Ποιοι θα θραύσουν τον «Χρυσό Μόσχο» του Οικουμενισμού;

«Και ευλαβείς ποιήσετε τους υιούς Ισραήλ...»

(Λευιτικό – Κεφ. 15,31)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

     Ένα θεμελιώδες κεφάλαιο–βιβλίο πνευματικής ζωής και ποιμαντικής πρακτικής είναι και το θεόπνευστο βιβλίο «Λευιτικό» της Π. Διαθήκης. Στο βιβλίο αυτό έχει κρυσταλλωθεί η πρόνοια του Θεού, για τη δημιουργία αγιαστικής κοινότητας–εκκλησίας μεταξύ των ανθρώπων, διότι η ορθή ποιμαντική συντελεί στην ανάπτυξη υψηλής πνευματικής ζωής. Συχνά στις σελίδες του διαβάζουμε: «Και ελάλησε Κύριος προς Μωϋσήν λέγων…» (Κεφ. 4,1).

Άξιο υπογραμμίσεως, ότι οι αγιαστικές προτάσεις–εντολές του Θεού, βρίσκονται σε οργανική–λειτουργική σχέση με την «Σκηνή του Μαρτυρίου», ως ιερή περιοχή και τόπος συναντήσεως με το Θεό. Διαβάζουμε: «Και ανεκάλεσε Μωϋσήν και ελάλησε Κύριος αυτώ εκ της σκηνής του μαρτυρίου λέγων…» (Λευιτ. 1,1). Βλέπουμε, ότι ο λόγος του Θεού συνδέεται με τη Θεία Λατρεία σε σταθερή και μόνιμη βάση.

Να υπενθυμίσουμε, ότι ο σχεδιασμός και η κατασκευή της «Σκηνής του Μαρτυρίου», ως λατρευτικού χώρου, ήτο άμεση προτεραιότητα του Θεού, την οποία ο Μωϋσής εκτέλεσε «την πρώτη ημέρα του πρώτου μηνός (Νισάν) του δευτέρου χρόνου, αφ’ ότου έφυγαν από την Αίγυπτον. Δηλ. δεν έλειπαν παρά (14) δεκατέσσαρες μόνον ημέραι δια να συμπληρωθή χρόνος ολόκληρος, αφ’ ότου οι Ισραηλίται είχαν αφήσει την Αίγυπτον» (Π. Τρεμπέλας). Στο Λευιτικό διατυπώνονται βασικοί άξονες της λατρείας και της ποιμαντικής φροντίδας του Θεού, όπως:

- Η Θεία αλήθεια και η εφαρμογή της.

- Η Δικαιοσύνη του Θεού, ως επιβράβευση ή αποδοκιμασία πράξεων.

- Η οφειλόμενη εγρήγορση των Ισραηλιτών, με σεμνότητα–μετάνοια.

- Οι ιερείς και τα καθήκοντά τους, ως εκπλήρωση του θελήματος του Θεού.

- Ο κύκλος λατρείας του Θεού (εορτολογικά–θυσιαστικά)

Άριστη σύνοψη του Λευιτικού μας δίνει ο Ι. Χρυσόστομος στο τόμο (Ε.Π.Ε., 1).

Στο Λευιτικό διαβάζουμε: «Και ευλαβείς ποιήσετε τους υιούς Ισραήλ από των ακαθαρσιών αυτών και ουκ αποθανούνται δια την ακαθαρσίαν αυτών εν τω μιαίνειν αυτούς την σκηνήν μου την εν αυτοίς» (Λευιτ. 15,31).

«Ευλάβεια», λέξη υπεροχική, που αποδίδει τον μηχανισμό προσεγγίσεως του Θεού.

