Απαντήσεις σε ερωτήματα για την Διακοπή Μνημοσύνου από τον π. Παΐσιο (Παπαδόπουλο)

Β. Σχετικά με την ακοινωνησία

* «Ποιοι είστε εσείς –μας λέγουν– που θα διορθώσετε την Εκκλησία».

* Μας κατηγορούν ότι δεν σεβόμαστε τα θεσμικά όργανα της Εκκλησίας.

* Με την ακοινωνησία πολεμούμε την αίρεση και όχι τον επίσκοπο.

* Έχει ο Πατριάρχης φρονήματα ορθόδοξα και όσοι συμφωνούν μαζί του και τον ακολουθούν;

* Επισημαίνουμε ότι υπάρχει παρέκκλιση από την ορθόδοξο πίστη.

* Ο (Β') 2^ος Κανόνας της εν Αντιοχεία Συνόδου μας παρέχει ένα βασικό κριτήριο.

* Γιατί δεν ισχύει στην περίπτωσή μας ο 13^ος Κανόνα της λεγομένης Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

* Γιατί ισχύει ο 15^ος Κανόνας και όχι ο 13^ος της λεγομένης Πρωτοδευτέρας

    Για να πάρεις θέση σε κάποιο ζήτημα πρέπει να το γνωρίζεις. Για να καταλάβεις τώρα τί λέει κανείς πρέπει πρώτα να τον ακούσεις. Για να καταδικάσεις όμως κάποιον α. πρώτα πρέπει να ξέρεις καλά το θέμα για το οποίο παίρνει ορισμένη θέση ο κατηγορούμενος, β. να τον ακούσεις προσεκτικά αλλά και γ. να μην είσαι προκατειλημμένος. Το ότι πήρε κανείς κάποτε ένα πτυχίο και ισχυρίζεται τώρα ότι γνωρίζει ένα θέμα που απαιτεί εξειδίκευση και μάλιστα συνεχή ενημέρωση δεν σημαίνει ότι κατέχει το ζήτημα. Το παράδοξο είναι ότι, πρόσωπα που δεν έχουν εξειδίκευση αλλά και στοιχειώδη ενημέρωση, σπεύδουν να μας κρίνουν σε θέματα που διαφωνούμε ως προς την εν Κολυμβαρίω Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, όπως την χαρακτήρισαν, ενώ δεν είναι.

Όταν κάποτε συζητούσαμε παρεμπιπτόντως το θέμα, μας έλεγαν ορισμένοι κληρικοί, μάλιστα σε διοικητικές θέσεις, ότι δεν προλαβαίνουν να παρακολουθήσουν το θέμα· και άλλος έλεγε ότι δεν γνωρίζει αυτό το έρμο το internet για να μπαίνει στις ιστοσελίδες και να ενημερώνεται.

 Πρόσωπα του συγκεκριμένου τώρα περιβάλλοντος καταγράφοντας μας με κάμερες στην αρχή φανερά όμως χωρίς άδεια –βάζοντας στα Video δικούς τους επιθετικούς τίτλους– και έπειτα κρυφά, με πιτσιρικάδες πνευματικών τους τέκνων, –θαυμάζω το επίπεδο!– μεταφέρουν πληροφορίες μέχρι Φαναρίου, ενώ ότι λέμε το δηλώνουμε δημοσίως με παρρησία και είμαστε «ἕτοιμοι ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι (ἡμᾶς sic) λόγον περὶ τῆς ἐν ἡμῖν (sic) ἐλπίδος (Α΄Πετρ. 3,15).

 Είναι ανάγκη ορισμένες φορές –μολονότι δεν μας αρέσει να δημιουργούμε κλίμα αντιπαράθεσης– να απαντούμε σε κατηγορίες που με ελαφρότητα προσπαθούν να προσβάλουν τον θεολογικό χαρακτήρα του αγώνα μας άνθρωποι με σκοπιμότητες. Και επειδή όταν είναι κανείς δημόσιο πρόσωπο και μάλιστα κληρικός είναι αναπόφευκτο να μη δώσει εξηγήσεις στις έωλες συκοφαντίες που κατασκανδαλίζουν το πλήρωμα της Εκκλησίας, προβαίνω στον άχαρο αυτόν ρόλο που θέλω να κλείσει, αν μου το επιτρέψουν όσοι διαστρέφουν την αλήθεια. Και βέβαια όταν κανείς δεν έχει θεολογική παιδεία και διατυπώνει κάποια πράγματα χάριν εντυπώσεων για μελλοντικές επιδιώξεις εύκολα το διακρίνει κανείς. Όμως, το να παραπλανά κληρικός ή πρόσωπο, το οποίο σπούδασε περί την Θεολογία, την κοινή γνώμη ανθρώπων που δεν γνωρίζουν κανονικό δίκαιο και δογματική αυτό είναι και δόλιο και κατακριτέο. Το να προσποιείται τώρα κανείς τον δαίμονα και να γράφει επιστολές αυτό ξεφεύγει τελείως, γι’ αυτό και δεν είναι πλέον απορίας άξιο πώς ορισμένοι φεύγουν με τα ελικόπτερα από τον Άθωνα. Θα απαντήσω σε μερικές κατηγορίες που μας προσάπτουν, ενώ ήδη έχω απαντήσει σε άλλες.

