«Ο φθοροποιός της ασεβείας ιός»

 (Αγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων – Κατήχηση Δ΄)

      Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Αναμφίβολα, σήμερα ζούμε σε μία κατάπτωση της Ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας–μαχητικότητας, ως συνέπεια της επίδρασης κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και, κυρίως, αρνητικών εκκλησιαστικών επηρεασμών. Λίγοι Ορθόδοξοι (ποιμένες-πιστοί) σήμερα, απελευθερώνουν τον τεράστιο όγκο της θεωρητικής και εμπειρικής ζωής της Ορθοδοξίας. Σε σύγκριση με προηγούμενες δεκαετίες, έχουμε διάβρωση του εκκλησιαστικού πληρώματος από τον οικουμενισμό, την φθοροποιό αυτή ασέβεια–αίρεση.

Έτσι αποκαλεί τον μολυσμό της αιρέσεως ο Αγ. Κύριλλος και γενικά ολόκληρη η ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση.

Ως «ιό» χαρακτηρίζει την δηλητηριώδη πίστη (αίρεση).

Στην Κατήχηση Δ΄ του αγίου διαβάζουμε:

«Επίσης πολλοί οπαδοί των αιρετικών με γλυκόλογα και επαίνους εξαπατούν τις καρδιές των απονηρεύτων ανθρώπων καλύπτοντες κάτω από τη Χριστιανική τους ιδιότητα την ασεβή και δηλητηριώδη πίστη τους» δηλ. των «δυσεβών δογμάτων ιοβόλα συγκαλύπτοντες» κατά το αρχαίο κείμενο.

Εντυπωσιακά σκληρά αποτυπώνονται οι μετασχηματισμοί της αιρέσεως στις σελίδες της Αγίας Γραφής.

Στην Αγία Γραφή και στην Πατερική γραμματεία για τους μετασχηματισμούς της αίρεσης διαβάζουμε:

«αστοχία περί την αλήθεια», «ναυάγιο περί την πίστη», «ανατροπής της πίστεως», «εκτροπή από την αποκαλυφθείσα αλήθεια», «ψευδοπροφητεία», «ψευδοδιδασκαλία», «ξένη και αλλότρια βοτάνη», «βλασφημία», «αθεΐα», «απιστία» και πολλές άλλες ονομασίες, όπως «γάγγραινα»!

Ένας  απλός πιστός, που δεν αντιλαμβάνεται αγιογραφικά την οντολογική–θεολογική έννοια της αίρεσης, δεν είναι σε θέση να διατυπώσει–αντιληφθεί την μόλυνση της αιρέσεως. Η ανώτατη αρχή στην οποία προσανατολίζει θεραπευτικά ο αγ. Κύριλλος είναι η Εκκλησία, «Δια τούτο η εκκλησία νουθετεί, δια τούτο το παρόντα διδασκαλεία, δια τούτο τα αναγνώσματα γίνονται», σημειώνει ο αγ. Κύριλλος.

Χωρίς την διαχρονική Ορθόδοξη Εκκλησία, η ερμηνεία της Γραφής σε παραπέμπει νομοτελειακά σε σχετικοκρατικές βάσεις, σε αδιέξοδο υποκειμενισμό (αίρεση). Για παράδειγμα, στο ένα και το αυτό κείμενο της Γραφής, συναντώνται, ως θεόπνευστο κείμενο, όλες οι ομολογίες–αιρέσεις, αλλά είναι σαφές ότι διαφοροποιούνται στην ερμηνεία της, αυτονομούνται, ως αυτοπροσδιοριζόμενοι ερμηνευτές, διότι δεν εμπιστεύονται τη διαχρονική αλήθεια–παράδοση της Μίας Εκκλησίας, που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Σήμερα, οι Ιεράρχες αγνοώντας τις θέσεις Γραφής–Πατέρων, συμμετέχουν στην «διευρυμένη» οικουμενιστική εκκλησιολογία, μέσω της ψευδοσυνόδου της Κρήτης και βοηθούν την οικουμενιστική διευθέτηση–μόλυνση των εκκλησιαστικών πραγμάτων. Αναμφίβολα, το σημερινό εκκλησιαστικό σώμα μολύνθηκε και έγινε πάγκος του οικουμενισμού.

Οι ποικίλες εκδηλώσεις της μολύνσεως δεν είναι «θεωρητικές» αλλά αναδύονται ως κοινωνικές πράξεις και μακροθεωρία. Για παράδειγμα, σε μια προσπάθεια πολλών Ορθόδοξων οικογενειών (της Ι. Μ. Δημητριάδος) να διασώσουν την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία των (μαθητών) παιδιών τους, χρειάσθηκε να ζητήσουν ορθόδοξες υπογραφές για την απόσυρση των «θρησκευτικών» διδακτικών βιβλίων (γυμνασιακών). Όσοι αρνήθηκαν την υπογραφή τους (Μοναχές, λαϊκοί κ.λπ.) είχαν μια μείξη οικουμενιστικών στοιχείων, ορθοδοξίας (υπακοή, ευλογία) και παθητικής απραξίας. Ο φθοροποιός της ασέβειας ιός εκδηλώνει – δυστυχώς – τη μολυσματική ενέργειά του.

