ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ - Επιμονή στην κοινωνία με αιρετικούς - ΕΜΜΕΣΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ από τον π. Αρσένιο Βλιαγκόφτη!

.

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ και ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ!

   Τὸ θέμα μας καὶ πάλι ἡ στάση τῶν Ποιμένων (καὶ δὴ τῶν λεγομένων ἀντι-Οἰκουμενιστῶν) ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, σὲ καιρὸ κηρυττομένης καὶ προωθουμένης αἱρέσεως ἀπὸ μὴ καταδικασθέντες αἱρετικούς!

    Κι αὐτό, γιατὶ αὐτοὶ καθορίζουν ἐν πολλοῖς καὶ τὴν στάση τοῦ Ποιμνίου, τὸ ὁποῖο ἔχουν μάθει α) νὰ κάνει ὑπακοὴ σ’ αὐτούς καὶ β) τὸ ἔχουν διδάξει ὅτι εἶναι προτιμότερο νὰ κοινωνοῦν μὲ τὴν αἵρεση, παρὰ νὰ στερηθοῦν τὰ μυστήρια τῶν αἱρετικῶν ἢ τῶν κοινωνούντων μὲ αὐτούς! Στάση δηλαδή, ποὺ ἀντίκειται στὴν διαχρονικὴ Ὀρθόδοξη Πατερικὴ Παράδοση, γιατὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν ἀπὸ κοινοῦ ὅτι ἡ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς δηλητηριάζει τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ἐντάσσει στὴν αἵρεση πρὸς  ἀπώλειάν τους.

    Ἀφορμή, δυὸ πρόσφατες ὁμιλίες τοῦ π. Ἀρσένιου Βλιαγκόφτης. Σὲ αὐτὲς μᾶς παρουσίασε (ἀνάμεσα στ’ ἄλλα) καὶ τραγικὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀπομακρύνσεως τῶν πιστῶν καὶ τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλα ἀπὸ τὴν τιμωρία τοῦ Ἔθνους ποὺ ἀφίσταται ἀπ’ αὐτήν.

Μᾶς μίλησε, ἐπίσης, καὶ γιὰ τὴν στάση ἀπομακρύνσεως τῶν πιστῶν ἀπὸ ἐκείνους ποὺ κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς.

Τὸ ἐκπληκτικό, ὅμως, εἶναι ὅτι παρὰ ταῦτα ὁ ἴδιος καὶ κοινωνεῖ μὲ ὅλους τοὺς παραπάνω, παρακινεῖ τοὺς ἀκροατές του νὰ κάνουν τὸ ἴδιο καὶ κατηγορεῖ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση, ὁ ὁποῖος ἀποδέχεται καὶ ἑρμηνεύει ὀρθόδοξα τὸν Κανόνα ποὺ λέγει «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔστω».

Αὐτὴ ἡ στάση τοῦ π. Ἀρσενίου ἐξηγεῖ γιατὶ οὐσιαστικὰ διαλύθηκε ἡ «Σύναξη τῆς Γατζέας» μὲ εὐθύνη ὅσων συναξιακῶν ἐπέλεξαν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ἐναντιούμενοι στὸν π. Θεόδωρο καὶ ἀρκούμενοι στὸν γνωστὸ παραπλανητικὸ χαρτοπόλεμο, ὁ ὁποῖος τὸ μόνο ποὺ ἔκανε ἦταν νὰ δώσει χρόνο καὶ ἄνεση στοὺς αἱρετικοὺς νὰ ριζώσουν καὶ νὰ ἐπικρατήσουν.

    Ὁ π. Ἀρσένιος παρουσιάζει (στὴν πρώτη ὁμιλία) κάποια σημεῖα τῆς ἐμφανίσεως καὶ ἐξαπλώσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀποτελεσμάτων ποὺ αὐτὴ εἶχε. Λέγει:

    «Ὅλα αὐτά (τὰ οἰκουμενιστικά) γίνονται ἐδῶ καὶ 40-50 χρόνια στὸ πλαίσιο τοῦ συγχρωτισμοῦ, ὄχι τοῦ Διαλόγου, κυρίως τοῦ συγχρωτισμοῦ στὶς συμπροσευχὲς καὶ στὰ ἐν μέρει συλλείτουργα, ποὺ ξεκίνησαν, ὅλα αὐτά, κυρίως μὲ τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα.

