Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Παρά τις ειρωνείες και τους χλευασμούς, θα συνεχίσουμε...




«Φύγωμεν ον τος τς πατρικάς ξηγήσεις μή παραδεχομένους λλά παρ’ αυτν πειρωμένους εσάγειν τά ναντία· …καί φύγωμεν μλλον φεύγει τις πό φεως. μέν γάρ νδακών τό σμα θανατο πρόσκαιρα, τς θανάτου ψυχς χωρίσας· ο δέ τς ψυχς ατς λαβόμενοι τος δοσι χωρίζουσιν ατήν το Θεοπερ στί θάνατος αώνιος τς θανάτου ψυχς.

Φεύγωμεν ον τούς τοιούτους πάσ δυνάμει, καί προσφεύγωμεν τος ποτιθεμένοις τά εσεβ καί σωτήρια, ς συνάδοντα τας πατρικας παραδόσεσι».
 (γιος Γρηγόριος Παλαμς, ΕΠΕ, 10,356).

Δυστυχῶς, καθημερινῶς διαπιστώνουμε τὴν «ἀφάνταστη ἐλαφρότητα» τῶν Ἐπισκόπων καί τινων ἄλλων, ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς Παναίρεση τῆς ἐποχῆς μας, τὸν Οἰκουμενισμό. Ἐνῶ συνειδητὰ δὲν ἀσχολοῦνται πλέον μὲ τὴν αἵρεση, ἀσχολοῦνται, ὅμως, μὲ ὅσους τοὺς ὑπενθυμίζουν τὸ καθῆκον τους, νὰ ὁμολογοῦν καὶ νὰ ὑπερασπίζονται τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καί, ἐπίσης, νὰ συνιστοῦν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.
Τὸ αὐτὸ ποιοῦν καὶ τινες λαϊκοί, ποὺ βολεύονται μὲ αὐτὴν τὴν μορφὴ ἀγῶνος (τῆς ἀπραξίας καὶ τῆς μὴ θυσίας) ποὺ διδάσκουν οἱ πνευματικοί τους Πατέρες,  καὶ ἀρκοῦνται στὸν χαρτοπόλεμο.
Ὡς ἐκ τούτου –ὅσο κι ἂν αὐτὸ κουράζει καὶ παρὰ τὴν λύπη, γιὰ τὴν ἐναντίωση ποὺ ἐπιδεικνύουν οἱ ἄλλοτε συναγωνιστές– θὰ συνεχίσουμε τὴ δημοσίευση κειμένων, ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἐπικοινωνία μὲ τὴν αἵρεση, μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές (οἱ ὁποῖοι ἐπικοινωνοῦν μὲ τοὺς ἄλλους αἱρετικούς) παρέχει μολυσμὸ καὶ ἔχει σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας.
Θὰ συνεχίσουμε νὰ ρωτᾶμε: Ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἔχει ζωὴ δεκαετιῶν, ποὺ ἐπεκτείνεται ἁλματωδῶς, ποὺ μελετητὲς τῶν ἔργων τῶν ἡγετῶν της παρουσιάζουν συνεχῶς καὶ νέες πτυχές της, πού, πλέον, τὴν ἀνέχονται οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ πολλοὶ ἱερεῖς καὶ Ἐπίσκοποι, αὐτὴ λοιπὸν τὴν Παναίρεση, ποιοί Ὀρθόδοξοι τὴν ἀκολουθοῦν, τὴν ὑποστηρίζουν καὶ τὴν διδάσκουν;
Γιατί ἀρνοῦνται οἱ Ποιμένες νὰ τοὺς κατονομάσουν; Γιατί δὲν τοὺς ἐγκαλοῦν, δὲν ἀπαιτοῦν τὴν ἐκδίωξή τους; Δὲν ἀποτελεῖ αὐτὸ καθῆκον τους; Μήπως δὲν μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν, ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοὶ καὶ ποιοί οἱ Ὀρθόδοξοι, τί ἀνήκει ἀπὸ τὶς καθημερινὲς πράξεις μας καὶ τὰ πιστεύματά τους στὴν αἵρεση, καὶ τί ἀνήκει στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη; Ἢ φοβοῦνται κάτι καὶ δὲν τολμοῦν νὰ μιλήσουν;
Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ἄλλοι, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἀνακαλύψουν καὶ νὰ ἀνατρέψουν μόνο φιλοσοφικοθεολογικὰ τὶς ρίζες της, καὶ μὲ περισσή οἴηση εἰρωνεύονται ποικιλοτρόπως τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας περὶ μολυσμοῦ καὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἢ συκοφαντοῦν ὅσους τὸ κάνουν, δίνοντας μονοσήμαντες ἑρμηνεῖες καὶ ἀλλοιώνοντας σκοπίμως καὶ ἀνεντίμως τὰ λόγια μας.
Στὴ σημερινὴ ἀνάρτηση θὰ παραθέσουμε κάποια ἁγιοπατερικὰ κείμενα, διὰ τῶν ὁποίων ἐπισημαίνεται ἡ ἐπικινδυνότητα καὶ ἡ μολυσματικότητα τῆς αἱρέσεως, καὶ καταδεικνύεται ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.
αἵρεση δὲν εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ τὸ ἀντιπαρέλθουμε, ἐνδιαφερόμενοι ΜΟΝΟ γιὰ τὴν θεραπεία τῶν παθῶν, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἀτομικὴ σωτηρία μας, διότι αὐτὴ κατορθώνεται μόνο μέσα ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη· κι ὅταν ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη ἀλλοιώνεται, ἔστω καὶ ἐλάχιστα (πόσο μᾶλλον ἂν ἀλλοιώνεται συστηματικὰ καὶ πολυχρόνια), ὅταν ἀφήνεται νὰ μολύνεται ἀπὸ τὶς κακόδοξες διδασκαλίες καὶ πρακτικές, τὰ φρικτὰ ἀκούσματα καὶ θεάματα τῶν συνευρισκομένων ὡς ἀδελφῶν, τάχα, μελῶν τῶν «ἀδελφῶν» Ἐκκλησιῶν, τέλος, ὅταν ροκανίζεται μέχρι καταργήσεως ἐπισήμως τὸ Δόγμα περὶ «Μίας» Ἐκκλησίας, τὸ Δόγμα περὶ τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ποὺ μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία παρέχει, τότε ὑποβαθμίζεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἀκόμα, ὅταν δὲν ἀκολουθοῦμε τοὺς Πατέρες ποὺ διδάσκουν τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, πόσο ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὴ σωτηρία μας;

Τ Α   Κ Ε Ι Μ Ε Ν Α :

