Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση

«Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ  ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ  ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» 

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΣΥΓΚΛΗΣΗ

ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

Ἐρήμην τοῦ Λαοῦ, γραφειοκράτες θεολόγοι καὶ οἰκουμενιστὲς  ἐπίσκοποι, σχεδιάζουν καὶ διαμορφώνουν τὶς τελευταῖες λεπτομέρειες τῆς Συνόδου

Εἶναι ὀδυνηρὸ νὰ θέτει ἕνα μέλος τῆς Ἐκκλησίας ἐρωτήματα καὶ νὰ ἐκφράζει προβληματισμοὺς δημόσια, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ σωτηρία, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ζηλότυπα ἀπαιτοῦν γιὰ τὸν ἑαυτό τους τὸ ρόλο τοῦ «ἐκπροσώπου» τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀπαιτοῦν ἀπὸ ὅλους μας ὑπακοὴ ὡς πνευματικοὶ Πατέρες, νὰ μὴ καταδέχονται νὰ δώσουν μιὰν ἀπάντηση.

Μὰ ἂν ἀπευθυνόμαστε σ’ αὐτούς, εἶναι γιατὶ ἀναγνωρίζουμε τὴν θεόθεν δοθεῖσα ἐξουσία. Κι ἂν ὁμιλοῦμε πολλὲς φορὲς μὲ αὐστηρὴ γλώσσα, εἶναι γιατὶ αὐτὴ τὴν ἐξουσία τὴν διαχειρίζονται εἰς βάρος τῆς ἀκεραιότητας τῆς Ἐκκλησίας, τῆς κοινῆς κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας μας, καὶ ἄρα καὶ εἰς βάρος μας.

Ἀναγκαζόμαστε λοιπὸν νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ θέμα τῆς ἑτοιμαζόμενης Πανορθοδόξου Συνοδοῦ, ἀφοῦ —ὅπως ἀνεκοίνωσε ὁ Πατριάρχης— μπῆκε στὴν τελικὴ εὐθεία ὁ ὁρισμὸς τοῦ χρόνου συγκλήσεώς της. Ἤδη, ἡ τελευταία, «Διορθόδοξη Προπαρασκευαστικὴ Διάσκεψη» γιὰ τὴ Πανορθόδοξο Σύνοδο, θὰ πραγματοποιηθεῖ στὸ Σαμπεζὺ τῆς Ἑλβετίας ἀπὸ 21 ἕως 27 Φεβρουαρίου 2011.

Ἔχουν τεθεῖ, ὅμως, κάποια ἐρωτήματα μὲ τὰ ὁποῖα δὲν ἀσχολήθηκε κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἐν Ἑλλάδι Ἐπισκόπους, ὡσὰν νὰ μὴ τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ θέμα, ὡσὰν νὰ εἶναι ὑπόθεση προσωπικὴ τοῦ Πατριάρχη καὶ τῶν πέριξ αὐτοῦ.

Καὶ τὰ ἐρωτήματα ποὺ παρουσιάσαμε ―ὅπως σχεδὸν πάντα κάνουμε― δὲν ἦσαν δικά μας, ἀλλὰ Ὀρθοδόξων θεολόγων καὶ Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ζώντων ἢ τεθνεώτων. Ἂς ὑπενθυμίσουμε τὰ ἐρωτήματα:

1. Πόσοι καὶ ποιοί ἀπὸ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ γνωρίζουν τὰ θέματα τῆς μελλούσης νὰ συγκληθεῖ Πανορθοδόξου Συνόδου;

2. Ἀφοῦ ἀγνοοῦνται ―τῇ εὐθύνῃ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν― τὰ θέματα καὶ ἡ προβληματική τους ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ποιά θεολογικὴ ζύμωση ἔγινε, πέρα ἀπὸ ἐκείνη τῶν γραφειοκρατῶν θεολόγων καὶ Ἐπισκόπων (μερικῶν ἐξ αὐτῶν χωρὶς ποίμνιο);

3. Ἀφοῦ καταγγέλλεται καὶ ἀποδοκιμάζεται ἀπὸ μερίδα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἡ οἰκουμενιστικὴ πολιτικὴ τοῦ Φαναρίου ὡς αἱρετίζουσα, ποιά ἀποδοχὴ μπορεῖ νὰ ἔχουν τὰ συμπεράσματα καὶ οἱ ἀποφάσεις τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου ποὺ αὐτὸ προετοιμάζει, πρὶν δοθοῦν ἀπαντήσεις καὶ συζητηθοῦν τὰ καταγγελλόμενα; Μήπως, ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, οἱ ἀποφάσεις τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου ὁδηγήσουν σὲ σχίσμα;