     Θυμίζω τὸ ἄρθρο τοῦ π. Λάμπρου Φωτοπούλου «Ἐλεγεῖο στὸ Νέο Ἰσραήλ. Ἑκατὸ Χρόνια Οἰκουμενισμός», στὸ ὁποῖο φαίνεται ξεκάθαρα ὅτι κάθε φορὰ

πού, στὸ πλαίσιο μιᾶς ἐκκοσμικευμένης λογικῆς, δηλ. μιᾶς λογικῆς ἄρνησης τοῦ Εὐαγγελίου, ὑπερτεροῦσε στὸ μυαλό, στοὺς προγραμματισμοὺς τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας ταγῶν, τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἡ λογικὴ τῶν συμμαχιῶν μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῆς Πίστεως –αὐτὴ ἡ λογικὴ ὁδήγησε καὶ στὴν πτώση τῆς Πόλης– εἶπε τότε ὁ Κων/νος Παλαιολόγος καὶ οἱ ὁμόφρονες, ὅτι νὰ συμμαχήσουμε μὲ τὸν Πάπα γιὰ νὰ ἔρθει ἡ βοήθεια. Καὶ ἔκαναν τὸ προδοτικὸ συλλείτουργο στὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ καὶ 6 μῆνες μετὰ ἔπεσε ἡ Πόλη· καὶ ἔμεινε τὸ ἄγος, ὄχι ἡ εὐλογία, ἀλλὰ ἡ ἀλογία, πνευματικὴ κατάρα καὶ δυσωδία ἐξ αἰτίας τῆς ἀλλοιώσεως τῆς Πίστεως καὶ τῆς προδοσίας τῆς Πίστεως· διότι ὅταν συλλειτουργεῖς μὲ τοὺς αἱρετικούς, τί ἄλλο εἶναι. Λοιπόν, αὐτὴ ἡ λογική, ὅταν ἐπεκράτησε, ὁδηγηθήκαμε ὄχι μόνο σὲ προδοσία τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐθνικὲς καταστροφές.

   Μετὰ τὴν Ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενιστοῦ καὶ Μασώνου Μελετίου Μεταξάκη Πατριάρχου Κων/πόλεως, τὸ 1920, ἦλθε ἡ Μικρασιατικὴ καταστροφὴ τοῦ 1922. Μετὰ τὰ ἀνοίγματα καὶ τὰ ἀγκαλιάσματα τοῦ Ἀθηναγόρα μὲ τὸν Πάπα, ἦρθαν τὰ Σεπτεμβριανὰ τοῦ 1955 καὶ ἡ καταστροφὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Πόλης κ.ἄ. Κι αὐτὰ τὰ ἀναλύει ὁ π. Λάμπρος Φωτόπουλος στὸ σπουδαῖο καὶ ἐκτενὲς ἄρθρο του καὶ εἶναι συνέχεια αὐτῶν ποὺ γινόντουσαν στὸν παλαιὸ Ἰσραήλ.

Αὐτὰ παθαίνουμε κι ἐμεῖς τὶς τελευταῖες δεκαετίες καὶ δυστυχῶς δὲν βάζουμε μυαλό. Ἐὰν κάνουμε τὸν κόπο νὰ διαβάσουμε αὐτὰ τὰ ὁποῖα λένε στὰ κείμενά τους, κι αὐτὰ τὰ ὁποῖα πράττουν, τὰ ὁποῖα εἶναι συνέχεια καὶ συνέπεια αὐτῶν τῶν ὁποίων λένε οἱ Οἰκουμενιστές (ἑτερόδοξοι καὶ Ὀρθόδοξοι, ποὺ βέβαια Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουμενισμὸς εἶναι δυὸ ἔννοιες ποὺ δὲν συμβιβάζονται), θὰ μᾶς λύνονταν οἱ ἀπορίες. Τὰ λένε, δὲν τὰ κρύβουνε. Κι ἐδῶ ἐμεῖς ἔχουμε ἀκέραια τὴν εὐθύνη. 