  Χρειάζεται άραγε να πω ότι η Εκκλησία είναι σώμα Χριστού και ότι σ’ αυτό δεν υπάρχουν πρώτοι και δεύτεροι αλλά ότι όλα τα μέλη της έχουν την αξία τους ως ισότιμα μέρη του όλου που δεν έχουμε το δικαίωμα να τα υποτιμούμε, και ότι όταν πάσχει ένα μέλος συμπάσχει όχι μόνο όλο το σώμα αλλά και η ψυχή με τα οποία είναι συνδεδεμένη αρμονικά και σε συμφυΐα; Όταν λοιπόν ξεσκίζεται το σώμα του Χριστού επειδή ορισμένοι εκκλησιαστικοί ταγοί οδηγούν το ποίμνιο στην αίρεση δεν είναι λογικό να αντισταθούμε; Τι λέει ο Αγιος Θεοδωρος ο Στουδιτης: «Ἐντολή γάρ Κυρίου (διότι είναι εντολή από τον Ίδιο τον Κύριο) μή σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως (να μη σιωπούμε σε καιρό που κινδυνεύει η πίστις). Ὥστε ὅτε περί Πίστεως ὁ λόγος (ώστε, όταν υπάρχει θέμα για αυτά που πιστεύουμε), οὐκ ἐστιν εἰπεῖν (δεν θα πείς), ἐγώ τίς εἰμί; (εγώ ποιός είμαι) Ἱερεύς; ἀλλ' οὐδαμοῦ (ιερεύς δεν είμαι). Ἄρχων; καί οὐ δ’ οὕτως (ούτε άρχοντας). Στρατιώτης; καί ποῦ; (και πού στρατιώτης) Γεωργός; καί οὐ δ' αὐτό τοῦτο (αγρότης; Και ούτε αυτό πάλι). Πένης (φουκαράς), μόνον τήν ἐφήμερον τροφήν ποριζόμενος (προσπαθόντας να εξασφαλίσω το μεροκάματο), οὐδείς μοι λόγος καί φροντίς περί τοῦ προκειμένου (που δεν υπάρχει λόγος και ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο ζήτημα). Οὐά, οἱ λίθοι κράξουσι (αλλοίμονο θα φωνάξουν οι πέτρες), καί σύ σιωπηλός καί ἄφροντις (και συ θα μείνεις σιωπηλός και δεν θα ενδιαφερθείς);» (P.G. 99, 1321 B).

  Ο Θεός που μας χάρισε την ελευθερία, δεν μας υποχρεώνει να αποδεχθούμε το Ευαγγέλιό του. Αν όμως θέλουμε να είμαστε μέσα στην Εκκλησία είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε την πίστη αλλά και να την διαφυλάξουμε. Ο λόγος του Αποστόλου Παύλου «διδαχαῖς ποικίλαις καὶ ξέναις μὴ παραφέρεσθε· καλὸν γὰρ χάριτι βεβαιοῦσθαι τὴν καρδίαν» (Εβρ.13,9) είναι το εσωτερικό κριτήριο για να διακρίνει κανείς τι απ’ όλα αυτά που του λανσάρονται είναι αληθές και τί ψευδές. Η πνευματική αίσθηση που λειτουργεί στον άνθρωπο όταν δεν έχει κεκαυτηριασμένη συνείδηση μαζί με τις Πατερικές μαρτυρίες των αγίων που ερμηνεύουν τον λόγο του Θεού είναι όρια ανάμεσα στα οποία μπορούμε να πορευθούμε με ασφάλεια.

  Σήμερα δυστυχώς όποιος διαφωνεί με κάτι ως προς τον τρόπο, τα μέσα και τις αποφάσεις της διοίκησης των θεσμικών οργάνων της Εκκλησίας, όταν ορισμένα πράγματα και δεσμευτικές αποφάσεις δεν είναι σύμφωνα με όσα παράδωσε διαχρονικά η Εκκλησία μας ως σώμα Χριστού, κρίνεται ως αντάρτης διασπών την ενότητα της Εκκλησίας και προκαλώντας τάχα σχίσμα ενώ το σχίσμα το απεργάζονται όσοι λειτουργούν παρανόμως χωρίς συνοδικότητα, δηλαδή χωρίς στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές, και έπειτα ασκούν αθέμιτη δίωξη (εκκλησιαστικό bulling).