4. Μήπως, γι’ αὐτὸ τὸ λόγο δὲν ἀποφασίζουν ―ὑπὸ τὴν πίεση τοῦ Φαναρίου― οἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίες γιὰ τὴν καταδίκη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν καταδίκη τῶν ἡγετῶν του, ὅπως π.χ. τῶν Πατριάρχη Βαρθολομαίου, Περγάμου Ἰωάννη, Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, κ.ἄ.;

Μετὰ ἀπὸ αὐτά, καὶ ἐνῶ κανεὶς Ἐπίσκοπος δὲν ἐνδιαφέρθηκε νὰ μᾶς ἐνημερώσει, ὁ Πατριάρχης μὲ τὸ αἱρετίζον Ζηζιούλικο ἐπιτελεῖο του, ἐπανῆλθε, καὶ περιχαρὴς ἀνακοίνωσε τὶς ἐξελίξεις γύρω ἀπὸ τὴν Πανορθόδοξο Σύνοδο.

Μία παρένθεση: Τὸ νὰ διατυπώσει κάποιος λανθασμένες θεολογικὰ θέσεις, εἶναι ἀνθρώπινο. Ἐδῶ, ὅμως, δὲν πρόκειται γιὰ μιὰ συζήτηση ποὺ γίνεται γιὰ ἀνταλλαγὴ ἀπόψεων, ἀλλὰ γιὰ μιὰ συμπαιγνία, ἀφοῦ οἱ αἱρετικὲς θέσεις καὶ πράξεις τοῦ Πατριάρχη, οἱ ἀντικανονικὲς συμπροσευχὲς καὶ τὰ «ἡμι-συλλείτουργα» ποὺ ἐπιφέρουν κανονικὰ τὴν καθαίρεσή του, ἀλλὰ καὶ τὰ ψεύδη ποὺ ἐπικαλέσθηκε γιὰ νὰ τὶς δικαιολογήσει, οἱ αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα καὶ τινῶν ἄλλων (ποὺ κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰουστίνο Πόποβιτς, ἔχουν τὸ ἐλάττωμα, ὅτι «στεροῦνται λαοῦ καὶ ποιμνίου» καὶ ἄρα εἶναι φιλοσοφικο-θεολογοῦντες Ἐπίσκοποι τοῦ Γραφείου), ἀποτελοῦν τὸ πλαίσιο μέσα στὸ ὁποῖο θὰ συζητηθοῦν τὰ θέματα τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου!

Νὰ τί εἶπε ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος:

«Ἡ πίστη ζεῖ, καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ζεῖ …κάτω ἀπὸ τὴν συντονιστικὴ σκέπη καὶ προσπάθεια τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας …ποὺ ἔχω τὴν τιμὴ νὰ ἐκπροσωπῶ…. Ἡ Ὀρθοδοξία θὰ ζήσει, θὰ κάνει τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδό της, τὴν ὁποία ἑτοιμάζει ἡ Πανορθόδοξη Σύνοδος καὶ εἴμαστε εἰς τὸ τέλος τῆς προετοιμασίας. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 2011 θὰ ἔχουμε τὴν προτελευταία, πιθανότατα, προπαρασκευαστικὴ ἐπιτροπὴ στὸ Πατριαρχικό μας Κέντρο τῆς Γενεύης καὶ θὰ γίνει αὐτὸ τὸ μεγάλο γεγονός, ἔχει νὰ γίνει παρόμοιο γεγονὸς ἀπὸ τὸ ἔτος 787, ἀπὸ τὸν 8^ο αἰώνα ἔχουμε νὰ κάνουμε Οἰκουμενικὴ Σύνοδο αὐτοῦ τοῦ μεγέθους, αὐτῆς τῆς ἐμβέλειας. Καὶ ὅλα θὰ πᾶνε καλὰ μὲ τὴ Χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ εἰδικὰ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὶς σχέσεις μας μὲ τὶς ἄλλες χριστιανικὲς ἐκκλησίες καὶ ὁμολογίες».[1]

