Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠ. ΜΥΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ  ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ  ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΑΤΑ

ΚΑΙ ΑΝΟΙΚΤΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑ-ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ,

ΠΙΚΡΗ ΑΠΟΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Μέρος Α΄

Στόμα τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ἀπεδείχθη ὅτι εἶναι ὁ μητροπολίτης Μύρων Χρυσόστομος, κατ' αὐτὴν τὴν "Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας", καὶ ὄχι στόμα τοῦ ἱεροῦ Χρυσόστομου, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα φέρει καὶ τοῦ ὁποίου τὴν διδασκαλία ἀτυχῶς χρησιμοποίησε· ἀντὶ νὰ ἐξάρει τοὺς ἀγῶνες τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὕβρισε ἀνεντίμως ὅσους "ἕπονται τοῖς ἁγίοις πατράσιν" καὶ ἀρνοῦνται τὴν ὑπὸ τοῦ Φαναρίου προωθούμενη "Μετα-πατερικὴ θεολογία". Καὶ μόνο στὴ σκέψη τῆς συσπειρώσεως τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν ἐνάντια στοὺς καινοτόμους οἰκουμρενιστές, τὸ Φανάρι πανικοβάλλεται καὶ ἀντιδρᾶ σπασμωδικῶς.

 Εἶπε ὁ μητροπολίτης Μύρων Χρυσόστομος στὸ κήρυγμα ποὺ ἐξεφώνησε τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ Φανάρι: «Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, πρὶν ἀπ’ ὅλα, πιστεύει ὅτι ἡ χριστιανικὴ τελείωση εἶναι δυνατό καὶ στὸν παρόντα κόσμο μας! Παρὰ τὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦμε ὅλοι μας καὶ πάντοτε! Ὅμως ὅποιος ἀγαπᾶ τὸ Θεὸ ἀγαπᾶ ὅ,τι ἀγαπᾶ ὁ Θεός! Ἡ δὲ Ὀρθοδοξία, περὶ ἧς ὁ λόγος σήμερον, εἶναι ἡ Θεολογία τῶν πάντων!».

Νὰ ἁγιάσει τὸ στόμα σου, ἅγιε Μύρων. Ποιός ἄλλος λόγος, ἐκτὸς ἀπ’ αὐτὸν ποὺ ἐκστόμισες, θὰ μποροῦσε καλύτερα νὰ ἀποδείξει, ὅτι τὸ ναυάγιο τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου, καὶ ὅσων ἀπὸ ἐσᾶς τὸν ἀκολουθοῦν, εἶναι δεινό; Ἀλήθεια, μπορεῖ «νὰ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ» ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἀφοῦ δὲν κάνει «ὅ,τι ἀγαπᾶ ὁ Θεός!». Καὶ ὁ Θεός, κ. Χρυσόστομε, δὲν ἀγαπᾶ τὶς αἱρετικὲς κακοδοξίες ποὺ ἔχει διατυπώσει καὶ ἀποδέχεται, προωθεῖ καί εὐνοεῖ ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Ὑπάρχει ἀντίρρηση σ’ αὐτό; Μήπως, δηλαδή, ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὴν “μετα-πατερικὴ θεολογία”; Μήπως τὴν “βαπτισματικὴ θεολογία”, ἢ τὴν “θεωρία τῶν κλάδων”, ἢ τὴν θεολογία τῶν “ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν” καὶ τῶν “δύο πνευμόνων”; Μήπως ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς τὴν κακόδοξη καὶ συγκρητιστικὴ περὶ ἑνὸς Θεοῦ «θεολογία» (ποὺ ἀπὸ αἰώνων ἔχει καταδικασθεῖ Συνοδικὰ) τὴν ὁποία ἀποδέχεται ὁ Πατριάρχης καὶ διδάσκει ὅτι ὅλες οἱ μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες ἔχουν τὸν ἴδιο Θεό; Μήπως ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ ἐπέδιδε Κοράνιο –χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα ὡς ἱερὸ– στὸν πρόεδρο τῆς Coca-Cola, ὅπως ἔκανε ὁ Πατριάρχης;