   [σ.σ.: Μετὰ τὰ παραπάνω λεχθέντα ἀπὸ τὸν π. Ἀρσένιο, ἀναρωτιέται κανείς. Ἄραγε, οἱ σύγχρονοι ποιμένες, καὶ μάλιστα οἱ λεγόμενοι ἀντι-Οἰκουμενιστὲς τῆς Γατζέας, καταλαβαίνουν τί ὑποστηρίζουν; Ἔχουν συνείδηση γιὰ τὸ τί λένε καὶ γιατί τὰ λένε; Συγκεκριμένα ἐδῶ, ὁ π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης καὶ ὁ π. Λάμπρος Φωτόπουλος (στὸ σπουδαῖο ἄρθρο τοῦ ὁποίου ὁ π. Ἀρσένιος παραπέμπει), ἔχουν συνειδητοποιήσει σὲ ποιές ἐνέργειες μᾶς ὁδηγοῦν τὰ γραφόμενά τους; Μᾶς προτρέπουν μὲ τὸ παράδειγμά τους νὰ προβοῦμε ἀκριβῶς στὶς ἴδιες ἐνέργειες ποὺ καυτηριάζουν, ποὺ καταγγέλλουν, ποὺ καταδικάζουν καὶ στὶς ὁποῖες τελικὰ δὲν προβαίνουν. Μὰ εἶναι καλά;

     Ἂς δοῦμε λοιπόν –μετὰ ὅσα λέγει ὁ π. Ἀρσένιος– καὶ τί, ὁ π. Λάμπρος Φωτόπουλος, τὸν ὁποῖον ἐπικαλεῖται, ὑποστηρίζει! (Δεῖτε τὸ ἄρθρο ἐδῶ).

    Τὸ 1452 -γράφει ὁ π. Λάμπρος- «ὁ Πάπας καὶ ὁ Πατριάρχης μνημονεύθηκαν μαζὶ στὰ Δίπτυχα σὰν ὁμόψυχοι ἀδελφοί. Στὸ τέλος αὐτῆς τῆς Λειτουργίας διαβάστηκε καὶ τὸ διάταγμα τῆς Φλωρεντίας γιὰ τὴν Ψευδένωση μὲ τοὺς Λατίνους… Ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη μέσα στὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ μόνον κληρικοὶ ποὺ δέχονταν τὴν ἕνωση μὲ τὸν Παπισμὸ ἐπιτρεπόταν νὰ λειτουργοῦν. Ὁ Γεννάδιος Σχολάριος καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι κάτοικοι τῆς Πόλης γνώριζαν πολὺ καλὰ ὅτι δὲν ὑπῆρχε πλέον ἐλπίδα σωτηρίας, μετὰ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐπίσημη κρατικὴ ἀποστασία. Κλείστηκαν στὰ κελιά τους προβλέποντας καὶ ἀναμένοντας τὴν ἐπερχόμενη συμφορά»!

    [σ.σ.: Ἐκεῖνοι, λοιπόν, τότε δὲν ἐπικοινωνοῦσαν μὲ ὅσους ἀποδέχτηκαν τὴν αἱρετικὴ Σύνοδο, ἔστω κι ἂν κατὰ τὰ ἄλλα ἦσαν Ὀρθόδοξοι. Σήμερα, ὅμως, οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς (μὲ πρῶτο τὸν π. Ἀρσένιο) μᾶς διδάσκουν νὰ κοινωνοῦμε μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές! Ἂς μπαινοβγαίνουν οἱ Πάπες στὶς ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες κι ἀντίστοιχα οἱ «ὀρθόδοξοι» Πατριάρχες στὶς λατινικές! Ἂς μνημονεύονται ἀμφότεροι πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ! Ἂς συμμετέχουν στὴν Θ. Λειτουργία τῶν μέν οἱ δέ!  Ἂς ψέλνεται τὸ Πολυχρόνιο τοῦ Πάπα στὸ Φανάρι! Ἂς ἔχουμε ἀποδεχθεῖ τὴν συμμετοχή μας στὸ Π.Σ.Ε. καὶ τὶς συμφωνίες στὸ Μπάλαμαντ, Πόρτο Ἀλέγκρε, Πουσὰν κ.λπ.!  Ἂς μὴν ἀποκρούστηκαν αὐτὰ ἀπὸ τὴν Κολυμπάριο Σύνοδο, ἀλλ’ ἀντίθετα, ἂς ἔγιναν ἀποδεκτὰ ὅλα αὐτὰ ἐπίσημα καὶ Συνοδικὰ στὴν ληστρική, πλήν… «Ἁγία καὶ μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης!

