"Τρομοκρατική - κατευθυνόμενη θεολογία" και Εγκεφαλικός Θάνατος, π. Κων. Στρατηγόπουλου

 

Αὐτὰ εἶναι τά συμπεράσματα τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου σὲ σχετικὰ πρόσφατη ὁμιλία του γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τῆς Ἱ. Συνόδου καὶ τῶν Ἐπισκόπων ποὺ τὴν ἀποτελοῦν, κορυφαῖος τοῦ χοροῦ ὁ "Σωτηρικός" Μεσογαίας Νικόλαος.

Κάποιοι Ἐπίσκοποι, μάλιστα, κάνοντας προπαγάνδα ὑπὲρ τῶν μεταμοσχεύσεων, ἔχουν γίνει καὶ δωρητὲς τοῦ ἄχρηστου σκηνώματός τους, ἀφοῦ μετὰ τὰ 70 χρόνια τὰ ὄργανα δὲν ...χρησιμοποιοῦνται γιὰ μεταμοσχεύσεις!

Τὸ ἀξιοπερίεργο εἶναι ὅτι οἱ ὀρθὲς θέσεις τοῦ π. Κωνσταντίνου, ἀναιροῦν ἄλλες θέσεις τοῦ ἰδίου, ποὺ ἔχει ἐκφράσει γιὰ ἄλλα θέματα, ὅπως φαίνεται από δύο μικρὰ κείμενά του, ποὺ δημοσιεύουμε στὸ τέλος.

Στὴ συνέχεια ἡ ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου γιὰ τὴν ἀπάτη τοῦ Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου ἀπὸ μιὰ «Κατευθυνόμενη Θεολογία» καὶ «Τρομοκρατικὴ θεολογία»!

 «Δὲν ξέρω ἂν οἱ κύριοι Καθηγητές, ἔχουν γνώμη γιὰ τί σημαίνει κατευθυνόμενη ἐπιστήμη. Δὲν ξέρω κατὰ πόσον σ’ αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἐνασχόλησή τους μὲ τὸ θέμα τοῦ Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου ὑπέστησαν κάποια βία, κάποια ἀπειλή, ἢ ἀπειλὴ τουλάχιστον γιὰ τὴν κατευθυνόμενη ἐπιστήμη. Ἂν ἔχει γίνει θἆταν τραγικό. Ἂν ὅμως ὑπάρχει κατευθυνόμενη θεολογία, εἶναι τραγικότερο.

Καὶ στὴν περίπτωση αὐτή, ἐδῶ καὶ εἴκοσι χρόνια ...κάτι μύριζε βρώμικα. Κι ἐδῶ ὑπῆρχε προσπάθεια κατευθυνόμενης θεολογίας ἢ –νὰ πῶ κάτι χειρότερο;– Τρομοκρατικῆς θεολογίας! Καὶ κυριολεκτῶ. Ἔτσι γίνεται θεολογία;

Δὲν ξέρω τί γίνεται στὴν Ἰατρική (γίνεται μιὰ τραγωδία, ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται), ἀλλὰ δὲν εἴμαστε ἁρμόδιοι νὰ παρέμβουμε μὲ κριτήρια ἐπιστημονικά.

Ἀλλὰ ἂν αὐτὸ συμβαίνει, ἂν ὑπάρχει μία ἀπόφαση γι’ αὐτὰ τὰ θέματα, καὶ οἱ ἄνθρωποι σκοτώνονται ἐν ὀνόματι κάποιου κριτηρίου Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἕνα λόγο, καὶ δὲν μπορεῖ μιὰ κακοδοξία νὰ περάσει μέσ’ στὴν Ἐκκλησία. Γιατὶ ἔχουμε εὐθύνη ἐμεῖς, νὰ μὴν περάσει μιὰ κακοδοξία στὴν Ἐκκλησία μέσα. Κι αὐτὴ ἦταν ἡ εὐθύνη μας, ποὺ προσπαθήσαμε νὰ τὴν προσδιορίσουμε μελετώντας τὰ κείμενα ποὺ ὅρισαν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες, ὄχι γιατροί.

Τὰ κείμενα ποὺ εἴχαμε ἦταν πολὺ συγκεκριμένα. Εἴχαμε μυριστεῖ τί γίνεται, ἀλλὰ πρώτη φορὰ ἐπίσημη μορφὴ πῆρε τὸ κείμενο αὐτὸ στὴ συνεδρίαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 12.10.1999. Ἡ Ἱεραρχία, προσέξτε, ὄχι ἡ Δ. Ἱ. Σύνοδος.

Δώδεκα Δεκεμβρίου 1999 γιὰ πρώτη φορὰ ἔγινε προσπάθεια νὰ προσδιορισθεῖ καθαρὰ κατευθυνόμενα ἡ ἔννοια τοῦ Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου (Ε.Θ.). Κι ἐκεῖ κατετέθησαν (στὴν Ἱεραρχία) 55 σημεῖα... Ἦταν τὸ βασικὸ ἀφετηριακὸ κείμενο, στὸ ὁποῖο μπορούσαμε νὰ σταθοῦμε· καὶ μετὰ ἀκολούθησε ἕνα ἄλλο τραγικὸ βιβλίο ἀπὸ τὴν Ἐπιτροπὴ Βιο-ηθικῆς τῆς Ἱ. Συνόδου. Ἐδῶ συμβαίνουν πολὺ μεγάλα πράγματα· δὲν τὸ ἐκδίδει ὁποιοσδήποτε· τὸ ἐκδίδει ἡ Σεπτὴ καὶ Ἱερὰ Σύνοδος. Καὶ δὲν ἐλέγχει αὐτὰ ποὺ λέει, ἐπὶ ἑπτὰ χρόνια, τὰ τελευταῖα ἑπτὰ χρόνια.

