Εγκωμιάζουν στους Ναούς τον Άγιο, αλλά κάνουν τα αντίθετα!

Εἶναι γνωστὸν ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος ἐναντιώθηκε καὶ ἀντιμετώπισε τοὺς Πατριάρχες καὶ Ποιμένες τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποῖοι ἦσαν αἱρετικοὶ καὶ συμπορευόμενοι μὲ τὴν αἵρεση (ὅπως ἀκριβῶς σήμερα ὁ Βαρθολομαῖος καὶ οἱ ἄλλοι Πατριάρχες καὶ οἱ Ἕλληνες Ἐπίσκοποι ποὺ ἀποδέχονται τὴν αἵρεση ἢ σιωποῦν). ΠΡΙΝ δηλαδὴ οἱ Πατριάρχες αὐτοὶ καταδικαστοῦν ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο —ἀφοῦ αὐτοὶ τότε κατεῖχαν τὴν θεσμικὴ ἐξουσία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου καὶ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ αὐτο-καταδικαστοῦν— ὁ Ἅγιος ἀπεδείχθη Ὁμολογητὴς τῆς Πίστεως, ὄχι μόνο θεολογῶν (ἡ θεολογικὴ ἀναίρεση τῶν κακοδοξιῶν εἶναι γιὰ λίγους, κι ὄχι γιὰ τοὺς πολλούς, ὅπως κάποιοι ἀτυχῶς ἐπιμένουν νὰ γράφουν), ἀλλὰ καὶ ἀπομακρυνόμενος διὰ τῆς ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς μὴ καταδικασμένους αἱρετικούς. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς κακόδοξους καὶ ἡ μὴ κοινωνία μαζί τους, αὐτὴ εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη ὀρθόδοξη ὁμολογιακὴ στάση τῶν πολλῶν, κάτι ποὺ οἱ σύγχρονοι χριστιανοὶ τὸ διαγράφουν, ἀφοῦ ὁ ἰὸς τοὺ Οἰκουμενισμοῦ μᾶς ἔχει πλήξει καὶ σκοτίσει τὸν νοῦν, ὥστε νὰ μὴ διακρίνουμε τὰ αὐτονόητα.

   Ἂς δοῦμε τὴν στάση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἀπέναντι στοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του, ὅπως ἀποτυπώνεται στὰ τροπάρια τῆς ἑορτῆς.

    Ὁ ἅγιος ἦταν ὁ «κήρυξ,  ἔρεισμα τῆς Πίστεως, ὁ ἀποφράττων μιαρῶν, τὰ ἀπύλωτα στόματα» ποὺ ἐκήρυτταν τὴν αἵρεση «ἐπηρείᾳ διαβόλου, τοῦ τὴν κακίαν τεκτήναντος».

    Σὺ ἅγιε Μάξιμε, γράφει ὁ ὑμνογράφος του, «θεομάχον αἵρεσιν καταστρέφεις, καθεῖλες τῶν αἱρέσεων θράσος, ἀπεδίωξας ἅπασαν αἵρεσιν»· μὲ τὴν ἀκλόνητο δὲ δογματικὴ πίστη ποὺ ἐξέφερες τὸν Πατριάρχην «Πύρρον Πάτερ ἀπέπνιξας, ληρῳδοῦντα Μάξιμε τὸν κακόφρονα, καὶ διωγμοὺς ἐκαρτέρησας, καὶ θλίψεις». Τὸν κακόφρονα Βαρθολομαῖο, ὅμως, οἱ σύγχρονοι Ποιμένες τὸν ἀνέχονται, καὶ οὔτε ποὺ τολμοῦν νὰ τὸν κατονομάσουν ὡς αἱρετικό, γιατὶ αὐτὸ θὰ τοὺς στοιχίσει θλίψεις καὶ διωγμούς. (Εἶναι γνωστὸν ὅτι οἱ διωγμοὶ ἔχουν ξεκινήσει στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ στὴν Κρήτη κατὰ μοναχῶν καὶ ἱερέων ποὺ ἀντιστέκονται στὴν αἵρεση).

