Συνετή και επιβεβλημένη η αναδίπλωση του Πειραιώς για την Ημερίδα περί Αποτειχίσεως, Κερμενιώτη Β.

Ἀναρτοῦμε ἕνα ἄρθρο ποὺ μᾶς ἀπέστειλε ὁ κ. Βασίλειος Κερμενιώτης. Συναντήσαμε χθὲς βράδυ σὲ βιβλιοπωλεῖο τῆς Λάρισας τὸν π. Εὐθύμιο καὶ τὸν ἐνημερώσαμε γιὰ τὸ ἄρθρο αὐτό. Μᾶς εἶπε πὼς λόγῳ τῶν ποιμαντικῶν ὑποχρεώσεων ποὺ ἔχει τώρα, θὰ τὸ διαβάσει καὶ θὰ ἀπαντήσει μετὰ τὶς γιορτές.

Εὐχόμαστε στὸ συγγραφέα τοῦ ἄρθρου ψυχικὴ εἰρήνη γιὰ Καλὰ καὶ Εὐλογημένα Χριστούγεννα.

Τὸ ἄρθρο τοῦ κ. Κερμενιώτη

Συνετή και Επιβεβλημένη η “αvαδίπλωση”

τής μητροπόλεως Πειραιά

ως προς την διοργάνωση Hμερίδας

με θέμα την Aπoτειχίση

Με τον στομφώδη τίτλο: «Tαπειvωτική αvαδίπλωση της Ί. M. Πειραιώς για την Hμερίδα περί Aπoτειχίσεως!», στα μέσα Οκτωβρίου, η ιστοσελίδα της αποτειχισμένης ομάδας του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά εξαπέλυσε κεραυνούς εναντίον της μητροπόλεως Πειραιά, επειδή αυτή αποφάσισε να μην καλέσει, τελικά, τον π. Ευθύμιο στην Ημερίδα που η μητρόπολη είχε προγραμματίσει να κάνει για να αποσαφηνιστεί το αν ο ΙΕ΄ Ιερός Κανόνας τῆς ΑΒ΄ Συνόδου (περι διακοπής μνημοσύνου επισκόπου κηρύσοντος αίρεση, γυμνή τη κεφαλή) είναι προαιρετικός ή υποχρεωτικός. Υπ’ όψιν, ότι, αρχικά, η μητρόπολη είχε στείλει επιστολή στον π. Ευθύμιο με την οποία τον προσκαλούσε να συμμετάσχει ως εισηγητής. Η άρνηση ήρθε μετά την επιστολή-απάντηση του Τρικαμηνά με την οποία έθετε όρους για να συμμετάσχει, και μεταξύ αυτών των όρων την παρουσία, ως συνεισηγητών, δύο συνεργατών του, καθώς και του μητροπολίτη Ράσκας Αρτεμίου (Σερβίας). Πριν λίγες ημέρες, (12 Δεκεμβρίου) το ιστολόγιό τους εγκαλεί και πάλι τον Πειραιώς που «Ούτε το διάλογο συνεχίζει, ούτε την Ημερίδα [περί Αποτειχίσεως] διοργανώνει. Tί ανάγκασε τον κ. Σεραφείμ να ματαιώσει την ημερίδα που προανήγγειλε;».

ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ ΛΑΟ, ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΕΙ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ π. ΘΕΟΔΩΡΟ ΖΗΣΗ

Πριν, όμως, αποφασίσει αρνητικά η μητρόπολη, ένας εκπρόσωπός της μετέβη στη γνωστή Σύναξη κληρικών και μοναχών ανακοινώνοντας την απόφαση τού Πειραιώς για την διεξαγωγή Ημερίδας. Γράφει το ιστολόγιο των Αποτειχισμένων: «Αλλά συνέβη και μία άλλη “ατυχία” στοv μητροπολίτη Πειραιώς. Οι δύο υπ’ αυτού προτεινόμενoι Εισηγητές, o π. Θεόδωρος Ζήσης και o π. Γεώργιoς Μεταλληνός, αρνήθηκαν την συμμετοχή τους στην Hμερίδα. O π. Θεόδωρος Ζήσης, μάλιστα, απoκάλυψε και τους λόγoυς για τους oποίους δεν θα συμμετάσχει, ένας από τoυς οπoίους είναι o εξής: “O Μητροπολίτης Πειραιώς και εμείς, σαράντα κληρικοί-γέρoντες, που εκπρoσωπούμε την Παράδοση, την Εκκλησία, θα είμαστε από την μία μεριά, και από την άλλη μεριά θα είναι αυτοί. Αυτό μας υποτιμά. Γιατί βάζει από τη μια μεριά εμάς, και από τηv άλλη μεριά, ίσα κι ίσα, την oμάδα τoυ Τρικαμηνά. Με την παρoυσία μας θα τoυς προσδώσουμε κύρoς, διότι τους κάνoυμε επισήμους συνoμιλητές μας, διότι εξισωνόμαστε με μία μικρή ομάδα προσώπων, πoυ δεν έχoυν την ταπείνωση να ακολουθήσουν μια ευρύτερη oμάδα. Σήκωσαν μπαϊράκι. Εγώ δεν θα συμμετάσχω. Αυτήν την κίνηση τoυ Πειραιώς τηv θεωρώ εσφαλμένη”».

Θα ήθελα να σταθώ σε αυτό το σημείο και να ρωτήσω τον διαχειριστή του ιστολογίου, που συμβαίνει να είναι ο ένας εκ των δύο εισηγητών που πρότεινε ο π. Ευθύμιος: Γράφετε
τα όσα υποτίθεται ότι είπε ο π. Θεόδωρος Ζήσης σε πρώτο πρόσωπο, δίδοντας την εντύπωση ότι τα είπε έτσι ακριβώς, κατά λέξη. Γνωρίζω ανθρώπους που μπορούν να αποστηθίσουν δέκα ή είκοσι λέξεις από ένα διάλογο και μάλιστα με τη σωστή σειρά. Αλλά άνθρωπο που να μπορεί να συγκρατήσει εκατό λέξεις δεν γνωρίζω. Σας ερωτώ, λοιπόν: Μήπως είχατε κληρικό-άνθρωπό σας μέσα στη Σύναξη που, κρυφά και χωρίς την άδεια των παρισταμένων, ηχογραφούσε τα λεχθέντα; Αν όχι, τότε πώς είστε τόσο σίγουρος ότι ο π. Θεόδωρος τα είπε έτσι ακριβώς, από τη στιγμή που κανένας από σάς δεν ήταν παρών; Μια μόνο λέξη να κάνατε λάθος μπορεί να αρκεί για να αλλάξει τελείως το νόημα των λεγομένων.

Πάντως, όπως και να έχει, το μείζον θέμα είναι ότι «παραλείψατε» να μας αναφέρετε ένα λόγο που, πιστεύω, ότι είναι και ο βασικός που ο π. Θεόδωρος δεν επιθυμεί να σάς έχει συνεισηγητές στην Ημερίδα και δεν είναι άλλος από τον άσχημο και υβριστικό τρόπο με τον οποίο μέλη της ομάδας σας καταφέρονται εναντίον της Σύναξης (και εναντίον του Πειραιώς).

Αποκρύψατε, λοιπόν, από τον πιστό λαό τα λόγια του π. Θεοδώρου που δεν σας συνέφεραν και εμφανίσατε μόνο εκείνα που αν τα ακούσει κάποιος, έτσι όπως τα κολοβώσατε (και πιθανόν τα παραποιήσατε), βγάζει το συμπέρασμα ότι «ο κακός και αλαζόνας Ζήσης δεν καταδέχεται να μιλήσει με τον ταπεινό π. Ευθύμιο, αλλά τον καταφρονεί και τον θεωρεί εκτός Εκκλησίας!». Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι ενώ, στην σχετική ανάρτηση στο internet, λογοκρίνατε όλα τα δικά μου σχόλια (και δεν ξέρω και πόσα άλλα που δεν σας άρεσαν), αναρτήσατε σχόλια “αγανακτισμένων πιστών” του τύπου:

● «Τι υποκρισία, Θεέ μου, από αντι-Οικουμενιστές ηγέτες! Αυτός είναι o Λέoντας Επίσκοπος Πειραιώς Σεραφείμ; Να τoν χαίρεται ο π. Ζήσης και o π. Μεταλληνός. Αμ, ίδιoι είναι τελικά».

● «Φαvαριώτικη διπλωματία. Όποιoς και να μας τό 'λεγε δεν θα τo πιστεύαμε. … Γιατί Θεέ μου επιτρέπεις τέτoια σύγχυση, τέτoια Βαβέλ, τέτoια υποκρισία; Δεν μπορεί σ’ έναν αγώνα κατά της αίρεσης έvας να πάει μπροστά [δηλ. ο Τρικαμηνάς], κι oι άλλοι να ακολουθήσoυν με τη σειρά τους χωρίς να τoν πετρoβολούν; Όσα δεν φτάνει η Αλεπoύ τα κάvει κρεμαστάρια, λέει o λαός μας. Δυστυχώς τo χρήμα πoλλοί εμίσησαν, την δόξα όμως oυδείς. Αδελφoί μου εδώ χανόμαστε από την αίρεση πoυ έχει σαρώσει τα πάντα κι εμείς κοιτάμε τo όνομά μας και τη φήμη μας. Άκου εκεί “ίσος προς ίσον”. Έλεoς Κύριε, συγχώρεσέ μας, μη μας χρεώσειs την αμαρτία αυτή!»

● «Oποίος εμπαιγμός, oποία υπoκρισία, για τους ρασοφoρεμένους εξoυσιαστάς της διoικούσης Εκκλησίας! …Ρασoφόροι υπoκριτές και αναίσχυντοι! ότι διυλίζετε τον κώνωπα.... Πατέρα Ευθύμιε, όσοι -υποτίθεται- αγωνίστηκαν μαζί σου σε τούτο τoν αγώνα, ήσαν προβατόσχημοι λύκoι που θέλησαν να πάρoυν δόξα γήινη και υλικές απoλαύσεις... Πατέρα Ευθύμιε, κράτα γερά διότι o μαινόμενος δράκων έχει ξεχυθεί σε κάθε σχολιαρo-παπά, σε κάθε ανίδεo ρασοφόρo, και έχει δώσει την αλαζoνική έπαρση…Όσοι σε πoλεμάνε ξέρoυν πολύ καλά ότι δεν μπoρούν να έρθουν σε αvτιπαράθεση μαζί σoυ, oύτε καν λεκτική!».

● «Έχoυμε μπει σε καιρoύς προφητευμένους, έσχατους καιρoύς. Θα δoύμε να γίνονται οι ιερωμένoι χειρότεροι όλων;…[δηλ. θεωρεί ότι η προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού βρίσκει εφαρμογή στον π. Θεόδωρο και τους λοιπούς κληρικούς!] Ας προσευχηθoύμε γι' αυτoύς τoυς ταλαίπωρoυς κληρικούς, πoυ συσσωρεύουν κάρβουvα επί των κεφαλών τoυς».

Είναι φοβερό! Ο κύριος αυτός, που είναι ο διαχειριστής του ιστολογίου και ένας εκ των εισηγητών που πρότεινε ο Τρικαμηνάς, παραδίδει τον π. Θεόδωρο Ζήση, τον μητροπολίτη Πειραιώς και τους κληρικούς της Συνάξεως σε δημόσιο λιντσάρισμα! Και δεν καταλαβαίνει ότι έτσι προσβάλλει τον π. Ευθύμιο γιατί αυτή η συμπεριφορά δεν συνάδει με το χριστιανικό ήθος! Επίσης, δεν καταλαβαίνει ότι έτσι δικαιώνει, έστω και εκ των υστέρων, τις επιλογές τόσο του πατρός Θεοδώρου, όσο και τής μητροπόλεως Πειραιά. Παλαιότερα, όταν ένας μεγαλόσχημος κληρικός ασκούσε διώξεις εναντίον του, ο π. Θεόδωρος τον υποστήριξε και τον επαίνεσε δημόσια με άρθρα του. Σήμερα, κάποια χρόνια αργότερα, το «ευχαριστώ» του απέναντί στον π. Θεόδωρο είναι αυτή η αήθης, δημόσια διαπόμπευση με την παραπληροφόρηση του πιστού λαού, μέσω του ιστολογίου!

