«Σήμερα, η αποστασία έγινε “θεολογία” και τρόπος ζωής!».

 Αναμφίβολα, η νίψη, η προσευχή, η Μυστηριακή ζωή στα όρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας και η ορθή Εκκλησιαστική ζωή –γνώση γύρω από τα εσχατολογικά θέματα, συντελούν στην αύξηση του Θείου φόβου στους κρίσιμους αυτούς καιρούς που ζούμε. Η Εκκλησία της Σμύρνης στην Αποκάλυψη επαινείται εξ ολοκλήρου από το Χριστό, ενώ παράλληλα προειδοποιείται για μελλοντικό διωγμό, για τον οποίο ο Κύριος παρηγορεί και συμβουλεύει: «Μηδέν φοβού α μέλλει παθείν» (Αποκ. 2, 10).

Ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος γράφει: «Ο διωγμός είναι ο κλήρος της Εκκλησίας εις τον κόσμον. Εκκλησία διωκομένη είναι απόδειξις ότι ευρίσκεται εις ορθήν οδόν και έχει χάριν από τον Θεόν. Εκκλησία μη διωκομένη και που συμμαχεί με τον κόσμον, έχει αποδοκιμασθεί από τον Χριστόν».

Η μελέτη του μαρτυρολόγιου της Εκκλησίας είναι ένα αντίδοτο στην σημερινή οικουμενιστική σήψη. Λειτουργεί λυτρωτικά, αγωνιστικά. Είναι ένα πέρασμα από τη σημερινή ζοφερή

εκκλησιαστική πραγματικότητα στον πνευματικό χώρο της μαρτυρικής Εκκλησίας (Αποκ. 6, 9).

Η πρόσφατη ανακοίνωση–τοποθέτηση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους, για τη «σύνοδο της Κρήτης» και η διαφοροποίησή της από την εκκλησιολογική δυναμική–γραμμή των παλαιών μοναστών του Άθωνα, είναι εκτροπή από τον αγωνιστικό, δογματικό και εσχατολογικό άξονα της Ορθοδοξίας. Έχει γραφεί: «Οι κυρίαρχοι μιας κοινωνίας αποτελούν στην πραγματικότητα την εικόνα της, τους εκφραστές της πολιτικής συνειδήσεως και νοοτροπίας του λαού. Το ίδιο ισχύει κατ’ αναλογία για την Εκκλησία». Με την έννοια αυτή δεν βλέπουμε αντίλογο στα σοφίσματα του Οικουμενισμού από κλήρο και λαό, γενικά.

Η σύγχρονη επίσημη Αγιορειτική συνείδηση δεν έδωσε το νόημα της καθολικότητας της Εκκλησίας, όπως παλαιότεροι μοναχοί του Αγίου Όρους. Δεν καθήλωσε με Αγιογραφικά και Πατερικά επιχειρήματα την «σύνοδο της Κρήτης» στην αιρετική της μορφή. Κάθε συνείδηση, που δεν ξεπερνάει–αποδοκιμάζει την αίρεση, δεν έχει τη διάθεση να συγκρίνει τη σημερινή εκκλησιαστική πραγματικότητα με παρόμοιες φάσεις της διωκόμενης Ορθοδοξίας στο κοντινό και απώτερο παρελθόν. Όσοι πιστοί, κλήρος και λαός, δεν αιθεροβατούν και προετοιμάζονται για τα επερχόμενα, ας προσέξουν το πεδίο σημασιοδότησης του οικουμενισμού, χωρίς λογική έντασης, μέσα σε μια αγιορείτικη προκήρυξη του 1964. Μια ομολογία–διακήρυξη, που δεν υποκρίνεται, δεν συναλλάσσεται αλλά είναι διάφανη, ατόφια ορθόδοξη, εμποτισμένη στο αίμα της καρδιάς των μοναχών. Διαβάζουμε:

«Οι κάτωθι Αγιορείται Πατέρες, Καθηγούμενοι, Ιερομόναχοι και Μοναχοί, λαβόντες γνώσιν για τα εσχάτως τεκταινόμενα εναντίον της αμωμήτου ορθοδόξου ημών πίστεως υπό της Παπικής ανταρσίας και τα φιλενωτικά συνθήματα του Οικουμενικού Πατριάρχου και των συνεργατών του, διακηρύσσομεν… και μένομεν στερεοί και ακλόνητοι εις την Ορθόδοξον ημών Πίστιν, ακολουθούντες όσα προεφήτευσαν οι Θεηγόροι Προφήται και εδίδαξαν οι Θεοκήρυκες Απόστολοι, ο των Θεοφόρων Πατέρων σύλλογος, αι επτά αγίαι Οικουμενικαί Σύνοδοι και αι Τοπικαί τοιαύται…

Ποιούμεν έκκλησιν προς τον Οικουμενικόν ημών Πατριάρχην να παύση εξακολουθών τας φιλενωτικάς του ενεργείας, καθόσον, εάν συνεχίση, θ’ αποκηρύξωμεν και αυτόν» (23 Ιανουαρίου 1964 – Υπογράφει πλήθος ηγουμένων και μοναχών).

