 22).

Ἀπό τίς μαρτυρίες αὐτές προκύπτει σαφῶς, ὅτι οἱ πρῶτοι ἄνθρωποι πάνω στή γῆ γνώριζαν ὅλες σχεδόν τίς μορφές ἐκμεταλλεύσεως τῆς γῆς καί τοῦ φυσικοῦ πλούτου γιά τή διαβίωσί τους»(περ. Σο, Σ ᾽94, 270).

• Τά ἴδια συμπεράσματα ἐξάγονται καί ἀπό μία φράσι τοῦ Κυρίου: «ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τόν ἄρτον σου» (Γεν 3, 19). Ὁ ἄρτος προϋποθέτει γνώσεις μετεωρολογίας (τό πότε θά γίνη ἡ σπορά καί ὁ θερισμός), ἐδαφολογίας, ἀρόσεως, θερισμοῦ, λιχνίσματος, ἀλέσεως, ψησίματος (φωτιᾶς) κλπ.! Ἀνθρωπίνως αὐτά ἦταν ἄγνωστα στόν πρῶτο ἄνθρωπο. Εἶναι θεοδίδακτα!
• Καί θά τελειώσουμε μέ τόν καθηγ. Στέργιο Σάκκο: «Ὁ Ἀδάμ γέννησε τό Σήθ “κατά τήν ἰδέαν αὐτοῦ καί κατά τήν εἰκόνα αὐτοῦ” (Γεν 5, 3). Αὐτό θά πῆ ὅτι ὁ Σήθ στήν καμωσιά ἦταν ἴδιος μέ τόν πατέρα του. Πιό βαθειά, ἐννοεῖ, ὅτι καί οἱ ἀπόγονοι τοῦ Σήθ κι ἐμεῖς σήμερα σάν ἄνθρωποι καί σάν φυσικά ὄντα εἴμασθε ἴδιοι μέ τόν Ἀδάμ, ἤ ὅτι ὁ πρωτόπλαστος ἄνθρωπος ἦταν ἄνθρωπος σάν ἐμᾶς. Ἐξαιρεῖται βέβαια ἡ ἀναμάρτητη καί ἄφθαρτη κατάστασι, στήν ὁποία ζοῦσε ὁ Ἀδάμ πρίν παραβῆ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό τό ἔγραψε τό Πνεῦμα τό ἅγιο, γιά νά μή νομίσουμε, ὅπως πολλοί εἰδωλολάτρες τῆς ἀρχαιότητος ἤ πολλοί ψευτοεπιστήμονες τῆς ἐποχῆς μας, ὅτι οἱ ἄνθρωποι στήν ἀρχή ἦταν ἀλλιώτικοι ἤ τεράστιοι σέ διαστάσεις, ἤ ὅτι προερχόμασθε ἀπό τέρατα μέ παράδοξες μορφές ἤ ἀνύπαρκτα κτήνη. Βλέποντας ἕνα σημερινό ἄνθρωπο, βλέπουμε πῶς ἀκριβῶς ἦταν ὁ Ἀδάμ. Τά ἄλλα, εἴτε μυθολογικές ἀφηγήσεις τῶν ἀρχαίων λαῶν εἴτε δῆθεν συμπεράσματα σημερινῶν “ἐρευνῶν”, εἶναι παραμύθια σύμφωνα μέ τίς ὀρέξεις τῶν ἀνθρώπων» (περ. Σο, Ἰλ. 1979, 196).

Πηγή:

Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ
ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΙ
Περί Ἐξελίξεως 2
ΕΚΔ. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Σταμάτα 2014
http://www.truthtarget.gr
TRUTH TARGET
ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ

Πηγή