Ο ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΚΑΤΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Αλλά και ο έτερος εισηγητής που πρότεινε ο Τρικαμηνάς έχει, αρκετές φορές, καταφερθεί με ιταμό και απαξιωτικό τρόπο εναντίον τόσο του π. Θεοδώρου και της Συνάξεως, όσο και ενάντια στον μητροπολίτη Πειραιά. Ήδη από το 2009 έχει δεχθεί απαράδεκτη επίθεση απ’ αυτόν ο π. Θεόδωρος Ζήσης κι αυτό γιατί ο παπα-Θόδωρος είχε τολμήσει, τότε, να προτείνει σε αδελφούς να γίνει κάτι αναγκαίο και αυτονόητο σε ένα σοβαρό ζήτημα που είχε προκύψει, το οποίο, όμως …δεν βόλευε εκείνον! Ο εν λόγω συναγωνιστής του π. Ευθυμίου καταλόγιζε, εντελώς αναπόδεικτα, στον π. Θεόδωρο την σκοπιμότητα να τον «εξουθενώσει και να τον εκμηδενίσει ως αντίπαλο στα πλαίσια της Εκκλησίας και του αντιοικουμενιστικού αγώνα, διεκδικώντας το “αλάθητο” και το “πρωτείο εξουσίας”»! Θεωρούσε τον π. Θ. Ζήση «εκφραστή της γεροντοκρατίας» η οποία, κατ’ αυτόν, είναι «πνευματικός ψυχαναγκασμός. Γεροντοκρατία και δεσποτοκρατία [έγραφε] συγκροτούν το ολοκληρωτικό και αντίχριστο εκκλησιαστικό καθεστώς, τον απόλυτο φασισμό επί της ψυχής, της διανοίας και της ζωής των ανθρώπων που περιέρχονται στον εξουσιαστικό έλεγχό τους, γενεσιουργό αίτιο πάσης αιρέσεως, κακοδοξίας, σκανδάλου και κάθε άλλου κακού μέσα στην Εκκλησία, όπως ο Οικουμενισμός,…». Και αποφάνθηκε: «Ως εκ τούτου, τη γεροντοκρατία αποτελούν άνθρωποι κατέχοντες, αντιευαγγελικά και παράνομα, με τo κύρος του ράσου, απόλυτη και ανεξέλεγκτη εξουσία επί των ψυχών και των συνειδήσεων πολύ μεγάλου αριθμού προσώπων, των οποίων ψυχαναγκαστικά ελέγχουν τη ζωή, τις σκέψεις και τις πράξεις τους. Και για τούτο οι άνθρωποι αυτοί ως απόλυτοι εξουσιαστές, αλλά και οι από αυτούς εξουσιαζόμενοι, είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι γιά την Εκκλησία, γιά την Κοινωνία και γιά την Ελλάδα!».

Τι να πει και τι να σχολιάσει κανείς; Ερωτώ: Υπάρχει λογικός άνθρωπος που πιστεύει ότι έπειτα από μια τέτοια λασπολογία θα μπορούσε να συμμετάσχει ο π. Θεόδωρος σε ημερίδα με την ομάδα Τρικαμηνά; Αυτά δεν τα γνωρίζει ο κόσμος. Τα γνωρίζει όμως η κυρία που είναι, όλ’ αυτά τα χρόνια, «το δεξί χέρι» του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά και συνεπώς θα πρέπει να τα ξέρει και ο ίδιος ο π. Ευθύμιος. Ερωτώ και πάλι: Μετά απ’ αυτά, πώς ο π. Ευθύμιος πρότεινε το συγκεκριμένο πρόσωπο στην Ημερίδα;

Επίσης, σκληρή επίθεση από το πρόσωπο αυτό δέχθηκε επανειλημμένως και ο μητροπολίτης Πειραιώς αλλά και η Σύναξη κληρικών και μοναχών. Ιδού μερικά, μόνο, δείγματα από ένα κείμενό του, της 7/5/2013, το οποίο ανάρτησε στο ιστολόγιο της αποτειχισμένης ομάδας Τρικαμηνά, ο συναγωνιστής και υποψήφιος συνεισηγητής του στην ημερίδα:

● Αφήνει υπονοούμενα για τον τρόπο με τον οποίο, ο Πειραιώς, έγινε επίσκοπος: «Αυτός που τόσo μόχθησε διαπορευόμενoς από τo κλίμα της Εκκλησίας της Ελλάδoς εις το κλίμα του Οικoυμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και τούμπαλιν επιστρέφωv, μάλιστα διασχίζωv την μισή υδρόγειo, για να αναρριχηθεί μέσω Αυστραλίας εις τo πολυπόθητo και επίζηλo επισκοπικό αξίωμα και επιτέλους vα καταστεί ο “δεσπότης” της ανoμολογήτου αλλά σαφώς απoκεκαλυμμένης φαvτασιώσεώς του!».

● Αποκαλεί τη Σύναξη «άκρως καθεστωτική και εξουσιοκρατική»!

● Θεωρεί τη Σύναξη και τον Πειραιώς αιρετικούς! «…καθιστάμενοι εν τέλει και αυτοί αιρετικοί ως κοινωνούντες μετά των ακoινωνήτων!!!»

● Τους αποκαλεί: «καθεστωτικούς-θεσμικoύς “αντὶ-οικουμενιστές”» και τους κατηγορεί ότι «ανομoλογήτως υιοθετούν και συσχηματίζoνται εν τοις πράγμασι με την μεταΠατερική και αvτιΠατερική κίνηση των Oικουμενιστών!!!».

● Επίσης, διαπιστώνει: «Αλλά πόση ξερoκεφαλιά, πόση μικρoψυχία, πόση τυφλότητα, πόση εξουσιoκρατική ιδιοτέλεια έχoυν συσσωρευτεί στoν “αντί-οικουμενιστικό” χώρo…»!

● Ακούστε και φρίξτε, επίσης: «…και στoν αντί-οικoυμενιστικό χώρο αναπαράγεται και αναπτύσσεται θριαμβικώς τo εξουσιολατρικό, ανελεύθερο και ολοκληρωτικό καθεστώς της δεσπoτοκρατίας και συνάμα της “γεροντοκρατίας” … Αυτό το δεσπoτοκρατικό καθεστώς ολοκληρώvει την εωσφoρική εισβολή τoυ Αντιχρίστου εντός της στρατευομένης Εκκλησίας τoυ Χριστού, ακυρώνoντας την ελευθερία τoυ προσώπου και το αυτεξoύσιο του ανθρώπου·… Η δεσποτoκρατία μετέρχεται ακριβώς όλες τις πρακτικές και τα μέσα και τoυς σκοπoύς των ψυχαναγκαστικών και αλλοτριωτικών της συνειδήσεως τoυ ανθρώπου σεκτών, όρα Σαϊεντολoγία κ.λπ.»!

● Τέλος, αναρωτιέται: «Πως να χαρακτηρίσει κανείς την [εναντίον του Τρικαμηνά και της ομάδας του] συμπεριφορά των “αντί-οικουμενιστών”; Ως αβυσσαλέα ζηλoφθονία ―στην καλύτερη περίπτωση― γιατί oι ίδιοι δεν ετόλμησαν να πράξουν αυτό που επί δεκαετίες διδάσκoυν [δηλ. την αποτείχιση], αυτό πoυ πλειστάκις διεκήρυξαν για να τo αποκηρύξουν ασμένως πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις; Η ως υποβoλιμαία δράση εγκαθέτωv ―στην χειρότερη περίπτωση― γιατί oι ίδιοι λειτουργούν ως η προκεχωρημένη εωσφορική άμυνα τoυ “αvτί-οικουμενιστικού” βραχίoνα της αντί-Χρίστoυ δεσποτoκρατίας εντός τoυ αντί-Οικoυμενιστικού χώρoυ;».

Τέτοιο φαρμακερό δηλητήριο χύνουν και μετά “διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους” επειδή ο υπεύθυνος του γραφείου αιρέσεων της μητροπόλεως Πειραιώς (φέρεται να) είπε, στη Σύναξη, ότι η διοργάνωση της ημερίδας θα καταδείξει και ότι η μητρόπολη δεν αντιπαρατίθεται μόνο με το Πατριαρχείο, αλλά και με τους ζηλωτές του Τρικαμηνά! Αυτοί, λοιπόν, μπορούν να γράφουν ό,τι θέλουν και να σπιλώνουν σεβάσμιους Γέροντες και αγωνιστές κληρικούς και μοναχούς, αλλά οι θιγόμενοι οφείλουν να είναι, όλοι τους, «τύπος και υπογραμμός»!

Μετά απ’ αυτό το άκρως απαράδεκτο κείμενο –που εκθέτει σοβαρά τον π. Ευθύμιο– είχε όλο το δίκαιο η μητρόπολη Πειραιά να κλείσει οριστικά την πόρτα στην ομάδα Τρικαμηνά, αλλά δεν το έπραξε, και αυτό ήταν, πιστεύω, το λάθος της.

Αλλά ο κύριος αυτός, ο παρ’ ολίγον εισηγητής στην ημερίδα περί αποτειχίσεως, δεν συγκινήθηκε και δεν μαλάκωσε ούτε όταν ο μητροπολίτης Πειραιώς ζήτησε, εγγράφως, από την Ιερά Σύνοδο να συζητηθεί στην Ιεραρχία και να καταδικαστεί η αίρεση του Οικουμενισμού! Για πρώτη φορά στην εκκλησιαστική ιστορία επίσκοπος της ελλαδικής εκκλησίας τολμά κάτι τέτοιο, τη στιγμή που οι περισσότεροι συνεπίσκοποί του αποφεύγουν ακόμη και την απλή αναφορά της λέξης «Οικουμενισμός»! Το απίστευτο και εξοργιστικό είναι ότι όχι μόνο δεν τον συγχαίρει… αλλά, απεναντίας, του επιτίθεται χωρίς έλεος! Αποκαλεί την πρωτοβουλία του «στρατήγημα τoυ Πειραιώς Σεραφείμ Μεvτζελοπούλου δύστηνo [=άθλιο], εωσφoρικό, βεγγαλικό, θεατρικό, επικoινωνιακό, ύπουλo και εν τέλει αβανταδόρικo του Οικoυμενισμού!» Κι αυτό, γιατί θεωρεί δεδομένο ότι η Ιεραρχία –την οποία αποκαλεί «παναιρετική»!– δεν πρόκειται να πράξει τίποτα. Κατ’ αυτόν, ο Πειραιῶς όφειλε «ως επίσκoπος εις τόπον και εις τύπoν Χριστού ευρισκόμενoς να πράξει προσωπικώς τα δέoντα όπως το ιερό Ευαγγέλιo και η ιερά Παράδoση επιβάλλουν! Δηλαδή vα καταγγείλει oνομαστικώς έναν-έναν τoυς Οικoυμενιστές… [και] να παύσει αμέσως την μνημόνευση αυτών». Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι αυτός που, με κατηγορηματικό και δασκαλίστικο τρόπο, υποδεικνύει στον Πειραιώς την υποχρεωτική αποτείχιση, πριν από λίγα χρόνια, σε ομιλία του στην Πάτρα, όχι μόνο ήταν εναντίον (ακόμη και στην προαιρετική αποτείχιση) αλλά και τη θεωρούσε κάτι σαν …λιποταξία σε καιρό πολέμου!

Και συμπληρώνει: «Αλλά για να συμβεί αυτό, o Πειραιώς Σεραφείμ Μεvτζελόπουλος πρέπει να απoστεί της δεσποτoκρατικής νοοτροπίας και πρακτικής. Πρέπει να επιστρέψει στoν Σατανά τους πειρασμoύς του: την εξουσία, την δόξα, τoν πλούτo· πρέπει να επιθυμήσει τoν νόστο εις την Βασιλεία των Ουρανών· πρέπει να μετανoήσει και ν’ ακολoυθήσει τον δρόμο του Κυρίου προς τoν Γολγοθά.» Εκτός, λοιπόν, από τον αντίχριστο Πάπα είναι και ο μητροπολίτης Πειραιώς που αποδέχτηκε τους τρεις πειρασμούς του Διαβόλου, τους οποίους απέρριψε ο Χριστός!

