ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ προς Σιδηροκάστρου Μακάριο, σχετικά με την δίωξη του π. Φωτίου

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ:  ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ιερομόναχου της περιοχής, προς τον μητροπολίτη Σιδηροκάστρου Μακάριο (σχετικά με την δίωξη του π. Φωτίου Τζούρα)

Ἀνοικτή ἐπιστολή 

πρός Μητροπολίτην

Σιδηροκάστρου Μακάριον

1ο μέρος

 Ὑπέπεσεν εἰς τήν ἀντίληψίν μας κείμενον τῆς Ἱερᾶς Μητρ. Σιδηροκάστρου πρός Αἰδεσιμώτατον π. Φώτιον Τζούραν τῇ 26-6-2017 ἀπαντώντας εἰς τήν «παύσι μνημοσύνου καί διακοπή ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας» τοῦ ἐν λόγῳ ἱερέως (18-06-2017).

Ἐρχόμεθα αὐτοκλήτοι θά ἐλέγαμε πρός χάραξιν ὁρισμένων γραμμῶν σχέσιν ἐχόντων με τό πολύκροτο τοῦτο θέμα (διακοπῆς κοινωνίας). Ὅ,τι καί ἐάν γραφῇ δέν ἔχει προσωπικά ἐλατήρια ἐναντίον τινός, οὔτε πολλῷ μᾶλλον νά καταστήση ἡμᾶς αὐτούς συνήγορον οὐδενός, δέν ὑπάρχει ἄλλωστε ἀνάγκη περί τούτου.

    Δράττοντας δ’ ὅμως τῆς εὐκαιρίας πρός σχολιασμόν θέσεων πού ἔχουν παγιωθεῖ ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μας πρός γενικήν ἀποτελμάτωσίν της. Ἀγκυλώνεται, εὐνουχίζεται τό πλήρωμα σταδιακῶς, πλήν σταθερῶς, μέ τοιαύτες διδασκαλίες.

   Ἀποβλέποντας λοιπόν πρός τό εὐρύτερον καλόν καί μόνον, ἄνευ ἐμπαθείας τινός ὡς θά καταδειχθεῖ κατωτέρω. Οἱ σχολιασμοί, ὅσο
δύναμις, θά γίνουν κατ’ ἐπιλογήν, μόνον ὅσων ἀφοροῦν ἐσφαλμένων, προφανέστατα καί ἐξώφθαλμα, τοποθετήσεων καθολικοῦ ἔχοντος καί οὐχί προσωπικοῦ χαρακτήρος. Ἡ στρεψόδικη ἑρμηνεία σύν τήν κατάκριτο μετάθεσι τοῦ θέματος εἰς ἄλλες περιοχές πρός ἀποφυγή δυσμενῶν ἐντυπώσεων, εἶναι ἡ εἰκόνα πού ἀναδύεται ἀπερίφραστα.

   Κατηγορεῖται, εὐθαρσῶς καί ὁμολογιακῶς θά ἐλέγαμε ὁ ἐν λόγῳ Μητροπολίτης ὡς κοινωνικός εἰς τήν Παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διά τοῦτο προέβη εἰς διακοπήν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας του ὁ π. Φώτιος. Ἀποδεικνύοντας με ἰσχυρότατα ἐπιχειρήματα, ἀφοῦ περιέγραψε τήν ὅλην κατάστασιν ἀρχῆς γενομένης ἀπό τοῦ 1902 καί φθάνοντας εἰς τό ἀντορθόδοξον συνέδριον τῆς Κρήτης τοῦ 2016 ὅπου οἱ ἑτερόδοξοι ἀποκαλοῦνται ὡς Ἐκκλησίες. 

   Ἀντ’ αὐτοῦ ὁ Σεβασμιώτατος τί λέγει: «Τέλος θέλω νά σέ διαβεβαιώσω ὅτι ἐπί σαράντα ἔτη κληρικός οὐδέποτε ἀρνήθηκα τήν Ὀρθοδοξία, τήν πίστιν μου καί τήν παράδοσίν μου».

     Θά ἐγίνοντο πιστευτά τ’ ἀνωτέρω εἰς ἀνθρώπους διατελούντων ἐν ἀγνοίᾳ. 
    Διότι, ποῦ, πότε, ὄχι ἔγραψε, ὄχι ὁμίλησε, ἀλλά κἄν ψέλλισε περί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν φορέων του; Πότε σχολίασε τόν ἐρχομό τοῦ Πάπα εἰς τό Φανάριον ὅπου συμμετεῖχε εἰς τήν θρονικήν ἑορτήν (2006 καί 2014) με συμμετοχήν εἰς τήν Θ. Λειτουργίαν; 
   Ἓν ἔτος διέρρευσε ἀπό τήν Κρήτην, διά νά ἀφήσω σωρείτην ὅλον ἀβαριῶν περί τήν πίστιν, διατί δέν σχολιάζει τάς ἀποφάσεις της; Ἔστω δέν τό ἔπραξε εἰς τό παρελθόν, ἂς τό πράξει τώρα. «Οὐδέποτε ἀρνήθηκα τήν Ὀρθοδοξία, τήν πίστιν μου καί τήν παράδοσίν μου», ἰσχυρίζεται. Οἱ πατέρες τήν σιωπήν τήν λογίζονται ὡς συγκατάθεσιν.