Καὶ τώρα οἱ ἐπιφυλάξεις ποὺ ἔχουν διατυπωθεῖ ἀπὸ Ἁγίους καὶ ἀναμφισβήτητα Ὀρθόδοξους θεολόγους:

1. Ὁ Ἅγ. Ἰουστῖνος θεωρεῖ ὅτι μὲ βιασύνη καὶ χωρὶς περίσκεψη ἐπελέγησαν τὰ θέματα τῆς Πανορθόξου αὐτῆς Συνόδου καὶ ἀναφέρει μερικὰ ἐξ αὐτῶν:

«Ἡ Διασπορά, τὸ Αὐτοκέφαλον καὶ ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ, τὸ Αὐτόνομον καὶ ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ, καὶ τὰ Δίπτυχα, τ. ἔ. ἡ μεταξὺ τῶν  Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν σειρὰ καὶ εὐταξία. Κατόπιν πάντων τούτων καὶ ἕνεκεν αὐτῶν …τίθεται εἰς τὴν ἐπαγρυπνοῦσαν συνείδησιν παντὸς ὀρθοδόξου τὸ ἐρώτημα: τί ἆραγε ἐπιδιώκεται διὰ μιᾶς τόσον ἐσπευσμένης, βραχυχρονίου καὶ οὕτω πῶς “σκηνοθετημένης” Συνόδου; Ἐκθέτει δὲ τὴν πεποίθησή του «ὅτι ὄπισθεν ὅλων τῶν τοιούτου εἴδους ἐνεργειῶν εὑρίσκεται μία κρυφὴ ἐπιθυμία …ὅπως τὸ Πατριαρχεῖον» τῆς Κων/πόλεως «ἐπιβληθῆ εἰς τὰς Ὀρθοδόξους Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας καὶ εἰς ὅλην τὴν ὀρθόδοξον διασποράν», νὰ γίνει δηλαδὴ μία «ὑπερεκκλησία», κατὰ παρόμοιον τρόπον, ὅπως ὁ Πάπας στὴ Δύση. Ἐπιθυμεῖ δηλαδὴ —τότε ὁ Ἀθηναγόρας καὶ τώρα ὁ κ. Βαρθολομαῖος— νὰ γίνει ὁ Πάπας τῆς Ἀνατολῆς. Βιάζεται, λοιπόν, γιὰ τὴν σύγκληση τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου γιὰ νὰ «ἐπικυρώση καὶ κατοχυρώση τὴν νεοπαπιστικήν του ἐπιβολὴν ταύτην διὰ μιᾶς “Οἰκουμενικῆς Συνόδου”», ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιλογὴν τῶν θεμάτων!

»Διὰ τοῦτο συμπεριελήφθησαν μεταξὺ τῶν δέκα διὰ τὴν Σύνοδον ἐπιλεγέντων θεμάτων, καὶ μάλιστα ὡς τὰ πρῶτα τέσσαρα, ἐκεῖνα ἀκριβῶς τὰ θέματα, τὰ ὁποῖα σαφῶς ἀποδεικνύουν τὴν ἐπιθυμίαν τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν τῆς Κων/πόλεως, ὅπως ὑποτάξουν εἰς αὐτὴν ὅλην τὴν Ὀρθόδοξον Διασπορὰν —τοῦτο δὲ σημαίνει ὁλόκληρον σχεδὸν τὸν κόσμον!— καὶ ὅπως ἐξασφαλίσουν ἀποκλειστικῶς δι’ ἑαυτοὺς τὸ δικαίωμα τοῦ χορηγεῖν τὸ αὐτοκέφαλον καὶ τὴν αὐτονομίαν εἰς ὅλας ἐν γένει τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας…».

Μιὰ τέτοια Σύνοδος, ὅμως, δύναται νὰ «ὁδηγήση ὅλην τὴν Ὀρθοδοξίαν εἰς τὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου, ὡς εἶχεν ἤδη συμβῆ παρομοίως κατὰ τὴν θλιβερὰν ἐποχὴν τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Φλωρεντίας,… Πάντως σήμερον ἡ κατάστασις εἶναι ἐπικινδυνοτέρα: ἡ Κων/πολις ἦτο τότε ζωντανὸς ὀργανισμός, ἔχων ἑκατομμύρια πιστῶν... Σήμερον ὅμως ἡ Κων/πολις δὲν εἶναι πλέον, ὅ,τι ἦτο: ἀρκετοὶ ἐκ τῶν τοσοῦτον πολλῶν μητροπολιτῶν της στεροῦνται λαοῦ καὶ ποιμνίου· εἶναι ἐπίσκοποι μὴ ἔχοντες ποῖον νὰ ἐπισκοποῦν, ἀλλ' ὅμως ἔχοντες ἐν ταυτῷ τὴν ἀξίωσιν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι νὰ κρατοῦν εἰς τὰς χείρας των τὴν τύχην ὅλης τῆς Ἐκκλησίας!...»![2]

Ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὰ θέματα ποὺ ἔχουν ἐπιλεγεῖ γιὰ νὰ συζητηθοῦν στὴν Πανορθόδοξο Σύνοδο, κανένα ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὴν μεγάλη πληγὴ τῶν ἀποσχισμένων ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τμημάτων (Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν) καὶ τὴν σχέση τῶν ὀρθοδόξων μὲ αὐτά· οὐδεμία ἀναφορά γίνεται στὶς αἱρέσεις τους, καὶ ὡς ἐκ τούτου φαίνεται ὅτι οἱ προετοιμάζοντες τὴν Σύνοδο ἔχουν ἀποδεχθεῖ σιωπηρὰ καὶ θεωροῦν ὡς δεδομένες τὶς αἱρετικὲς θεωρίες τῶν κλάδων, τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς Βαπτισματικῆς θεολογίας κ.λπ. Ἔτσι ἡ Σύνοδος οὐδεμία δυνατότητα θὰ ἔχει νὰ ἐξετάσει τὴν ἀντιστρατευόμενη στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὴν Παράδοση «ἀποδοχή» τῶν αἱρέσεων ὡς ἰσότιμων «ἐκκλησιῶν», ὁμότιμων μὲ τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.

Ἐπίσης, οὐδεὶς λόγος γιὰ τὶς προσηλυτιστικὲς μεθόδους τῶν αἱρετικῶν καὶ ἄρα πλήρης ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν αἵρεση· οὐδεὶς λόγος γιὰ τὴν ἐξέταση τῆς νομιμότητος τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων· οἱ Διάλογοι δὲν ἀναφέρονται στὴν ἀτζέντα τῶν συζητήσεων· ἁπλῶς, (παρὰ τὶς ἔντονες διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν) θὰ συνεχίσει ἡ διεξαγωγή τους μὲ ἀντιπατερικὸ τρόπο ποὺ διεξάγονται. Τέλος, οὔτε λόγος νὰ γίνεται γιὰ πρόσκληση τῶν αἱρετικῶν νὰ ἐπανέλθουν ἐν μετανοίᾳ εἰς τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν ἐξ ἧς ἀπεκόπησαν.

Εἶναι φανερό, λοιπόν, γιατὶ ἀποφεύγουν οἱ ἐπίσκοποί μας καὶ ἡ Σύνοδος νὰ ἀπαντήσουν, ὅταν τοὺς ρωτᾶμε ἂν εἶναι αἵρεση ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Οἰκουμενισμός, καὶ μᾶς λέγουν: «αὐτὸ εἶναι θεολογούμενο. Τὸ θέμα θὰ τὸ λύσει μιὰ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος».

Ἐφόσον ἰσχύουν τὰ παραπάνω, δὲν εἶναι ἡ ἀπάντησή τους αὐτὴ ὑποκριτική; Γιατί, ποιά Οἰκουμενική Σύνοδος θὰ λύσει τὸ θέμα, ἀφοῦ αὐτὴ ποὺ ἑτοιμάζεται καὶ θὰ συγκληθεῖ τὸ 2012 δὲν θὰ ἀσχοληθεῖ μὲ αὐτὰ τὰ θέματα Πίστεως; Μήπως ἡ ἑπόμενη, ἡ ὁποία —ἂν ὑπάρξει— θὰ ἔχει, ὡς φαίνεται, προεδρεύοντα τὸν αἱρετικὸ Πάπα;

