Ο Οικουμενισμός στην Εκκλησία (α΄μέρος)

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ Η ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΟΥ «ΠΡΩΤΟΥ»

Γράφει ο Μέτοικος 
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Οι οικουμενιστές επίσκοποι πρέπει να γνωρίζουν πως,
η παναίρεση του Οικουμενισμού εκμεταλλεύεται τα πρόσωπα,
με τον τρόπο που ο κάθε κατακτητής χρησιμοποιεί τους δωσίλογους.

Στο σταυροδρόμι της ματαιοδοξίας ή στην στροφή της συνήθειας, έχασαν την πίστη τους οι οικουμενιστές επίσκοποι;
Πως τολμούν και κρύβουν το τάλαντο που τους έδωσε ο Θεός, στα άγονα χώματα του οικουμενισμού;
Ποιες «προσφορές» δελέασαν την πλεονεξία τους;
Πως επέτρεψαν να νικηθούν από τον πλάνο και εμπαίκτη του θεϊκού δημιουργήματος; Για ποιους λόγους αυτόβουλα στερήθηκαν το φως του Χριστού και, κατέληξαν στην σκοτεινή Αίγυπτο;
Πως μπόρεσαν να στρατευθούν στα τάγματα των πλάνων, στις λεγεώνες των απατεώνων, υπό τις εντολές ψευδαποστόλων του οικουμενισμού, την παναίρεση που έχει
αλώσει το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και άπλωσε τα πλοκάμια της στην Εκκλησία της Ελλάδος;
Γιατί οι πολλοί των επισκόπων που «ουδέν των αποστόλων ελλείπουσι [και] πάντως υιοί των αποστόλων και απόστολοι είσι και αυτοί» δεν αντιδρούν, δεν νουθετούν, δεν περιφρουρούν τη νομή Κυρίου από όσους, με την ψήφο και την ανοχή τους, μεταμορφώθηκαν σε προβατόσχημους λύκους;
Η στράτευση εν λόγω, εν έργω, εν γνώσει ορθοδόξων επισκόπων στον οικουμενισμό, σε μια αίρεση που δεν προσφέρει μια κοσμοθεωρία κοινωνικής συνοχής και, προφανώς, δεν είναι καθολικής αποδοχής, προκαλεί ερωτηματικά.
Η εκούσια χειραγώγηση εκκλησιαστικών ταγών που εζήλωσαν την κοσμική δόξα, από έναν φορέα διχασμού και περαιτέρω πολιτισμικής διαίρεσης της κοινωνίας, σε μια εποχή που ο ελληνισμός μαστίζεται από διασπάσεις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές και πολιτικές είναι πράξη ιδιαίτερης εκκλησιαστικής και εθνικής βαρύτητας, για την οποία θα δώσουν λόγο.
Το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας Χριστού, ακόμα και όταν βιώσει το λόγο του ποιητή: «Εδώ ‘ναι η στάχτη ενός λαού, που ήταν αιώνια φλόγα» ακολουθώντας τα χνάρια του Θείου Διδασκάλου, δεν θα προσάψει στους πλανεμένους επισκόπους την κατηγορία του δωσίλογου, όπως κάνουν οι άφρονες οικουμενιστές για τους αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Πάντως, οι οικουμενιστές επίσκοποι πρέπει να γνωρίζουν πως, η παναίρεση του Οικουμενισμού εκμεταλλεύεται τα πρόσωπα, με τον τρόπο που ο κάθε κατακτητής χρησιμοποιεί τους δωσίλογους.
Ο οικουμενισμός, με σημαία του την «ορθολογικοποίηση» του ανθρώπου για την τάχα εξάλειψη των εσχατολογικών του φόβων, τελικά, σε ιδεολογικό και πρακτικό επίπεδο προτεσταντοποιεί τον Έλληνα εξαλείφοντας τις εθνικές, πολιτιστικές και ορθόδοξες καταβολές του.
Στόχος της κοσμοθεωρίας του οικουμενισμού είναι να «μετατρέψει την ποικιλία των χαρισμάτων των λαών της οικουμένης σε κάτι ομοιογενές και ομοιόμορφο, το οποίο θα διοικείται από μία αρχή, θα διέπεται από μία νοοτροπία και θα ακολουθεί συγκεκριμένη πολιτισμική και εθνική γραμμή».