    Στὴ συνέχεια (τὸ ἄρθρο τοῦ π. Λάμπρου Φωτόπουλου, στὸ ὁποῖο μᾶς παραπέμπει ὁ π. Ἀρσένιος) μᾶς λέει γιὰ ἄλλη μιὰ συμφορὰ ποὺ ἔγινε, λόγῳ προδοσίας τῆς Πίστεως τὸ 1913]:

   Οἱ Χριστιανοί, τότε, ἐκδιώκονται ἀπὸ τὴν Τουρκία.  Ἐπίσης μᾶς πληροφορεῖ πώς, ὅταν ὁ Τοποτηρητὴς τοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου Δωρόθεος (1918) ἔκανε δεκτὸ στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ τὸν «“ψευδεπίσκοπο” τῆς Ἀμερικανικῆς Ἐπισκοπιανῆς Ἐκκλησίας Ἰάκωβο Δάρλιγκτον, τὸν ἐνδύει  μὲ Μανδύα, τοῦ προσφέρει Ἀρχιερατικὴ ράβδο καὶ τοῦ παραχωρεῖ τὴν διανομὴ τοῦ ἀντιδώρου στὸν πατριαρχικὸ ναό». Ἀκόμα, λίγο ἀργότερα, τὸν γνωστὸ Μελέτιο Μεταξάκη, τὸν στηρίζουν οἱ Ἀγγλικανοὶ γιὰ νὰ παραμείνει Πατριάρχης Κων/πόλεως, ὡς ἀνταπόδοση, γιατὶ δέχτηκε «τὶς Ἀγγλικανικὲς χειροτονίες. Ἡ συνέχεια εἶναι γνωστὴ ἀπό… τὸ παρελθόν. Στέλνει ὁ Θεὸς τὸν Τοῦρκο γιὰ να… μᾶς σώσει. Στὶς 22 Αὐγούστου 1922 ἀρχίζει ἡ Μικρασιατικὴ καταστροφή».

    Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ Τρίτη φάση, ποὺ λόγῳ πάλι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουμε ἐθνικὲς συμφορές. Αὐτὲς συνέβησαν μετὰ τὴν ἄνοδο στὸ θρόνο καὶ ὅσα ἔπραξε ὁ Ἀθηναγόρας: καταστροφές περιουσιῶν, πυρπολήσεις, ἀπέλαση χιλιάδων οἰκογενειῶν ἀπὸ τὴν Πόλη κ.λπ.

    [σ.σ.: Ἐξ ὅλων αὐτῶν, ποὺ οἱ δύο ὡς ἄνω συγγραφεῖς μᾶς ἀναφέρουν συμπεραίνουμε ἀβίαστα τὰ ἑξῆς:  Ὅπως καὶ στὶς ἄλλες περιπτώσεις, κάθε φορὰ ποὺ κάναμε ἀβαρίες στὰ τῆς Πίστεως καὶ ὑποκύπταμε στὴν αἵρεση ὁ Θεὸς ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τὸ Ἔθνος, ἀλλὰ καὶ ἀπ’ αὐτὴν τὴν Ἐκκλησία, ὅπως συνέβη στὴν Πόλη τὸ 1453, ποὺ σύμφωνα μὲ ὅσα ἀναφέρει ὁ π. Λάμπρος, λόγῳ τοῦ συλλείτουργου, ἔφυγε ἡ Παναγία ἀπὸ τὴν Ἁγιὰ Σοφιά! Παρόλα αὐτά,  ὁ «ἀντι-Οἰκουμενιστὴς» π. Ἀρσένιος καὶ οἱ ἄλλοι Συναξιακοὶ τῆς Γατζέας, ὄχι μόνο «δυστυχῶς δὲν βάζουνε μυαλό», ὄχι μόνο συνεχίζουν νὰ συμπορεύονται μὲ τοὺς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐνοχλοῦνται σὲ πρώτη φάση μὲ τὸν χαρτοπόλεμό τους, ἀλλὰ καὶ ἀφήνουν μόνο τὸν π. Θεόδωρο Ζήση (ἀλλὰ καὶ τὸν π. Νικόλαο Μανώλη καὶ ὅσους ἄλλους προηγήθηκαν) στὴν ἀπόφασή του γιὰ Διακοπὴ Μνημοσύνου. Καὶ μάλιστα ὁ π. Ἀρσένιος καταγγέλλει καὶ καυτηριάζει τοποθέτηση τοῦ π. Θεοδώρου γιὰ τὴν ἁγιοπατερικὴ θέση «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔστω»,  κατηγορώντας  τὴν ἁγιοπατερικὴ αὐτὴ θέση ποὺ ὑποστηρίζει ὡς… πλάνη!!!  Ἔλεος π. Ἀρσένιε!

