Ενότητα με βάση την Αγιοπατερική Παράδοση ή τις ιδιορρυθμίες εκάστης ομάδος;

  
 Έκκλησις δια ενότητα – Συγκρότησις κοινού μετώπου

Γράφει o κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος

   Ἄλλο ἕνα κείμενο περὶ ἑνότητος!  Ἀλλά γιὰ ποιά ἑνότητα ἄραγε μιλᾶ ὁ κ. Κατραμάδος; ΕΝΟΤΗΤΑ στὴν Ἁγιοπατερική μας Παράδοση, ἢ ἑνότητα στὶς μεταπατερικὲς ἰδιορρυθμίες τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» ἢ τῆς Γατζέας καὶ τῶν σὺν αὐτῷ; 

   Σὲ ἄρθρο τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» ποὺ ὑπογράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, παρουσιάζονται ἀρκετὰ παραδοξολογήματα!

   Ἀσφαλῶς καὶ τὸ «ουσιαστικόν ερώτημα δεν είναι το “Τις πταίει;”». Ὅλοι φταῖμε, ἄλλος λιγότερο καὶ ἄλλος περισσότερο. Τὸ «οὐσιαστικὸν ἐρώτημα» τὸ ὁποῖον ἀποφεύγετε νὰ ἀγγίξετε καὶ νὰ ἐρευνήσετε (ἀκριβῶς καὶ κυριολεκτικά, “ὅπως ὁ διάβολος τὸ λιβάνι”), εἶναι τί λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ Ἀπόστολοι, ὁ Κύριος γιὰ τὴ σχέση μας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τὴ στάση μας ἀπέναντί τους! Ὅταν τοῦτο δὲν ἐπιτυγχάνεται μποροῦμε νὰ λέμε ὅτι «εις την Εκκλησίαν υπάρχει κοινωνία πίστεως αλλά όχι ενότης, καθώς ο Οικουμενισμός έχει διχάσει το πλήρωμα της Εκκλησίας»;

     Πρωτοπρεσβύτεροι, Ἁγιορεῖτες, καθηγητὲς καὶ ἀρθρογράφοι τῶν διαφόρων ἐντύπων καὶ τοῦ διαδικτύου, ἀρνεῖστε νὰ ἐφαρμόσετε τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ στὸ θέμα αὐτὸ ἀπαξιώνοντας μάλιστα ἐκείνους ποὺ ἔχουν καταθέσει τὴν Ἁγιοπατερικὴ Παράδοση στὸ θέμα, σὲ δημοσιεύματα χιλιάδων σελίδων. Καὶ τοὺς ἀπαξιώνετε μὲ δικολαβίστικες δικαιολογίες, χρησιμοποιώντας ἄλλος τὸν λογισμό του καὶ ἀνακόλουθες ὀρθολογικὲς κρίσεις, ἄλλος προσκλήσεις γιὰ ἑνότητα ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπουσιάζει ἡ μετάνοια καὶ τὸ ἁγιοπατερικὸ παράδειγμα, ἄλλος προτάσσοντας τὴν καθηγητικὴ πανεπιστημιακή του αὐθεντία, ἄλλος τὴν φιλοσοφική του ἐμβρίθεια, καὶ ἄλλος ὡς Πάπας τὸ κρίνειν ὅλους καὶ ὅλα!

    Ἡ πρόσκληση γιὰ ἑνότητα ἔχει ἀπὸ χρόνια προταθεῖ, ἀλλὰ δὲν γίνεται δεκτή:

   Ὅλοι οἱ Πατέρες  ποὺ μέσα στὰ Ὀρθόδοξα πλαίσια ἀγωνίζονται ἐναντίον τῆς παναιρέσεως –χωρὶς ἀποκλεισμούς– νὰ συγκεντρωθοῦν καὶ νὰ μὴν φύγουν πρὶν (μὲ βάση τὴν Πατερικὴ διδασκαλία καὶ πρακτική) ἀποφασίσουν περὶ τοῦ πρακτέου.