Ὅταν γίνεται κάθε χρόνο δὲ κάποιο μέρος τῆς Ἑλλάδας τὸ ἀντιαιρετικὸ σεμινάριο, μαζεύονται ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ Ἐξωτερικὸ γιὰ θέματα αἱρετικά, ἐνῶ ἔχουμε τόσα θέματα ποὺ μᾶς καῖνε. Ἔβγαινα –σ’ αὐτὸ ἐκεῖ τὸ βῆμα– καὶ φώναζα ὅτι ἐδῶ, ἡ κακοδοξία εἶναι μέσ’ στὴν Ἐκκλησία, μὴν τὴν ψάχνετε ἀπέξω (σ.σ. Πράγματι τὸ ἔκανες, πάτερ, γιὰ πολλὰ θέματα. Ἄφησες, ὅμως, κι ἐσὺ ἔξω, τὰ θέματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς ἁγιοποίησης τοῦ Ἐθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης; Ἤ μᾶλλον, ἔλαβες ἀντίθετες θέσεις) . Καὶ τὸ πρῶτο ποὺ ἔβαζα ἦταν αὐτό. Ἐγελοῦσαν πολλοί, ἀλλὰ τελικὰ καμιὰ ἀνταπόκριση. Καὶ φώναζα, ποῦ θὰ τὸ πῶ, ποῦ θὰ πῶ τὸν καημό μου, (σ.σ. σὲ καταλαβαίνουμε, τὸ ἴδιο νοιώθουμε) μὰ ποῦ θὰ τὸν πῶ. Ἐδῶ εἶναι Συνέδριο αἱρέσεων, κι ἐδῶ πρόκειται γιὰ μιὰ κακοδοξία.

Μπορεῖ νὰ κάνω λάθος, νὰ μοῦ τὸ κρίνουν. Δὲν λέω αἵρεση· τὴν αἵρεση τὴν κρίνει μιὰ Σύνοδος Οἰκουμενική, δὲν εἶμαι ἁρμόδιος. Ἀλλὰ μιὰ κακοδοξία τὴν κρίνω κατὰ τὰ μέτρα τὰ θεολογικά. Νὰ δῶ λοιπόν, τὰ στοιχεῖα τῆς κακοδοξίας, ξεκινώντας ἀπ’ αὐτὸ ὅτι 12.12.99, ὅπου ψήφισαν ἕνα κείμενο –προσέξτε τραγικότητα– τὸ κείμενο εἶναι εἰλικρινές, τῆς Ἱεραρχίας. Λέει: Εἶναι προφανὲς ὅτι τὸ κείμενο δὲν ὑποβάλλεται ὡς ἐπίσημη θέση, οὔτε ὡς ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλ’ ὡς ὑλικὸ ποὺ ἀντανακλᾶ τὴν ἀντικειμενικὴ πραγματικότητα τοῦ προβλήματος καὶ ὡς πρώτη ὕλη ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ὁδηγήσει σὲ ἐπιπλέον σκέψη καὶ προβληματισμὸ γιὰ νὰ συντελέσει στὴν τελικὴ διαμόρφωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς τοποθέτησης στὸ Νόμο. Εἶναι πολὺ ὡραῖο. Τὸ κατάλαβαν αὐτὸ τὸ κείμενο;

Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα· ἔγιναν δεκάδες προτάσεις γιὰ τὶς μεταμοσχεύσεις, δεκάδες κηρύγματα στὶς Μητροπόλεις ἀπὸ Μητροπολίτες γιὰ τὶς μεταμοσχεύσεις, καὶ λένε, ἀποφάσισε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ποῦ ἀποφάσισε; Μᾶς λένε ψέματα, ἢ δὲν διάβασαν τὸ κείμενο τῆς Ἱεραρχίας.

Μόλις λοιπὸν εἴδαμε κείμενα ἀπὸ πολλὲς Μητροπόλεις, ἔστειλα προσωπικὰ ἐπιστολὲς σὲ πολλοὺς ἐπισκόπους καὶ ἔλεγα: Σεβασμιώτατε, ποῦ βρήκατε τὴν ἀπόφαση; Ποτέ, δὲν πῆρα ἀπάντηση. Πῶς ἐσεῖς βγήκατε καὶ εἴπατε ὅτι: ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑπὲρ τῶν μεταμοσχεύσεων. Εἶστε Ἐκκλησία; Οὔτε ἡ Ἱεραρχία δὲν πῆρε ἀπόφαση.

Ἦταν τὸ πρῶτο ψέμα πραγματικά, τὸ ὁποῖο ἦταν καὶ ἀθεολόγητο. Γιατί, τὸ ἀθεολόγητο ποιό εἶναι; Κι ἂν ἀκόμα ἔπαιρνε ἀπόφαση ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὸ κάνει; Ὄχι. Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποφασίζει γιὰ θέματα Διοικητικά γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τὸ θέμα εἶναι καθαρὰ Δογματικὸ καὶ πρέπει ν’ ἀποφασίσει μιὰ Πανορθόδοξος σύσκεψη. Οὔτε αὐτὸ τὸ μποροῦσε καὶ ἂν ἀκόμα ἀποφάσιζε. Εὐτυχῶς δὲν τόλμησε. Ἄρα λοιπόν, ποῦ εἶναι ἡ ἀπόφαση ποὺ δὲν ὑπῆρχε; Κι οὔτε θὰ μποροῦσε νὰ ἀποφασίσει· θὰ προκαθόριζε Δογματικοὺς Ὅρους μόνο ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.