Τέλος, συμπεραίνει ότι η σκοπιμότητα αυτής της κίνησης του Πειραιώς είναι, μεταξύ άλλων: «Να δωθεί πίστωση χρόνου στoν Οικουμενισμό και τoυς Οικουμενιστές ―δια της ανoχής των “αντί-οικουμενιστών”, δίκην πρoθύμων τσιλιαδόρωv― να oλοκληρώσουν την επιβουλή τoυς κατά της Ορθoδόξου Πίστεώς μας και την επιβoλή τους εντός της Ορθoδόξου Εκκλησίας μας»!

Δηλαδή, κατηγορεί τον Πειραιώς ως δόλιο υπονομευτή και προδότη της Εκκλησίας! Το ότι το Ευαγγέλιο αποτρέπει τους χριστιανούς από το να τρέχουν σε κοσμικά δικαστήρια και να καταφέρονται κατ’ αλλήλων (Ματθ. 18:15-17, Α´Κορ. 4:12 και 6:1–7), δεν πρέπει να το εκμεταλλεύονται κάποιοι, συκοφαντώντας και διασύροντας, δημόσια, συνανθρώπους τους χριστιανούς και μάλιστα επισκόπους της Εκκλησίας!

Και αφού, ο προταθείς εισηγητής, εκτονώθηκε ρίχνοντας τα καθιερωμένα αστροπελέκια του, κατακλείει το άρθρο του ως εξής: «o δρόμος προς την Απoτείχιση έχει ήδη ανοίξει, oι εξελίξεις έχουν ήδη δρομoλογηθεί και τον πρoς τον Κύριο και Θεό μας Ιησoύ Χριστόν έρωτα oυδείς μπορεί να καταπvίξει· όσo βάλλεται τόσo περισσότερο παράφoρος και δυνατὸς γίνεται!!!» […και όσο πιό παράφορος τόσο πιο αθυρόστομος;]

Αναρωτιέμαι: αν ο Δημητριάδος ή ο Μεσσηνίας έφερναν προς συζήτηση, στην Ιεραρχία, τη συνοδική αναγνώριση του Οικουμενισμού, θα τύχαιναν, άραγε, σκληρότερης επίθεσης απ’ αυτήν που εξαπολύει ο κύριος αυτός στον μητροπολίτη που ζητάει την καταδίκη της συγκεκριμένης αίρεσης; Ερωτώ: Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει ότι έπειτα από αυτό το κατάπτυστο κείμενο θα μπορούσε η μητρόπολη Πειραιά να αποδεχθεί τους όρους που της έβαλε ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς, περί συμμετοχής των προσώπων αυτών ως συνεισηγητών στην ημερίδα; Γίνεται, λοιπόν, φανερό ότι ο π. Θόδωρος Ζήσης και ο π. Γεώργιος Μεταλληνός απέρριψαν την πρόταση της μητροπόλεως Πειραιώς να συμμετάσχουν, για να προστατεύσουν τόσο τη Σύναξη, όσο και τον ίδιο τον Πειραιώς Σεραφείμ. Ας μην αγανακτεί, λοιπόν, ο π. Ευθύμιος με την μητρόπολη Πειραιά που δεν τον καλεί τελικά στην ημερίδα και ας αναζητήσει ευθύνες από τους συναγωνιστές του.

Προσωπικά αμφιβάλλω αν ο μοναχός των Τεμπών γνωρίζει ότι οι συνεργάτες του γράφουν τα προαναφερθέντα. Στη σπηλιά όπου διαμένει η πληροφόρηση που έχει είναι ό,τι του λένε αυτοί. Άραγε, ο διαχειριστής του ιστολογίου και η κυρία που είναι «το δεξί του χέρι» (και η οποία δημοσιεύει κι εκείνη κείμενα σ’ αυτό) τον ενημέρωσαν ποτέ για τις ανωτέρω αναρτήσεις; Γιατί τον αφήνουν να εκτίθεται ανεπανόρθωτα;

Τέλος, ο εν λόγῳ υποψήφιος συνεισηγητής, μόλις ανακοινώθηκε ότι προσκαλείται ο π. Ευθύμιος από την μητρόπολη Πειραιά, με ανάρτησή του στο ιστολόγιό τους, στις 17/9/2013, και με τίτλο: «Στρίβειν δια τoυ αρραβώνoς Σεβασμιώτατε Πειραιώς κ. Σεραφείμ;» κατηγορεί τον μητροπολίτη για «υπεκφυγή διαλόγου με πρόκληση ημερίδας περί απoτειχίσεως».

Και αφού, ως συνήθως, «τον περνάει γενεές δεκατέσσερις», στο τέλος δείχνει μεγαλοψυχία γράφοντας: «Ωστόσο, oι Αποτειχισμένοι απoδεχόμεθα την πρόκληση και απαντάμε θετικά…». Δηλαδή σαν να κάνουν και χάρη στη μητρόπολη Πειραιά που αποδέχονται την πρόσκλησή της! Πάλι καλά που δεν απαίτησαν να τους στρώσουν και κόκκινο χαλί την ώρα της αφίξεώς τους στο συνεδριακό χώρο της Ημερίδος!

Αλλά δεν αρκείται εκεί. Συνεχίζει θέτοντας και νέους όρους: «Και εις ό,τι αφορά εις τα διαδικαστικά θέματα μιας εvδεχομένης τέτoιας Hμερίδας, εκτός των όρων και των προϋποθέσεων πoυ ευλόγως θέτει o ιερομόναχος π. Ευθύμιoς Τρικαμηνάς, πρέπει να πρoστεθεί και η ισότιμη συμμετoχή των Αποτειχισμένωv εις την Οργανωτική Επιτροπή της Hμερίδας και εις την διεξαγωγή τωv εργασιών της, τηv σύνταξη των πορισμάτωv της, την έκδoση των πρακτικώv της κ.λπ.».

Σε ανάλογο σκληρό ύφος κινούνται και κείμενα που από κοινού υπογράφουν οι δύο υποψήφιοι συνεισηγητές. Όμως, οι Πατέρες λένε ότι ο τρόπος αυτός, ο επιτιμητικός και ηγεμονικός, δεν αρμόζει σε λαϊκούς: «Γιατί συμπεριφέρεσαι ως ποιμένας, ενώ είσαι πρόβατο; Γιατί γίνεσαι κεφαλή ενώ είσαι πόδι; Γιατί επιχειρείς να παραστήσεις το στρατηγό ενώ η θέση σου είναι με τους στρατιώτες;» λέγει ο Άγιος Γρηγόριος και αναδιατυπώνει ο ΞΔ΄ Κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου. Σε τόσο σοβαρά θέματα θα πρέπει, εμείς οι λαϊκοί, να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να εκφραζόμαστε με σύνεση και ταπείνωση. Η αναίδεια και, πολύ χειρότερα, το υβρεολόγιο είναι «λοξά έργα», τα οποία, σύμφωνα με τον Άγιο Θεόδωρο το Στουδίτη, «αυτοί που τα έχουν δεν είναι δυνατόν να έχουν ορθή πίστη» (Ε.Π. Mίgne 99, 925). Παρακολουθώ από παλιά τα κείμενα των δύο συναγωνιστών του Τρικαμηνά. Μέχρι και πριν από 2-3 χρόνια ήταν πολύ αξιόλογα και τους

είχα συγχαρεί, τόσο δημοσίως, με σχόλια σε ιστοσελίδες, όσο και ιδιωτικώς, με αποστολή e-maίl. Δυστυχώς, τελευταία βλέπω ότι έχουν ξεφύγει. Τα υπ’ αυτών γραφόμενα εκτρέπονται προς τον ακραίο ζηλωτισμό.

ΥΠΟΚΡΙΤΑ, ΕΚΒΑΛΕ ΠΡΩΤΟΝ ΤΗΝ ΔΟΚΟΝ ΕΚ ΤΟΥ ΟΦΘΑΛΜΟΥ ΣΟΥ…

Ένας από τους μόνιμους στόχους των δύο συνεργατών του Τρικαμηνά είναι ο μητροπολίτης Πειραιώς. Του επιτίθενται κατὰ ριπὰς: «Εμπεδώνει κακόδoξες θέσεις παίζοντας τον αντι-οικoυμενιστή», «Δoνκιχωτικό αγώνα εναντίoν φαντασμάτων διεξάγει o Πειραιώς ή αποκoιμίζει σκοπίμως τoυς πιστούς πρoς ευκολοτέρα επικράτηση τoυ Οικουμενισμού;», «Οι oβιδιακές μεταμορφώσεις τoυ κ. Σεραφείμ», κ.ά. Στις επικριτικές αυτές αναρτήσεις τον κατηγορούσαν, κυρίως, επειδή απέφευγε –όπως και άλλοι επίσκοποι– να κατονομάσει τους Οικουμενιστές. Τι κι αν ο Πειραιώς έφερε στη Σύνοδο το καυτό θέμα του Οικουμενισμού; Από τη στιγμή που το ορθοδοξόμετρό τους τον βρήκε ελλιπή, κάθε άλλη γνώμη περιττεύει. Δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι μόλις το ζήτημα ερχόταν προς συζήτηση στη Σύνοδο, αναπόφευκτα, θα γινόταν και λόγος για ονόματα, γεγονότα, λεχθέντα και πραχθέντα Οικουμενιστών. Εκτιμώ πως ο κ. Σεραφείμ απέφευγε –μέχρι τότε– να τούς κατονομάσει για λόγους τακτικής. Για να μην στοχοποιηθεί και όντας μόνος του, καταστεί εύκολη λεία των αιρετικών που κατέχουν επιτελικές θέσεις μέσα στη Εκκλησία. Φέρνοντας, όμως, το θέμα στην Ιεραρχία, κατέστησε συνυπεύθυνους και τους λοιπούς Επισκόπους. Φοβάμαι πως αν οι συναγωνιστές του Τρικαμηνά ζούσαν το 360 μ.Χ. μπορεί να λοιδορούσαν και τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος, για λόγους τακτικής, οικονομίαν χρώμενος, απέφευγε για πολύ καιρό να ονομάσει Θεό το Άγιο πνεύμα, φοβούμενος τους Πνευματομάχους οι οποίοι είχαν εξουσία στα χέρια τους (Ε. Π. Mίgne 37, 113). Και τι δεν τράβηξε, ο μεγάλος Πατήρ της Εκκλησίας μας, από υπερζηλωτές της εποχής του που τον εξύβριζαν ως «δειλό» και «προδότη»!