   Στὸ Ἀπολυτίκιο ἀποκαλεῖ ὁ ὑμνογράφος τὸν ἅγιο Μάξιμο «Ὀρθοδοξίας ὁδηγό», ἀφοῦ διὰ τῶν «διδαχῶν» του «πάντας ἐφώτισε» καὶ «ὤφθη πῦρ καιόμενον κατὰ τῶν αἱρέσεων, ὡς καλάμην ταύτας» κατακαίων «ζήλῳ τοῦ Πνεύματος». Μὲ τὸ κήρυγμά του «ξηραίνεται αἱρέσεων πηγή, βορβορώδης ἅπασα, φραττομένη τῇ ἰσχύϊ τῆς γλώττης» του. Αὐτὸ εἶναι τὸ καθῆκον τῶν Ποιμένων· νὰ φωτίζουν καὶ νὰ μὴν ἀφήνουν τὸ ποίμνιο στὰ σκοτάδια καὶ στὴν σύγχυση τῆς αἱρέσεως, ὅπως κάνουν σιωπῶντες οἱ σύγχρονοι Ποιμένες.

    Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ ἅγιος Μάξιμος ἐπαινεῖται, διότι «ἀπηνοῦς τυράννου, δυσσεβῆ ὠμότητα οὐ κατεπλάγη, ἀλλ' ὡς πύργος ἔστη, ἀκλινὴς ἀκράδαντος ὀρθοδοξίας», ἐν ἀντιθέσει μὲ τοὺς συγχρόνους Ποιμένες ποὺ συνθηκολόγησαν, φοβηθέντες διώξεις καὶ «ὠμότητα δυσσεβοῦς τυράννου» Βαρθολομαίου καὶ ἔτσι, σέρνουν μαζί τους τοὺς πιστοὺς ποὺ ἄκριτα τοὺς ἀκολουθοῦν.

     Αὐτὰ ἀπὸ τὴν ἀκολουθία τῆς ἑορτῆς.

   Τὰ παρακάτω, ὅμως, μᾶς δείχνουν τί ὁ ἴδιος ἔπραξε καὶ ἔγραψε στὸ θέμα τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του ποὺ εἴτε δίδασκαν τὴν αἵρεση, εἴτε κοινωνοῦσαν μὲ τοὺς αἱρετικούς.

 Τὸν ἐπισκέφθηκε -σταλμένος ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Πέτρο, ὁ ἐπίσκοπος Θεοδόσιος.  Καὶ τὸν ρωτᾶ νὰ μάθει ποιά εἶναι ἡ αἰτία ποὺ ἔχει ἀποτειχισθεῖ, ποὺ δὲν ἔχει δηλ. κοινωνία μὲ τὸν νόμιμο Πατριάρχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Διὰ πολλῶν ὁ Ἅγιος τοῦ ἐξηγεῖ καὶ ἀνάμεσα στὰ ἄλλα τοῦ λέει:

   «Με συμβουλεύετε επίσης να έλθω να κοινωνήσω με την Εκκλησία στην οποία τέτοια κηρύσσονται, ε­νώ έχω άλλα γραμμένα στο βιβλίο της καρδιάς μου, και να γίνω κοινωνός μ' αυτούς που νομίζουν ότι στρέφονται εναντίον του διαβόλου με την βοήθεια του Θεού, ενώ στην πραγματικότητα στρέφονται ενα­ντίον του Θεού; Να μη δώση ο Θεός» νὰ τὸ κάνω αὐτό. Στὴ συνέχεια τοὺς ὑπενθυμίζει (ὅπως σήμερα θὰ ὑπενθύμιζε τὰ ἴδια στοὺς Ἐπισκόπους μετὰ ὅσα συνοδικῶς ἀποφασίστηκαν στὸ Κολυμπάρι): Γνωρίζετε, τοὺς λέει, «τις άλλες αλλοιώσεις, τις προσθήκες και τις αφαιρέσεις, που έγιναν συνοδικά από τους προεδρεύσαντας στην Εκκλησία των Βυζαντινών».

   Αὐτὰ κι ἄλλα πολλὰ λέγει ὁ Ἅγιος ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ διαβάσει ἐδῶ.