Οικουμενισμός, αποπλανά, διαβρώνει

Ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ὁ Ἐθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης

 

Πολλές φορές συνέβη στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας νά παρεκκλίνουν ἄτομα, μεμονωμένα ἤ ὁμαδικά, ἀπό τήν ὀρθόδοξη ᾿Αποστολική Παράδοσι. Πολλές φορές συνέβη ἡγετικά στελέχη τῆς Ἐκκλησίας νά πέσουν σέ πλάνες καί αἱρέσεις. Πολλές φορές συνέβη νά ἐπικρατήσουν ἤ νά ἐπιβληθοῦν στήν Ἐκκλησία συνήθειες ἀλλότριες πρός τό πνεῦμα καί τό γράμμα τῶν ἁγίων καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Πάντοτε ὅμως τό κακό ἐπικρατοῦσε περιορισμένα  καί προσωρινά καί δέν ἀπεκλείετο ἡ ἐπάνοδος στήν ἀλήθεια καί τήν Ὀρθοδοξία. ῎Ισως αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ δοκιμασίες νά ἀποτελοῦν καί ἕνα μέρος ἀπό τό κατά παραχώρησι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θέλει νά δοκιμάζεται παντοιοτρόπως ἡ Ἐκκλησία του καί ἡ γνησιότης τῶν μελῶν της. ῎Ισως ἀκόμη αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ δοκιμασίες, οἱ ὁποῖες ἔχουν σχέσι μέ τήν πλάνη καί τήν ἐκτροπή ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοσι, νά εἶναι οἱ πλέον δύσκολες καί ὕπουλες, ὡς πρός τήν διάγνωσι καί ἀντιμετώπισί των ἀπό τόν λαό τοῦ Θεοῦ.

Στούς ἐσχάτους καιρούς πού ζοῦμε, συμβαίνει αὐτό τό μοναδικό γιά τήν ἱστορία καί τήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας. Νά ὑπάρχη δηλαδή μία συστηματική, μεθοδευμένη καί δαιμονική προσπάθεια ἀλλοτριώσεως καί ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν Ἀποστολική καί Ὀρθόδοξη Παράδοσι καί προσεγγίσεως στίς αἱρετικές παραδόσεις τῆς Δύσεως, τοῦ Παπισμοῦ δηλαδή καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ. ῾Η ἔννοια τοῦ μοναδικοῦ, ἡ ὁποία προανεφέρθη, εἶναι ὅτι οἱ φορεῖς αὐτῆς τῆς προσπαθείας εἶναι κυρίως οἱ ποιμένες καί δή οἱ ἐπίσκοποι, ἡ δέ σκευωρία εἶναι τόσο ὀργανωμένη καί μελετημένη, ὥστε ἀποκλείει ἀνθρωπίνως τήν ἐπάνοδο καί ἐπανατοποθέτησι  στά Ὀρθόδοξα καί Ἀποστολικά πλαίσια τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας.

῎Ετσι λοιπόν ὁ κάθε ἐνσυνείδητος χριστιανός εὑρίσκεται πρό τοῦ διλήμματος, τοῦ νά ἀνήκη δηλαδή, ἀκολουθώντας τούς στρατωνισμένους καί προγραμματισμένους ποιμένες, σέ μία κοσμική, ἀνελεύθερη καί διαβρωμένη ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἔχει ἀπολέσει τόν σταυρικό της χαρακτήρα καί τόν σύνδεσμό της μέ τούς ἁγίους, ἤ νά βαδίση ξέχωρα ἀπό τήν πορεία αὐτῶν τῶν ποιμένων καί αὐτῆς τῆς νοοτροπίας ἤ καλλίτερα αὐτῆς τῆς κοσμικῆς καί ἐκκοσμικευμένης ἐκκλησίας, μέ τόν σκοπό νά ἀνήκη στήν ἀληθινή ἐκκλησία τῶν ἁγίων, τῶν μαρτύρων,  τῶν Ἱ. Συνόδων καί τῶν ἱερῶν κανόνων.