«Εἰ μὴ δυνατὸν ἐν ἐκκλησίᾳ προϊέναι διὰ τοὺς ἀπίστους, κατ' οἶκον συνάξεις, ὦ ἐπίσκοπε, ἵνα μὴ εἰσέρχηται εὐσεβὴς εἰς ἐκκλησίαν ἀσεβῶν· οὐχ ὁ τόπος γὰρ τὸν ἄνθρωπον ἁγιάζει, ἀλλ' ὁ ἄνθρωπος τὸν τόπον. Ἐὰν δὲ ἀσεβεῖς κατέχωσιν τὸν τόπον, φευκτέος ἔστω σοι διὰ τὸ βεβηλῶσθαι ὑπ' αὐτῶν· ὡς γὰρ οἱ ὅσιοι ἱερεῖς ἁγιάζουσιν, οὕτως οἱ ἐναγεῖς μιαίνουσιν. Εἰ δὲ μήτε ἐν οἴκῳ ἅμα μήτε ἐν ἐκκλησίᾳ συναθροισθῆναι δυνατόν, ἕκαστος παρ' ἑαυτῷ ψαλλέτω, ἀναγινωσκέτω, προσευχέσθω, ἢ καὶ ἅμα δύο ἢ τρεῖς· “Ὅπου γὰρ ἂν ὦσι, φησὶν ὁ Κύριος, δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν”. Πιστὸς μετὰ κατηχουμένου μήτε κατ' οἶκον προσευχέσθω· οὐ γὰρ δίκαιον τὸν μεμυημένον μετὰ τοῦ ἀμυήτου συμμολύνεσθαι. Εὐσεβὴς μετὰ αἱρετικοῦ μήτε κατ' οἶκον συμπροσευχέσθω· “Τίς γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;”. Πιστὸς ἢ πιστὴ δούλοις συναφθέντες ἢ ἀφιστάσθωσαν ἢ ἀποβαλλέσθωσαν».
(ΔΙΑΤΑΓΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΔΙΑ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ, Constitutiones apostolorum (fort. compilatore Juliano Ariano): Book 8, chapter 34, line 12 - chapter 35, line 4).

«Ταῦτα ὁ τοῦ Θεοῦ θεράπων Νικηφόρος … παρεκάλει τῇ ζύμῃ μὴ συμφύρεσθαι τῶν αἱρετιζόντων, ἀπέτρεπεν ὡς ἰὸν καὶ ὡς κύημα ἐχιδνῶν τὰ τῆς διδασκαλίας αὐτῶν ἀλλόφυλα προφεύγειν ἀμβλώματα. "οὐ γάρ", ἔλεγε, "σωματικὸν ἐπάγουσι μώλωπα φαρμάκοις ἰατρικῆς ὑπείκειν δυνάμενον· τοῖς τῆς ψυχῆς δὲ μυχοῖς ἐνιεῖσι τὸν κίνδυνον, τὴν ἐξ ἐπιπολῆς ἀναινόμενα μότωσιν…"».

«Μηδέποτε συμφιλιάσῃς μετὰ αἱρετικῶν. Μὴ συμφάγῃς, μὴ συμπίῃς, μὴ συνοδοιπορήσῃς. Μὴ εἰσέλθῃς εἰς οἶκον αὐτῶν, μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν· πάντα γὰρ ὅσα εἰσίν, ἀκάθαρτα εἰσίν, καθὼς λέγει ὁ Παῦλος, ὅτι τοῖς μεμιασμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν, ἀλλὰ μεμίανται αὐτῶν ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις. Ἀσφαλίζου οὖν τὴν ψυχήν σου, ἀγαπητέ. Μὴ συμφιλιάζῃς αἱρετικοῖς, ἵνα μὴ συγκοινωνήσῃς τῇ κοινωνίᾳ αὐτῶν· ὅτι γάρ, καθὼς εἶπεν ὁ Κύριος, οὐκ ἔχουσιν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, οὐδὲ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, οὐδὲ ἐν τῷ μέλλοντι· δηλονότι οὐδὲ οἱ συμμιαινόμενοι αὐτοῖς· ἕκαστος γὰρ θερίσει ὃ ἔσπειρε» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Περὶ μετανοίας καὶ κατανύξεως).

Μ. Βασίλειος διδάσκει, πὼς μεγαλύτερη βλάβη προέρχεται ὄχι τόσο ἀπὸ κάποιες ἁμαρτίες ἠθικῆς ὑφῆς, ὅσο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τῆς αἱρέσεως, τῆς κατὰ πρόσωπον δηλαδὴ ἐναντιώσεως πρὸς τὸν Θεὸν τῶν κακοδοξούντων: «Εἰ δὲ ἐπὶ τῶν ἐν τοῖς ἠθικοῖς σφαλλομένων τοσαύτη ἐστὶν ἡ βλάβη, τί χρὴ λέγειν περὶ τῶν περὶ Θεοῦ κακοδοξούντων, οὓς ἡ κακοδοξία οὐδὲ ἐν τοῖς ἄλλοις ὑγιαίνειν ἐᾷ, παραδιδομένους ἅπαξ δι' αὐτὴν τοῖς τῆς ἀτιμίας πάθεσιν;» (Μ. Βασιλείου, Ὅροι κατ’ Ἐπιτομήν, Ἐρώτησις κʹ).

πως λοιπόν, οἱ ψυχικὰ μολυσμένοι μᾶς ἐπηρεάζουν καὶ μᾶς μολύνουν, ἔτσι καὶ οἱ ψυχικὰ ὑγιεῖς, οἱ κατὰ Θεὸν πορευόμενοι καὶ τὶς Ἐντολὲς τηροῦντες, οἱ ἅγιοι μᾶς παιδαγωγοῦν, μᾶς καθοδηγοῦν καὶ μᾶς ἁγιάζουν, ὅπως στὸ βίο ἄλλου ἁγίου διαβάζουμε: «Εἰ δέ τις σχήματι ἢ λόγοις τὸν Χριστὸν φιλοσοφεῖ, μὴ προσέχετε αὐτῷ. …Εἴ τις εὑρεθῇ πόθῳ τὰς ἐντολὰς τοῦ Χριστοῦ ἐργαζόμενος καὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ συμφωνῇ τοῖς ἀγαθοῖς αὐτοῦ λόγοις, πάντοτε ἔχων καρδίαν συντετριμμένην κατευτελίζει ἑαυτὸν νυκτὸς καὶ ἡμέρας. Καὶ ὁ τοιαῦτα ποιῶν, οὗτος ἐν ἀληθείᾳ στήκει, καὶ τῷ τοιούτῳ προσκολληθήσεσθε καὶ ὡς πατέρα καὶ διδάσκαλον καὶ ἀδελφόν …ἑαυτοῖς προσλαμβανώμεθα… Ὁ γὰρ κολλώμενος ἁγίοις ἁγιασθήσεται.  Καὶ πάλιν· “Μετὰ ἀνδρὸς θυμώδους μὴ συναυλίζου, μήποτε μάθῃς τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ καὶ λάβῃς βρόχους τῇ ψυχῇ σου”· “φθείρουσι γὰρ ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί”.  Ἐὰν δὲ προσκολλᾶσαι, τῷ ἀγαθῷ καὶ συνετῷ προσκολλοῦ» (Callinicus Biogr., ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΥΠΑΤΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΡΟΥΦΙΝΙΑΝΑΙΣ).