Διαβάζω, τώρα, μερικὲς φράσεις, οἱ ὁποῖες πέρασαν σ’ αὐτὸ τὸ κείμενο, στὸ μετὰ τραγικὸ κείμενο ποὺ ἐξέδωσε ἡ Ἐπιτροπὴ Βιοηθικῆς.

Μᾶς λέει ὅτι ὑπάρχει ὁ Βιολογικὸς θάνατος καὶ ἕνας ἄλλος θάνατος.

Πρῶτον. Τί λέει ἡ Ἁγία Γραφή; (Ἑβρ. 9,27). «Ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ ταῦτο κρίσις». Ἡ Ἁγία Γραφή! «Ἅπαξ». Μιλάει γιὰ δύο θανάτους; Ἄρα δὲν χρειάζεται οὔτε κἂν κείμενο ἐκκλησιαστικὸ νὰ πεῖ: Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος; Τί σημαίνει Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος; Εἶναι θάνατος. «Ἅπαξ ἀποθανεῖν». Καὶ μὴ μοῦ πεῖ κάποιος ἔξυπνος, ποὺ μοῦ τόπε· ἄ, μοῦ λέει, κοίταξε τί λέει ἡ Ἀποκάλυψη: Μιλάει γιὰ τὸ δεύτερο θάνατο. Μὰ εἶναι διαστροφὴ τῆς Πατερικῆς Θεολογίας. Ἡ Ἀποκάλυψη λέει: ὁ πρῶτος θάνατος εἶναι ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ δεύτερος θάνατος εἶναι ὁ σωματικὸς θάνατος.

Εἶναι τραγικὸ ἢ δὲν εἶναι; Εἶναι κατευθυνόμενη θεολογία ἢ δὲν εἶναι; Χώρια ἀπὸ τὴν τρομοκρατικὴ θεολογία, ποὺ δὲν ἀφορᾶ αὐτὸ τὸ συνέδριο, ἀλλὰ αὐτὸ ὑπάρχει ὡς δεδομένο. Θάνατος εἶναι ὁ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα. Λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος: «Οὐ γὰρ ἡ ψυχή ἐστιν ἡ ἀποθνήσκουσα· ἀλλὰ διὰ τὴν ταύτης ἀναχώρησιν ἀποθνήσκει τὸ σῶμα». Καθαρότατον.

Οἱ Πατέρες, ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, λέγει: «Ἡ μὲν ἐν ἡμῖν λογικὴ καὶ νοερὰ φύσις οὐ μόνον οὐσίαν ἔχει τὴν ζωήν, ἀλλὰ καὶ ἐνέργειαν· ζωοποιεῖ γὰρ καὶ τὸ συνημμένον σῶμα». Ὅλα τὰ συγκροτεῖ καὶ τὰ ἐνεργοποιεῖ αὐτὴ ἡ ψυχή. Ἡ βιολογικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐκδήλωση τῆς ζωοποιοῦ ἐνεργείας τῆς ψυχῆς. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς, κατὰ τὸν ἅγ. Γρηγόριο τὸν Σιναΐτη, ἡ ψυχὴ κινεῖ τὸ σῶμα. «Ἡ ψυχὴ τὰ τοῦ σώματος μέλη καὶ ἐνεργεῖ καὶ κινεῖ, ἕκαστον πρὸς τὴν ἰδίαν ἐνέργειαν». Τὰ ὄργανα ἀκολουθοῦν τὸν δρόμον τῆς ψυχῆς. Ὁ Ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ... κινεῖται ὑπὸ τῆς ψυχῆς. Λέει: «ἡ μὲν ψυχὴ συνέχουσα τὸ σῶμα, ὅ καὶ ἐκτίσθη, πανταχοῦ τοῦ σώματος ἐστίν» –προσέξτε ἡ ψυχὴ «πανταχοῦ τοῦ σώματος ἐστίν»– «οὐχ δὲ ὡς ἐν τόπω, οὐδ' ὡς περιεχομένη, ἀλλ' ὡς συνέχουσά τε καὶ περιέχουσα καὶ ζωοποιοῦσα τοῦτο καὶ τούτ' ἔχουσα Θεοῦ». Πῶς μπορεῖ νὰ προσδιορίσει τὸν Ἐγκέφαλο ὡς χῶρο ποὺ ἑδράζεται ἡ ψυχή. Μὰ εἶναι τραγικὴ κακοδοξία.

Κι ἕνα ἄλλο κείμενο τρομερό τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Βλέπετε ἀπὸ τὸν 4ο  αἰῶνα ἀρχίζει αὐτὴ ἡ θεολογία. Προσέξτε λέει, ἡ ψυχὴ προϋπάρχει τοῦ Ἐγκεφάλου. Τί γίνεται. Σύλληψη τοῦ παιδιοῦ, εἶναι ἄνθρωπος... Ὑπάρχει ἡ ψυχὴ ἀλλὰ πολὺ μετὰ ἀναπτύσεται ὁ Ἐγκέφαλος. Ἡ ψυχή, λέει, προϋπάρχει τοῦ Ἐγκεφάλου «ἐκ τῆς στιγμῆς συλλήψεως». Καὶ εἶναι ἡ ψυχὴ τελεία, ἐνῶ ὁ Ἐγκέφαλος σχηματίζεται σταδιακῶς καὶ διαχρονικῶς.

