Η κακόδοξη αρχή της «ανεξαρτησίας» της Ορθοδοξίας σε κοινωνία με την αίρεση!

«Συμφυές με την πλάνη το ψεύδος»

(Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς – Αντιρρητικός ΣΤ΄1,2 – Ε.Π.Ε. 6)

«Κάθε κακοδοξία έχει μέσα της την ανακολουθία και αυτεπιβουλία…».

         Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Αναμφίβολα, κάποιες «θεολογικές» διατυπώσεις, σήμερα, εκλαμβάνονται ως ομολογία πίστεως στην Εκκλησία, χωρίς να βρίσκονται σε απόλυτη σχέση με ό,τι πιστεύει – φρονεί η Εκκλησία και με ό,τι αποτελεί Πατερική παράδοση.

Παράδειγμα, οι δηλώσεις του π. Αιμιλιανού της Σιμωνόπετρας ενώπιον του Σεβ. Μαξίμου, που είχε μεταβεί στο Άγιο Όρος ως Πατριαρχικός έξαρχος, για την σταθερότητα επαναφοράς του μνημοσύνου του Οικουμενικού Πατριάρχη και την τιμωρία της Ι. Μ. Εσφιγμένου.

- π. Αιμιλιανός: «δι’ αυτό ενώπιον υμών, άγιε πρόεδρε, ομολογώ, ότι η αφοσίωσίς μου προς την μητέρα μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν είναι τοιαύτη, ώστε θα προετίμων να πλανώμαι, αλλά να έχωμαι στερρώς της Αγίας Μητρός Εκκλησίας, παρά να αληθεύω ανεξαρτήτως απ’ αυτήν, διότι δεν θα έχω την βεβαιότητα ότι πατώ σε έδαφος ασφαλές» (Πρακτικά της Συνεδρίας Β΄ (συνάξεως) της 28-9-79, σ. 2).

Σ’ αντίθεση με τον π. Αιμιλιανό, ο αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς δηλώνει:

«Ότι δε ορθώς πιστεύομεν εις τον Θεόν, τουτέστι καλώς και ασφαλώς και ευσεβώς φρονούμεν περί αυτού, πόθεν ημίν η παράστασις; Από της προς τους θεοφόρους πατέρας ημών ομολογίας»·   δηλ. «ότι δε ορθώς πιστεύουμε στον Θεό, δηλ. καλώς και ασφαλώς και ευσεβώς φρονούμε γι’ αυτόν, από πού προέρχεται η απόδειξις; Από την συμφωνία προς τους Θεοφόρους Πατέρες μας» (Ομιλία Η, Ε.Π.Ε. 9).

Αυτή η πλάνη του π. Αιμιλιανού, που θέλει την Ορθοδοξία ως αντίμαχο ρεύμα του οικουμενισμού σε κοινωνία μαζί του, αντανακλάται και στις σύγχρονες Επισκοπικές, Γεροντικές και Ακαδημαϊκές τοποθετήσεις. Ο σεβ. Μάξιμος μίλησε (τότε) στην Ι. Κοινότητα για προβολή της Ορθοδοξίας δια του Διαλόγου (αντί του ορθού, που είναι προσβολή). Πριν μεταβεί στο Άγιο Όρος είχε δηλώσει:

«Η ενότης και η ένωσις των Εκκλησιών η οποία αποτελεί το τελικόν και πολυπόθητον τέρμα του Διαλόγου, δεν δύναται να επιτευχθή, όταν εκάστη εκκλησία αποκλείει δι’ εαυτήν το ενδεχόμενο της πλάνης. Η πεποίθησις εκάστης εκκλησίας ότι μόνον αυτή κατέχει την αλήθεια και ότι ουδέποτε πλανάται, αποκλείει τον διάλογον, και κατά συνέπειαν, αδυνατεί να ίδη καθαράν την αλήθειαν. Ο Διάλογος δεν ζητεί να επιβάλλη την αλήθειαν, αλλά να την ανακαλύψη» (Ορθόδοξος Μετανάστης, Μάϊος 1972, σ.5).

Στις οικουμενιστικές–αιρετικές εισηγήσεις του Σεβ. Μαξίμου, οι ηγούμενοι και Προϊστάμενοι των Ι. Μονών του Αγ. Όρους δεν απάντησαν.