Ἀλήθεια! Εἶναι δυνατὸν (σύμφωνα μὲ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας) νὰ συμμετάσχουν στὴν Σύνοδο ἀδιαφοροῦντες γιὰ τὰ κρίσιμα θέματα τῆς Πίστεως ἢ αἱρετίζοντες ἐπίσκοποι; Εἶναι δυνατὸν μιὰ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ ἄλλα θέματα δευτερεύοντα ὡς πρὸς τὴν Πίστη; Ἀπὸ τὸν Μ. Ἀθανάσιο μέχρι καὶ τοὺς συγχρόνους ἐπισκόπους ποὺ γνωρίζουν τὴν ἱστορία τῶν Συνόδων (ὡς ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος) ὅλοι διαβεβαιώνουν ὅτι ἡ Σύνοδος ἀσχολεῖται πρωτίστως (ἐφόσον ὑπάρχουν) μὲ τὰ θέματα τῆς Πίστεως καὶ τῶν αἱρέσεων καὶ ἐκ δευτέρου μὲ τὰ ὑπόλοιπα. Δυστυχῶς, ὅπως ἀπὸ δεκαετιῶν ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς) ἔχει ἐπισημάνει, τὰ θέματα τῆς αἱρέσεως ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὸν κατάλογο τῶν θεμάτων· καὶ πρωτίστως ἀπουσιάζει ἡ ἐξέταση τῆς ὑπάρξεως ἢ ὄχι τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

2. Παρόμοιες διαπιστώσεις κάνει καὶ ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός:

«Ἡ προετοιμαζομένη Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἐνῶ τόσο ἐνδιαφέρον ἔδειξε γιὰ τὸ θέμα “τῶν πηγῶν”(!) τῆς πίστεως καὶ τὴν νηστεία(!) ἄφησε τὰ “βαρύτερα τοῦ νόμου”, δηλαδὴ τὸ θεολογικὸ ξεκαθάρισμα μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Προτεσταντισμό».[3]  «Ἑτοιμάζεται αὐτὴ ἡ Σύνοδος, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει, ὅπως διαβάζουμε καὶ ὅπως βλέπουμε, στὴν ἀποδοχὴ τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ὡς αὐθεντικῶν χριστιανισμῶν. Αὐτὸ εἶναι τὸ τραγικό. Εὔχομαι νὰ μὴ γίνει ποτέ… Αὐτοὶ θέλουν νὰ παρουσιάσουν τὴν ἑνότητα, ὅτι ὁ Δυτικὸς Χριστιανισμὸς εἶναι παράλληλη μορφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἐκεῖ κάποιοι ἐργάζονται, πρὸς τὰ ἐκεῖ κάποιοι θέλουν νὰ ὁδηγήσουν».[4]

3. Ἀλλὰ καὶ ὁ πρ. Ἐρζεγοβίνης Ἀθανάσιος Γιέφτιτς (ποὺ μᾶς ἔχει στενοχωρήσει ἀφάνταστα τελευταίως μὲ τὴ στάση του ἀπέναντι στὸν Ράσκας Ἀρτέμιο καὶ τὸν π. Συμεών), σ’ αὐτὸ τὸ θέμα τουλάχιστον, στὸ ἴδιο πνεῦμα κινεῖται. Ἀπαντῶν σὲ ἐρώτηση τῆς διαδικτυακῆς ἱστοσελίδας εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς:

«Ἐγὼ εἶχα πεῖ στὴ Γενεύη ποὺ ἤμουνα τὸν Ἰούνιο γιὰ τὴ διασπορά, νὰ γίνει ἡ μεγάλη Σύνοδος, ἀλλὰ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ σοβαρὰ θέματα. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα πρέπει νὰ ἀναφερθεῖ καὶ νὰ ἐπιβεβαιώσει τὶς 7 Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ τοῦ Φωτίου τὴ μεγάλη σύνοδο τοῦ 880, τοῦ Παλαμᾶ τὶς δύο συνόδους 1340 καὶ 1351 κ.ο.κ. …Ὁ π. Ἰουστίνος Πόποβιτς …εἶχε γράψει τὸ ἑξῆς: “Μὴν βιαστεῖτε βρὲ παιδιά”. Νομίζω ὁ ἴδιος βοήθησε νὰ μὴν γίνει ἄμεσα, διότι ἦταν κάτι βιαστικό. Δεύτερον, πρέπει νὰ προσέξουμε πάρα πολὺ νὰ γίνει συνεργασία πράγματι πανορθόδοξη καὶ ὄχι νὰ γίνει νομενκλατούρα ὁρισμένων ἀνθρώπων ποὺ κάθονται καὶ μαζεύονται στὸ Σαμπεζύ… καὶ αὐτοὶ ἀποφασίζουν καὶ ράβουν καὶ κόβουν ὅ,τι θέλουν».

4. Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος κινοῦνται καὶ ἄλλοι θεολόγοι καὶ λέγουν τὰ αὐτονόητα, ἐνῶ οἱ Ἐπίσκοποί μας σιωποῦν ἢ καταβιβάζουν τὴν Πανορθόδοξη Σύνοδο σὲ ὑπουργεῖο Κοινωνικῶν Ἀσφαλίσεων ἢ Οἰκονομικῶν. Παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν, ὁ Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως, ὁ ὁποῖος λέγει, «ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθει Πανορθόδοξος Σύνοδος πρέπει νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν τοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους· ὅπως ἡ ἀνεργία, τὰ ναρκωτικὰ καὶ οἱ οἰκονομικοὶ μετανάστες, λὲς καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς σύνοδοι συνέρχονται γιὰ νὰ ὑποκαταστήσουν τὴν κοινωνικὴ μέριμνα τοῦ κράτους!!!». Δὲν γνωρίζει ὁ Σεβασμιώτατος, ὅτι «οἱ Οἰκουμενικὲς (Πανορθόδοξες) Σύνοδοι συνέρχονται γιὰ νὰ θεολογήσουν τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας»; «Μιὰ Πανορθόδοξη Σύνοδος πρέπει νὰ μελωδήσει ἐναρμόνιο μέλος θεολογίας, …νὰ νομολογήσει νέους κανόνες ποὺ νὰ στοιχοῦνται ΑΠΟΛΥΤΑ στὸ πνεῦμα ὅσων ὑπάρχουν καὶ ἀφοροῦν τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλόθρησκους, τὸ μεταθετὸ τῶν ἐπισκόπων καὶ γιὰ πολλὰ ἄλλα θέματα…».[5]

5. Πῶς λοιπόν, θὰ ἐμπιστευθεῖ ὁ Λαὸς ἀποφάσεις Πανορθοδόξου Συνόδου, τῆς ὁποίας μέλη ἔχουν κατηγορηθεῖ γιὰ Οἰκουμενισμό, αὐτὴ τὴν παναίρεση τοῦ 20^ου καὶ 21^ου αἰώνα; Δὲν πρέπει νὰ ξεκαθαρίσει πρῶτα τὸ τοπίο, γύρω ἀπὸ τὸ ποιοί διακινοῦν καὶ διδάσκουν τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἂν στοὺς φορεῖς του ὑπάρχουν Ἐπίσκοποι; Καὶ ἀρκοῦν οἱ αὐτοδιαβεβαιώσεις τῶν Πατριαρχικῶν περὶ τῆς Ὀρθοδοξίας τους, ὅταν ὑπάρχουν παράλληλα κείμενα καὶ δηλώσεις τους μὲ «αἱρετικὲς διατυπώσεις» ποὺ δὲν τὶς διορθώνουν, ἀλλὰ τὶς ἐπαναλαμβάνουν κατὰ καιρούς, ὅταν παραβαίνουν κατὰ κόρον πολλοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, π.χ. περὶ συμπροσευχῶν;

Εἶναι, ὡς ἐκ τούτου, ἐπιβεβλημένο νὰ παρασχεθεῖ πλήρης, σαφής, ἀντικειμενική, σφαιρικὴ ἐνημέρωση τῶν διϊσταμένων ἀπόψεων, νὰ γίνει κατανοητὸ στὸ λαὸ τὸ πρόβλημα ποὺ ἀγνοεῖ, ἀλλὰ καὶ ἀγνοεῖται παντελῶς ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικούς του ἡγέτες, οἱ ὁποῖοι περισσότερες συζητήσεις, συνεδριάσεις, διαλόγους κάνουν καὶ περισσότερη σημασία, ἀξία, φιλικὴ διάθεση καὶ ἀναφορὰ δίνουν πλέον στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, στὸν Πάπα καὶ στὸ Βατικανὸ παρὰ στὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα, ποὺ ἔχει τὶς ἀνησυχίες καὶ τὶς ἀντιρρήσεις του γιὰ ὅσα ἐρήμην αὐτοῦ πράττουν. (Ἡ ἐνημέρωση ποὺ προσφέρουν, ὅταν τὴν προσφέρουν, γίνεται ἐπιλεκτικά, παραμορφωτικὰ καὶ μὲ τὸ σταγονόμετρο).