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνὸς παραγγέλλει νὰ μὴ δίνουμε τὴν Θ. Μετάληψη στοὺς αἱρετικούς, οὔτε νὰ λαμβάνουμε τὴ δική τους: «Πάσῃ δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα, μὴ λαμβάνειν μετάληψιν αἱρετικῶν μήτε διδόναι. “Μὴ δῶτε γὰρ τὰ ἅγια τοῖς κυσίν”, φησὶν ὁ Κύριος, “μηδὲ ρίπτετε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων”, ἵνα μὴ μέτοχοι τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς αὐτῶν γενώμεθα κατακρίσεως» (Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, Περὶ τῶν ἁγίων καὶ ἀχράντων…μυστηρίων, κεφ. ιγ΄).

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης πάλι, λέγει ὅτι ἡ μετάληψη τῶν αἱρετικῶν εἶναι φάρμακο «μελαῖνον καὶ σκοτίζον» τὴν ψυχή: «ἡ παρὰ τῶν αἱρετικῶν κοινωνία οὐ κοινὸς ἄρτος, ἀλλὰ φάρμακον, οὐ σῶμα βλάπτον, ἀλλὰ ψυχὴν μελαῖνον καὶ σκοτίζον» (Ἐπιστ. κδ΄, Ἰγνατίῳ τέκνῳ, l. 9-10). Τέτοιο σκοτισμὸν δὲν ἔλαβε καὶ ὁ Ἰούδας, ἀφοῦ κοινώνησε κατὰ τὸ Μυστικὸν Δεῖπνο;

 Ὁ Μ. Βασίλειος πάλι, λέγει ὅτι ὁ συμφυρμὸς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἡ ἀδιαφορία στὰ θέματα ἐπικοινωνίας μαζί τους «μᾶς στερεῖ τὴν παρρησία ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ»:
«Διὰ τοῦτο παρακαλοῦμεν ...νὰ ἀπέχετε ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνίαν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀφοῦ γνωρίζετε ὅτι ἡ εἰς αὐτὰ ἀδιαφορία μᾶς στερεῖ τὴν παρρησίαν ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ» [Ταῦτα οὖν παρακαλοῦμεν ...τῆς πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς κοινωνίας ὑμᾶς ἀπέχεσθαι, εἰδότας ὅτι τὸ ἐν τούτοις ἀδιαφορεῖν τὴν ἐπὶ Χριστοῦ παρρησίαν ἡμῶν ἀφαιρεῖται] (Οὐρβικίῳ μονάζοντι, ἐπιστ. σξβ΄).

«Μὴ οὖν καθεσθῆτε μετὰ συνεδρίου ματαιότητος αὐτῶν, καὶ μὴ ἰχνηλατήσητε τρίβον διανοίας αὐτῶν. Οὐ διαφέρει γὰρ δαίμονι συνοικῆσαι, ἢ μετὰ ἀποστάτου ἀνδρὸς παρανόμου· ἐφορκιζόμενος γὰρ ὁ δαίμων, ὑποσταλεὶς φεύξεται, μὴ ἰσχύων μεῖναι ἔνθα Χριστὸς κατ' αὐτοῦ ὀνομάζεται» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Τοῦ ὁσίου Ἐφραῒμ διαθήκη).

«Αρετικός στιν ποιμήν; Λύκος στί· φυγεν ξ ατο καί ποπηδν δεήσει, μηδ’ πατηθναι προσελθεν, κν μερον περισαίειν δοκ· φύγε τήν κοινωνίαν ατο καί τήν πρός ατόν μιλίαν ς όν φεως· …φεύγειν ον παντί σθένει διά τατα προσήκει τούς τοιούτους» ( Μεγας Φωτιος, ΕΠΕ 12, 400,31).

γ. Μάξιμος ἔφυγε πὸ τὸν κόσμο καὶ τὸ Παλάτι ἐξαιτίας τῆς αἱρέσεως τν Μονοθελητν γιά νά μήν χη καμμία πικοινωνία μέ τούς αρετικούς ( αἵρεση τότε, δν εχε ἀκόμα καταδικαστε, κα ρα ο πίσκοποι σαν ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ, πως σήμερα ο Οκουμενιστές)! Τήν πικοινωνία δέ ατή τήν θεωροσε μολυσμό τς ψυχς του. Γράφει ὁ βιογράφος του «καταλεπει μν παντα, ψυχς σπερ κονωσιν (μολυσμό) τ τος τοιοτους νεστρφθαι οἰόμενος».

Ἀλλὰ καὶ οἱ π Βέκκου γιορετες Πατέρες σ πιστολή τους (πρίν φυσικά Βέκκος καθαιρεθε) γράφουν: «Καί μέγας πατήρ μν καί μολογητής Θεόδωρος Στουδίτης τατα λέγει πρός τινα, διά τς τιμίας ατο πιστολς·φης δε μοι τι δέδοικας επεν τ πρεσβυτέρ σου, μή ναφέρειν τόν αρεσιάρχην, καίτοι περί τούτου επεν σοι τό παρόν, ο καταθαρρ· πλήν τι μολυσμόν χει κοινωνία κ μόνου το ναφέρειν ατόν, κν ρθόδοξος εη ναφέρων”».

13 σχόλια:

  1. Ανώνυμος17/3/14, 1:43 μ.μ.