     Γράφει ὁ σοφός Ἰωσήφ Βρυέννιος:  «Πᾶς ὁ δυνάμενος λέγων τήν ἀλήθειαν καί μή λέγων κατακριθήσεται ὑπό τοῦ Θεοῦ. Καί ταῦτα ἔνθα πίστις, ἐστί τό κινδυνευόμενον… Τό γάρ ἐφησυχάζειν ἐν τοῖς τοιοῦτοις ἀρνήσεως ἴδιον, τό δέ λέγειν ὁμολογίας εἰλικρινοῦς». (Τά Εὑρεθέντα Τόμος Β΄ Θεσσαλονίκη 1990 σελ. 18).

   Συνεπῶς, ἐν προκειμένω, ὁ πατήρ Φώτιος ἀποδεικνύεται ὁμολογητὴς καί ὁ Σεβασμιώτατος καί οἱ σύν αὐτῷ ἀρνηταί, κατά τ’ ἀνωτέρῳ.

   Κατηγορήθηκε ἀδίκως ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἀπό τό ἀποστατικό συνέδριο τοῦ Ἰωάννου Ἀντιοχείας ὡς πεφρονηκότος τοῦ Ἀπολλιναρίου, Ἀρείου καί Εὐνομίου καί «καθηρέθη» πρίν ἔτι λήξει τάς συνεδρίας της ἡ ἐν Ἐφέσῳ ἁγία Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος. 
   Νά, πῶς ὁ Ἅγιος ἀποσείει τήν κατηγορίαν πού τοῦ προσήψαν: «ἡμεῖς γάρ οὔτε τά Ἀπολλιναρίου πεφρονήκαμεν πώποτε, οὔτε τά Ἀρείου, οὔτε τά Εὐνομίου, ἀλλ’ ἐκ μικρᾶς ἡλικίας τά ἱερά γράμματα μεμαθήκαμεν, καί εἰς χεῖρας πατέρων τεθράμμεθα ὀρθοδόξων, καί ἁγίων·  ἀ ν α θ ε μ α τ ί ζ ο μ ε ν  δέ καί Ἀπολινάριον, καί Ἄρειον, καί Εὐνόμιον, καί Μακεδόνιον, καί Σαβέλλιον, Φωτεινόν, Παῦλον, καί Μανιχαίους, καί ἑτέραν δέ πᾶσαν αἵρεσιν, καί πρός τούτοις ἔτι τόν τῶν νέων βλασφημιῶν εὑρετήν Νεστόριον, καί τούς τούτους κοινωνούς, καί ὁμόφρονας...» Πράξις Ε΄, Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Πρακτικά Α΄ Τόμος σελ. 517 (Σπυρίδων Μήλιας).

   Οὕτω ἑρμηνεύεται ὡς ἑξῆς. Θά ἔδει, δημόσια καί οὐχί κατ’ ἰδίαν, ὁ Ἅγιος δημόσια ἀναθεμάτισε, νά ἀναθεματισθῆ ὁ Παπισμός, Προτεσταντισμός, Μονοφυσιτισμός καί ὅλες οἱ ἄλλες αἱρέσεις. Τοῦτο σημαίνει δέν ἀρνοῦμαι τήν Ὀρθοδοξία, «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν».

 Συνεχίζει ὁ Σ. (Σιδηροκάστρου):
 «Δεκαέξι ἔτη ἐπίσκοπος τῆς ἱερᾶς καί ἱστορικῆς μητρ. Σιδηροκάστρου ἔδωσα Χάρι τοῦ Κυρίου μου καί τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου μου τά πάντα. Τήν ζωήν καί τήν ὕπαρξιν καί τήν ἄνεσίν μου».
    Καί διερωτώμεθα εὐλόγως· τί ἔδωσε ὁ Σ. ἀφοῦ τό σημαντικώτερο, τήν αἵρεσιν,  ἀρνεῖται δημοσίως ν’ ἀποκηρύξη; Μήπως ἔχασε τόν μισθόν του ἤ ἐδιώχθη ἤ ἐσυκοφαντήθη; Ταῦτα εἶναι προνόμια μόνον τῶν ὁμολογητῶν. Ἀλλά τοιοῦτο τί,  δέν συναντᾶται εἰς ἐπισκόπους· κοστίζει βλέπετε.