Καὶ εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐνημέρωση γιὰ τὴν προετοιμαζόμενη Πανορθόδοξο Σύνοδο, γιατὶ αὐτὴ τὴν Σύνοδο θὰ τὴν παρουσιάσουν ὡς «φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας», στὶς ἀποφάσεις τῆς ὁποίας θὰ πρέπει πλέον ὅλοι νὰ ὑπακούουμε ἀναγκαστικά.

Καὶ ἐπειδὴ βρισκόμαστε στὴν ἐποχὴ τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, ποὺ ὅλα κατευθύνονται καὶ ὅλα τεχνηέντως ἐπιβάλλονται, θὰ εἶναι εὔκολο νὰ ἐπιβάλουν ὑποχρεωτικὰ καὶ τὶς ἀποφάσεις τῆς «Πανορθοδόξου» Συνόδου, καθὼς μάλιστα διὰ τῆς ἠλεκτρονικῆς κάρτας (γιὰ τὴν ὁποία οἱ ἀντιδράσεις, ὡς τώρα, εἶναι μηδαμινὲς ἀπὸ πλευρᾶς τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας) ὅλα θὰ ἐλέγχονται. Καὶ ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ Βυζαντίου ὁ αὐτοκράτορας ἐξόριζε, ἔτσι καὶ στὴν ἐποχή μας, οἱ ἡγήτορες τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων θὰ «ἐξορίζουν» τοὺς πιστούς, ὅπως διεφάνη στὴν παράνομη κράτηση ἐπὶ τετράμηνο τοῦ διωκόμενου Σέρβου ἱερομόναχου π. Συμεὼν Βιλόφσκι, τὸν ὁποῖον ἡ Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη τελικὰ ἐλευθέρωσε, δικαιοπραγοῦσα, καὶ ὅπως συνέβη στὴν παράνομη καθαίρεση τοῦ Μητροπολίτη Ράσκας κ. Ἀρτεμίου.

6. Θὰ κλείσουμε μὲ ἕνα κείμενο τοῦ ἀείμνηστου π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου, ὁ ὁποῖος, στηριζόμενος στὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς —ἀρχιμανδρίτη τότε—, εἶχε μιλήσει μὲ σκληρὴ γλῶσσα γιὰ τὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει Πανορθόδοξο Σύνοδο, ὀνομάζοντάς την «ἀνορθόδοξο Σύνοδο τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ κατευθυνόμενη ἀπὸ τὸν ἀντίχριστο» καὶ εἶχε ἀντιταχθεῖ στὴν ἁπλούστευση-κατάργηση τῆς νηστείας ποὺ ἑτοιμάζεται.

«Φημολογεῖται ἡ συγκρότησις μιᾶς Συνόδου ἀνορθοδόξου, Οἰκουμενικῆς …Ὅμως μπορεῖτε να φανταστεῖτε, τί ἀποτελέσματα θὰ εἴχαμε ἀπὸ ἀποφάσεις μιᾶς τέτοιας Συνόδου; Τί ἄλλο; σχίσματα... Μία τέτοια Σύνοδο, δὲν τὴν κινεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὴν κινοῦν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, μὲ ἐπικεφαλῆς τὴν Μασονία. Γι’ αὐτό, αὐτὴ ἡ Σύνοδος, ἐὰν θὰ γίνει θὰ χαρακτηριστεῖ ψευδοσύνοδος, δὲν θὰ γίνει ἀποδεκτή.

»Εἶναι ὅμως καὶ κάτι ἄλλο. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θὰ συγκαλοῦσαν τὴν Σύνοδο ἢ ἐκεῖνοι ποὺ θὰ παρακαθίσουν εἰς τὴν Σύνοδο, ποῖοι θὰ εἶναι; …σὲ ποία πνευματικὴ καταστάση βρίσκονται; Ὀρθοδοξοῦν ἢ δὲν ὀρθοδοξοῦν; Ὅσο μποροῦμε νὰ ξέρουμε σήμερα, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θὰ παρακαθίσουν, ἔχουν ἁλωθεῖ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό. Ἀπερίφραστα ―ἴσως κάποιες ἐξαιρέσεις νὰ ὑπάρχουν―, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν ὀρθοδοξοῦν. Ἔστω καὶ ἂν λέγονται Πατριάρχες, ἂν λέγονται Ἀρχιεπίσκοποι... Τὸ γνωρίζουμε αὐτὸ ἀπὸ ἀτομικὲς δηλώσεις ποὺ κάνουν, ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ κινοῦνται καὶ ἐκφράζονται. Τὸ γνωρίζουμε αὐτό! Θὰ τὸ πῶ ἄλλη μία φορά…