῞Ολη αὐτή ἡ προσπάθεια καί ἡ μέθοδος διαβρώσεως τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί προσεγγίσεως στήν νοοτροπία τῶν αἱρετικῶν ὀνομάζεται «Οἰκουμενισμός» καί εἶναι αἵρεσις, ὡς ἐκτροπή ἀπό τό γράμμα καί τό πνεῦμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Πατέρων. Ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει αὐτό τό ξεχωριστό ἀπό τίς ἄλλες αἱρέσεις, τό ὅτι δηλαδή βαδίζει μακροχρονίως καί συστηματικῶς πρός ἕναν καθορισμένο σκοπό, χωρίς νά ἀποκαλύπτη ὅλο του τό πρόσωπο καί τό προσωπεῖο, καί ἔχοντας τό ἐπικάλυμμα καί τό ἐπίχρισμα τῆς ᾿Ορθοδοξίας, διά νά ἀποπλανᾶ καί ἀποκοιμίζη τούς ἀφελεῖς καί ἀστηρίκτους χριστιανούς. Βοηθοῦν δέ ἀφάνταστα τά σχέδιά του ἡ τυφλή ὑπακοή στούς ποιμένες καί ἡ ἀνεξέταστη παραδοχή ὅλων ὅσων σερβίρουν αὐτοί, εἴτε ὡς ἄτομα εἴτε ὡς  Σύνοδοι.

Τά μέχρι στιγμῆς ἐπιτεύγματα αὐτῆς τῆς δαιμονικῆς πλάνης εἶναι ὅτι κατορθώθηκε ἡ λειτουργική προσέγγισις μέ τούς αἱρετικούς, διά τῶν συμπροσευχῶν καί συνιερουργιῶν, ἡ ἀμνήστευσις τῶν πλανῶν καί αἱρέσεών των, ἡ ἀναγνώρισίς των ὡς ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν πού ἔχουν ἔγκυρα μυστήρια, διά συνυπογραφῶν καί κοινῶν ἀποφάσεων καί ἡ ἀλλαγή τῆς ἐξ ἐνστίκτου νοοτροπίας τοῦ λαοῦ, πρός τούς αἱρετικούς, ὡς ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἐκκλησίας, διά τῆς ἀμβλύνσεως τοῦ κριτηρίου τῆς πίστεως.

Μέσα στά πλαίσια αὐτῆς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐντάσσεται καί ἡ δημιουργία, ἐκ μέρους τῶν Οἰκουμενιστῶν Ποιμένων, ἁγίων μή μαρτυρημένων ὑπό τοῦ Θεοῦ, μή ἐπικυρωθέντων ὑπό τῆς συνειδήσεως τοῦ λαοῦ καί μή ἐχόντων οὐδεμία σχέσι πρός τούς παλαιοτέρους ἁγίους, ὅσον ἀφορᾶ στήν πίστι των, τήν διδασκαλία των καί τήν ζωή των. Δηλαδή ἡ ἔκφρασις «νέος ἅγιος» πού προανεφέρθη, δέ σημαίνει τήν χρονική θέσι τοῦ ἁγίου στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά τήν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη πίστι καί ζωή ἀπό τούς πραγματικούς ἁγίους, καθώς ἐπίσης καί τά ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα κριτήρια αὐτῶν, πού τόν ἀνεγνώρισαν, ἀπό τά πραγματικά κριτήρια τῶν πατέρων. Οἱ νεόκοποι αὐτοί ἅγιοι, ἀντίθετα ἀπό τούς πραγματικούς ἁγίους, ἔχουν ποικίλες σχέσεις μέ τούς αἱρετικούς, ἐκφράζονται δι' αὐτούς μέ τά καλλίτερα λόγια, καθοδηγοῦν τόν λαό σύμφωνα μέ τά «πιστεύω» των, σέ ἕνα ἄχρωμο χριστιανισμό, χωρίς σταυρό καί ἀλήθεια καί γενικῶς εἶναι μεγάφωνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς ἐμποτισμένοι στό πνεῦμα του.