Τι έχουν πάθει οι οικουμενιστές επίσκοποι και, προδίδοντας τον Σωτήρα Χριστό συντάσσονται με τον Πειρασμό;
Πως επιτρέπουν στον εαυτό τους, να είναι ενεργούμενα ξένων προς την Εκκλησία κέντρων εξουσίας;
Που έχασαν την πίστη τους στην ελευθερία Χριστού και, από διάδοχοι των Αγίων Αποστόλων έγιναν ιερείς της Βαβέλ;
Πως τολμούν και δηλώνουν «Επίσκοποι του Χριστού» όταν διαστρέφουν την παρακαταθήκη των θεοφόρων πατέρων της Εκκλησίας Του και δεν τολμούν, από ανθρώπινο υπολογισμό, να καταλογίσουν ευθύνες για τη συμφορά στο Μάτι, το εξέχων τραγικό συμβάν στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας;
Πως τολμούν και δηλώνουν μέλη της Εκκλησίας Χριστού όταν διακηρύσσουν πως, σήμερα, δεν υπάρχει η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία;
Οι οικουμενιστές επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Σε αυτούς που ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι που εν έργω, εν λόγω και εν γνώσει υποβιβάζουν την Ορθόδοξη πίστη στο επίπεδο ενός παράγοντα «κοινωνικής συνοχής και συναλληλίας» και, σε εκείνους τους «νερουλούς» επισκόπους, τους «αγαπούληδες» που, από δουλικό φόβο και ιδιοτέλεια δηλώνουν «ταπεινοί και ανάξιοι δούλοι» Βαρθολομαίου.
Για τα σχέδια κατακτητικής επιβολής του, η υπερίσχυση ενός «Πρώτου» στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι θέμα κομβικής σημασίας για τον οικουμενισμό. Και τούτο, διότι, το Συνοδικό πολίτευμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αποκλείει τη χειραγώγηση του χριστεπώνυμου πληρώματος.
Για τον οικουμενισμό «άγιος» είναι ο αιρετικός επίσκοπος Ζηζιούλας, ο «εφευρέτης» ιεραρχίας στην Αγία Τριάδα ενώ, το σχέδιο επιβολής ενός «ηγεμόνα» στην Ορθόδοξη Εκκλησία, υπηρετεί με ζήλο και σταθερότητα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαίος.
Υπουργοί και εκπληρωτές των θελημάτων του οικουμενισμού όσοι επίσκοποι της Ορθοδόξου Εκκλησίας, άγευστοι της θείας δόξας, ορέγονται των ανθρώπων βραβεία.
«Το κακό, όμως, υπό οιανδήποτε μορφή, δεν έχει τον τελευταίο λόγο στην ιστορία».
Είναι προφανές πως, επειδή δεν υπάρχουν οι πολιτικές προϋποθέσεις, οι ηγήτορες της κίνησης του οικουμενισμού δεν προχωρούν στην «κατασκευή» ενός Πάπα της Ανατολής και, γι’ αυτό άλλωστε ο κ. Βαρθολομαίος ευκαίρως αλλά όχι ακαίρως τονίζει ότι στην Ανατολική Εκκλησία δεν έχουμε «Πάπα».
Στόχος της οικουμενικής κίνησης είναι η κατασκευή ενός «ηγεμόνα Πρώτου», αξίωμα συνδεδεμένο με θέση θεσμική και όχι με συγκεκριμένο πρόσωπο.
Η αίρεση Ζηζιούλα εξασφαλίζει το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτού του «ηγεμόνα», ενώ η κακοδοξία του επισκόπου Ναυπάκτου Ιερόθεου του ανοίγει το δρόμο.
Στην Ελλάδα, επίσκοποι με καινοφανείς εισηγήσεις και μεταπατερικές αναγνώσεις των κειμένων των θεοφόρων της Εκκλησίας Πατέρων ή, ακόμη, και με τη χρήση πλαστών κειμένων που ενσυνείδητα κάνουν οι οφικιάλιοι του οικουμενικού πατριαρχείου, διαστρέφουν τις συνειδήσεις των ορθοδόξων χριστιανών, διαμορφώνοντας νέους τρόπους αντίληψης και αξιολόγησης της πραγματικότητας, με μια «ασαφή, ανακριβή και ημιχριστιανική ιδεολογία».