  Διότι, τί άλλο είναι να βάλλεται κληρικός στην τοπική κοινωνία ως άξιος καθαιρέσεως και να αφήνονται υπονοούμενα περί παραπομπής του στο Συνοδικό Δικαστήριο, χωρίς να διαψεύδονται αυτά επισήμως, καθώς έχει εξαγγελθεί, και να γίνεται τόσος ντόρος, που απλοί άνθρωποι ομολογούν ότι σκανδαλίζονται από την συμπεριφορά αυτών, διότι το να πάει κανείς προς καθαίρεση για τον κόσμο που δεν γνωρίζει δογματικά και κανονικά ζητήματα σημαίνει άλλα! Και ερωτώ δεν συνιστά αυτό αδικία που θα

μπορούσε να αποτελέσει λόγο προσφυγής μας στα δικαστήρια; Δεν θα γίνουμε όμως αχάριστοι στον πνευματικό μας πατέρα, τον Μητροπολίτη Φλωρίνης, τον οποίο δυστυχώς περιστοίχιζαν και περιστοιχίζουν πρόσωπα που, επειδή ως κύριο και κατ’ εξοχήν ενδιαφέρον έχουν την εκλογή τους σε Μητροπολίτες, προσπαθούν να με βάλουν σε αντιπαράθεση.

   Όποτε τολμούσα ή τολμήσω να ομιλήσω για θέματα ορθοδόξου πίστεως θεωρείται ότι πολεμώ τον επίσκοπό μου, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που τους ενοχλούσε ή τους ενοχλεί ήταν ότι τους χαλώ την «πιάτσα» να εκλεγούν επίσκοποι, αφού έπρεπε αυτοί να φανούν νομιμόφρονες στα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα. Τό λοιπόν, ἀδελφοί μου, χαίρετε ἐν Κυρίῳ. τὰ αὐτὰ γράφειν ὑμῖν (τὸ νὰ σᾶς γράφω τὰ ἴδια πράγματα) ἐμοὶ μὲν οὐκ ὀκνηρόν, ὑμῖν δὲ ἀσφαλές (για ἐμὲνα δὲν εἶναι βαρετό, σ’ ἐσᾶς δὲ παρέχει ἀσφάλειαν). Βλέπετε τοὺς κύνας, βλέπετε τοὺς κακοὺς ἐργάτας, βλέπετε τὴν κατατομήν· (προσέξτε ἀπὸ τὰ σκυλιά, προσέξτε ἀπὸ τοὺς κακοὺς ἐργάτας, κοιτάξτε το ξέσκισμα, τον άγριο ακρωτηριασμό) [Φιλ. 3,1-2].

  Έχουν κατά κυριολεξία αφηνιάσει γιατί έχω διαφορετική τοποθέτηση ως αν μη έχω το δικαίωμα να εκφράσω, ως ελεύθερο πρόσωπο, την γνώμη μου για ότι γίνεται και αφορά την διαχρονική πίστη της Εκκλησίας μας, τώρα μάλιστα, που προδίδεται. Λοιπόν, για να γίνω πιο σαφής: τον επίσκοπό μου τον τιμώ και τον αγαπώ και δεν υπάρχει θέμα προσωπικής αντιπαράθεσης αλλά θέμα πίστεως και αντιμετώπισης της αίρεσης που αφορά στον Οικουμενισμό που προωθεί φανερά ο Οικουμενικός Πατριάρχης μαζί με όσους ηθελημένα τον ακολουθούν. Προσοχή όμως! Δεν συμφωνώ καθόλου με τον επίσκοπό μου κάθε φορά που προσπαθώντας να του εξηγήσω τις οικουμενιστικές ατασθαλίες του πατριάρχη προσπαθεί να τον δικαιολογεί σαν να είμαστε μικρά παιδιά και δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει.

  Το θέμα είναι ότι, αφού «η Σύνοδος στην Κρήτη» δέχτηκε «την ιστορικήν ονομασίαν άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών» στην πραγματικότητα αποδέχεται ότι υφίστανται και άλλες Εκκλησίες, στις οποίες μάλιστα προσέδωσε και διαχρονικότητα. Λόγω αυτής της εκτροπής –από την κοινή πίστη της αγίας μας Ορθοδοξίας– των συγκεκριμένων εκκλησιαστικών ταγών που εκπροσώπησαν ορισμένες Εκκλησίες είμαστε υποχρεωμένοι να διακόψουμε με αυτούς την εκκλησιαστική μας κοινωνία. Δηλαδή, θα υπάρχει στο εξής μεταξύ αυτών και εμού Ακοινωνησία!