Να αναφερθούμε και σε μια άλλη διακήρυξη Ελλήνων Ορθοδόξων μοναχών, που εμπεριέχει Ορθόδοξη υγεία και σθεναρή ομολογία (1963). Την διακήρυξη (ως Επιτροπή αγώνος) υπογράφουν:

Φιλόθεος Ζερβάκος, Γαβριήλ Διονυσιάτης και Χαράλαμπος Βασιλόπουλος.

Σ’ ένα σημείο της διακήρυξης υπογραμμίζουν: «Οι Έλληνες μοναχοί με το όπλον της πίστεως ανά χείρας και με άγρυπνον όμμα θα παρακολουθήσωμεν τα γεγονότα, έτοιμοι να θυσιασθώμεν δια την ματαίωσιν της Προδοσίας».

Οι διακηρύξεις αυτές καταδεικνύουν, ότι οι ημέρες που ζούμε είναι αποκαλυπτικές, πνευματικά κρίσιμες, ημέρες αποστασίας. Ο πνευματικός προσανατολισμός των διακηρύξεων αυτών ήταν μαρτυρικός, Αποκαλυπτικός, με πιστότητα μέχρι θανάτου. Σήμερα, η αποστασία έγινε «θεολογία» και τρόπος ζωής! Από την άποψη της παλαιότερης αγιορείτικης αγωνιστικότητας, να θυμηθούμε τα γεγονότα τα «εν τω Άθω συμβάντα» επί αυτοκράτορος Μιχαήλ του λατινόφρονος (1274).

Στη μονή των Ιβήρων «οι οσιώτατοι μοναχοί ουκ ενέδωσαν τη δειλία» και δεν πρόδωσαν την Ορθόδοξη ευσέβεια.

Και συνεχίζει ο ιστορικός: «Ουδέ υπήχθησαν τω της Λαύρας πονηρώ υποδείγματι, αλλ’ αντέστησαν στερρώς και ανενδότως, και επί Κύριον πεποιθότες, ως όρος Σιών ουκ εσαλεύθησαν, αντεχόμενοι των αποστολικών και πατρικών παραδόσεων». Επίσης, τους περισσότερους μοναχούς της Μ. Ιβήρων τους έπνιξαν, ενώ της Μ. Βατοπαιδίου τους κρέμασαν. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε το ολοκαύτωμα των 26 Πατέρων στην Ι. Μ. Ζωγράφου.

Στην Ι. Μονή Ξηροποτάμου «οι οικούντες φόβω βληθέντες αντί των αιωνίων τα πρόσκαιρα προτιμήσαντες, ετέλεσαν λειτουργίαν τους αιρετίζοντας μνημονεύσαντες».

Παλαιότερα, βλέπαμε το Άγιο Όρος ως αγωγό αντιστασιακού λόγου, λόγου Ορθοδοξίας και εν Χριστώ ελευθερίας, λόγο ελπίδας προς το πλατύ Ορθόδοξο πλήρωμα.

Παλαιότερα, όλο σχεδόν το Άγιο Όρος, ενεργοποιούσε φανερά και ομολογιακά τον εσωτερικό ορθόδοξο πνευματικό δυναμισμό του.

Το Άγιο Όρος ενέπνευσε και στον π. Φιλόθεο Ζερβάκο το ιερό άγχος για την πορεία της Ορθοδοξίας την κρίσιμη περίοδο 1964 – 1971.

Γράφει επαινετικά ο μεγάλος γέροντας (άγιος) π. Φιλόθεος: «Το Άγιον Όρος απ’ άκρου εως άκρου διεμαρτυρήθη εναντίον της ψευδοενώσεως, τινές δε έπαυσαν και το μνημόσυνο του Πατριάρχου και είναι έτοιμοι να θυσιάσουν και αυτήν την ζωήν των, παρά να δεχθούν ένωσιν μετά αιρετικών, Παπικών, Παπολατρών κ.λ.π.».

Πανελλαδικά, τότε, καμία αδράνεια της Εκκλησιαστικής συνείδησης! Επαινώντας ο π. Φιλόθεος τον τότε δυναμισμό του Αγίου Όρους, έγραφε σε άλλο σημείο: «Το άγιο Όρος ως βράχος ισχυρός και ασάλευτος διαμένει. Τεθεμελίωται γαρ επί την πέτραν την στερράν της Ορθοδόξου πίστεως, και κατά τον ιερόν ψαλμωδόν «Οι πεποιθότες επί Κύριον εοίκασιν όρει τω αγίω, οι ουδαμώς σαλεύονται προσβολαίς του Βελήαρ» (Αντίφων Γ΄, ήχος β΄).

Τότε θα σαλευθή το Άγιον Όρος, όταν σαλευθή η πίστις των Αγιορειτών μοναχών και παύσουν οι μοναχοί να πολιτεύωνται ως αληθείς Μοναχοί… Ας προσέξουν οι νυν οικούντες τω Αγίω Όρει να φυλάξουν καλώς την καλήν παρακαταθήκην, μιμούμενοι τους προτετελευτηκότας Πατέρας αυτών» (1970).

Η τελευταία ευχή του π. Φιλοθέου Ζερβάκου, μήπως είναι μια προφητική φιλόθεος ανησυχία;

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