῞Ενας τέτοιος νεόκοπος ἅγιος, χαλκευμένος διά νά γεφυρώση τό χάσμα τῆς νοοτροπίας τῶν πραγματικῶν ἁγίων μέ τήν νοοτροπία τῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ποιμένων, εἶναι καί ὁ ᾿Εθνομάρτυς Χρυσόστομος Καλαφάτης,  μητροπολίτης  Σμύρνης. Ἀνεκηρύχθη ὡς ἅγιος ἀπό τήν Διαρκή Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό 1992. Κατηγγέλθη κατ᾿ ἐπανάληψι  καί δημοσίως διά τοῦ τύπου, ὡς ἀνήκων στήν μασονική στοά «ΙΩΝΙΑ» καί ὡς μέγας οἰκουμενιστής καί πρωτοπόρος αὐτῆς τῆς αἱρέσεως. Δυστυχῶς, μέχρι τήν στιγμή πού γράφονται αὐτά, δέν ἔδειξαν οἱ οἰκουμενιστές ἐπίσκοποι κανένα ἐνδιαφέρον πρός ἐξέτασι τῶν στοιχείων πού κατετέθησαν διά τόν Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο, πρᾶγμα τό ὁποῖο δείχνει τόν βαθμό τῆς διαβρώσεώς των καί τήν κυνική ἀδιαφορία των διά τήν ἀλήθεια, καθώς ἐπίσης καί τό ὅτι θέλουν νά τόν ἐπιβάλλουν ὡς ἅγιο στό λαό πρός ἐξυπηρέτησι σκοτεινῶν σκοπῶν, κατευθύνοντας μέ αὐτόν τόν τρόπο τήν ἐκκλησιαστική του συνείδησι.