  Θα εξηγήσω πολύ απλά διότι δεν γνωρίζουν όλοι κάποια βασικά πράγματα. Το [Α] όταν μπει μπροστά από μια λέξη λέγεται στερητικό Α. Το στερητικό αυτό μόριο καθώς τίθεται σε μια λέξη την καθιστά σύνθετη. Σε αυτή την περίπτωση το στερητικό Α αποτελεί το πρώτο συνθετικό μιας λέξεως και δηλώνει το ακριβώς αντίθετο του νοήματος της λέξεως που θα δήλωνε ή λέξη χωρίς αυτό. Παράδειγμα, στη λέξη φιλόξενος αν βάλουμε μπροστά το στερητικό Α γίνεται (α-φιλόξενος) αφιλόξενος. Με τον ίδιο τρόπο για κάποιον που δεν γνωρίζει βασικά πράγματα λέμε είναι αστοιχείωτος· και όταν εξηγούμε κάποια πράγματα αλλά δεν θέλει να καταλάβει λέμε είναι ασύνετος(!)

  Τί σημαίνει ακοινωνησία; Απουσία κοινωνίας λόγω διακοπής μνημονεύσεως. Τι είδους κοινωνίας; Εκκλησιαστικής κοινωνίας εν προκειμένω. Γιατί; Αναγνωρίζοντας εσχάτως τις αιρέσεις ως εκκλησίες και συνοδικά πλέον, φέτος τον Ιούνιο στο Κολυμβάρι, αν μείνουμε σε κοινωνία με επισκόπους που καταφάσκουν στις αποφάσεις της Ψευτο-Συνόδου θα απολέσουμε την πίστη, που έχουμε ως Ορθόδοξοι, από την οποία απορρέει η κοινωνία μας και στα αυτά μυστήρια «εἷς (ένας) Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα» (ΕΦΕΣ. 4,5). Και επειδή δεν θέλουμε να χωριστούμε από την πίστη της Αγίας μας Εκκλησίας και την εξ αυτής κοινωνία των αγιαστικών μυστηρίων δια των οποίων κρατούμε την κοινωνία μας με τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό διακόπτουμε την κοινωνία μας με αυτούς που συνέλαβαν την αίρεση και αναγνωρίζουν στη βάση της βαπτισματικής θεολογίας έγκυρα μυστήρια, επομένως και Θεία Χάρη, συνεπώς και την ύπαρξη πολλών «Εκκλησιών».

Πώς είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να έχουμε τώρα εμείς κοινωνία μαζί τους εφ’ όσον αλλοτριώνουν την εξ αποκαλύψεως πίστη; Για να έχουμε κοινωνία μαζί πρέπει να αρνηθούμε την μοναδικότητα της Εκκλησίας του Χριστού όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Έχουμε όμως την ίδια πίστη με τους παπικούς, τους μονοφυσίτες, τους προτεστάντες και τους άλλους αιρετικούς για να τους αναγνωρίσουμε ως Εκκλησίες; Σαφώς δεν έχουμε! Ξεκινούμε από την ταυτότητα στην πίστη για να έχουμε κοινωνία και στα άγια μυστήρια και όχι το αντίστροφο.

  Με την αποδοχή της βαπτισματικής θεολογίας οι πρωτεργάτες του οικουμενισμού –και για αυτό οικουμενιστές– ξεκινούν αντίστροφα. Δέχονται το βάπτισμα (εσύ να κατανοείς ράντισμα στους Λατίνους) και προσπαθούν να πετύχουν την ένωση της εκκλησίας με τις αιρέσεις σε μια λαϊκή βάση αμβλύνοντας το αισθητήριο των ορθοδόξων με όλα αυτά που γίνονται και παρουσιάζονται στα media.

   Ξεκινώντας λοιπόν από μια καλή και σταθερή βάση ερχόμαστε να θέσουμε πλέον το ζήτημα· είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης ορθόδοξος; Για να έχουν οι άλλοι επίσκοποι μας εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του; Από ντοκουμέντα, λεχθέντα και πραχθέντα αποδεικνύεται ότι δεν είναι ορθόδοξος!

  Να θέσω ορισμένα ερωτήματα σ’ αυτούς που θέλουν να με κατηγορούν για δημιουργία σχίσματος:

   Έφερε ή δεν έφερε ο Πατριάρχης τον Πάπα στο Φανάρι; (Ναι!)