   Ἐφαρμογή τῶν ἀνωτέρων λόγων θά ἴδωμεν εἰς τόν Βίον τοῦ μύστου τῆς Χάριτος ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Τό τί ἀγῶνες κατέβαλε ὁ Ἅγιος εἶναι γνωστοί ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Διεξήγαγε νικηφόρως τήν μάχη ἐναντίον τοῦ ἐπήλυδος ἐκ τῆς δύσεως μοναχοῦ Βαρλαάμ καί τῶν ὀπαδῶν του. Μετά τάς πρώτας ἡσυχαστικάς συνόδους τοῦ 1341 (Ἰουνίου καί Αὐγούστου), νά πῶς περιγράφεται εἰς τό βιβλίον «Μοναχισμός καί Αἵρεσις» τοῦ Θεοδωρήτου (τότε) μοναχοῦ σελ.120:
   «Κατά τήν συνεχισθεῖσαν δευτέραν περίοδον τῶν ἐρίδων (1341-47) ὁ ἱερός Παλαμᾶς ὑπέστη πλείστας ταλαιπωρίας ἐκ διωγμοῦ ἐκ μέρους τοῦ πατριάρχου Ἰωάννου Καλέκα συνεργαζομένου μετά τοῦ κακόδοξου Ἀκινδύνου καί λοιπῶν ἀνθησυχαστῶν καί τῶν ἀείποτε παρασυρομένων μετριοπαθῶν. Ἐπί τετραετίαν παραμένει φυλακισμένος εἰς τάς ἀνακτορικάς φυλακάς ἀψηφῶν τάς ἀπειλάς καί τόν ἐκκλησιαστικόν ἀφορισμόν τῶν πονηρῶν «συνόδων» τοῦ Καλέκα».

   Διέκοψε ἐκκλησιαστική κοινωνία ὁ ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς καί ἐσείσθη ἡ γῆς ἐκ τῶν ἐπισκόπων πρός ἀφανισμόν του. Διωγμούς, λάσπη, συκοφαντία, «κ α θ α ί ρ ε σ ι ς» ἐπηκολούθησε.

   Διέκοψε καί ὁ ἱερέας Φώτιος Τζούρας καί κατηγορεῖται ὡς ἀγράμματος ἀπό τούς ἐγγράμματους πού ὅμως δέν τολμοῦν νά ποῦνε οὔτε γρῦ ἐναντίον τῆς αἱρέσεως διότι τότε ὅλα χάνονται. Πάει περίπατο ὁ μισθός, ἡ δόξα, τό βόλεμα.

   Τοῦ ἐπιβλήθηκε ἀργία ἀπό πάσης ἐκκλησιαστικῆς ἱεροπραξίας, τοῦ προτρέπεται νά ἐγκαταλείψει τήν ἐπισκοπή, («βαρύς καί βλεπόμενος»), καί μάλιστα ἐντός δεκαπενθημέρου, κατηγορεῖται ὡς ἀκραίος καί φανατικός, τοῦ ἐπισείουν «τήν καθαίρεσι» καί διακοπή τῆς μισθοδοσίας του (πατέρας δύο παιδιῶν).

      «Τοῖς σοφοῖς ὀλίγα»!

    Παρά ταῦτα ὁ Σεβασμιώτατος γράφει:
   «Δέν πρόδωσα ποτέ καί τίποτα ἀπ’ ὅσα μοῦ ἐνεπιστεύθηκε ἡ Ἐκκλησία μας. Ὅμως εἶμαι καί εὐπειθής στήν προϊσταμένη μου ἀρχή, τήν ἱεράν Σύνοδον καί τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην».

     Τοῦτο εἶναι καί τό πρόβλημα. Ὁ ἐχθρός ἔχει εἰσέλθη, δεκαετίες τώρα, ἐντός τῶν τειχῶν, ἔχει ἀναιρέσει κάθε ἔννοια ἀντιστάσεως καί οἱ φρυκτωροί ζοῦν εἰς τόν κόσμον τους. Ὅλα βαίνουν καλῶς διά τόν Σ. Διατί λοιπόν νά μήν εἶναι εὐπειθής εἰς τήν προϊσταμένην του ἀρχή καί τόν οἰκουμενικόν πατριάρχην; Ἰδού τό δράμα τῆς ἐποχῆς μας. Διανύουμε μία ἐκ τῶν δυσκολοτέρων ἐποχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ τήν διδασκαλίαν της τήν ἔχει διαποτίσει ἕως τό μεδούλι καί τό ἐπισκοπᾶτο δέν ἔχει ἀντιληφθεῖ τίποτα, ἔτσι ἰσχυρίζεται, βαυκαλίζεται καί ἐπαίρεται.