Δὲν λέει πολλὰ πράγματα; Τέταρτος αἰῶνας; Εἶναι λίγο αὐτὴ ἡ θεολογία; ...Καὶ νὰ ἀπειλοῦμε καὶ νὰ κάνουμε, ὅπως εἶπα, τρομοκρατικὴ θεολογία. Νὰ ξέρουμε αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Μποροῦσε ἡ Ἐκκλησία μας νὰ πουληθεῖ, ἐπειδὴ κάποιοι τὸ ἀπαίτησαν; Δὲν ξέρω τί δυνάμεις ὑπῆρχαν ἀπὸ πίσω. Ναί, ὑπῆρχαν σίγουρα τρομοκρατικὲς δυνάμεις. Δὲν ξέρω τὰ παρασκήνια. Ξέρω ἀπὸ τὰ ἐνεργηθέντα...

Καὶ προσέξτε τί λέγει πάλι ὁ Παλαμᾶς. Ἡ ψυχὴ ἔχει μέσα της τὶς προνοητικὲς δυνάμεις τοῦ σώματος, ἀκόμα καὶ ὅταν βγάλουν τὰ μάτια, ἕνα ὄργανο λέει, δὲν παύει νὰ ὑπάρχει ἡ ψυχή, δὲν φεύγει ἡ ψυχὴ ἐπειδὴ ἔφυγε τὸ μάτι.

Κάποτε ἔγινε ἕνα τέτοιο Συνέδριο στὸ Πολεμικὸ Μουσεῖο, πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, καὶ ἐκλήθημεν ἀπὸ ὅλες τὶς Μητροπόλεις νὰ πᾶμε ἱερεῖς. Ἦταν κάπου 400-500 σύνεδροι. Καὶ ἦταν μπροστὰ ὅλοι οἱ καθηγητὲς ποὺ ἦσαν ὑποστηρικτὲς τοῦ Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου... καὶ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Κι ἐκεῖ εἶχα τὸ δικαίωμα ὡς Σύνεδρος, ποὺ ἐκπροσωποῦσα τὴν τότε Μητρόπολη Ν. Σμύρνης (μὲ εἶχε στείλει ὁ μακαρίτης ὁ Ἀγαθάγγελος) ζήτησα νὰ πῶ κάτι. Ὅταν κατάλαβαν τί θὰ πῶ, μοῦπαν: κατέβα κάτω. Πρὶν προλάβω νὰ πῶ, αὐτὸ ποὺ εἶχα νὰ πῶ. Πρὶν νὰ τὸ πῶ, θὰ διαβάσω ἕνα χωρίο τρομερὸ τοῦ Μ. Βασιλείου, σᾶς προετοιμάζω γιὰ τὸ χωρίο τοῦ ἁγίου Νικοδήμου. Γι’ αὐτὸν πῆγα νὰ πῶ, καὶ μόλις ἄκουσαν, ἅγιος Νικόδημος, φωνάζανε καὶ μερικοὶ Σύνεδροι: κατέβα κάτω. Παρουσία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῶν συνέδρων, καὶ ὅλων τῶν καθηγητῶν Θεσσαλονίκης καὶ Ἀθηνῶν. Λέγει ὁ Μ. Βασίλειος: «Ἐν τῇ γενέσει τῶν ζώων ἡ καρδία πρώτη καταβληθεῖσα παρὰ τῆς φύσεως ἀναλογοῦσα τῷ μέλοντι... ζώῳ». Πρῶτα ἡ καρδιά, λέει... «Διὰ τοῦτο ὄχι μόνο πρώτη πλάττεται ἐξ ὅλων τῶν μελῶν, ἀλλὰ καὶ ὕστερον ὅλων νεκροῦται». Ποῦ τὄξερε τότε ὁ Μ. Βασίλειος; Μὰ ποῦ τὄξερε; Εἶναι κάτι τὸ συγκλονιστικό! Πρῶτα ἡ καρδιά, λέει, μετὰ ὁ ἐγκέφαλος καὶ τὸ τελευταῖο τὸ ὁποῖο νεκροῦται, ἀκριβῶς εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει ἐδῶ πέρα, ἡ καρδιά.  «Εἶναι καθέδρα, ἡ ρίζα, ἡ ἀρχὴ καὶ πηγὴ ὅλων τῶν φυσικῶν δυνάμεων τοῦ σώματος. Ἐν τῷ ἐγκεφάλῳ δὲ ὡς ἐν ὀργάνῳ εὑρίσκεται οὐχὶ ἡ οὐσία καὶ ἡ δύναμις τοῦ νοός, ἀλλὰ τῆς ψυχῆς».