  Μνημόνευσαν εκφώνως, μάλιστα, τον Πάπα Βενέδικτο και τον Πάπα Φραγκίσκο ναι ή όχι; Ναι!

   Συμπροσευχήθηκαν; Ναι!

  Στη Ραβέννα το 2002, όταν μεταδόθηκαν τα Άχραντα Μυστήρια στους παπικούς από τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τον Αλβανίας κ. Αναστάσιο, μεταδόθηκαν χάριν ευγενείας σε αβάπτιστους και εκτός εκκλησίας αιρετικούς; Δεν αντάλλαξαν λειτουργικό ασπασμό στις λειτουργίες στο Φανάρι; Δεν έχουν γίνει συμπροσευχές και συλλιτανεύσεις; Αυτά τα επιτρέπουν οι κανόνες; Όχι!

   Γνωρίζετε ότι το 1991 στο Μπάλαμαντ του Λιβάνου αποδέχτηκε τα μυστήρια παπικών καθώς και την Ουνία. Στο συνέδριο του Π.Σ.Ε., το 2006, στο Porto Alegre, αποδέχτηκε την κοινή δήλωση με τους Προτεστάντες, ότι δεν υπάρχει μόνο Μία Εκκλησία, αλλά ότι οι «εκκλησίες» -μέλη του ΠΣΕ- είναι γνήσιες εκκλησίες. Μία δε από αυτές είναι και η Ορθόδοξη Εκκλησία! Οι ποικίλες αιρετικές διδασκαλίες των Προτεσταντών θεωρούνται ως διαφορετικοί τρόποι έκφρασης της ιδίας πίστεως και ως ποικιλία των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, δεχόμενοι τελικά ότι δεν υπάρχουν αρέσεις!!

   Έπειτα από όλα αυτά κάνω εγώ το σχίσμα; Αν δεν ενημερώνεστε στοιχειωδώς διότι άλλα σας ενδιαφέρουν γιατί μιλάτε; Είστε αφελείς ή θέλετε να μας τρελάνετε; Όσοι πάλι εκ των κληρικών σιωπάτε για όλα αυτά νομίζετε ότι είστε εν τάξει;

   Η διακοπή της εκκλησιαστικής αυτής κοινωνίας μας με όσους εξόκειλαν στην αίρεση δεν εφαρμόζεται από κάποιον που δεν είναι επίσκοπος άμεσα αλλά έμμεσα διακόπτοντας την κοινωνία με τον Πατριάρχη –και όσους συμφωνούν με αυτόν στα συγκεκριμένα θέματα– δια μέσω του επισκόπου, μέχρι που άλλη Σύνοδος, η οποία θα συγκληθεί κανονικά, αναγνωρίζοντας τις προηγούμενες Συνόδους και μάλιστα αυτές πού έγιναν επί Μεγάλου Φωτίου και Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και που θα συγκληθεί από όλους τους ορθόδοξους Ιεράρχες και θα τους παρέχει την δυνατότητα ψήφου θα αποκαταστήσει την Ορθοδοξία!

   Επισημαίνω ότι υπάρχει παρέκκλιση από την ορθόδοξο πίστη, εξόκειλαν από:

   «ὅ,τι πάντοτε, πανταχοῦ καὶ ὑπὸ πάντων ἐπιστεύθη» (Βικέντιος Λυρίνου). Διότι «στήν Κρήτη ὄχι μόνο δέν καταδικάσθηκε καμ­μί­α ἑ­τε­ρο­δο­ξί­α (αἵ­ρε­ση), ἀλ­λά καί ἐ­πι­χει­ρή­θη­κε μιά φο­βε­ρή, θε­σμι­κῶς, ἔκ­πτω­ση ἀ­πό τήν συ­νο­δι­κῶς ὁ­ρι­ο­θε­τη­μέ­νη πί­στη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, μιά ἔκ­πτω­ση οὐ­σι­α­στι­κά ἀ­πό τόν «Ὅ­ρο Πί­στε­ως» τῆς Β΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου. Συγ­κε­κρι­μέ­να, πρό­κει­ται γιά τήν ἔκ­πτω­ση ἀ­πό τήν δογ­μα­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α τοῦ Συμ­βό­λου τῆς Πί­στε­ως, πού ἀ­να­φέ­ρε­ται στήν ταυ­τό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, κα­θ’ ἑ­αυ­τήν» (καθητού Δογματικής Δ. Τσελεγγίδης). Ένεκα τούτου σύμφωνως με αυτό που ορίζει ο 2^ος (Β') Κανόνας της εν Αντιοχεία Συνόδου: «Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν» (όπως μεταξύ άλλων και ο επίσκοπός μου –ο Φλωρίνης Θεόκλητος– στον οποίο έχω την κανονική εκκλησιαστική αναφορά μου, «καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας».