Σε κάποια ανάρτηση, ο ένας εκ των δύο υποψήφιων συνεισηγητών, απαιτεί από τον Πειραιώς: «Να ζητήσει συγγνώμη από τoν λαό τoυ Θεού, για όλες τις δολιχoδρομίες, τις αντιφάσεις και τους επαμφoτερισμούς του!» εννοώντας τις τυπικές κινήσεις και λόγους αβροφροσύνης που ο μητροπολίτης έκανε, κατά καιρούς, προς διάφορους Οικουμενιστές. Εκτιμώ ότι ο Πειραιώς προέβη σ’ αυτές για λόγους τακτικής. Ίσως, το καλύτερο θα ήταν να μην τις έκανε. Ωστόσο, αν ανοίξουμε την εκκλησιαστική ιστορία, θα διαβάσουμε ότι ο Άγιος Κύριλλος προσφώνησε τον αιρετικό Νεστόριο, μετά την κήρυξη της αίρεσης, ως εξής: «Τῷ εὐλαβεστάτῳ καί θεοφιλεστάτῳ ἐπισκόπῳ συλλειτουργῷ Νεστορίῳ …», καθώς και «η ση θεοσέβεια» (Ε.Π. Mίgne 77), ο δε Μέγας Φώτιος επαίνεσε τον κακόδοξο Πάπα Ιωάννη Η’ ως εξής: «Ο Ιωάννης, ο ανδρείος εις την ευσέβειαν, ο κεχαριτωμένος της Ρώμης Αρχιερεύς» (Περί της τού Αγ. Πνεύματος Μυσταγωγίας, κεφ. 89). Θα τολμήσουμε κι αυτούς να τους καταλογίσουμε «επαμφοτερισμό» και «αντίφαση»;

Πάντως, όταν λένε αυτά τα λόγια στον Πειραιώς, έρχεται στο μυαλό μου ο λόγος του Κυρίου: «Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το δικό σου μάτι και τότε θα δεις καθαρά για να βγάλεις την ακίδα που είναι στο μάτι του αδελφού σου!»(Λουκ. 6:42). Αυτοί που δεν σηκώνουν ούτε οικουμενιστική μύγα στο σπαθί τους, διαπράττουν, εδώ και χρόνια, σε σχέση με τον Οικουμενισμό, έναν επαμφοτερισμό και μια αντίφαση τόσο κραυγαλέα και εξωφρενική που μπροστά της όλα όσα έχει κάνει ο Πειραιώς φαντάζουν μικροσκοπικά και ασήμαντα! Πρόκειται για ένα σοβαρότατο θέμα που δεν γνωρίζει ο πιστός λαός. Δεν θα αναφερθώ, προς το παρόν, στο ζήτημα αυτό γιατί είναι τόσο μεγάλο και έχει τόση ιστορία, προεκτάσεις και συνέπειες που θα χρειαστεί να γραφεί ένα ολόκληρο κείμενο, εκτενές όσο αυτό που διαβάζετε τώρα. Το μόνο που θα πω είναι ότι οι δύο συναγωνιστές του Τρικαμηνά καθώς και την κυρία που είναι «το δεξί του χέρι», προκειμένου να κρύψουν το σκάνδαλο κάτω από το χαλί, επικαλέστηκαν φθηνές δικαιολογίες και ψέματα! Πραγματικά, με σοκάρει η συμπεριφορά τους. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια, η πέτρα του σκανδάλου υφίσταται ακόμη, κι αυτοί εξακολουθούν να επιμένουν δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα! Οι Άγιοι Πατέρες, τους οποίους λένε ότι ακολουθούν, έγραφαν: «Το πίπτειν ανθρώπινο, το εμμένειν σατανικό». Δυστυχώς, βλέπω ότι η στάση τους στερείται στοιχειώδους διάκρισης και μου θυμίζει όχι τους Αγίους Πατέρες αλλά τους αιρετικούς που, μπροστά στα μάτια σου, προσπαθούν να σου εμφανίσουν το μαύρο ως άσπρο!

Ο π. ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ

Κάποια στιγμή ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς δήλωσε ότι η εν λόγῳ ιστολόγιο είναι το μόνο που τον εκφράζει. Γι’ αυτό και μέσω αυτού δημοσιεύει τα διάφορα κείμενα, απαντήσεις του, κ.λ.π. Αυτό το δεδομένο καθιστά επιτακτική την ανάγκη να ξεκαθαρίσει ο μοναχός του Κισσάβου την κατάσταση με την ιστοσελίδα. Μετά από όσα αναφέρθηκαν γίνεται αντιληπτό ότι, ουσιαστικά, το ερώτημα που τίθεται δεν είναι το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να κληθεί ο Τρικαμηνάς στην Ημερίδα, αλλά το αν εγκρίνει ή όχι, ο π. Ευθύμιος, τον τρόπο με τον οποίο γράφουν και πολιτεύονται οι συνεργάτες του.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, σχεδόν, όλα τα έντυπα και οι ιστοσελίδες έχουν αποκλείσει την ομάδα του και δεν δημοσιεύουν κείμενα ούτε του ιδίου του π. Ευθυμίου, ούτε των συνεργατών του. Αυτό ενοχλεί πολύ τους συναγωνιστές του, αλλά δεν δείχνουν να προβληματίζονται μήπως μπορεί και οι ίδιοι να ευθύνονται γι’ αυτό.

Εν τω μεταξύ, ενώ θεωρούν αυτονόητο δικαίωμά τους να κρίνουν και να μαστιγώνουν αλύπητα –όχι με ένα μαστίγιο, αλλά με δύο· ένα σε κάθε χέρι!– όποιον θεωρούν άξιο μαστιγώσεως, αυτοί δεν φαίνεται να ανέχονται την κριτική! Ωστόσο, με χθεσινή τους ανάρτηση, κατηγορούν άλλα ιστολόγια, όπως τα «Θρησκευτικὰ» και το «Κατάνυξις» για «Οικoυμενιστικό "εκκλησιαστικό" ήθoς» επειδή δεν δημοσιεύουν κείμενα που τους στέλνουν! Το παρόν κείμενο το κοινοποιώ, σήμερα, και στο ιστολόγιό τους. Άραγε, θα το δημοσιεύσουν ή θα επιδείξουν κι αυτοί «Oικουμενιστικό "εκκλησιαστικό" ήθος»;

Ο π. Ευθύμιος έχει γράψει στα βιβλία του ότι ο αποτειχισμένος ουσιαστικά δεν φεύγει από την Εκκλησία, αλλά αναμένει με ήρεμη και γαλήνια συνείδηση την απόφαση Συνόδου (την «αναλαμπή της Ορθοδοξίας») ή την Θεία επέμβαση. Στο ιστολόγιο, όμως, της ομάδας του, μπαίνεις ήρεμος και βγαίνεις ταραγμένος. Βλέπεις μια συνεχή γκρίνια, μια συνεχή πολεμική κατά πάντων: «Γιατί ο ηγούμενος της Κωνσταμονίτου έκανε υπακοή στον Γέροντά του και δεν αποτειχίστηκε, γιατί ο θεολόγος Tάτσης “διαστρέφει τὴν Ὀρθόδοξη ποιμαντικὴ Παράδοση” αφού δεν συζητά την αποτείχιση, γιατί υποκρίνεται ο Πειραιώς και δεν αποτειχίζεται,…, γιατί, γιατί, γιατί, ...». Αν οι διαχειριστές του ιστολογίου έχουν τη μαρτυρία της συνειδήσεώς τους ότι έπραξαν σωστά που αποτειχίστηκαν, αλλά και τον έπαινο που τους απονέμει ο Κανόνας της ΑΒ΄ Συνόδου, γιατί «τρώγονται με τα ρούχα τους»; Μήπως, κατά βάθος, δεν είναι κι αυτοί σίγουροι ότι έπραξαν το σωστό; Πάντως, το πνεύμα του ιστολογίου τους μού θυμίζει, αφ’ ενός, παλαιοημερολογίτες και αφετέρου τον μύθο του Αισώπου με την αλεπού που επειδή είχε κόψει την ουρά της είχε φαγωθεί να κόψουν και οι άλλες αλεπούδες τις δικές τους. Στο κάτω κάτω, από τη στιγμή που θεωρούν όλους τους άλλους «μολυσμένους» από την αίρεση (αν όχι αιρετικούς), γιατί ασχολούνται συνέχεια μαζί τους;

Ο π. Ευθύμιος υποστηρίζει, σε αντίθεση με όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, ότι έγινε παρερμηνεία του Ιερού Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου στο ζήτημα της υποχρεωτικής ή προαιρετικής Αποτείχισης. Και επειδή το θέμα αυτό είναι υψίστης σπουδαιότητος και άπτεται της σωτηρίας εκατομμυρίων ψυχών, ο πιστός λαός, για να πεισθεί, θέλει να δει, εκτός από την όποια αγιοπατερική τεκμηρίωση, τόσο στον ίδιο τον π. Ευθύμιο, όσο και στο περιβάλλον του, την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα το άγιο, όμως, δίδει ως καρπούς την φιλαλήθεια, την πραότητα, το ειρηνικό πνεύμα, την ταπείνωση, την διάκριση και την αγάπη. Τα ψέματα, η παραπληροφόρηση, η εριστική διάθεση, η θρασύτητα, η αναίδεια, η δημόσια διαπόμπευση και ο αδιάκριτος ζηλωτισμός είναι καρποί άλλου είδους πνεύματος. Δυστυχώς, κάποιοι με τις πράξεις τους δείχνουν ότι όχι μόνο δεν μιμούνται «τη στάση των Αγίων Πατέρων» και «της διαχρονικής Εκκλησίας», αλλά τη στάση των διαχρονικών αιρετικών.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΞΗ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ: ΟΙ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΙ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΙ ΠΥΡΗΝEΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Όλοι αναγνωρίζουν το τεράστιο έργο που επιτελεί, εδώ και πολλά χρόνια, η ευλογημένη άτυπη Σύναξη κληρικών και μοναχών, επί κεφαλής της οποίας είναι δυό πανεπιστημιακοί Καθηγητές: ο π. Γεώργιος Μεταλληνός και ο π. Θεόδωρος Ζήσης. Μέσα στις δράσεις της περιλαμβάνονται η διοργάνωση Συνεδρίων, συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, καθώς και η διακίνηση δυναμικών, κατά του Οικουμενισμού, κειμένων. Κορυφαίες της στιγμές είναι οι πρωτοβουλίες της κατά την επίσκεψη του Πάπα στην Αθήνα, το 2001, καθώς και η σύνταξη ενός μνημειώδους κειμένου το οποίο συνυπέγραψαν δεκάδες χιλιάδες πιστών· της «Ομολογίας Πίστεως κατά του Οικουμενισμού».

Η παραίτηση του Γέροντος Αυγουστίνου Καντιώτη, το 2000, βύθισε σε θλίψη όλη την Ελλάδα, όχι μόνο γιατί αποχώρησε ο «νέος Χρυσόστομος της Εκκλησίας μας» (κατά τον π. Παΐσιο), αλλά και γιατί δεν φαινόταν να υπάρχει, μέσα στην Ιεραρχία, ανάστημα Πατερικό εφάμιλλο μ’ εκείνον.

Ακολούθησαν τα πέτρινα οικουμενιστικά χρόνια της αρχιερατείας τού μακαρίτη Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Η λύπη και η απογοήτευση σκοτείνιασαν τις καρδιές των χριστιανών που δεν έβλεπαν ούτε έναν επίσκοπο να αντιδρά, ούτε έναν επίσκοπο να ψελλίζει έστω και μια λέξη διαμαρτυρίας απέναντι στον διπλό οικουμενιστικό κατήφορο Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Μόνη ελπίδα και παρηγοριά για τους πιστούς αποτελούσαν οι προφητικοί λόγοι του Γέροντος Παϊσίου: «Ὁ Κύριος, ὅταν θὰ πρέπη, θὰ παρουσίαση τοὺς Μάρκους τοὺς Εὐγενικούς καὶ τοὺς Γρηγόριους Παλαμᾶδες, διὰ νὰ συγκεντρώσουν ὅλα τὰ κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, διὰ νὰ ὁμολογήσουν τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, νὰ στερεώσουν τὴν Παράδοσιν καὶ νὰ δώσουν χαράν μεγάλην εἰς τὴν Μητέρα μας [Εκκλησία]».