    Σάς διέφυγε μία λεπτομέρεια ΄΄…Εἴ τις εὑρεθῇ πόθῳ τὰς ἐντολὰς τοῦ Χριστοῦ ἐργαζόμενος καὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ συμφωνῇ τοῖς ἀγαθοῖς αὐτοῦ λόγοις, πάντοτε ἔχων καρδίαν συντετριμμένην κατευτελίζει ἑαυτὸν νυκτὸς καὶ ἡμέρας.΄΄ Κατευτελίζει εαυτόν καί όχι τους άλλους. Αποκτείστε λίγη ταπείνωση, για νά φωτιστεί λίγο το λογιστικό σας να καταλάβετε , οτι η κάθε απομάκρυνση από τους αιρετικούς δέν σημαίνει καί αποτείχιση Τότε θά έπρεπε καί η εγκράτεια νά σημαίνει την αγαμία , η οποία ανεπιφύλακτα επαινείται και προτιμάται και θά έπρεπε οι άγαμοι συνεχώς νά στρέφονται εναντίον των εγγάμων καί να τους απαξιώνουν και να θεωρούν οτι ο μόνος δρόμος θυσίας και αγιασμού είναι η αγαμία, ο δέ γάμος συνώνυμος της ακολασίας ! Ο Κύριος οίδεν καί στις δύο περιπτώσεις .........!!!
    Σείς οι ίδιοι μας παρουσιάζετε την αποτείχιση ως μία συμφορά, σάν κάποιος να σας παρέσυρε και νά σας εξαπάτησε οδηγώντας σας σέ κάποια συμφορά ! Όποιος είναι αναπαυμένος μέ τον δρόμο που επέλεξε νά ακολουθήσει, δέν συμπεριφέρεται ετσι, αλλά υπομένει τας σκληράς οδούς του Κυρίου με αγαλλίαση , άν και συγχωρείστε μας , αλλά δέν διακρίνουμε εις τί συνίσταται η σκληρότητα της εν λόγω οδού σας !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος17/3/14, 3:06 μ.μ.

      Ένας σιγονταρο-Οικουμενιστής μόνο φαντασιακά ποθεί "τας Εντολάς"! Μονο στη φαντασία του "κατευτελίζει εαυτόν"! Γιατί αν είχε ταπείνωση, θα εφάρμοζε τις Εντολές, εξερχόμενος εκ μέσου αυτών.
      Το άλλο, μόνοεντελώς αδαής της χριστιανικής ζωής ή ανόητος θα έκανε τέτοια σύγκριση και θα έφερνε σε σύγκρουση Γάμο και Αγαμία. Γιατί θα ήξερε ότι η εγκράτεια υπάρχει και στους δύο δρόμους.
      Συμφορά είναι στον εγκέφαλό σου, Ανώνυμε, η αποτείχιση. Συμφορά είναι για εκείνους που την εδίδασκαν και δεν την πράττουν. Αναπαυμένοι είμαστε με το δρόμο που ακολουθούμε, αλλά όχι με την κακοδοξία σας, την μηδενιστική νοοτροπία σας, να απαξιώνετε την Παράδοση της Εκκλησίας (για τους δικούς σας λόγους σας) επειδηδεν θέλετε να την εφαρμόσετε.
      Βενιαμίν

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος17/3/14, 3:58 μ.μ.

      ΄΄Το άλλο, μόνοεντελώς αδαής της χριστιανικής ζωής ή ανόητος θα έκανε τέτοια σύγκριση και θα έφερνε σε σύγκρουση Γάμο και Αγαμία. Γιατί θα ήξερε ότι η εγκράτεια υπάρχει και στους δύο δρόμους.΄΄
      Καί τότε πώς ονομάζεται αυτός ο οποίος από το σχόλιό μου κατάλαβε οτι φέρνω σέ σύγκρουση τον γάμο καί την αγαμία; Ισως Βενιαμίν στό μυαλό ! Προσέξτε μόνο να μήν βρεθείτε εκεί που βρέθηκαν και αυτοί που πράγματι έφεραν σε σύγκρουση τον γάμο καί την αγαμία στηριζόμενοι σέ επαίνους σάν αυτούς στους οποίους στηρίζεστε και εσείς!

      Διαγραφή
    3. ΄΄…Εἴ τις εὑρεθῇ πόθῳ τὰς ἐντολὰς τοῦ Χριστοῦ ἐργαζόμενος καὶ τὰ ἔργα αὐτοῦ συμφωνῇ τοῖς ἀγαθοῖς αὐτοῦ λόγοις, πάντοτε ἔχων καρδίαν συντετριμμένην κατευτελίζει ἑαυτὸν νυκτὸς καὶ ἡμέρας.΄
      Ναι ! Αλλά ΟΧΙ την πίστη του . Οχι τον Χριστό του μνημονεύοντας Πάπα , δίνοντας το Τίμιο Αίμα και Σώμα στα παπικά σκυλιά !
      Αλλά για πές μου εκεί στην αντιπέρα όχθη την Παπική , τον Βαρθολομαίο λέγω και όσους τον μνημονεύουν ... κατευτελίζουν εαυτούς με την ομοφυλοφιλία γιατί το θεωρούν έργο αγαθό της εντολής για την Αγάπη ?
      Λες και " οτι η κάθε απομάκρυνση από τους αιρετικούς δέν σημαίνει καί αποτείχιση "
      Ναι? Για πές μου αν ένας μνημονεύσει Πάπα δεν γίνεται παπικός ?
      Σώζεται ο τοιούτος ? Γιατί λοιπόν να τον πειράξει ο δαίμων ?
      Μάλλον θα τον "κοσμήσει " φαινομενικά με αρετές να φαίνεται ενάρετος να ξεγελιέται ο κόσμος να πέφτει στην αίρεση του .
      Απο το ΜΙΑ και μόνη φορά να μνημονεύσω τα ΑΜΝΗΜΟΝΕΥΤΑ
      Απο την ΜΙΑ και μόνη φορά να κοινωνήσω τα ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΑ
      Τι λέγω απο το ΜΙΑ και έστω φορά να μην Αναθεματίσω κατα που τους πρέπει τους προδότες που δώσανε στα παπικά σκυλιά τα Αγια μου
      Απο την μία έστω φορά ΑΝΑΘΕΜΑ φορτώνουμε και με αυτό το Ανάθεμα σώζομαι ?
      Πώς παραδίδω ψυχή στον Δικαιοκρίτη ?
      Λες "Τότε θά έπρεπε καί η εγκράτεια νά σημαίνει την αγαμία , η οποία ανεπιφύλακτα επαινείται και προτιμάται και θά έπρεπε οι άγαμοι συνεχώς νά στρέφονται εναντίον των εγγάμων καί να τους απαξιώνουν και να θεωρούν οτι ο μόνος δρόμος θυσίας και αγιασμού είναι η αγαμία, ο δέ γάμος συνώνυμος της ακολασίας !"
      Τό παράδειγμα σου δεν είναι δόκιμο διότι ο γάμος είναι το κατα φύση , η παρθενία το υπερ την φύση αλλά ουτε το ένα ούτε το άλλο δεν εκφράζει στην αίρεση .
      Εκ των μνημονευόντων Βαρθολομαίο οι μεν εκ πεποιθήσεως λατινόφρονες κάνουν πνευματική μοιχία οι δε που δεν έχουν αιρετική πεποίθηση , που ξέρουν την Αλήθεια αλλά μνημονεύονατς υποτάσονται στο ψεύδος μάλλον στο παρά ρα την φύση , την ομοφυλοφιλία .
      Μεγάλη πνευματική ομοφυλοφιλία συνιστά ο συγονταροοικουμενισμός και μάλιστα ομοφυλοφιλία μετά κοπροφαγίας διότι σατανικά περιττώματα κοινωνούν .
      Και το ξέρουν οι σιγανοπαπαδιές ΟΤΙ ΣΑΤΑΝΑ κοινωνούν , και με σατανά ενώνονται γιατί μόρφωση ευσεβίας έχουν όμως η συνείδηση τους είναι πουλημένη στον σατανά και ποιούνται την πάπια !
      Ο Βαρθολομαίος όπως πατεί στην πλάτη τους εδώ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ στην πλάτη τους θα πατάει .