   Τώρα, ἤδη ἔχουν δημιουργηθεῖ ὁμάδες μὲ παγιωμένες ἀντιλήψεις γύρω ἀπὸ τὸ φλέγον θέμα ποὺ ἐξετάζεται. Καὶ ὅπως φαίνεται, δὲν ὑπάρχει διάθεση νὰ ξεπεραστοῦν οἱ ἀγκυλώσεις. Νὰ εἰδωθεῖ τὸ θέμα Ἁγιογραφικὰ καὶ Ἁγιοπατερικά.  Ἡ πρόταση τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου», ὁ ὁποῖος ἔχει δώσει δείγματα γραφῆς ἀποκλεισμοῦ ὅσων δὲν συμφωνοῦν μαζί του, ὁ ὁποῖος διὰ τῶν ἀρθρογράφων του διδάσκει καινοτομίες καὶ ἀντιπατερικὲς διδασκαλίες στὸ κρίσιμο θέμα της στάσεώς μας ἀπέναντι στὴν αἵρεση –στάσεως ποὺ ἔχει σωτηριολογικὲς συνέπειες– δὲν προσφέρει τίποτα, παρὰ ἕνα ἄλλοθι στὴν «τραυματισμένη ναυαρχίδα» τοῦ ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ ἀγώνα!

     Καὶ ναὶ μέν, ὁ ἀπ. Παῦλος (ὅπως μᾶς θυμίζει ὁ «Ο.Τ») γράφει «Παρακαλώ αξίως περιπατήσαι… μετά πάσης ταπεινοφροσύνης … ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη», ἀλλὰ δὲν ἐννοεῖ ὅτι πρέπει νὰ ἀνεχόμαστε καὶ τὴν ἀλλοίωση τῆς Πίστεως ἐξ αἰτίας τῶν αὐθαίρετων Οἰκονομιῶν τῶν λεγόμενων «ἀντι-Οἰκουμενιστῶν»!

   

Έκκλησις δια ενότητα – Συγκρότησις κοινού μετώπου

Γράφει o κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος

  Ήδη από την επομένην της Κυριακής του Πάσχα ο κατά σύμβασιν χρόνος μετρά αντιστρόφως προς την μεγάλην ημέραν της Πεντηκοστής, όπου θα ακούσωμεν το «εις ενότητα πάντας εκάλεσε». Ήδη από την εποχήν της Παλαιάς Διαθήκης το Εβραϊκόν Πάσχα συνεδέετο αρρήκτως με την Εβραϊκήν Πεντηκοστήν, όπου ο Ισραηλιτικός λαός ωδηγήθη από την λύτρωσιν εις την παράδοσιν του Νόμου. Με την παράδοσιν αυτήν κατέστη πράγματι λαός του Θεού. Ήνωσε δι’ αυτού πνευματικώς τα μέλη ενός λαού, τα οποία έως τότε συνέδεαν μόνον δεσμοί αίματος. Ο Νόμος επέβαλε και δια των διατάξεών του την ενότητα, αλλά εις την καινήν περίοδον της χάριτος δια ποίον λόγον χρειάζεται η Πεντηκοστή; Δεν ήτο αρκετή η παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, δια να έχουν ενότητα οι μαθηταί;

    Προκαλεί απορίαν ότι η λέξις «ενότης» εις την Καινήν Διαθήκην εμφανίζεται μόλις δύο φοράς! Αυτό φανερώνει απουσία ενότητος; Βεβαίως, μελετών κανείς την Κ.Δ. παρατηρεί ότι υπήρχον και διαφωνίαι μεταξύ των Αποστόλων, όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που απουσιάζει η λέξις. Παρά την απουσίαν αυτής η ενότης υπήρχεν ή καλύτερα η ενότης προϋποτίθεται ήδη ως βιουμένη πραγματικότης, όταν τα Ευαγγέλια και αι Επιστολαί συγγράφωνται εις χρόνον, ως είναι γνωστόν, μεταγενέστερον της Αναστάσεως του Κυρίου και της Πεντηκοστής του Παρακλήτου. Υπήρχεν ήδη ενότης, διότι αυτή είναι δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Υπάρχει όμως ενότης σήμερα;