Καὶ ἔρχομαι στὸ χωρίο τοῦ ἁγ. Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου «ὅταν τύχη νὰ πέση κάποιος ἀπὸ τόπου ὑψηλοῦ καὶ πτωματιστῆ (φαίνεται δηλ. σὰν πτῶμα), τότε ἡ ψυχὴ συστέλλεται μὲν ὅλη εἰς τὸ κέντρον τοῦ θαλάμου της»· προσέξτε, «πτωματιστῆ» δὲν σημαίνει πὼς πέθανε, δηλ. ἡ ψυχὴ φοβήθηκε ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ γεγονὸς ποὺ ἔγινε, μαζεύεται ἡ ψυχή, ὅπως ἕνας φοβισμένος, κρύβεται, συγκεντρώνεται στὸ θάλαμό της, «στὴν καρδία, διὰ νὰ φυλαχθῆ ἐκεῖ καὶ μετὰ τῆς οὐσίας αὐτῆς ἑνοῦται καὶ δυνάμεως. Ἀφήνει δὲ ἡ ψυχὴ ἄπρακτα καὶ ἀναίσθητα, οὐ μόνον τὸν ἐγκέφαλον, ἀλλὰ καὶ τὰς αἰσθήσεις καὶ τὰ λοιπὰ πάντα πέριξ μέρη καὶ μέλη τοῦ σώματος, ὥστε δύναταί τις νὰ εἴπη, ὅτι τότε ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ζεῖ μόνο κατὰ τὴν καρδίαν, κατὰ δὲ τὰ ἄλλα μέλη τοῦ σώματος εἶναι νεκρός». Εἶναι Πατερικὴ Θεολογία ἢ δὲν εἶναι, ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ δρόμο τῶν ἄλλων Πατέρων;

...Τί ἄλλο ἔχουμε διαβάσει; Ἀκοῦστε τραγικὴ φράση. «Ὁ λήπτης λαμβάνει θνητὸ σῶμα κι ὁ δότης δίνει ἀπὸ τὴν ἀθάνατη ψυχή του». Τί εἶναι αὐτό; Τὴ γράφει (αὐτὴ τὴ φράση) κείμενο τῆς Συνόδου! Ἐδῶ εἶναι αἵρεση. Αὐτὸ εἶναι αἵρεση. Γιατὶ οὐσιαστικὰ καταξιώνει τὴν Ἰνδο-Βουδιστικὴ ἄποψη τῆς μετεμψυχώσεως. Αὐτὸ εἶναι αἵρεση. Δηλαδὴ μεταδίδεται κι ἡ ψυχή. Ἄρα ἡ Σύνοδος μ’ ἕνα κείμενό της... Λένε, δὲν τὸ φώναξες; Τὸ φωνάξαμε, τὸ φωνάξαμε, τὸ φωνάξαμε, γράψαμε..., μέχρι, ὅσο ψηλὰ μπορούσαμε νὰ πᾶμε. Καμία ἀπάντηση δὲν πήραμε. Ὁ λήπτης παίρνει θνητὸ σῶμα καὶ δίνει ἀπ’ τὴν ψυχή του. Πρωτοφανές, δηλαδή.

Καὶ κάτι ἀκόμη. Ἀναλύει τὸ κείμενο τὸ Συνοδικὸ τὸ «Πνευματικὸ ὄφελος τοῦ δότη». Γιὰ σταθεῖτε· ἂν εἶναι νεκρός, τί ὄφελος ἔχει; Ὄχι πρέπει νὰ μοῦ ἀπαντήσουν. Ἐφ’ ὅσον οἱ νεκροὶ δὲν μποροῦν νὰ δίνουν δωρεές, ποιό εἶναι τὸ πνευματικό ὄφελός τους; Καὶ τί λένε; Παίρνουνε τὴ Γραφή, τὴ χρησιμοποιοῦν ὅπως θέλουνε· δαιμονικὴ χρήση. Ἀκοῦστε, τί λένε: «Μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν», τοῦ Χριστοῦ. Ἀκοῦστε, ἀκοῦστε φράση. Ἂν ὁ δότης δὲν εἶναι νεκρός, τότε τὸ κείμενο ἀποδέχεται, μόνο του, τὴν λήψη τῶν ὀργάνων ἐν ζωῇ· τὸν σκοτώνουν. Γιατί ποιός εἶναι ὁ δότης, «διδόναι», αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ δώσει. Μπορεῖ νὰ γίνει τέτοια χρήση τοῦ Πράξ. 20, 35 γι’ αὐτὸ τὸ σκοπό; Πῆραν τὴν Γραφὴ λοιπόν, τὴν κομμάτιασαν, τὴν τεμάχισαν, τὴν χρησιμοποίησαν κακοηθῶς... Καθόμαστε κάτω, καὶ ν’ ἀκοῦμε ἀπὸ τὴν Ἕδρα, καθηγητὲς τῆς Ἠθικῆς στὸ Πανεπιστήμιο, νὰ μᾶς λένε αὐτὰ τὰ πράγματα. Ἀλλ’ ὁ λόγος δὲν ὑπῆρχε· ὑπῆρχε ἡ λεγόμενη «τρομοκρατικὴ θεολογία»...

Τὸ ἄλλο τὸ τραγικό: «Ὁ καλύτερος τρόπος ἐπιστροφῆς τῆς ζωῆς στὸ Θεό, εἶναι ἡ προσφορά της ἀπὸ τὸν δότη στὸν πλησίον»... Νὰ πεῖ κανεὶς τὴ λέξη αὐτοκτονία.