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος17/3/14, 1:58 μ.μ.

    Η καθημερινή παράθεση πατερικών κειμένων (με τα οποία κανείς λογικός άνθρωπος δεν διαφωνεί), δεν μπορεί να κρύψη την έλλειψη επιχειρημάτων, και την αδυναμία πειθούς του ποιμνίου.
    Η αίρεση δεν είναι αίρεση, επειδή το λένε 200, 300, ή 1000 άτομα. Είναι αίρεση επειδή θίγονται τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Πως λοιπόν να πειστή ο πιστός, ότι ο οικουμενισμός είναι αίρεση, όταν η Ιεραρχία του, (και όλες οι άλλες Ιεραρχίες των άλλων λαών) αποφαίνονται ότι οι Διάλογοι πρέπει να γίνωνται ? Ποιόν θα πιστέψη ο πιστός ? Τους 5 Ιστολόγους, και τους 500 φωνασκούντες, ή τις εκατοντάδες των Επισκόπων του ? Ασφαλώς τους Επισκόπους του, τους οποίους εμπιστεύεται από αιώνων.
    Επειτα, είναι και ο τρόπος των "αντιοικουμενιστών", που απομακρύνει τον άνθρωπο.
    Μπορεί να πείση κάποιος που καθημερινά κατακρίνει, υβρίζει, φλυαρεί, αερολογεί, επιτίθεται, χωρίς ίχνος σοβαρότητος ? Οχι βέβαια !
    Αυτά είναι τα βασικά εμπόδια που αποτρέπουν τον συγχρονο άνθρωπο, να ακούση με συμπάθεια τις από ψεις των αποτειχισμένων, και να ενταχθή στις τάξεις τους.
    Οποιος δεν τα βλέπει αυτά, είναι εκτός πραγματικότητος !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα διαφωνήσω με την θέση σου, Ανώνυμε 4:58. Πώς λέγεις ότι κανείς λογικός άνθρωπος δεν διαφωνεί; Εφόσον δεν τα εφαρμόζει, διαφωνεί στην πράξη. Η αίρεση είναι αίρεση, έστω κι αν ένας την λέγει και αυτός κατέχει ηγετική θέση στην Εκκλησία. Δεν γνωρίζεις τίποτα για τον Νεστόριο και τους ελάχιστους στην αρχή οπαδούς του και σιγονταροΝεστοριανούς; Δεν θίγεται ο Χριστός όταν καταργείται το Δόγμα της παρεχομένης σωτηρίας δια της Μίας Εκκλησίας Του; Δεν γνωρίζεις, ότι εκατοντάδες Επίσκοποι αποτελούσαν την ληστρική Σύνοδο του 439 και της Ιέρειας του 754; Ο τρόπος μας (που μπορεί να μην είναι άριστος) είναι εκείνος που σε κάνει να μην ακολουθείς τις Εντολές; Παράτησέ μας εμάς, μην ξαναμπείς στο ιστολόγιό μας και εφάρμοσε τις Εντολές. Εξάλλου στον Κύριο θα δώσεις λόγο κι όχι σε μας.

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος17/3/14, 2:03 μ.μ.