   Ο κανόνας αυτός μας παρέχει ένα κριτήριο με βάση το οποίο μπορούμε να ερμηνεύουμε, να εξηγούμε, να σχολιάζουμε και άλλους κανόνες Συνόδων.

  «Πάντας τοὺς εἰσιόντας εἰς τὴν ἐκκλησίαν, καὶ τῶν ἱερῶν Γραφῶν ἀκούοντας, μὴ κοινωνοῦντας δὲ εὐχῆς ἅμα τῷ λαῷ, ἢ ἀποστρεφομένους τὴν ἁγίαν μετάληψιν τῆς εὐχαριστίας κατά τινα ἀταξίαν, τούτους ἀποβλήτους γίνεσθαι τῆς ἐκκλησίας, ἕως ἂν ἐξομολογησάμενοι, καὶ δείξαντες καρποὺς μετανοίας, καὶ παρακαλέσαντες, τυχεῖν δυνηθῶσι συγγνώμης· μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδὲ κατ᾽ οἴκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοῖς μὴ τῇ ἐκκλησίᾳ συνευχομένοις, μηδὲ ἐν ἑτέρᾳ ἐκκλησίᾳ ὑποδέχεσθαι τοὺς ἐν ἑτέρᾳ ἐκκλησίᾳ μὴ συναγομένους. Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας».

  Όσοι μου προτάσσετε τον 13^ο (ιγ΄) Κανόνα της λεγομένης Πρωτοδευτέρας (Α΄& Β΄) Συνόδου δεν ισχύει αυτό που ισχυρίζεστε διότι δεν βλέπετε κάτι, μια φράση που υπάρχει «…ὡς δῆθεν ἐπὶ ἐγκλήμασί τισι…». Σήμερα όλοι διαβάζουν την έτοιμη ερμηνεία αλλά δεν έμαθαν να δουλεύουν πάνω στο Κανονικό Δίκαιο! Αν όμως θέλουμε να γνωρίζουμε το Κανονικό Δίκαιο πρέπει να γνωρίζουμε μέθοδο, και χρειάζεται τουλάχιστον, όταν ομιλούμε ή γράφουμε να προσέχουμε τι αναγινώσκουμε, διότι αυτή την φράση ενώ δεν την προσέξατε μας δίνει το κλειδί για να ερμηνεύσουμε σωστά τον κανόνα. Στην προκειμένη λοιπόν περίπτωση, αν και δεν εγκαλώ τον επίσκοπό μου, ισχύει το «…δῆθεν ἐπὶ ἐγκλήμασί τισι» ή το «συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας»; Επειδή ακριβώς «τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν» άρα, «ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας» «καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι». Αυτό είναι ένας τρόπος με τον οποίο εργάζονται όλοι όσοι ασχολούνται με το δίκαιο και την ερμηνεία του.

  Ακόμη και στην αγία Γραφή υπάρχει –μεταξύ άλλων– η ερμηνευτική αρχή «Η Γραφή ερμηνεύεται δια της Γραφής». Αν και ο συγκεκριμένος λοιπόν κανόνας αναφέρεται σε άλλο θέμα, όμως μας παρέχει το κριτήριο αυτό. Υπάρχουν λέξεις σημαντικές (ήτοι δηλωτικές) των νοημάτων που σημαίνουν και αυτό το κεκρυμμένο βάθος –όχι μόνο της αγίας Γραφής– αλλά και των ιερών κανόνων]. Ο δεύτερος (Β΄) της εν Αντιοχείᾳ Συνόδου κανόνας, λοιπόν, με βάση τα προαναφερθέντα μας παρέχει κάτι πολύ βασικό· μια διατύπωση που αποτελεί κανόνα για θέματα κοινωνίας. Ὁ κοινωνῶν τοῖς ἀκοινωνήτοις εἶναι ἀκοινώνητος. Το κείμενο του κανόνος γράφει: «Εἰ δὲ φανείῃ τις τῶν ἐπισκόπων, ἢ πρεσβυτέρων, ἢ διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὡς ἂν συγχέοντα τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησίας». Προσέξατε; Λέει ότι αυτό αποτελεί κανόνα! Διασώζεται λοιπόν στον κανόνα αυτό ένας γενικός κανόνας που ισχύει για κάθε αίρεση.