Καὶ τὸ πιὸ τραγικὸ ἀπ’ ὅλα. Γι’ αὐτὸ ἔγραψα μιὰ εἰδικὴ μελέτη καὶ τὴν ἔστειλα κατευθεῖαν προσωπικὰ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο. Τοῦ λέω, ἐδῶ εἶναι μιὰ τρομερὴ κακοδοξία, λάβετε θέση. Τί χρησιμοποιοῦσαν σ’ αὐτὰ τὰ κείμενα δυὸ φορές. Πῆραν ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο (10,17-18), τὴ φράση τοῦ Χριστοῦ ποὺ λέει: «ὅτι ἐγὼ τίθημι τὴν ψυχήν μου...». Προσέξτε, λένε «τίθημι τὴν ψυχή μου» καὶ σταματᾶνε ἐκεῖ. Τὸ κείμενο ἔχει συνέχεια ὅμως. Τί λέει τὸ κείμενο; «ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν· οὐδεὶς αἴρει αὐτὴν ἀπ' ἐμοῦ, ἀλλ' ἐγὼ τίθημι αὐτὴν ἀπ' ἐμαυτοῦ· ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν καὶ ἐξουσίαν ἔχω πάλι λαβεῖν». Ὁ Χριστὸς λέει, δίνω τὴν ψυχήν μου καὶ μπορῶ νὰ τὴν πάρω ἐγώ (πίσω). Ὁ δότης τὴν παίρνει πίσω; Πῶς παίρνουν λοιπόν, αἱρετικὸ (τῷ τρόπῳ) τὴ φράση, ὅτι «ἐγὼ δίδωμι τὴν ψυχή μου» καὶ δὲν λένε τὸ ὑπόλοιπο; Ὁ Χριστὸς τὸ εἶπε τὸ ὑπόλοιπο. Καὶ τὸ ὁρίζει. Κι ἔχει ὁλόκληρη ἀνάλυση ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος... Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ πάρει πίσω τὴν ψυχή του, παρὰ μόνο ὁ Χριστός.

(Ἐδῶ πρόκειται γιὰ μιὰ πράξη αὐτοθυσίας, ἤ) εἶναι μιὰ μορφὴ ἰδιότυπης αὐτοκτονίας. Πρέπει νὰ μᾶς τὸ ποῦνε.

Καὶ κάτι ἀκόμα. «Ἡ Ἐκκλησία σέβεται –λένε- καὶ ἐμπιστεύεται τὴν ἰατρικὴ ἔρευνα... Γι’ αὐτό, ἂν καὶ δὲν εἶναι ἁρμόδια ἡ Ἐκκλησία» ‒δὲν εἶναι ἁρμόδια‒ «θὰ μποροῦσε» –ἔτσι, ἀπὸ ἀγάπη– «νὰ δεχθεῖ τὴν διεθνῶς ὁμόφωνη ἄποψη» –ψέμα, τὸ ἀκούσατε, ποιά διεθνῶς ὁμόφωνη ἄποψη· ψέμα ἐπίσημο, ἡ Σύνοδος τώρα νὰ μᾶς λέει ψέματα, σκανδαλίζομαι– «ὅτι ὁ Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος ταυτίζεται μὲ ...τοῦ βιολογικοῦ τέλους... Δὲν εἶναι ἁρμόδια ἡ Ἐκκλησία νὰ μιλήσει γιὰ τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου; Ποιός εἶναι ἁρμόδιος;

Καὶ φυσικὰ λέει:

«Σώζει ὁ δότης σωματικὰ μὲν τὸν λήπτη, πνευματικὰ δὲ τὸν ἑαυτό του»! Πνευματικὰ τὸν ἑαυτό του; «Ἐν τῷ ᾅδη οὐκ ἔστι μετάνοια». Αὐτὰ δὲν τὰ ξέρουν; «Ἐν τῷ ᾅδη οὐκ ἔστι μετάνοια». Δηλ. ἐπειδὴ ἔδωσε τὸ ὄργανό του θὰ σωθεῖ;

Καὶ τέλος. Λόγῳ τοῦ πνευματικοῦ μεγέθους ποὺ ἐνέχει ἡ πράξης τῆς δωρεᾶς σώματος, πρὶν αὐτὸ συμβεῖ» ‒προσέξτε τώρα τὸ τραγικότερο, τί προτείνει ἡ Σύνοδος. Ἀκοῦστε τί προτείνει ἡ Σύνοδος σὰν ποιμαντικὴ πράξη‒ «πρὶν αὐτὸ συμβεῖ (νὰ πάρουμε τὰ ὄργανα) καλὸ θὰ ἤτανε ὁ ἱερεὺς τοῦ Νοσοκομείου νὰ διαβάσει τὴν κατάλληλη εὐχή, ἢ νὰ τελέσει κάποια ἁγιαστικὴ πράξη διὰ Χρίσματος, ἐλαίου καὶ σταύρωμα. Τοῦ κάνει δηλ. εὐχέλαιο στὸ νεκρό! Καὶ εἶπα στὸν Ἀρχιεπίσκοπο τότε: Δηλ. τὸν ἁγιάζουμε καὶ τὸν σκοτώνουμε. Ἀπαντῆστε. Ποιός θὰ μ’ ἀπαντήσει;

Θὰ πάω σ’ αὐτὸν ποὺ εἶναι ζωντανὸς νὰ κάνω Εὐχέλαιο. Βεβαίως θὰ τοῦ κάνω Εὐχέλαιο. Ὁ ἄλλος εἶναι νεκρός. Γιατί θὰ τοῦ κάνω Εὐχέλαιο;

Ἀπαντήσεις δὲν πήραμε.

Σήμερα, Κυριακὴ τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, γιὰ μένα εἶναι διπλῆ Ἀνάσταση. Γιατὶ μπορέσαμε τουλάχιστον γιὰ πρώτη φορὰ τόσο δημόσια, ν’ ἀρθρώσουμε λόγο, χωρὶς τρομοκρατία».

Αὐτὴ εἶναι ἡ θεολογικότατη καὶ ἁγιοπατερικὰ κατοχυρωμένη ὁμιλία τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, τὴν ὁποία ὅταν ἀκούσαμε θεωρήσαμε ἀναγκαῖο νὰ τὴν ἀπομαγνητοφωνήσουμε γιὰ νὰ τὴν διαβάσουν κι ἄλλοι.