Στο λεξικό διαβάζουμε: Ευλαβής=πλήρης σεβασμού προς τα Θεία, ευσεβής, θεοσεβής (βλέπε Λουκ. 2,25/Πραξ. 2,5 – 8,2 – 22,12). Για πολλές περιπτώσεις παραπτωμάτων (που δεν ήταν αμαρτία), ο Ι. Χρυσόστομος τονίζει: «Ουκ αληθώς αμαρτία ταύτα ην ουδέ ακαθαρσία, αλλά ατελεστέρους όντας δια των τοιούτων ποιών ευλαβεστέρους ο Θεός, προς την των μελλόντων παρατήρησιν ακριβεστέρους άνωθεν παρασκεύαζε» (Ε.Π.Ε. 35, 500).

Μετάφραση: «Στην πραγματικότητα αυτά δεν ήταν ακαθαρσία, αλλ’ επειδή ήταν πνευματικά ατελείς, με αυτά τα μέτρα ο Θεός τους έκαμνε ευλαβεστέρους, και τους προετοίμαζε από την πρώτη εκείνη στιγμή να είναι πιο κατάλληλοι για την κατανόησιν των υψηλοτέρων πραγμάτων».

Η εντολή «Και ευλαβείς ποιήσετε τους υιούς Ισραήλ…», έχει προέκταση εκκλησιολογικής, κοινωνικοηθικής και δογματικής διδασκαλίας μέσα στην Εκκλησία.

Στους «ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ» του Αββά Δωροθέου, περί «ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ», στον επίλογο διαβάζουμε: «Ταύτα δε λέγομεν και γράφομεν δια να μάθετε το φοβερόν μυστήριον της Θ. Λειτουργίας· και μήτε εσείς να καταφρονείτε του θείου φόβου και να αμελήτε με το να στέκεσθε ξεγνοιασμένοι, μήτε άλλους τινάς να αφήνετε να ψιθυρίζουν και να ομιλούν εις τον καιρόν της θείας Ιερουργίας, μήτε να μένουν χωρίς φόβον ή να παρασαλεύωνται από τον τόπον όπου στέκονται, μήτε να βλέπουν εδώ και εκεί και να ξεχάνουν αμελώς και αφόβως. Διότι λέγει ο Θεός προς τον Μωϋσή και δι’ αυτού προς πάντας τους ανθρώπους, μάλιστα δε και εξαιρέτως προς τους Ιερείς  και μοναχούς, ότι «ευλαβείς ποιείτε τους υιούς Ισραήλ και μη καταφρονητάς».

Οι μεγάλοι Πατέρες και όλοι οι άγιοι, έχοντας βαθιά τη συναίσθηση της εντολής αυτής, έδωσαν την μαρτυρία της ευλάβειάς τους σε κελλιά, σε κοινόβια, στην έρημο και μέσα στον κόσμο, σχηματίζοντας ψηφίδα–ψηφίδα την ευκρινή εικόνα της Ορθοδοξίας με έμφαση στην ορθή πίστη, την κατ’ εξοχήν ποιμαντική φροντίδα του Θεού.

Σήμερα, το σκηνικό του οικουμενισμού έχει ήδη στηθεί ως «Χρυσός Μόσχος» μέσα στην Εκκλησία.

Η μνημόνευση των οικουμενιστών επισκόπων στα θυσιαστήρια, «μιαίνει την Σκηνήν». Ως ανευλάβεια, αντιστρατεύεται στην εντολή «ευλαβείς ποιείτε τους υιούς Ισραήλ» και δημιουργείται στην Εκκλησία μολυσμός και συνθήκες χωρισμού από τον Θεό.

Ερωτήματα: Ποιοι Πατέρες θα «ποιήσουν ευλαβείς» τους υιούς του νέου Ισραήλ, της χάριτος, εφαρμόζοντας τον 15^ο Κανόνα;

Ποιοι θα σπάσουν το στρώμα πηλού του «Δυνητισμού», που έχει καλύψει την «Σκηνή»;

Ποιοι θα θραύσουν τον «Χρυσό Μόσχο» του Οικουμενισμού;

Πότε οι Επίσκοποι θα συνειδητοποιήσουν, ότι η αίρεση του οικουμενισμού είναι μία διαρκής και μόνιμη ανευλάβεια μέσα στην Εκκλησία;

Αυτά θα γίνουν μόνο με ομολογία, με πράξεις θυσίας και μαρτυρίου.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