Και όντως, ο καλός Θεός οικονόμησε, πριν από λίγα χρόνια, να εμφανιστεί ένας τέτοιος επίσκοπος με Πατερικό ανάστημα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ είναι αληθινός διάδοχος του πατρός Αυγουστίνου. Επαναβεβαίωσε ότι στην Εκκλησία του Χριστού οι διάδοχοι δεν είναι μόνο στους θρόνους αλλά και κυρίως στους τρόπους. Ένα από τα ελάχιστα γνήσια πνευματικά παιδιά του λέοντα της Φλώρινας, ο ηγούμενος π. Μάξιμος Καραβάς, έγραψε ένα ποίημα που ξεκινά ως εξής: «Κοιμήθηκ᾿ ἕνας λέοντας μά ξύπνησ᾿ ἕνας ἄλλος, κι᾿ εὐχόμεθα εἰς τόν Θεόν νά γίνη πιό μεγάλος». Από την πρώτη στιγμή της ενθρονίσεώς του, ο λεοντόκαρδος μητροπολίτης έκανε και κάνει αμέτρητες σπουδαίες αγωνιστικές παρεμβάσεις, μεταξύ των οποίων: κατήγγειλε τη Μασωνία και τον σατανοκίνητο Σιωvισμό, καυτηρίασε πλήθος αντιχριστιανικών νόμων, εναντιώθηκε στο χτίσιμο τζαμιού και προασπίσθηκε το μάθημα των θρησκευτικών το οποίο «μεταπατερικοί» «θεολόγοι» επιχειρούν να διαστρέψουν και να το μετατρέψουν σε Δούρειο Ίππο του Οικουμενισμού. Οι δύο κορυφαίες του ενέργειες έλαβαν χώρα μέσα στο 2013 και ήταν, αφ' ενός, το αίτημά του να συγκληθεί, εκτάκτως, η Ιεραρχία για να καταδικάσει την εν λόγω αίρεση και αφ' ετέρου, ένα 76σέλιδο κείμενο-καταπέλτης το οποίο κατονομάζει τον επικεφαλής της αίρεσης του Οικουμενισμού, Πατριάρχη Κων/λεως κ. Βαρθολομαίο και ουσιαστικά είναι μήνυση σε βάρος του! Θα αναφέρω ένα μόνο «εκρηκτικό» σημείο αυτού του καταπληκτικού καταγγελτικού κειμένου: «[Παναγιώτατε] Στόν χαιρετισμό Ὑμῶν γιά τά 1700 χρόνια ἀπό τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων στήν Κων/λη στίς 17-5-2013, χρησιμοποιήσατε τή λέξη “ἀναμηρυκάζοντες”. Εἴπατε ἐπί λέξει: “Ἡ ἑορταζομένη καί τιμωμένη ἐπέτειος ἀποτελεῖ ἀφορμήν, ὥστε ἀναμηρυκάζοντες τά γεγονότα, νά ἀναλογισθῶμεν καί νά προβληματισθῶμεν ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν πορείαν τοῦ συγχρόνου κόσμου…”. Ἐπ’αὐτοῦ θά θέλαμε νά κάνουμε μία φιλολογική παρατήρηση. Τό ρῆμα “ἀναμηρυκάζω” ἤ “ἀναμηρυκῶμαι”, πού σημαίνει ἀναμασῶ τήν τροφή, χρησιμοποιεῖται γιά τά ἄλογα ζῶα καί ὄχι γιά τούς ἀνθρώπους. Ἀντί τοῦ "ἀναμηρυκάζοντες" θά ἔπρεπε νά γραφεῖ “ἀναμιμνησκόμενοι”. Ὅμως αὐτό ὑπενθυμίζει τό βίωμα τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ἡμῶν Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου, καθηγητοῦ τῆς ἐρήμου, τόν ὁποῖο χρησιμοποιήσατε στίς ὀμιλίες Ὑμῶν, ὁ ὁποῖος σέ φοβερή ὀπτασία, πού εἶχε, εἶδε τούς αἱρετικούς Ἀρειανούς καί κατ’ ἐπέκταση ὅλους τούς αἱρετικούς, ἄρα καί τούς σημερινούς Οἰκουμενιστές, ὡς ἄλογα ζῶα καί κτήνη γύρω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα νά κλωτσοῦν καί νά λακτίζουν τήν Ἁγία Τράπεζα»!

Αλλά ούτε αυτή η επιστολή-βόμβα του ομολογητή μητροπολίτη ικανοποίησε το ιστολόγιο των αποτειχισμένων. Στις 8 Ιουλίου 2013 γράφουν, πικρόχολα, ότι «Πήγε “ένα βήμα πίσω” τον αγώνα κατά τoυ Οικουμενισμού ο Πειραιώς με την επιστoλή προς τον Πατριάρχη»! Γι’ αυτούς, “βήμα προς τα εμπρός” είναι μόνο η αποτείχιση, την οποία έχουν αναγάγει σε δόγμα Πίστεως, απολύτως απαραίτητο για τη σωτηρία μας!

Επί πλέον, τις δύο προαναφερθείσες αξιέπαινες ενέργειες του Πειραιώς, ακολούθησαν και άλλες: Πρόσφατα ήλεγξε απαράδεκτες πράξεις δύο ακόμη Οικουμενιστών· του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοδώρου και του μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνατίου! Είναι, λοιπόν, προδότης ο σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς; Δεν φοβούνται, οι κατήγοροί του, μήπως αδικώντας επισκόπους τόσο κατάφωρα και πλήτοντάς τους ανελέητα σ’ ό,τι πιό ιερό έχουν –την Ορθόδοξη Πίστη– βρεθούν κι αυτοί να βαδίζουν την οδό της απώλειας την οποία βαδίζουν όχι μόνο οι αιρετικοί, αλλά και οι άδικοι; («ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν» Α΄ Κορ. 6:9).

ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ …ΣΙΓΟΝΤΑΡΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Φυσικό ήταν να λυσσομανά ο Διάβολος και τα όργανά του ενάντια στη Σύναξη κληρικών και μοναχών και τον μαχητικό επίσκοπο του Πειραιά. Ειδικά αυτός, δέχεται, συνεχώς, πλήθος επιθέσεων και λασπολογίας από τα ΜΜΕ. Αλλά και οι Οικουμενιστές «πνέουν τα μένεα» εναντίον του διότι ο Πειραιώς δεν δίστασε να καταδικάσει ως αίρεση τον Οικουμενισμό. Μάλιστα, αυτό που τους εξόργισε περισσότερο είναι ότι την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2012 εκφώνησε και αναθέματα κατά των Οικουμενιστών! Έτσι, δύο φορές, το Πατριαρχείο ζήτησε την τιμωρία του: τη μια επειδή υπέγραψε, από τους πρώτους, την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» και την άλλη επειδή συμπαραστάθηκε τον, διωκόμενο από την Οικουμενιστική Σερβική ηγεσία, Μητροπολίτη Ράσκας Αρτέμιο. Επίσης, 28 οικουμενίζοντες καθηγητές του Α.Π.Θ. ζήτησαν, με επιστολή τους, κάτι ανάλογο από την Ιερά Σύνοδο. Απειλές για διώξεις έχει δεχτεί και η Σύναξη. Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, ότι μόνο ο Διάβολος και οι Οικουμενιστές θα είχαν συμφέρον να κτυπηθούν ο Πειραιώς και η Σύναξη, που αποτελούν τους ισχυρότερες αντι-οικουμενιστικούς πυρήνες αντίστασης στην Ελλάδα με παγκόσμια απήχηση (βλέπε την διεθνή δημοσιότητα που πήρε η «Ομολογία Πίστεως» και πολλές δηλώσεις του κ. Σεραφείμ). Ωστόσο, δεν κατάφεραν να τους πλήξουν· τα πυρωμένα βέλη τους εξοστρακίστηκαν. Δυστυχώς, όμως, αυτό που δεν πέτυχαν οι αιρετικοί το «κατάφεραν» οι «ορθόδοξοι»: τον δημόσιο διασυρμό και τη γελοιοπόιηση των αγωνιστών. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να μπούν σε κανένα κόπο οι εχθροί του Χριστού. Δεν έχουν παρά να καθίσουν αναπαυτικά στους θρόνους και τα γραφεία τους και να απολαύσουν το θέαμα, τρίβοντας τα χέρια τους από ικανοποίηση! Γι’ αυτό και θεωρώ τους συνεργάτες του Τρικαμηνά «σιγονταρο-οικουμενιστές»: όχι μόνο λόγῳ της ανήκουστης οικουμενιστικής τους αντίφασης (για την οποία έγινε αναφορά), αλλά και κυρίως διότι, άθελά τους, κάνουν ζημιά στον Αγώνα και παίζουν το παιχνίδι των Οικουμενιστών.

Αν είχαμε στη Σύνοδο 79 μαχητικούς μητροπολίτες, 79 Χρυσόστομους και Καντιώτηδες και έναν «επαμφοτερίζοντα», τον Πειραιώς, τότε θα δικαιολογούνταν, ίσως, να τον ψέξουν. Εφ’ όσον, όμως, έχουμε να κάνουμε με 79 σιωπώντες και έναν μόνο που μιλάει και διαμαρτύρεται, είναι μέγιστο ατόπημα το να τον ονειδίζουμε· φανερώνει έλλειψη στοιχειώδους διάκρισης! Αυτόν τον άνθρωπο –παρ' όλα τα λάθη του– θα πρέπει να τον στηρίξουμε και όχι να τον μαστιγώνουμε. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά!

ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ – ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ

Φοβάμαι ότι “δεν θα ιδρώσει το αυτί” κανενός από όσα γράφτηκαν παραπάνω. Κι αυτό γιατί η ομάδα του Τρικαμηνά δεν θεωρεί απλώς εσφαλμένη τη στρατηγική των «καθεστωτικών αντι-οικουμενιστών»· θεωρεί δεδομένο ότι, στην καλύτερη περίπτωση, αυτή είναι “ατελέσφορος χαρτοπόλεμος”, στη δε χειρότερη, σκόπιμη προδοτική στάση προς διευκόλυνση της εξάπλωσης της αίρεσης!

Ο μακαριστός π. Επιφάνειος (Θεοδωροπούλος), ο μεγάλος Κανονολόγος της Εκκλησίας μας, θεωρείται, από πολλούς, ισάξιος των μεγάλων σύγχρονων αγίων Γερόντων (Παϊσίου, Πορφυρίου, Ιακώβου Τσαλίκη) μολονότι δεν είχε τα καταπληκτικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που είχαν εκείνοι!

Ωστόσο, κατά γενική ομολογία, είχε μεγάλη αγιότητα βίου, καθώς και το χάρισμα της διακρίσεως, που, κατά τους Πατέρες, είναι ανώτερο απ’ όλα τα άλλα εντυπωσιακά Χαρίσματα! Έμεινα έκπληκτος όταν, αυτές τις ημέρες, διάβαζα το βιβλίο του «Οικουμενισμός και Ζηλωτισμός: Τα δύο άκρα» και την ενότητα «Ζηλωτισμός». Είχα την αίσθηση ότι είχα μπροστά μου την ομάδα Τρικαμηνά! Διαπίστωσα καταπληκτικές ομοιότητες των παλαιοημερολογιτών με την ομάδα του π. Ευθυμίου:

1ον Οι μεν παλαιοημερολογίτες δογματοποίησαν το ημερολόγιο, ενώ οι δε, του Τρικαμηνά, την υποχρεωτική αποτείχιση (την οποία υιοθετούν και οι παλαιοημερολογίτες!).

2ον Και οι μεν και οι δε, δεν αναγνωρίζουν καμμία ανοχή και οικονομία σε θέματα Πίστεως.

3ον Και οι μεν και οι δε, κάνουν χρήση του «επιχειρήματος εκ της σιωπής» (argumentum ex sίlentίo) για τους σιωπώντες και μη αντιδρώντες επισκόπους, βάζοντάς τους στο ίδιο, περίπου, «τσουβάλι» με τους Οικουμενιστές.

4ον Οι μεν αποκήρυξαν την Εκκλησία της Ελλάδος που υιοθέτησε το

νέο, «επικατάρατο», ημερολόγιο, ενώ ―ακόμη χειρότερα!―οι του Τρικαμηνά

αποκηρύσσουν συλλήβδην τις τοπικές Εκκλησίες και τα Πατριαρχεία!

5ον Και οι μεν και οι δε, θεωρούν ότι μεταδίδεται μολυσμός όχι μόνο από τη μνημόνευση αιρετικού επισκόπου, αλλά και με την εκκλησιαστική κοινωνία με επισκόπους που μνημονεύουν αιρετικό επίσκοπο.

6ον Και στους δύο χώρους συναντούμε επιθετικότητα, φανατισμό και έλλειψη διάκρισης.

Ουσιαστικά η μόνη βασική διαφορά την οποία εντόπισα είναι ότι οι παλαιοημερολογίτες δημιούργησαν καινούργιες Συνόδους και εντειχίστηκαν σ’ αυτές.