Ἀπομαγνητοφωνώντας την ὅμως, ἦρθαν στὸ νοῦ μας συνειρμικὰ κάποιες ἄλλες θέσεις τοῦ ὁμιλητή, τὶς ὁποῖες ἔχει ἐπαναλάβει σὲ κάποιες ὁμιλίες του. Δὲν τὶς βρήκαμε ὅλες, ἀλλὰ αὐτὲς ποὺ βρήκαμε εἶναι ἐνδεικτικὲς τὶς συγχύσεως ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή, ἀφοῦ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει ἐπηρεάσει θαρραλέους γνῶστες τῆς πατερικῆς θεολογίας κληρικούς, ὅπως ὁ π. Κωνσταντῖνος.

Συγκεκριμένα. Ἐνῶ στὸ παραπάνω κείμενο ὁ π. Κ.Σ. καταγγέλλει τὴν Ἱ. Σύνοδο γιὰ λανθασμένες ἀποφάσεις σὲ ἕνα τόσο κρίσιμο θέμα· ἐπὶ πλέον καταγγέλλει ὅτι ἡ Σύνοδος (ἢ κάποιοι Ἐπίσκοποι τῆς Συνόδου καὶ μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν ἄλλων) εἶναι ὑπόλογοι ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων γιὰ μιὰ «κατευθυνόμενη θεολογία», καὶ μιὰ "τραγικὴ κακοδοξία", ἐκφράζουν δηλαδὴ μιὰ ἀντι-Εὐαγγελικὴ Θεολογία καὶ ἀσφαλῶς παρεμβαίνει γιὰ νὰ μὴν περάσει αὐτὴ ἡ ἀποφαση καὶ αὐτὴ ἡ θεολογία, παραδόξως, σὲ ἄλλη ὁμιλία του, μὲ ἀπόλυτο τρόπο ἀποφαίνεται, ὅτι μιὰ ἄλλη ἀπόφαση τῆς Συνόδου, παρόλο ποὺ ἐναντίον της ὑπάρχει σοβαρότατη μελέτη καὶ μαρτυρίες ὅτι εἶναι λανθασμένη, ὁ π. Κωνσταντῖνος τὴν θεωρεῖ σωστότατη. Περὶ τίνος πρόκειται;

Σὲ ὁμιλία του περὶ τῆς ἁγιότητος τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ποὺ ἔχει χαρακτηριστεῖ μὲ στοιχεῖα ἀδιαμφισβήτητα Μασῶνος καὶ Οἰκουμενιστής, ὁ π. Κωνσταντῖνος εἶναι κάθετος:

«Γιὰ μένα οὔτε κἂν ὑπάρχει πρόβλημα. Τίποτε δὲν τὸ ψάχνω»!!!

Γιατὶ αὐτὴ ἡ ἐπιλεκτικὴ στάση σας ἀπέναντι σ’ αὐτὸ ποὺ καλεῖτε Ἐκκλησία, π. Κων/νε; Γιατί ἄλλα πράγματα τὰ ψάχνετε κι ἄλλα δὲν τὰ ψάχνετε;»!!!

Ὁ π. Κων/νος, λοιπόν, ἐρωτᾶται γιὰ τὸ θέμα τῆς ἁγιότητος τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης καὶ τὴν κατηγορία ὅτι ἦταν Μασσῶνος, ἀπαντᾶ:

 «Πρῶτα-πρῶτα δὲν ἔχω καμία ἀμφιβολία προσωπικὰ γιατί τὸν ἔκανε ἡ Ἐκκλησία Ἅγιο. Τέρμα γιὰ μένα. Ἐγὼ μεσ’ στὴν Ἐκκλησία ζῶ. Τίποτα. Γιὰ τὰ ὑπόλοιπα μπορῶ νὰ πῶ τὴ γνώμη μου. Ἀλλὰ γιὰ μένα οὔτε κἂν ὑπάρχει πρόβλημα. Τίποτε, δὲν τὸ ψάχνω... Ἂν ξέρουν λίγη ἐκκλησιολογία θὰ καταλάβουνε. Ἂν δὲν ξέρουνε θὰ σκέπτονται ἔτσι. Τίποτ’ ἄλλο».

Τὸ Video μὲ τίτλο «π Κ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΣ Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Σ», στὸ

https://www.youtube.com/watch?v=ZtIqQqMF1Wo

Ὁ π. Κων/νος, τὴν ἴδια ἀντιφατικὴ στάση κρατᾶ καὶ γιὰ ἕνα ἄλλο θέμα. Στάση ποὺ ἐν μέρει δικαιολογεῖται, ἂν σκεφτοῦμε ὅτι εἶναι Κωνσταντινουπολίτης καὶ συναισθηματικὰ δεμένος μὲ τὴν Πόλη, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ἔχει πλειστάκις διδάξει, ὅτι περὶ Πίστεως αὐτὰ πηγαίνουν στὴν ἄκρη.

