Εορτάζουμε τους επί Βέκκου μαρτυρήσαντες, αρνούμενοι να τους μιμηθούμε!

Η  ΘΗΡΙΩΔΙΑ  ΤΟΥ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ  ΒΕΚΚΟΥ

ΟΙ  ΕΠΙ  ΒΕΚΚΟΥ  ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ

Ο  ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ  ΔΙΑΔΟΧΟΣ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

Ἡ περίπτωση τῶν σήμερα (καὶ τὴν 5η Δεκεμβρίου) ἑορταζομένων Ἁγιορειτῶν Ὁσιομαρτύρων  ἐπὶ Βέκκου μαρτυρησάντων, δίνει κάποια ἀπάντηση σὲ κάθε καλοπροαίρετο, γιὰ τὴ στάση μας ἀπέναντι τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν.

Στὸ «Συναξάριο» διαβάζουμε:

«Οἱ Ἅγιοι Ὅσιοι Μάρτυρες, οἱ ἐν τοῖς κελλίοις τοῦ Ἄθω κατοικοῦντες, οἱ τοὺς Λατινόφρονας ἐλέγξαντες, τὸν Βασιλέα, φημί, Μιχαὴλ καὶ τὸν Πατριάρχην Βέκκον, ὁ μὲν πρῶτος ἀγχόνῃ, οἱ δὲ λοιποὶ ξίφει τελειοῦνται». Οἱ στίχοι ἐξάλλου του Συναξαρίου ἀναφέρουν: «Τῇ τῶν ὁσίων πληθύι γνώμη μία, ὑπὲρ πατρῴων δογμάτων τεθνηκέναι».

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως τότε ἦταν ὁ Ἰωάννης Βέκκος. Καὶ ὅμως οἱ Ἅγιοι ἀρνήθηκαν νὰ ἀποδεχθοῦν, ὅσα συναποφάσισε μὲ τοὺς Λατίνους ἡ διὰ τοῦ κανονικοῦ Πατριάρχου Βέκκου ἐκφραζομένη Ἐκκλησία· καὶ μάλιστα, αὐτὰ ποὺ ἀρνήθηκε τότε ὁ Βέκκος, ἦσαν «μικρότερης» σημασίας, ἐκείνων ποὺ ἀρνοῦνται σήμερα οἱ Οἰκουμενιστές.

Ποιά εἶναι αὐτὰ ποὺ συμφωνήθηκαν τότε; Ἦσαν «τό πρωτεῖον, ἡ Ἔκκλητος καί ἡ μνημόνευσις»^[1]. Ἀντίθετα, στὸ δογματικὸ θέμα Πίστεως τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (τὸ filioque), δὲν ὑπῆρξε καμία συμφωνία.

Σήμερα, λοιπόν, τί συμβαίνει; Ὑπάρχει πάλι ἕνας κανονικὸς Πατριάρχης, ὁ Βαρθολομαῖος (μὲ τὴν περὶ αὐτὸν καὶ ἀπὸ αὐτὸν κατευθυνόμενη κανονικὴ Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου), ὁ ὁποῖος

α) Μόλις καὶ ἀπέτυχε νὰ περάσει τὸ "μεταλλαγμένο" Πρωτεῖο στὴν Κύπρο καὶ στὴν Βιέννη (οἱ μεθοδεύσεις συνεχίζονται),

β) Ὁ Πάπας μνημονεύτηκε ὡς κανονικὸς Ἐπίσκοπος στὸ Φανάρι τὸ 2006, συνεχίζεται δὲ ἡ ἀναγνώρισή του (στὸ ἐπίπεδο τοῦ «λαϊκοῦ» Οἰκουμενισμοῦ) μὲ τοὺς ἀσπασμοὺς σὲ ἐπίπεδο Πατριάρχη καὶ τὰ χειροφιλήματα (ἀπὸ Ἐπισκόπους, ὅπως πρόσφατα ἀπὸ τὸν  Ζηζιούλα), μὲ τὶς συμπροσευχές κ.λπ.