Θα ήθελα να σχολιάσω εν συντομία:

1ον Αν ο Ιερός Κανόνας της ΑΒ΄ Συνόδου είχε την έννοια που του δίδει ο π. Ευθύμιος, δεν θα παρείχε απλώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου για αίρεση «προ Συνοδικής διαγνώσεως», αλλά και θα θέσπιζε βαρύτατες ποινές για όσους δεν προχωρούσαν σ’ αυτό. Όμως, δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα από την εκκλησιαστική ιστορία που να μαρτυρεί ότι κάποτε τιμωρήθηκε κληρικός ή και απλώς επιτιμήθηκε, επειδή δεν έσπευσε να αποκοπεί αμέσως από αιρετικό επίσκοπο! Κι αυτό παρ’ όλο που είναι σύνηθες το να επιβάλουν, οι Ι. Κανόνες, την ποινή της καθαίρεσης σε κληρικούς που δεν εκπληρώνουν στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους!

Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς ήταν καθηγητής της Δογματικής στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου και σφοδρός πολέμιος της αίρεσης του Οικουμενισμού. Μάλιστα, κάποια στιγμή, δεν δίστασε να πει, ότι ο Αθηναγόρας ήταν αιρετικός! Δεν διανοήθηκε, όμως, ποτέ να αποτειχιστεί από την Σερβική Εκκλησία, μολονότι αυτή είχε κοινωνία με τον κακόδοξο Πατριάρχη!

2ον Δεν αποδέχονται ανοχή και οικονομία σε θέματα Πίστεως, επικαλούμενοι, μεταξύ άλλων, και το λόγο του αγίου Μάρκου του Ευγενικού: «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά τῆς πίστεως». Όντως, δεν επιτρέπεται να γίνουν αποδεκτές αιρετικές διδασκαλίες από την Εκκλησία. Άλλο αυτό, όμως, και άλλο η ανοχή που ―όπως μαρτυρεί η εκκλησιαστική ιστορία― έδειχνε πάντα η Εκκλησία απέναντι σε αιρετικούς επισκόπους, χαριζόμενη όχι σ’ αυτούς, αλλά στο πλήρωμά της (φοβούμενη σχίσματα).

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κακοδοξία του Filioque που διδασκόταν στη Δύση, από τους Πάπες, αιώνες πριν το Σχίσμα του 1054! Άλλο παράδειγμα είναι η περίπτωση κάποιων μετανοημένων επισκόπων που είχαν διαπράξει το μεγάλο ατόπημα να προσχωρήσουν στην αίρεση του Αρείου, σκεπτόμενοι, αντιπατερικώς, ότι αν εγκατέλειπαν τους θρόνους τους θα τους καταλάμβαναν αρειανοί. Ο Μ. Αθανάσιος αποδέχεται και επικροτεί την οικονομία που επέδειξε, τότε, η Εκκλησία και τους αποκατέστησε στους θρόνους τους.

Αλλά και ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, τον οποίο ευλαβείται ιδιαίτερα ο π. Ευθύμιος, διακηρύσσει ότι χωρεί και στην περιοχή του δόγματος οικονομία, άλλοτε για λίγο και άλλοτε για πολύ («προς καιρόν» και «διηνεκής»). Στην επιστολή του «προς Ναυκράτιο» δίδει τέτοια παραδείγματα, όπως των αγίων Ἀθανασίου, Κυρίλλου καί Μεγάλου Βασιλείου, σημειώνοντας ότι «δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σ’ αυτό»! Δεν μπορούμε, λοιπόν, εμείς να γινόμαστε πατερικώτεροι των Πατέρων και να εφαρμόζουμε ακρίβεια εκεί όπου η Εκκλησία εφαρμόζει οικονομία. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο απέκοψε η Εκκλησία τους αρχαίους Δονατιστές και Νοβατιανούς (3ο -4ο μ.Χ. αιώνα). Τους μεν πρώτους γιατί δεν δέχονταν την κατ’ οικονομία αποδοχή του βαπτίσματος (εξ ετεροδόξων) που είχε γίνει στο όνομα της Αγίας Τριάδος, τους δε δεύτερους γιατί απέκλειαν από την εκκλησιαστική κοινωνία τούς βαρέως αμαρτάνοντες, όρο, όμως, που δεν είχε θέσει ποτέ η Εκκλησία.

Όσοι αδελφοί διαμένουν στο Βόλο έχουν το δικαίωμα, προτιμώντας για τους εαυτούς τους την ακρίβεια από την οικονομία, να αποτειχιστούν, διότι, πράγματι, ο τοπικός μητροπολίτης είναι μέγας Οικουμενιστής. Δεν μπορούν όμως να απαιτήσουν και από τους άλλους να εφαρμόσουν ακρίβεια.

3ον Το «επιχείρημα εκ της σιωπής». Σίγουρα η σιωπή των επισκόπων μας απέναντι στην προελαύνουσα οικουμενιστική ασέβεια είναι κάτι αποκαρδιωτικό και απαράδεκτο. Δεν σημαίνει όμως, οπωσδήποτε, και την συνταύτιση των σιωπούντων με τους Οικουμενιστές. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο, πολλοί απ’ αυτούς, να σιωπούν φοβούμενοι σχίσματα και διαιρέσεις· να ανέχονται «άχρι καιρού».

4ον Αν, όμως, δεχτούμε ότι η σιωπή δεν είναι τίποτε λιγότερο από προδοσία, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να διαμαρτυρόμαστε για τη στάση των επισκόπων: είναι όλοι αιρετικοί και προδότες! Ανατριχιάζω που το σκέφτομαι: Πιστεύει ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς ότι σύμπασα η ανά την Οικουμένη Ορθόδοξη Εκκλησία καταπατήθηκε ολοκληρωτικά από την οικουμενιστική πλάνη και μόνο αυτός και λίγοι αποτειχισμένοι διασώζουν την αλήθεια; Μπορούμε εμείς να συμπεριφερθούμε σαν Σύνοδος και να αποκηρύξουμε πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους; Αυτό είναι πολύ σοβαρό ολίσθημα. Η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος, στον 6ο Κανόνα της, εξισώνει με τους αιρετικούς όσους αποκηρύσσουν τους κανονικούς επισκόπους της Εκκλησίας! Αν διαβάσουμε την εκκλησιαστική ιστορία θα δούμε ότι όσες φορές επίσκοποι ή Πατριάρχες, έχοντες αιρετικά φρονήματα, κλήθηκαν για να δικασθούν από Συνόδους, κλήθηκαν ως εν ενεργεία Αρχιερείς! (βλέπε και την περίπτωση του αιρεσιάρχη Νεστορίου και τον τρόπο με τον οποίο, όπως γράψαμε νωρίτερα, τον προσφώνησε ο άγιος Κύριλλος).

5ον Η μετάδοση μολυσμού ―άμεσα ή και έμμεσα― από την μνημόνευση αιρετικού επισκόπου. Ο π. Επιφάνειος αναφέρει τις περιπτώσεις, αφ’ ενός, του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων που δεν μολύνθηκε μολονότι χειροτονήθηκε από δεδηλωμένο Αρειανό (τον Καισαρείας Ακάκιο) που δεν είχε εκβληθεί ακόμη της Εκκλησίας και, αφ’ ετέρου, του αγίου Ανατολίου που χειροτονήθηκε Πατριάρχης Κων/πόλεως από τον Αλεξανδρείας Διόσκορο, αιρεσιάρχη του Μονοφυσιτισμού, που δεν είχε καταδικαστεί ακόμη από την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο. Αν λοιπόν δεν μολύνθηκαν οι άγιοι αυτοί από τη χειροτονία τους, πολλώ μάλλον δεν μολύνει το μνημόσυνο αιρετικού επισκόπου και πολύ περισσότερο δεν μολύνονται όσοι κληρικοί, κατ’ οικονομίαν, ανέχονται και διατηρούν κοινωνία με επισκόπους που μνημονεύουν αιρετικούς!

Αλλά και ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης ―τον οποίο θαύμαζε πολύ ο π. Ευθύμιος― όταν το 1970, μαζί με δύο ακόμη επισκόπους, διέκοψε το μνημόσυνο του Αθηναγόρα, το έπραξε όχι γιατί θεωρούσε ότι μολύνεται, αλλά ως οξύτατη διαμαρτυρία για τα οικουμενιστικά του ανοίγματα. Γι’ αυτό και συνέχισε απρόσκοπτα την εκκλησιαστική κοινωνία με τους υπολοίπους επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος που δεν είχαν διακόψει ποτέ την μνημόνευση του Πατριάρχη. Ούτε τους αποκήρυξε, ούτε τους θεωρούσε μολυσμένους. Το Πατερικό «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἒστω» αφορά μόνο εκκλησιαστική κοινωνία με κληρικούς που καθαιρέθηκαν νομίμως από Σύνοδο ή που, με δική τους πρωτοβουλία, αποκόπηκαν από την Εκκλησία αποκηρύσσοντάς την.

Η ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ «ΜΟΛΥΣΜΟΥ»

Πληροφορήθηκα ότι ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς στις λειτουργίες που επιτελεί δεν κοινωνεί τους μη αποτειχισμένους, γεγονός που σημαίνει ότι στην ουσία έχουμε τη δημιουργία σχίσματος! Σημειωτέον, ότι ξεπέρασε ακόμη και τους παλαιοημερολογίτες οι οποίοι ―με εξαίρεση την φανατική και αδιάλλακτη παράταξη του Ματθαίου― επιτρέπουν στους νεοημερολογίτες να κοινωνούν. Ο π. Ευθύμιος το πράττει αυτό για να “αποφύγει τον μολυσμό”, αλλά, παρ’ όλη την προσπάθειά του, δεν τον αποφεύγει τελικά: «Μολύνεται» και «μαγαρίζεται» κι αυτός από την παναίρεση του Οικουμενισμού μέσω της κοινωνίας του με … τον μητροπολίτη Κοσσυφοπεδίου Αρτέμιο! Ο ομολογητής επίσκοπος έχει κοινωνία με κληρικούς της Σύναξης, κάποιοι από τους οποίους τον μνημονεύουν και στη Θεία Λειτουργία! Κι αν αυτός ο «μολυσμός» δεν γινόταν άμεσα, γίνεται έμμεσα μέσω του πρωτοσυγγέλου του, π. Συμεών Βιλόφσκι, ο οποίος έχει κοινωνία με τον π. Θεόδωρο Ζήση και άλλους «καθεστωτικούς αντὶ-οικουμενιστές»!

Επίσης, έμαθα ότι ενώ πιστεύουν ότι επέρχεται μολυσμός με τη συμμετοχή ενός χριστιανού στη Θ. Λειτουργία, σε οποιαδήποτε μητρόπολή μας, δεν θεωρούν ―κατ’ οικονομία― ότι υπάρχει τέτοιο θέμα με τα μυστήρια του Βαπτίσματος ή του Γάμου! Ένα ακόμη ακατανόητο είναι αυτό που πιστεύουν ότι, κατά Θεία οικονομία, τα παιδιά και οι αδαείς στα πνευματικά, μεταλαμβάνουν, πράγματι, Σώμα και Αίμα Χριστού, στις Εκκλησίες μας, ενώ οι ενημερωμένοι …μολύνονται! Δύο παρατηρήσεις:

◘ Πρώτον: Να λοιπόν που αποδέχονται κι αυτοί ότι μπορεί να υπάρχει οικονομία ..αλλά «κατά το δοκούν»! Δύο μέτρα και δύο σταθμά!