  Αυτή είναι μια άλλη ερμηνεία επίσης σωστή με εκείνη που επισήμανε ο καθηγητής Κυριάκος Κυριαζόπουλος Κανονικού Δικαίου της Νομικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που αφορά τους 13^ο,14^ο και 15^ο της λεγομένης Πρωτοδευτέρας που δημοσίευσε με τίτλο: [Η ΜΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ –Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΩΣ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗ ΤΗΝ ΨΕΥΔΟ-ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΗΣ ΤΟΥ ΑΡΧΗΣ– ΑΠΟ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΤΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΕΙ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ Ή ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΣΗ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΗΣ ΠΡΕΠΟΥΣΑΣ ΣΕ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΤΙΜΗΣ ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ;] με την οποία αποδεικνύει ότι «ο Κανόνας που είναι εφαρμοστέος στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι ο 13^ος της ΑΒ Συνόδου, αλλά ο 15^ος της ίδιας ΑΒ Συνόδου. Διότι σήμερα δεν βρισκόμαστε στο προπαρασκευαστικό στάδιο της Παναίρεσης του Οικουμενισμού…». Και «κανένας Μητροπολίτης από τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες (Εκκλησίες) οι οποίες εισήγαγαν «συνοδικώς», δηλ. δεσμευτικά γι’ αυτές, την Παναίρεση του Οικουμενισμού, δεν μπορεί να ισχυριστεί βάσιμα ότι ο ίδιος έχει δήθεν ορθόδοξο φρόνημα, [με αυτή την επισήμανση- ερμηνεία ενισχύεται έτι μάλλον και η παραπάνω θέση μου] ενώ ταυτόχρονα είναι συμβιβασμένος με την «συνοδικώς» εισαχθείσα Παναίρεση του Οικουμενισμού, εφόσον δεν καταδικάζει ρητά, κατηγορηματικά και δημοσίως την Παναίρεση του Οικουμενισμού και, κατά συνέπεια, εφόσον δεν παύει το μνημόσυνο της προϊσταμένης του αρχής (π.χ. αν είναι Μητροπολίτης των λεγόμενων Νέων Χωρών της Βόρειας Ελλάδος, εφόσον δεν παύσει το μνημόσυνο των προϊσταμένων του αρχών, ήτοι του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και της Ιεράς Συνόδου, και, αν είναι Μητροπολίτης της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Νότιας Ελλάδος, εφόσον δεν παύσει το μνημόσυνο της προϊσταμένης του αρχής, ήτοι της Ιεράς Συνόδου, δεδομένου ότι και οι δύο αυτές Αυτοκέφαλες συμπεριλαμβάνονται μεταξύ αυτών που συμμετείχαν στην Ψευδο-σύνοδο της Κρήτης και εισήγαγαν «συνοδικώς», δηλ. δεσμευτικά γι’ αυτές, την Παναίρεση του Οικουμενισμού)». «Αλλά από τις 25-6-2016, ημερομηνία «συνοδικής» –δηλ. δεσμευτικής για τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που συμμετείχαν στο Συνέδριο της Αποστασίας ή, επί το επιεικέστερο, στην Ψευδο-Σύνοδο της Κρήτης– εισαγωγής της Παναίρεσης του Οικουμενισμού, εφαρμόζεται υποχρεωτικά η ακρίβεια, δηλ. ο 15^ος Κανόνας της ΑΒ Συνόδου. Διότι ο 15^ος Κανόνας είναι υποχρεωτικής ισχύος, ως νόμος της Εκκλησίας, όπως τον ερμηνεύει ορθά και ο μεγάλος κανονολόγος Νικόδημος Μίλας, ως εξής: «и церковно-служители вправе и даже обязаны тотчас отделиться от подлежащего епископа (και οι κληρικοί έχουν το δικαίωμα και ακόμη και την υποχρέωση να απομακρυνθούν άμεσα από την κοινωνία με τον επίσκοπο)». Ο δε αείμνηστος Γέροντας μας επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης υποστήριζε και αυτός ότι «στὴν περίπτωσι αὐτή, πού «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» (που ένας επίσκοπος ή ο Πατριάρχης) κηρύττει διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφασι καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο».

   Μπορούν τώρα να μου εξηγήσουν, αυτοί που με κατηγορούν ότι διακόπτω την κοινωνία με τον επίσκοπό μου που δεν είναι αιρετικός, τί σημασία έχει αυτό που λέει άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης; «Οἱ μὲν (αἱρετικοί) τέλεον περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν^. οἱ δέ (κοινωνούντες μετ’ αυτών sic) εἰ καὶ τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθηκαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται (ἐξ αἰτίας τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς θὰ χαθοῦν μαζί τους)».