γ) Ἐνῶ, ὅμως, αὐτὰ εὑρίσκονται στὸ στάδιο τῆς σταδιακῆς ἐφαρμογῆς, ἄλλα σοβαρότερα θέματα δογματικὰ ἔχουν γίνει ἀποδεκτὰ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους (ποὺ τότε δὲν εἶχαν γίνει ἑως τώρα) μὲ συμφωνίες ποὺ μᾶς δεσμεύουν καὶ πού, παρὰ τὶς ἔντονες διαμαρτυρίες, δὲν ἀποσύρονται!

Ποιά εἶναι αὐτά;

Ἡ ἀναγνώριση τῶν αἱρέσεων (τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῶν Προτεσταντῶν) ὡς Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν Ἐπισκόπων τους ὡς φορέων τῆς χάριτος,  καὶ ἡ ἀναγνώριση τῶν μυστηρίων τους στὶς συμφωνίες τοῦ Σάμπεζυ, Μπαλαμάντ, Πόρτο Ἀλέγκρε.

Βέβαια, τώρα δὲν ἔκαναν τὸ ἴδιο λάθος νὰ συγκαλέσουν Σύνοδο, ἀλλὰ διὰ ἄλλης «πονηρᾶς ὁδοῦ», ἁλώνουν τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀλλοιώνουν προοδευτικὰ τὴν συνείδηση τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ.

Καὶ στὸ τέλος ποιός θὰ βρεθεῖ νὰ ἀντιδράσει;

Ὁ λαὸς ποὺ εὐνουχίζεται ἀπὸ πνευματικοὺς καὶ Ἐπισκόπους μὲ τὴν κληρικαλιστικὴ διδασκαλία περὶ ὑπακοῆς  κ α ὶ  στοὺς αἱρετίζοντες Ἐπισκόπους, ἐπειδὴ κάποια Σύνοδος δὲν τοὺς καθαίρεσε ἀκόμη;

Ἢ οἱ κληρικοί πού, ὅταν δὲν οἰκουμενίζουν καὶ δὲν ἐπικαλοῦνται τὴν συνειδητὴ ἰδεολογικὴ «ὑπακοὴ» στὸν Δεσπότη», διαλαλοῦν δεξιὰ καὶ ἀριστερά, πὼς ἐγὼ ὑπάλληλος εἶμαι, δὲν μπορῶ νὰ τὰ βάλλω μὲ τὸ Δεσπότη;

__________________________

[1] «Μᾶς τά ἀναφέρει ὁ Ἀνδρ. Δημητρακόπουλος παίρνοντας τά ἱστορικά στοιχεῖα ἀπό τούς ἱστορικούς Νικηφόρο Χοῦμνο καί Παχυμέρη: «Δέχεται λέγει τήν πρεσβείαν ἀσμένως ὁ Πάπας καί ὑπισχνεῖται ραδίως ἐκτελέσειν ὁπόσα κατά βούλησίν ἐστι τῷ βασιλεῖ· καί πέμπει μετά τῶν βασιλικῶν πρέσβεων εὐθύς τούς δεξομένους καί συμβιβάσοντας τήν κοινωνίαν. Ἦκον οὖν, καί γέγονεν ἡ κοινωνία ἐφ’ ὅρῳ τριῶν κεφαλαίων· ἑνός μέν ἐν ταῖς ἱεραῖς ὑμνῳδίαις τόν Πάπαν εἰς τά δίπτυχα μνημονεύεσθαι ὁμοῦ τοῖς ἑτέροις τέτρασι Πατριάρχαις· δευτέρου δέ τῆς ἐκκλήτου· τοῦτο δέ ἐστιν ἐξεῖναι τῷ βουλομένῳ καθάπερ εἰ μεῖζον καί ἐντελέστερον ἀνατρέχειν δικαστήριον τό τῆς παλαιᾶς Ρώμης· καί τρίτου τοῦ πρωτεύειν ἐν ἅπασι. Περί δέ τῆς προσθήκης, ἥν ἐκεῖνοι περί τό ἱερόν καινοτομοῦσι Σύμβολον, ἤ περί ἄλλης οἱασοῦν ὑποθέσεως ἀναγκαστικῆς τις ἔρις τέως οὐ συνηνέχθη» (σελ. 94) (Τρικαμηνᾶ Εὐθ., ἱερομονάχου, Ἀπάντηση στὴν Ἱ. Μητρόπ. Πειραιῶς).