◘ Δεύτερον: Το επιχείρημα ότι “και ο Παύλος επιβεβαιώνει ότι οι κοινωνούντες αναξίως παίρνουν βαρύ κρίμα στο λαιμό τους” (Α’ Κορ. 1:29) δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί εδώ, διότι ο Απόστολος εννοεί ότι το πανάχραντο Σώμα και Αίμα του Κυρίου είναι, σε κάθε περίπτωση, καθαρό και αγιασμένο (και όχι μολυσμένο), αλλά είναι ασέβεια να το λάβουν όσοι προσέρχονται απροετοίμαστοι, κυλιόμενοι στον ηθικό βόρβορο της αμαρτίας. Φοβάμαι ότι οι θέσεις του Τρικαμηνά περί μολυσμού, αγγίζουν τα όρια της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, και εν γένει φανερώνουν σε ποια δίνη αντιφάσεων και παραλογισμών έχει εισέλθει αυτός και η ομάδα του.

Το τραγικό είναι ότι ο Οικουμενισμός δεν είναι η μοναδική αίρεση με την οποία επικοινωνεί η ομάδα Τρικαμηνά. Δογματοποιώντας την «υποχρεωτική» αποτείχιση, εφαρμόζει ακρίβεια εκεί όπου η Εκκλησία, επί αιώνες, εφαρμόζει οικονομία και έτσι, αυτός και η ομάδα του, καθίστανται κάτι σαν …Υπερεκκλησία! Αυτό είναι καταδικαστέο από την Πατερική Παράδοση γιατί είναι ολοκάθαρος Προτεσταντισμός! Εκτός αυτού, όπως προείπαμε, το γεγονός ότι αποκήρυξαν τις όλες τις τοπικές Εκκλησίες, είναι αίρεση, σύμφωνα με την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο! Δηλαδή, ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς πάσχισε να αποφύγει μια αίρεση και τελικά μετέχει σε τρεις!!!

ΕΤΟΙΜΟΡΡΟΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ!

Νομίζω ότι τα λαθεμένα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε ο π. Ευθύμιος οφείλονται σε κάποιες υπεραπλουστεύσεις και σχολαστικισμούς που μεταχειρίστηκε, αλλά και στην υποτίμηση της σύγχρονης αγιοπνευματικής εμπειρίας επί της αιρέσεως του Οικουμενισμού:

◘ Πρώτον: Όταν οι άγιοι γράφουν για «απομάκρυνση» από τους αιρετικούς δεν σημαίνει, απαραιτήτως, ότι εννοούν πάντα την αποτείχιση.

◘ Δεύτερον: Δεν είναι ορθό, όταν μελετούμε το συγκεκριμένο ζήτημα, να συμπεριλαμβάνουμε στον χαρακτηρισμό «αιρετικοί», που συναντούμε στα κείμενα των Πατέρων, όλα τα είδη τους. Έχει μεγάλη σημασία, το αν εννοούνται αιρετικοί εκτός Εκκλησίας ή εκβληθέντες απ’ αυτήν δι’ αποφάσεων Συνόδων ή επίσκοποι που διδάσκουν, μεν, αιρετικά, αλλά δεν καταδικάστηκαν ακόμη από Σύνοδο.

Ωστόσο, ας υποθέσουμε ότι σε όλα τα πατερικά κείμενα που επικαλείται ο Τρικαμηνάς οι άγιοι Πατέρες εννοούν εντός Εκκλησίας μη καταδικασμένους, ακόμη, από Σύνοδο αιρετικούς (όπως τους σημερινούς Οικουμενιστές). Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι σε όλες τις περιπτώσεις που γράφουν για απομάκρυνση εννοούν την αποτείχιση. Και πάλι δεν ευσταθεί το οικοδόμημά τού π. Ευθυμίου ―που στηρίζεται στο απόλυτο θεμέλιο της «υποχρεωτικής»

αποτείχισης― και καταρρέει σαν χάρτινος πύργος, από τη στιγμή που υπάρχει, στην εκκλησιαστική ιστορία, έστω και μια (1) περίπτωση Αγίου που επέδειξε, κατ’ οικονομία, ανοχή σε αιρετικούς επισκόπους και δεν απομακρύνθηκε αμέσως απ’ αυτούς! Δυστυχώς, για τον π. Ευθύμιο, υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις! (Αναφέραμε ήδη δύο· στο βιβλίο «Τα δύο άκρα» του π. Επιφανίου μπορεί κάποιος να βρεί περισσότερες).

◘ Τρίτον: Είναι επισφαλές το να κάνουμε αναγωγή στο σήμερα, της στάσεως των Πατέρων, με τρόπο ορθολογιστικό και μηχανιστικό. Ο π. Παΐσιος, ο θεοφόρος Γέροντας της εποχής μας, έλεγε ότι μόνο Άγιοι μπορούν να ερμηνεύσουν με αυθεντικό και απλανή τρόπο προγενέστερους Αγίους.

Σκεφθείτε, τώρα, πόσο σοβαρό και κρίσιμο για την σωτηρία εκατομμυρίων ψυχών είναι το θέμα που πραγματεύεται ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς! Από τη στιγμή που ο καλός Θεός προνοεί και για την τελευταία λεπτομέρεια της ζωής του καθενός μας (Ματθ. 6:25-34 και 10:30) θα ήταν εντελώς ανόητο και παράλογο να σκεφθούμε ότι δεν θα έδειχνε έμπρακτα το ενδιαφέρον Του για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα σωτηρίας: το σφυροκόπημα της Εκκλησίας Του από μια δαιμονική αίρεση! Πηδαλιούχος της Εκκλησίας μας δεν είναι ούτε ο Βαρθολομαίος ούτε ο Ζηζιούλας, αλλά ο ίδιος ο Χριστός! Σε όλες τις εποχές, λοιπόν, ο Κύριος φωτίζει τους φίλους Του, τους Αγίους, για να συμβουλεύσουν και να νουθετήσουν το πλήρωμα της Εκκλησίας. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι σε παρόμοιες συγκυρίες άλλοτε (και αλλού) οι Άγιοι συνιστούσαν άμεση απομάκρυνση από αιρετικούς αρχιερείς και άλλοτε ανοχή άχρι καιρού. Εμείς είμαστε ατελείς και αμαρτωλοί άνθρωποι και δεν πρέπει, σκεπτόμενοι εγκεφαλικά, να προκαταλαμβάνουμε τις βουλές του Θεού: «Τις έγνω νουν Κυρίου ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο;» (Ρωμ. 11:34). Ή όπως έλεγε και ο π. Παΐσιος: «Για το Θεό το ένα σύν δύο δέν κάνει πάντα τρία· κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!» Θα αναφέρω ένα παράδειγμα με τον Γέροντα Παΐσιο: Σε επιστολή που έστειλε, το 1969 (πέντε χρόνια μετά την προδοτική άρση των Αναθεμάτων) στον εκδότη της εφημερίδας «Ορθόδοξος Τύπος», π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, εκφράζει τον πόνο του για το οικουμενιστικό ολίσθημα του Πατριάρχη Αθηναγόρα. Εν τούτοις, απορρίπτει κάθε σκέψη για αποτείχιση: «Έχω την γνώμην [έγραφε] ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φοράν που θα πταίη ο Πατριάρχης. Αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωσι ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό νομίζω, είναι παράλογον». Επίσης στηλιτεύει τους ζηλωτές που «εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί δίνουν το δεύτερο». Τέλος γράφει ότι κάποιοι: «ασχολούνται με την κριτικήν ο ένας του άλλου και όχι δια το γενικώτερον καλόν του Αγώνος. Παρακολουθεί δε ο ένας τον άλλον ―περισσότερον από τον εαυτόν του― εις το τι θα ειπή ή τι θα γράψη δια να τον κτυπήση κατόπιν αλύπητα. Το κακό που γίνεται είναι μεγάλο, …σπέρνει την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, διότι τους σκανδαλίζει. Δυστυχώς, μερικοί από εμάς έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους».

Τα τελευταία, μού θυμίζουν το ιστολόγιο της ομάδας Τρικαμηνά! Ωστόσο, μόλις ένα χρόνο αργότερα, το 1970, ο θεοφόρος άγιος Γέροντας κάνει στροφή 180 μοιρών! Όχι μόνο κόβει το μνημόσυνο του Αθηναγόρα, αλλά και ―σύμφωνα με τη μαρτυρία του γνωστού αγιορείτη γέροντος, π. Νικόδημου Μπιλάλη― παρακινεί αρκετές αγιορείτικες μονές, που ήταν διστακτικές, να πράξουν το ίδιο! Έτσι δημιουργήθηκε ένα ισχυρό ρεύμα μέσα στην ελλαδική Εκκλησία: Τρεις μητροπολίτες και οι περισσότερες μονές του Αγίου Όρους διέκοψαν το μνημόσυνο του Πατριάρχη.

Ίσως αναρωτηθεί κάποιος: Τι μεσολάβησε μέσα σε ένα χρόνο και ο Γέροντας άλλαξε θέση; Έγινε κάποια ακραία οικουμενιστική ενέργεια; Όχι. Ήταν ασταθής χαρακτήρας ο θεόπτης αγιορείτης μοναχός; Ούτε, φυσικά. Τότε τι; Προφανώς, πήρε την «πληροφορία» από τον Θεό ότι έτσι έπρεπε να γίνει εκείνη τη χρονική στιγμή: «τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ, καὶ τὴν φωνὴν αὐτοῦ ἀκούεις, ἀλλ' οὐκ οἶδας πόθεν ἔρχεται καὶ ποῦ ὑπάγει» (Ιω. 3:8). Μετά το θάνατο του Αθηναγόρα, το 1972, αποκαταστάθηκε το πατριαρχικό μνημόσυνο, μολονότι ο διάδοχός του, Δημήτριος, συνέχισε την ίδια αντιπατερική οικουμενιστική πορεία. Κατά τη διάρκεια της πατριαρχείας του, ο Γέρων Παΐσιος γινόταν συχνά αποδέκτης διαμαρτυριών προσκυνητών. Ωστόσο προσπαθούσε να τους καθησυχάζει, χωρίς βέβαια να τον δικαιολογεί, γιατί φοβόταν τη δημιουργία σχισμάτων. Σε κάποιους είχε πει κάποτε: «εύχομαι να κόβει ο Θεός μέρες από μένα και να τις δίνει στον Πατριάρχη μας για να βοηθηθεί και να ολοκληρώσει τη μετάνοιά του»!

Πάντως, ούτε θεωρούσε ότι επέρχεται μολυσμός από την κοινωνία με τον αιρετίζοντα Πατριάρχη, ούτε άφησε κάποιο περιθώριο για αποτειχίσεις.

Είχαμε, μέχρι πρόσφατα, τη μεγάλη ευλογία να έχουμε κοντά μας τρεις πολύ μεγάλους άγιους Γέροντες, προικισμένους με υπερφυσικά Χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος: ιαματικό, διορατικό, προφητικό, διακρίσεως. Πρόκειται για τους αγίους Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη, Ιάκωβο Τσαλίκη και Γέροντα Παΐσιο. Οι δύο πρώτοι κοιμήθηκαν το 1991, ενώ ο π. Παΐσιος το 1994.

Έζησαν, λοιπόν στα σύγχρονα χρόνια και είδαν την εξάπλωση της αιρέσεως του Οικουμενισμού. Μάλιστα, ο Γέρων Παΐσιος πρόλαβε, για τρία χρόνια, τον αρχιοικουμενιστή Πατριάρχη Βαρθολομαίο και μάλιστα φωτογραφήθηκε μαζί του!