   Πρέπει να έχει υποστεί κανείς τελεία διαστροφή για να μην κατανοεί αυτό που γίνεται με τον οικουμενισμό. Όσοι πάλι τους στηρίζουν δείχνουν την πνευματική τους φτώχεια και αδυναμία. Νομίζουν ότι και ο Θεός ακολουθεί την παρανομία; Κατ’ αρχήν εξήγησα ότι, και αν ο επίσκοπός μου δεν είναι αιρετικός –όμως υπόγραψε δύο φορές μαζί με άλλους μητροπολίτες μία στην Σύνοδο της Ιεραρχίας και μία στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο για την, μέχρι τώρα δύο φορές, έλευση του Πάπα στην Ελλάδα–, αν και δεν είναι, λέω, στα φρονήματα αιρετικός, κοινωνώντας με τον αιρετικό και τους περί αυτόν επισκόπους εξισώνεται με αυτούς που εκφράζουν την αίρεση. Ποια αίρεση; του παπισμού και όχι μόνο. Αν λοιπόν θεωρείτε ότι, επειδή δεν καταδικάστηκε ακόμη ο πατριάρχης και οι μετ’ αυτού, δεν υπάρχει ακόμη θέμα διακοπής κοινωνίας γιατί ο άγιος Μάρκος ο ευγενικός συνιστά «...Φεύγετε οὖν αὐτοὺς ἀδελφοί, καὶ τὴν πρὸς αὐτοὺς κοινωνίαν. οἱ γὰρ τοιοῦτοι (δηλ. οἱ λατινόφρονες ἐπίσκοποι), ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ...»; (Patrologid Orientalis Tome XV Au Concile de Flotence, σέλ. 318-320).

  Χρειάζεται άραγε να εξηγήσω κάτι περισσότερο για την αγία αυτή ακοινωνησία; Γι αυτό ο Κύριος εντέλλεται: «ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζῃ σε, ἔκβαλε αὐτόν· καλόν σοί ἐστι μονόφθαλμον εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἢ τοὺς δύο ὀφθαλμοὺς ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός». Εσείς τώρα που ψάχνετε κανόνες σας ερωτώ υπάρχει μεγαλύτερος κανόνας από τον λόγο του Κυρίου; Γι αυτό παύουμε πλέον να έχουμε κοινωνία με τον επίσκοπό μας! Ο άγιος Γρηγόριος Ο Παλαμάς γράφει: «Εἰ γάρ φανείην ἀληθῶς ἐγώ, πάτερ, τήν ἐμαυτοῦ δόξαν στῆσαι ζητῶν, ἀλλά μή τήν ἄνωθεν παρά τοῦ Πνεύματος διά τῶν προφητῶν καί παρά Χριστοῦ διά τῶν ἀποστόλων αὐτοῦ καί τῶν μετ᾿ αὐτούς πατέρων ἀποκεκαλυμμένην καί κεκηρυγμένην καί παραδεδομένην ἡμῖν,… εἰ τῶν ἐπί τούτοις γεγενημένων συνόδων καί τῶν ἐπ᾿ αὐταῖς τόμων ἐκτός τι πρότερον ἤ καί μετά τούτους πεφρονηκώς,… εἰ συνόδους φεύγων, ἀλλ᾿ οὐχί μᾶλλον αὐτός ἀκρίτως πάσχων καί συνόδους ἐπικαλούμενος,… αὐτός ἐμαυτοῦ καταψηφιοῦμαι τάς βαρυτάτας εὐθύνας». «Ἐάν ἀληθινά, πάτερ φαινόμουν ἐγώ νά ζητῶ νά στήσω τήν δική μου δοξασία, καί ὄχι αὐτήν πού ἀποκαλύφθηκε ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα διά τῶν προφητῶν καί ἀπό τόν Χριστό διά τῶν ἀποστόλων του καί ἀποκαλύφθηκε καί κηρύχθηκε καί παραδόθηκε μετά ἀπό αὐτούς ἀπό τούς πατέρες σέ μᾶς,… ἐάν φαινόμουν νά φρονῶ κάτι ἐκτός ἀπό αὐτά πού ἔχουν ἀποφασίσει γι’ αὐτά οἱ σύνοδοι καί οἱ τόμοι πού ἔγιναν μέ τήν εὐκαιρία αὐτῶν, προηγουμένως ἤ μετά ἀπό αὐτούς, …ἐάν φαινόμουν νά ἀποφεύγω συνόδους, ὄχι ὅμως νά ὑποφέρω ἐγώ ὁ ἴδιος χωρίς δίκη καί νά ἐπικαλοῦμαι συνόδους, …ἐγώ ὁ ἴδιος θά καταδικάσω τόν ἑαυτό μου σέ βαρύτατη ποινή». (Προς Φιλόθεον, ΕΠΕ 4,494. ΕΧ. 2,520).