    Διευκρινίστε μας σας παρακαλώ η απομάκρυνση του αγίου Μαξίμου από το παλάτι είχε τα χαρακτηριστικά της αποτειχίσεως ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έτσι, απλά ελληνικά και για όσους δεν κατάλαβαν και θέλουν να βγάλουν τους Αγίους Πατέρες πλανεμένους και θύματα του αρχεκάκου όφεως, τότε ο δρόμος προς τον Οικουμενισμό είναι ανοικτός και τα σκυλιά δεμένα. Πιο κατανοητά δεν γίνεται να ερμηνευθούν τα λόγια των Πατέρων. Αίρεσις = μολυσμός. Θεραπεία=απομάκρυνσις. Ο νοών νοείτω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αρχιμ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, 1894-1979
    Διαβαζω στο http://impantokratoros.gr/604F2505.el.aspx
    αλλά και στο http://agathan.wordpress.com/
    "...Ο θεόπνευστος φορεύς της αποστολικής και αγιοπατερικής καθολικής Παραδόσεως της Εκκλησίας του Χριστού, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ευαγγελίζεται εκ της καρδίας όλων των αγίων Πατέρων, όλων των αγίων Αποστόλων, όλων των αγίων Συνόδων της Εκκλησίας την εξής θεανθρωπίνην αλήθειαν: «Ουκ έστι τύπος ο άρτος και ο οίνος του Σώματος και Αίματος του Χριστού (μη γένοιτο), αλλ' αυτό το Σώμα του Κυρίου τεθεωμένον... Δι' αυτού καθαιρόμενοι ενούμεθα τω Σώματι Κυρίου και τω Πνεύματι Αυτού, και γινόμεθα Σώμα Χριστού (= η Εκκλησία)... Μετάληψις δε λέγεται. δι' αυτής γάρ της Ιησού θεότητος μεταλαμβάνομεν. Κοινωνία δε λέγεταί τε και εστιν αληθώς, διά το κοινωνείν ημάς δι' αυτής τω Χριστώ και μετέχειν Αυτού της σαρκός τε και της θεότητος. κοινωνείν δε και ενούσθαι αλλήλοις δι' αυτής. επεί γαρ εξ ενός άρτου μεταλαμβάνομεν, οι πάντες εν Σώμα Χριστού και εν Αίμα, και αλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστού χρηματίζοντες. Πάση δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα μη λαμβάνειν μετάληψιν αιρετικών μήτε διδόναι. «Μη δώτε γαρ τα άγια τοις κυσίν, ο Κύριός φησι, μηδέ ρίπτετε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων» (Ματθ. 7, 6), ίνα μη μέτοχοι της κακοδοξίας και της αυτών γενώμεθα κατακρίσεως. Ει γαρ πάντως ένωσίς εστι προς Χριστόν και προς αλλήλους, πάντως και πάσι τοις συμμεταλαμβάνουσιν ημίν κατά προαίρεσιν ενούμεθα. Εκ προαιρέσεως γαρ η ένωσις αυτή γίνεται, ου χωρίς της ημών γνώμης. Πάντες γαρ εν σώμα εσμεν, ότι εκ του ενός άρτου μεταλαμβάνομεν, καθώς φησιν ο θείος Απόστολος»1.
    Ο ατρόμητος ομολογητής των θεανθρωπίνων ορθοδόξων αληθειών αναγγέλλει εις όλους τους ανθρώπους όλων των κόσμων: «Το γαρ κοινωνείν παρά αιρετικού ή προφανώς διαβεβλημένου κατά τον βίον αλλοτριά Θεού και προσοικειοί τω Διαβόλω»2. Κατά τον ίδιον ο άρτος των αιρετικών δεν είναι «σώμα Χριστού»3. Διά τούτο, «Ως ουν ο θείος άρτος υπό των Ορθοδόξων μετεχόμενος, πάντας τους μετόχους εν σώμα αποτελεί. ούτω δη και ο αιρετικός κοινωνούς τους ούτω αυτού μετέχοντας αλλήλων απεργαζόμενος, εν σώμα αντίθετον Χριστώ παρίστησι»4. Επί πλέον, «Η παρά των αιρετικών κοινωνία ου κοινός άρτος αλλά φάρμακον (= δηλητήριον), ου σώμα βλάπτον, αλλά ψυχήν μελαίνον και σκοτίζον» 5.... (Από το βιβλίον ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λέγει σχετικά ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης για όλους εκείνους που είχον ορθόδοξο φρόνημα, αλλά κοινωνούσαν με αιρετικούς. Ας σημειωθεί ότι αυτοί οι αιρετικοί δεν είχαν καν ακόμη καταδικασθεί από Σύνοδο:
    «Μοιχεία γαρ εστιν ω πανσύνετοι και το της κοινωνίας μετέχειν των αιρετικών... Οι μεν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν, οι δε ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται»
    Και ακόμη:«Φεύγη την αίρεσιν, ήγουν τούς αιρετικούς· του μήτε κοινωνείν αυτοίς μήτε αναφέρειν επί της Θείας Λειτουργίας· ότι μέγισται απειλαί κείνται παρά των αγίων εκφωνηθείσαι τοις συγκαταβαίνουσιν αυτή μέχρι και εστιάσεως... Εχθρούς γαρ Θεού ο Χρυσόστομος ου μόνον τούς αιρετικούς, αλλά και τούς τοις τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη και πολλή τη φωνή απεφήνατο».
    ....Σέ ἐπιστολή του λοιπόν, πρός τόν ἡγούμενο Νικήτα διασαφηνίζει θαυμάσια καί λακωνικώτατα τήν σημασία τῶν ὀρθοδόξων καί τῶν αἱρετικῶν μυστηρίων. Ἑρμηνεύοντας τό χωρίο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Α’ Κορινθ. 10, 16) περί τῆς συμμετοχῆς μας στό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἀναφέρει ὅτι ἡ μετάληψις εἶναι ἡ μετοχή σ’ αὐτά τά ὁποῖα μεταλαμβάνομε. Συνεχίζοντας ἀναφέρει ὅτι, ὅπως ὁ ἅγιος ἄρτος, ὁ ὁποῖος ἱερουργεῖται καί μεταδίδεται στούς Ὀρθοδόξους, τούς μεταμορφώνει σέ ἕνα χριστόμορφο σῶμα, κατά τόν ἴδιο τρόπο ὁ αἱρετικός ἄρτος, ὁ ὁποῖος μεταδίδεται ἀπό τούς αἱρετικούς ἱερεῖς στό πλήρωμά των, δημιουργεῖ καί συνενώνει τούς μετέχοντας σέ ἕνα σῶμα, ἀντίθετο ὅμως τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή δαιμονικό. Σ’ αὐτό τό δαιμονόμορφο σῶμα ἀνήκει καί αὐτός ὁ ὁποῖος συμμετέχει ἀπό φόβο ἐξαιτίας τοῦ διωγμοῦ, ἔστω καί ἄν ἐσωτερικά ἀναγνωρίζει ὅτι αὐτό τό ὁποῖο πράττει δέν εἶναι σωστό (σελ. 8Cool.
    «Ἰδού, δέδειχε κἀνταῦθα τό φῶς τοῦ κόσμου ὅτι κοινωνία ἐστίν ἡ μετοχή, οὐκ ἄν τις δέ φρενῶν εἴσω ὤν οὐχί τήν μετοχήν μετάληψιν εἴποι. ὡς οὖν ὁ θεῖος ἄρτος ὑπό τῶν ὀρθοδόξων μετεχόμενος πάντας τούς μετόχους ἕν σῶμα ἀποτελεῖ, οὕτω δή καί ὁ αἱρετικός ἄρτος κοινωνούς τούς αὐτοῦ μετέχοντας ἀλλήλων ἀπεργαζόμενος ἕν σῶμα ἀντίθετον Χριστοῦ παρίστησι, καί ὁ κενολόγος μάτην κενολογεῖ. εἰ δέ ὅτι ὁ νοῦς, ὁπότε μετελάμβανεν, οὐ συνδιετίθετο τῷ πραττομένῳ τοῦτό ἐστι τό μᾶλλον ἀρνητικόν, ὅτι, καίπερ εἰδώς ἐκτοπουργεῖν, ὅμως ἐν γνώσει ἡμάρτανεν, μή φοβηθείς τόν ἀποκτένοντα θεόν καί ψυχήν καί σῶμα διά τῆς ἐν γεέννῃ ἐμβολῆς, ἀλλά τόν προσκαίρως σῶμα τύπτοντα» (Ἐπιστολή 452. Νικήτᾳ ἡγουμένῳ , Φατοῦρος σελ. 640, στιχ. 42, P.G.99, 1480C).