Ωστόσο, ενώ ο Κύριος τούς φώτισε να «δουν» μελλοντικά γεγονότα, δεν τους προειδοποίησε ποτέ ότι θα παραστεί κάποια στιγμή απόλυτη ανάγκη να αποτειχιστούμε από την Εκκλησία στην οποία ανήκουμε! Ειδικά, θα σταθώ στον Γέροντα Παΐσιο. Ο Θεός τον πληροφόρησε για κοσμοϊστορικά και συγκλονιστικά γεγονότα που αναμένουμε να συμβούν. Το πιο κοντινό είναι «το πρώτο ημίχρονο του τρίτου παγκόσμιου πολέμου» που θα έχει ως κατάληξη το να ξαναπάρουμε, μετά από 550 χρόνια, την Κωνσταντινούπολη, και το πιο μακρινό ο ερχομός τού Αντιχρίστoυ! Μάλιστα, ο Κύριος αποκάλυψε στον θεοφόρο μοναχό αναλυτικές λεπτομέρειες για το αποκρουστικό αυτό πρόσωπο, την παγκόσμια δικτατορία που θα επιβάλλει και τους φοβερούς διωγμούς κατά των χριστιανών που θα εξαπολύσει. Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου «Σκεύος Εκλογής» που εκδόθηκε το 1996, προαναγγέλεται η έκδοση ενός βιβλίου με τίτλο «Βλέπετε μη τις υμάς πλαvήσει» στο οποίο θα γράφονται αυτές ακριβώς οι λεπτομέρειες της εμφάνισης του «βδελύγματoς της ερημώσεως» (Δαν. ιβ’ 1). Το εν λόγω βιβλίο έχει ήδη μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες αλλά δεν έχει βγεί ακόμη στη δημοσιότητα, περιμένοντας την κατάλληλη χρονική στιγμή, την οποία είχε υποδείξει, προορατικά, ο Γέροντας πριν κοιμηθεί!

Όλοι παραδεχόμαστε (και ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς) ότι ο Οικουμενισμός είναι η αίρεση που ετοιμάζει το έδαφος για τον Αντίχριστo· μια προδρομική κατάσταση της ελεύσεώς του. Ερωτώ λοιπόν: Πώς είναι δυνατόν να αποκάλυψε ο Θεός, στον π. Παΐσιο, με κάθε λεπτομέρεια, το καταληκτικό σημείο αυτής της αίρεσης, επειδή ήθελε να προστατεύσει τους χριστιανούς από το χάραγμα που οδηγεί στην απώλεια, και να μην τού φανέρωσε τίποτα για την «αδίρητη ανάγκη αποτειχίσεώς τους» στα προδρομικά χρόνια, αφού κι αυτό το θέμα είναι κρίσιμο για τη σωτηρία τους; Πώς είναι δυνατόν να τού αποκάλυψε, λεπτομερώς, όλα τα τρομερά πολεμικά γεγονότα που, στο τέλος, η κατάληξή τους θα είναι να «ξαναπάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά», ένα θέμα εθνικό, και να μην τον πληροφόρησε για ένα τόσο σοβαρό πνευματικό ζήτημα, που θέτουν οι αποτειχισμένοι; Αξιοσημείωτο είναι και το εξής: Όσες φορές τον ρωτούσαν οι προσκυνητές «γιατί ο Θεός θα μάς δώσει την Πόλη;» αυτός απαντούσε «γιατί είμαστε Ορθόδοξοι!» Δεν τους έλεγε «…γιατί θα είμαστε, τότε, αποτειχισμένοι από την κρατούσα κακόδοξη εκκλησία και ενσωματωμένοι με τη “διαχρονική Εκκλησία”» ούτε ότι «θα μας τη δώσει, ο Θεός, χαριστικά, αν και δεν θα το αξίζουμε, αφού, δυστυχώς, θα έχουμε μολυσματική κοινωνία με αιρετικούς…».

ΠΡΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ; ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!

Για δύο λόγους έγραψα το κείμενο αυτό. Ο πρώτος είναι γιατί δεν υπέφερε άλλο η συνείδησή μου να βλέπω, εδώ κι ένα χρόνο, να ονειδίζονται οι αγωνιστές του αντιοικουμενιστικού αγώνα. Κατά δεύτερον, διότι με ανησυχεί πολύ η όψη του ιστολογίου των αποτειχισμένων που ομοιάζει με ηφαίστειο που κοχλάζει! Ο Γέρων Επιφάνειος έγραφε ότι «η έκκαυσις του φανατισμού του όχλου είναι αναγκαία προς δημιουργίαν και διατήρησιν  σχισμάτων και είνε αδύνατον έπειτα να επιβάλωμεν τάξιν». Και τόνιζε ότι «όσον ευκόλως δημιουργείται εν σχίσμα, τόσον δυσκόλως καταπαύεται».

Οι Πατέρες έλεγαν πως γεννήματα του διαβόλου δεν είναι μόνο οι αιρέσεις (όπως ο Οικουμενισμός), αλλά και τα σχίσματα. Μάλιστα, ο ιερός Χρυσόστομος έγραψε το εξής φοβερό: «Οὐδέ μαρτυρίου αἷμα ταύτην τήν ἁμαρτίαν δύναται ἑξαλείφειν» (Εις Εφεσίους ια’ ΕΠΕ 20) και ακόμη ότι «Κρεῖσσον ἐσφαλμένως μετά τῆς Ἐκκλησίας ἤ ἀκριβολογεῖν καί ὀρθοδοξεῖν ἔξω τῆς Ἐκκλησίας».

Μακάρι να είχαμε επισκόπους με Πατερικές αρχές που θα συγκαλούσαν μια Οικουμενική Σύνοδο για να καταδίκαζε την αίρεση του Οικουμενισμού και τους φορείς της. Μακάρι, έστω, να υπήρχαν μόλις 3-4 ατρόμητοι μητροπολίτες, που θα γίνονταν επικεφαλής του Αγώνα και θα εξέταζαν διάφορες αγωνιστικές στρατηγικές, μεταξύ αυτών και την παύση μνημοσύνου.

Δυστυχώς, δεν έχουμε τέτοιους επισκόπους και σ’ αυτό, εν μέρει, φταίμε κι εμείς γιατί δεν ζούμε όπως θέλει ο Χριστός. Αν ήμασταν σωστοί Χριστιανοί ο Θεός θα μάς έδινε καλούς επισκόπους και ίσως να μην επέτρεπε τέτοιο κλυδωνισμό του σκάφους της Εκκλησίας Του. Δυστυχώς, η κατάσταση είναι αυτή που είναι. Τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Να «πάρουμε το νόμο στα χέρια μας» και να αποκηρύξουμε τους κανονικούς επισκόπους της Εκκλησίας μας;

Θα πρέπει επίσης να σκεφθούμε ότι το 95% του πιστού λαού είναι ακατήχητο και εντελώς απληροφόρητο για την συγκεκριμένη αίρεση.

Συνάντησα πρόσφατα, μετά από πολλά χρόνια, ένα φιλικό μου πρόσωπο στη Θεσσαλονίκη. Μια πολύ ενάρετη και ευλαβή ψυχή. Δεν ήξερε καν τι είναι η «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού»! Αν λοιπόν γίνει αποτείχιση αυτή τη στιγμή, αυτοί που θα χαρούν περισσότερο θα είναι οι Οικουμενιστές! Θα απαλλαγούν από το πιο αγωνιστικό κομμάτι της Εκκλησίας και θα συνεχίσουν πιο δυνατά και αποτελεσματικά την εφαρμογή των σχεδίων τους. Θα μας κολλήσουν την ταμπέλα του «σχισματικού εκτός Εκκλησίας» και θα μας περιθωριοποιήσουν. Σε κάθε πόλη θα είμαστε, το πολύ, 50-100 άτομα σχηματίζοντας ιδιότυπα «γκέτο» που δεν θα τα δίνει σημασία κανείς.

Με αναπαύει η στάση του Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεΐτη που συνιστά να κάνουμε κι άλλο υπομονή. Εκτιμώ πως αυτό που χρειάζεται να γίνει σήμερα, είναι μια εκστρατεία ενημέρωσης του πιστού λαού. Έχουμε πολλά μέτωπα να παλέψουμε και πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι και ομόψυχοι.

Έχω διαβάσει τα βιβλία του π. Ευθυμίου και ομολογώ πως, αν δεν είχαν την συγκεκριμένη στόχευση, θα ήταν υπέροχα! Έχει ένα χάρισμα, ο σπηλαιώτης μοναχός, υπενθυμίζοντας τους μαρτυρικούς αγώνες των αγίων Πατέρων, να εμπνέει τον αναγνώστη και να του μεταδίδει το ομολογιακό τους φρόνημα. Τα βιβλία του είναι σε θέση να ευαισθητοποιήσουν και να συγκινήσουν και την πιο παχύδερμη συνείδηση! Αυτό ακριβώς χρειάζεται να γίνει: η αφύπνιση του λαού του Θεού. Να γίνει όμως με τρόπο ταπεινό και συνετό και όχι με φανατισμό και αδιακρισία. Και όταν γίνει αυτό, τότε και οι πιο αδιάφοροι επίσκοποι, πιεζόμενοι ασφυκτικά από τις διαμαρτυρίες του ποιμνίου τους, θα αναγκαστούν να πάρουν θέση και να δραστηριοποιηθούν!

Όταν τον Αύγουστο του 2007 ανακοινώθηκε η απόφαση καθαίρεσης του π. Ευθυμίου, έγραψα ένα κείμενο με τίτλο: «Κατάπιαν τους αιρετικούς αρχιερείς και διύλισαν τον π. Ευθύμιο Τρικαμηνά!» και το έστειλα, με φαξ, σε όλες τις μητροπόλεις. Επάνω στο κείμενο αυτό έγινε και συλλογή υπογραφών ώστε να τύχει ευρύτερης δημοσιότητας. Πιστεύω ότι ο αγνός και ανιδιοτελής μοναχός ακολούθησε τη συγκεκριμένη πορεία και επιλογή επηρεασμένος και από την άδικη μεταχείριση που υπέστη από επισκόπους. Είναι ανάγκη να ξανασκεφθεί και να επανεκτιμήσει κάποια πράγματα. Η πληγωμένη Μάνα μας, η Εκκλησία, δεν θέλει άλλα σχίσματα, αλλά ομόνοια. Πιστεύω ότι η παρουσία και η συστράτευσή του στον Αγώνα θα είναι πολύτιμη.

Εύχομαι, ο τρυπημένος στο στήθος από βέλη, Άγιος Σεβαστιανός, που εορτάζει σήμερα, να μάς φωτίζει ώστε να μην εκτοξεύσουμε στο εξής άλλα βέλη κατά αδελφών αγωνιστών και το άστρο της Βηθλεέμ να καθοδηγεί όλους μας ώστε να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να διορθωνόμαστε. Καλά Χριστούγεννα!

Πτολεμαΐδα, 18 Δεκεμβρίου 2013

Κερμενιώτης Βασίλειος, kermeniotis_b@yahoo.gr

______________________

ΠΟΙΗΜΑ Π. ΜΑΞΙΜΟΥ ΚΑΡΑΒΑ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

ΕΟΡΔΑΙΑΣ ( 18/4/2011)

Τόν λέοντα τοῦ Πειραιᾶ

θέλω νά ἐπαινέσω

ἀλλά φοβᾶμαι ὁ πτωχός

ὅτι δέν θά μπορέσω.

Κοιμήθηκ᾿ ἕνας λέοντας

μά ξύπνησ᾿ ἕνας ἄλλος

κι᾿ εὐχόμεθα εἰς τόν Θεόν

νά γίνη πιό μεγάλος

Μή φοβηθῆς, ἀγαπητέ,

βατράχια πού κοάζουν

γιατί πηδοῦν εἰς τό νερό

λιοντάρια σἄν πλησιάζουν

Τράβα μπροστά μέ τόν Χριστόν

καί θά σκορπίσουν ὅλοι

ἀφ᾿ ἔχουν ἄνθρωπ᾿ ἀρχηγό

πού σέρνουν οἱ διαβόλοι.

Μπροστάρη ὅλοι σέ θέλουμε

στόν ἱερό ἀγῶνα

τοῦ πλάνου τοῦ Μασωνισμού

πού βασιλεύ᾿ ἀκόμα.

Καί κατά τοῦ Σιωνισμού

μέ τήν πεντάλφα σῆμα

πού μάζεψε στά χέρια του

τοῦ κόσμου ὅλου τό χρῆμα.

Μά καί στόν Οικουμενισμό

σέ θέλουμε Μπροστάρη

νά βάλης εἰς τόν πάγκο του

τόν κάθε κατεργάρη.

Μέ τήν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ

προχωρ᾿ ἀκολουθοῦμε

κι᾿ εἴμαστε βέβαιοι γι᾿ αὐτό

πώς νικηταί θά βγοῦμε.