    Ἀλλά, ἂς δοῦμε, τί ἀκριβῶς ὄχι μόνον ἀφιλαδέλφως (ὡς πρὸς τὸν π. Θεόδωρο), ἀλλὰ καὶ ἀντιπατερικῶς εἶπε ὁ π. Ἀρσένιος.

Στὴν ἐκπομπὴ «Ἐπὶ τοῦ Θέματος» εἶπε στὸν δημοσιογράφο (ἀπὸ τὸν ραδιοφωνικὸ σταθμὸ τῆς Ἀλεξανδρουπόλεως, ὁ ὁποῖος τοῦ ὑπέβαλε τὶς ἐρωτήσεις) καὶ τὰ ἑξῆς (ἀπὸ 56:00 καὶ μετά):

  π. Ἀρσένιος Βλιακόφτης: «Τὸ θέμα τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ, τῆς “ρωσικῆς σαλάτας”, δηλαδὴ ὅτι ὅλα εἶναι τὸ ἴδιο, ὅτι ὅλοι στὸν ἴδιο Θεὸ πιστεύουμε, ἁπλῶς τὸν ὀνοματίζουμε μὲ διάφορα ὀνόματα. Αὐτὸ εἶναι ἡ παναίρεση τῆς ἐποχῆς μας, τὴν ὁποία κατεδίκαζε ὁ μέγας θεολόγος ὁ Σέρβος, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. [σ.σ.: Ἄλλη μιὰ φορὰ νὰ τονίσουμε τὴν τρομερὴ ἀντίφαση τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν στὰ λόγια: Δέχονται ὅτι ὑπάρχει δεκάδες χρόνια, ὄχι αἵρεση, μὰ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ, ἀλλὰ κοινωνοῦν καὶ μνημονεύουν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἐναντιούμενοι σὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους ποὺ -κατὰ τὰ ἀλλα μᾶς παροτρύνουν νὰ μιμηθοῦμε!].