Ερωτήματα: Πώς μπόρεσαν μέσα τους, συνειδησιακά, και «συμβίβασαν» τη διαχρονική ομολογιακή διάθεση της Αγιορείτικης παράδοσης με τις οικουμενιστικές δραστηριότητες του Οικ. Πατριαρχείου;

Γιατί αυτή η μειονεξία των «σύγχρονων» ηγουμένων έναντι των οικουμενιστικών ρυθμίσεων; Πιστεύω, ότι μέχρι σήμερα, η επέλαση–διείσδυση του οικουμενισμού (χρόνιο νόσημα) δημιούργησε αλλοιωμένες συνειδήσεις, που θέλουν να περικλείσουν μέσα σε «λογικά» όρια την ομολογιακή πρακτική–θεώρηση των Πατέρων.

Υιοθετούν–πρεσβεύουν πλέον την αρχή (κακόδοξη) της ανεξαρτησίας της Ορθοδοξίας μέσα σε κοινωνία με την αίρεση, πιστεύοντας ότι η μεταπατερική αυτή τακτική δεν αναιρεί την ταυτότητα ενός Ορθοδόξου. Σφάλλουν!

Στην πραγματικότητα, όλοι εκείνοι οι «αντι-οικουμενιστές», που δεν ακολουθούν την πρακτική των Πατέρων έναντι του οικουμενισμού, πιστεύουν και δέχονται:

- Μία «νέα Εκκλησία», που συνιστά κατάργηση της πρώτης Ορθοδοξίας, όπως μας την παρέδωσαν δηλ. οι Απόστολοι και οι Πατέρες.

- Δέχονται και πιστεύουν την αρχή ανεξαρτησίας της Ορθοδοξίας, ως αντίμαχο ρεύμα στον οικουμενισμό, σε κοινωνία μαζί του.

- Ενισχύουν την «νέα» οικουμενιστική Εκκλησία, η οποία τους αφαιρεί την ταυτότητα του Ορθοδόξου.

Ιδού οι μολυσματικοί άξονες ζωής, που τους «βάφτισαν» οικονομία. Μπροστά στην αίρεση του οικουμενισμού, στο ψέμα του, στην υποκρισία του και στις παγίδες του, οι σύγχρονοι «πνευματικοί» και ο κόσμος που επηρεάζουν, απαντούν:

«Καλύτερα το πλανάσθαι εντός της Εκκλησίας, παρά το ορθοτομείν εκτός αυτής».

Αυτή η ανοιχτή διακήρυξη κοινωνίας με την αίρεση δεν αποτελεί πατερική διδασκαλία, όπως ισχυρίζονται. Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις της επιστήμης της Λογικής και της Θεολογίας, για να αντιληφθεί ο πιστός ότι πρόκειται περί σοφίσματος.

Γράφει ο αγ. Γρηγόριος Παλαμάς: «Όσοι έχουν εκπέσει από αυτή την μόνη και μία ευσέβεια, ορμούν στην ποικίλη (πλάνη) και παντοειδή φορά της πλάνης, με την οποία είναι ενωμένο εκφύσεως το ψεύδος, που είναι διαιρετικό της ψυχής από τα όντως όντα…

Γι’ αυτό κάθε κακοδοξία έχει μέσα της την ανακολουθία και αυτεπιβουλία…»  (Αντιρρητικός ΣΤ΄, Ε.Π.Ε. 6).

Στη Φιλοκαλία (Τόμος Δ΄, σελ. 61-62, ρλε΄), διαβάζουμε:

«Η μεγάλη αντίπαλος της αλήθειας και πού τραβάει σήμερα τους ανθρώπους στην απώλεια είναι η πλάνη. Από αυτή κυριάρχησε στις ψυχές των ράθυμων ανθρώπων η άγνοια του σκότους και τους αποξένωσε από το Θεό…

Στην πλάνη λοιπόν υπάρχουν αυτά τα τρία πάθη:

Απιστία, πονηρία και ραθυμία, που το ένα γεννάει το άλλο και συνδέονται μεταξύ τους συμμαχικά».

Μελετώντας τους λόγους των Αγίων Πατέρων, καταλαβαίνουμε και δεν είναι καθόλου παράδοξο, ότι υφίσταται (σήμερα) μια κλιμακούμενη νεοπατερική προσπάθεια απόσυρσης της πρακτικής των Πατέρων, που υποστηρίζεται και από «πνευματικούς»!

Σ’ αυτή την οικουμενιστική προσπάθεια παραγνωρίζεται συστηματικά – μεθοδευμένα η ιστορική – θεολογική βάση της στάσης των Πατέρων έναντι των αιρέσεων.

Γι’ αυτό κάθε αντι-οικουμενιστική προσπάθεια – τακτική, που δεν έχει σύνδεση με την ομολογία των Πατέρων εκδηλώνει, σήμερα, κακοδοξία, ανακολουθία και αυτεπιβουλία…

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