Θεωρώντας ὅτι εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνο διά τήν σωτηρία μας καί δαιμονικό, τό νά προσκυνοῦμε καί νά τιμοῦμε ὡς ἅγιο κάποιον, ὁ ὁποῖος δέν ἔχει καμμία σχέσι μέ τούς πραγματικούς ἁγίους, οἱ ὁποῖοι εἶναι πρότυπα πρός μίμησι καί ὡς πρός τήν πίστι των καί ὡς πρός τήν ζωή των, καθώς ἐπίσης ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἡ ὁποία ἔχει τέτοιους ἁγίους εἶναι «ἐκκλησία πονηρευομένων καί συνέδριο ματαιότητος» (Ψαλμ. 25, 4,5) κατά τόν ψαλμωδό, καταθέτω ὅσα στοιχεῖα συγκέντρωσα καί τά ὁποῖα πιστοποιοῦν τήν ζωή καί τήν πίστι τοῦ Μητροπολίτου Σμύρνης Χρυσοστόμου Καλαφάτη. Ἡ προσπάθεια καί καταγραφή αὐτῶν τῶν στοιχείων σκοπό ἔχει τήν ἐνημέρωσι καί περιφρούρησι τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅσον ἀφορᾶ στόν Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο  Καλαφάτη, καθώς ἐπίσης καί τήν προάσπισι τῆς ᾿Ορθοδόξου Παραδόσεως, ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀναγνώρισι τῶν ἁγίων. Οἱ ἐλπίδες διά τήν ἀφύπνισι καί ἐπαναφορά ἐκ τῆς πλάνης, ὅσων ταυτίζονται μέ τήν πίστι καί τήν ζωή τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, καθώς ἐπίσης καί ὅσων τόν ἀνεγνώρισαν ὡς ἅγιο, εἶναι ἀπό ἐλάχιστες ἕως ἀνύπαρκτες. Καί τοῦτο διότι πιστεύω ὅτι ἡ παρουσίασις τῆς ἀληθείας ματαιώνει τά σχέδια τῶν οἰκουμενιστῶν καί τούς ἀπομακρύνει ἀπό τό ποθητό τέρμα των, δηλαδή τήν τέλεια ἕνωσι καί συνύπαρξι σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο μέ ὅλους τούς αἱρετικούς. ῞Οπως λοιπόν ἐπί τόσα ἔτη οἱ Εὐρωπαῖοι μᾶς κάνουν πλύσι ἐγκεφάλου λέγοντάς μας ὅτι διά νά ἐνταχθοῦμε στήν Εὐρωπαϊκή ῞Ενωσι, πρέπει νά μάθωμε νά σκεπτώμεθα καί νά ἐνεργοῦμε εὐρωπαϊκά ὅσον ἀφορᾶ στήν πατρίδα μας,τά ἤθη καί τά ἔθιμά μας, τήν γλῶσσα μας, τά σύνορά μας, τήν ὁμοιογένειά μας, τήν πίστι μας κλπ., ἔτσι καί ὁ οἰκουμενισμός ἐπί δεκαετίες τώρα μᾶς κάνει πλύσι ἐγκεφάλου λέγοντάς μας ὅτι πρέπει νά ἐγκαταλείψωμε τά εὐσεβιστικά στεγανά τοῦ παρελθόντος καί  τήν ἀπαρχιωμένη νοοτροπία τῶν ἁγίων, ὅσον ἀφορᾶ στούς αἱρετικούς, στήν Ἐκκλησία, στήν ἀλήθεια, στό σταυρικό εὐαγγέλιο κλπ. καί νά ἐγκολπωθοῦμε τίς σύγχρονες καί μοντέρνες ἰδέες τῶν νέων ἁγίων, τῶν νέων πατέρων καί τῶν νέων Συνόδων ὅσον ἀφορᾶ σ' αὐτά τά θέματα. ῎Ετσι λοιπόν ὁ οἰκουμενισμός ἔρχεται ἀρωγός τῆς νέας εὐρωπαϊκῆς νοοτροπίας καί οἱ νεόκοποι ἅγιοι καί σύνοδοι ἀναδεικνύονται οἱ θεωρητικοί του ἰδεολόγοι καί ἡ βιτρίνα στά μάτια τοῦ λαοῦ.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ λαός μας σήμερα ἀρέσκεται στό νά μελετᾶ εὔκολα καί εὐχάριστα πράγματα, δηλαδή διηγήσεις πατέρων, περιγραφές, βιογραφικές ἐξιστορήσεις κλπ., δέν τόν εὐχαριστοῦν ὅμως καθόλου θέματα πού ἔχουν σχέσι μέ δογματικές ἀποκλίσεις, παραποιήσεις τῆς ἀληθείας, σύγχρονες πλάνες καί αἱρέσεις, ἀγῶνες ἐναντίον τοῦ κακοῦ καί ἄλλα παρόμοια καί ἀποφεύγει συστηματικά ἀκόμη καί τή μελέτη πρός ἐνημέρωσι. Αὐτά ὅμως τά θέματα πού ἀποφεύγει εἶναι τά βασικώτερα μέ τά ὁποῖα πρέπει νά ἀσχοληθῆ, διότι αὐτά προφυλάσσουν καί προασπίζουν τήν ἀλήθεια, ἄνευ τῆς ὁποίας ἡ ἐκκλησία αὐτομάτως καταπίπτει ἀπό σῶμα Χριστοῦ σέ συναγωγή τοῦ σατανᾶ. Ἄς εἶναι λοιπόν ὁδηγός στήν παρουσίασι αὐτῶν τῶν στοιχείων, τά λόγια τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, οἱ δέ ἀναγνῶστες ἄς τοποθετηθοῦν ἀναλόγως τῶν καιρῶν καί τῶν περιστάσεων:

«Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποιμένας ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ᾿ ἀλλήλων καλούμενοι μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ᾿ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Γρηγορίου Παλαμᾶ, ΕΠΕ  3,  608 σελ.)

(Ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, Ὁ Ἐθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης καί ἡ παράνομη κατάταξίς του στὴ χορεία τῶν Ἁγίων, Πρόλογος)