      
    Θά προστρέξουμε εἰς τό ἔνδοξο παρελθόν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας διά νά ἀντιληφθοῦμε τήν τεράστια διαφορά τῆς τότε με τῆς σημερινῆς πεπτωκυΐας ἐποχῆς πού ζοῦμε. 
   Ὁ αἱρεσιάρχης Νεστόριος ἀνῆλθε εἰς τόν θρόνο Κωνσταντινουπόλεως τῷ 428 μ.Χ. Τό κατ’ ἀρχάς κληρικοί πού προσήλθαν μαζί του ἐξ Ἀντιοχείας ἐκδηλώνουν τήν αἵρεσιν. 
    Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας εἰς ἐπιστολήν του πρός τόν ἅγιον Κελεστίνο ἐπίσκοπο Ρώμης μεταξύ ἄλλων γράφει: «Ἦν ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐπίσκοπος ὀνόματι Δωρόθεος, τά αὐτά φρονῶν αὐτῷ ἀνήρ χρειοκόλαξ, καί προπετής χείλεσι, καθῶς γέγραπται ὅς ἐν συνάξει καθεζομένου ἐπί τοῦ θρόνου τῆς ἐκκλησίας τοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως εὐλαβεστάτου Νεστορίου, ἀναστάς μεγάλη τῇ φωνῇ τετόλμηκεν εἰπεῖν· εἴ τις Θεοτόκον εἶναι λέγει τήν Μαρίαν, οὗτος ἀνάθεμα ἔστω· καί γέγονε μέν κραυγή μεγάλη παρά παντός τοῦ λαοῦ, καί ἐκδρομή· οὐ γάρ ἤθελον ἔτι κοινωνεῖν αὐτοῖς τοιαῦτα φρονοῦσιν· ὥστε καί νῦν ἀποσυνάκτους εἶναι τούς λαοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πλήν ὀλίγων ἐλαφροτέρων, καί τῶν κολακευόντων αὐτόν. Τά δέ μοναστήρια σχεδόν ἅπαντα καί οἱ τούτων ἀρχιμανδρῖται, καί τῆς συγκλήτου πολλοί οὐ συνάγονται, δεδιότες μή ἀδικηθῶσιν εἰς πίστιν αὐτοῦ, καί τῶν σύν αὐτῷ, οὕς ἀπό τῆς Ἀντιοχείας ἀναβαίνων ἤγαγε...» Πρακτικά Α΄ Τόμος σελ. 443 (Σπυρίδων Μήλιας).

    Ὁ λαός ἀμέσως ἐξήλθε τοῦ ναοῦ, σχεδόν ὅλα τά μοναστήρια ἀρχιμανδρῖται καί συγκλητικοί, ἐκτός ὀλίγων ἐλαφροτέρων, δέν συνέρχονται εἰς συνεκκλησιασμόν. Οἱ δέ ἐπίσκοποι· ὁ ἅγιος τοῦ ἔστειλε τρεῖς ἐπιστολές, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τοῦ 429,  ἡ τελευταία τόν Νοέμβριον τοῦ 430, κατόπιν συνεννοήσεως μετά τοῦ ἁγίου Κελεστίνου τοῦ δίδουν δεκαήμερον διορίαν, τοῦ γράφουν: «...καί εἰ μή τοῦτο δράσσειν (ν’ ἀποπτύση τά αἱρετικά του φρονήματα) ἡ σή εὐλάβεια, κατά τήν ὁρισθεῖσαν προθεσμίαν ἐν τοῖς γράμμασι τοῦ μνημονευθέντος ὁσιωτάτου καί θεοσεβεστάτου ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν τοῦ τῆς Ρωμαίων ἐκκλησίας ἐπισκόπου Κελεστίνου, γίνωσκε σαυτόν οὐδένα κλῆρον ἔχοντα μεθ’ ἡμῶν, οὐ δέ τόπον ἤ λόγον ἐν τοῖς ἱερεύσι τοῦ Θεοῦ καί ἐπισκόποις» (Πρακτικά Α΄ Τόμος ἔ.ἀ. σ. 457).

    Ὄντως ὁποία διαφορά τοῖς τότε με τῶν τώρα!

Συνεχίζεται.

Στο β' (και τελευταίο) μέρος, θα αποκαλύψουμε και την ταυτότητα του ιερομονάχου.Για την διευκόλυνση της ανάγνωσης, επισημάναμε με έντονα και με χρώμα κάποια σημεία του κειμένου.

Ομάδα εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

Πηγή