    Ἀπέναντι, λοιπόν, σ’ αὐτὴ τὴν μεγάλη πρόκληση, ἐμεῖς, δὲν τοὺς κάνουμε τὴ χάρη, ὅλους αὐτοὺς τοὺς μπερδεμένους συγκρητιστὲς τῆς ρωσικῆς σαλάτας, τῆς Πανθρησκείας, νὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ κάνουμε δικά μας μπαϊράκια. Ὄχι. Μένουμε στὴν Ἐκκλησία, κάνουμε τὴν κριτική μας, πάντα μὲ σεβασμὸ καὶ τεκμηριωμένα καί, ἂν θέλουν νὰ μᾶς διώξουν θὰ εἶναι τιμή μας, θὰ εἶναι ὁμολογία Χριστοῦ, ἀλλὰ δὲν κάνουμε τὸ λάθος (νὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία), γιατὶ βλέπω τὸν τελευταῖο καιρό, βλέπω πολὺ σύγχυση, πολὺ μπέρδεμα [σ.σ.: Ἄρα, πάτερ, κάνανε λάθος οἱ Ἅγιοι ποὺ διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν; Διακόπτοντες τὸ Μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν, φύγανε οἱ Ἅγιοι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Ποιόν, λοιπόν, πρέπει τώρα νὰ ἀκούσουμε; Ἐσένα, τὸν νεοφανέντα “ἅγιο” Ἀρσένιο Βλιαγκόφτη ἢ τὸν ἅγιο καὶ Μέγα Ἀθανάσιο, τὸν ἅγιο καὶ Μέγα Βασίλειο, τὸν ἅγιο καὶ Μέγα Φώτιο, τὸν Ἅγιο καὶ Ὁμολογητὴ Μάξιμο καὶ τόσους ἄλλους, ποὺ δὲν ἔμειναν μόνο στὴν ἀναγκαία κριτική, ἀλλὰ καὶ διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν Ἐπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν τους; Αὐτοί, δόκτωρ π. Ἀρσένιε, ἔφυγαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Ἂν ἔφυγαν, προτιμοῦμε νὰ εἴμαστε ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν ἅγιο καὶ Μέγα Ἀθανάσιο, τὸν ἅγιο καὶ Μέγα Βασίλειο, τὸν ἅγιο καὶ Μέγα Φώτιο, τὸν ἅγιο Ὁμολογητὴ Μάξιμο κ. ἄ. παρὰ μὲ τοὺς νομοθετοῦντας καινοφανῶς ὡς νέοι Ἅγιοι,  δηλ. τὸν “ἅγιο” Ἀρσένιο Βλιαγκόφτη ἢ τὸν “ἅγιο” Γεώργιο Μεταλληνό, ἢ τὸν “ἅγιο” Παναγιώτη Τελεβάντο! Καὶ συνεχίζει ὁ π. Ἀρσένιος:] Λένε κάποιοι, θὰ φύγουμε  θὰ ἀποτειχιστοῦμε, θὰ διακόψουμε τὸ μνημόσυνο καὶ μάλιστα μὲ τὴν λογικὴ τῶν συγκοινωνούντων δοχείων, δηλ. εἶναι ὁ ἄλλος σὲ μία μητρόπολη ποὺ ὁ Μητροπολίτης εἶναι Ὀρθόδοξος, θὰ κόψει τὸ μνημόσυνο τοῦ Ὀρθοδόξου Μητροπολίτη, ἐπειδὴ ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης δὲν ἔχει κόψει τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος λέει πράγματα τὰ ὁποῖα εἶναι αἱρετίζοντα καὶ δὲν εἶναι τὰ σωστά καὶ δὲν εἶναι τὰ παραδοσιακά. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ λογικὴ τῶν συγκοινωνούντων δοχείων εἶναι μεγάλη πλάνη.  Ἐμεῖς μένουμε στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ ἤθελα νὰ πῶ στοὺς φίλους ποὺ μᾶς ἀκοῦν. Μένουμε στὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ σπίτι μας. Καὶ ἐξ  ἄλλου τώρα μ’ αὐτὴ τὴν Σύνοδο, βλέπετε, δὲν μετεῖχαν 4 Πατριαρχεῖα τὰ ὁποῖα δὲν ἀναγνωρίζουν καὶ τὴν Σύνοδο.

   [σ.σ.: Πρῶτον· κανεὶς ὀρθόδοξα ἀποτειχισμένος, πάτερ, δὲν εἶπε ὅτι θὰ φύγει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία· αὐτὸ εἶναι δική σου συκοφαντία. Φεύγουμε ἀπὸ τὴν αἵρεση, γιατὶ φεύγοντας ἀπὸ τὴν αἵρεση, τότε μένουμε στὴν Ἐκκλησία. Γιὰ σένα, πάτερ, ἰσχύει αὐτό; Εἶσαι στὴν Ἐκκλησία; Γιὰ θυμήσου ὅσα στὴν πρώτη ὁμιλία σου εἶπες; Ἔπειτα. Ἀναφέρεις ὅτι σ’ «αὐτὴ τὴν Σύνοδο δὲν μετεῖχαν 4 Πατριαρχεῖα»! Ναί, ἀλλὰ ἐσεῖς, πάτερ, δὲν ἀνήκετε σ’ αὐτὰ τὰ Πατριαρχεῖα! Ἀντίθετα, ἀνήκετε σ’ αὐτὲς τὶς Ἐκκλησίες ποὺ ἀποδέχτηκαν τὴν αἵρεση καί –κατὰ τὴν φράση σου– «δυστυχῶς δὲν βάλατε μυαλό»! Ἀνήκετε, λοιπόν, τὴν νέα Ἐκκλησία τοῦ Βαρθολομαίου, ἀφοῦ μνημονεύετε τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀφοῦ κατὰ τοὺς Πατέρες μνημονεύουμε τὸν Ἐπίσκοπο, ἀκριβῶς γιὰ νὰ δείξουμε ὅτι ἔχουμε τὴν ἴδια Πίστη μ’ αὐτόν, ὅτι εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί του! Μὲ τὸν παναιρετικὸ Βαρθολομαῖο, κοινωνεῖτε λοιπόν, ὁ ὁποῖος, ὅπως κι ὁ Ἀθηναγόρας –κατὰ τὴν λογικὴ ποὺ ἀνέπτυξες στὴν πρώτη ὁμιλία σου– θὰ προκαλέσει σύντομα νέα καὶ μεγάλη ἐθνικὴ καὶ ἐκκλησιαστική καταστροφή (καὶ ἤδη αὐτὴ καὶ στοὺς δυὸ τομεῖς ἔχει ἀρχίσει)!

