Ένα πρωτοφανές «κόλπο» επιλογής Επισκόπου!

      Μετὰ τὸν Πατριάρχη Ἀκάκιο (472-489) ἐπὶ τοῦ ὁποίου πραγματοποιήθηκε τὸ γνωστὸ Ἀκακιανὸ σχίσμα, στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο ἀνῆλθε ὁ πρεσβύτερος Φλαυΐτας μὲ ἕνα πρωτοφανὲς «κόλπο»! Μᾶς διηγεῖται σχετικὰ ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος:

Μετὰ τὸν Ἀκάκιο ὁ Φλαυΐτας τὸν διαδέχτηκε στὸν θρόνο. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ἄκρας πονηρίας, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν παρακάτω πράξη του.

Ὁ αὐτοκράτορας Ζήνων, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἀκακίου, τοποθέτησε πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα ἕνα ἄγραφο, λευκὸ χαρτί. Συνέταξε ταυτόχρονα καὶ ἕνα ἔγγραφο, τὸ ὁποῖο ἀπευθυνόταν πρὸς τὸν Θεό. Μὲ αὐτὸ παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ νὰ στείλει ἕναν ἄγγελό Του, ὁ ὁποῖος στὸ ἄγραφο χαρτὶ νὰ γράψει τὸ ὄνομα ἐκείνου ποὺ ὁ Θεὸς ἤθελε νὰ γίνει Πατριάρχης.

Γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ ὅρισε νὰ γίνει νηστεία 40 ἡμερῶν ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ παρακινοῦσε ὅλους νὰ δείχνουν σεβασμὸ πρὸς τὸν Θεό, ὥστε νὰ τοὺς ἀκούσει καὶ νὰ ἀναδείξει ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἦτο ἀρεστὸς στὸ Θεό.

Ὅταν αὐτὸ τὸ ἔμαθε ὁ ἱερέας Φλαυΐτας, δανείστηκε χρήματα καὶ ἐξαγόρασε τὸν φρουρό («τὸν τῆς τοῦ βασιλέως διαφθείρας φρουρόν»), ποὺ ἦταν μάλιστα ἔμπιστος τοῦ αὐτοκράτορα («τῶν τοῦ βασιλέως πρῶτος θαλαμηπόλων»), καὶ κατάφερε νὰ τὸν πείσει νὰ γράψει στὸ ἄγραφο χαρτὶ τὸ ὄνομα Φλαυΐτας! Ὁ θαλαμηπόλος τὸ ἔκανε καὶ σφράγισε τὸν φάκελο.

Πέρασαν οἱ 40 μέρες τῆς νηστείας καὶ ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ἀνοίξει ὁ φάκελος. Τότε, θεωρώντας ὅτι πράγματι ἄγγελος Κυρίου ἔγραψε τὸ ὄνομα, μὲ μεγάλες τιμὲς καὶ «ἀπείρῳ δόξῃ περιρρεόμενος» ὁ Φλαυΐτας ὡς θεοπρόβλητος, ἀνεβιβάσθη μὲ πομπὲς καὶ ἅρματα στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κων/πόλεως.

Κατὰ τὸ διάστημα τῆς Πατριαρχείας του ὁ Φλαυΐτας, πρόλαβε νὰ στείλει Συνοδικὴ Ἐπιστολὴ στὸν αἱρετικὸ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Πέτρο. Ὁ Πέτρος τὴν δέχτηκε μὲ χαρὰ καὶ τοῦ ἀνταπέδωσε μὲ ἀνάλογη ἐπιστολή, στὴν ὁποία ἐπρέσβευε τὶς ἴδιες κακόδοξες θέσεις κατὰ τῶν ἐν  Δ΄ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ τῆς Χαλκηδόνος «πεπραγμένων, ἀναθέματι ταῦτα καθυποβάλλων». Βέβαια ἀργότερα, ὅταν ὁ Πατριάρχης Εὐφήμιος (διάδοχος τοῦ Φλαυΐτα) ἀνακάλυψε τὴν Συνοδικὴ αὐτὴ Ἐπιστολή, τὴν ὁποία εἶχε ἀποστείλει ὁ Φλαυΐτας στὸν αἱρετικὸ Πέτρο, καὶ διὰ τῆς ὁποίας τὰ πεπραγμένα «τὰ ἐν Χαλκηδόνι συνόδῳ ὑπὸ ἀνάθεμα» ἐτίθεντο, «ὁ Εὐφήμιος διεταράχθη·καὶ τῆς πρὸς Πέτρον κοινωνίας διέστελλεν ἑαυτόν».

Ἀλλὰ ἡ θεία Πρόνοια (συνεχίζει ὁ Κάλλιστος) δὲν ἄφησε γιὰ πολὺ καιρό, νὰ μείνει κρυφὴ αὐτὴ ἡ βλάσφημη ἐνέργεια τοῦ Φλαυΐτα. Γρήγορα, τὴ βρωμερὴ θεατρικὴ σκηνοθεσία τοῦ Φλαυΐτα ἀπεκάλυψε καὶ τὴν τιμώρησε παραδειγματικά.

Ὁ δυστυχὴς ἐκεῖνος οὔτε τέσσερις μῆνες δὲν ἔμεινε στὸν θρόνο, ἀφοῦ κάποιοι ἄγνωστοι αἰφνιδίως τὸν δολοφόνησαν.

Σ’ αὐτὸ τὸ διάστημα, ὅμως, δὲν εἶχε καταφέρει νὰ συγκεντρώσει οὔτε τὸ μισὸ ἀπὸ τὸ χρηματικὸ ποσὸ ποὺ εἶχε δανειστεῖ, γιὰ νὰ δωροδοκήσει τὸ βασιλικὸ φρουρό. Καὶ φυσικὰ οἱ συγγενεῖς του (ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ δανειστὲς ἀπαίτησαν νὰ ἀποπληρώσουν τὸ δάνειο) δὲν εἶχαν τὴ δυνατότητα νὰ τὸ ἐξωφλήσουν. Καὶ ἐπειδὴ οἱ δανειστὲς ἔγιναν ἀπειλητικοί, οἱ συγγενεῖς κατέφυγαν στὸν αὐτοκράτορα, ἀποκαλύπτοντάς του τὰ γεγονότα καὶ παρακαλώντας τον νὰ τοὺς προστατεύσει.

  Ὁ Ζήνων ἔμεινε ἔκπληκτος πληροφορούμενος τὴν ἀπάτη, καὶ συνειδητοποιήσας ὅτι «οὐ Χριστός,  χρυσὸς δὲ μᾶλλον τῷ βιβλίῳ τὸν Φλαυΐταν ἐνέγραψε, κρίμα ταῖς ἀληθείας καὶ δικαιοσύνη ἐποίει».

(Νικηφόρου Καλλίστου, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, P.G. 147, 152Β-153Α).

Α) Ἡ Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι οἱ ἄνθρωποι νὰ ἐκλέγουν τὸν ποιμένα τους.

Β) Τὸ ἐρώτημα ξαναέρχεται: Τί γίνεται μὲ τὰ μυστήρια κάποιου ποὺ ἀναλαμβάνει τὴν ἐπισκοπὴ καὶ μὲ δόλο καὶ μὲ σιμωνία, εἶναι δὲ καὶ αἱρετικός;