Οι οικουμενιστές επίσκοποι όταν ήταν Αρχιμανδρίτες έγραφαν πως: «χρειαζόμαστε ανθρώπους που βιώσαν το γεγονός της Αναστάσεως, για να γκρεμίσουν τα είδωλα»!
Σήμερα και, προφανώς επειδή δεν είδαν «Χριστόν εξαστράπτοντα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως», σαν πρόεδροι επισκοπών στον τόπο που κάποτε κατασκεύαζαν πλοία, σμιλεύουν το διιπετές ξόανο του «Πρώτου» που, αναπόφευκτα ως είδωλο θα προσκυνήσουν.
Οι οικουμενιστές επίσκοποι, τελικά, είναι αδύνατοι στον χαρακτήρα άνθρωποι. Οι περισσότεροι είναι δουλοπρεπείς και, πάντως, όλοι τους γοητεύονται από τη δύναμη που τους υποδουλώνει. Χωρίς ντροπή δηλώνουν «ταπεινοί και ανάξιοι δούλοι» του «Πρώτου» επειδή δεν αντέχουν την ελευθερία που προσφέρει ο Χριστός σε όσους τον αγαπούν, ελευθερία που την αξία της για τον άνθρωπο έξοχα αναλύουν και τονίζουν οι στυλοβάτες της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Οι οικουμενιστές επίσκοποι εγκλωβισμένοι στη ματαιότητα και στην εκκοσμίκευση αναζητούν «τρεμουλιαστά υπάκουοι» την προστασία ενός «Πρώτου» και, γι’ αυτό ρέπουν προς την υποταγή!
Ποιος ο λόγος κατασκευής ενός «ηγεμόνα Πρώτου», αν όχι η λύτρωση από την ανασφάλεια της ελευθερίας;
Τι δεν αντέχει ο Ιωάννης Ζηζιούλας και κατασκευάζει ιεραρχία σε ένα σύστημα ελευθερίας, όπου η «Μονάς εν Τριάδι, και Τριάς εν Μονάδι» ενώνονται ασύγχυτα και αμέριστα διαιρούνται;
Δεν αντέχει για λόγους φιλαυτίας, να είναι ως θεολόγος πάντα δεύτερος και ακόλουθος των ερμηνειών του θείου λόγου από τους θεοφόρους Πατέρες; Ζήλωσε τη δόξα των αιρετικών και ζητά και αυτός μια θέση στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας; Είναι κενόδοξος και υπερήφανος νομίζοντας πως κάτι είναι ή, τελικά, δεν αντέχει την ελευθερία Χριστού;
Νομοτελειακά, ο «ηγεμόνας Πρώτος» που έχει εφεύρει ο Περγάμου Ζηζιούλας, θα απαιτήσει όπως ο τύραννος Φάλαρις από τον γλύπτη Περίλαο, πρώτος αυτός να «δοκιμάσει» το κατασκεύασμά του!
Τι είναι αποφασισμένος στο βωμό του «Πρώτου» ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος ως σφάγιο να προσφέρει, αν όχι την ελευθερία που του χάρισε με το αίμα Του στο Σταυρό ο Ιησούς Χριστός;
Πόσο μακριά νομίζουν πως είναι οι οικουμενιστές επίσκοποι, από το να ανάψουν την πυρά για Αυτόν που, και «το άγγιγμα του φορέματός Του έχει δύναμη ιαματική», μόνο και μόνο για να δουν τον ευνουχισμένο με ευθύνη τους λαό, να υποκλίνεται στα κελεύσματα του «Πρώτου»;
Πόσο μακριά φρονούν πως είναι από το ερώτημα του Μεγάλου Ιεροεξεταστή στον Υιό του Ανθρώπου : «Γιατί ήρθες λοιπόν να μας ενοχλήσεις ;».
Πόσο δίκαιο έχει ο ποιητής :«Θεριά οι ανθρώποι [Θεέ μου], δεν μπορούν το φως Σου να σηκώσουν… Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν».
Οι οικουμενιστές επίσκοποι, είναι ένα βήμα πίσω από του Ντοστογιέφσκι τον «Μεγάλο Ιεροεξεταστή», που δεν πίστευε στον Θεό!
Προς το παρόν, χάνοντας την πίστη τους στον άνθρωπο,τρομοκρατούνται από την ελευθερία που τους έδωσε ο Ιησούς Χριστός.

Πηγή