   Δὲν φοβᾶσθε, πάτερ, ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ ἐθνικὲς καὶ ἐκκλησιαστικὲς συμφορές, ποὺ μᾶς ἐξηγήσατε καὶ ἀναλύσατε στὴν πρώτη ὁμιλία σας, ὅταν ξανασυμβοῦν, θὰ ὀφείλονται καὶ σὲ σᾶς ποὺ κοινωνεῖτε μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ Οἰκουμενιστές; (ὅπως πάλι τοὺς ὀνομάσατε). Καὶ πὼς τότε θὰ εἶναι μεγάλη καὶ ἡ δική σας εὐθύνη;  Καὶ συνεχίζεις:)

   Ἐμεῖς λοιπόν συντασσόμαστε μ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀναγνωρίζουν, ποὺ ἀσκοῦν κριτική, μὲ ὡραῖο τρόπο, μὲ σεβασμὸ καὶ πρὸς τοὺς θεσμοὺς καὶ πρὸς τὰ πρόσωπα, ἀλλὰ μὲ ἀκόμα μεγαλύτερη ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Γιὰ χάρη τῶν θεσμῶν καὶ τῶν προσώπων δὲν θυσιάζουμε τὴν ἀλήθεια. Καταλάβατε;

[σ.σ.: Πάτερ μου, καταλάβαμε ὅτι δὲν …“καταλάβατε” τίποτα. Ἀντιστρέφετε τὰ πράγματα καὶ τὰ διαστρέφετε. Δυστυχῶς, ἀπὸ δειλία, φόβο, κακοὺς ὑπολογισμούς, συμφέρον (ὁ Θεὸς γνωρίζει) «θυσιάζετε τὴν ἀλήθεια» κοινωνοῦντες καὶ μνημονεύοντες τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ. Ὅσο πιὸ γρήγορα τὸ καταλάβετε, τὀσο καλύτερα γιὰ σᾶς, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅσους παίρνετε στὸ λαιμό σας!].

 Τελειώνοντας αὐτὴν τὴν ἀνάρτηση, δημοσιεύουμε τὴν σχετικὴ ὁμιλία τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση για το «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔστω».

Λέει ὁ π. Θεόδωρος:

«Δέν είμαι βέβαιος ότι, αν απόψε με καλέσει ο Θεός καί εκδημήσω ἀπ’ αυτή τή ζωή, δέν ξέρω αν θά βρώ δικαιολογία μπροστά στούς Αγίους, στούς Ομολογητάς, τους μάρτυρας, γι’ αυτήν τήν στάση τήν οποία κρατούμε όλοι τώρα. Η αίρεση ξεχειλίζει, οι λατινόφρονες και οι φιλο-Οικουμενιστές είναι όλοι ανάμεσά μας προβατόσχημοι λύκοι, κι εμείς κάνουμε διακρίσεις καί οικονομούμε. Προσπαθώ νά βρώ μιά δικαιολογία γιά τόν εαυτό μου...

(...) Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα· καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς!

Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ!  Δέν δικαιολογείται η άγνοια...

  Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Επίσκοπος ο οποίος σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεϊας. Είμαστε υπεύθυνοι καί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ εμάς, είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς λέτε (σ.σ.: δεν μας δηλώνετε): “Φεύγουμε εμείς”.