Μήπως ἡ ὀρθόδοξη θεολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων «περί ἧς ὁ λόγος σήμερον» καὶ ἡ ὁποία –ὅπως μᾶς λέτε– εἶναι «ἡ Θεολογία τῶν πάντων» περιλαμβάνει καὶ ἐπικροτεῖ τὴν ἀποδοχὴ τῶν νέων Εἰκονομάχων Προτεσταντῶν, ποὺ ἔχουν ἀπορρίψει τὶς ἅγιες εἰκόνες; Περνάει, μήπως, στὸ νοῦ σας –ἔστω καὶ κατ’ ὑπόνοιαν– ὅτι ἦταν δυνατὸν οἱ Ἅγιοι Πατέρες νὰ ἐκφέρουν ἐπαίνους πρὸς τοὺς τότε Εἰκονομάχους, ὅπως κάνει ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος; Ἤ, ἔχετε νὰ μᾶς ὑποδείξετε Ἅγιους Πατέρες, ποὺ συνωστίζοντο ἐπὶ δεκαετίες στοὺς πολυώνυμους Διαλόγους (ὅπως οἱ δορυφοροῦντες τὸν Πατριάρχη πράττουν) μὲ τοὺς πάσης φύσεως ἄθεους ἢ ἑτερόδοξους; Κι ἂν ὁ ἅγ. Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς παρέστη στὴ Φερράρα, καὶ ἔδειξε γιὰ λίγες βδομάδες ἀνοχὴ πρὸς τὸν Πάπα Εὐγένιο καὶ τὰ κοπέλια του, στὴ συνέχεια εἶπε τό: «ἀπομακρύνεσθε ἀπὸ τοὺς Λατίνους, ὅπως ἀπομακρύνεται κανεὶς ἀπὸ τὰ φίδια!».

Μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνὸ ἢ τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, νὰ παρίστανται καὶ νὰ ὁμιλοῦν στὸ Π.Σ.Ε. καὶ νὰ λέγουν μὲ καμάρι, ὅπως ὁ Πατριάρχης σας: «συμμετέχομεν μετὰ μεγίστης χαρᾶς καὶ βαθείας πρὸς τὸν ἐν Τριάδι Θεὸν εὐγνωμοσύνης εἰς τὴν χαρμόσυνον ταύτην ἐπέτειον» τοῦ Π.Σ.Ε. ποὺ «κηρύσσει τὸν Χριστόν καὶ μόνον τὸν Χριστόν»; (Ἑλβετία, 17/2/08, ὁμιλία κ. Βαρθολομαίου γιὰ τὰ 60 χρόνια ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ Π.Σ.Ε.).

Ἐπικαλεῖσθε, βέβαια, βλάσφημα (προφανῶς γιὰ νὰ δικαιολογήσετε τὶς μετὰ τῶν αἱρετικῶν συνευρέσεις σας) καὶ τὸν Ἅγ. Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος πράγματι συνδιαλέχθηκε μὲ τοὺς μουσουλμάνους Ἀχαιμενίδες· ξεχνᾶτε νὰ σημειώσετε ὅμως, ὅτι ὁ Ἅγιος βρισκόταν σὲ δυσμενῆ κατάσταση (εἶχε ἀπ’ αὐτοὺς συλληφθεῖ), καὶ στὶς μετὰ τῶν μουσουλμάνων συνομιλίες ἔκανε ὁμολογία Πίστεως, δὲν ἐδίστασε δηλ. νὰ ὁμολογήσει ἐνώπιόν τους ὅτι δὲν δέχεται καὶ δὲν ἀγαπᾶ τὸν προφήτη τους Μωάμεθ, λέγοντάς τους ὅτι αὐτὸς ποὺ δὲν πιστεύει στοὺς λόγους τοῦ διδασκάλου δὲν εἶναι δυνατὸν ν’ ἀγαπᾶ τὸν διδάσκαλο ὡς διδάσκαλο.

Ποιός ἄραγε ἔχει περισσότερη ἀγάπη ἐσεῖς ἢ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας; Ἐκεῖνοι, ἤθελαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ ἔλθουν εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας καὶ νὰ σωθοῦν διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς, μᾶς δίδαξαν ὅμως νὰ μὴ ἐξαπατούμεθα ἀπὸ τοὺς ἐμμένοντας στὴν πλάνη καὶ μὲ αὐστηρότητα ἐφάρμοσαν πρὸς τοὺς κακοπροαίρετους αἱρετικοὺς τὴν εὐαγγελικὴ καὶ Παύλεια διδασκαλία: «μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ». Ἀντίθετα ἐσεῖς, ἀφήνετε ἐν γνώσει σας τοὺς αἱρετικοὺς στὴν πλάνη τους, νὰ νομίζουν ὅτι θὰ σωθοῦν χωρὶς νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία.