Οι ίδιοι φιλοοικουμενιστές του Βόλου, χαρακτηρίζουν τους Αγιορείτες Πατέρες και όλους τους Ορθοδόξους αποτειχισμένους ως «πλανεμένους», «σχισματικούς» και «εκτός Εκκλησίας»! Έβλεπαν την επερχόμενη συνοδική κατοχύρωση του οικουμενισμού στην Κρήτη και με αντιφατικές και φευγαλέες σκέψεις, με συγκεχυμένη δηλ. εκκλησιολογία, δεν υπέγραφαν μια απλή διαμαρτυρία για την μη σύγκλισή της.

Χρησιμοποιούν ως συνδετική ύλη με την Ορθοδοξία την «υπακοή», την «ευλογία», μα όχι την ενσυνείδητο ομολογία για την οποία κάνει λίγο ο Αγ. Κύριλλος.

Όσο περισσότερο ισχυρό είναι το οικουμενιστικό στοιχείο, τόσο περισσότερο σβήνει το στοιχείο της ομολογιακής αντίληψης των γεγονότων–φαινομένων, εκκλησιαστικών και κοινωνικών.

Η φύση της ενσυνείδητης ομολογίας–συνείδησης δεν παραβλέπει τα αγιαστικά εργαλεία της υπακοής και της ευλογίας. Αντίθετα, η υπακοή και η ευλογία στηρίζονται στην πίστη. Στα «Ασκητικά» του Αββά Δωροθέου διαβάζουμε: «προς μεν γαρ τους Πατέρας τους εαυτού, την άκραν της ύλης αποταγήν, την γνησίαν κατά Θεόν υποταγήν, το καθαρόν της εξαγορεύσεως, το ακριβές της συνειδήσεως, και μάλιστα το εν γνώσει της υπακοής αδιάκριτον, πίστει βεβαιούμενον και αγάπη τελειούμενον».

Η αλήθεια – βεβαιότητα της πίστεως ενεργοποιεί – επικυρώνει την υπακοή και ευλογία, ως βήμα προς την αγάπη του. Σήμερα, εν πολλοίς, η «ευλογία» και «υπακοή» διευκολύνουν–συμπληρώνουν την προσαρμογή των πιστών στην οικουμενιστική εκκλησιολογία. «Αλλοίμονο, εάν δεν αντιδράσει ο κάθε πιστός στον οικουμενισμό» τονίζει προφητικά ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος.

Μετά την πορεία κατάπτωσης, χάνει κανείς το δικαίωμα να ομιλεί περί Ορθοδοξίας. Ο Αγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων, αιώνες πριν, παρουσιάζει το «πνευματικό» μολυσματικό λειτουργικό σύστημα της αίρεσης και γράφει:

«Η κακία μιμείται την αρετή και το ζιζάνιο προσπαθεί να παρουσιάζεται σαν σιτάρι. Εξωτερικά βέβαια κατορθώνει να μοιάσει με το σιτάρι αλλά στη γεύση το ξεχωρίζουν εύκολα οι έμπειροι και διακριτικοί άνθρωποι… Πολλοί λύκοι τριγυρίζουν με ένδυμα προβάτου, φορώντας μεν ρούχα προβάτου αλλά έχοντας ταυτόχρονα νύχια και δόντια. Ντυμένοι λοιπόν με το δέρμα του ήμερου ζώου εξαπατούν με την εμφάνισή τους και μπήγοντας τα δόντια (στους άκακους) μεταδίδουν το καταστροφικό μικρόβιο της ασέβειας» τον «φθοροποιόν της ασέβειας ιόν», κατά το αρχαίο κείμενο.

Στα «ΕΡΓΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ» (του Αββά Δωρόθεου), ο άγιος διδάσκει–ομιλεί περί «μολυσμού σαρκός και πνεύματος» (παράγρ. 171). Στην παράγραφο 136 εξηγεί: «συμβαίνει γαρ ότι μετά όλα ταύτα, ευρίσκει ο διάβολος πλανήσαι αυτόν ή δια δικαιωμάτων ή δια υπερηφανίας ή δια το εμβάλειν λογισμούς απιστίας ή κακής αιρέσεως, και ου μόνον ότι απόλλει όλους τους κόπους αυτού (μοναχού, πιστού), αλλά και χωρίζει αυτόν από του Θεού· Και ει τι ου ηδυνήθη ποιήσαι αυτώ δια της πράξεως, δι’ ενός λογισμού ποιεί αυτώ».

Είναι σαφές, κατά τον αγ. Δωρόθεο, ότι η συγκατάθεση σε λογισμό αιρέσεως σε χωρίζει από το Θεό· Πόσο μάλλον η συγκατάβαση ή ανοχή στην «συνοδική» επισώρευση οικουμενιστικών λογισμών στην Κρήτη!

Ας μην ξεγελιόμαστε: οι συναινέσεις και οι πρακτικές του σύγχρονου Εκκλησιαστικού πληρώματος δεν αποτελούν την «ενσυνείδητον ομολογίαν» (Αγ. Κύριλλος).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