Ὅταν κυκλοφόρησε, λοιπόν, ἡ «Ὁμολογία Πίστεως ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ρωτήθηκε νὰ πάρει θέση. Ἀντέδρασε ὅμως ἀρνητικά, καὶ καθόλου πειστικά. Εἶπε πὼς τὸν πείραξε ποὺ τὴν διαμαρτυρία τὴν ἔκανε μιὰ ὁμάδα! Δὲν τὸν πειράζει δηλαδή, ποὺ ὑπάρχει μιὰ αἵρεση στὴν Ἐκκλησία! Τὸν πειράζει ποὺ κάποιοι ἀντέδρασαν σὰν Ὁμάδα! Ἂς εἶχαν μέχρι τότε διαμαρτυρηθεῖ πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο καὶ τὴν Ἱεραρχία οἱ τῆς Ὁμάδος αὐτῆς.

 Ἀλλά, δὲν εἴδαμε τὸν ἴδιο νὰ ἀντιδράσει ὡς μονάδα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀφοῦ τὴν ὁμαδικὴ ἀντίδραση δὲν τὴν θεωρεῖ ἐκκλησιαστικὴ καὶ τὴν ὀνομάζει «φατρία»! Αὐτὸς μπορεῖ νὰ ἐρευνᾶ καὶ νὰ καταδεικνύει ὡς "κακοδοξίες" κάποιες πράξεις τῆς Συνόδου ἢ τῶν Ἐπισκόπων. Μπορεῖ αὐτὸς νὰ λέει ἀπόλυτα: "αὐτὸ εἶναι αἵρεσις" (καὶ πολὺ σωστά, ἀφοῦ βγαίνει ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν Πατέρων), ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ ποῦν οἱ ἄλλοι, πρέπει νὰ πάρουν τὴν ...ἄδεια του; Δὲν ἀναγνωρίζει στοὺς ἄλλους νὰ ἐπικαλοῦνται τὶς θέσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων;

Ξέχασε ὅτι πολλοὶ Ἅγιοι (μεμονωμένα ἢ συλλογικὰ) ἀντέδρασαν, καὶ κατήγγειλαν, καὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, καὶ Ἐπισκόπους, καὶ Συνόδους ποὺ προωθοῦσαν καὶ δίδασκαν τὴν αἵρεση. Τὸν πειράζει  ἡ  «σωτήρια» σύγχυση  ποὺ θὰ προκληθεῖ ἀπὸ τὴν διαμαρτυρία (καὶ ἐκείνη τὴν «Ὁμολογία Πίστεως») καὶ δὲν τὸν πειράζει ἡ αἵρεση καὶ ἡ ἐξάπλωση τῆς αἱρεσεως.

Εἶπε:

«Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ κάνει δική του ὁμάδα στὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ λέγεται «τυρεία». Ποιός τοῦ δίνει τὸ δικαίωμα. Ἔχουμε Ἐκκλησία, ἔχουμε Ἱ. Σύνοδο, ἔχουμε Ἱεραρχία. Ὅποιος ἔχει παράπονα θὰ πάει στὴν Ἐκκλησία. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ συμπήξει δική του ὁμάδα, γιὰ πολὺ καλοὺς σκοποὺς καὶ νὰ κάνει αὐτὴν τὴν διαμαρτυρία ὡς ὁμάδα. Ποιός εἶναι ἡγέτης τῆς ὁμάδας. Δὲν ὑπάρχει Ἐπίσκοπος, Ἀρχιεπίσκοπος, Ἱερὰ Σύνοδος, Ἱεραρχία; Πρόσφατα κυκλογόρησε ἕνα κείμενο τὸ ὁποῖο μιλοῦσε γιὰ «Ὁμολογία Πίστεως». Δὲν κρίνω τὸ κείμενο, κρίνω τὸ ὕφος του. Πῶς δὲν Ὑπάρχουν ὁμάδες ἔτσι ποὺ ἐπαναστατοῦν καὶ ξεσηκώνονται; Τότε ὑπάρχει σύγχυση στὴν Ἐκκκλησία. Κι αὐτὸ διαταράσσουν τὸ Δόγμα τῆς Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου».

Τὸ Video μὲ τίτλο «o π. Κ. Στρατηγόπουλος κατηγορεί την Ομολογία Πίστεως», στὸ

 https://www.youtube.com/watch?v=T4tdgaq0urw

 
              Καὶ τὸ συμπέρασμα θλιβερό.

     Ἡ σημερινὴ εἰκόνα ποὺ ἐκπέμπει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἶναι μιὰ εἰκόνα ἀνθρώπων ποὺ ἐλάχιστη σχέση ἔχουν μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀνίκανων νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ βάρος τῶν ἐκ Θεοῦ εὐθυνῶν τους, ἀνίκανων ὄχι μόνον νὰ ἀρθοῦν στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ νὰ τὰ ἀγγίξουν, νὰ τὰ κατανοήσουν!

     Ἡ ἔμμεση (καὶ γιατὶ ὄχι ἡ ἄμεση) Εὐθανασία ἔχει εἰσχωρήσει στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὑπὸ τὶς εὐλογίες τῶν Ἐπισκόπων. Δολοφονοῦνται ἄνθρωποι, κι αὐτοὶ (ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ὑποκινητές), δὲν τὸ ἔχουν πάρει χαμπάρι ἢ προσποιοῦνται ὅτι δὲν καταλαβαίνουν τίποτα!
     Ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ τὰ κατανοοῦν, ἐνδιαφέρονται καὶ πονοῦν, ἀλλ' οὐδεμία διάθεση ἔχουν νὰ διαχωρίσουν τὴν θέση τους ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους, νὰ ἔρθουν σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς κακοδαίμονες τῆς Ἐκκλησίας Οἰκουμενιστὲς Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους.

        Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει ἁλώσει τὴν Ἐκκλησία.

Π.Σ.