Καὶ ἔχετε μοῦτρα, ἐσεῖς οἱ σύμμαχοι τῶν νέων Εἰκονομάχων νὰ ἀποκαλεῖτε «ἀρρωστημένα μυαλά», ὅσους ἐμμένουν στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση; Ὅσους ξεσκεπάζουν τὶς κακοδοξίες σας; Ἔχετε μοῦτρα νὰ μιλᾶτε γιὰ «ἐν Τριάδι Θεόν», ἐσεῖς ποὺ ἔχετε καταστεῖ μὲ τὶς πράξεις σας φίλοι τῶν ἐχθρῶν τοῦ «ἐν Τριάδι Θεοῦ»;

Νά, τί γράφει ὁ ἱ. Χρυσόστομος (τὸν ὁποῖον ἐπικαλεστήκατε μονομερῶς καὶ ἀσχέτως), ὅταν ἑρμηνεύει τὸν ψαλμωδό. Ἔφευγε ὁ ψαλμωδός, λέγει, μακριὰ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ὕβριζαν τὸν Θεὸν τρέχοντας, καὶ δὲν ἀναμιγνυόταν μὲ ὅσους ἐπεδίδοντο σὲ κάθε εἴδους πονηρία καὶ αἵρεση, γιατὶ ὅλους αὐτοὺς τοὺς εἶχε ὡς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ: «διὰ τὴν εἰς τὸν Θεὸν ὕβριν ἀποπηδῶντα, καὶ φεύγοντα τὴν πρὸς ἐκείνους συνουσίαν. Καὶ γὰρ καὶ τοῦτο τῆς ἀπωλείας τοῖς Ἰουδαίοις αἴτιον γέγονε, τὸ τοῖς πονηροῖς ἀναμίγνυσθαι». Καὶ συνεχίζει: «διὰ τοῦτο φεύγει καὶ ἀποπηδᾷ, ὅτι ἐπήρθησαν κατὰ τῆς τοῦ Θεοῦ δόξης, ὅτι παρηνόμουν, ὅτι βλάσφημα ἐφθέγγοντο ρήματα. …Οὕτω καὶ ὁ Θεὸς ἐπηγγείλατο, ἐχθραίνειν τοῖς ἐχθροῖς¹ καὶ ἀντικεῖσθαι τοῖς ἀντικειμένοις αὐτοῖς. Ταῦτα γὰρ μάλιστα φιλίας τεκμήρια»².

Καὶ ἀλλοῦ:  «ὥσπερ ὁ ἀγαπῶν τὸ φῶς, τὸ σκότος ἀπεχθάνεται· οὕτως ὁ τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ ἀγαπῶν, τοὺς παρανόμους λογισμοὺς καὶ πράξεις μισεῖ, καὶ ἡ τούτων ἀποστροφὴ ἀγάπησίς ἐστι πρὸς τὰς τοῦ νόμου ἐπαγγελίας»³.

Καὶ γιὰ νὰ μὴ κατηγορηθοῦμε πὼς παρερμηνεύουμε τὸν ἅγιο Πατέρα, παραθέτουμε τὴν διευκρίνηση. Μισοῦμε λοιπόν, ἐρωτᾶ,  τοὺς ἀνθρώπους; Καὶ ἀπαντᾶ· ὄχι τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ τὴν πονηρὴ πράξη καὶ τὸ αἱρετικό δόγμα: «Μισεῖν μέν, οὐκ ἐκείνους δέ, ἀλλὰ τὸ δόγμα, οὐ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὴν πονηρὰν πρᾶξιν, τὴν διεφθαρμένην γνώμην. Ὁ μὲν γὰρ ἄνθρωπος ἔργον Θεοῦ, ἡ δὲ πλάνη ἔργον τοῦ διαβόλου. Μὴ τοίνυν ἀναμίξῃς τὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ τοῦ διαβόλου»⁴.