    Και ο Άγιος Γερμανός ο Νεος:«Επισκήπτομαι πάσι τοις εν Κυπρω λαϊκοίς όσοι της Καθολικής Εκκλησίας εστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν όλω ποδί από των υποπεσόντων ιερέων τη λατινική υποταγή και μηδέ εις Εκκλησίαν τούτοις συνέρχεσθαι, μηδέ ευλογίαν εκ των χειρών αυτών λαμβάνειν την τυχούσαν... ει δε μη την αυτήν υφέξετε μετ’ αυτών κόλασιν».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. σύνοδο της Καρχηδόνας του 251 μ.Χ
    "Εν κοινοβουλίω όντες, αγαπητοί αδελφοί, ανέγνωμεν γράμματα αφ’ υμών σταλέντα περί τών παρά τοίς αιρετικοίς, ή σχισματικοίς δοκούντων βεβαπτίσθαι, ερχομένων πρός τήν καθολικήν Εκκλησίαν, ήτις εστί μία, εν ή βαπτιζόμεθα καί αναγεννώμεθα. Περί ών καί πεποίθαμεν, καί υμάς αυτούς εκείνα πράττοντας, τήν στερρότητα τού τής καθολικής Εκκλησίας κανόνος κρατείν. Όμως επεί συγκοινωνοί ημών εστέ καί ζητήσαι περί τούτου διά τήν κοινήν αγάπην ηθελήσατε, ου πρόσφατον γνώμην, ουδέ νύν ηδρασμένην προσφέρομεν, αλλά τήν πάλαι υπό τών προγενεστέρων ημών μετά πάσης ακριβείας καί επιμελείας δεδοκιμασμένην, καί υφ’ ημών παρατηρηθείσαν, κοινούμεθα υμίν καί συζεύγνυμεν, τούτο καί νύν χειροτονούντες, όπερ διά παντός ισχυρώς καί ασφαλώς κρατούμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι έξω τής καθολικής Εκκλησίας, ενός όντος βαπτίσματος καί εν μόνη τή καθολική Εκκλησία υπάρχοντος. Γέγραπται γάρ: Εμέ εγκατέλιπον, πηγήν ύδατος ζώντος, καί ώρυξαν εαυτοίς λάκκους συντετριμμένους, τούς μή δυναμένους ύδωρ συσχείν. Καί πάλιν, η αγία Γραφή προμηνύουσα λέγει: Από ύδατος αλλοτρίου απέχεσθε καί από πηγής αλλοτρίας μή πίητε. Δεί δέ καθαρίζεσθαι καί αγιάζεσθαι τό ύδωρ πρώτον υπό τού ιερέως, ίνα δυνηθή τώ ιδίω βαπτίσματι τάς αμαρτίας τού βαπτιζομένου ανθρώπου αποσμήξαι. Διά τε Ιεζεκιήλ τού προφήτου λέγει Κύριος: Καί ραντίσω υμάς καθαρώ ύδατι καί καθαριώ υμάς, καί δώσω υμίν καρδίαν καινήν καί πνεύμα καινόν δώσω υμίν. Πώς δέ δύναται καθαρίσαι καί αγιάσαι ύδωρ ο ακάθαρτος ών αυτός καί παρ' ώ Πνεύμα άγιον ουκ έστι, λέγοντος τού Κυρίου εν τοίς Αριθμοίς: Καί πάντων ών άψεται ο ακάθαρτος, ακάθαρτα έσται; Πώς βαπτίζων δύναται άλλω δούναι άφεσιν αμαρτιών ο μή δυνηθείς τά ίδια αμαρτήματα έξω τής Εκκλησίας αποθέσθαι; Αλλά καί αυτή η ερώτησις, η εν τώ βαπτίσματι γενομένη, μάρτυς εστί τής αληθείας. Λέγοντες γάρ τώ εξεταζομένω: Πιστεύεις αιώνιον ζωήν καί άφεσιν αμαρτιών λαμβάνειν; ουκ άλλο τι λέγομεν, ει μή ό,τι εν τή καθολική Εκκλησία δοθήναι δύναται. Παρά δέ τοίς αιρετικοίς, όπου Εκκλησία ουκ έστιν, αδύνατον αμαρτημάτων άφεσιν λαβείν. Καί διά τούτο οι τών αιρετικών συνήγοροι ή τήν επερώτησιν εναλλάξαι οφείλουσιν ή τήν αλήθειαν εκδικήσαι, ειμή τι αυτοίς καί τήν Εκκλησίαν προσνέμουσιν, ούς βάπτισμα έχειν διαβεβαιούνται. Ανάγκη δέ εστι καί χρίεσθαι τόν βεβαπτισμένον, ίνα, λαβών χρίσμα, μέτοχος γένηται Χριστού......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. .....Αγιάσαι δέ έλαιον ου δύναται ο αιρετικός, ο μήτε θυσιαστήριον έχων, μήτε Εκκλησίαν. Όθεν ου δύναται χρίσμα τό παράπαν παρά τοίς αιρετικοίς είναι. Πρόδηλον γάρ εστιν ημίν, μηδαμώς δύνασθαί παρ' εκείνοις αγιάζεσθαι έλαιον εις ευχαριστίαν. Ειδέναι γάρ καί μή αγνοείν οφείλομεν, ότι γέγραπται: Έλαιον αμαρτωλού μή λιπανάτω τήν κεφαλήν μου, ό δή καί πάλαι εμήνυσε τό Πνεύμα τό άγιον εν Ψαλμοίς. Μήπως, εξιχνιασθείς τις καί από τής ευθείας οδού πλανηθείς, παρά τοίς αιρετικοίς, τοίς τού Χριστού αντιπάλοις, χρισθή. Πώς δέ εύξεται υπέρ τού βαπτισθέντος ουχί ιερεύς, αλλ' ιερόσυλος καί αμαρτωλός, λεγούσης τής Γραφής, ότι ο Θεός αμαρτωλών ουκ ακούει, αλλ' εάν τις θεοσεβής ή καί τό θέλημα αυτού ποιή, τούτου ακούει; Διά τής αγίας Εκκλησίας νοούμεν άφεσιν αμαρτιών: τίς δέ δύναται δούναι, όπερ αυτός ουκ έχει ή πώς δύναται πνευματικά εργάζεσθαι ο αποβαλών Πνεύμα άγιον; Διά τούτο καί ανανεούσθαι οφείλει ο πρός τήν Εκκλησίαν ερχόμενος, ίνα έσω διά τών αγίων αγιασθή, γέγραπται γάρ ότι: Άγιοι έσεσθε, καθώς εγώ άγιός ειμι, λέγει Κύριος, ίνα καί ο πλάνη βουκοληθείς εν τώ αληθεί καί εκκλησιαστικώ βαπτίσματι καί αυτός τούτο αποδύσηται, όστις πρός Θεόν ερχόμενος άνθρωπος καί ιερέα επιζητών εν πλάνη ευρεθείς, ιεροσύλω προσέπεσε. Δοκιμάζειν γάρ εστι τό τών αιρετικών καί σχισματικών βάπτισμα, τό συνευδοκείν τοίς υπ' εκείνων βεβαπτισμένοις. Ου γάρ δύναται εν μέρει υπερισχύειν: ει ηδυνήθη βαπτίσαι, ίσχυε καί άγιον Πνεύμα δούναι: ει ουκ ηδυνήθη, ότι έξω ών, Πνεύμα άγιον ουκ έχει, ου δύναται τόν ερχόμενον βαπτίσαι, ενός όντος τού βαπτίσματος, καί ενός όντος τού αγίου Πνεύματος, καί μιάς Εκκλησίας τού Χριστού τού Κυρίου ημών, επάνω Πέτρου τού αποστόλου, αρχήθεν λέγοντος, τής ενότητος τεθεμελιωμένης. Καί διά τούτο τά υπ' αυτών γινόμενα, ψευδή καί κενά υπάρχοντα, πάντα εστίν αδόκιμα. Ου γάρ δύναταί τι δεκτόν καί αιρετόν είναι παρά τώ Θεώ τών υπ' εκείνων γινομένων, ούς ο Κύριος πολεμίους καί αντιπάλους αυτού λέγει εν τοίς Ευαγγελίοις: Ο μή ών μετ' εμού κατ' εμού εστί, καί ο μή συνάγων μετ' εμού σκορπίζει. Καί ο μακάριος απόστολος Ιωάννης, εντολάς Κυρίου τηρών, εν τή επιστολή προέγραψεν: Ηκούσατε, ότι ο αντίχριστος έρχεται, καί νύν δέ αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν: όθεν γινώσκομεν, ότι εσχάτη ώρα, εστίν. Εξ ημών εξήλθον, αλλ' ουκ ήσαν εξ ημών. Όθεν καί ημείς συνιέναι οφείλομεν καί νοείν, ως οι εχθροί Κυρίου καί οι αντίχριστοι ωνομασμένοι, δυνατοί ουκ είεν χάριν δούναι τώ Κυρίω. Καί διά τούτο ημείς οι σύν Κυρίω όντες καί ενότητα Κυρίου κρατούντες καί κατά τήν αξίαν αυτού χορηγούμενοι, τήν ιερατείαν αυτού εν τή Εκκλησία λειτουργούντες, όσα οι αντικείμενοι αυτώ, τουτέστι πολέμιοι καί αντίχριστοι, ποιούσιν αποδοκιμάσαι καί αποποιήσαι καί απορρίψαι καί ως βέβηλα έχειν οφείλομεν. Καί τοίς από πλάνης καί στρεβλότητος ερχομένοις, επί γνώσει τής αληθινής καί εκκλησιαστικής πίστεως, δούναι καθόλου θείας δυνάμεως μυστήριον ενότητός τε καί πίστεως καί αληθείας. ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΑΝΟΝΩΝ: Αποστολικοί μς’, μζ’, ξη’- Β’ ζ’ – ΣΤ , κε’ - Λαοδικείας μη’

