ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΧΟΥΝΕ ΧΙΟΥΜΟΡ

 

Απὸ τὸν πρόλογο τον νέου βιβλίου του π. Διονυσίου Ταμπάκη…
    Ἐπισκεπτόμενος πρόσφατα τὸν ἁγιασμένο Γέροντα Νεκτάριο στὴν Καμάριζα τοῦ Λαυρίου καὶ ἔχοντας συναντήσει καὶ ἄλλες Ἁγιασμένες μορφὲς στὴν ζωή μου (Ἅγιο Παϊσιο, π. Ἐφραὶμ Κατουνακιώτη, π. Χαράλαμπο Διονυσιάτη, π. Ἀμβρόσιο Λάζαρη, π. Εὐμένιο Λαμπάκη, π. Κύριλλο Γεραντώνη καὶ ἄλλους) ἔκανα τὴν ἑξῆς διαπίστωση: «Τελικὰ ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναι γελαστοὶ καὶ ἔχουν πάνω ἀπ’ὅλα  πολὺ χιοῦμορ». Καὶ  μάλιστα  τέτοιου εἶδους χιοῦμορ ποὺ βγάζει ἀγάπη  καὶ ὠφέλεια συνάμα.

   Πῶς εἶναι λοιπὸν δυνατὸν  ἕνας κατάκοιτος ἄνθρωπος 85 χρονῶν μὲ χίλιες δυὸ ἀρρώστιες πάνω του, εὐρισκόμενος στὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου, νὰ κάνει τέτοιο ἔξυπνο καὶ ὠφέλιμο χιοῦμορ καὶ τὸ πρόσωπό του νὰ γίνεται γελαστὸ καὶ λαμπερὸ σὰν τῶν μικρῶν ξέγνιαστων παιδιῶν;

Τὸν ρωτῶ:

- Γέροντα Νεκτάριε, θὰ πᾶμε στὸν Παράδεισο;

Καὶ ἐκεῖνος μοῦ ἀπαντᾶ ἀρνητικὰ καὶ ἀπελπιστικά.

-Οὔ, οὔ…οὔτε ἀπ’ ἔξω δὲν θὰ περάσουμε!

-Μὰ τί λέτε Πάτερ; Φώναξα ἀπογοητευμένος. Δὲν θὰ μποῦμε τελικά;

-Ἔεεμ,  ἅμα κάνουμε ἀπεργία θὰ μᾶς βάλει ὁ Θεὸς μέσα!

    Ἄλλη φορᾶ κάποιος ἐπισκέπτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἀδιάφορος γιὰ τὰ πνευματικά, ρώτησε τὸν Ἅγιο Παΐσιο:

- Πάτερ, τί κάνεις ἐδῶ, σὲ τοῦτο τὸ ἐρημικὸ κελί;

Κι ὁ Γέροντας τοῦ ἀπάντησε:

- Προσέχω τὰ μυρμήγκια νὰ μὴν τσακώνονται.

   Σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς περιπτώσεις, τὸ γέλιο ἔχει κοινωνικό, ἄρα καὶ Ἐκκλησιολογικὸ  χαρακτήρα, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῶν προσώπων πραγματώνεται. Γελοῦμε ὅταν εἴμαστε σὲ συντροφιές, ὄχι ὅταν εἴμαστε ἀπομονωμένοι...

…Γι΄αυτό καί οἱ μεγαλύτεροι χιουμορίστες καὶ εὔθυμοι ἄνθρωποι, ποὺ ὡς χαρούμενα χελιδόνια  διακονοῦν Τὸν Θεό, εἶναι οἱ Ἅγιοι. Εἶναι ἐκείνοι  που κηρύττουν λευτεριὰ καὶ  ἅγια τρέλα μὰ καὶ ἐλέγχουν συνάμα  τοὺς σκλάβους ἀνθρώπους γιὰ τὴν ὑποκρισία καὶ τὴν ψευδοσοβαρότητά τους.

Οἱ εὔθυμοι Ἅγιοι εἶναι πλέον ἀπαραίτητοι καὶ ἀναγκαῖοι γιὰ  τὸν  κόσμο μας. Εἶναι ἕνας τρόπος νὰ γελοιοποιεῖς τὸν ντουνιὰ ποὺ νομίζει ὅτι μπορεῖ νὰ ἐμπαίζει Τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀλήθειά Του.

Διότι τὸ μόνο πράγμα ποὺ λαχταράει ὁ Χριστὸς εἶναι νὰ βλέπει τὰ πλάσματά του εὐτυχισμένα καὶ ἐλεύθερα σὰν τὰ ἀετόπουλα ποὺ πετοῦν ἀτέρμονα σὲ νέους οὐρανούς, πέρα ἀπὸ τὶς ὑποκριτικὲς  νοθευμένες ἀρετές, ποὺ κανοναρχεῖ ἡ «καλή» κοινωνία.

Ἱερεὺς π. Διονύσιος Ταμπάκης,

Ναύπλιον 2016.

Πηγή