Καὶ συμπεραίνει γιὰ ὅσους τότε, ὡς οἱ πατριαρχικοὶ σήμερα, συνεργάζοντο μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ: Καὶ δυστυχῶς ἐμεῖς ἔχουμε φτάσει σὲ τέτοιο σημεῖο ξεπεσμοῦ, ὥστε ὄχι μόνον δὲν «μισοῦμεν τοὺς παραβάτας, ἀλλὰ καὶ ὡς φίλους ἀσπαζόμεθα», ἐνῶ ἔπρεπε «τοῖς τοιούτοις μηδὲ τὸ χαίρειν λέγειν· Οὐκ ἔστι γὰρ εἰρήνη τοῖς ἀσεβέσι, λέγει Κύριος· καὶ μετ' αὐτῶν ἐσθίομεν καὶ πίνομεν, ὧν καὶ τὴν ἀπάντησιν ἀποφεύγειν ὀφείλομεν...».

Καὶ προτρέπει: Μιμησώμεθα οὖν καὶ ἡμεῖς τὸν προφήτην,  καὶ  μισήσωμεν τοὺς ποιοῦντας τὰς παραβάσεις, ἵνα μὴ διὰ τῆς ἀδιαφόρου ἡμῶν κοινωνίας πρὸς αὐτοὺς συνεργοὶ τῆς παραβάσεως αὐτῶν εὑρεθῶμεν»⁵.

«ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ “ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ”»

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

(1) «Ἐχθροὶ δὲ τοῦ Θεοῦ... καὶ οἱ τῶν αἱρέσεων ἀρχηγοί. —Καὶ τὸ τοὺς φίλους τιμᾶν Θεοῦ καὶ τὸ μισεῖν τοὺς ἐχθρούς τε καὶ ἀσεβεῖς· τοῦ γὰρ Θεοῦ πάντας θέλοντος σωθῆναι, πᾶς ὁ δι' ἀπάτης διαστρέφων ἐχθρός, μὴ συγχωρῶν εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. Τέλειον μῖσος ἐμίσουν αὐτούς. Τέλειον δὲ μῖσος, τὸ μὴ χάριν ἑτέρου, διά τε τὸ μόνον εἶναι ἐχθροὺς Θεοῦ γινόμενον, ὡς καὶ τελεία πρὸς τὸ ἀγαθὸν ἀγάπη, ἡ μόνῳ τῷ πόθῳ τῷ πρὸς αὐτὸ γινομένη· οὕτως οὖν ὁ τοὺς ἐχθροὺς Θεοῦ μόνον, ἀλλ' οὐ διὰ πάθος μισῶν, ἐκτηκόμενος ἐπ' αὐτοῖς κατὰ τὸν εἰρηκότα προφήτην· ζῆλον ἐζήλωκα τῷ Κυρίῳ παντοκράτορι, ἀνθ' ὧν κατέλιπόν σε οἱ υἱοὶ Ἱερουσαλήμ.

(2) Χρυσοστόμου Ἰω.,  Ἑρμηνεία εἰς τὸν ΡΛΗʹ Ψαλμόν, Vol 55, pg 418, ln 41ἑξ.

(3) Χρυσοστόμου Ἰω., Εἰς 118^ο  Ψαλμόν, [Sp.], v. 55, pg 697, ln 50.

(4) Χρυσοστόμου Ἰω., Εἰς A’ πρὸς Κορινθίους v. 61, pg 282, ln 6.  –Καὶ  Θεοδώρητου Κύρου, Ἑρμηνεία εἰς τοὺς Ψαλμούς,  v. 80, p. 1941, l. 37): «Οὐχὶ τοὺς μισοῦντάς σε, Κύριε, ἐμίσησα, καὶ ἐπὶ τοὺς ἐχθρούς σου ἐξετηκόμην;...  Μισῶ μὲν γὰρ ὡς παρανόμους, οἰκτείρω δὲ ὡς ἀνθρώπους. Καὶ πενθεῖν μὲν αὐτοὺς διὰ τὴν φυσικὴν συμπάθειαν ἀναγκάζομαι· βδελύττομαι δὲ πάλιν αὐτοὺς διὰ τὴν πολλὴν πονηρίαν».

(5) Χρυσοστόμου Ἰωάννου, Εἰς τὸν 100^ο  Ψαλμό, [Sp.], v. 55, pg 633, ln 15.