Οι σύγχρονοι οικουμενιστές Δεσποτάδες μιμούνται τους παμπάλαιους αιρετικούς στις ύβρεις και τους εκφοβισμούς!

Επίθεση του Μητρ. Ζιμπάμπουε σε όσους αντιδρούν στους διαθρησκειακούς διαλόγους

Αήθης επίθεση του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε σε όσους αντιδρούν στους διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς διαλόγους

Ευκαιρία να επιτεθεί σε όσους δεν εννοούν να συμβαδίσουν με το τέρας του οικουμενισμού βρήκε ο Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε Σεραφείμ. Στο κυριακάτικο κήρυγμά του μιλάει για “επικίνδυνους Φαρισαίους”, “φονταμενταλιστές”, “φανατικά θρησκευόμενους” , “συκοφάντες” και άλλους πολλούς χαρακτηρισμούς εννοώντας όσους αντιδρούν σε διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς διαλόγους και άλλα οικουμενιστικά όργια!

Συγκεκριμένα αναφέρει:

“Μπορούμε να κατατάξουμε στην σύγχρονη μορφή των φανατικών και επικίνδυνων Φαρισαίων και όλους όσους κακολογούν και μάχονται κατά του Διαλόγου (Θεολογικού και Διαθρησκειακού) της Εκκλησίας μας και μάλιστα τους κληρικούς και θεολόγους. Την κακία τους οι Φαρισαίοι προς τον τυφλό, την εκφράζουν με δύο τρόπους, με τη βία προσπαθούν να τον τρομοκρατήσουν και με την ειρωνεία να τον εξευτελίσουν. Και οι δύο τρόποι είναι γνωστοί μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας, γιατί πάντοτε χρησιμοποιούνται από αυτούς που θέλουν να σκοτώσουν την Πρόδρομο για να μη τους ελέγχει. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κι οι κάθε είδους δικτάτορες για να επικρατούν χρησιμοποιούν πάντοτε τη βία. Η ειρωνεία πάλι, που χρησιμοποιούν οι κάθε είδους Φαρισαίοι, είναι ένας ακόμη τρόπος για να εκμηδενίσουν την αλήθεια και τους ανθρώπους που αγωνίζονται γι’ αυτή. Συνήθως οι αμαρτωλοί άνθρωποι αυτό που βλέπουν να βρίσκεται ψηλά το χλευάζουν για να αισθάνονται οι ίδιοι καλά με τη πτώση που ζουν. Έτσι οι φαύλοι και οι ανώμαλοι ειρωνεύονται τους αγνούς, οι δυνατοί τους αδύνατους, οι δήθεν σπουδασμένοι και μορφωμένοι τους αγράμματους, που στη πραγματικότητα μπορεί να είναι και οι στυλοβάτες της κοινωνίας μας.

Στην εποχή μας οι φανταμενταλιστές, οι φανατικοί θρησκευόμενοι άνθρωποι χρησιμοποιούν περισσότερο τη βία κι οι σύγχρονοι άνθρωποι της Δυτικής κοινωνίας την ειρωνεία. Κι οι δυο κατηγορίες όμως έχουν ως κοινό τους σημείο το πόλεμο κατά της αλήθειας και της αγάπης, και γι’ αυτό γίνονται εχθροί του Χριστού. Τα αποτελέσματα της βίας και της ειρωνείας προσωρινά φαίνονται να κυριαρχούν και να εντυπωσιάζουν. Στο τέλος όμως αποκαλύπτονται και εξευτελίζονται όπως οι Φαρισαίοι από τον αδύνατο και άσημο εκ γενετής τυφλό. Όποιος θέλει να σβήσει το φως της αλήθειας σβήνει ο ίδιος. Αυτή είναι η κατάληξη όσων αντιστρατεύονται στο έργο του Χριστού, γιατί στην πραγματικότητα αντιστρατεύονται στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου ταυτίζοντας την έννοια της ελευθερίας με τη κατάσταση της ασυδοσίας. Στηρίζονται σε ένα νομικισμό που διασώζει τους τύπους και σκοτώνει τη ζωή και τη πρόοδο.

Έτσι οι Φαρισαίοι κατηγόρησαν το Χριστό ότι με το θαύμα κατέλυσε την αργία του Σαββάτου. Δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ότι το Σάββατο εγένετο δια τον άνθρωπο κι όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. Ο φθόνος, η ζήλια και η προκατάληψη δεν τους αφήνουν να αναγνωρίσουν το Δημιουργό του θαύματος. Το μόνο που κατάφεραν όμως ήταν να μείνουν πάντα στα πυκνά σκοτάδια της απιστίας και της κακίας. Αντί να πιστέψουν, να μετανοήσουν, να ευχαριστήσουν το Θεό, που δώρησε το φως σ’ ένα δυστυχισμένο τυφλό συνάνθρωπό τους, έμειναν τυφλοί, σκληροί και αμετανόητοι. Έτσι το επόμενο βήμα τους ήταν να προχωρήσουν αδίστακτα στη καταδίκη και στη Σταύρωση του Χριστού.

Αδίστακτοι συκοφάντες όπως οι Φαρισαίοι υπάρχουν και στην εποχή μας, ανάμεσά μας, όπως όσοι αντιδρούν και αντιμάχονται το Διάλογο της Εκκλησίας μας. Είναι οι άνθρωποι χωρίς ανθρωπιά που ζούν για να κάνουν το κακό. Η γλώσσα τους κρύβει θανατηφόρο δηλητήριο που όταν εκτοξευθεί δολοφονεί υπολήψεις, τραυματίζει ψυχές, γκρεμίζει έργα ποτισμένα με ιδρώτα και αίμα, γιατί αυτός που συκοφαντεί συνήθως φθονεί την αρετή και μισά την αλήθεια. Όταν δεν μπορεί να αρνηθεί την πραγματικότητα, με σατανική επιδεξιότητα τη διαστρέφει και με ασφάλεια θέτει εκτός μάχης εκείνον που εναντίον του κατευθύνει τα βέλη του, διαδίδοντας σε βάρος του ψεύτικες πληροφορίες, δηλαδή συκοφαντίες. Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν να ανοίξει το στόμα του. Ένας μορφασμός, μια χειρονομία, ένα γεμάτο υπονοούμενα χαμόγελο, ένα ειρωνικό ανασήκωμα των ώμων, είναι αρκετά για να βάλει ερωτηματικό στην υπόληψη αυτού που θέλει να καταστρέψει”.

Πηγή