» Λοιπόν, στὸ σχέδιο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων ποὺ ἔχουν ἐγκλωβίσει ἤδη τὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑπάρχει τὸ ἑξῆς σχέδιο: Νὰ ἐπέλθει μετὰ ἡ “ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν”... Ἀλλὰ δὲν σταματάει τὸ κακὸ ἐκεῖ. Ἔχουμε ἀκόμα μία φάση. Εἶναι ἡ φάση ἑνώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ …μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες….

»Ἂν ἔτσι τὰ πράγματα ἔχουν, δὲν ἐνδιαφέρει τὸ φαινόμενο ποὺ λέμε σωτηρία, τοὺς εἶναι τελείως ἀδιάφορο. Θὰ ἔχουν ἐπιτύχει κάτι ἄλλο· τὴν λεγομένη παγκόσμια “εἰρήνη” καὶ τὴν παγκόσμια “ἀγάπη”….

»Ἔχουνε ἁλωθεῖ οἱ ταγοὶ τῆς Ἐκκλησίας μας… Πέστε μου, πότε ἐμφανίστηκε μεγαλύτερη αἵρεση ἀπὸ αὐτὴ ἐδῶ; Τὴν ὁποία σερβίρει ἡ παναίρεση, κατὰ τὸν πατέρα Ἰουστῖνο, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ ἀντιλαμβάνεστε; Δὲν ἔχουμε τὸ στοιχεῖο τῆς σωτηρίας καὶ συνεπῶς ματαιοπονοῦμε. Κατεβάσαμε τὸν Χριστιανισμό, στὸ ἐπίπεδο τοῦ κοινωνισμοῦ(…). Θὰ προσπαθήσει (ὁ Οἰκουμενισμὸς)  νὰ ξεθωριάσει τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνο ποὺ ὁ Ἄρειος δὲν τὰ κατάφερε καὶ ἐκεῖ ποὺ ὁ μονοφυσιτισμὸς δὲν τὰ κατάφερε, ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔβαλε μπροστὰ νὰ τὰ καταφέρει. Διότι, ὅταν ξεθωριάσουν καὶ τὸ ἀνθρώπινο καὶ τὸ θεῖο στοιχεῖο εἰς τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε τί ἔχω;

»Αὐτὸς ὁ πειρασμὸς φαίνεται ὅτι θὰ εἶναι ὁ τελευταῖος τῆς ἱστορίας… Εἶναι γραμμένο: ὁ πειρασμὸς αὐτός, ἀφοῦ θὰ καλύπτει ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, δὲν θὰ εἶναι παρὰ ἡ μεγάλη νοθεία τῆς πίστεως. Τῆς πίστεως εἰς τὸ θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ· καὶ αὐτὸ θὰ τὸ πετύχει μόνο ὁ Οἰκουμενισμός, ἀφοῦ θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες».

Προδημοσίευση ἀπὸ τὸ 4^ο τεῦχ. τοῦ περιοδ. «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος»

---

[1] http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=3242

[2] Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Περὶ τὴν μελετωμένην “Μεγάλην Σύνοδον” τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὑπόμνημα πρὸς τὴν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», εἰς περιοδ. «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», τχ. 1^ο, σελ. 69-72, Μάρτιος-Ἀπρίλιος 2010, ἔκδ. «Πρότυπες Θεσσαλικὲς Ἐκδόσεις».

[3] Μεταλληνὸς Γ., «Πῶς ἔγινε ὁ Πάπας “ἀλάθητος”;», ἔκδ. Πρότυπες Θεσσαλικὲς Ἐκδόσεις, Τρίκαλα-Ἀθήνα 2002, Κεφάλαιο 13^ο.

[4] http://impantokratoros.gr/Oikoumenikh_Synodos-Metallhnos.el.aspx

[5] http://panayiotistelevantos.blogspot.com/2010/04/blog-post_371.html