    Γενικώς εις την Εκκλησίαν υπάρχει κοινωνία πίστεως αλλά όχι ενότης, καθώς ο Οικουμενισμός έχει διχάσει το πλήρωμα της Εκκλησίας. Αυτό είναι γνωστόν. Εκείνο όμως που προέκυψεν εσχάτως είναι η διαίρεσις εις όσους αντιστρατεύονται τα σχέδια εκείνων που επιθυμούν να κλονίσουν την Εκκλησίαν. Ο αγών δια την Ορθοδοξίαν σήμερον πάσχει, σταυρούται και οδηγείται εις την αποκαθήλωσιν. Παρά την προς καιρόν «ανάστασιν» του αγώνος, καθώς αρκετοί απλοί χριστιανοί αφυπνίσθησαν εκ του ληθάργου λόγω των γεγονότων του παρελθόντος έτους, ο αγών δεν έχει ανταμώσει ακόμη με την ιδικήν του «πεντηκοστήν». Θα ερωτούσε κανείς: Μα, είναι δυνατόν να πρόκειται δι’ αγώνα πίστεως και να απουσιάζη ο Παράκλητος; Είμεθα ώσπερ οι εθνικοί; Βεβαίως και δεν απουσιάζει το Πανάγιον Πνεύμα, όμως είναι αισθητή η έλλειψις ενότητος.

  Θλίβεται κάθε αγωνιζόμενος Ορθόδοξος βλέπων έριδας, αλληλοκατηγορίας, ασυνεννοησίαν, ψύξιν των καρδιών και πόλωσιν νοοτροπιών. Προειδοποιεί ήδη όλους ο Απ. Παύλος δια την τροπήν που θα έχη αυτή η κατάστασις «ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθήτε» (Γαλ. 5,15). Ωστόσο γράφονται –κυρίως εις τα ιστολόγια– πλήθη επί πλήθων σχολίων, τα οποία δεν τιμούν κανένα, ούτε τους συντάκτας των ούτε εκείνους εις τους οποίους απευθύνονται. Η ελευθερία του λόγου βεβαίως είναι μέγιστον αγαθόν, όμως κάθε συζήτησις δια σοβαρά ζητήματα απαιτεί κεφάλαιον, αποθεματικόν, καταπίστευμα και όχι απλώς κατάθεσιν σκέψεων, πολλάκις μάλιστα χωρίς να έχουν διέλθει πρωτίστως από την «κρησάρα» του αμειλίκτου ερωτήματος: θα ωφελήσω η θα βλάψω;

    Οφείλομεν να ενθυμούμεθα πάντοτε πως το γεγονός ότι όλοι σήμερα έχουν την ελευθερίαν να γράφουν δεν σημαίνει ότι ο,τιδήποτε γράφεται είναι ταυτοχρόνως απηλλαγμένον από προσωπικάς ιδεοληψίας η ανεπηρέαστον από οποιανδήποτε εμπάθειαν. Άραγε ελησμονήθη η προτροπή του Αποστόλου των Εθνών «ανεχόμενοι αλλήλων και χαριζόμενοι εαυτοίς, εάν τις προς τινα έχη μομφήν» (Κολ. 3,13);

   Από την άλλην βεβαίως δεν υποστηρίζομεν ότι πρέπει να γράφουν μόνον κάποιοι «επαΐοντες». Τα ζητήματα πίστεως είναι ζητήματα που αφορούν όλους και ο Θεός μπορεί να αναδείξη σοφωτέρους εκείνους, τους οποίους ίσως κάποιοι καταφρονούν. Η ποίμνη είναι του Κυρίου και όχι του τάδε η του δείνα, ώστε να ακολουθή κανείς ακρίτως κάποιον η κάποιους και αυτό ισχύει δι’ όλους. Δυσ­τυχώς όμως παρατηρείται το φαινόμενον όλοι να έχουν ανακηρύξει -σιωπηρώς- εαυτούς ως αυθεντίας!

    Προάγεται ο αγών τοιουτοτρόπως; Όχι. Αντιθέτως πλήττεται η ενότης, διότι αυτή στηρίζεται και ενισχύεται, όταν καθένας αντιληφθή ότι έχει κληθή εις αλληλοσυπληρωματικόν έργον. Ο ένας εκ των Πρωτοκορυφαίων Απ. Παυ­λος μας διδάσκει: «Παρακαλώ ουν υμάς εγώ ο δέσμιος εν Κυρίω, αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ης εκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη… Ενί δε εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού» (Εφεσ. 4,1.2.7).

