«ΝΕΟΠΟΙΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΗΓΕΝΟΙΣ»

(Από τον κανόνα του Μ. Σαββάτου)

Ανοικτή επιστολή προς π. Ανδρέα Κονάνο

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Πριν αναφερθώ, π. Ανδρέα, στη Χριστουγεννιάτικη ανάρτησή σας με τίτλο: «ΧΩΡΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ;», να ευχηθώ η Χάρις του Χριστού να αλλοιώσει τις ψυχές όλου του κόσμου.

Ο τίτλος του κειμένου σας έχει σχέση αναφοράς με ένα σημαντικό (θεολογικά) τροπάριο του Όρθρου του Μ. Σαββάτου: «Νεοποιείς τους γηγενείς, ο Πλαστουργός, χοϊκός χρηματίσας, και σινδών και τάφος υπεμφαίνουσι το συνόν σοι, Λόγε μυστήριον…» (Ωδή 5η) δηλ. «Ξανανιώνεις τους ανθρώπους που έπλασες από χώμα, με το να γίνεις εσύ ο Δημιουργός χοϊκός άνθρωπος. Το σεντόνι που σε τύλιξε, και ο τάφος υποδηλώνουν αυτό το μυστήριο που συνυπάρχει σ’ εσένα, Λόγε του Θεού». Ας γίνω πιο σαφής. Ο «υποθετικός Γιάννης» του κειμένου σας είναι δημιούργημα της υλιστικής Αστοχριστιανικής κοινωνίας.

Εν είδει ορίου, κατατάσσετε τις περιστάσεις της ζωής του Γιάννη σε μια κλίμακα ιεράρχησης και θεωρείτε ως απειροελάχιστο τμήμα της, την ερωτική ζωή του, υπό το πρίσμα της ανθρώπινης αδυναμίας.

Τον «υποτιθέμενο πνευματικό» του Γιάννη, τον παρουσιάζετε ως αδύναμο να αντιληφθεί την αναγκαιότητα της απροϋπόθετης προσέγγισης στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Αρκεί ο κάθε Γιάννης να προσαρμόζεται συναισθηματικά στο κλίμα της «Φάτνης» και να αποδεσμεύεται από την αλύσωση των κινήσεων της αμαρτίας!

Να υποθέσω, π. Ανδρέα, ότι δια της αμαρτίας ο πρώτος Αδάμ γεύτηκε τον θάνατο σε διπλή μορφή, πνευματική και σωματική.

Στα χαρακτηριστικά της ζωής του Γιάννη που αναφέρεσθε, αντανακλάται η σημερινή κοινωνία της πτώσεως, που αρνήθηκε το Θεό, με λατρεία του «χρυσού μόσχου» των παθών. Όσο υπάρχει σύνδεση με την αμαρτία, η στάθμη του θανάτου ανέρχεται και η απλή συμμετοχή στο Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας δεν σώζει.

Η ανημποριά του Γιάννη, δεν οφείλεται μόνο στο προσωπικό του πεδίο ελεύθερης βούλησης και δράσης. Οφείλεται και στην κοινωνική μηχανή που ματώνει καρδιές και συνθλίβει τα πνεύματα. Είναι η υλιστική μηχανή (σύστημα) του διπρόσωπου υλισμού, του Αστισμού και του Μαρξισμού.

Δυστυχώς δεν διέκρινα κριτική των αιτιών της απύθμενης αυτής κοινωνικής σκληροκαρδίας.

Αναλύστε σε βάθος, για να καταλάβει ο κάθε Νέος, που οφείλονται (για παράδειγμα):

- Η στείρα βιοπάλη των νέων

- Η φτώχεια

- Τα ναρκωτικά

- Η έξαρση της πορνείας – μοιχείας

- Η άνιση κατανομή του εθνικού εισοδήματος

- Η εισβολή – επικράτηση του οικουμενισμού

- Οι κοινωνικές ανισότητες

Δεν αρκούν, π. Ανδρέα, οι μεθοδικοί αφηγηματικοί στοχασμοί σας, για να δει ο κάθε νέος μερικές αχτίδες φωτός – παρηγοριάς. Διακρίνω ακόμη στο κείμενό σας και μια προσπάθεια (οικουμενιστικής) αγαπολογικής άρθρωσης της προσέγγισης του Θεού.

Συμπερασματικά, ο νοητός Γιάννης του κειμένου σας δεν βοηθήθηκε από το κοινωνικό σύστημα και όχι από τον πνευματικό του, όπως αφήνετε να εννοηθεί.

Γράφει ο μακαριστός Ν. Ψαρουδάκης: «Που είσθε εκπρόσωποι της Εκκλησίας μου; Γιατί ο οίκος μου έμεινε έρημος; Γιατί ο λαός μου είναι ορφανός; Ο λαός μου θλίβεται και στενάζει κάτω από τα ερείπια που εδημιούργησε η αδικία και η αμαρτία. Οι λύκοι της κεφαλαιοκρατίας, του κομμουνισμού και της αρνήσεως, κατασπαράζουν τα παιδιά μου και δεν υπάρχουν ζωντανοί για να κερδίσουν την κληρονομία μου» (Βιβλίο «Κατηγορώ», 1964 σελ. 61-62).

Στη σημερινή γενιά, χωρίς πίστι και σκοπό, δεν παντρεύονται, διότι φροντίσανε κάποιοι να κάνουν το γάμο εμπόριο και τη ζωή δύσκολη.

Ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, για το θέμα της Θείας Κοινωνίας, την οποία μας προσφέρει το ιερώτατον Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, γράφει:

«Δεν είναι δυνατόν, όχι δεν είναι δυνατόν, να γίνη γόνιμο και καρποφόρο το μυστήριον, όταν οι πιστοί που κοινωνούν έχουν σχέσι με οποιαδήποτε αμαρτία.

Όταν εμείς αμαρτάνωμε, εκείνος μένει ασύνδετος και ασυγκόλλητος με μας, διότι τότε απλώς δεν υπάρχει τίποτε κοινό ανάμεσα σ’ εμάς και σ’ Εκείνον» (Δ΄ Λόγ. 4).

Όταν η θέληση αρνείται να σταματήση την αμαρτία, αυτό είναι εμπόδιο στην Θεία Κοινωνία.

Υπάρχουν νέοι πνευματικοί, που έχουν παρεξηγήσει και ανορθοδόξως ερμηνεύσει τον Ευαγγελικό λόγο «περί πορνείας».

Πιστεύουν δηλ. ότι σ’ ένα κύκλο αγάπης μεταξύ δύο νέων με σκοπό το γάμο, οι σαρκικές σχέσεις δεν αποτελούν αμαρτία. Τέτοιοι διαλογισμοί, υπάρχουν και στον Βόλο!

Μήπως και η λογικευτική επεξεργασία του πολιτικού γάμου, ως προσωρινού (μέχρι τον Εκκλησιαστικό), την ίδια σημασία δεν έχει στο χώρο της θεωρητικής (κατ’ οικονομίας) ανάλυσης;

Όλα αυτά, π. Ανδρέα, μαρτυρούν την απουσία της πάμφωτης διδασκαλίας της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων και το κείμενό σας, δυστυχώς, συνηγορεί.

«Και οι ιερείς αυτής ηθέτησαν νόμον μου και εβεβήλουν τα άγιά μου· αναμέσον αγίου και βεβήλου ου διέστελλον και αναμέσον ακαθάρτου και καθαρού ου διέστελλον» (Ιεζ. 22,26 και Ιεζ. 44, 23).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