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η επιστολή του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού για τους Ουνίτες (Απόσπασμα εκ του βιβλίου του Σεβ. Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. κ. Ιεροθέου «Γέννημα – θρέμμα Ρωμηοί» ).

    ________________________________________________



    Οι ονομασίες πού τους αποδίδει ο ’γιος Μάρκος και τα κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιεί εναντίον τους είναι πολύ χαρακτηριστικά. Οι Ουνίτες λέγοντες «Γραικολατίνοι» και «Λατινόφρονες». Καλούνται ακόμη και «μιξόθηρες άνθρωποι κατά τους εν μύθοις ιπποκενταύρους». Επίσης, ο αγιος Μάρκος τους ονομάζει όφεις και μάλιστα χειροτέρους από αυτούς, επειδή θανατώνουν και δηλητηριάζουν τις ψυχές των Ορθοδόξων, καθώς επίσης τους ονομάζει χριστοκαπήλους και χριστέμπορους. . Προτρέπει τους Ορθοδόξους να αποφεύγουν την κοινωνία μαζί τους.

    Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αγιος Μάρκος δεν έχει υπόψη του όσους προέρχονταν από τους Λατίνους και τηρούσαν εξωτερικά τα ήθη, τα έθιμα και τις Παραδόσεις των Ορθοδόξων, αλλά εκείνους που, ενώ ήταν γεννημένοι και βαπτισμένοι Ορθόδοξοι, ανεγνώριζαν τον Πάπα και είχαν κοινωνία μαζί του. Προτρέπει, λοιπόν τα πιστά τέκνα της Εκκλησίας να τους αποφεύγουν.
    «Φεύγετε ούν αυτούς, αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν». Και αυτό, γιατί είναι «ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι είς αποστόλους Χριστού». Τους ονομάζει διακόνους και δούλους του Σατανά .

    Και αφού «αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός», δεν είναι παράδοξο «εί και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης, ων το τέλος έσται κατά τα έργα αυτών». Χρησιμοποιεί διάφορα αγιογραφικά χωρία για να τους χαρακτηρίσει και να καθορίσει την στάση των Χριστιανών απέναντί τους, όπως το χωρίο του Αποστόλου Παύλου προς τους Φιλιππησίους «βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτες, βλέπετε την κατατομήν», και το χωρίο του ιδίου Αποστόλου προς τους Γαλάτες: «ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ό παρελάβετε, καν άγγελος εξ ουρανού ανάθεμα έστω».

    Οι Ουνίτες, δηλαδή οι «Ορθόδοξοι», οι οποίοι συνδέονται με τους Λατίνους, στην πραγματικότητα είναι Γραικολατίνοι. Οι Ουνίτες αυτοί, αφ’ενός μεν εγκατέλειψαν την «βεβαίαν πίστιν και άσειστον», δηλαδή εγκατέλειψαν την Ιερουσαλήμ και το όρος Σιών, αλλά ούτε και θέλουν να κληθούν και να γίνουν Βαβυλώνιοι, γι’αυτό και κάνουν αυτόν τον συνδυασμό. Διατηρούν τις ορθόδοξες παραδόσεις, αλλά δέχονται και τα παπικά δόγματα. Όλα όμως είναι διαφορετικά μεταξύ Λατίνων και Ορθοδόξων (Βάπτισμα, Θεία Ευχαριστία κλπ). Έτσι, δεν υπάρχει κοινό σημείο ή μεσότης.

    Κατά τον αγιο Μάρκο και όλους τους Ορθοδόξους Πατέρες υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ Λατίνων και Ορθοδόξων, γι’αυτό και δεν υπάρχει καμιά δογματική σύγχυση, ούτε μπορεί να υπάρξει μίξη μεταξύ των δύο.-

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.