    Δεν εγράψαμεν αυτά όμως, δια να ασκήσωμεν κριτικήν, αλλά κυρίως δια να παροτρύνωμεν εις ενότητα. Έχομεν χρέος όλοι να κατανοήσωμεν ότι δι’ όλα αυτά δεν ευθύνεται ούτε ο οικουμενισμός ούτε οι αιρετικοί ούτε οι Πατριάρχαι ούτε οι Αρχιεπίσκοποι ούτε η «Ιεροσύναξις» της Κρήτης. Το ουσιαστικόν ερώτημα όμως δεν είναι το «Τις πταίει;», το οποίον θα οδηγήση εις νέον κύκλον αντιπαραθέσεων, αλλά το ότι ισχύει δι’ όλους τους αγωνιστάς εκείνον το Παύλειον, το οποίον απευθύνομεν συνήθως προς τους οικουμενιστάς «ούτω δε αμαρτάνοντες εις τους αδελφούς και τύπτοντες αυτών την συνείδησιν ασθενούσαν, εις Χριστόν αμαρτάνετε» (Α  Κορ. 8,12). Πως όμως θα απομακρυνθή και θα αποφευχθή και εις το μέλλον αυτός ο πειρασμός;

   Ο συντονισμός ενός αγώνος απαιτεί ένα όργανον. Η χάραξις πορείας απαιτεί διάλογον. Αν απουσιάζη το πρώτον τότε αναλαμβάνουν όλοι ρόλον ελευθέρων σκοπευτών χωρίς όμως ισχύν. Αν απουσιάζη το δεύτερον τότε δεν υπάρχει χάραξις ορθής πορείας. Ο Θεός παρεχώρησε να υπάρχη ο Ο.Τ., δια να υπηρετηθή ο αγών, ικανοποιών και τας δύο παραμέτρους. Παραλλήλως αποτελεί τόπον, δια να πλησιάζουν αι καρδίαι και να υποχωρούν αι φιλοδοξίαι καθώς δεν δεσπόζει το προσωπικόν όνομα κάποιου, αλλά τίθεται εις την κεφαλίδα εκείνο του «Ορθοδόξου Τύπου», το οποίον συσπειρώνει όλους ως ισοτίμους συνεργάτας, ώστε ο καθένας να προσφέρη αναλόγως με το τάλαντον που του εχάρισεν ο Θεός. Η εικών του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού δεν έχει τεθή εις τον Ο.Τ. μόνον δια ευλογίαν, ούτε όμως και δια να υποβάλη την ιδέαν της ατομικής προσπαθείας, αλλά «ίνα πάντες οι ζηλωταί της ορθοδόξου πίστεως έχωμέν σε άγκυραν και καταφυγήν και προσφύγιον… ο πρώτος έστω τοις άλλοις οδός, και ο τελευταίος σφραγίς αθλήσεως» (Επιστ. Αγ. Μάρκου προς τον Οικ. Πατριάρχην).

   Ως είναι αυτονόητον, κάθε αγωνιστής δύναται να πράξη κατά συνείδησιν και να επιλέξη άλλην οδόν, αρκεί όμως αυτή να οδηγή όντως εις την «πεντηκοστήν», την Παρακλητικήν συνάθροισιν, η οποία προϋποθέτει την εις αλλήλους καταλλαγήν: «Τω συνδέσμω της αγάπης, συνδεόμενοι οι Απόστολοι, τω δεσπόζοντι των όλων, εαυτούς Χριστώ, αναθέμενοι, ωραίους πόδας εξατενίζοντο, ευαγγελιζόμενοι πάσιν ειρήνην» (Ειρμός ε  ὠδῆς Όρθρου Μ. Πέμπτης). Κηρύσσουν οι «πόδες» των Αποστόλων μετά την Πεντηκοστήν αφού «νιφθούν» πρώτα από την χάριν της ταπεινώσεως, που παρέχει το Άγιον Πνεύμα.

Πηγή